Tag:

γεννήθηκε

Χριστός Ανέστη, φίλες και φίλοι του The K-Magazine! Εύχομαι το Άγιο Φως να φωτίσει το δρόμο και τη ζωή σας με υγεία τύχη και πολλή χαρά. Ελπίζω να σας βρίσκω ανανεωμένους μετά τις γιορτές.

Μετά από μία περίοδο… αγρανάπαυσης, η στήλη «Σα Σήμερα» επανέρχεται. Και σήμερα θα γνωρίσουμε μία γυναίκα της οποίας το όνομα έχει συνδεθεί με εκείνο μίας από τις πιο γνωστές φιγούρες της αμερικανικής λογοτεχνίας. Η ιστορία των δύο γυναικών έγινε κεντρικός άξονας πολλών θεατρικών έργων και ταινιών, όπως το «The Miracle Worker». Ο λόγος για την Anne Sullivan, δασκάλα της Helen Keller.

Η Johanna “Anne” Mansfield Sullivan Macy γεννήθηκε στις 14 Απριλίου του 1866 στο Feeding Hills της Μασαχουσέτης κι ήταν η μεγαλύτερη κόρη των Ιρλανδών μεταναστών Thomas και Alice Sullivan, οι οποίοι είχαν έρθει στις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του «Λοιμού της Πατάτας»* στην Ιρλανδία. Σε ηλικία οκτώ ετών, η Anne νόσησε από μία μολυσματική ασθένεια των ματιών, γνωστή ως τράχωμα, κι εξαιτίας της νόσου η Anne έχασε την όρασή της. Την ίδια περίοδο η μητέρα της πέθανε κι ο πατέρας εγκατέλειψε τα δύο παιδιά του δύο χρόνια μετά φοβούμενος πως δε θα κατάφερνε να τα μεγαλώσει μόνος του. Η εγκατάλειψη οδήγησε την Anne Και τον αδερφό της, James, στο φτωχοκομείο όπου κι ο James πέθανε έπειτα από τρεις μήνες από φυματίωση. Η Anne έμεινε εκεί τέσσερα ακόμη χρόνια μετά το θάνατο του αδερφού της, όπου κι υποβλήθηκε σε μία σειρά επεμβάσεων στα μάτια της. Οι εγχειρήσεις ανακούφισαν την Anne για ένα χρονικό διάστημα από τον πόνο που της προκαλούσε το τράχωμα, αλλά τελικά αποδείχθηκαν εντελώς αναποτελεσματικές.

Το γεγονός πως η Anne δεν έβλεπε της στερούσε τη δυνατότητα να διαβάσει, να γράψει ή να ράψει, οπότε κατέληξε να δουλεύει ως υπηρέτρια, αλλά και πάλι δε μπορούσε να εκτελέσει τα καθήκοντά της. Τότε μία άλλη τυφλή γυναίκα που διέμενε στο πτωχοκομείο της πρότεινα να εγγραφεί στη σχολή τυφλών. Το 1880 κατάφερε να πείσει έναν επιθεωρητή να της επιτρέψει να παρακολουθήσει μαθήματα στη Σχολή Τυφλών Perkins στη Βοστόνη. Αν κι έγινε μία δύσκολη αρχή για να ταιριάξει, η Anne κατάφερε να έρθει κοντά με καθηγητές της σχολής και να προοδεύσει. Στο Perkins γνώρισε και την τελειόφοιτη Laura Bridgman, που ήταν κι η πρώτη κωφή και τυφλή μαθήτρια της σχολής, η οποία κι έμαθε στην Anne να χρησιμοποιεί το νοηματικό αλφάβητο. Παράλληλα, όσο σπούδαζε στο Perkins, η Anne υποβλήθηκε σε άλλη μία σειρά χειρουργικών επεμβάσεων, οι οποίες τελικά βελτίωσαν και την όρασή της. Η Anne Sullivan αποφοίτησε τον Ιούνιο του 1886 σε ηλικία είκοσι ετών και μάλιστα εκφώνησε και το λόγο για την τελετή αποφοίτησης.

Η Anne κι η Helen
Όσο η Anne σπούδαζε στη Σχολή Τυφλών Perkins, στην Alabama η 19 μηνών Helen Keller έχασε την όραση και την ακοή της, αποτέλεσμα που οι γιατροί το απέδωσαν σε μηνιγγίτιδα ή σε οστρακιά.

Το 1886 και με την μητέρα της Helen να εμπνέεται από σημειώσεις του Καρόλου Ντίκενς για τη δουλειά της Laura Bridgman στη Σχολή Τυφλών Perkins, οι Keller απευθύνθηκαν στον ειδικό Dr. J. Julian Chisolm. Ο Chilsom με τη σειρά του τους παρέπεμψε στον Alexander Graham Bell (ναι, ναι, το γνωστό, που εφηύρε το τηλέφωνο!), ο οποίος εκείνην την περίοδο εργαζόταν με κωφάλαλα παιδιά. Ο Bell με τη σειρά του τους έστειλε στη Σχολή Τυφλών Perkins, με το διευθυντή της σχολής, Michael Anagnos να συστήνει στους Keller την Anne Sullivan για να αναλάβει την εκπαίδευση της Helen. Έτσι, στις 3 Μαρτίου του 1887 η Anne Sullivan Βρέθηκε για πρώτη φορά στο σπίτι των Keller, με μία κούκλα στα χέρια για τη μικρή Helen.

Τα μαθήματα ξεκίνησαν σχεδόν άμεσα, με την Anne Sullivan να προσπαθεί να διδάξει στην Helen νοήματα για να συλλαβίζει λέξεις, αρχής γενομένης με τη λέξη «doll» («κούκλα») και δείχνοντάς της την κούκλα που της είχε χαρίσει. Στην αρχή σύγχυζε την Helen το γεγονός πως για κάθε αντικείμενο έπρεπε να μαθαίνει μία ξεχωριστή λέξη. Η αλλαγή έγινε όταν η Anne Sullivan της έμαθε με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο για να περιγράφει το νερό.

(σκηνή από την ταινία του 1962 «The Miracle Worker» με τις Anne Bancroft και Patty Duke)
Το γεγονός αυτό όχι μόνο ενθουσίασε την Keller ζητώντας επίμονα από τη Sullivan να της μάθει ακόμα περισσότερες λέξεις, αλλά έδωσε στην Sullivan Να καταλάβει πως η επιτυχία της διδασκαλίας έγκειτο στο να την προσαρμόσει στα ενδιαφέροντα της Helen. Μέσα σε διάστημα έξι μηνών, η Helen Keller παρουσίασε μία μεγάλη πρόοδο μαθαίνοντας 575 λέξεις, πίνακες πολλαπλασιασμού αλλά και σύστημα Braille. Η Anne Sullivan έπεισε τους γονείς της πως η Helen θα μπορούσε να έχει την κατάλληλη εκπαίδευση στη σχολή Perkins .Κι έτσι το 1888 οι δύο τους πήγαν στη Βοστόνη. Όσο η Helen σπούδαζε στο Perkins η Sullivan συνέχισε να τη διδάσκει, ενώ η Helen σύντομα έγινε διάσημη για την αξιοσημείωτη πρόοδό της, πράγμα που αύξησε τη χρηματοδότηση και τις δωρεές στο Perkins. Εξαιτίας, όμως, μίας κατηγορίας εναντίον της Keller για λογοκλοπή, η Anne Sullivan κι η μαθήτριά της μετακόμισαν το 1894 στη Νέα Υόρκη για να σπουδάσει η Helen στη Σχολή Κωφαλάλων Wright-Humanson.
Σύντομα η Helen Keller, χάρη στη στήριξη της δασκάλας της, ακολούθησε μία σειρά σημαντικών σπουδών, με τελική στάση το Πτυχίο Τεχνών από το κολλέγιο Radcliffe. Ήταν πια βέβαιο πως ο δεσμός ανάμεσα στην Helen Keller και την Anne Sullivan θα παρέμενε άρρηκτος. Στις 3 Μαρτίου του 1905 η Anne Sullivan παντρεύτηκε τον κριτικό λογοτεχνίας John Macy, ο οποίος στάθηκε κι αυτός συμπαραστάτης της Keller βοηθώντας τη να εκδώσει τις δουλειές της κι οι τρεις τους ζούσαν στο Forest Hills στο Queens.

Μαζί μέχρι το τέλος
Παρά το γεγονός πως οι επεμβάσεις που έκανε στο παρελθόν η Anne Sullivan στα μάτια της είχαν κάποιο αποτέλεσμα, η υγεία της άρχισε να επιδεινώνεται από το 1914, ενώ το 1935 ήταν πια εντελώς τυφλή. Το 1936 έπεσε σε κώμα εξαιτίας θρόμβωσης στις στεφανιαίες αρτηρίες και πέντε μέρες μετά, στις 20 Οκτωβρίου, άφησε την τελευταία της πνοή σε ηλικία εβδομήντα ετών στο σπίτι της στο Forest Hills στο Queens. Εκείνη τη μέρα έκλεισαν και σαράντα εννέα χρόνια σχέσης με την Helen Keller, η οποία της κρατούσε το χέρι μέχρι το τέλος. Τον τελευταίο μήνα της ζωής της Sullivan, η Keller τον περιέγραψε ως ταραχώδη, ενώ μόλις την τελευταία εβδομάδα ζωής της, η Anne έμοιαζε να επιστρέφει στον παλιό της εαυτό. Η σωρός της Sullivan αποτεφρώθηκε κι οι στάχτες της θάφτηκαν στη Washington. Το 1968, όταν και η Keller έφυγε από τη ζωή, οι στάχτες της τοποθετήθηκαν δίπλα σε αυτές της Anne Sullivan.

