Katharine Hepburn

Ήταν το αγοροκόριτσο του Hollywood και μάλιστα… το πιο γοητευτικό. Αντισυμβατική, πεισματάρα αλλά πάντα αντικείμενο θαυμασμού. Κι αν ρωτάτε εμένα… το δικό μου alter ego! Θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά για την εκρηκτική Katharine Hepburn;

Η Katharine Hougton Hepburn γεννήθηκε στις 12 Μαΐου του 1907 στο Hartford του Connecticut κι ήταν το δεύτερο από τα έξι παιδιά του γιατρού Thomas Norval Hepburn και της ακτιβίστριας Katharine Martha Houghton. Οι γονείς της μάλιστα δραστηριοποιούνταν δυναμικά στα κοινωνικά ζητήματα, καθώς ο πατέρας της συμμετείχε στην ίδρυση της Ένωσης Κοινωνικής Υγιεινής που ενημέρωνε το κοινό για τα αφροδίσια νοσήματα, ενώ η μητέρα της ηγείτο της Ένωσης για την Ψηφοφορία των Γυναικών του Connecticut και στη συνέχεια έκανε καμπάνια για την αντισύλληψη στο πλευρό της Margaret Sanger. Φυσικά κι η ανατροφή που έδωσαν στα παιδιά τους ήταν τέτοια που να σέβονται και να υπηρετούν την ελευθερία του λόγου.

Η Katharine ήταν το αγοροκόριτσο της οικογένειας, καθώς είχε πάντα κοντά τα μαλλιά της και ζητούσε να την αποκαλούν «Jimmy», ενώ ακόμη ασχολούνταν με την κολύμβηση, το γκολφ, το τένις και την ιππασία – ο Δρ. Hepburn μάλιστα ενθάρρυνε τα παιδιά του να μάθουν αυτά τα σπορ. Το αγαπημένο της Katharine ήταν το γκολφ, με αποτέλεσμα να φτάσει ακόμη και στους ημιτελικούς του Πρωταθλήματος Γκολφ Νεανίδων του Connecticut. Όταν, όμως, το 1921 βρήκε το πτώμα του μεγαλύτερου αδερφού της, του Tom, κλείστηκε στον εαυτό της, άφησε το Oxford School όπου φοιτούσε και την εκπαίδευσή της ανέλαβαν καθηγητές ιδιαίτερων μαθημάτων. Επίσης για πολλά χρόνια χρησιμοποιούσε την ημερομηνία γέννησης του αδερφού της (8 Νοεμβρίου) ως δική της.

Το 1924 κερδίζει υποτροφία στο Bryn Mawr College και ξεκινά εκεί τις σπουδές της μόνο για να ικανοποιήσει τη μητέρα της, όταν στην πραγματικότητα ένιωθε άβολα στο εκεί περιβάλλον, πράγμα που φαινόταν και στις βαθμολογίες της. Όταν είδε πως η συμμετοχή της στις παραστάσεις της σχολής βελτίωναν τους βαθμούς της κάνοντας κάτι που την «τραβούσε», άρχισε να παίζει πιο συχνά, με αποκορύφωμα τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στο θεατρικό «The Woman in The Moon» ούσα τελειόφοιτη. Κατά την αποφοίτησή της το 1928 κι έχοντας ένα πτυχίο ιστορίας και φιλοσοφίας, αποφάσισε να ασχοληθεί επαγγελματικά με το θέατρο.

Αμέσως μετά την αποφοίτησή της, η Katharine Hepburn γνωρίζει στη Βαλτιμόρη το θεατρικό παραγωγό Edwin H. Knopf, ο οποίος εντυπωσιασμένος μαζί της, της δίνει ένα ρόλο στην παραγωγή «Η Τσαρίνα». Αν κι η ερμηνεία της εντυπωσιάζει, πολλοί σχολιάζουν τη διαπεραστική της φωνή, πράγμα που την οδηγεί στη Νέα Υόρκη για μαθήματα ορθοφωνίας. Έπειτα ο Knopf την «επιστρατεύει για τον πρώτο ρόλο στην παράσταση «The Big Pond» μετά την απόλυση της ηθοποιού που προοριζόταν γι’ αυτόν. Στην πρεμιέρα η Hepburn άργησε να πάει στο θέατρο, μπέρδεψε τα λόγια της, στραβοπάτησε… όλα όσα χρειάζονταν για να απολυθεί τα έκανε! Παρ’ όλα αυτά συνέχισε να ερμηνεύει μικρούς ρόλους ή να δουλεύει ως αντικαταστάτρια.

