Tag:

The Artist

8-Flower Golden Nectar: το πολυτελές Ελιξίριο Αιθέριο Έλαιο της Darphin

Το πρώτο beauty event της χρονιάς πραγματοποιήθηκε στο The Artist προκειμένου να γνωρίσουμε από κοντά το νέο πολύτιμο μίγμα 8 λουλουδιών και 20 βοτανικών συστατικών και αιθέριων ελαίων που προσφέρει νεανική λάμψη και φωτεινότητα.

Δίνοντας ραντεβού το απόγευμα σε έναν άκρως urban και φρέσκο χώρο που συμβολίζει τη νέα νεανική ταυτότητα του σπουδαίουγ αλλικού brand, εκπρόσωποι των Μέσων, influencers και celebrities είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε από κοντά το πολυτελές Ελιξίριο Αιθέριο Έλαιο στο πρώτο (και πολύ πετυχημένο) beauty event της χρονιάς.

Ο χώρος του The Artist rooftop bar «ντύθηκε» με τα λουλούδια του 8-Flower Golden Nectar και στολίστηκε με εκλεπτυσμένες χρυσές πινελιές που έκλεψαν τις εντυπώσεις, ενώ η θέα του Παρθενώνα στο βάθος ολοκλήρωσε τη μοναδική εμπειρία που έζησαν οι εκλεκτοί προσκεκλημένοι.

«Η εκδήλωση αποτελεί τη χρυσή στιγμή της Darphin, καθώς το brand γίνεται όλο και πιο εξωστρεφές σε επίπεδο επικοινωνίας και διαφήμισης, κρατώντας πάντα την ταυτότητά του, τη μακρά ιστορία και την κληρονομιά από το Παρίσι, που το καθιστούν ένα από τα πιο αγαπητά φυσικά prestige skincare brands».
ΝΙΚΟΛΙΑ ΠΑΠΑΔΑΤΟΥ Act.Marketing Manager Darphin

Καθ΄όλη τη διάρκεια του event, η Χρύσα Τζώρτζη, Training Manager Balkans Darphin, πραγματοποίησε σύντομα one-to-one consultations με τους προσκεκλημένους, διατηρώντας έτσι την πολυτελή, customised προσέγγιση που χαρακτηρίζει την Darphin.

Ανδρονίκη Κολοβού, Χρύσα Τζώρτζη, Training Manager Balkans Darphin

Σχετικά με το νέο 8-Flower Golden Nectar, το πολύτιμο μίγμα 8 λουλουδιών και 20 βοτανικών συστατικών και αιθέριων ελαίων προσφέρει νεανική λάμψη και φωτεινότητα. Επιπλέον, το έλαιο από Ιπποφαές, πλούσιο σε Ωμέγα 3 & 6 Λιπαρά Οξέα, τα οποία το σώμα δεν μπορεί να παράξει, βοηθάει στη θρέψη της επιδερμίδας, ενυδατώνει άμεσα και μειώνει την εμφάνιση των γραμμών ξηρότητας. Τέλος, τα flakes χρυσού 24 καρατίων χαρίζουν μοναδική λάμψη συμπληρώνοντας τη σύνθεση αυτού του καινοτόμου προϊόντος.

Ρούλα Σταματοπούλου, Μαρία Παπαθανασίου Αρώνες

Έφη Μπελέ, Πάτια Ιορδανίδου, Νικολία Παπαδάτου, Act. Marketing Manager Darphin

Κλείνοντας θα ήθελα να δείτε μερικές από τις υπέροχες φωτογραφίες που τράβηξε ο Χρήστος Δημακέας, από το Studio Panoulis…

Outstand… well done!

