Κάθε τέτοια μέρα εδώ και πέντε χρόνια σου γράφω ένα γράμμα. Κάθε χρόνο λέω πάνω κάτω τα ίδια. Μα όπως αλλάζεις εσύ, οι συνήθειές σου, τα θέλω και τα μπορώ σου, προσθέτω κι εγώ κάτι, μια ευχή, ένα όνειρο, ένα δικό μου «θα ήθελα». Γιατί δεν σε μεγαλώνω για να κάνεις αυτά που θέλω εγώ, αυτά που θέλουν οι άλλοι, δεν σε μεγαλώνω ούτε για να κάνεις πάντα αυτό που πρέπει. Σε μεγαλώνω για σένα. Μα δικαίως θα με ρωτήσεις: «κι αυτές οι λέξεις που τώρα αραδιάζεις, μαμίτσα»; Δεν σε προκαλώ να τις ακολουθήσεις, σε παρακαλώ να τις ακούσεις και να σκεφτείς αν σου ταιριάζουν.
Ήρθες στη ζωή μου με τη μορφή μιας ροζ γραμμούλας στις 2 Απριλίου 2010. Ήσουν το αποτέλεσμα ενός ακόμα εγωισμού μου: ήθελα να γίνω μάνα. Έμελλε να γίνεις η μεγαλύτερη, η σπουδαιότερη, η απόλυτη περηφάνια μου. Όχι γιατί τελικά σε απέκτησα, αλλά επειδή είσαι ο εαυτός σου.
Δεν έγινα μαμά εκείνη τη στιγμή. Μαμά δεν γίνεσαι ούτε όταν κρατάς πρώτη φορά στην αγκαλιά σου το μωρό που σε κλωτσούσε. Ούτε ακόμα κι όταν ακούς τον μαγικό ήχο της λέξης από το στόμα του παιδιού σου. Μαμά γίνεσαι κάθε μέρα, κάθε στιγμή.
Κι όπως μεγαλώνεις εσύ, με τη δική μου βοήθεια, αλλά κυρίως με τη δύναμη του σώματος και του μυαλού σου, μεγαλώνω κι εγώ. Και σε ευχαριστώ, γιατί όπως με αναθρέφεις, με κάνεις καλύτερο άνθρωπο. Πρώτα για σένα και για μένα κι έπειτα για όλο τον κόσμο.
Σε ευχαριστώ που με τραβάς από την όποια ασχολία μου και με καθίζεις στο πάτωμα όσο περισσότερο γίνεται. Σε ευχαριστώ που φτιάχνεις ιστορίες και τις μοιράζεσαι μαζί μου, είσαι σπουδαίος παραμυθάς. Σε ευχαριστώ που τολμάς, που δεν αφήνεις τον φόβο να σε παρασύρει και μαζί σου μαθαίνω να αφήνομαι κι εγώ, να λέω πως πρέπει να πέσεις για να ξέρεις έπειτα πώς είναι να σηκώνεσαι. Σε ευχαριστώ που μοιράζεσαι μαζί μου τις απλές, καθημερινές απολαύσεις, τις τόσο σπάνιες στις μέρες μας, με ξεκουράζεις και μου ταΐζεις την ψυχή με αγνότητα.
Με συγχωρείς για όλες τις φορές που σου φώναξα, που σε αποπήρα. Δεν έφταιγες εσύ, ποτέ δεν είναι δικό σου το σφάλμα, είσαι απλά ένα παιδί. Θέλω να ξέρεις πόσο μετάνιωσα για κάθε φορά που ύψωσα τη φωνή μου περισσότερο απ’ όσο έπρεπε, αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, είμαι απλώς άνθρωπος. Θα το κάνεις κι εσύ κάποτε και ξέρω πως δεν θα σου αρέσει, επειδή είσαι ένα γλυκό, ευαίσθητο παιδί που σίγουρα μεγαλώνοντας θα γιγαντώσει η μεγαλοθυμία του.
Αγόρι μου λατρεμένο, ζήσε, γλέντα, αγάπα. Βάλε στο σακίδιό σου εμπειρίες, γέλια, μνήμες, στιγμές, δάκρυα και συγκίνηση, βάλε και μπόλικη αγάπη.Να αγαπάς όπως σου έδειξα, χωρίς όρους και όρια, μόνο έτσι αξίζει.