Βραβεύσεις
Το 1932 η Helen Keller κι η Anne Sullivan έγιναν τιμώμενα μέλη του Εκπαιδευτικού Ινστιτούτου της Σκωτίας. Μετά θάνατον, το 1955, απονεμήθηκε στην Anne Sullivan ένας τιμητικός τίτλος σπουδών από το Πανεπιστήμιο του Harvard ενώ την αμέσως επόμενη χρονιά το εξοχικό του διευθυντή της Σχολής Perkins ονομάστηκε Keller-Macy Cottage.

Θέατρο και κινηματογράφος
Η μοναδική ιστορία της Anne Sullivan και της Helen Keller έγινε αντικείμενο θεατρικών και κινηματογραφικών παραγωγών. Κυρίως το προορισμένο για την τηλεόραση έργο τριών πράξεων του William Gibson με τίτλο «The Miracle Worker» του 1957 που βασίστηκε στην αυτοβιογραφία της Helen Keller. Αργότερα το έργο ανέβηκε στο Broadway, ενώ το 1962 μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη με την Anne Bancroft στο ρόλο της Sullivan και την Patty Duke στο ρόλο της Helen Keller. Για τις ερμηνείες τους, μάλιστα, και οι δύο ηθοποιοί τιμήθηκαν με Oscar Α’ και Β’ Γυναικείου Ρόλου αντίστοιχα.
Η ιστορία της Anne Sullivan, σε συνδυασμό με εκείνη της Helen Keller είναι από εκείνες που τονώνουν το αίσθημα της πίστης και της επιμονής. Κι είναι καλό να γνωρίζουμε περισσότερα για τέτοιες προσωπικότητες, με την ελπίδα να βρούμε κι εμείς την ίδια επιμονή για να κυνηγήσουμε και να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας.

14/04/2015 0 comment

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Δημήτρης Μητροπάνος

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Τα τραγούδια του ντύνουν χρόνια τώρα κάθε μας στιγμή. Και μας ταξιδεύουν, ενώ αναζητούμε το δικό μας όνειρο στη “Σαλονίκη”, “με μία πιρόγα”, ενώ μία “Ρόζα μας κοιτάζει μουδιασμένους”. Τη στιγμή που ψάχνουμε το δικό μας δίδυμο φεγγάρι, μια που δε βρίσκουμε πού πουλάν’ καρδιές. Πολλοί είπαν πως το ελληνικό τραγούδι έγινε φτωχότερο την άνοιξη του 2012. Αν το ξανασκεφτούμε, όμως… είμαστε σίγουροι γι’ αυτό; Γιατί η πορεία του Δημήτρη Μητροπάνου δείχνει άλλα.
Ο Δημήτρης Μητροπάνος γεννήθηκε στις 2 Απριλίου του 1948 στην Αγία Μονή στα Τρίκαλα και τον μεγάλωσε η μητέρα του. Τον πατέρα του δεν τον γνώρισε, καθώς μέχρι τα δεκαέξι τον θεωρούσε νεκρό, ενώ στην πραγματικότητα εκείνος ζούσε στη Ρουμανία ως κυνηγημένος για τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Προσπαθώντας να ενισχύσει τα οικονομικά της οικογένειας, από μικρός δούλευε είτε στις κορδέλες κοπής ξύλων είτε βοηθώντας στην ταβέρνα του θείου του. Όταν το 1964 τελείωσε την Τρίτη Γυμνασίου, έφυγε να ζήσει με έναν άλλο θείο του στην Αθήνα, όπου σχεδόν αμέσως άρχισε να δουλεύει ως τραγουδιστής.
Μία τυχαία συνάντηση του Δημήτρη Μητροπάνου με το Γρηγόρη Μπιθικώτση ήταν ο λόγος που ο πρώτος γνώρισε και ξεκίνησε τη συνεργασία του με το Γιώργο Ζαμπέτα. Σύμφωνα με τον ίδιο, ο Ζαμπέτας ήταν δάσκαλος για εκείνον, αλλά και πατέρας, ενώ δε ζήτησε ποτέ αντάλλαγμα από τον τότε νεαρό Δημήτρη για τη βοήθειά του.
Δύο χρόνια μετά, το 1966, οι δρόμοι του Δημήτρη Μητροπάνου και του Μίκη Θεοδωράκη διασταυρώνονται. Κι ήταν οι συγκυρίες, το κισμέτ…; Ό,τι κι αν ήταν αυτό, ο Μητροπάνος βρέθηκε στις συναυλίες του Θεοδωράκη το 1967 σε Ελλάδα και Κύπρο να ερμηνεύει το «Άξιον Εστί» και τη «Ρωμιοσύνη».
Αν κι ουσιαστικά το πρώτο τραγούδι που ηχογράφησε ο Μητροπάνος είναι η «Χαμένη Πασχαλιά», αυτό εξαιτίας της λογοκρισίας επί Χούντας δεν κυκλοφόρησε. Τη «Χαμένη Πασχαλιά», όμως, ακολουθεί το 1971 ο πρώτος του 45άρης δίσκος με τίτλο το όνομά του, που περιλαμβάνει τη Θεσσαλονίκη, σε μουσική Γιώργου Ζαμπέτα και στίχους Ηλία Ηλιόπουλου.

Ένα χρόνο μετά, ο Δημήτρης Μητροπάνος συνεργάζεται με το συνθέτη Δήμο Μούτση και τον ποιητή και στιχουργό Μάνο Ελευθερίου και κυκλοφορεί ο «Άγιος Φεβρουάριος» που για πολλούς είναι ένας μεγάλος σταθμός της ιστορίας του λαϊκού τραγουδιού. Στο δίσκο περιλαμβάνονται τραγούδια όπως το «Άλλος για Χίο Τράβηξε» και το «Στη Σμύρνη και στο Αϊβαλί».
Δεκαετία του ‘70
Από εκείνη τη χρονιά κι ύστερα, είναι δυνατή πια η αίσθηση πως ο Δημήτρης Μητροπάνος ήρθε στην ελληνική μουσική σκηνή για να μείνει και σχεδόν κάθε χρόνο κυκλοφορεί κι από ένας δίσκος. Το 1973 κυκλοφορεί ο «Δρόμος για τα Κύθηρα» («Αντροκαλώ σε, Χάροντα» και «Σαράντα Οργιές η Πίκρα Μου»), το 1975 τα «Σκόρπια Φύλλα» σε συνεργασία με τον Απόστολο Καλδάρα και τη Σώτια Τσώτου και το «Παράπονο» το 1978 σε μουσική και στίχους του Τάκη Μουσαφίρη. Κι αυτά είναι μόνο ένα δείγμα μίας πολύ γεμάτης δισκογραφίας για μία μόνο δεκαετία.
Δεκαετία του ‘80
Το 1981 ηχογραφεί τα «Συναξάρια» σε συνεργασία με το Γιώργο Χατζηνάσιο και τα ελληνικά ραδιόφωνα κατακλύζονται από τραγούδια όπως το «Θεσσαλονίκη, Σαββατόβραδο κι Απρίλης» και το «Μια Παρέα Είμαστε». Έχουν ήδη κυκλοφορήσει οι δίσκοι «Τα Λαϊκά της Νύχτας» και τα «14 Χασάπικα» (1982) κι οι «Λαϊκές Στιγμές» το 1983 όταν το 1984 συναντιέται και πάλι με το Μίκη Θεοδωράκη. Αυτή τη φορά στην «παρέα» είναι κι ο Λευτέρης Παπαδόπουλος και μαζί αναλαμβάνουν τα «Πικροσάββατα» κι ο κόσμος «χάνεται» σε μελωδίες όπως αυτή:

Μέχρι το τέλος της δεκαετίας έχουν κυκλοφορήσει μεταξύ άλλων «Τα Νυχτέρια Μας» το 1985, τα «Καινούρια Χρώματα» το 1988 και το «Πριν Τελειώσει Η Νύχτα» το 1989.
Ακόμη το 1988 αποδεικνύει πως η ερμηνεία του μπορεί να «εξυπηρετήσει» ένα ακόμη μεγαλύτερο εύρος μουσικής και με το Λάκη Παπαδόπουλο κυκλοφορούν το «Για να Σ’ εκδικηθώ». Κι ας είμαστε ειλικρινείς… έστω μία φορά που ράγισε η καρδιά μας, αυτό το τραγούδι το βάλαμε όλοι μας στη διαπασών!

Δεκαετία του ‘90

Το 1991 ηχογραφεί το δίσκο «Πάρε Αποφάσεις» σε μουσική του Χρήστου Νικολόπουλου, δίνοντας μία νέα διάσταση στο σύγχρονο λαϊκό τραγούδι και την ίδια χρονιά επιβεβαιώνει αυτό που είπαμε πριν περί εύρους μουσικής. Κι αυτό γίνεται όταν βρίσκεται στο στούντιο με το Νίκο Πορτοκάλογλου κι ηχογραφούν το «Κλείνω Κι Έρχομαι». Το 1993 κυκλοφορεί ο δίσκος «Ο Μητροπάνος Τραγουδάει Σπανό», με αποτέλεσμα ο Μητροπάνος να μεγαλώνει τη «λίστα» με όλους τους σημαντικούς συνθέτες με τους οποίους θα μπορούσε κανείς να συνεργαστεί. Το 1994 κυκλοφορούν δύο δίσκοι, το «Η Εθνική Μας Μοναξιά» και το «Παρέα Μ’ έναν Ήλιο» σε συνεργασία με τους Μάριο Τόκα και Φίλιππο Γράψα, με τα «Λαδάδικα» να είναι ακόμα και σήμερα ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια.

