Τελευταία, παρατηρώ όλο και πιο έντονα ανθρώπους που ενώ βρίσκονται ήδη σε κατάσταση “δέσμευσης”, κοινώς δηλαδή σε μια σχέση (είτε και σε έναν γάμο!), επιλέγουν να κάνουν… την παρασπονδία τους! Πιο απλά, είτε επειδή απλώς δεν μπορούν να αντισταθούν στον εκάστοτε “πειρασμό”, είτε επειδή δεν τους “γεμίζει” πια το έτερον τους ήμισυ, επιλέγουν να απιστήσουν.
Σε όλους έχει περάσει έστω μια φορά απ’το μυαλό, σε πολλούς έχει συμβεί και σε ακόμη περισσότερους είχε την “επίπτωση” να χάσουν τους “μόνιμους” συντρόφους τους…
Επομένως, μιας και πλέον δεν έχουμε να κάνουμε με μια πολυφορεμένη μόδα, αλλά με μια στάση αντιμετώπισης των ανθρώπων και της ζωής, μου γεννήθηκε η εξής, δικαιολογημένα εύλογη, απορία: Πόσο βλάπτει μια απιστία; Αξίζει τον κόπο τελικά; Και αν ναι, τι επιπτώσεις έχει στη ζωή μας και στους γύρω μας;
Κακά τα ψέματα, όλα αυτά είναι πολύ θεωρητικά, αν σε κάποιον δεν έχει τύχει το ανάλογο συμβάν. Ωστόσο, είμαι της άποψης πως το αν θα απιστήσεις τελικά ή όχι (όσο κι αν θέλεις τον άλλον), κρίνει σημαντικά το τι είδους άνθρωπος είσαι και αυτομάτως “δοκιμάζει” τον αξιακό σου κώδικα και τα όρια της αντοχής σου.
Άπαξ και φτάσεις στο σημείο να το κάνεις, είναι κάτι που δεν θα έχει γυρισμό και τότε θα πρέπει να σκεφτείς πολύ σοβαρά, ποιο θα είναι το επόμενό σου βήμα, δηλαδή, αν θα συνεχίσεις να βρίσκεσαι σε σχέση ή αν θα χωρίσεις. Έπειτα, γεννιέται και το άλλο, sad but true, δίλλημα: Θα του/της το πεις; Θα παραδεχτείς την απιστία σου ή θα αφήσεις τον άλλο να ζει στο μαγικό κόσμο της άγνοιας; Μήπως, ακόμα χειρότερα, θα αφήσεις τον άλλον να το μάθει από αλλού;
Όντας άνθρωποι, όλοι έχουμε τις αδυναμίες μας…
Δεν θα μπω στη διαδικασία να κρίνω το αν είναι σωστή μια τέτοια πράξη ή όχι. Ο καθένας έχει διαφορετικά κριτήρια, διαφορετικές αναζητήσεις και διαφορετικές ηθικές αξίες. Ας μην ξεχνάνε όμως πως η απιστία δεν παύει να’ναι συνώνυμη με την κοροϊδία. Ας είμαστε ειλικρινείς, κανείς δεν θα’θελε να τον κοροϊδεύουν, όμως με μεγάλη ευκολία κάποιος, ο οποιοσδήποτε, θα μπορούσε να κοροϊδέψει τον άλλο.
Μήπως όμως τελικά, αυτός που στα αλήθεια κοροϊδεύεις, όταν απιστήσεις, είναι ο ίδιος σου εαυτός;
Αυτό από μόνο του λέει πολλά. Προτού κάνουμε οτιδήποτε, ακόμη κι αν ο άλλος μας έχει δώσει αφορμή και δικαίωμα, θα ήταν καλό για εμάς να “μπούμε στη θέση του”. Παρόλα αυτά, ακόμα κι αν δεν μπορέσουμε να συγκρατηθούμε και εν τέλει “υποκύψουμε” σε μια απιστία, θεωρώ πως είναι πολύ πιο έντιμο από την πλευρά μας να την παραδεχτούμε.
Φυσικά, αυτό από μόνο του είναι εξαιρετικά δύσκολο, καθώς κανείς δε θα μπει στη διαδικασία να το κάνει. Όλοι θέλουν να έχουν τη σιγουριά, τη σταθερότητα μιας σχέσης και πιο απλά τη “βολή” τους.
Ωστόσο, καλύτερο θα ήταν προτού συμβούν όλα αυτά, το άτομο να παίρνει λίγο χρόνο, ώστε να καταλάβει τι πραγματικά θέλει και τελικά να εξηγείται σωστά και “ντόμπρα” και στις δύο πλευρές, αφού ενδέχεται στο τέλος να καταλήξει παντελώς μπερδεμένο και με τα… παπούτσια στο χέρι!
Σκεφτείτε καλά λοιπόν και αναλόγως πράξτε. Όλοι κρινόμαστε απ’τις πράξεις μας και ό,τι δίνεις απλόχερα, είναι κι αυτό που θα λάβεις πίσω.
Είσαι πάντα έτοιμος να το δεχτείς;
