Πριν από αρκετό καιρό σχεδόν καταβρόχθισα το “Χαμένο Παιδί” του Ian McEwan, κατατάσσοντάς το λίγο αργότερα σε ένα από τα βιβλία που με συγκλόνισαν μέχρι την τελευταία σελίδα. Πέρυσι το BBC One έδωσε σάρκα κι οστά στο βραβευμένο με το εθνικό λογοτεχνικό βραβείο Whitbread μυθιστόρημα και νομίζω πως ήρθε η ώρα να γνωρίσουμε την τηλεοπτική του μεταφορά.
Όλα ξεκινούν όταν ένα πρωινό ο Stephen Lewis (Benedict Cumberbatch) πάει με την τετράχρονη κόρη του, την Kate, για τα ψώνια του σούπερ μάρκετ. Κι όλα αλλάζουν σε μία στιγμή, όταν η Kate θα ξεφύγει από την προσοχή του Stephen. Από εκείνη τη μέρα ο Stephen, παρά την ενασχόλησή του με τη συγγραφή παιδικών βιβλίων και τη συμμετοχή του σε επιτροπές για την παιδική αγωγή, δε θα πάψει αν την αναζητά, έστω με την ελπίδα πως κάπου θα τη “συλλάβει” η άκρη του ματιού του. Με τη γυναίκα του, τη Julie (Kelly Macdonald) να έχει απομακρυνθεί και με μικρή παρηγοριά τους γονείς του και τον φίλο του κι εκδότη, Charles (Stephen Campbell Moore), ο Stephen ψάχνει λόγους για να προχωρήσει στη ζωή του.
Η επιμέλεια του σεναρίου για το “Χαμένο Παιδί” φέρει την υπογραφή του Stephen Butchard, ενώ η σκηνοθεσία είναι του Julian Farino (“Entourage” tv show).
Η αλήθεια είναι πως η τηλεοπτική μεταφορά του “Χαμένου Παιδιού” δεν είναι ακριβής κι αυτό το αντιλαμβάνεται όποιος έχει ήδη διαβάσει το βιβλίο του Ian McEwan. Και δε μιλάμε μόνο για την πιο σύγχρονη ατμόσφαιρα, η οποία είναι και λογική, αν σκεφτεί κανείς πως το βιβλίο γράφτηκε το 1987. Όπως επίσης έχει παραλειφθεί η φυσική/κβαντική προσέγγιση της έννοιας του χρόνου από τη γυναίκα του Charles, τη Thelma. Εντούτοις, όπως και στο βιβλίο, ο χρόνος παίζει κυρίαρχο ρόλο στη σκοπιά του Farino. Δεν είναι τόσο η ικανότητα του χρόνου να απαλύνει τον πόνου – εξακολουθούμε να μιλάμε για τον πόνο της απώλειας ενός παιδιού, κι αυτός δε μαλακώνει. Αντίθετα, πρόκειται για όσα θα ζούνε όσο κυλά ο χρόνος. Κι η αγάπη για το παιδί δε χάνεται, όσος καιρός κι αν περάσει. Ο χαμένος χρόνος, όπως απεικονίζεται μέσω του Charles, δεν αντικαθίσταται. Και με κεντρικό άξονα τον χρόνο, εν προκειμένω με μία πιο ποιητική χρήση, ο Farino μας παρουσιάζει ένα κοινωνικό δράμα που αν μη τι άλλο συγκινεί, κάνει το θεατή να ταυτιστεί με τους χαρακτήρες και οπωσδήποτε παρακινεί όσους δε διάβασαν και το βιβλίο να το κάνουν όσο πιο σύντομα γίνεται.
Για την υποκριτική ικανότητα του Benedict Cumberbatch δε θα πω πολλά, γιατί μας έχει αποδείξει πως πρόκειται για έναν ηθοποιό που εμφανώς έχει επενδύσει προσπάθεια και χρόνο για να αφομοιώσει το χαρακτήρα που θα υποδυθεί κάθε φορά. Θα μιλήσω, όμως, για την αλληλεπίδραση με τη Σκοτσέζα Kelly Macdonald, όπου οι δύο τους εμβαθύνουν στην αγωνία των γονιών που έχουν χάσει την κόρη τους και προσπαθούν να βρούνε τη (μαγική;) φόρμουλα ώστε αυτή η απώλεια να μην τους διαλύσει. Ναι, είναι παραπάνω από λογικό η ένταση των πρώτων στιγμών να αναπτύσσεται σε αποξένωση, όμως κανείς δε μπορεί να μείνει απαθής μπροστά στη σύμπραξη των δύο ηθοποιών που εξωτερικεύουν την αγάπη που υπάρχει ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες τους παρά τον ανείπωτο πόνο.
Με λίγα λόγια; Αν και πρόκειται για μία τηλεταινία, αν το DVD club σας είναι ενημερωμένο, θα σας ευχηθώ απλά να απολαύσετε την ταινία όσο κι εγώ… πράγμα που σας το εγγυώμαι!
Πρωταγωνιστούν: Benedict Cumberbatch, Kelly Macdonald, Steohen Campbell Moore, Saskia Reeves, Beatrice White, Richard Durden, Geraldine Alexander κ.α.