Να φωνάζεις στο άδικο, να χειροκροτείς το ωραίο. Να χορταίνεις την ψυχή και το μυαλό σου και να μοιράζεις. Να είσαι ευτυχισμένος, να τολμάς, να διεκδικείς, να αναλαμβάνεις την ευθύνη, να υψώνεις το ανάστημά σου, να σέβεσαι, να μην χαμηλώνεις τα μάτια, να οριοθετείς την ελευθερία σου και να υπερασπίζεσαι το δίκαιο, το δικό σου και των άλλων. Να ονειρεύεσαι και να πολεμάς να φέρεις τα όνειρα στο φως της ζωής σου.Να εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου, είσαι ικανός να φτάσεις στα αστέρια.
Να τιμάς τους φίλους σου και να είσαι πιστός, είναι η οικογένεια που θα διαλέξεις εσύ. Να ερωτευτείς και να τα παίξεις όλα, δεν υπάρχουν κανόνες σε αυτό το παιχνίδι. Να αγαπάς όλα τα ζώα και να τα φροντίζεις, όπως κάνεις με τα δικά σου. Να αγαπάς και τους ανθρώπους, αλλά να προσέχεις. Όχι να μην πληγωθείς, όχι μήπως πονέσεις, αυτά τα έχεις δεδομένα και πρέπει να τα ζήσεις. Να προσέχεις τα μάτια τους να σου λένε αλήθεια, τα χείλη τους να ψιθυρίζουν αγάπη και σεβασμό.
Να παίξεις θέατρο, είσαι ένας μικρός εκκολαπτόμενος «Χορν». Να τραγουδάς, να παίζεις ντραμς και πιάνο, ο νονός σου στο λάδι του έβαλε μπόλικη από την υπέροχη μουσική του. Να ζωγραφίζεις όπως περπατάς, πάνω στις δικές σου γραμμές, ίσιο είναι αυτό που μας κάνει να χαμογελάμε. Να αγαπάς τα βιβλία, να τα λιώνεις με τα μάτια και να μελώνεις έτσι την ψυχή σου. Να χορεύεις στη χαρά και να χορεύεις και στην πίκρα, μαλακώνει η γεύση της όταν ζαλίζεται. Να μεθύσεις, να θυμώσεις, να κλάψεις κι αν είναι να μετανιώσεις δεν πειράζει, θα το κάνεις για όσα διάλεξες, όχι για εκείνα που προσπέρασες από δειλία.
Μόνο να προσέχεις το σώμα σου, γιατί ο κόσμος μας είναι γεμάτος από δράκους που μοιράζουν εφήμερες χαρές σε σκόνες. Το μόνο που περιέχουν όμως είναι σκοτάδι, απελπισία και απόγνωση για σένα και για όλους αυτούς που σε αγαπούν.
Δεν θα σου ζητήσω να είσαι “καλό παιδί” από υποχρέωση, από δουλοπρέπεια, από συμβιβασμό. Να είσαι καλό παιδί για σένα, για τα δικά σου πρέπει, για την ελευθερία και την καρδιά σου. Κι όταν συμβεί να γίνεις κακό παιδί, γιατί κι αυτό αναπόφευκτα θα έρθει, ζήτα «συγγνώμη», εκεί είναι η μαγκιά.
“Είχα κι εγώ ένα όνειρο” κι ήσουν εσύ. Και πότε δεν πρόκειται να ξυπνήσω από τη χαρά που μου προσφέρει. Πάντα θα είμαι εκεί, μπορεί κάποτε να μη με βλέπεις, αλλά δεν θα φύγω ποτέ. Γιατί έχεις την καρδιά μου. Κι όταν πονάς εγώ ματώνω. Κι όταν γελάς εγώ χορεύω. Και σήμερα γιορτάζω, γιατί σαν σήμερα πριν πέντε χρόνια κατάλαβα τι σημαίνει αφθονία. Και σε ευχαριστώ που εσύ είσαι το παιδί μου. Να έχεις χρόνια ευτυχισμένα και τυχερά.