Μιαμ, μιαμ… Καλώς ήρθατε στην πιο γευστική κόντρα που έχει γίνει ποτέ! Μπορεί κάποιοι σεφ να «σφάζονται» για το ποιος φτιάχνει το καλύτερο φαγητό, όμως σήμερα βγήκαν τα δικά μας μαχαίρια για το μενού το οποίο προτιμά η κάθε μια. Η αλήθεια είναι πως δεν θα πω όχι σε ένα καλομαγειρεμένο, ψητό κοτόπουλο από την μαμά μου, αλλά και η πίτσα με μπόλικο τυρί και μπέικον είναι από τα αγαπημένα μου. Επειδή πρέπει να διαλέξω όμως, θα επιλέξω προφανώς την πίτσα ή το σουβλάκι ή τα burgers ή οτιδήποτε ανθυγιεινό υπάρχει χωρίς αμφιβολία. Ας δώσω τώρα τον λόγο στην Αντιγόνη που προτιμά το σπιτικό φαγητό και εμείς θα τα πούμε αφού φάω το σουβλάκι μου. ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ, ΣΟΥ‘ΡΧΟΜΑΙ!
Το φαγητό για να το απολαύσεις… θέλει και μεράκι! (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)
Μην ξεχάσεις το… γιαουρτοσκόρδιον στο σουβλάκι….
Η αλήθεια είναι πως το «ετοιματζίδικο» φαγητό με έχει σώσει ουκ ολίγες φορές. Ειδικά όταν είμαι πολύ κουρασμένη για να μαγειρέψω ακόμη και μία απλή μακαρονάδα. Και σίγουρα δε με χαλάει μία στο τόσο να παραγγείλω μία σπέσιαλ πίτσα, δύο burgers διόλου ευκαταφρόνητου μεγέθους – μη με βλέπεις μικροκαμωμένη, έτσι και πω «τώρα τρώμε», τρώω και τα μαχαιροπήρουνα! – ή ακόμη και κινέζικο από το κατάστημα της περιοχής – ναι, ναι, το έχω κάνει!
Το καλό, όμως, με το σπιτικό φαγητό είναι πως, από τη στιγμή που το φτιάχνεις εσύ, ξέρεις τι βάζεις μέσα. Χρησιμοποιείς τα υλικά της επιλογής σου, ξέροντας – ως επί το πλείστον, τουλάχιστον – από «πού κρατάει η σκούφια τους». Είσαι το ίδιο σίγουρη για αυτό που θα σου φέρουν σπίτι σου; Ναι, δε διαφωνώ πως αν είσαι τακτικός πελάτης της χ, ψ πιτσαρίας ξέρεις πως τα υλικά τους δεν είναι της πλάκας – αν ήταν , υποθέτω θα μιλούσαμε σε άλλες βάσεις – αλλά όπως και να έχει… όταν φτιάχνεις μόνος σου το φαγητό σου, έχεις τον απόλυτο έλεγχο. Συν του ότι είναι και πιο υγιεινό, καθώς μπορείς να περιορίσεις τις ποσότητες των «ανθυγιεινών» υλικών.
Ένα καλό που μπορώ επίσης να αναγνωρίσω στα «έτοιμα» είναι πως μπορούν να σου δώσουν ιδέες. Παραγγέλνεις, για παράδειγμα, κινέζικο και παίρνεις noodles με κοτόπουλο και γλυκόξινη σάλτσα. Ναι, σίγουρα ο σεφ του εστιατορίου «το έχει» με την τεχνική, αλλά ποιος σου λέει πως δε μπορείς να εμπνευστείς και να πειραματιστείς; Ή ακόμη να κάνεις και κάποια παραλλαγή ανάλογα με τα γούστα σου και τη διάθεσή σου. Ναι, σίγουρα θέλει λίγη ώρα παραπάνω για να το ετοιμάσεις στη δική σου κουζίνα – τι να κάνουμε; Στο σπίτι δεν υπάρχει η επαγγελματική κουζίνα που σε τρία λεπτά σου έχει ψήσει το φαγητό! – , αλλά από την άλλη… θα φας το φαγητό ακριβώς όπως θες εσύ και γλιτώνεις το «ναι, θέλω αυτό το πιάτο, αλλά μη βάλετε αυτό, εκείνο, το άλλο και το παράλλο»!
