Ο Φεβρουάριος μας χάρισε μερικές υπέροχες, ηλιόλουστες ανοιξιάτικες ημέρες ικανές να ομορφύνουν κάπως την ταλαιπωρημένη διάθεση όλων μας…
Στο δρόμο για τη δουλειά το μυαλό απολάμβανε το φως και η σκέψη χανόταν, μέχρι να ακούσω τους παρακάτω στίχους από την υπέροχη φωνή της Νατάσας Θεοδωρίδου στο ράδιο: «Βλέπω τα μάτια σου μπροστά μου στην οθόνη, πέρασε μήνας και μου φαίνεται πολύ…»
Ξαφνικά ένιωσα ένα άγχος μέσα μου και η σκέψη άρχισε να τρέχει με χίλια… Με πόσους φίλους δεν είχα μιλήσει στο τηλέφωνο, πόσους από αυτούς δεν είχα καταφέρει να συναντήσω; Η μια σκέψη έφερνε την άλλη…
Έχουμε αλήθεια συνειδητοποιήσει πως στην απόλυτη εποχή της επικοινωνία, έχουμε χάσει εντελώς την ανθρώπινη επαφή;
Πόσοι παίρνουμε τηλέφωνο τους φίλους μας απλά για να τους ακούσουμε και να δούμε αν είναι καλά; Πόσοι διαθέτουμε χρόνο για να βρεθούμε μαζί τους ή να οργανώσουμε μια κοντινή απόδραση, μια εκδρομή από αυτές που πηγαίναμε ως παιδιά τα Σάββατα με τους γονείς μας;
Αλήθεια πόσοι από εμάς έχουμε αντικαταστήσει το τηλεφώνημα για «χρόνια πολλά» με ένα sms ή ακόμη και με ένα απρόσωπο «χρόνια πολλά» στο timeline του fb… εκεί που πλέον αν είσαι στο calendar σου γράφουν από μια ευχή άνθρωποι που σε άλλες εποχές επικοινωνίας δεν θα είχαν ούτε το τηλέφωνο σου;
Μόλις ανοίξεις τον υπολογιστή σου το πρωί, είναι όλοι εκεί. Όλοι μια μεγάλη παρέα: Στο Skype, στο msn, στο fb, στο twitter κοινοποιούμε τη ζωή μας. Όλη μέρα ένα ατελείωτο chat. Πολλοί θα πουν: ναι με αυτόν τον τρόπο έχουμε τη δυνατότητα να μιλάμε με όλους, να μαθαίνουμε νέα, να ανταλλάσουμε απόψεις, να κρατάμε την επαφή μας, ακόμη και να βρίσκουμε φίλους από το παρελθόν που είχαμε χάσει.
Κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να σκεφτώ τους φίλους μου… Όλους αυτούς που έχω καθημερινή επαφή, που «μιλάω» μαζί τους σχεδόν καθημερινά, χωρίς να ακούω τη φωνή τους… Για κάθε έναν από αυτούς αντιστοιχεί μια φωτογραφία, αυτή που έχουν ανεβάσει στο προφίλ τους – ευτυχώς κάποιοι “change their profile picture” και μου έρχεται η ενημέρωση στο mail, οπότε συνδέομαι στο fb και βλέπω updated photo και χαμογελώ και… Θεέ μου τι λέω;
Πέρασαν οι γιορτές, η γιορτή του έρωτα πριν από λίγες ημέρες, αλήθεια πόσοι από εσάς πήρατε τηλέφωνο ή στείλατε μια ηλεκτρονική κάρτα; Η εποχή της κρίσης δείχνει να μας γυρίζει πίσω στις αξίες της ζωής. Να βρισκόμαστε στα σπίτια για φαγητό, να πηγαίνουμε βόλτες όλοι μαζί για έναν απλό καφέ, να μοιραζόμαστε τα προβλήματα μας.
Την επόμενη φορά που θα σκεφτείτε να στείλετε ένα sms πατήστε το κουμπί της κλήσης, ακούστε τη φωνή του ανθρώπου που θεωρείτε δικό σας, που σας λείπει. Διαθέστε λίγα δευτερόλεπτα για τηλεφωνικές ευχές και μη μείνετε στο κλασσικό : «Ρε συ χαθήκαμε. Κανονίστε να τα πούμε ένα βραδάκι». Τηρήστε την υπόσχεση και ορίστε εκείνη τη στιγμή το… «συγκεκριμένο βραδάκι». Επιλέξτε μια κοντινή εκδρομή με φιλικά πρόσωπα ακόμη και με φαγητό φτιαγμένο από το σπίτι. Το βράδυ θα νιώθετε διαφορετικά. Θα υπάρχουν στο μυαλό σας νέες φρέσκες εικόνες και όχι οθόνες.
Το κινητό χτυπάει μέσα στην τσάντα μου… το προλαβαίνω… ένας αγαπημένος μου φίλος από τη Θεσσαλονίκη, θα τον ακούσω, θα μάθω νέα του… «χάρηκα πολύ που με πήρες» του λέω και το εννοώ. Ευτυχώς που υπάρχουν τα κινητά, γιατί αν έπαιρνε σπίτι και έλειπα;
Χριστίνα
Υ.Γ. Μην διστάσετε να μου στείλετε τους προβληματισμούς σας στο [email protected]