Tag:

Ασπασία Σπυράτου

Τα πιο περίεργα μουσεία …ανά τον κόσμο, από την Ασπασία Σπυράτου

Αν η λέξη μουσείο σας φέρνει στο μυαλό εικόνες από δαιδαλώδεις διαδρόμους πηγμένους στην βαριά κουλτούρα, είναι ώρα να πληροφορηθείτε ότι υπάρχουν και μουσεία στον κόσμο που αποτελούν πραγματικά πρωτότυπους χώρους αφιερωμένους σε απίστευτα εξειδικευμένα θέματα και περίεργα έργα τέχνης.
Ας ρίξουμε μια ματιά σε ορισμένα από αυτά τα μουσεία που τελικά μόνο βαρετά δεν μπορεί να χαρακτηριστούν:

The Museum of Bad Art (Μασαχουσέτη, ΗΠΑ)

Γνωστό κι ως MOBA για συντομία, αυτό το μουσείο αναγνωρίζεται ως το μοναδικό στον κόσμο που είναι αφιερωμένο στη συλλογή, συντήρηση, έκθεση και διάδοση της κακής τέχνης σε όλες της τις μορφές. Γιατί να σπαταλήσει κανείς το χρόνο του σε μουσεία που εκθέτουν έργα υψηλής ποιότητας τα οποία σε κάνουν εντέλει να αισθάνεσαι εντελώς ατάλαντος; Καθώς περιηγείσαι στους διαδρόμους του MOBA η αυτοπεποίθηση σου αυξάνεται και νιώθεις πιο σίγουρος για τις καλλιτεχνικές σου ικανότητες. Όλα τα κομμάτια της συλλογής κινούνται μεταξύ έργων ταλαντούχων καλλιτεχνών που όμως δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ με επιτυχία, μέχρι έργα καλλιτεχνών που με το ζόρι μπορούν να χειριστούν το πινέλο.

Sulabl International Museum of Toilets (Νέο Δελχί, Ινδία)

Αν είχατε ποτέ την περιέργεια να μάθετε για την εξελικτική πορεία της τουαλέτας στην ιστορία του ανθρώπινου γένους, τότε κάντε μια επίσκεψη στο μουσείο αυτό στην Ινδία που μελετά την ιστορία της τουαλέτας πριν από 4.500 χρόνια μέχρι σήμερα. Από απλές γούρνες μέχρι περίτεχνα διακοσμημένες βικτοριανές τουαλέτες, θα έχετε την ευκαιρία να θαυμάσετε μια μεγάλη ποικιλία λεκανών. Υπάρχει μάλιστα μεταξύ άλλων και λεκάνη τουαλέτας που μοιάζει με βιβλιοθήκη.

Avanos Hair Museum (Άβανος, Τουρκία)

Αν αναζητάτε μια ακόμα πιο περίεργη επιλογή από την bad art και τις λεκάνες τουαλέτας, τότε αξίζει να ρίξετε μια ματιά στο μουσείο τριχών που δημιούργησε ένας κεραμοποιός ονόματι Chez Galip σε μία επαρχιακή πόλη της Τουρκίας, τον Άβανο. Η συλλογή περιλαμβάνει μαλλιά κομμένα από τα κεφάλια περισσοτέρων από 16.000 γυναικών. Κι αν ούτε κι αυτή η πληροφορία ήταν αρκετή για να σας κάνει να ανατριχιάσετε, μάθετε επιπλέον ότι το εν λόγω μουσείο είναι στημένο σε μια μικρή και σκοτεινή σπηλιά.

Τhe Museum of Broken Relatioships (Ζάγκρεμπ, Κροατία)

Η ιδέα για το μουσείο αυτό προέκυψε από μία ταξιδιωτική έκθεση που αφορούσε στις κατεστραμμένες σχέσεις και τα ”συντρίμμια” που οι τελευταίες αφήνουν πίσω τους. Οι επισκέπτες του μουσείου μάλιστα, καλούνται να συνεισφέρουν στη συλλογή κομμάτια από τις δικές τους διαλυμένες σχέσεις ως μια ευκαιρία να ξεπεράσουν ενδεχομένως τη δική τους συναισθηματική κατάρρευση. Ανάμεσα στα εκθέματα μπορεί κανείς να δει τα λίγο πολύ αναμενόμενα αντικείμενα-κατάλοιπα τελειωμένων σχέσεων όπως δαχτυλίδια, ρούχα, δώρα για την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, αλλά και κάποια λιγότερο συνηθισμένα όπως χνουδωτές ροζ χειροπέδες, ή ακόμα κι ένα ξύλινο καρπούζι.

Meguro Parasitological Museum (Τόκιο, Ιαπωνία)

Μάθετε τα πάντα γύρω από τις ψείρες, τους κεστοειδείς σκώληκες και πολλά ακόμη παράσιτα που προσβάλλουν το ανθρώπινο σώμα, τα ονόματα των οποίων μάλλον δεν έχετε ξανακούσει ποτέ στη ζωή σας. Η συλλογή του συγκεκριμένου μουσείου στην Ιαπωνία μετρά πάνω από 300 διαφορετικά είδη παράσιτων, μεταξύ των οποίων κι έναν κεστοειδή σκώληκα μήκους περίπου 9 μέτρων! Παρακαλούνται όσοι δεν έχουν γερό στομάχι να μην το επισκεφθούν.

Μuseum of Medievial Torture Instruments (Άμστερνταμ, Ολλανδία)

Το μουσείο διαθέτει στη συλλογή του πάνω από 100 εργαλεία βασανισμού της μεσαιωνικής περιόδου, άλλα πιο γνωστά, κι άλλα που θα σας κάνουν πραγματικά να αναρωτηθείτε για το πώς τα χρησιμοποιούσαν και για το πόσο άγρια και βασανιστική ήταν τελικά η χρήση τους. Διασκέδαση δηλαδή για όλη την οικογένεια!

Για περισσότερες πληροφορίες για την Ασπασία Σπυράτου, πατήστε εδώ

29/05/2014 0 comments

ΕΡΕΥΝΕΣ

The smiley face :-) , από την Ασπασία Σπυράτου

written by The K-magazine

Άραγε να είναι αυτό το πρώτο emoticon που δημιουργήθηκε ποτέ στον κόσμο;

Ένας κριτικός λογοτεχνίας υποστηρίζει ότι το γνωστό σε όλους μας smiley face :-) ίσως και να υπήρχε γραμμένο σε ένα ποίημα του 17ου αιώνα.

