Μην σας παραπλανεί ο τίτλος. Αυτό το ποστ δεν αναφέρεται (μόνο) στους άντρες ως συντρόφους ή ως φίλους. Δεν θα ήταν ιδιαίτερα πρωτότυπο να αναφερθώ σε αυτό, άλλωστε. Θα σας περιγράψω μερικές αληθινές σκηνές, στιγμιότυπα από μία καθημερινότητα έτσι κι αλλιώς δύσκολη για όλους, αλλά η οποία -κατά τη γνώμη μου- δεν αποτελεί άλλοθι για να ξεχνάει κανείς πώς να συμπεριφέρεται. Και δεν παριστάνω το σαβουάρ βίβρ, αλήθεια, αλλά αυτός ο εκμοντερνισμός των πάντων με κάνει να αποζητώ εποχές πιο κλασικές και ρομαντικές, όπου υπερίσχυε ο πληθυντικός αριθμός ανάμεσα σε αγνώστους, όπου ένας άντρας καλημέριζε μία γυναίκα όταν διασταυρώνονταν στον δρόμο ή έσπευδε να τη βοηθήσει να μεταφέρει κάτι, που ήξερε πότε να κάνει ένα κέρασμα, πού και πώς να φλερτάρει και το κυριότερο, που ό, τι έλεγε τη νύχτα, το πίστευε και την ημέρα.
Τα συμπεράσματα δικά σας.
ΥΓ: Εσείς που ίσως αναγνωρίσετε πρόσωπα και καταστάσεις, σωπάστε. Συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες.
* η Ναταλία Αργυράκη ειναι δημοσιογράφος στο περιοδικό ΟΚ και έχει το δικό της blog το the-red-studio.blogspot από το οποίο αναδημοσιεύουμε το κείμενο