Το 1997, έπειτα από μία σειρά επετειακών δίσκων που περιλαμβάνουν τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Δημήτρη Μητροπάνου, κυκλοφορεί κι ο δίσκος «Στου Αιώνα την Παράγκα» με τη μουσική να υπογράφει ο Θάνος Μικρούτσικος και στίχους – μεταξύ άλλων – ο Άλκης Αλκαίου κι η Λίνα Νικολακοπούλου. Ποια τραγούδια ξεχωρίζουν αμέσως; Το «Λούνα Παρκ», «Τα Πλοία των Ερώτων» και φυσικά… η «Ρόζα»!

Την επόμενη χρονιά σε συνεργασία και πάλι με το Θάνο Μικρούτσικο, αλλά και με το Λάκη Λαζόπουλο, ο Δημήτρης Μητροπάνος ηχογραφεί τρία τραγούδια για το δίσκο «Ψάξε Στ’ όνειρό Μας», ενώ τέλη του 1998 ο Δημήτρης Μητροπάνος κυκλοφορεί το δίσκο «Του Έρωτα και Της Φυγής».

Το 1999 ο Δημήτρης Μητροπάνος θα συναντηθεί στη σκηνή του Ηρώδειου με το Δήμο Μούτση, τη Δήμητρα Γαλάνη και τη σοπράνο Τζούλια Σουγλάκου για δύο εμφανίσεις για το Φεστιβάλ Αθηνών, με την παράσταση να ηχογραφείται και να κυκλοφορεί σε ένα διπλό CD.

Το 2001 κυκλοφορεί ο δίσκος «Στης Ψυχής το Παρακάτω» σε μουσική του Δημήτρη Παπαδημητρίου, δημιουργώντας ένα ξεχωριστό μουσικό σύνολο για τη λαϊκή πορεία του Μητροπάνου. Το 2004 ηχογραφεί το διπλό CD «Υπάρχει και το Ζεϊμπέκικο» κι είναι στην ουσία το σύνολο των live εμφανίσεων του Μητροπάνου με το Θέμη Αδαμαντίδη και το Δημήτρη Μπάση στην Ακτή Πειραιώς που σαν κεντρικό άξονα είχαν… τι άλλο; Το ζεϊμπέκικο! Και τότε είναι που ακούσαμε και την εκπληκτική ερμηνεία του «Ερωτικού»!

Το 2005 ο δίσκος «Πες μου Τα Αληθινά Σου» σε συνεργασία με το Στέφανο Κορκολή έρχεται για να επιβεβαιώσει και πάλι τη μεγάλη «γκάμα» τραγουδιών που μπορούσε να ερμηνεύσει ο Δημήτρης Μητροπάνος. Ενδεικτικά είναι το «Θες» σε στίχους Ρεβέκκας Ρούσση, το «Σβήσε το Φεγγάρι» και το «Δέκα Χρόνια» σε στίχους Νίκου Μωραΐτη.

Το 2009 κι έπειτα από το «Για την Καρδιά Ενός Αγγέλου» το 2007 και το «Στη Διαπασών» το 2008 κυκλοφορεί ο δίσκος «Τα Τραγούδια της Ζωής μου». Πρόκειται για την ηχογράφηση της συναυλίας του στο Ηρώδειο το Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς, όπου όσοι δεν κατάφεραν να παρευρεθούν έχουν τη δυνατότητα να ακούσουν τον αγαπημένο τραγουδιστή να ερμηνεύει κομμάτια όπως το «Καλοκαίρια και Χειμώνες», το «Αν Είσαι Πλάι Μου» σε μία εμφάνιση – μεγάλο κεφάλαιο της πορείας του.

Τελευταία φορά που ο Δημήτρης Μητροπάνος βρέθηκε για τις ανάγκες του album – αφιερώματος στο Μάριο Τόκα με τίτλο «Ήλιος Κόκκινος», για το οποίοηχογράφησε τρία τραγούδια, το «Της Μοναξιάς οι Σκλάβοι», το «Γράψε Μου Κάτι» και το «Υπάρχουν Κάτι Μελωδίες». Το τραγικό είναι πως αυτές οι ηχογραφήσεις έγιναν λίγες μέρες πριν το θάνατό του, καθώς στις 17 Απριλίου άφησε την τελευταία του πνοή.

Αν κι ο θάνατός του προκάλεσε θλίψη όχι μόνο στον καλλιτεχνικό κύκλο, αλλά κυρίως στο κοινό που τον αγάπησε για το ταλέντο του, για τα τραγούδια του και κυρίως για την ψυχή του, έρχομαι τελικά να αναρωτηθώ… Έγινε όντως πιο φτωχό το ελληνικό τραγούδι, ή μήπως ο Δημήτρης Μητροπάνος άφησε μία μεγάλη παρακαταθήκη, η οποία θα ζει σε βάθος χρόνου; Όσο το σκεφτόμαστε όλοι αυτό, σας αποχαιρετώ με ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια…

02/04/2015 0 comment

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα γεννήθηκε… ο Έλληνας συνθέτης Βαγγέλης Παπαθανασίου

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Έγινε γνωστός μέσα από τη μουσική του, καταξιώθηκε – κι εξακολουθεί να είναι καταξιωμένος – διεθνώς και κάθε του δουλειά είναι αντικείμενο συζήτησης και φυσικά θαυμασμού. Σήμερα θα γνωρίσουμε περισσότερο το βραβευμένο με Oscar συνθέτη Βαγγέλη Παπαθανασίου, το «δικό μας» Vangelis!

Ο Ευάγγελος Οδυσσέας Παπαθανασίου γεννήθηκε στις 29 Μαρτίου του 1943 στην Αγριά του Βόλου. Η κλίση του στη μουσική άρχισε να φαίνεται όταν ήταν μόλις τεσσάρων ετών, με έμφαση στη σύνθεση μουσικής. Αυτό που συναρπάζει είναι πως μιλάμε για έναν αυτοδίδακτο μουσικό, μιας που όχι μόνο δεν παρακολούθησε ποτέ μαθήματα πιάνου αλλά και ποτέ δε μελέτησε τις θεμελιώδεις αρχές ανάγνωσης και σύνθεσης μουσικών ακολουθιών. Αν και σε ηλικία έξι ετών ξεκίνησε να παρακολουθεί μαθήματα σε Ωδείο της Αθήνας, ο ίδιος ο Βαγγέλης Παπαθανασίου παραδέχθηκε χρόνια μετά σε συνέντευξη πως έπαιζε ό,τι του ζητούσαν οι καθηγητές από μνήμης κι όχι επειδή διάβαζε τις παρτιτούρες. Παρ’ όλα αυτά σπούδασε τόσο την κλασσική μουσική, καθώς και ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα.
Το 1962, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου ιδρύει το pop συγκρότημα των Forminx, με την ιδέα για το όνομα να προέρχεται από τη λέξη «φόρμιγξ», που επρόκειτο για ένα αρχαίο ελληνικό έγχορδο μουσικό όργανο. Το πενταμελές συγκρότημα ξεκίνησε να παίζει μία σειρά διασκευών αλλά και δικές τους συνθέσεις, τις οποίες συνέθετε ο Βαγγέλης Παπαθανασίου σε στίχους και παραγωγή του Νίκου Μαστοράκη, στην αγγλική γλώσσα. Πριν τη διάλυση του group το 1966, οι Forminx ήδη είχαν κυκλοφορήσει εννέα επιτυχημένα κομμάτια.

Δύο χρόνια μετά τους Forminx, έχοντας περάσει δύο χρόνια συνθέτοντας κι ηχογραφώντας τραγούδια για άλλους Έλληνες καλλιτέχνες κι εν μέσω των αναταραχών του Μάη του ’68, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου μαζί με τους νεοσύστατους Aphrodite’s Child – με το Ντέμη Ρούσσο να είναι ένα από τα μέλη της μπάντας – πηγαίνει στο Παρίσι. Εκεί πρώτο τους single με τίτλο «Rain and Tears», το οποίο γίνεται αμέσως ευρωπαϊκή επιτυχία. Μετά την κυκλοφορία δύο albums, από τα οποία πουλήθηκαν παγκοσμίως πάνω από είκοσι εκατομμύρια αντίτυπα, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου ξεκινά την ηχογράφηση του διπλού album με τίτλο «666» το οποίο εμπνέεται από το κεφάλαιο της Αποκάλυψης της Βίβλου. Αν κι οι Aphrodite’s Child διαλύθηκαν το 1971, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου συνέχισε τη δημιουργία του «666», κυκλοφόρησε το 1972 και μάλιστα έγινε η απαρχή της διεθνούς του φήμης. Να σημειώσουμε εδώ πως αξιοπρόσεκτη είναι κι η συμμετοχή της ηθοποιού Ειρήνης Παππά στο κομμάτι «Infinity», όπου περιγράφεται η σκηνή του Θηρίου που προσπαθεί να μπει στο σώμα της Γυναίκας και να έρθει στον κόσμο ο Αντίχριστος.

Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου συνέθετε διάφορα projects ακόμη κι όταν συνεργαζόταν με τους Aphrodite’s Child, όπως τη μουσική επένδυση της ταινίας «Sex Power» του Henry Chapier το 1970. Φυσικά κι ο Μάης του ’68 έγινε πηγή έμπνευσης για το Βαγγέλη Παπαθανασίου, με το album «Fais Que Ton Rêve Soit Plus Long Que La Nuit» (μτφ.: Κάνε το Όνειρό σου να Διαρκεί Περισσότερο από Τη Νύχτα») του 1972, όπου οι μουσικές ακολουθίες συνοδεύονταν με συνθήματα και graffiti στους τοίχους.