Η ομάδα της Outstand Communications και η Νικολία Παπαδάτου Act. Marketing Manager Darphin

17/01/2020 0 comment

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Πρόταση για dvd: The Artist (Oscar Καλύτερης Ταινίας & Σκηνοθεσίας)

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Καλησπέρα, καλησπέρα, φίλες και φίλοι του The K-Magazine! Πώς μου είστε; Άλλο ένα όμορφο σαββατοκύριακο φτάνει στο τέλος του. Το «φινάλε», όμως, έρχεται και για το αφιέρωμά μας στα Oscars μια που απόψε, όταν εμείς θα είμαστε περίπου στο 24ο όνειρο, θα πραγματοποιηθεί η μεγάλη τελετή απονομής των φετινών βραβείων. Απόψε, λοιπόν, «ρίχνουμε την αυλαία» με μία ταινία σύγχρονη και συνάμα νοσταλγική, η οποία το 2011 κυριάρχησε στα Oscars. Ο λόγος για το ατμοσφαιρικό «The Artist»

Hollywood, 1927. Τον καιρό των βωβών ταινιών, ο George Valentin (Jean Dujardin) είναι αστέρας του κινηματογράφου. Τα φλας γύρω του αστράφτουν όπου κι αν βρίσκεται. Μέχρι τη στιγμή που αναπτύσσεται ο ομιλών κινηματογράφος. Οι παραγωγοί πιέζουν τον Valentin να μπει κι αυτός στο «παιχνίδι», αλλά εκείνος αρνείται πεισματικά, καθώς πιστεύει πως είναι απλά μία μόδα η οποία θα εξατμιστεί. Κι όμως, ο ομιλών κινηματογράφος κερδίζει όχι μόνο έδαφος, αλλά και την προτίμηση του κόσμου. Ο George Valentin θα αντισταθεί, θα κάνει ό,τι περνά από το χέρι του, χωρίς αποτέλεσμα, όμως. Κι εκεί είναι που θ’ αρχίσει η πτώση του George Valentin από το βάθρο του και θα αλλάξει ριζικά η επαγγελματική κι η προσωπική του ζωή. Λες και το τέλος του βωβού κινηματογράφου είναι συνυφασμένο με το τέλος της καριέρας του. Ή μήπως τελικά το ταλέντο του θα διασωθεί;

Το «The Artist» είναι μία ταινία γαλλικής παραγωγής, η οποία είναι φτιαγμένη 100% βασισμένη στις συνταγές του βωβού κινηματογράφου. Όσοι έστω και για λίγο έτυχε να δείτε ταινίες με τον Τσάρλι Τσάπλιν καταλαβαίνετε τι εννοώ: ασπρόμαυρα πλάνα, μουσικό χαλί καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας ανάλογο της κάθε σκηνής, οι ηθοποιοί φαίνεται να μιλούν, αλλά εμφανίζονται οι αντίστοιχες καρτέλες, γενικά όλα όσα χαρακτηρίζουν μία ταινία από την εποχή πριν ο ήχος γίνει απαραίτητο κομμάτι των κινηματογραφικών παραγωγών. Ο Michel Hazanavicius υπογράφει και σκηνοθετεί μία ταινία η οποία πραγματικά δίνει νόημα στο «για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι».
Η ιστορία που είναι ένα κράμα κομεντί και δράματος αποκτά μία άλλη βαρύτητα καθώς αποτυπώνεται με την ατμόσφαιρας της εποχής (τίποτα, μα τίποτα δε μαρτυρά 21ο αιώνα) και σίγουρα είναι αυτό που κεντρίζει ακόμη περισσότερο το ενδιαφέρον του θεατή. Φανταστείτε να παρακολουθήσετε την ίδια ιστορία, η οποία έχει σα χρονικό πλαίσιο τα τέλη των ‘20s έγχρωμα, φουλ στα εφέ και με τους ηθοποιούς να ακούγονται κανονικά κατά τους διαλόγους. Πιστεύω πως θα συμφωνήσετε μαζί μου πως σε μία τέτοια περίπτωση, η πρώτη σκέψη είναι «άλλη μία ταινία εποχής». Και μέσα σε αυτή τη ρετρό ατμόσφαιρα, ο θεατής απολαμβάνει μία ταινία με επίκεντρο την εξέλιξη της έβδομης τέχνης και τις επιπτώσεις αυτής σε όλους όσους ασχολήθηκαν με αυτήν. Επίσης η ταινία είναι ένα δείγμα του πόσο «λαμπερός» ή όχι είναι τελικά ο κόσμος του σινεμά, ανεξάρτητα για ποια εποχή μιλάμε.