Η στιγμή, όμως που επιτέλους το αστέρι της Katharine Hepburn ξεπερνά τα εμπόδια και ξεκινά να λάμπει φτάνει και το 1932 ερμηνεύει την Αντιόπη στην παράσταση «Ο Σύζυγος της Πολεμίστριας». Το έργο κάνει πρεμιέρα στις 11 Μαρτίου στο θέατρο Morosco του Broadway και για τη Hepburn γράφονται τα καλύτερα. Εκεί την ανακαλύπτει κι ο κυνηγός ταλέντων Leland Hayward, ο οποίος και θα την οδηγήσει στο Hollywood.

Δυναμική άφιξη στο Hollywood

Με το που φτάνει η Hepburn στο Hollywood το 1932, ο Hayward τη συστήνει στο σκηνοθέτη George Cukor για το ρόλο της Sydney στο «A Bill of Divorcement». Ο Cukor εντυπωσιάζεται από τη Hepburn και ζητά από την παραγωγή να δεχθεί το αίτημά της για την αμοιβή των χιλίων πεντακοσίων δολαρίων τη βδομάδα, μισθός πολύ ανώτερος για μία άγνωστη ηθοποιό. Η ταινία βγαίνει στους κινηματογράφους, όλοι εξυμνούν το κινηματογραφικό ντεμπούτο της Hepburn κι η εταιρεία παραγωγής της ταινίας, η RKO, επεκτείνει το συμβόλαιό της δίνοντάς του μακροχρόνια ισχύ. Την αμέσως επόμενη χρονιά και για την τρίτη ταινία της με τίτλο «Morning Glory», όπου ερμήνευσε τη φιλόδοξη ηθοποιό Eva Lovelace, η Hepburn κερδίζει το πρώτο της Oscar Α’ Γυναικείου Ρόλου, δεχόμενη και πάλι διθυραμβικές κριτικές. Την ίδια χρονιά ερμηνεύει την ανυπότακτη Jo στην κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου «Μικρές Κυρίες» – μία από τις πιο αγαπημένες της δουλειές – και μέχρι το τέλος της χρονιάς ήταν μία από τις πιο εμβληματικές ηθοποιούς του Hollywood.

Η πτώση

To 1934 κι έπειτα από άρνηση της RKO να την αφήσει να παίξει σε παράσταση του Broadway γυρίζει το αδιάφορο «Spitfire». Σα να μην έφτανε, όμως το «Spitfire», αμέσως μετά η RKO της δίνει την άδεια να παίξει στη «Λίμνη» για το Broadway με τον Jed Harris στην παραγωγή. Οι προπωλήσεις εισιτηρίων ήταν αυξημένες, αλλά ο Harris μετέφερε την παράσταση στη Νέα Υόρκη χωρίς να έχουν γίνει πολλές πρόβες, με αποτέλεσμα η παράσταση να «πατώσει» στην κυριολεξία κι η Hepburn να παίρνει αυτό το βάρος στην πλάτη της, όταν στην ουσία ευθυνόταν για την αποτυχία η κακή σκηνοθεσία του Harris. Τελικά πλήρωσε το Harris για να την αποδεσμεύσει από το συμβόλαιο, ενώ αργότερα δήλωσε για εκείνον πως «είναι ο πιο διαβολικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει ποτέ».

