Romeo + Juliet

Καλό μήνα, φίλοι μου! Το καλοκαίρι – τουλάχιστον ημερολογιακά – τελείωσε κι οδεύουμε στο φθινόπωρο. Οι δυνατές ζέστες μοιάζουν να μας αποχαιρετούν και να δίνουν τη θέση τους σε γλυκά αεράκια. Θεωρητικά με το τέλος του Αυγούστου θα έπρεπε να πέσει κι η αυλαία για το αφιέρωμά μας σε ταινίες με βάση τη λογοτεχνία. Νομίζω, όμως, πως για την πρώτη Κυριακή του Σεπτέμβρη μπορούμε να δώσουμε μία μικρή παράταση. Κι επειδή μου αρέσουν τα… εντυπωσιακά φινάλε, ιδού η πρότασή μου για κυριακάτικη προβολή κατ’ οίκον!

«Two households, both alike in dignity. In Fair Verona where we lay our scene. From ancient grudge break to new mutiny. Where civil blood makes civil hands unclean. From forth the fatal loins of these two foes, a pair of star-crossed lovers take their life.»
Λίγο ο τίτλος, λίγο η φωτογραφία του link, λίγο η εισαγωγή που σας παρέθεσα μόλις τώρα, κάνουν περιττό το να επεκταθώ περαιτέρω, μια που μιλάμε για τη μεγαλύτερη και πιο τραγική ιστορία αγάπης δια χειρός William Shakespeare. «… For never was a story of more woe than this of Juliet and her Romeo.» Ή για να το θέσω καλύτερα, η ιστορία των δύο εραστών από την οπτική του Baz Luhrmann.

Η απόφαση του Luhrmann να μεταφέρει το πιο γνωστό έργου του Shakespeare στη σύγχρονη εποχή, διατηρώντας παράλληλα τον ποιητικό λόγο είναι μία απόπειρα που κατά πολλούς ήταν καταδικασμένο να αποτύχει, τουλάχιστον για όσους μιλούσαν πριν την προβολή της ταινίας. Μιλάμε, όμως, για τον Baz Luhrmann που μας έδωσε ένα αξιομνημόνευτο «Moulin Rouge» και μία ξεχωριστή εκδοχή του «Υπέροχου Γκάτσμπυ» μόλις πριν από λίγο καιρό. Η απόφαση του σκηνοθέτη να μεταφέρει την πλοκή στη δεκαετία των ‘90s με την pop και την punk μουσική, τα χαπάκια Ecstasy και τα αυτόματα πιστόλια στη θέση των σπαθιών μόνο ως καινοτομία μπορεί να χαρακτηριστεί, καθώς ο κατάφερε να κάνει το θεατή να νιώσει στο έπακρο τη συναισθηματική φόρτιση των ηρώων που δημιούργησε στο χαρτί ο Shakespeare.
Σίγουρα για λόγους εξοικονόμησης χρόνου ώστε να μη γίνει σεντόνι η ταινία κάποια κομμάτια της πλοκής αφαιρέθηκαν, όπως για παράδειγμα η σκηνή που ο Ρωμαίος σκοτώνει το μνηστήρα της Ιουλιέτας Πάρη. Αυτό, όμως, δε σημαίνει πως ο Baz Luhrmann δεν έδειξε το δέοντα σεβασμό στο έργο του ποιητή. Η ιστορία εξελίσσεται γρήγορα κι ο θεατής δε χάνει με τίποτα το ενδιαφέρον του. Φυσικά μας αρέσει κι η σημασία που δίνει ο σκηνοθέτης στη μουσική επένδυση των ταινιών του, κάνοντάς την έτσι αναπόσπαστο κομμάτι του τελικού αποτελέσματος.

Όσο για τους τραγικούς εραστές, νομίζω πως η επιλογή των Leonardo DiCaprio και Claire Danes στους πρωταγωνιστικούς ρόλους δικαίωσαν το σκηνοθέτη. Ο μεν DiCaprio, έχοντας ήδη ξεχωρίσει σε ταινίες όπως το «Τι βασανίζει τον Gilbert Grape;» (μάλιστα είχε προταθεί και για Όσκαρ Β’ Ανδρικού ρόλου για το ρόλο αυτόν) και το «The Basketball Diaries», είναι ο πιο εκφραστικός Ρωμαίος της μεγάλης οθόνης. Όσο για την Claire Danes, η Ιουλιέτα της ήταν ίσως από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας της την περίοδο των ‘90s.

Πρωταγωνιστούν: Leonardo DiCaprio, Claire Danes, Pete Postlethwaite, John Leguizamo, Paul Sorvino, Brian Dennehy, Paul Rudd, Christina Pickles, Vondie Curti-Hall κ.α.