Ta emoticons μαζί με τα emojis αποτελούν σήμερα το νέο τρόπο επικοινωνίας στο διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Κι ενώ πολλοί τα παρομοιάζουν με τα σκαριφήματα που σχεδίαζαν οι πρωτόγονοι στα τοιχώματα των σπηλαίων, πρόσφατες επιστημονικές έρευνες δείχνουν ότι οι άνθρωποι αντιδρούμε στη θέα ενός emoticon με τον ίδιο τρόπο που θα αντιδρούσαμε αν είχαμε στην πραγματικότητα ένα αληθινό πρόσωπο απέναντι μας. Συγκεκριμένα το δημοφιλές smiley face, η χαμογελαστή φατσούλα δηλαδή, είναι ό,τι πιο αντιπροσωπευτικό για να δηλώσει τη διάθεσή του ο εκάστοτε αποστολέας που θα το χρησιμοποιήσει, και παράλληλα εύκολο, αφού για να το σχηματίσει αρκεί το χτύπημα δύο μόνο πλήκτρων στον υπολογιστή του. Αλλά τα emoticons είναι εύρημα του σύγχρονου κόσμου ή μήπως προϋπήρχαν εδώ και αιώνες;

Αυτό ακριβώς φαίνεται να υποστηρίζει ο κριτικός λογοτεχνίας και συντάκτης της Chicago Press, Levi Stahl. Καθώς ο τελευταίος μελετούσε το έργο ενός Βρετανού ποιητή του 17ου αιώνα ονόματι Robert Herrick, έπεσε πάνω στο ποίημα του με τίτλο “Τo Fortune” , πρωτοεκδοθέν το 1648.

Φυσικά αυτά τα δύο σημεία στίξης που στα μάτια μας σήμερα φαίνεται να συνιστούν το γνωστό smiley face θα μπορούσαν να είναι ένα τυπογραφικό λάθος ή απλώς μια άνω κάτω τελεία ανάμεσα στις παρενθέσεις. Αλλά το γεγονός ότι το emoticon έχει τοποθετηθεί ακριβώς μετά τη φράση “smiling yet” μειώνει τις πιθανότητες να πρόκειται για απλή σύμπτωση. Μπορεί, λοιπόν, να είναι o Robert Herrick o εφευρέτης της δημοφιλούς χαμογελαστής φατσούλας; Το σίγουρο πάντως είναι ότι σε καμία περίπτωση ο Herrick δεν μπορούσε να γνωρίζει τότε ότι αυτό που έγραφε θα αποτελούσε αιώνες αργότερα ορόσημο στη διαδικτυακή επικοινωνία.

Μάλιστα αυτό το πρωτόλειο emoticon προηγείται χρονικά και του μέχρι πρόσφατα αναγνωρισθέντος ως του πρώτου που δημιουργήθηκε ποτέ από τον δέκατο έκτο σε σειρά πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, Abraham Lincoln. Στο παρακάτω απόσπασμα από το λόγο του Lincoln δημοσιευμένο στους New York Times τo 1862 θα παρατηρήσετε ότι στη δεξιά άκρη του κειμένου ένα ερωτηματικό και μια παρένθεση μας κλείνουν το μάτι.

Τυπογραφικό λάθος ή μήπως παιχνίδι επικοινωνίας ενός βαριεστημένου συντάκτη; Όπως και να έχει, αν το κείμενο του Herrick αποδειχθεί αυθεντικό, τότε ο Lincoln θα χάσει την πρωτιά στη ιστορία των emoticons, γεγονός που θα είναι :( γι’ αυτόν!

22/05/2014 0 comments

NEWS

Πρόσωπα παντού!, από την Ασπασία Σπυράτου

written by The K-magazine

Όταν το Μάιο του 2013 το αμερικανικό πολυκατάστημα JCPenney λάνσαρε στην αγορά ένα νέο μοντέλο τσαγιέρας δε φανταζόταν σε καμία περίπτωση ότι θα δίχαζε το καταναλωτικό κοινό λόγω της υποτιθέμενης ομοιότητας του προϊόντος με τη μορφή του Αδόλφου Χίτλερ. Η τσαγιέρα με την κυκλοφορία της έγινε αντικείμενο σχολιασμού από τους χρήστες του διαδκτύου καθώς πολλοί ήταν εκείνοι που υποστήριξαν ότι προσομοίαζε στο πρόσωπο του δικτάτορα. Το προϊόν αφού πρώτα ξεπούλησε στα ράφια των καταστημάτων, τελικά αποσύρθηκε από τον ιστότοπο ηλεκτρονικών αγορών της εταιρείας, ενώ παρόμοια ήταν κι η τύχη των διαφημιστικών αφισών της “δικτατορικής” τσαγιέρας οι οποίες είχαν τοποθετηθεί στους δρόμους της Καλιφόρνια.

Η περίπτωση αυτή της τσαγιέρας αποτελεί ένα από τα πολλά παραδείγματα εκδήλωσης του φαινομένου που καλείται “παρειδωλία”. Και μπορεί η πλειοψηφία των ανθρώπων να έχει βιώσει μια ανάλογη εμπειρία με αυτήν της τσαγιέρας-Χίτλερ, ωστόσο ελάχιστοι είναι εκείνοι που συνειδητοποιούν ότι πρόκειται για ένα γενικότερο φαινόμενο κι ακόμη λιγότεροι αυτοί που ξέρουν και να το κατονομάσουν. Αν και σύμφωνα με παλαιότερες και μη κρατούσες στην σύγχρονη εποχή θεωρίες, συνιστούσε ένα είδος ψυχολογικής διαταραχής, οι επιστήμονες σήμερα την ορίζουν πλέον την παρειδωλία ως το ψυχολογικό εκείνο φαινόμενο κατά το οποίο ένα ασαφές και τυχαίο ερέθισμα εκλαμβάνεται ως κάτι ορισμένο και συγκεκριμένο.

Συνηθέστερη έκφανση του φαινομένου της, είναι αυτή του ανθρωπομορφισμού, όταν δηλαδή σε άψυχα αντικείμενα εξευρίσκονται ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Το γνωστότερο ίσως, στην ιστορία παράδειγμα που δημιούργησε παγκοσμίως και σε μεγάλο βαθμό την ψευδαίσθηση ανθρώπινης μορφής αποτελεί το λεγόμενο “πρόσωπο στον Άρη” , το οποίο και απεικονίζεται σε φωτογραφία που τραβήχτηκε το 1976 από το διαστημικό αεροσκάφος Viking 1 στην περιοχή της Κυδωνίας, στον πλανήτη Άρη. Σε αυτό που αργότερα οι επιστήμονες της NASA χαρακτήρισαν ως ένα παιχνίδι φωτός και σκιών, πολλοί επιμένουν να βλέπουν ακόμη και σήμερα ένα αμυδρό μεν, διακρινόμενο δε, ανθρώπινο προσωπείο σχηματισμένο στην επιφάνεια του πλανήτη.

Γιατί όμως οι άνθρωποι έχουμε την τάση να βλέπουμε πρόσωπα σε κάτι που συνήθως δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένας απλός λεκές, ένα σημάδι ή ένα περίεργα σχηματισμένο πέτρωμα; Κατά καιρούς έχουν διατυπωθεί διάφορες θεωρίες εξήγησης των γενεσιουργών λόγων του φαινομένου. Η επικρατούσα άποψη αποδίδει το φαινόμενο αυτό της παρειδωλίας στην εξελικτική κληρονομιά του ανθρώπινου είδους, καθότι ο άνθρωπος έχει προγραμματιστεί από τη δημιουργία του να εντοπίζει πρόσωπα στον περιβάλλοντα χώρο του. Αν παρατηρήσουμε ένα βρέφος που έρχεται στη ζωή και βιώνει την πρώτη του οπτική εμπειρία, θα διαπιστώσουμε ότι το πρώτο πράγμα στο οποίο εστιάζει την προσοχή του είναι σίγουρα κάτι που σε γενικές γραμμές φέρει τα χαρακτηριστικά ενός ανθρώπινου προσώπου.