Όπως καταλαβαίνετε, όμως, σε μία τέτοια παραγωγή, αυτόματα το «βάρος» πέφτει στους ηθοποιούς, καθώς από τη στιγμή που δεν ακούγονται πρέπει να αποδείξουν πως το σώμα τους κι οι εκφράσεις τους θα «καλύψουν» το κενό των ομιλιών. Απεδείχθη πως ο Michel Hazanavicius κέρδισε και αυτό το στοίχημα, καθώς στο πρόσωπο του Jean Dujardin είδε τον αστέρα του βωβού κινηματογράφου και ήρωα της ιστορίας του, George Valentin. Η ερμηνεία του στο ρόλο του έκπτωτου star είναι καθηλωτική κι επιβεβαιώνει κάτι που έχω πει ουκ ολίγες φορές: ο καλός ηθοποιός δεν πρέπει να ξέρει πώς να «λέει» καλά τις ατάκες του, αλλά να μεταφέρει στο θεατή κάθε συναίσθημα του χαρακτήρα που υποδύεται ακόμη και με την παραμικρή κίνηση του σώματος. Πως ακόμη και το πιο απλό «μειδίαμα» του προσώπου μπορεί να δώσει άλλη πνοή στην κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο χαρακτήρας.

Επίσης εξαιρετική είναι η ερμηνεία της Bérénice Bejo στο ρόλο της νεαρής ηθοποιού Peppy Miller, την οποία αναδεικνύει ο George Valentin και που οι παρεμβάσεις της θα είναι καθοριστικές για την πορεία του κάποτε αστέρα του που οδεύει στο ναδίρ της κινηματογραφικής του καριέρας. Η νεαρή ηθοποιός με τη συμμετοχή της στο «The Artist» με λίγα λόγια μας λέει «ήρθα για να μείνω και θα το αποδείξω». Και φυσικά χαίρομαι που ανταποκρίθηκε επάξια στις μεγάλες απαιτήσεις της ταινίας, καθώς – κατ’ εμέ – πλέον οι νέοι ηθοποιοί που βγαίνουν επαναπαύονται στις – όποιες – δάφνες δημοσιότητας τους «χαρίζουν» τα tabloids σχετικά με το πόσο όμορφοι/sexy είναι, αγνοώντας το αν έχουν ταλέντο ή όχι – ονόματα δε θα πω, όσο κι αν «τρώγομαι»! Τέλος θα αντιπαρέλθω τα όποια πειράγματα και δε θα διστάσω να αναφερθώ και στον τετράποδο Uggie, το σκύλο του Valentin. Το χαριτωμένο Jack Russell δεν είναι απλά μία «ατραξιόν» της ταινίας, αλλά ένας ακόμη χαρακτήρας με το δικό του ξεχωριστό «κομμάτι» στην ταινία.

Το «The Artist» ξεχώρισε σε όλες τις διοργανώσεις όπου ήταν υποψήφιο. Για την κατηγορία Καλύτερης Ταινίας αλλά και για τη Σκηνοθεσία ο Michel Hazanavicius κέρδισε μία Χρυσή Σφαίρα, ένα Βραβείο BAFTA κι ένα βραβείο Σεζάρ, καθώς κι ένα βραβείο BAFTA για το σενάριο. Η ταινία κέρδισε μία Χρυσή Σφαίρα και για τη μουσική της, ενώ η Bérénice Bejo κέρδισε για την ερμηνεία της το βραβείο Σεζάρ. Ο πρωταγωνιστής της ταινίας Jean Dujardin στη συλλογή του κατέχει για την ερμηνεία του ένα βραβείο Σεζάρ, μία Χρυσή Σφαίρα κι ένα βραβείο BAFTA. Το peek φυσικά ήταν η διάκριση της ταινίας στα Oscar, όπου ο Michel Hazanavicius κέρδισε το βραβείο Σκηνοθεσίας κι ο Jean Dujardin το βραβείο για τον Α’ Ανδρικό Ρόλο, ενώ ο παραγωγός της ταινίας Thomas Langmann παρέλαβε το Βραβείο της Καλύτερης Ταινίας.

