Καλησπέρα, καλησπέρα, φίλες και φίλοι του The K-Magazine! Ο καιρός αυτό το διήμερο μας στέρησε τις όμορφες λιακάδες των περασμένων ημερών, αλλά ελπίζω αυτό να μη σας εμπόδισε από το να το απολαύσετε! Με το σαββατοκύριακο, λοιπόν, να φτάνει στο φινάλε του και με την ανάγκη να “γεμίσουμε τις μπαταρίες” για τη νέα βδομάδα που ξεκινάει, η βραδιά είναι ό,τι πρέπει για ταινία στο σπίτι. Απόψε… ταξιδεύουμε στο διάστημα!
Το διαστημόπλοιο Avalon είναι καθ’ οδόν για το διάρκειας εκατόν είκοσι ετών ταξίδι του προς την αποικία Homestead II με το πλήρωμα και τους πέντε χιλιάδες αποίκους να βρίσκονται ήδη στους θαλαμίσκους νάρκης τους. Μία τεχνική βλάβη, όμως, θα είναι ο λόγος που η νάρκη του Jim Preston (Chris Pratt) θα τερματιστεί πρόωρα κι ο Jim θα βρεθεί να έχει ξυπνήσει ενενήντα χρόνια νωρίτερα από το προβλεπόμενο και με μόνη του συντροφιά τον Arthur (Michael Sheen), ένα ανδροειδές – barman. Λίγο αργότερα θα ξυπνήσει και η δημοσιογράφος Aurora Lane (Jennifer Lawrence) κι έτσι εκείνη κι ο Jim, χωρίς τη δυνατότητα να επιστρέψουν σε κατάσταση νάρκης, θα πρέπει να συνεχίσουν το ταξίδι για το υπόλοιπο της ζωής τους. Το ταξίδι, όμως, δε θα είναι εύκολο, καθώς όχι μόνο πρέπει να αποδεχθούν το γεγονός πως οι δυο τους δε θα φτάσουν στον Homestead II, αλλά η τεχνική βλάβη που τους ξύπνησε εκτείνεται με γρήγορο ρυθμό σχεδόν σε όλο το διαστημόπλοιο.
Η ταινία “Passengers” είναι μία ιδέα του σεναριογράφου Jon Spaihts (“Prometheus”, 2012 και “Doctor Strange”, 2016) σε σκηνοθεσία του Morten Tyldum (“The Imitation Game”, 2014).
Το ότι μου αρέσει το sci-fi genre, είναι γεγονός – όχι πως δεν είμαι κι εκεί επιλεκτική, βέβαια! Πρέπει, όμως, να ομολογήσω πως, μετά το στραπάτσο με το “Gravity” ενίοτε διατηρώ χαμηλά τον πήχη των προσδοκιών μου. Αυτό ίσχυε όταν ξεκίνησα να βλέπω το “Passengers”. Και μπορεί να μην θεωρείται ταινία για την οποία συζητά κανείς ακόμη και μία βδομάδα μετά (είναι από αυτές που τις λένε “αμερικανιές”), δε θα αρνηθώ πως μου προσέφερε ένα πραγματικά χαλαρωτικό δίωρο. Θα μπορούσε, ίσως, να υπάρχει περισσότερη δράση και λιγότερο το ρομαντικό στοιχείο, καθώς σε κάποιο σημείο η ταινία θυμίζει τον “Τιτανικό”. Βέβαια, η αλήθεια είναι πως κι αυτό το στοιχείο χρειάζεται για το μετέπειτα γαϊτανάκι των εξελίξεων, καθώς το “Passengers” περνάει εύστοχα και κάποια ζητήματα ηθικής – εδώ σταματάω, για να αποφύγω το παρορμητικό spoiler! Από εκεί κι ύστερα, η ταινία είναι άρτια από άποψη παραγωγής (οι τέχνες της φωτογραφίας και των effects στο sci-fi genre είναι από μόνες τους απαιτητικές), ενώ ο Tyldum πήρε παραδείγματα… προς αποφυγήν από το “Gravity” και φρόντισε να υπάρχει η μεγαλύτερη δυνατή επιστημονική ακρίβεια στα πλάνα του.
Η προσοχή επικεντρώνεται εκ των πραγμάτων στο πρωταγωνιστικό δίδυμο των Lawrence και Pratt, τους οποίους είχαμε δει σε όλη τη διάρκεια προώθησης της ταινίας πραγματικά να διασκεδάζουν το γεγονός της συνύπαρξής τους στα κινηματογραφικά πλατό. Η Jennifer Lawrence έχει πάρει ήδη το βάπτισμα του πυρός σε ό,τι αφορά την κατηγορία της περιπέτειας από το franchise των “Αγώνων Πείνας”, επομένως δε μπορεί να χαρακτηριστεί ως “απλά η γοητευτική παρουσία της ταινίας” και αν (όπως προανέφερα) η ταινία είχε λίγη περισσότερη δράση, η ηθοποιός θα μπορούσε να αντεπεξέλθει άνετα. Όσο για τον Chris Pratt, έχοντας ήδη δύο χαρακτηριστικούς ρόλους από τους “Φύλακες του Γαλαξία” και το “Jurassic World”, είναι κι εκείνος εξοικειωμένος με την επιστημονική φαντασία.
Με λίγα λόγια; Σας εύχομαι καλή διασκέδαση και να απολαύσετε την ταινία όσο κι εγώ… πράγμα που σας το εγγυώμαι!
Πρωταγωνιστούν: Chris Pratt, Jennifer Lawrence, Michael Sheen, Laurence Fishburne, Andy Garcia
*Υπάρχει και το “Passengers” του 2008, το οποίο δεν έχει σχέση με την σημερινή μας πρόταση.