Και μια που είπα «πειραματισμός»… κάπου εδώ έρχεται κι η δημιουργικότητα που σου βγάζει η μαγειρική. Όπου και να ψάξεις θα βρεις μία συνταγή που θα σε εμπνεύσει και θα θες να τη δοκιμάσεις. Είτε στην τηλεόραση ψάξεις – τόσες εκπομπές μαγειρικής πια! -, είτε στο ίντερνετ – ειδικά εμείς εδώ στο The K-Magazine είμαστε fans της γαστρονομικής δημιουργίας! -, είναι σίγουρο πως θα βρεις τουλάχιστον μία «βάση» για να φτιάξεις κάτι ξεχωριστό. Η μαγειρική δεν είναι αυστηρά μία επιστήμη που 
εξασφαλίζει την ικανοποίηση της πείνας, αλλά είναι κι έμπνευση. Κι ΟΚ, μπορεί την πρώτη φορά να ,μην πετύχεις ακριβώς το αποτέλεσμα που ήθελες, αλλά δε σε εμποδίζει κανείς και τίποτα από το να προσπαθήσεις πάλι και να το κάνεις ίσως και ξεχωριστό φορά με τη φορά.
Τέλος, θεωρώ πως το φαγητό είναι κάτι που απαιτεί μεράκι. Και μεράκι υπάρχει μόνο σε αυτό που θα φτιάξεις με τα χεράκια σου. Ναι, μπορεί το παστίτσιο να είναι ένα «standard» πιάτο για το οικογενειακό τραπέζι και να είναι και μπελαλίδικο, αλλά προσωπικά με χαροποιεί όταν θα μου πούνε «το πέτυχες». Η «περηφάνεια» που σου γεννά αυτή η επιβράβευση είναι ό,τι καλύτερο μετά από ένα χορταστικό γεύμα. Αυτό, κακά τα ψέμματα, δε μπορείς να το έχεις με το delivery!
Αν διάλεγες, για να έχουμε καλό ‘ρώτημα… τι θα διάλεγες τώρα; Το καλοψημένο κοτόπουλο της μαμάς σου που έβαλε όλη της την όρεξη και την αγάπη που θα σου το φτιάξει ή τα burgers που είναι τίγκα στα λίπη και τα συντηρητικά; Οέο; (Εγώ θα διάλεγα το κοτοπουλάκι, μου κίνησες την περιέργεια για το αν έχει κανένα μυστικό κατά το ψήσιμο!)
Βάλε μία… ή μάλλον δύο… κάνε τες τρεις τις πίτες με το γύρο! Απ’ όλα παρακαλώ! (από την Μαρία Παπουτσάκη)
Ας ξεκινήσουμε από τα πολύ βασικά. Τα φαγητά που ξέρω να φτιάχνω είναι μακαρόνια, πατάτες και μπριζόλες. Και μπράβο που τα ξέρω. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα χλαπακιάσω το παστίτσιο της μαμάς μου. Άντε και τα λαδερά!
Πώς, όμως, να νιώσω ευχάριστα όταν μπαίνω σπίτι και μου σερβίρει μπάμιες ή φακές; Το μόνο που μου περνάει από το μυαλό εκείνη τη στιγμή είναι το πόσο ηλίθια είμαι που δεν πήρα ένα σουβλάκι καθώς ερχόμουν. Ωραία τα σπιτικά, δε λέω, αλλά υπάρχει άνθρωπος που δεν τρώει σουβλάκι ή πίτσα; Γιατί ανθρώπους που δεν τρώνε γίγαντες ακόμα και μουσακά ξέρω! Εμένα!