Το 1973 ο Βαγγέλης Παπαθανασίου ξεκινά οριστικά τη solo καριέρα του. Η πρώτη του δισκογραφική δουλειά τιτλοφορείται «Earth» και το οποίο είναι ένα από τα πρώτα δείγματα του progressive rock μουσικού κύματος, ενώ εκείνη τη χρονιά ανέλαβε και το OST του ντοκιμαντέρ άγριας ζωής του Frédéric Rossif «L’Apocalypse des animaux». Το 1975 φεύγει από το Παρίσι για το Λονδίνο και ξεκινά συνεργασία με την RCA Records και ξεκινά να ηχογραφεί στα –δικά του – Nemo Studios μία σειρά κομματιών ηλεκτρονικής μουσικής. Κάθε χρόνο κυκλοφορεί κι από ένα album: το «Heaven and Hell» to 1975, το «Albedo 0.39» το 1976, το «Spiral» το 1977, το «Beaubourg» και το «Hypothesis» το 1978 και το «China» το 1979. Παράλληλα, το 1976 συνέθεσε τη μουσική για τις ανάγκες του νέου ντοκιμαντέρ του Rossif με τίτλο «La Fête sauvage». Μάλιστα κομμάτια των album που κυκλοφορούν χρησιμοποιούνται για τη μουσική επένδυση της τηλεοπτικής σειράς του PBS «Cosmos» που παρουσίαζε ο αστρονόμος και συγγραφέας Carl Sagan.

Το 1979 συνθέτει το «Opéra sauvage» και πάλι για ντοκιμαντέρ του Rossif, με αποτέλεσμα ο Βαγγέλης Παπαθανασίου να κερδίζει το ενδιαφέρον πολλών κινηματογραφικών δημιουργών. Μάλιστα ο σκηνοθέτης Peter Weir («Dead Poets’ Society», «The Truman Show») χρησιμοποιεί για το πολεμικό του δράμα «Επικίνδυνα Χρόνια» του 1982 το κομμάτι «L’Enfant» του album «Opéra sauvage».
«Οι Δρόμοι της Φωτιάς»: η απαρχή της δόξας του Vangelis
Το 1981 ο Βαγγέλης Παπαθανασίου ξεκινά να συνθέτει τη μουσική για τους «Δρόμους της Φωτιάς», της διάσημης ταινίας του Hugh Hudson που αφηγείται την ιστορία δύο αθλητών που συμμετέχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1924 στο Παρίσι για τα δικά τους ιδανικά. Η συνεργασία προέκυψε από την εντύπωση που είχαν κάνει στο Hudson oι δουλειές του Παπαθανασίου στα albums «Opéra sauvage» και «China». Αν και στις περισσότερες ταινίες εποχής η μουσική συνήθιζε να αποτελείται από κλασσικούς ορχηστρικούς ήχους, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου έμεινε πιστός στο «στυλ» του, εμμένοντας στο ηλεκτρονικό στοιχείο, προσθέτοντας synthesizers.

Η δουλειά του Βαγγέλη Παπαθανασίου σηματοδοτούσε την αρχή ενός νέου μουσικού ρεύματος, ενώ ο ίδιος ο Παπαθανασίου λέει για αυτό: «Δεν ήθελα να κάνω μουσική εποχής. Ήθελα κάτι σύγχρονο που να συμβαδίζει παράλληλα και με την εποχή που διαδραματίζεται η ταινία, χωρίς όμως το τελικό αποτέλεσμα να είναι 100% ηλεκτρονικό». Το soundtrack της ταινίας κατακτά τα charts ανά τον κόσμο, ενώ η κορύφωση είναι η βράβευση του Βαγγέλη Παπαθανασίου με το Oscar Καλύτερης Μουσικής. Το κεντρικό θέμα της μουσικής επένδυσης των «Δρόμων της Φωτιάς» ακούγεται σε πολλές εκδηλώσεις, όπως το 1984 στην παρουσίαση του πρώτου υπολογιστή Macintosh από το Steve Jobs αλλά και στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2012 στο Λονδίνο – η οποία ομολογώ ήταν άκρως διασκεδαστική χωρίς να προσβάλλει το έργο του Παπαθανασίου!
[vsw id=”CwzjlmBLfrQ” source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]

Βέβαια, η δουλειά του Βαγγέλη Παπαθανασίου έφτασε μέχρι και τα δικαστήρια. Το 1985 ο Έλληνας μουσικός Σταύρος Λογαρίδης μήνυσε τον Παπαθανασίου για λογοκλοπή, υποστηρίζοντας πως ο δεύτερος είχε χρησιμοποιήσει τη σύνθεση του πρώτου από το κομμάτι του με τίτλο «Μενεξεδένια Πόλη» του 1977. Ο Παπαθανασίου κέρδισε την υπόθεση πολύ απλά κάνοντας ενώπιον του δικαστηρίου επίδειξη με synthesizers. Η συγκεκριμένη δικαστική υπόθεση μάλιστα χρησιμοποιείται ως δεδικασμένο σε πολλές περιπτώσεις εκδίκασης ανάλογων υποθέσεων λογοκλοπής και πνευματικής ιδιοκτησίας.

To 1982 o Ridley Scott ζητά από το Βαγγέλη Παπαθανασίου να αναλάβει τη μουσική επένδυση της ταινίας «Blade Runner». Η δουλειά του Παπαθανασίου ενθουσιάζει κοινό και κριτικούς και κερδίζει μία υποψηφιότητα για BAFTA και Χρυσή Σφαίρα για την Καλύτερη Μουσική. Χαρακτηρίζεται ως μία σκοτεινή, φουτουριστική προσέγγιση από τη μεριά τη συνθέτη. Εξαιτίας όμως διαφωνιών, το επίσημο album με τη μουσική της ταινίας κυκλοφόρησε δώδεκα χρόνια μετά, ενώ στο μεταξύ κυκλοφορούσαν κομμάτια που διέρρευσαν από κάποιον τεχνικό. Παρ’ όλα αυτά, η μουσική του Παπαθανασίου για την ταινία εξακολουθεί να είναι παράδειγμα προς μίμηση για μουσικούς εδώ και τριάντα χρόνια. Την ίδια χρόνια, μαζί με τη μουσική του «Blade Runner», ο Παπαθανασίου αναλαμβάνει τη μουσική και για το δράμα του Κώστα Γαβρά με τίτλο «Ο Αγνοούμενος».
Η επόμενη μεγάλη κινηματογραφική στιγμή για το Βαγγέλη Παπαθανασίου έρχεται το 1992 με την ταινία «1492: Conquest of Paradise», πάλι κατόπιν αιτήματος του Ridley Scott. Η ιστορία του ταξιδιού του Χριστόφορου Κολόμβου στο Νέο Κόσμο «ντύνεται» μουσικά μέσα από την πρωτοποριακή ματιά του Βαγγέλη Παπαθανασίου κι εκείνος επιβραβεύεται με το Χρυσό Λέοντα του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας.

Μουσικό ταξίδι στο διάστημα
Έχουν προηγηθεί τα albums «Voices», «Oceanic» και «El Greco» πριν φτάσουμε στο 2001 και τη «Μυθωδία». Σε μία επιβλητική μουσική παράσταση, όπου συμμετείχαν μεταξύ άλλων η Μητροπολιτική Ορχήστρα του Λονδίνου και μία χορωδία εκατόν είκοσι μελών της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου με τη δουλειά του συνόδευσε την αποστολή της NASA 2001: Οδύσσεια στον Άρη. Μετά τη λήξη της παράστασης, στο Βαγγέλη Παπαθανασίου απονεμήθηκε ο τίτλος του Τάγματος της Λεγεώνας της Τιμής, ένας από τους υψηλότερους τιμητικούς τίτλους της Γαλλίας.
Το 2014 ο Βαγγέλης Παπαθανασίου «ταξιδεύει» και πάλι στο διάστημα, αυτή τη φορά με το «Rosetta’s Waltz» το οποίο δημιούργησε για τη διάσημη προσσελήνωση στον κομήτη 67P, με λίγα λόγια για την αποστολή Rosetta.
Εδώ αξίζει επίσης να αναφερθεί πως το 1995 ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης (σημ.: κοντά στις τροχιές του Δία και του Άρη) ονομάστηκε 6354 Vangelis προς τιμήν του.

Πού αλλού συναντάμε τη μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου
Το 1983 ο Βαγγέλης Παπαθανασίου επενδύει μουσικά την παράσταση της «Ηλέκτρας» σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη στην Επίδαυρο, με πρωταγωνίστρια την Ειρήνη Παππά και παράλληλα συνεργάζεται με τα Βασιλικά Μπαλέτα στις παραστάσεις «Frankenstein» του 1985 και το «Beauty and The Beast» του 1986.

Το 2004 συνθέτει τη μουσική για τον «Αλέξανδρο» του Ridley Scott, ενώ το 2007 αναλαμβάνει τη μουσική του «El Greco» του Γιάννη Σμαραγδή. Το 2012 ο Παπαθανασίου «καταπιάνεται» και πάλι με τους «Δρόμους της Φωτιάς», αυτή τη φορά για της ανάγκες της θεατρικής μεταφοράς της ταινίας.
Εμείς πάλι δε θα μπορούσαμε να είμαστε πιο περήφανοι που ένας Έλληνας συνθέτης όχι μόνο έχει καταξιωθεί για τη δουλειά του σε διεθνές επίπεδο, αλλά η πρωτοποριακή του προσέγγιση σε ό,τι έχει δημιουργήσει έχει γίνει σημείο αναφοράς για όσους ασχολούνται με τον κλάδο της μουσικής.