Επιπλέον, η τάση αυτή να αναζητούμε οικείες φιγούρες γύρω μας, υποστηρίζεται ότι ανάγεται στην εποχή των πρωτόγονων οπότε και συνέβαλε στην αποφυγή των κινδύνων μέσω ενός καθαρά “μεροληπτικού” συλλογισμού, δεν το αναγνωρίζω ως πρόσωπο του περιβάλλοντός μου, άρα δεν το πλησιάζω. Από νευρολογικής πλευράς πάλι, ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι σε μια διαρκή αναζήτηση τυχαίων γραμμών, χρωμάτων, σχημάτων κι επιφανειών ενώ τείνει να συνδέει τις εικόνες που προσλαμβάνει μέσω της όρασης με πράγματα που έχει ήδη αποθηκεύσει από το παρελθόν και αποτελούν πλέον ένα είδος “μακροχρόνιας” γνώσης.

Ωστόσο, κάποιες φορές η εικόνα για ορισμένα πράγματα δεν είναι ιδιαίτερα σαφής, με αποτέλεσμα ο συνδυασμός να γίνεται εσφαλμένα, με πράγματα που μας είναι απλώς και μόνο πιο οικεία, οδηγούμενοι κατά συνέπεια στην παρειδωλία.

Κι ενώ κάποιες περιπτώσεις παρειδωλίας μοιάζουν με ιστορικά πρόσωπα, χαρακτήρες καρτούν κι αφηρημένη τέχνη, άλλες εικόνες πάλι εμφανίζονται ως υπερβολικά αληθινές για να πρόκειται απλά για σύμπτωση. Για παράδειγμα, το 1994 η Αμερικανίδα Diana Duyser καθώς έτρωγε ένα κομμάτι τοστ παρατήρησε ότι στην καμένη επιφάνειά του είχε αποτυπωθεί μια μορφή που θύμιζε την εικόνα της Παναγίας. Μάλιστα, η Duyser φύλαξε το “ιερό” κομμάτι για μια ολόκληρη δεκαετία ώσπου κατάφερε τελικά να το πουλήσει στο ebay έναντι του διόλου ευκαταφρόνητου ποσού των 28.000 δολαρίων.

Η παρειδωλία λοιπόν είναι συχνά συνέπεια των προσδοκιών του κάθε ατόμου κι επομένως δεν έχει πάντοτε σχέση με το εκάστοτε αντικείμενο αυτό καθ’ εαυτό. Από τη στιγμή μάλιστα που θα γεννηθεί στο μυαλό του ατόμου μια ψευδαίσθηση, οι πιθανότητες να υποχωρήσει είναι ελάχιστες. Ένα άτομο, ας πούμε, που πιστεύει στα θαύματα είναι περισσότερο επιρρεπές σε τέτοιου είδους συγχύσεις. Δεν είναι σπάνιες, τέλος, και οι περιπτώσεις εκείνες κατά τις οποίες η παρειδωλία αποτελεί την απόδειξη ύπαρξης του μεταφυσικού, προσδίδοντας μάλιστα στο αντικείμενο ιδιαίτερη αξία και αντιμετωπίζοντάς το συχνά ως ένδειξη θεϊκής παρέμβασης αλλά και δείγμα καλής τύχης.

13/05/2014 0 comments

ΑΠΟΨΕΙΣ

Χρόνια Πολλά The K-magazine!!!, από την Ασπασία Σπυράτου

written by The K-magazine

Όταν κάτι φτιάχνεται με αγάπη, μεράκι κι όραμα είναι σίγουρο ότι θα επιτύχει… Το the K-magazine ανήκει στις περιπτώσεις εκείνες που επιβεβαιώνουν πως η σύμπραξη κι η συνεργασία διαφορετικών μεταξύ τους ανθρώπων που επιθυμούν να επικοινωνήσουν τις ιδέες τους και τους προβληματισμούς τους με τους γύρω τους μπορεί να οδηγήσει στη δημιουργία ενός μαγκαζίνο που κατορθώνει να μιλάει κατευθείαν στην καρδιά των αναγνωστριών του.

Σήμερα λοιπόν, συμπληρώνονται δύο χρόνια ύπαρξης του the k-magazine, δύο χρόνια γεμάτα από μόδα, ενημέρωση, ομορφιά, DIY, συμβουλές πάσης φύσεως, διακόσμηση, διατροφή, υγεία, τέχνη κι οτιδήποτε άλλο απασχολεί τη σύγχρονη γυναίκα. Αρκεί μόνο ένα κλικ για να εξερευνήσει κανείς τον υπέροχο κόσμο του online αυτού περιοδικού, εύκολα κι απλά. Κι επειδή πίσω από κάθε ιδέα υπάρχει πάντα ο εμπνευστής της, στην περίπτωση του the K-magazine το ρόλο αυτό κατέχει η Κατερίνα Μαντά που φροντίζει να συγκεντρώνει κάτω από την ίδια στέγη όλους αυτούς τους ενδιαφέροντες τύπους που διαβάζουμε στο site και που μας εμπνέει με τον ενθουσιασμό και την επιμονή της.

Και γράφω “μας” καθώς μία από αυτούς έχω την τύχη να είμαι κι εγώ αλλά το θέμα μας δεν είναι αυτό. Το θέμα μας είναι να ευχηθούμε ολόψυχα στο The K-magazine να τα εκατοστίσει, να συνεχίσει ακόμη πλουσιότερο και πάντα το ίδιο ενημερωμένο να αποτελεί διέξοδο των γυναικών από την ανιαρή καθημερινότητα!

Happy b-day The K-magazine!!