   Όσο ξαφνική ήταν η άνοδός της στο Hollywood, τόσο απότομη ήταν κι η παρακμή της Hepburn. Με μόνη εξαίρεση την ταινία «Alice Adams» του 1935, όπου είχε προταθεί για Oscar – σημ.: έχασε από τη Bette Davis για το «Dangerous» – όποια ταινία γύριζε η Hepburn κατέληγε σε εισπρακτική – κι όχι μόνο – αποτυχία. Μόνο το 1938 το «Bringing Up Baby», όπου η Hepburn συμπρωταγωνιστούσε με τον Cary Grant για δεύτερη φορά μετά το 1935 και το «Sylvia Scarlett», δέχθηκε καλές κριτικές, αλλά και πάλι εισπρακτικά δεν προχώρησε κατά πώς αναμενόταν. Ακόμη, όμως, και το «Bringing Up Baby», δεν ήταν ικανό να γλιτώσει τη Hepburn από το χαρακτηρισμό «Δηλητήριο των Box-Office».

Η επάνοδος

Βλέποντας πως το κλίμα του Hollywood δεν «τη σήκωνε», η Katharine Hepburn επιστρέφει στη θεατρική σκηνή και πρωταγωνιστεί στο «The Philadelphia Story» του Philip Barry, με το ρόλο της Tracy Lord «κομμένο και ραμμένο» για τη Hepburn. Η επιτυχία της παράστασης έπεισε τον τότε σύντροφό της, Howard Hughes, πως το «Philadephia Story» θα μπορούσε να εγγυηθεί την επιστροφή της Hepburn στο Hollywood. Έτσι η Hepburn αγοράζει τα δικαιώματα του έργου και το 1940 το έργο μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη σε σκηνοθεσία George Cukor και με συμπρωταγωνιστές τους Cary Grant και James Stewart. Αποτέλεσμα; Κοινό και κριτικοί υποδέχονται την Katharine Hepburn πίσω με ανοιχτές αγκάλες κι εκείνη είναι υποψήφια για Oscar Α’ Γυναικείου Ρόλου! Δύο χρόνια μετά ακολουθεί η «Γυναίκα της Χρονιάς», όπου συμπρωταγωνιστεί με τον Spencer Tracy, με τον οποίο ξεκινά κι η σχέση της μαζί του.

Μέχρι όμως το 1949 η καριέρα της μπήκε κάπως στον «αυτόματο», καθώς όχι μόνο προσπαθούσε να στηρίξει τον Tracy στον αγώνα του με το αλκοόλ, αλλά εξαιτίας και του φόβου για τον Κομμουνισμό επί McCarthy. Οι – υπερβολικά για την εποχή – προοδευτικές της απόψεις κι η δυναμικότητα του χαρακτήρα της την έβαλαν τρόπον τινά σε μία μαύρη λίστα, έτσι οι δουλειές της αυτήν την περίοδο ήταν πραγματικά μετρημένες. Παρ’ όλα αυτά, σημειώνονται επιτυχίες με ταινίες όπως το «Without Love» το 1945, το «State of The Union» το 1948 και το «Adam’s Rib» το 1949.

Τα δύο πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’50 κι ενώ άλλες ηθοποιοί της ηλικίας της επιλέγουν να παραιτηθούν, η Hepburn συνεχίζει ακάθεκτη. Το 1951 συμπρωταγωνιστεί με το Humphrey Bogart στο «The African Queen», την επόμενη χρονιά παίζει στο «Pat and Mike» με τον Spencer Tracy – για το οποίο κερδίζει και Χρυσή Σφαίρα Α’ Γυναικείου Ρόλου – και παράλληλα παίζει και στο θέατρο στο «Όπως σας Αρέσει» και στο «The Millionairess» στο Λονδίνο. Για τρία χρόνια δίνει «ρεπό» στον εαυτό της και το 1955 παίζει στο «Summertime», ενώ μετά πηγαίνει στην Αυστραλία για έξι μήνες για να παίξει το ρόλο της Portia στον «Έμπορο της Βενετίας». Το 1956 είναι και πάλι υποψήφια για Oscar για το «The Rainmaker» και το 1959 παίζει στην κινηματογραφική μεταφορά του έργου του Tennessee Williams «Suddenly, Last Summer»μαζί με την Elizabeth Taylor και τον Montgomery Clift. Το 1960 επιστρέφει και πάλι στο σανίδι για να παίξει τη Viola στη «Δωδεκάτη Νύχτα» Και την Κλεοπάτρα στο «Αντώνιος και Κλεοπάτρα».Το 1967 κι έπειτα από το επιτυχημένο «Long Day’s Journey Into Night» του 1962, η Hepburn κερδίζει δεύτερο Oscar Α’ Γυναικείου Ρόλου για το «Guess Who’s Coming to Dinner», με την ταινία να είναι άλλο ένα δυναμικό come back της ηθοποιού έπειτα από μία πενταετή αποχή για να βοηθήσει και πάλι τον Tracy, του οποίου η υγεία είχε επιδεινωθεί τη δεκαετία του ’60. Λίγο μετά τα γυρίσματα της ταινίας, ο Tracy απεβίωσε κι η Hepburn αποφάσισε πως για να διαχειριστεί το πένθος της έπρεπε να το ρίξει στη δουλειά. Έτσι την επόμενη χρονιά γυρίζει το «Λιοντάρι του Χειμώνα», για το οποίο κερδίζει άλλο ένα Oscar, το οποίο μοιράζεται με τη Barbra Streisand για το «Funny Girl». Αμέσως μετά και μέχρι τον Αύγουστο του 1970 η Hepburn πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Coco», υποδυόμενη την Coco Chanel, εξασφαλίζοντας με την παράσταση κι ένα βραβείο Tony.