29/03/2015 0 comment

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα γεννήθηκε… ο Αμερικανός ηθοποιός Leonard Nimoy

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Σχεδόν ένα μήνα πριν οι φίλοι του «Star Trek» τον αποχαιρέτησαν κι ένιωσαν λες κι έχασαν δικό τους άνθρωπο. Η παρακαταθήκη που άφησε, όμως, στο είδος της επιστημονικής φαντασίας είναι ανεκτίμητη και μάλιστα ήδη είναι από τους πιο αγαπημένους χαρακτήρες και για τη νέα γενιά του σινεφίλ κοινού και των… Σελντονίζοντων ανθρώπων – σημ.; οι φίλοι του «The Big Bang Theory» θα καταλάβουν τι εννοώ! Όμως ο Leonard Nimoy δεν ήταν απλά ο Spock. Αλλά όλα αυτά θα τα δούμε στην πορεία.

Ο Leonard Simon Nimoy γεννήθηκε στις 26 Μαρτίου του 1931 στο West End της Βοστόνης στη Μασαχουσέτη κι οι Εβραίοι γονείς του ήρθαν στην Αμερική από τη Σοβιετική Ένωση, έχοντας περάσει μέσα από την Πολωνία. Η αγάπη του Nimoy για την υποκριτική ξεκίνησε όταν εκείνος ήταν μόλις οκτώ ετών σε ένα παιδικό θέατρο της γειτονιάς. Παρά το γεγονός πως οι γονείς του ήθελαν να σπουδάσει και να ασχοληθεί με κάτι άλλο, ο παππούς του ήταν αυτός που τον ενθάρρυνε να ασχοληθεί με την ηθοποιία. Στα δεκαεπτά του παίζει σε μία ερασιτεχνική παραγωγή του «Awake and Sing» του Clifford Odet στο ρόλου του Ralphie κι ήταν αυτός που τον έπεισε πως δεν ήθελε ποτέ να κάνει τίποτε άλλο.

Ο Leonard Nimoy ξεκίνησε να παρακολουθεί μαθήματα υποκριτικής στο Κολλέγιο της Βοστόνης και στο μεταξύ για να εξοικονομήσει χρήματα, δούλευε πουλώντας ηλεκτρικές σκούπες και σε μαγαζί με παγωτά. Κατά τις σπουδές του, αφοσιώθηκε στις τεχνικές υποκριτικής του Konstantin Stanislav, ενώ ίνδαλμά του έγινε ο Marlon Brando και μάλιστα ανέγραφε και το στυλ του φορώντας T-shirts και Jeans.

Το 1953 ο Nimoy κατατάχθηκε στον Αμερικανικό στρατό και δεκαοκτώ μήνες μετά ολοκληρώνει τη θητεία του με το αξίωμα του λοχαγού. Ωστόσο ούτε τότε άφησε κατά μέρος την ηθοποιία, καθώς ανέβαζε έργα που έγραφε κι αφηγούνταν ο ίδιος, ενώ ακόμη σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε στο «Λεωφορείον ο Πόθος» με το Atlanta Theater Guild.

Από το 1952 παίρνει μέρος σε μικρές παραγωγές, ενώ μόλις το 1960 ξεκινά να εμφανίζεται σε περισσότερο δημοφιλείς τηλεοπτικές σειρές, όπως το «Bonanza» το 1960, «The Untouchables» το 1962, το «Get Smart» το 1966 και το «Mission: Impossible» από το 1969 έως το 1971. Το 1966 εμφανίζεται στους τηλεοπτικούς δέκτες κι η σειρά «Star Trek», όπου ο Nimoy ενσαρκώνει για πρώτη φορά το ρόλο που θα γινόταν πια το alter ego του: τον Spock, με συμπρωταγωνιστή το William Shatner στο ρόλο του Captain Kirk. Με τον Shatner ο Nimoy είχε συνεργαστεί ξανά δύο χρόνια πριν για ένα επεισόδιο της σειράς «The Man from U.N.C.L.E.». Μέχρι το 1969, χρονιά που ολοκληρώθηκε κι η σειρά – προς απογοήτευση των fans – , ο Nimoy είχε τρεις υποψηφιότητες για Emmy στο βιογραφικό του ερμηνεύοντας τον Spock.

Από το 1971 μέχρι το 1977 ο Nimoy βρίσκεται μεταξύ κινηματογραφικών πλατό, τηλεοπτικών στούντιο και θεατρικής σκηνής. Το 1971 συμπρωταγωνιστεί με τους Yul Brynner και Richard Crenna στο western «Catlow» και την ίδια χρονιά στο θέατρο ερμηνεύει τον πρώτο ρόλο στο «Βιολιστή στη Στέγη». Το 1974, ένα χρόνο πριν την κινηματογραφική ταινία με τον Jack Nicholson, παίζει τον Randle McMurphy στη «Φωλιά του Κούκου» και δίνει τη φωνή του στη σειρά κινουμένων σχεδίων «Star Trek» ως – τι άλλο; – Spock. Το 1975 κάνει περιοδεία ερμηνεύοντας με το Βασιλική Εταιρεία Shakespeare το Sherlock Holmes. Μάλιστα η ομοιότητα ανάμεσα στο Spock και τον Holmes του Nimoy γίνεται τόσο ενδιαφέρουσα που γίνεται αντικείμενο συζήτησης και στα fan clubs του «Star Trek». Μέχρι το 1977 ο Nimoy είχε υποδυθεί – μεταξύ δεκατριών σημαντικών ρόλων – το Malvolio της «Δωδεκάτης Νύχτας» του Shakespeare, ενώ κάποια χρόνια μετά θα βρισκόταν πάλι επί σκηνής παίζοντας στο «Ο Βασιλιάς κι Εγώ» και στο «Ωραία μου Κυρία». Ακόμη από το 1975 και μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’70, ο Nimoy αναλαμβάνει την αφήγηση σε κάποια επεισόδια τηλεοπτικών σειρών που ασχολούνταν με την επεξήγηση μεταφυσικών κι ανεξήγητων φαινομένων, όπως το «Ripley’s World» και το «In Search of…».

Star Trek: οι ταινίες

Η πρώτη ταινία «Star Trek» είναι γεγονός το 1979 κι ο Nimoy «επιστρέφει» με το alter ego του που ξεσήκωσε το κοινό. Ακολουθεί το 1982 η δεύτερη ταινία με τίτλο «Η οργή του Khan», η οποία για πολλούς φίλους του franchise θεωρείται από τα sequels που αποδεικνύονται καλύτερα από τις πρώτες ταινίες. Στη συνέχεια έρχεται η τρίτη ταινία «The Search of Spock» το 1984 και το 1986 η «Επιστροφή στο Παρόν». Να σημειώσουμε πως την σκηνοθεσία της τρίτης και της τέταρτης ταινίας ανέλαβε ο ίδιος ο Nimoy. Το 1989 προβάλλεται στη μεγάλη οθόνη το «Πέρα από τα Σύνορα» και δύο χρόνια μετά έρχεται το «Ο Άγνωστος Κόσμος». Από την ταινία αυτή κι ύστερα ο Nimoy βάζει σε ένα είδος «αγρανάπαυσης» το χαρακτήρα του Spock με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως δύο επεισόδια της νέας σειράς «Star Trek: The Next Generation» με πρωταγωνιστή τον Patrick Stewart στο ρόλο του Captain Jean-Luc Picard.

Πέρα από το Spock

Το 1987 ο Nimoy Κάθεται και πάλι στην καρέκλα του σκηνοθέτη, αυτή τη φορά για τις ανάγκες της κομεντί « Ένα Μωρό για Τρεις» με τους Tom Selleck, Steve Guttenberg και Ted Danson. Αν κι η ταινία ξεφεύγει από ό,τι τους είχε συνηθίσει μέχρι τώρα ο Nimoy, η ταινία αποδεικνύεται εισπρακτική επιτυχία της χρονιάς.

Στην προσπάθειά του να κάνει και δουλειές πέρα από το εξωγήινο alter ego του, ο Leonard Nimoy μέχρι το 2009 κάνει μία εντελώς διαφορετική διαδρομή, πάλι πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Δίνει τη φωνή του ως Dr. Jekyll/Mr. Hyde στην παιδική ταινία «The Pagemaster» το 1994, μια κωμική περιπέτεια με το Macaulay Culkin στο ρόλο ενός δειλού παιδιού που παγιδεύεται στον κόσμο των βιβλίων και πρέπει να περάσει μέσα από διάφορες περιπέτειες για να επιστρέψει στον αληθινό κόσμο. Ακόμη το 1995 επιστρέφει στον κόσμο του «Bonanza» για τις ανάγκες της ομότιτλης τηλεταινίας, κάνει δύο εμφανίσεις στους «Simpsons» και το «Futurama» και το 2001 δίνει τη φωνή του στο Βασιλιά Kashekim Nedakh στην ταινία της Disney «Η Χαμένη Ατλαντίδα».