Περισσότερες πληροφορίες για την Ασπασία Σπυράτου, εδώ

07/05/2014 0 comments

ΑΠΟΨΕΙΣ

Το μπαλκόνι, από την Ασπασία Σπυράτου

written by The K-magazine

Από μικρή είχα τη συνήθεια να παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου, τις κινήσεις τους, τους μορφασμούς τους, τον τρόπο ομιλίας τους, τις αντιδράσεις τους στα διάφορα ερεθίσματα, όχι όμως με επικριτική διάθεση, ούτε από κουτσομπολίστικη περιέργεια όπως επιπόλαια μπορεί να σκεφτεί κανείς αλλά -ας μου επιτραπεί η έκφραση- από κάποιου είδους ανθρωπολογικό ενδιαφέρον. Ομολογώ ότι ως παιδί και συγκεκριμένα μοναχοπαίδι με συχνά παραπάνω ελεύθερο χρόνο για τον εαυτό μου από αυτόν που πραγματικά χρειαζόμουν, δεν ήμουν ποτέ της δράσης, υπό την έννοια ότι έβρισκα πιο εύκολο να περιεργάζομαι τα άτομα στο περιβάλλον μου από το να εμπλέκομαι δυναμικά στη διαδραστική διαδικασία να τα γνωρίσω. Ήταν ας πούμε ο δικός μου τρόπος προσέγγισης, ο δικός μου τρόπος κοινωνικοποίησης, εντελώς μονομερής κι ατελέσφορος στην εξεύρεση αντικρίσματος, που ενώ με κρατούσε, φαινομενικά όμως, δέσμια μιας απαθούς κατάστασης, παράλληλα μου προσέδιδε ένα χρήσιμο, τουλάχιστον κατ’ εμένα, γνώρισμα, αυτό του εν δυνάμει ψυχογράφου. Κάθε φορά που παρατηρούσα ένα άτομο ασυναίσθητα σχεδόν ευθυγράμμιζα την οπτική μου με αυτή που συμπέρανα για δική του, έμπαινα για λίγο, αυτό που λέμε, στη θέση του. Προσπαθώντας να κατανοήσω τη συμπεριφορά του και τη λογική των πράξεων του, ερχόμουν αντιμέτωπη με ένα καινούργιο κάθε φορά κοινωνιολογικό πλαίσιο. Κατά αυτόν τον τρόπο μου δινόταν επιπλέον κι η ευκαιρία να συνειδητοποιώ χαρακτηριστικά για το περιβάλλον μου και τον τρόπο που είχα επιλέξει να ζω μέσα σε αυτό. ‘Αλλωστε, όπως ορθά λέγεται, μολονότι στην περίπτωση μου η έρευνα σταματούσε στην παρατήρηση, μόνο όταν επιτρέψεις στον εαυτό σου να διεισδύσει σε μια πραγματικότητα μη γνώριμη κι οικεία, ξένη προς τη δική σου, θα μπορέσεις τελικά να ανακαλύψεις πού πραγματικά ανήκεις, ποιος είναι ο δικός σου κόσμος.

Αν και πλέον είμαι ενήλικη, η συνήθεια αυτή συνεχίζει να με ακολουθεί ΄ ακόμη και σήμερα μου είναι δύσκολο να απεκδυθώ τον ρόλο του παρατηρητή. Απόδειξη αποτελεί η παρακάτω κι ίσως κι η πιο πρόσφατη που να μπορώ να καταθέσω, βιωματική ιστορία ψυχογραφικής απόπειρας.

Τη χρονιά που θα έδινα πανελλαδικές εξετάσεις αποφασίσαμε από κοινού στο σπίτι να μεταφερθώ στο απέναντι δωμάτιο, σε εκείνο που έβλεπε στην πίσω μεριά της πολυκατοικίας, ώστε να έχω περισσότερη ησυχία για να διαβάζω. Το νέο μου δωμάτιο είχε πρόσβαση σε ένα μικρό μπαλκόνι με θέα στον κήπο της πιλοτής ο οποίος και μεσολαβούσε μεταξύ της πολυκατοικίας κι ενός μικρού δρόμου. Εκεί σε αυτόν τον ήσυχο δρόμο τον γεμάτο νερατζιές υπήρχε μια παλιά διπλοκατοικία από αυτές της δεκαετίας του ’60 που σημειολογικά και πολεοδομικά πάλευαν να συγκεράσουν την πρακτικότητα της επαρχιώτικης μονοκατοικίας με τον μοντερνισμό του αστικού διαμερίσματος. Στριμωγμένη ανάμεσα σε δύο πολυόροφες πολυκατοικίες, με μια μικρή αυλή στην είσοδό της η διπλοκατοικία έστεκε εκεί να κοιτάζει προς το δρόμο. Στον επάνω όροφό της πρόβαλε ένα μπαλκόνι, ούτε πολύ μικρό ούτε πολύ μεγάλο, μάλλον στενόμακρο με άσπρα κάγκελα και τρεις-τέσσερις διάσπαρτες εδώ κι εκεί γλάστρες. Στην ταράτσα της ορθωνόταν μια οικοδομική παραφωνία, ένα μικρό αυτοσχέδιο δώμα που με μια πρώτη μάτια έμοιαζε να λειτουργεί σαν πλυσταριό με ένα μακρύ σχοινί δεμένο όπως όπως σε δύο πασσάλους του για το άπλωμα των ρούχων. Υπήρχε σίγουρα και μια τηλεόραση στο εσωτερικό του αφού συχνά τα βράδια έβλεπα το μπλε φως της οθόνης να αντανακλάται πάνω στο τζάμι της πόρτας.

Στο σπίτι κατοικούσε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, ανδρόγυνο, πάνω από 80 χρονών ο καθένας. Ο γέρος κι η γριά, έτσι τους αποκαλούσα, κάθε άλλο παρά βαρετοί ήταν. Οι καβγάδες τους θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν το λιγότερο ομηρικοί καθώς σχεδόν κάθε μέρα βρίζονταν, καταριόντουσαν την ώρα που γνωρίστηκαν κι εύχονταν ο ένας στον άλλο να τους πάρει μαζί του ο έξω από εδώ. Δε θα ξεχάσω ένα περιστατικό που συνέβη το καλοκαίρι πριν από δύο χρόνια όταν πάνω σε ένα τσακωμό η γριά κλείδωσε το γέρο στο μπαλκόνι σχεδόν όλο το βράδυ αγνοώντας επιδεικτικά τις φωνές και τα χτυπήματά του στην πόρτα που είχαν σηκώσει τα μεσάνυχτα όλη τη γειτονιά στο πόδι. Πάντα έτσι να ήταν, απορουσα πού και πού. Πώς υπομένεις τόσα χρόνια έγγαμου βίου με έναν άνθρωπο με τον οποίο δεν επικοινωνείς πια, που δεν αντέχεις καν να βλέπεις; Και πού βρίσκεις άραγε το κουράγιο σε αυτήν την ηλικία να διαπληκτίζεσαι τόσο έντονα μαζί του; Οι καβγάδες τους με έκαναν γρήγορα να καταλάβω και τη χρησιμότητα του δώματος, αφού όπως αποδείχθηκε ο γέρος έβρισκε εκεί καταφύγιο τις μέρες που η κατάσταση με τη γριά έφτανε στο απροχώρητο. Τουλάχιστον, σκεφτόμουν, ήταν κύριος, έφευγε εκείνος από το σπίτι.

