Καλησπέρα, φίλες και φίλοι του The K-Magazine! Και καλό μήνα, ο οποίος ευελπιστώ να μας προκύψει όντως ανοιξιάτικος! Νά’μαι πάλι εδώ στα γνωστά τα «λημέρια»!
Τα πολυπόθητα βραβεία απονεμήθηκαν εκεί που έπρεπε, αλλά εγώ εδώ είμαι ακόμη σε Oscar-ικό mood. Έτσι για απόψε το βράδυ, είπα να γνωρίσουμε καλύτερα μία ταινία η οποία ακόμη προκαλεί έντονα συναισθήματα σε όποιον τη δει, κι η οποία, παρά το γεγονός πως έφτασε ως τις απονομές για το Oscar Καλύτερης Ταινίας, δε χρίστηκε νικήτρια. Βέβαια δεν έφυγε τελείως παραπονεμένη εκείνη τη βραδιά από το Kodak Theatre, αλλά αυτά θα τα δούμε στην πορεία!
Ο Charlie (Chris O’Donnell) φοιτά σε ένα από τα καλύτερα prep schools (σημ.: θεωρούνται ως προπύλαια για τη φοίτηση σε Πανεπιστήμιο της Αμερικής). Καθώς ο Charlie δεν είναι από εύρωστη οικογένεια όπως οι υπόλοιποι συμμαθητές του, πρέπει να βρει τα χρήματα για να ταξιδέψει σπίτι για τα Χριστούγεννα. Για το λόγο αυτό θα απαντήσει σε μία αγγελία για εργασία κατά το Σαββατοκύριακο των Ευχαριστιών ως συνοδός ενός τυφλού στρατιωτικού, του Frank Slade (Al Pacino). Στο μεταξύ θα γίνει μάρτυρας μία κακόγουστης φάρσας εις βάρος ενός καθηγητή του και θα δεχθεί πιέσεις προκειμένου να αποκαλύψει τους υπαίτιους. Όταν το σαββατοκύριακο θα συναντήσει τον Slade, εκείνος θα τον πάρει μαζί του σε ένα ταξίδι αστραπή, κατά τη διάρκεια του οποίου ο Charlie θα πάρει μαθήματα ζωής που θα τον οδηγήσουν στην ωριμότητα. Αλλά κι ο ίδιος ο Slade, ο οποίος έχει παραιτηθεί λόγω της τυφλότητάς του, θα δει τελικά τη ζωή μέσα από τα μάτια του νεαρού Charlie.
Το «Άρωμα Γυναίκας» (wow! Σωστή ελληνική απόδοση τίτλου!) είναι βασισμένο στο βιβλίο του Giovanni Arpino με τίτλο «Il buio e il miele», το οποίο το 1974 οι Ruggero Maccari και Dino Risi το μετέτρεψαν σε σενάριο. Το σενάριο της μεταφοράς που μελετάμε υπογράφει ο Bo Goldman («Στη Φωλιά του Κούκου», «Meet Joe Black») ενώ την παραγωγή και τη σκηνοθεσία της ταινίας ανέλαβε ο Martin Brest («Ο Μπάτσος του Beverly Hills», «Meet Joe Black»).