Το 2009 κι έχοντας ήδη παίξει το γηραιότερο Spock στη νέα ταινία «Star Trek», ο Nimoy συνεργάζεται και πάλι με τους Roberto Orci και Alex Kurtzman κι υποδύεται από την τρίτη σαιζόν το Dr. William Bell στη σειρά «Fringe». Άλλωστε κι ο ίδιος ο Nimoy είχε επιδείξει ενδιαφέρον για τη σειρά για τον «έξυπνο συνδυασμό επιστήμης κι επιστημονικής φαντασίας». Στη σειρά συμμετείχε έως και το 2012, οπότε κι ανακοίνωσε πως αποχωρεί από τα καλλιτεχνικά δρώμενα. Στο μεταξύ, το 2011 είχε ήδη χαρίσει τη φωνή του στην τρίτη ταινία «Transformers» ως Sentinel Prime. Φυσικά δε θα μπορούσε να λείπει κι ένα μικρό πέρασμα από τη σειρά «The Big Bang Theory», έστω κι απλά ακούγοντας τη φωνή του οι fans της σειράς.

Η τελευταία του εμφάνιση ως Spock είναι το 2013 – πάλι σε προχωρημένη ηλικία – στην ταινία «Star Trek: Into Darkness» κι είναι μάλιστα ο μόνος ηθοποιός της τηλεοπτικής σειράς του 1966 που εμφανίστηκε στις δύο τελευταίες ταινίες του franchise.

Ο Spock για τον… Spock!

Τι άλλο είναι χαρακτηριστικό του Spock πέρα από τα μυτερά του αυτιά και τα περίεργα σχηματισμένα φρύδια του; Μα φυσικά η χειρονομία του που συνοδευόταν πάντα από την έκφραση «Live long and prosper», καθώς και το «Vulcan Nerve Pinch»!

Τη χειρονομία την εμπνεύστηκε ο ίδιος ο Nimoy κι είναι επηρεασμένη από εκέινη των Εβραίων ιερέων όταν έδιναν την ευλογία τους, ενώ η έκφραση εμπνεύστηκε από το εδάφιο 6:24-26 των Αριθμών της Βίβλου που λέει «Ο Κύριος να σε ευλογεί και να σε φυλάει. Ο Κύριος να σου δείξει την εύνοιά του και να σ’ ελεήσει. Ο Κύριος να σου συμπαραστέκεται και να σου δίνει ειρήνη». Ο Nimoy το «σύντμησε» κι έτσι «εγένετο» το «Live long and prosper» – σε ελεύθερη μετάφραση «Ζήσε πολύ κι ευήμερα».

Το «Vulcan Nerve Pinch», τώρα ήταν ο εναλλακτικός τρόπος του Spock αντί για τη χρήση του phaser που είχε όλο το πλήρωμα του «Enterprise». Σύμφωνα με το Nimoy, το ότι ο Spock είχε μελετήσει την ανατομία του ανθρώπινου σώματος και το ότι μπορούσε μέσα από τα χέρια του να διοχετεύσει μία μοναδική μορφή ενέργειας, έκαναν τον τρόπο να αφήνει ο Spock αναίσθητο αυτόν που είχε απέναντί του – για γνωστούς λόγους, αν έχετε κάνει ντοκτορά στα «Star Trek»! – να μοιάζει πιο εκλεπτυσμένος.

Παρά το γεγονός πως ήταν ο ρόλος με τον οποίο τον συνδύασαν η βιομηχανία του θεάματος και το κοινό, ο Leonard Nimoy δυσκολεύτηκε να αποδεχθεί το γεγονός. Ο ίδιος έλεγε πως, καθώς υποδυόταν το Spock έως και δεκατέσσερις ώρες τη μέρα, πέντε μέρες τη βδομάδα, ένιωθε συχνά πως αυτός κι ο Spock ήταν ένα ακόμη και το Σαββατοκύριακο. Δεν ήταν συναισθηματικός κι ήταν πιο λογική η σκέψη του. Μόνο το απόγευμα της Κυριακής ένιωθε πως γινόταν και πάλι ο Leonard Nimoy, μέχρι να φτάσει η Δευτέρα και να ξεκινήσει αυτός ο φαύλος κύκλος εναλλαγής προσωπικοτήτων.

Το 1975 ο Nimoy έγραψε μία αυτοβιογραφία με τίτλο «I Am Not Spock» με το βιβλίο να δίνει την εντύπωση πως ο Nimoy προσπαθούσε να αποστασιοποιηθεί από τον εξωγήινο χαρακτήρα. Περισσότερο, όμως, μοιάζει με μία κρίση ταυτότητας, μέσα από διαλόγους του ιδίου και του Spock, και παράλληλα μοιάζει να προσπαθεί να αποφασίσει αν πρέπει να αποδεχθεί το Spock ως μέρος του εαυτού του ή να τον αφήσει στην άκρη, παρά τις αντιθέσεις των fans. Στο τέλος παραδέχθηκε πως ο Spock, αλλά και το «Star Trek» στο σύνολό του, ήταν ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή του και «τίποτα δε μπορούσα να κάνω για να το αλλάξω».

Το 1995 ο Nimoy γράφει μία δεύτερη αυτοβιογραφία με τίτλο «I Am Spock». Εδώ ο Nimoy παραδέχεται όπως και πριν πως ο Spock παίζει μεγάλο ρόλο στη ζωή του, καθώς τον επηρέασε και στο πώς να λειτουργεί υπό συγκεκριμένες καταστάσεις. Στην ουσία παραδεχόταν πως, όσο επηρέαζε εκείνος το Spock όσο τον υποδυόταν, τόσο γινόταν και το αντίστροφο, ενώ τον βοήθησε να διαχωρίζει την πραγματικότητα από τη φαντασία.

Πέρυσι το Φεβρουάριο ο Nimoy διαγνώστηκε με χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια και στις 19 Φεβρουαρίου του 2015 εισήχθη στο Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου της California παραπονούμενος για έντονους πόθους στο στήθος. Τελικά, στις 27 Φεβρουαρίου του 2015, ο Nimoy άφησε την τελευταία του πνοή στο σπίτι του στο Bel Air έχοντας κοντά του την οικογένειά του.

Τι είπαν άλλοι για το Leonard Nimoy

Οι συμπρωταγωνιστές του Nimoy στο «Star Trek» λένε όλοι για έναν ταλαντούχο άνθρωπο, πανέξυπνο, συμπονετικό και με απίστευτη αξιοπρέπεια. Ο δε συμπρωταγωνιστής και φίλος του Nimoy, William Shatner, λέει: «Τον αγαπούσα σαν αδερφό. Θα μας λείψει σε όλους το χιούμορ του, το ταλέντο του κι η ικανότητά του να αγαπάει».

Ο Zachary Quinto, που υποδύθηκε τον Spock στις δύο τελευταίες ταινίες του 2009 και του 2013 δεν έκρυψε τη συγκίνησή του, δηλώνοντας συντετριμμένος και πως «θα μου λείπει κάθε μέρα», δείχνοντας πως ο Nimoy ήταν το παράδειγμα προς μίμηση για τον Quinto προκειμένου να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του ρόλου.

Τέλος, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Barack Obama, που είχε γνωρίσει το Leonard Nimoy το 2007, τον χαρακτήρισε ως έναν άνθρωπο «που ήταν ερωτευμένος με την τέχνη του, υποστηρικτής της επιστήμης κι απίστευτα γενναιόδωρος με το ταλέντο και το χρόνο του».

Εγώ έχω να πω απλά πως… ευτυχώς που υπάρχει το «The Big Bang Theory» κι ο Sheldon, καθώς χάρη στη σειρά μαθαίνει η νέα γενιά το Spock κι εν συνεχεία τον ίδιο το Leonard Nimoy. Πράγμα που σημαίνει πως τελικά ο Leonard Nimoy άφησε μία μεγάλη κληρονομιά στους φίλους της επιστημονικής φαντασίας – κι όχι μόνο.

26/03/2015 0 comment

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα γεννήθηκε… ο Αμερικανός ηθοποιός Steve McQueen

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Ήταν το «κακό παιδί» που από τη δεκαετία του ’50 που εμφανίστηκε στα καλλιτεχνικά δρώμενα έως κι αυτή του ’70 έκανε τις τότε κοριτσίστικες καρδιές να σκιρτήσουν. Κι όχι αδίκως για να λέμε και την αλήθεια! Γοητευτικός ήταν , το σκληρό άνδρα έπαιζε – με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως θα δείτε! – ε, δεν ήθελε και πολύ! Ο «King of Cool» που είχε πάθος για πάάάρα πολλά – μεταξύ αυτών και για τους αγώνες ταχύτητας – είναι ο σημερινός «πρωταγωνιστής» της στήλης.

Ο Terence Steven McQueen γεννήθηκε στις 24 Μαρτίου του 1930 στο Beech Grove της Indiana και μόνο χαρισάμενη δεν τη λες τη ζωή του μέχρι να γίνει ο γόης του Hollywood. Ο πατέρας του εγκατέλειψε τη μητέρα του έξι μήνες μετά τη γνωριμία τους, η μητέρα του φημολογούνταν πως ήταν αλκοολική και πως ενίοτε εργαζόταν ως πόρνη. Τα μόνα χρόνια που – όπως ο ίδιος έλεγε – ήταν ευτυχισμένα όσο ήταν παιδί ήταν εκείνα που ζούσε σε μία φάρμα με τους παππούδες του και τον αδερφό της γιαγιάς του, Claude. Τον συγκεκριμένο μάλιστα, τον θυμόταν πάντα με αγάπη.