Σε αντιστάθμισμα της απρεπούς και ντροπιαστικής συμπεριφοράς των γέρων ερχόταν το παρουσιαστικό τους που έδινε την εικόνα ενός καλοβαλμένου και με επίπεδο ζευγαριού. Η κυρία ήταν φιγούρα αριστοκρατική, συνήθιζε να βγαίνει στο μπαλκόνι φορώντας μια γυαλιστερή ρόμπα και μαύρα γυαλιά ηλίου -τις πρωινές ώρες- ,πάντοτε με κουπ κομμωτηρίου. ‘Αλλωστε, το βασικό της “επιχείρημα” στους τσακωμούς της με τον “γέρο” αποτελούσε το γεγονός ότι εκείνη ήταν μια γυναίκα εξαίρετης καταγωγής και καλλιεργημένη που δυστυχώς “κακόπεσε” όταν τον παντρεύτηκε. Ο κύριος πάλι ήταν υπερβολικά μικρόσωμος και κοντός, αρειμάνιος καπνιστής, με φωνή όμως καθαρή και βροντερή που δε θύμιζε ηλικιωμένο. Αυτός ήταν κι ο μόνος που έβγαινε εκτός σπιτιού με εμφάνιση εξίσου προσεγμένη με εκείνη της γριάς. Στις εξόδους του κουβαλούσε μάλιστα μαζί του κι ένα τσαντάκι, όχι από αυτά του φαρμακείου, αλλά ένα που έμοιαζε με φάκελο, κατάλοιπο μάλλον της πάλαι ποτέ επαγγελματικής του ιδιότητας ως τραπεζικός, όπως πληροφορήθηκα από τον μπαμπά μου.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά, τα καλοκαίρια η γριά έμενε ξύπνια ως αργά τα μεσάνυχτα βλέποντας τηλεόραση δίπλα στην μπαλκονόπορτα με τη λάμπα αναμμένη, και κάπου εκεί γύρω στις τρεις το ξημέρωμα έσβηνε το φως οπότε κι υπολόγιζα την ώρα από το σκοτάδι. Ο γέρος συνήθως καθόταν πάνω στο δώμα της ταράτσας, πότε άπλωνε ρούχα, πότε πότιζε. Καμιά φορά κάθονταν και μαζί στο μπαλκόνι, εκείνος κάπνιζε. Δε μιλούσαν παρά μόνο για να τσακωθούν και να τραβήξει ο καθένας το δρόμο του, ο γέρος προς την ταράτσα κι η γριά προς το εσωτερικό του σπιτιού. Ποτέ μου δεν τους είχα δει από κοντά, αν και μας χώριζε μονάχα ένας δρόμος. Στο μυαλό μου είχαν περάσει ως αρχετυπικές φιγούρες του συμβατικού ζευγαριού που γερνάει παρέα από ανάγκη κι όχι από αγάπη.

Συχνά αναρωτιόμουν τι ήταν αυτό που τους κρατούσε τόσα χρόνια μαζί. Τα στερεότυπα της κοινωνίας που εκείνες τις εποχές ειδικά ήθελαν το διαζύγιο πράξη ιδιαιτέρως ντροπιαστική και κατακριτέα, η δύναμη της συνήθειας που τελικά δημιουργεί αρρωστημένες εξαρτήσεις, ίσως η αδυναμία του ενός από τους δύο να σταθεί οικονομικά αυτοδύναμος έξω από το γάμο…; Πιθανόν κάποιος από τους παραπάνω λόγους να έπαιξε ρόλο, ήταν όμως κι ο κυριότερος άραγε; Δεν άργησα πολύ να πάρω την απάντηση που έψαχνα. Υπήρχε μία περίοδος μέσα στο καλοκαίρι που στο μπαλκόνι έκανε την εμφάνισή της μια μελαχρινή νεαρή κοπέλα όχι πάνω από 30 χρονών. Ήταν αρκετά ψηλή κι αδύνατη, κι ενώ δεν μπορούσα λόγω απόστασης να διακρίνω τα χαρακτηριστικά της για κάποιο λόγο είχα σχηματίσει την εντύπωση ότι ήταν όμορφη. Ένα βράδυ που η ησυχία απλωνόταν σε όλη τη γειτονιά την άκουσα για πρώτη φορά να μιλάει, μόνο που ο λόγος της δεν ήταν καθαρός, κατά διαστήματα διακοπτόταν από άναρθρες κραυγές κι ακουγόταν σχεδόν παραληρηματικός. Το νεαρό κορίτσι προφανώς έπασχε από κάποια μορφή νοητικής υστέρησης που όμως, όπως τουλάχιστον εμένα μου φαινόταν, δεν περιόριζε δραματικά την ικανότητα αντίληψης και τη συμπεριφορά της. Αργότερα έμαθα οτι κι οι δύο γονείς της την είχαν εγκαταλείψει, είχαν ξαναφτιάξει τη ζωή τους κάνοντας άλλα παιδιά κι οι παππούδες της από την πλευρά της μητέρας της, ο γέρος κι η γριά δηλαδή, ήταν οι μόνοι που της είχαν απομείνει να τη φροντίζουν.

Ο ερχομός της εγγονής σηματοδοτούσε μια περίοδο “εκεχειρίας” μεταξύ του γέρου και της γριάς, αφού όσο διάστημα η κοπέλα έμενε μαζί τους οι καβγάδες σταματούσαν, δεν άκουγες το παραμικρό. Τα βράδια συνήθιζαν να κάθονται όλοι μαζί στο μπαλκόνι και μάλιστα ο γέρος καμιά φορά παράγγελνε και πίτσα. Οι δυο τους έβγαιναν βόλτα, την άφηνε να ανεβαίνει στην ταράτσα όπου η γριά απαγορευόταν να πατήσει το πόδι της, ακόμη της έδινε να κάνει διάφορες μικροδουλειές του σπιτιού. Μέχρι που κάποια μέρα περί τα τέλη του καλοκαιριού η κοπέλα έφευγε και οι γέροι έβρισκαν και πάλι τον παλιό τους εαυτό. Η εγγονή τους, κατέληξα, αυτή ήταν ο συνδετικός τους κρίκος, η αιτία που, παρά την αποστροφή που έτρεφε ο ένας για τον άλλο, τους κρατούσε μαζί αν όχι από πάντα, σίγουρα τα τελευταία χρόνια. Τελικά η αγάπη ήταν αυτό που τους ένωνε, μπορεί όχι η ανά μεταξύ τους αλλά η υπέρ τρίτου. Αγάπη όμως ήταν κι αυτή, γιατί πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί το κίνητρο που ωθεί δύο ανθρώπους να παραμερίσουν τις διαφορές τους και να παραβλέψουν τον εγωισμό τους προκειμένου να σταθούν μαζί δίπλα σε εκείνον που τους έχει ανάγκη;

Προχθές καθώς περνούσα από τον κεντρικό στο γυρισμό μου για το σπίτι είδα ένα κηδειόχαρτο, φρεσκοκολλημένο σε μια κολώνα αλλά το προσπέρασα χωρίς να δώσω ιδιαίτερη σημασία.

“Τα έμαθες;” μου λέει ο μπαμπάς μου καθώς έμπαινα μέσα, “πέθανε η γριά από απέναντι” . Πέθανε, όχι, κρίμα… σφίχτηκε η καρδιά μου. Κατευθύνθηκα με φόρα προς το δωμάτιό μου, έτρεξα προς τη μπαλκονόπορτα και με μια αμήχανη βιασύνη τράβηξα την κουρτίνα να ανοίξει. Το βλέμμα μου καρφώθηκε στο μπαλκόνι της διπλοκατοικίας με τα άσπρα κάγκελα. Κι έρχεται καλοκαίρι σκέφτηκα…κι η κοπέλα; … Πόσο μόνος θα αισθάνεται ο γέρος, κανείς δε θα του ανταπαντά πια όταν θα βλαστημάει… αλλά υποθέτω, η ζωή συνεχίζεται…

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο blog της Ασπασίας, saspicious

Περισσότερες πληροφορίες για την Ασπασία Σπυράτου, εδώ

03/04/2014 0 comments

LIFE&STYLE

Οι εξωφρενικές θεωρίες συνωμοσίας στον κόσμο των cartoons, από την Ασπασία Σπυράτου

written by The K-magazine

Όταν τo Frozen της Disney προπαγανδίζει την ομοσεξουαλικότητα κι ο Bob Squarepants αποδεικνύεται junkie…