Από τη δεκαετία του ’70 και μέχρι και τις αρχές εκείνης του ’80, η Hepburn είναι μεταξύ θεάτρου και σινεμά. Από τις πιο γνωστές κινηματογραφικές της δουλειές είναι οι «Τρωάδες» του 1971, η τηλεταινία «Love Among The Ruins» του 1975 και το «On Golden Pond» του 1981, το οποίο της χαρίζει το τέταρτο βραβείο Oscar, με αποτέλεσμα να είναι η ηθοποιός με τα περισσότερα βραβεία Oscar στην ιστορία των βραβείων. Την ίδια χρονιά κερδίζει άλλο ένα βραβείο Tony, αυτή τη φορά για την παράσταση «The West Side Waltz». Με εξαίρεση το «Grace Quigley» του 1984 και το «Love Affair» δέκα χρόνια μετά, ό,τι δουλειά έκανε η Hepburn ήταν για τηλεοπτική χρήση και το 1994 μετά την τηλεταινία «One Christmas» η Hepburn αποσύρεται οριστικά από τα καλλιτεχνικά δρώμενα.

Ένα γοητευτικό αγοροκόριτσο με άποψη

Ο αντισυμβατικός χαρακτήρας της φάνηκε ακόμη και στα πιο απλά ζητήματα, όπως το στυλ κι η μόδα που ακολουθούσε. Κόντρα στο χαρακτήρα glamour της εποχής, η Hepburn αντί για σικ φορέματα και βαρύ μακιγιάζ επέλεγε να εμφανίζεται άβαφη φορώντας παντελόνια. Υπερασπιζόταν πολύ την ιδιωτικότητα της ζωής της, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν απολάμβανε τη δημοφιλία της – κι ήταν μία πάρα πολύ δημοφιλής προσωπικότητα. Παράλληλα και χάρη στην ανατροφή που της είχαν δώσει οι γονείς της για να εκφράζεται ελεύθερα, αν και οι πολιτικές της απόψεις της ειδικά τη δεκαετία του ’40 της στέρησαν κάποιες δουλειές, η Hepburn έφτασε σήμερα να είναι μία από τις πιο σημαντικές γυναίκες του 20^ου αιώνα και μία προσωπικότητα με μεγάλη επιρροή.

Η Katharine Hepburn άφησε την τελευταία της πνοή στις 29 Ιουνίου του 2003 σε ηλικία 96 ετών. Ακόμα και σήμερα, όμως, οι ταινίες της είναι μία τεράστια πολιτισμική κληρονομιά και θα είναι πάντα μία σαγηνευτική γυναίκα με πυγμή, αποφασιστικότητα και που – ας μου επιτραπεί η έκφραση – τιμούσε τα παντελόνια που φορούσε! Κι είμαι σίγουρη πως πολλές σύγχρονες συνάδελφοί της, ακόμη κι αν δεν το δηλώνουν δημόσια, θα ήθελαν να της μοιάσουν έστω και λίγο.