Σε ηλικία οκτώ ετών, ο Steve πήγε να ζήσει με τη μητέρα του και τον πατριό του στην Indianapolis. Αδυνατώντας να εγκλιματιστεί στη νέα κατάσταση, έφυγε από το σπίτι στα εννιά του και ζούσε με συμμορίες προβαίνοντας σε μικρο-εγκλήματα. Στα δώδεκά του, η μητέρα του τον καλεί να ζήσει με το νέο της (!) σύζυγο – ο προηγούμενος γάμος έληξε άδοξα – στο Los Angeles. Φυσικά ούτε με αυτόν ευδοκίμησαν οι σχέσεις, καθώς ο νέος του πατριός δε δίσταζε να χτυπά εκείνον και τη μητέρα του. Για λίγο καιρό επέστρεψε στη φάρμα του Claude κι έπειτα γύρισε στο Los Angeles για να ζήσει πάλι ως συμμορίτης. Έπειτα από ένα συγκεκριμένο περιστατικό κι αφότου ο McQueen απείλησε τον πατριό του πως θα τον σκότωνε έτσι και ξανάπλωνε χέρι επάνω του, ο δεύτερος έπεισε τη γυναίκα του να πάει ο μικρός τότε McQueen στο California Junior Boys Republic στο Chino της California (σημ: επρόκειτο για ένα από αυτά τα σχολεία για «προβληματικά» παιδιά). Η δημοφιλία του McQueen εκεί ήρθε με την εκλογή του στο Boys Council, μία ομάδα που έθετε τους κανονισμούς για την αξιοπρεπή διαβίωση των παιδιών. Και μπορεί από το σχολείο να έφυγε στα δεκαέξι του, αλλά όταν έγινε διάσημος κράτησε επαφές με τους επόμενους μαθητές για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και μάλιστα έπαιρνε διάφορα αντικείμενα από τα γυρίσματα των ταινιών, όπως ρούχα και ξυραφάκια, για να τους τα χαρίσει.

Έχοντας κάνει από τα δεκαέξι του κάθε είδους δουλειά – εξορύξεις πετρελαίου ή ξυλοκόπος – το 1947 o McQueen κατατάσσεται στο σώμα πεζοναυτών των ΗΠΑ. Κι ενώ στην αρχή η επαναστατική του φύση φαινόταν αταίριαστη με το κλίμα του σώματος, αργότερα αποφάσισε να αποκτήσει πειθαρχία και να βελτιωθεί. Έτσι έφτασε να σώζει πέντε συντρόφους του που κινδύνευσαν να χάσουν τη ζωή τους σε μία άσκηση στον Αρκτικό Ωκεανό και να του ανατίθεται τιμητικά η προστασία του τότε Προέδρου των ΗΠΑ Harry Truman στο γιοτ του.

Δύο χρόνια μετά την ολοκλήρωση της θητείας του στους Πεζοναύτες μετά τιμών, ο McQueen ξεκίνησε να σπουδάζει υποκριτική στο Sanford Meisner’s Neighborhood Playhouse ενώ παράλληλα κέρδιζε χρήματα συμμετέχοντας σε αγώνες μοτοσυκλέτας στο Long Island Raceway, αποκτώντας και την πρώτη του Harley-Davidson. Το 1955 μετακομίζει από τη Νέα Υόρκη στο Los Angeles αναζητώντας δουλειά στο Hollywood, κάνει κάποιες εμφανίσεις σε τηλεοπτικές σειρές και κερδίζει έναν μικρό ρόλο (χωρίς να αναφέρεται, όμως, το όνομά του, αυτό που λέμε «uncredited») στην ταινία του 1956 «Somebody Up There Likes Me» με πρωταγωνιστή τον Paul Newman. Ο ρόλος όμως που τον κάνει να τραβήξει τελικά επάνω του την προσοχή είναι εκείνος στη σειρά western «Tales of Wells Fargo» το 1958 και την ίδια χρονιά ο παραγωγός της – western επίσης – σειράς «Trackdown» του δίνει ρόλο σε δύο επεισόδια και στο ένα υποδύεται τον κυνηγό κεφαλών Josh Randall, με αποτέλεσμα ο McQueen να πρωταγωνιστεί στο spin-off του «Trackdown» με τίτλο «Wanted: Dead or Alive» του CBS. Στο μεταξύ το «Trackdown» του άνοιξε το δρόμο για να συμμετάσχει στο «Never Love A Stranger» και στο «The Blob» – η πρώτη ταινία όπου πρωταγωνιστεί – το 1958 και στο «The Great St. Louis Bank Robbery» το 1959. Επίσης εμφανίζεται σε δύο επεισόδια της σειράς αυτοτελών επεισοδίων «Alfred Hitchcock Presents». Επίσης, όταν ο Frank Sinatra είδε «κάτι ξεχωριστό» στο 29χρονο τότε McQueen κι έπειτα από μία διαφωνία με τον Sammy Davis Jr., ο McQueen πήρε το ρόλο του Davis στο «Never So Few».

Το «προαίσθημα» αυτό του Sinatra έρχεται ένα χρόνο μετά να το επιβεβαιώσει ο σκηνοθέτης John Sturges δίνοντάς του κεντρικό ρόλο στο «The Magnificent Seven» στο πλευρό των Yul Brynner και Charles Bronson, όπου ο Brynner, βλέποντας τις ικανότητές του McQueen στο να χειρίζεται το περίστροφο σαν αληθινός cowboy κατέληξε να ζητήσει να γίνουν έτσι οι λήψεις χωρίς εκείνος να χρειαστεί να τραβήξει όπλο εναντίον του McQueen φοβούμενος πως ο τελευταίος θα τον επισκιάσει! Στη συνέχεια έρχεται η δεύτερη ταινία του Sturges με τίτλο «The Great Escape», όπου ο McQueen εντυπωσιάζει με τις ικανότητές του στην οδήγηση, με αποτέλεσμα να μη μπορούν να τον ξεχωρίσουν από τον… κασκαντέρ του!

Ακολουθούν άλλες ταινίες western για τον McQueen Μέχρι το 1963 συμπρωταγωνιστήσει με τη Natalie Wood στο «Love With The Proper Stranger», μία κομεντί με δραματικά στοιχεία, η οποία αποδεικνύει πως ο McQueen μπορεί να υποδυθεί κι άλλους ρόλους εκτός από τον «σκληρό άντρα». Η μεγάλη αναγνώριση έρχεται το 1963 με το «The Sand Pebbles», ένα πολεμικό δράμα που επικεντρώνεται στις πολιτικές αναταράξεις που προκαλεί ο εμφύλιος στην Κίνα.

Το 1968 έρχεται το «Bullitt» που πλέον είναι κι ένα από τα «σήματα κατατεθέν» του Steve McQueen. Η ιστορία του σκληροτράχηλου αστυνομικού που πρωταγωνιστεί σε μία από τις πιο γνωστές σκηνές καταδίωξης αρχικά τρομάζει την παραγωγή, καθώς το τελικό κόστος ξεπερνά το υπολογιζόμενο budget, αλλά γίνεται μία μεγάλη επιτυχία στα ταμεία και κάνει τους παραγωγούς να παρακαλούν… σχεδόν γονατιστοί το McQueen για να τον ξανακερδίσουν. Ο McQueen αρνείται και γυρίζει το «The Thomas Crown Affair» υποδυόμενος έναν τελείως «κόντρα» ρόλο: εκείνον του γοητευτικού λωποδύτη επιχειρηματία που σαγηνεύει τη Faye Dunaway.

Τέσσερα χρόνια και μία ταινία που δεν ενθουσίασε το κοινό, ο McQueen, έχοντας χωρίσει από την πρώτη του σύζυγο, Neile Adams, πρωταγωνιστεί στη heist movie «The Getaway», όπου υποδύεται τον πρώην φυλακισμένο που, έπειτα από μία ληστεία που πάει στραβά, προσπαθεί να διαφύγει με τη γυναίκα του. Κι εκεί γνωρίζει τη μετέπειτα σύζυγό του, Ali MacGraw, με την οποία παραμένει παντρεμένος μέχρι το 1978. Αν κι ο γάμος τους δεν άντεξε και με τη MacGraw να έχει ήδη βιώσει τον πόνο μίας αποβολής όσο ήταν παντρεμένοι, η σχέση τους είναι μία από τις πιο διάσημες του αμερικανικού κινηματογράφου. Μάλιστα, για χάρη της MacGraw, ο McQueen αρνήθηκε τον πρώτο ρόλο για το «Sorcerer» του William Friedkin το 1977 για να μην την αποχωριστεί, μιας που δεν έγινε δεκτό και το αίτημά του να είναι η MacGraw στην παραγωγή ώστε να είναι μαζί στα γυρίσματα.

Το 1973 ο McQueen πρωταγωνιστεί στον «Πεταλούδα», υποδυόμενος τον ισοβίτη που καταφέρνει να διαφύγει από τις φυλακές στη γαλλική Guyana, με συμπρωταγωνιστή τον Dustin Hoffman στο ρόλο του φίλου του και πλαστογράφου, Louis Dega. Ο McQueen εντυπωσιάζει και πάλι και φτάνει να είναι υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα για το ρόλο του.

Το 1974 κι όντας ένας από τους πιο ακριβοπληρωμένους ηθοποιούς του Hollywood, o McQueen συναντιέται και πάλι στα γυρίσματα με τους Paul Newman και Faye Dunaway για την ταινία «The Towering Inferno». Πρόκειται για μία περιπέτεια όπου ο McQueen υποδύεται τον Αρχηγό της Πυροσβεστικής που καλείται να αντιμετωπίσει μία μεγάλη κρίση όταν φωτιά ξεσπάει σε ένα νεόκτιστο ουρανοξύστη που έχτισε ο Paul Newman. Παρά το ότι η ταινία γίνεται εισπρακτική επιτυχία, ο McQueen αποσύρεται από την ενεργό δράση και δεν εμφανίζεται μέχρι το 1978 στην ταινία «An Enemy of The People», μία διασκευή του έργου του Ίψεν υποδυόμενος ένα ρόλο αντίθετο σε όσους τον είχαμε συνηθίσει, ενώ η ταινία παίχτηκε για πολύ μικρό χρονικό διάστημα στις αίθουσες. Πριν το θάνατό του το 1980, ο McQueen θα γυρίσει δύο ταινίες βασισμένες σε αληθινές ιστορίες, το «Tom Horn» και το «The Hunter».

