Χαλαρώνεις στην ξαπλώστρα κάτω από τη σκιά της ομπρέλας σου με θέα την πανέμορφη γαλανή Μεσόγειο; Τότε πιστεύω πως είναι η καλύτερη στιγμή να σου συστήσω μια μεγάλη κυρία των ελληνικών γραμμάτων: Άλκη Ζέη.
Το όνομά της είναι σταθερή αξία στο παιδικό και εφηβικό βιβλίο εδώ και πολλές δεκαετίες. Γι’ αυτό είμαι σίγουρη πως δεν είναι η πρώτη φορά που ακούς για την αξιοθαύμαστη κυρία Ζέη. Με το αυτοβιογραφικό «Με Μολύβι Φάμπερ Νούμερο 2» έχουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε την ίδια και την εποχή της. Γιατί όμως προτείνω το συγκεκριμένο βιβλίο αυτή την εποχή, αν και μετρά ήδη αρκετούς μήνες κυκλοφορίας και μια αξιόλογη σειρά διθυραμβικών κριτικών;
Πρώτα απ’ όλα, ως λάτρης του βιβλίου και του μυθιστορήματος, πιστεύω πως είναι η καλύτερη παρέα όταν βρίσκεσαι στο ιδανικό σκηνικό. Το ομολογώ, είμαι από εκείνες που δεν μπορούν χωρίς βιβλίο στην παραλία. Επιπλέον, το συγκεκριμένο βιβλίο είναι μια κατάθεση εμπειριών που κυλά σαν ρυάκι.
Χωρίς να το καταλάβεις, ταξιδεύεις κι εσύ σε εποχές όχι πολύ μακρινές, αποκτάς– μέσω της κυρίας Ζέη πάντα – εμπειρίες που νιώθεις πως κυλούν ήδη στο αίμα σου ενώ στην πραγματικότητα δεν τις έχεις ζήσει: Βόλτα στην αθηναϊκή ριβιέρα μιας άλλης εποχής παρέα με την παιδική και παντοτινή της φίλη, την σκανδαλιάρα Ζωρζ. Ναι, πολύ καλά κατάλαβες, την έτερη μεγάλη κυρία του εβηφικού και παιδικού βιβλίου Ζωρζ Σαρή. Σε αυτή τη βόλτα όλα μοιάζουν πολύ οικεία αν και λίγο μακρινά στο χρόνο. Έχεις περπατήσει εκεί, έχεις κολυμπήσει σε αυτά τα αθηναϊκά νερά, εσύ, η μητέρα σου, οι φίλες της σε μια άλλη εποχή που δεν είναι και τόσο μακρινή.
Μετά ήρθαν τα δεινά που –κοντινά και αυτά στο παρελθόν– σίγουρα τα έχεις ακούσει από τους παλαιότερους: Γερμανική Κατοχή, μαύρη αγορά, πείνα, συσκότιση στη Σταδίου και την Πανεπιστημίου. Μετά από την βαρυχειμωνιά του πολέμου και σε πείσμα αυτής, η Αθήνα γίνεται το σκηνικό της πνευματικής αναγέννησης. Συνοδεύουμε τη νεαρή δεσποινίδα Ζέη στο καφέ-Λουμίδη της Πανεπιστημίου για να συναντήσουμε μαζί της τον Γκάτσο και τον Ελύτη. Γνωρίζουμε μαζί της τον άντρα της ζωής της Γιώργο Σεβαστίκογλου: άνθρωπος πολυτάλαντος ο ίδιος όπως και η Άλκη, μας μυεί στο πάθος του για το θέατρο, όπως το μοιράζεται με τον ιδιόρρυθμο κύριο Κάρολο Κουν. Και φυσικά δεν μπορούμε παρά να θαυμάσουμε την τόλμη και τη δυναμικότητα της «θείας Διδώς» (Σωτηρίου), καθώς την βλέπουμε στην καθημερινότητά της, με το προσωπικό στιλ μιας γυναίκας που γεννήθηκε για να αφήσει το σημάδι της όχι μόνο μέσα από την πένα της αλλά και από την καθημερινή της δράση.
Είναι η ιστορία του τόπου μας, μόνο που δεν είναι ιστορία ακόμα, είναι πραγματικότητα τόσο γλαφυρή που μπορείς να την αγγίξεις κι εσύ. Είναι οι δυσκολίες ενός τόπου για τις οποίες έχουμε ακούσει τόσες φορές αλλά πρώτη φορά ζούμε μέσα από τις σελίδες της αυτοβιογραφίας αυτής. Είναι τα μεγάλα ονόματα της ποίησης και της τέχνης, στο άκουσμα των οποίων σκιρτούμε κάθε στιγμή. Και όμως, καταφέρνουμε να τα οικειοποιηθούμε τόσο απλά και τόσο όμορφα.
Βγάζω το καπέλο στην αξιότιμη κυρία Ζέη. Επειδή με συγκίνησε με την προσωπική της ιστορία. Επειδή θαύμασα το κουράγιο και την εσωτερική της δύναμη. Φυσικά επειδή με άγγιξε η πένα της. Γι’ αυτούς τους λόγους μαζί, αλλά κυρίως για έναν ακόμα: γιατί μου έδωσε κουράγιο, αυτό το κουράγιο που σου δίνει η αίσθηση της συνέχειας και η αίσθηση ότι ανήκουμε κάπου. Τίποτα δεν είναι τόσο μακρινό όσο φαίνεται. Όσο υπάρχουν άνθρωποι που ζουν με τόσο πάθος όσο γράφουν, καμία δυσκολία δεν πρόκειται να μας καταβάλει.