Frozen (Ψυχρά κι Ανάποδα), Άννα και Έλσα

Πρόσφατα ένας Αμερικανός πάστορας ονόματι Kevin Swanson ισχυρίστηκε δημόσια μέσω της ραδιοφωνικής του εκπομπής ότι η ταινία ”Frozen” της Disney είναι σατανική καθώς με προκάλυμμα την αδελφική αγάπη μεταξύ δύο μικρών κοριτσιών περνά υποσυνείδητα στα παιδιά μηνύματα υπέρ της ομοφυλοφιλίας. Ωστόσο, το ”Frozen” ή στα ελληνικά ”Ψυχρά κι Ανάποδα” δεν είναι το μόνο κινούμενο σχέδιο στο οποίο ορισμένοι επιμένουν να βλέπουν κρυφά νοήματα και προπαγανδιστικές τάσεις. Κατά καιρούς αρκετοί ήρωες αθώων, για την πλειοψηφία των ανθρώπων τουλάχιστον, παιδικών παραμυθιών και προγραμμάτων, έχουν μπει στο στόχαστρο εξωφρενικά απίστευτων θεωριών συνωμοσίας. Ας ρίξουμε μια ματιά σε ορισμένα από τα πιο γνωστά σενάρια “καρτουνίστικης” συνωμοσίας…

Snow Queen

H Xιονάτη (και οι εφτά νάνοι) δε διαβάζεται…σνιφάρεται!

Αν μέχρι πρότινος πιστεύατε ότι η Χιονάτη είναι απλώς η ιστορία ενός όμορφου, αθώου και κατατρεγμένου κοριτσιού, είναι καιρός να αναθεωρήσετε. Σύμφωνα με ορισμένες θεωρίες το δήθεν παιδικό αυτό παραμυθάκι αφορά στη χρήση κοκαΐνης και μόνο. Το όνομα Χιονάτη μάλιστα είναι αργκό για τη λευκού χρώματος εν λόγω ναρκωτική ουσία, ενώ οι εφτά νάνοι λέγεται ότι συμβολίζουν τα στάδια της ψυχοπνευματικής κατάστασης από τα οποία περνά συνήθως ο χρήστης, δηλαδή Happy – Kαλόκαρδος (κατά την ελληνική μετάφραση), Sneezy – Συναχωμένος, Sleepy – Υπναράς, Grumpy – Γκρινιάρης, Dopey – Χαζούλης, Bashful – Ντροπαλός και Doc – Σοφός.

Τα στρουμφάκια είναι υπέρμαχοι του ιδεολογήματος της υπεροχής της λευκής φυλής!

Κι όμως αυτά τα μικρά μπλε πλασματάκια δεν είναι τόσο χαριτωμένα όσο φαίνονται. Τα λευκά μυτερά καπέλα που φορούν υποστηρίζεται ότι παραπέμπουν στις χαρακτηριστικές λευκές κουκούλες των οπαδών της Κου -Κλουξ- Κλαν. Στο ρόλο του κακού συναντάμε έναν παραδόπιστο τύπο με μεγάλη μύτη και μαύρα μαλλιά που ακούει στο όνομα Δρακουμέλ – Gargamel παρέα με τη μοχθηρή γάτα του την Ψιψινέλ- Azrael που στην εβραϊκή παράδοση είναι ο άγγελος του θανάτου. Επιπλέον, τα στρουμφάκια χαιρετούν ναζιστικά. Ιδού κι η απόδειξη:

Και μιλώντας για ναζί…

Ο δυναμίτης συμβολίζει την εισβολή στην Αυστρία, ω ναι κι όμως!

…Ο Τομ κι ο Τζέρι αποτελούν όργανα της ναζιστικής προπαγάνδας!

Tommies ήταν το παρατσούκλι με το οποίο αποκαλούσαν στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο τους Βρετανούς στρατιώτες ενώ Jerries το αντίστοιχο για τους Γερμανούς στρατιώτες. Δεν είναι λοιπόν, καθόλου τυχαίο που στο συγκεκριμένο κινούμενο σχέδιο ο Jerry παρουσιάζεται ως το καλό και φιλήσυχο ποντικάκι που πάντα πέφτει θύμα του ύπουλου και διαβολικού γάτου Tom. Και μπορεί ο Τοm να μηχανεύεται διάφορα σχέδια εξόντωσης, υστερεί όμως εκεί που ο Jerry υπερτερεί, σε εξυπνάδα, με αποτέλεσμα το μικρό ποντίκι να βγαίνει νικητής στο τέλος.

Need a fix, mate?

Ο Μπομπ ο Σφουγγαράκης, ναι ο τετραγωνοπαντελονής, και η παρέα του είναι όλοι drug addicts!

Ίσως να έχετε παρατηρήσει ότι ο Μπομπ είναι λίγο, ας πούμε τρελούτσικος, είχατε όμως ποτέ αναρωτηθεί για τις ακραίες μεταπτώσεις στη διάθεσή του; Εκεί που τον βλέπουμε να ξεχειλίζει από χαρά κι ενέργεια, αγγίζοντας συχνά τα όρια της παράνοιας, απότομα αλλάζει διάθεση κι εμφανίζεται θλιμμένος ή θυμωμένος, , χωρίς να υπάρχει το φυσιολογικό ενδιάμεσο μεταβατικό στάδιο. Σε παρόμοια κατάσταση βρίσκεται και ο φίλος του Μπομπ, ο Πάτρικ που την περισσότερη ώρα γελάει με ανόητα πράγματα και τρώει ασταμάτητα. Ο κύριος Καβούρης από την άλλη, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να είναι έμπορος ναρκωτικών που διακινεί τις ουσίες έχοντας για βιτρίνα το μαγαζί του τον ”Τραγανό Κάβουρα”. Είναι τυχαίο που έχει εμμονή με το χρήμα; Kαι πώς καταφέρνει να συντηρεί την επιχείρηση από τη στιγμή που η πελατεία του είναι λιγοστή;

Εσείς πιστεύετε ακόμη ότι τα καρτούν είναι τελικά τόσο αθώα όσο κι η παιδική ψυχή;

Περισσότερες πληροφορίες για την Ασπασία Σπυράτου, εδώ

21/03/2014 0 comments

FASHION

Pop culture in fashion, από την Ασπασία Σπυράτου

written by The K-magazine

Για πρώτη φορά δύο πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους οίκοι μόδας, η Chanel και ο Moschino παρουσίασαν τις δημιουργίες τους για τη συλλογή φθινόπωρο/χειμώνας 2014 αντλώντας από κοινού έμπνευση από την ποπ κουλτούρα με εμφανές το urban στοιχείο και έντονη την επιρροή του υπερκαταναλωτισμού.

Σαν άλλος Andy Warhol, o Jeremy Scott έκανε το ντεμπούτο του ως head designer του οίκου Moschino στο Μιλάνο με μία συλλογή εμπνευσμένη από τα logos και το packaging γνωστών προϊόντων ευρείας κατανάλωσης. Με αναφορές στη γνωστή αλυσίδα fast food, Mc Donald’s, ο σχεδιαστής έπαιξε με τη διχρωμία κίτρινου και κόκκινου δημιουργώντας φορέματα, robe coats και αξεσουάρ που έφεραν αποτυπωμένα τη διπλή χρυσή αψίδα του logo των Mc Donald’s στη θέση του συμβόλου καρδιάς του οίκου, αλλά και το label Μoschino με μεγάλα γράμματα.