Εδώ να σημειώσουμε πως το «The Artist» είναι η πρώτη γαλλική ταινία που κερδίζει το Oscar καλύτερης ταινίας, η πρώτη βωβή ταινία που κερδίζει Oscar μετά από χρόνια (τελευταία ήταν το «Wings» το 1927) και η πρώτη ασπρόμαυρη ταινία από το 1993 που είχε βραβευτεί η «Λίστα του Σίντλερ».
Σας εύχομαι καλή διασκέδαση και σας εγγυώμαι πως το «The Artist» θα σας ενθουσιάσει!

Πρωταγωνιστούν: Jean Dujardin, Bérénice Bejo, John Goodman, James Cromwell, Penelope Ann Miller κ.α.

Φέτος για το Oscar Καλύτερης Ταινίας υποψήφιες είναι οι ταινίες:
The Big Short*
Bridge Of Spies
Brooklyn
Mad Max: Fury Road*
The Martian
The Revenant*
Room*
Spotlight*

*Οι ταινίες αυτές διεκδικούν και το Oscar Καλύτερης Σκηνοθεσίας

28/02/2016 0 comment

ΑΠΟΨΕΙΣ

Αντιγόνη Vs. Μαρία: Υπερωκεάνιο για Oscar ή «η σιωπή είναι χρυσός»;

written by The K-magazine

Το βράδυ της Κυριακής, ενώ οι περισσότεροι από εμάς θα ονειρεύονται γλυκά, στο Los Angeles θα ανακοινώνονται οι νικητές των βραβείων της Ακαδημίας. Μέσα από το DVD αφιέρωμα γνωρίσαμε – ή και θυμήθηκαν κάποιοι – ταινίες που διακρίθηκαν. Σαράντα οκτώ – και κάτι – ώρες πριν τη μεγάλη απονομή, εγώ κι η Μαρία καλούμαστε να «υπερασπιστούμε» την αγαπημένη μας ταινία που βραβεύτηκε με Oscar. Εκείνη την έχει συναρπάσει η ιστορία του Jack και της Rose στα καταστρώματα του «Τιτανικού» του James Cameron. Εμένα πάλι, έπειτα από πολλή σκέψη… με εντυπωσίασε ο «Artist» του Michel Hazanavicius. Διακόπτω λίγο τη Μαρία από το σιγοτραγούδισμα του «My Heart Will Go On» για να μας πει λεπτομέρειες κι επανέρχομαι!

«Near, far, wherever you are, I believe that the heart does go on…» (από την Μαρία Παπουτσάκη)
Έλα, παραδέξου το, επιτέλους! Είναι η καλύτερη ταινία όλων των εποχών και αυτό αποδείχτηκε πολλές φορές. Όχι μόνο από τα 11 Όσκαρ που κέρδισε – καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας -, αλλά και από την τεράστια απήχηση του κοινού. Ο κόσμος την λάτρεψε. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει άνθρωπος πάνω σε αυτόν τον πλανήτη που να μην έχει συγκινηθεί με αυτή την ιστορία. Είναι και αληθινή, κυρία μου… Έγινε και η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία όλων εποχών μέχρι που ήρθε αυτό το χαζό «Avatar» να τα ανατρέψει όλα. Anyway, η γνώμη μου για τον «Τιτανικό» δεν πρόκειται να αλλάξει σε καμία περίπτωση.

Ειλικρινά, πιστεύεις ότι μπορεί οποιαδήποτε ταινία ή πλοκή να συγκριθεί μαζί της; Μιλάμε για το αριστούργημα του James Cameron που συνδυάζει το δράμα, με την κωμωδία – σε ορισμένα σημεία και την περιπέτεια. Ο έρωτας και ο πόλεμος κυριαρχούν, αφού είναι από τις λίγες ταινίες που ο αποχωρισμός του ζευγαριού είναι αληθινός. Όσο και αν έχω συγκινηθεί με το «P.S.: I love you», δεν παύει να έχει κάποια φαντασία η όλη υπόθεση. Για όσους δεν ξέρουν – για τα μωράκια, δηλαδή, που δεν έχουν προλάβει να γνωρίσουν ακόμα το μεγαλείο αυτού του πλοίου,- ο Τιτανικός ήταν το μεγαλύτερο και διασημότερο ναυάγιο της ιστορίας που συγκλόνισε την υφήλιο στις 14 Απριλίου 1912, αφού βυθίστηκε μετά από σύγκρουση με παγόβουνο στο πρώτο και τελευταίο του ταξίδι. Ο τραγικός απολογισμός ήταν 1523 νεκροί.