Αποτέλεσμα είναι μία ταινία η οποία ξεχειλίζει όπως προείπα από συναίσθημα. Το γεγονός πως ο εσωστρεφής τυφλός στρατιωτικός αφήνει μία χαραμάδα για το νεαρό φροντιστή του ώστε να τον πλησιάσει, χτίζοντας έτσι ακόμη και μία – τολμώ να πω – σχέση πατέρα και γιου χωρίς η βιολογική σύνδεση να είναι απαραίτητη δημιουργεί μία τέτοια φόρτιση και παράλληλα γαλήνη στο θεατή που μόνο απαρατήρητη δε μπορεί να περάσει. Η προσέγγιση του Charlie προς τον Slade, αλλά κι η σκηνή όπου ο Slade υπερασπίζεται τον Charlie όταν εκείνος χρειαστεί απεικονίζονται από τον Brest τόσο ανθρώπινα και ρεαλιστικά που κάνουν το θεατή να αποζητά ένα είδος δικαίωσης και για τους δύο χαρακτήρες. Ακόμη… πόσο μαγευτική η σκηνή του tango, όπου ο Pacino, παρά το πρόβλημά του, καθοδηγεί τη ντάμα του με απίστευτη επιδεξιότητα στην πίστα;
Μόνο παράλογο δεν είναι, λοιπόν, που η ταινία του Brest έφτασε να είναι υποψήφια για Oscar Καλύτερης Ταινίας, Καλύτερης Σκηνοθεσίας, αλλά και Διασκευασμένου Σεναρίου το 1992. Και μπορεί τότε το αγαλματάκι να το «κλείδωσε» το «Unforgiven» του Clint Eastwood, αλλά κατά βάθος του μεγαλύτερου μέρους του σινεφίλ κοινού, νικητής ήταν το «Άρωμα Γυναίκας».
Για το cast:
Θα ξεκινήσω με το νεαρό τότε Chris O’Donnell. Τον ηθοποιό αυτόν τον θυμάμαι ας πούμε από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ε, λοιπόν, ο ρόλος του στο «Άρωμα Γυναίκας» είναι ίσως ο ωριμότερος από όσους έχει υποδυθεί. Είναι ίσως κι ο ρόλος στον οποίο χρωστάει και το μεγαλύτερο μέρος της δημοσιότητας που απολαμβάνει. Αντιμετωπίζει το χαρακτήρα του Charlie με τέτοια σοβαρότητα και ευθύνη κι ας είναι μόνο είκοσι δύο ετών – για την εποχή της ταινίας μιλάμε! Ωριμότητα που τη σήμερον ημέρα δύσκολα συναντάς στους νέους ηθοποιούς της εποχής.
Και φτάνω στον Al Pacino. Θα ξαναπώ – κι ας βαρεθείτε να το διαβάζετε – πως ένας ηθοποιός παίζει σωστά το ρόλο του όταν χρησιμοποιεί κάθε ίνα του κορμιού του. Εν προκειμένω, η αλήθεια είναι πως το «όπλο» του Pacino ήταν η φωνή του. Δεδομένου του γεγονότος πως ο χαρακτήρας του είναι τυφλός, πέρα από τις κινήσεις του, ο Pacino έπρεπε να χρησιμοποιεί τον εκάστοτε αντίστοιχο τόνο στη φωνή του, καθώς και την απαραίτητη χροιά. Το πιο ενδεικτικό παράδειγμά που μπορώ να σας θέσω είναι αυτή εδώ η σκηνή:
Πιστεύω πως ό,τι παραπάνω πω είναι περιττό. Ο Pacino καταφέρνει να κάνει το χαρακτήρα του τόσο ζωντανό και τόσο κοντινό που πραγματικά σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Η ερμηνεία του για τον «Άρωμα Γυναίκας» ήταν φυσικά και το εισιτήριό του για το «θείο Oscar», καθώς εκείνη τη χρονιά ο Pacino βραβεύτηκε για τον καλύτερο Α’ Ανδρικό Ρόλο. Ε, μετά από τέσσερις υποψηφιότητες στην κατηγορία (το 1974 για το «Serpico», το 1975 για το «The Godfather II», το 1976 για το «Dog Day Afternoon» και το 1980 για το «… And Justice For All»), νομίζω πως ήταν πια ο καιρός να έρθει με το «θείο» πιο κοντά!
Είδατε που σας είπα πως η ταινία δεν έμεινε τελείως «παραπονεμένη»; Σας εύχομαι καλή διασκέδαση!
Πρωταγωνιστούν: Al Pacino, Chris O’Donnell, James Rebhorn, Gabrielle Anwar, Philip Seymour Hoffman, Bradley Whitford, Frances Conroy κ.α.