Ιδιαίτερα ξεχώρισε το μοντέλο με το φόρεμα-στολή εργαζομένου των Mc Donald’s που περπάτησε στο catwalk του Μιλάνου σερβίροντας σε δίσκο μια καπιτονέ chain bag με τη διχρωμία και το λογότυπο του fast food αλλά και το happy meal, το αγαπημένο παιδικό γεύμα σε κουτάκι, που λανσαρίστηκε ως τσαντάκι. Ο Scott, ακολουθώντας τα βήματα του Franco Moschino, κανιβάλισε και το θρυλικό tweed jacket του οίκου Chanel, βάζοντας ένα από τα μοντέλα του να φορέσει μια παραπλήσια εκδοχή του πάνω από ένα cow print φόρεμα με αξεσουάρ το γνωστό ποτήρι αναψυκτικού των Mc Donald’s τροποποιημένο σε chain bag.

Eντύπωση προκάλεσαν επίσης, τα σύνολα με θέμα το δημοφιλές καρτούν SpongeBob Squarepants, Μπομπ ο Σφουγγαράκης, τη μορφή του οποίου ο σχεδιαστής αποτύπωσε σε duffle τσάντες, μπότες, πουλόβερ, παντελόνια και παλτό.

Στην ίδια αισθητική του υπερκαταναλωτισμού κινήθηκαν οι δημιουργίες του Scott με τις τουαλέτες από τεράστια περιτυλίγματα συσκευασμένων σοκολατοειδών κι η κάπα με το λογότυπο της μπύρας Budweiser συνδυασμένη με κόκκινα ψηλοτάκουνα, ενώ η συλλογή κορυφώθηκε με το νυφικό φόρεμα πάνω στο οποίο αναγράφονταν πίνακες με διατροφικές θερμίδες.

Ο Scott εμφανίστηκε στο τέλος του show φορώντας ένα t-shirt που έγραφε: “Μπορεί να μη μιλάω ιταλικά αλλά σίγουρα μιλάω (τη γλώσσα του) Μοschino“. Η συλλογή δίχασε το κόσμο της μόδας με ορισμένους να υποστηρίζουν ότι στην προσπάθειά του να συνεχίσει το χιουμοριστικό ύφος με το οποίο ο Franco Moschino αντιμετώπιζε τη μόδα, ο Scott πέρασε στην υποκουλτούρα όπου το μαζικοποιημένο στερείται τελικά αισθητικής.

Ο Karl Lagerfeld από την άλλη, για την επίδειξη της collection a/w 2014 του οίκου Chanel μετέτρεψε το Grand Palais του Παρισιού σε πραγματικό supermarket με διαδρόμους και ράφια γεμάτα από ζυμαρικά, τυριά, σάλτσες, απορρυπαντικά κι άλλα προϊόντα καθημερινής χρήσης, όλα έχοντας ως label τα δύο αλληλένδετα C του οίκου. Στην πιστή απόδοση της ατμόσφαιρας μιας υπεραγοράς συνέβαλε η ανά διαστήματα διακοπή της ποπ μουσικής που έπαιζε δυνατά στα μεγάφωνα, από ανακοινώσεις όμοιες μ’ αυτές που ακούμε συνήθως κάνοντας τα ψώνια μας, αλλά κι οι μεγάλες κίτρινες ταμπέλες που κρέμονταν πάνω από τους λευκούς διαδρόμους ενημερώνοντας το κοινό για προσφορές της τάξεως του 20% σε διάφορα προϊόντα.

Σπρώχνοντας χρωματιστά καρότσια και προσποιούμενες ότι ανταλλάσσουν κουτσομπολιά, τα μοντέλα της Chanel έκαναν βόλτα στους διαδρόμους του supermarket ψωνίζοντας μεταξύ άλλων κονσέρβες τόνου με την ονομασία Delice de Gabrielle, από το πραγματικό όνομα της Coco, σακούλες σκουπιδιών που μετονομάστηκαν από sac poubelle σε sac plus belle (πιο ωραία τσάντα), ή τυρί Camembert με τον τίτλο Cambonay ως λογοπαίγνιο με την Rue Cambon, την οδό στο Παρίσι όπου η Coco Chanel άνοιξε το πρώτο κατάστημα ρούχων της.

Άλλα μοντέλα πάλι περπάτησαν μπροστά από τους θεατές κρατώντας μεταλλικά καλάθια του supermarket στολισμένα με τη θρυλική handbag chain του οίκου.

“Γιατί supermarket; Γιατί είναι κομμάτι της σύγχρονης ζωής, κι ακόμη κι αυτοί που ντύνονται με Chanel ψωνίζουν σε supermarket. Eίναι μια πιο μοντέρνα εκδοχή της πολυτέλειας σήμερα” δήλωσε ο πάντα καινοτόμος, παρά τα 81 του χρόνια, Karl Lagerfeld.

Η συλλογή είχε σαν σημείο αναφοράς τα trainers, αθλητικά παπούτσια, σε έντονα χρώματα αφού σύμφωνα με τον Karl αν πηγαίνεις στο supermarket φορώντας γόβες δείχνεις απλά γελοία. Με εμφανή την πρόθεσή του να μη δώσει κατευθύνσεις, ο Lagerfeld παρουσίασε oversized tweed jackets φορεμένα πάνω από pencil-line παντελόνια, jogging suits, σχισμένα leggings και two-pieces δημιουργίες σε fluo χρώματα που θύμιζαν συσκευασίες προιόντων, αλλά και σύνολα που διατήρησαν την έμφαση στη μέση.
Στη σημερινή πολυφωνία άλλωστε, ανέφερε ο Karl, η μόδα μοιάζει με supermarket και μπορείς αν θες να ψωνίσεις από τη δημοκρατικότερη ίσως μέχρι στιγμής, όπως χαρακτηρίστηκε, συλλογή του Lagerfeld για τον οίκο Chanel.

11/03/2014 0 comments

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Η “ποινικοποίηση” του μίνι στην Ουγκάντα, από την Ασπασία Σπυράτου

written by The K-magazine

Η σύγχυση γύρω από το νέο νόμο κατά του χυδαίου ντυσίματος στη χώρα προκαλεί τη στοχοποίηση και το δημόσιο εξευτελισμό των γυναικών

Πάνω από 60 γυναίκες ακτιβίστριες συγκεντρώθηκαν την περασμένη Τετάρτη έξω από το εθνικό θέατρο της Ουγκάντα στην πρωτεύουσα της χώρας, την Καμπάλα, προκειμένου να διαδηλώσουν ενάντια στη σεξουαλική παρενόχληση που υφίστανται από τη στιγμή που τέθηκε σε ισχύ ο νόμος περί “απαγόρευσης της μίνι φούστας”. Από τότε η αστυνομία έχει καταγράψει δεκάδες περιστατικά κατά τα οποία ομάδες ανδρών χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία τον παραπάνω νόμο δε δίστασαν να γδύσουν δημόσια και με τη βία γυναίκες που συναντούσαν στο δρόμο απλά και μόνο επειδή φορούσαν κοντή φούστα.
Κρατώντας πλακάτ και φορώντας μαύρες μίνι φούστες και φορέματα πάνω από το γόνατο κι αψηφώντας τις δυνάμεις της αστυνομίας, οι γυναίκες-μέλη του συνασπισμού με τίτλο “τέλος στη σεξουαλική παρενόχληση της μίνι φούστας” συσπειρώθηκαν σε μια ειρηνική διαδήλωση ώστε να περάσουν το μήνυμα ότι είναι αποφασισμένες να πολεμήσουν για την προάσπιση της ισότητας ανεξαρτήτως φύλου και να βάλουν τέλος σ αυτή την παράλογη εκχώρηση άσκησης εξουσίας από την πλευρά της αστυνομίας σε συμμορίες ανδρών. “Το σώμα μου είναι δική μου υπόθεση” γράφει το πλακάτ μιας διαδηλώτριας, ”αφήστε ήσυχη τη μίνι φούστα μου” διαβάζουμε στο πλακάτ μιας άλλης.