Η ταινία αφηγείται την ιστορία του Jack και της Rose, δύο νεαρών ατόμων από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, που ερωτεύονται πάνω στο πλοίο ενώ αυτό κάνει το μοιραίο του ταξίδι. Παρ’ όλο που οι δύο αυτοί κεντρικοί ήρωες είναι πλασματικοί, αρκετοί χαρακτήρες βασίζονται σε πραγματικούς ανθρώπους. Έτσι κι αλλιώς δεν μας νοιάζει αυτό. Το θέμα είναι πόσες χιλιάδες χαρτομάντιλα έχουμε χαλάσει για να σκουπίσουμε τα ατελείωτα δάκρυα μας. Ειδικά στη σκηνή που η 17χρονη Rose ανακαλύπτει ότι ο Jack τελικά είναι νεκρός, εξαιτίας των παγωμένων νερών του Ατλαντικού Ωκεανού. Εκείνη πλούσια και λογοδοσμένη σε έναν άνδρα που δεν θέλει, εκείνος φτωχός και «ανώριμος». Να που τελικά τα ετερώνυμα έλκονται…

Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσα να γράψω ένα κείμενο 342.875 λέξεων για την ταινία, αλλά και για το παρθενικό του ταξίδι. Βέβαια, ίσως να ήταν λίγο περιττό αφού όλοι γνωρίζουμε τη συνέβη εκείνο το μοιραίο βράδυ, όχι μόνο μέσω της ταινίας, μα και της ίδιας της ιστορίας.
Μάλλον ήρθε η ώρα να δώσω τον λόγο στη Θεσσαλονικιά φίλη μου, που για μια ακόμη φορά θέλει να” μου σπάσει τα νεύρα”. Άσε μας, βρε Αντιγόνη, που προτιμάς το «Artist» από την απόλυτη ταινιάρα! Αλλά ξέρω ποιος είναι ο σκοπός σου… Να με κάνεις έξω φρενών, ώστε να βαρεθώ και να συμφωνήσω μαζί σου. Αμ δε! Σειρά σου, λοιπόν…

Μία εικόνα ίσον χίλιες λέξεις, τι δεν καταλαβαίνεις; (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)
Ναι, η ιστορία της Rose και του Jack είναι όντως συγκινητική. Αλλά δε θα πάψω να το λέω: Τι απλώνεσαι, μαρή Kate (Winslet); Κάνε λίγο χώρο και για το παλικάρι! Τζάμπα «πήγε» το παιδί! #opoios_katalave_katalave !
Με ρωτάς γιατί διάλεξα το «The Artist» ως την ταινία που επάξια διακρίθηκε στα Oscar. Μπορεί σε σύνολο βραβεύσεων να μη μετρά την εντεκάδα του «Τιτανικού» – πέντε κέρδισε – άλλα ήταν οι πιο σημαντικές κατηγορίες. Ταινία, Σκηνοθεσία, Κοστούμια, Μουσική, Α’ Ανδρικός Ρόλος. Ναι, πήρε άλλα τόσα ο «Τιτανικός» για εφέ κλπ. Αλλά μην ξεχνάς ότι ήταν blockbuster, όπερ μεθερμηνευόμενον εστί έπεσαν πολλά «φράγκα» για να στηθεί όλο αυτό το «πανηγύρι». Αυτό έλειπε, να μην έπαιρνε βραβεία για visual effects, για τα πλημμυρισμένα καταστρώματα, για τα – εξαιρετικά, ομολογώ! – κοστούμια. Θα έπεφταν ο Landau κι ο ίδιος ο Cameron να συναντήσουν τον «Τιτανικό» από την απελπισία!