Το πιο τέλειο, φανταστικό, υπέροχο που συμβαίνει με το junk food –εκτός από τη γεύση- είναι ότι το βρίσκεις ανά πάσα ώρα και στιγμή. Εκτός από το πρωί. Tip: Παρήγγειλε από το βράδυ και απόλαυσε το το πρωί. Είναι πολύ πιο νόστιμο την Κυριακή στις 12 το μεσημέρι μετά από ξενύχτι. Έχει αποδειχτεί επιστημονικά σου λέω φίληηηη μουυυ! Δεν ξέρω τι κάνουν αυτές οι βιομηχανίες και έχω εθιστεί τόσο πολύ στα burgers, αλλά θα τους βρω και θα τους κάνω μηνύσεις για τα πολλάάάά κιλά που έχω πάρει. Κάπου, κάποτε είχα διαβάσει ότι αναζητούν τον τέλειο συνδυασμό αλατιού, ζάχαρης και λιπαρών ώστε να διεγείρεται ο εγκέφαλος και να επιζητά αυτή τη γεύση! Well done guys!
Ποιος σου είπε εσένα κυρία μου ότι μια παραγγελία δεν είναι δημιουργική; Έχεις μπροστά σου τον κατάλογο και προσπαθείς να βρεις έναν τρόπο να χωρέσεις 27 υλικά μέσα σε μία πίτσα. Αφού έχεις μουσκέψει τον κατάλογο με τα σάλια που σου τρέχουν, καταφέρνεις να βάλεις τόσα μέσα σε μια πίτσα με 8 κομμάτια –την ατομική μωρέ- και τρως τα νύχια σου μέχρι το ντελιβεράς να σου χτυπήσει το κουδούνι. Ορίστε δημιουργικότητα! Έβαλα τόσα υλικά πάνω της χωρίς καν να μυρίζουν τα χέρια μου κρεμμύδι και φυσικά χωρίς να χαλάσω το μακιγιάζ μου. Αυτό θα έρθει μετά. Την ώρα που θα τρως…
Α! Και για να μην το ξεχάσω… Επειδή είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα φτιάξω ένα αποτυχημένο γιουβέτσι και θα απογοητευτώ –αφού φυσικά ξεπατωθώ- γιατί να μην παραγγείλω κάτι σούπερ ντούπερ γεύμα που θα είναι food orgasm και θα το ευχαριστηθούν όλοι; Άλλωστε υπάρχουν δεκάδες επιλογές για φαγητό «απ’ έξω» και κάθε φορά που βαριέσαι ή είσαι κουρασμένη από τη δουλειά μπορείς να πάρεις και κάτι διαφορετικό. Burgers, pizza, σουβλάκι, κινέζικο, μεξικάνικο, ας μην πω όλες τις χώρες… Και φυσικά όλα αυτά μπορούν να είναι και διαφορετικά μεταξύ τους. Θες κάτι παραδοσιακό; Πάρε μία πίτσα με ελιά, τυρί και ντομάτα. Θες «ψητό στο φούρνο»; Πάρε μια με κοτόπουλο-πατάτα-μπέικον. Είδες; Της Παναγιάς τα μάτια μπορείς να στριμώξεις αν θες. Και αυτό ισχύει με όλα τα παραπάνω, μη τα ξαναλέμε.
Για να βάλω επιτέλους μια τελεία, θα ‘θελα να σου πω ότι δεν είμαι λάτρης των φαγητών από άλλους. Ή της οικογένειας μου ή καλύτερα να παραγγείλουμε. Ναι είμαι ιδιότροπη και δεν θέλω να προσβάλλω και κανέναν. Πόσο χάλια μπορεί να είναι όμως ένα λαχταριστό σουβλάκι;
-Περισσότερες πληροφορίες για τη Μαρία Παπουτσάκη , μπορείτε να διαβάσετε εδώ
-Περισσότερες πληροφορίες για την Αντιγόνη Αδαμοπούλου, μπορείτε να διαβάστε εδώ