Στην πραγματικότητα, στο κείμενο του νόμου δεν υπάρχει αναφορά για μίνι φούστες συγκεκριμένα αλλά προβλέπεται μια γενικότερη απαγόρευση των ρούχων εκείνων που αποκαλύπτουν τα πόδια πάνω από τα γόνατα, τους γοφούς και το στήθος με στόχο την πρόκληση σεξουαλικής επιθυμίας. Η σύγχυση προκλήθηκε όταν τα μίντια της χώρας προβάλλοντας τα περιστατικά με τις γυναίκες που έπεσαν θύματα κακοποίησης εξαιτίας της κοντής φούστας που φορούσαν, δημιούργησαν λανθασμένα στην κοινή γνώμη την εντύπωση ότι η απαγόρευση που προβλέπει ο εν λόγω νόμος αφορά μόνο στο μίνι.

Ουσιαστικά πρόκειται για το νομοσχέδιο κατά του “απρεπούς και προκλητικού’ ντυσίματος των γυναικών που ψηφίστηκε στη Βουλή στις 6 Φεβρουαρίου υπό τη νομοθετική πράξη εναντίον της πορνογραφίας. Η πρόταση για το νομοσχέδιο είχε κατατεθεί τον περασμένο χρόνο από τον υπουργό ” ηθικής και ακεραιότητας” της χώρας, Simon Lokodo ο οποίος υποστήριζε πως οι γυναίκες που φορούν οτιδήποτε πάνω από το γόνατο πρέπει να συλλαμβάνονται.

Η executive director του Uganda’s Women’s Network, Rita Achiro δήλωσε ότι οργανισμός ενδέχεται να ακολουθήσει τη νομική οδό αφού το Σύνταγμα της χώρας εγγυάται ίσα δικαιώματα και για τα δύο φύλα ενώ θα συνεχίσει να ασκεί πίεση στην κυβέρνηση προς αναθεώρηση του νόμου. ”Ο νόμος αυτός ενθαρρύνει τους άντρες να κακοποιούν τις γυναίκες” υποστήριξε η Achiro, προσθέτοντας: ”Τώρα είναι πιο ελεύθεροι να το κάνουν ανοιχτά κρίνοντας τις γυναίκες με βάση του τι θεωρούν αυτοί χυδαίο από τη στιγμή που ο νόμος είναι τόσο ασαφής και δεν υπάρχουν καθορισμένες από αυτόν παράμετροι. Oι γυναίκες βρίσκονται πραγματικά σε κίνδυνο’‘.
Δυστυχώς η Ουγκάντα παραμένει μέχρι και σήμερα συντηρητική ως προς τα κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών της, μάλιστα μέσα στην εβδομάδα ο Πρόεδρος της χώρας Yoweri Μusenevi υπέγραψε ένα ακόμη αναχρονιστικό νομοσχέδιο το οποίο προβλέπει βαρύτερες κυρώσεις για τους ομοφυλόφιλους πολίτες της χώρας. Και μπορεί ο ”νόμος κατά του μίνι”, συνεκδοχικά όπως ονομάστηκε, να βρίσκεται ήδη τις τελευταίες μέρες στη Βουλή προς μεταρρύθμιση, όσο όμως οι γυναίκες υποφέρουν το πρόβλημα παραμένει.

Πηγές: BBC, Daily Monitor, The Guardian

Για περισσότερες πληροφορίες για την Ασπασία Σπυράτου , πατήστε εδώ

06/03/2014 0 comments

ΑΠΟΨΕΙΣ

My very own New Year’s Resolutions, από την Ασπασία Σπυράτου

written by The K-magazine

Μας χωρίζουν μόλις μερικές μέρες από τον ερχομό του 2014 και ως είθισται έφτιαξα κι εγώ μια λίστα με τους επιδιωκόμενους στόχους μου – resolutions για τη νέα χρονιά. ‘Έπειτα από μια διαδικασία εσωτερικής αναζήτησης στην οποία υπέβαλα τον εαυτό μου, αλλά και ανασκόπησης της χρονιάς που σε λίγο αφήνουμε πίσω μας, ιεράρχησα τις προτεραιότητές μου και το αποτέλεσμα που προέκυψε είναι πάνω κάτω το εξής:

Οι αναγκαίοι στόχοι…

– Να περνάω περισσότερο χρόνο με τον παππού μου, τον οποίο, χωρίς καμία δικαιολογία και εντελώς απαράδεκτα, επισκέπτομαι πολύ λιγότερο απ΄ όσο θα μπορούσα
– Να είμαι λιγότερο αυστηρή με τον εαυτό μου, γιατί είναι άλλο πράγμα η αυτοκριτική κι άλλο η αυτοεπίκριση
– Να απευθύνομαι στους εριστικούς ανθρώπους με ”εκνευριστική” ηρεμία και ψυχραιμία έτσι ώστε να μη ”χάνω το δίκιο μου”
– Να βγάλω τα δικά μου χρήματα, ανεξαρτήτως ποσού, αρκεί να προέρχονται από τη δική μου προσωπική εργασία
– Να αγχώνομαι λιγότερο

Οι εφικτοί…

– Να εντάξω το γυμναστήριο στο καθημερινό μου πρόγραμμα
– Να σταματήσω να κοιμάμαι χωρίς λόγο μετά τα μεσάνυχτα, ιδίως όταν πρέπει να ξυπνήσω πολύ νωρίς το επόμενο πρωί
– Να διαβάζω περισσότερα βιβλία

Κι αυτοί που κάθε φορά μετατίθενται για την επόμενη χρονιά…

– Να μάθω να περπατάω, κι οχι να παραπατάω, σε ψηλοτάκουνα, …πρέπει, νομίζω, πού και πού να αποχωρίζομαι τα σταράκια, είκοσι πέντε έφτασα…
– Να σταματήσω να είμαι θύμα του marketing, γιατί δεν έχει νόημα να αγοράζεις την ίδια απόχρωση lipstick για τρίτη φορά απλώς επειδή κυκλοφόρησε σε εορταστικό packaging
– Να μετακομίσω!

Η Ασπασία Σπυράτου είναι σπουδάστρια Δημοσιογραφίας στο Εργαστήριο Ελευθέρων Σπουδών του Αnt1 και έχει το δικό της blog

01/01/2014 0 comments