Το «The Artist» δεν είχε visual effects, δεν είχε sound effects. Για την ακρίβεια, το μόνο που ακουγόταν ήταν η μουσική που έντυνε κάθε σκηνή. Πώς αλλιώς θα μεταφερόταν η αίγλη που δημιουργούσε ο βωβός κινηματογράφος; Η επιτυχία της ταινίας βασιζόταν στην ικανότητα των δημιουργών να γεννήσουν στο θεατή αισθήματα μόνο με την εικόνα, όπως τότε με το Σαρλό. Εκεί είναι η μοναδικότητά της. Το ότι σε μία εποχή όπου – κακώς κατ’ εμέ – ισχύει η πεποίθηση «full effects = best movie ever», ο Hazanavicius κι όλο το επιτελείο τεχνικών κι ηθοποιών με «ταπεινά μέσα» κατάφεραν και χάρισαν στο κοινό μία κινηματογραφική εμπειρία καινούρια – για τα δεδομένα της εποχής πάντα – και συνάμα νοσταλγική και κάπως… ρετρό! Η ασπρόμαυρη απεικόνιση, η συναισθηματική ένταση των χαρακτήρων που απεικονιζόταν μέσα από το σώμα τους, όλα αυτά έφταναν και περίσσευαν, βάζοντας τα γυαλιά σε όλα τα blockbusters που πέρασαν από τη μεγάλη οθόνη.

Επίσης το «The Artist» σου προσφέρει αυτούσια την εξέλιξη του κινηματογράφου. Πώς από το βωβό φτάσαμε στις ομιλούσες ταινίες και πόσο επηρέασε αυτό κάθε μέλος της βιομηχανίας. Πόσοι ωφελήθηκαν και πόσοι έχασαν τη λάμψη του προβολέα όπως την είχαν συνηθίσει. Κι όλο αυτό, σε συνδυασμό με τη σκηνοθετική ματιά του Hazanavicius, δημιούργησε μία ταινία εξίσου συγκινητική με τον «Τιτανικό»… μη σου πω και περισσότερο!

Τέλος ήταν η δυναμική των ηθοποιών. Στον «Τιτανικό» τι έβλεπες; «Je vous aime, madame» κι όλοι οι υπόλοιποι τριγύρω να κάνουν μπουρμπουλήθρες. Ο Jean DuJardin, η Bérénice Bejo, ο John Goodman, όλοι τους ήταν λες κι η συμμετοχή τους στην ταινία τους «μεταμόρφωσε».

Κι επιπλέον… μέχρι και το Jack Russell του πρωταγωνιστή ήταν star! Ποια Lassie τώρα; Μετά τον Hooch best acting pooch ever!
Εν κατακλείδι… η σιωπηλή ασπρόμαυρη ταινία που σάρωσε σε εντυπώσεις το 2011 μου «είπε» πολλά περισσότερα από την ιστορία των star – crossed lovers Jack και Rose!

Ποια είναι για εσάς η αγαπημένη Oscar-ική κινηματογραφική εμπειρία;

-Περισσότερες πληροφορίες για τη Μαρία Παπουτσάκη , μπορείτε να διαβάσετε εδώ
-Περισσότερες πληροφορίες για την Αντιγόνη Αδαμοπούλου, μπορείτε να διαβάστε εδώ

20/02/2015 0 comment

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Πρόταση για DVD :«The Artist»

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Οι νικητές των Oscar για φέτος μπορεί να ανακοινώθηκαν τα ξημερώματα της Δευτέρας, αλλά θα το ομολογήσω: είμαι ακόμα σε Οσκαρική διάθεση! Όταν κάνεις έρευνα για να διαλέξεις μία από τόσες αξιόλογες ταινίες που έφτασαν μέχρι το Kodak Theater έστω και με μία ή περισσότερες υποψηφιότητες αναπόφευκτα ξεκινάς ένα ταξίδι στο χρόνο. Δε θα σας πάω πολύ πίσω, μόνο ένα χρόνο. Γιατί η ταινία που σας προτείνω – αν κι υποθέτω πως λίγοι είναι που δεν την είδαν – είναι μία από τις ταινίες που άνετα βλέπει κανείς πάνω από μία φορά. Η ίδια η ταινία, από την άλλη, είναι από μόνη της μέσο για να ταξιδέψεις στο χρόνο!
Hollywood, 1927. Τον καιρό των βωβών ταινιών, ο Τζορτζ Βάλενταϊν (Jean Dujardin) είναι αστέρας του κινηματογράφου. Τα φλας γύρω του αστράφτουν όπου κι αν βρίσκεται. Μέχρι τη στιγμή που αναπτύσσεται ο ομιλών κινηματογράφος. Οι παραγωγοί πιέζουν τον Βάλενταϊν να μπει κι αυτός στο «παιχνίδι», αλλά εκείνος αρνείται πεισματικά, καθώς πιστεύει πως είναι απλά μία μόδα η οποία θα εξατμιστεί. Κι όμως, ο ομιλών κινηματογράφος κερδίζει όχι μόνο έδαφος, αλλά και την προτίμηση του κόσμου. Ο Τζορτζ Βάλενταϊν θα αντισταθεί, θα κάνει ό,τι περνά από το χέρι του, χωρίς αποτέλεσμα, όμως. Κι εκεί είναι που θ’ αρχίσει η πτώση του Τζορτζ Βάλενταϊν από το βάθρο του και θα αλλάξει ριζικά η επαγγελματική κι η προσωπική του ζωή. Λες και το τέλος του βωβού κινηματογράφου είναι συνυφασμένο με το τέλος της καριέρας του. Ή μήπως τελικά το ταλέντο του θα διασωθεί;

Το «The Artist» είναι μία ταινία γαλλικής παραγωγής, η οποία είναι φτιαγμένη 100% βασισμένη στις συνταγές του βωβού κινηματογράφου. Όσοι έστω και για λίγο έτυχε να δείτε ταινίες με τον Τσάρλι Τσάπλιν καταλαβαίνετε τι εννοώ: ασπρόμαυρα πλάνα, μουσικό χαλί καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας ανάλογο της κάθε σκηνής, οι ηθοποιοί φαίνεται να μιλούν, αλλά εμφανίζονται οι αντίστοιχες καρτέλες, γενικά όλα όσα χαρακτηρίζουν μία ταινία από την εποχή πριν ο ήχος γίνει απαραίτητο κομμάτι των κινηματογραφικών παραγωγών. Ο Michel Hazanavicius υπογράφει και σκηνοθετεί μία ταινία η οποία πραγματικά δίνει νόημα στο «για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι».
Η ιστορία που είναι ένα κράμα κομεντί και δράματος αποκτά μία άλλη βαρύτητα καθώς αποτυπώνεται με την ατμόσφαιρας της εποχής (τίποτα, μα τίποτα δε μαρτυρά 21ο αιώνα) και σίγουρα είναι αυτό που κεντρίζει ακόμη περισσότερο το ενδιαφέρον του θεατή. Φανταστείτε να παρακολουθήσετε την ίδια ιστορία, η οποία έχει σα χρονικό πλαίσιο τα τέλη των ‘20s έγχρωμα, φουλ στα εφέ και με τους ηθοποιούς να ακούγονται κανονικά κατά τους διαλόγους. Πιστεύω πως θα συμφωνήσετε μαζί μου πως σε μία τέτοια περίπτωση, η πρώτη σκέψη είναι «άλλη μία ταινία εποχής».
Και μέσα σε αυτή τη ρετρό ατμόσφαιρα, ο θεατής απολαμβάνει μία ταινία με επίκεντρο την εξέλιξη της έβδομης τέχνης και τις επιπτώσεις αυτής σε όλους όσους ασχολήθηκαν με αυτήν. Επίσης η ταινία είναι ένα δείγμα του πόσο «λαμπερός» ή όχι είναι τελικά ο κόσμος του σινεμά, ανεξάρτητα για ποια εποχή μιλάμε.

Όπως καταλαβαίνετε, όμως, σε μία τέτοια παραγωγή, αυτόματα το «βάρος» πέφτει στους ηθοποιούς, καθώς από τη στιγμή που δεν ακούγονται πρέπει να αποδείξουν πως το σώμα τους κι οι εκφράσεις τους θα «καλύψουν» το κενό των ομιλιών. Απεδείχθη πως ο Michel Hazanavicius κέρδισε και αυτό το στοίχημα, καθώς στο πρόσωπο του Jean Dujardin είδε τον αστέρα του βωβού κινηματογράφου και ήρωα της ιστορίας του, Τζορτζ Βάλενταϊν. Η ερμηνεία του στο ρόλο του έκπτωτου star είναι καθηλωτική κι επιβεβαιώνει κάτι που έχω πει ουκ ολίγες φορές: ο καλός ηθοποιός δεν πρέπει να ξέρει πώς να «λέει» καλά τις ατάκες του, αλλά να μεταφέρει στο θεατή κάθε συναίσθημα του χαρακτήρα που υποδύεται ακόμη και με την παραμικρή κίνηση του σώματος. Πως ακόμη και το πιο απλό «μειδίαμα» του προσώπου μπορεί να δώσει άλλη πνοή στην κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο χαρακτήρας.

Επίσης εξαιρετική είναι η ερμηνεία της Bérénice Bejo στο ρόλο της νεαρής ηθοποιού Πέπυ Μίλλερ, την οποία αναδεικνύει ο Τζορτζ Βάλενταϊν και που οι παρεμβάσεις της θα είναι καθοριστικές για την πορεία του κάποτε αστέρα του που οδεύει στο ναδίρ της κινηματογραφικής του καριέρας. Η νεαρή ηθοποιός με τη συμμετοχή της στο «The Artist» με λίγα λόγια μας λέει «ήρθα για να μείνω και θα το αποδείξω». Και φυσικά χαίρομαι που ανταποκρίθηκε επάξια στις μεγάλες απαιτήσεις της ταινίας, καθώς – κατ’ εμέ – πλέον οι νέοι ηθοποιοί που βγαίνουν επαναπαύονται στις – όποιες – δάφνες δημοσιότητας τους «χαρίζουν» τα tabloids σχετικά με το πόσο όμορφοι/sexy είναι, αγνοώντας το αν έχουν ταλέντο ή όχι – ονόματα δε θα πω, όσο κι αν «τρώγομαι»! Τέλος δε θέλω να αφήσω απ’ έξω τον τετράποδο Uggie (στην ταινία «Τζακ»), το σκύλο του Βάλενταϊν.
Το χαριτωμένο Jack Russell δεν είναι απλά μία «ατραξιόν» της ταινίας, αλλά ένας ακόμη χαρακτήρας με το δικό του ξεχωριστό «κομμάτι» στην ταινία.

Το «The Artist» ξεχώρισε σε όλες τις διοργανώσεις όπου ήταν υποψήφιο. Για την κατηγορία Καλύτερης Ταινίας αλλά και για τη Σκηνοθεσία ο Michel Hazanavicius κέρδισε μία Χρυσή Σφαίρα, ένα Βραβείο BAFTA κι ένα βραβείο Σεζάρ, καθώς κι ένα βραβείο BAFTA για το σενάριο. Η ταινία κέρδισε μία Χρυσή Σφαίρα και για τη μουσική της, ενώ η Bérénice Bejo κέρδισε για την ερμηνεία της το βραβείο Σεζάρ. Ο πρωταγωνιστής της ταινίας Jean Dujardin στη συλλογή του κατέχει για την ερμηνεία του ένα βραβείο Σεζάρ, μία Χρυσή Σφαίρα κι ένα βραβείο BAFTA. Το peek φυσικά ήταν η διάκριση της ταινίας στα Oscar, όπου ο Michel Hazanavicius κέρδισε το βραβείο Σκηνοθεσίας κι ο Jean Dujardin το βραβείο για τον Α’ Ανδρικό Ρόλο, ενώ ο παραγωγός της ταινίας Thomas Langmann παρέλαβε το Βραβείο της Καλύτερης Ταινίας.
Εδώ να σημειώσουμε πως το «The Artist» είναι η πρώτη γαλλική ταινία που κερδίζει το Oscar καλύτερης ταινίας, η πρώτη βωβή ταινία που κερδίζει Oscar μετά από χρόνια (τελευταία ήταν το «Wings» το 1927) και η πρώτη ασπρόμαυρη ταινία από το 1993 που είχε βραβευτεί η «Λίστα του Σίντλερ».

Πρωταγωνιστούν: Jean Dujardin, Bérénice Bejo, John Goodman, James Cromwell, Penelope Ann Miller κ.α.

03/03/2013 0 comment