Όσο απίστευτο κι αν ακουστεί, ο McQueen είχε αρνηθεί ρόλους οι οποίοι θα μπορούσαν κι αυτοί να στείλουν τη διασημότητα που απολάμβανε στα σύννεφα. Ρόλους όπως στο «Breakfast at Tiffany’s», το «Butch Cassidy and The Sundance Kid», το «Ocean’s Eleven» αλλά και το «The French Connection». Είτε γιατί οι δουλειές έρχονταν σε «σύγκρουση» με τις άλλες του επαγγελματικές υποχρεώσεις, είτε γιατί δεν ήθελε να ξαναπαίξει τον αστυνομικό, είτε για διαφωνίες με τους συμπρωταγωνιστές του.

Παράλληλα με τις κινηματογραφικές του δουλειές, όμως, ο McQueen αφιέρωνε αρκετό χρόνο στο άλλο του πάθος: την ταχύτητα. Είτε συμμετείχε σε αγώνες είτε έπαιζε σε ταινίες, ο McQueen οδήγησε οχήματα που άλλοι απλά… τα ονειρεύονταν! Οχήματα όπως τις Porsche 917 και 908, τη Ferrari 512 και τη Ford Mustang GT 917.

Ο Steve McQueen έφυγε σε ηλικία πενήντα ετών στις 7 Νοεμβρίου του 1980 από καρδιακή προσβολή στο Μεξικό, όπου και νοσηλευόταν κατά διαστήματα δοκιμάζονταν διάφορες – αντισυμβατικές – θεραπείες για τον καρκίνο με τον οποίο πάλευε από το 1978. Αν και νέος, η ζωή του αποδεικνύεται γεμάτη, επιτυχημένη – παρά τα όσα «στραβά» είχαν βρεθεί στο διάβα του – και δε θα πάψει να είναι μία από τις πιο διαχρονικές και χαρακτηριστικές προσωπικότητες της ιστορίας του Hollywood.

24/03/2015 0 comment

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο σκηνοθέτης Michael Haneke

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Είναι από τους σκηνοθέτες που μόνο συμβατικούς δεν τους λες. Για την ακρίβεια, ο συγκεκριμένος μέσα από τις ταινίες του προσπαθεί να θίξει κοινωνικά ζητήματα και να εγείρει τους πρέποντες προβληματισμούς. Ο λόγος για το Michael Haneke.

Ο Michael Haneke γεννήθηκε στις 23 Μαρτίου του 1942 στο Μόναχο της Γερμανίας κι είναι γόνος του Γερμανού θεατρικού σκηνοθέτη Fritz Haneke και της Αυστριακής ηθοποιού Beatrix von Degenschild. Ο πατέρας του εγκατέλειψε την οικογένεια όταν ο Michael ήταν σε αρκετά νεαρή ηλικία κι έτσι ο Michael μεγάλωσε στο Neustadt, ένα προάστιο της Βιέννης, μαζί με την αδερφή της μητέρας του και τη γιαγιά του, ενώ η μητέρα του έδινε παραστάσεις στο Burgtheater στην πρωτεύουσα. Αργότερα η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε το Γερμανό συνθέτη Alexander Steinbrecher. Για τον πατριό του, ο Haneke δηλώνει: «να είναι καλά, γιατί κατάλαβε νωρίς πως η μουσική δεν ήταν το μέλλον μου.». Όταν απορρίφθηκε και σε οντισιόν για ηθοποιούς στη Βιέννη σε μία προσπάθεια να ασχοληθεί με την υποκριτική κι αφότου έχει ξεπεράσει το σοκ, σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης φιλοσοφία, ψυχολογία και δραματουργία.

Αφότου ολοκλήρωσε τις σπουδές του, ο Haneke εργάστηκε ως κριτικός κινηματογράφου, ενώ το 1967 ξεκίνησε να εργάζεται ως συντάκτης και δραματουργός στο γερμανικό τηλεοπτικό σταθμό Südwestfunk. Η συνεργασία με το κανάλι διήρκησε ως το 1970. Το 1974 έρχεται η πρώτη του σκηνοθετική δουλειά για την τηλεόραση με τίτλο «After Liverpool» και συνεχίζει με τηλεοπτικά projects ως το 1986 με παραγωγές όπως το «Three Paths to the Lake» (1976) και το «Fraulein» το 1985. Ωστόσο, αυτά τα projects μόλις τα τελευταία χρόνια άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια και να υποτιτλίζονται, ώστε ο κόσμος να έχει μία ευρύτερη εικόνα για το Michael Haneke.

Το 1989 ο Haneke πραγματοποιεί το κινηματογραφικό του ντεμπούτο με το «The Seventh Continent». Κι η αλήθεια είναι πως δεν θα έφτανε στη μεγάλη οθόνη αν οι τηλεοπτικές εταιρείες δεν απέρριπταν το σενάριο της ταινίας.
Η «Έβδομη Ήπειρος» ακολουθεί την πραγματική ιστορία μίας Αυστριακής οικογένειας της μεσαίας τάξης η οποία μετακομίζει στην Αυστραλία για να ζήσει μακριά από τη μονότονη και στείρα ρουτίνα της στην Ευρώπη. Μόνο που κι αυτή η διαφυγή είναι μέρος ενός τραγικού σχεδίου. Η απεικόνιση μία τέτοιας βίαιης κατάστασης ήταν κι η στιγμή που άρχισε να κάνει «αίσθηση» η σκηνοθετική ματιά του Haneke. Τρία χρόνια μετά έρχεται το «Benny’s Video», με ήρωα έναν δεκατετράχρονο που χάνει την ικανότητα να διαχωρίσει τα φανταστικό από τον πραγματικό κόσμο με ολέθριες εξελίξεις. Η ταινία κερδίζει το βραβείο των Κριτικών της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου κι από τότε με κάθε του δουλειά το όνομά του «φιγουράρει» στο Φεστιβάλ των Καννών.

Το 2001 έρχεται η «Δασκάλα του Πιάνου» κι ο Haneke αποδεικνύει πως… «ήρθε για να μείνει». Βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο της Αυστριακής Elfriede Jelinek, η ταινία ακολουθεί τη σαδομαζοχιστική σχέση της Erika (Isabelle Huppert), δασκάλα σε ωδείο της Βιέννης, με το δεκαεπτάχρονο μαθητή της Walter (Benoît Magimel). Η Erika, ζώντας σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον με την αυταρχική μητέρα της και παρασυρμένη από το πάθος της για το νεαρό μαθητή της, αποκτά τις τάσεις αυτές βλέποντάς τες ως μία διέξοδο. Θίγοντας τις συνέπειες της ανασφάλειας που βιώνει η ηρωίδα του, ο Haneke χρησιμοποιεί έναν μάλλον ωμό τρόπο, χωρίς όμως να προσβάλλει την αισθητική του θεατή – όχι σαν κάτι πρόσφατες παραγωγές, ονόματα δε λέμε…! Η «Δασκάλα του Πιάνου» ενθουσιάζει κοινό και κριτικούς, βραβεύεται ως η Καλύτερη Ταινία του Φεστιβάλ των Καννών, ενώ κι οι πρωταγωνιστές της ταινίας κερδίζουν τα αντίστοιχα βραβείο για τις ερμηνείες τους.

Το 2005 έρχεται ο «Κρυμμένος» με πρωταγωνιστές τους Daniel Auteuil Και Juliette Binoche. Εδώ να σημειώσουμε πως είναι η δεύτερη φορά που Binoche και Haneke συνεργάζονται, πρώτη φορά ήταν το 2000 με το «Code Inconnu», και μάλιστα και τις δύο φορές η Binoche εξέφρασε την επιθυμία της να δουλέψει μαζί του. Ο «Κρυμμένος» είναι ένα θρίλερ με ήρωες ένα ζευγάρι που τη ζωή τους διαταράσσουν κάποιες κασέτες που φτάνουν ανώνυμα στο κατώφλι του σπιτιού του. Η ταινία αναδεικνύει και πάλι νικητή του Haneke κερδίζοντας το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ των Καννών, τρία βραβεία της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου, ενώ, η «χάρη» του φτάνει και στις Ηνωμένες Πολιτείες μέσω των Φεστιβάλ του Los Angeles και του Chicago.

Η επόμενη ταινία του Haneke που κερδίζει πάλι την προσοχή της κινηματογραφικής οικογένειας είναι η «Λευκή Κορδέλα» το 2009, ένα ασπρόμαυρο γερμανόφωνο δράμα. Η ταινία τοποθετείται χρονικά στην περίοδο λίγο πριν ξεσπάσει ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος σ’ ένα χωριό της Γερμανίας όπου ανεξήγητα περιστατικά βίας είναι η καθημερινότητα των κατοίκων του. Η ιστορία του Haneke που παρουσιάζει τις σκληρές συνέπειες του ολοκληρωτισμού και της κάθε είδους τρομοκρατίας αυτή τη φορά όχι μόνο κατακτά το Φεστιβάλ των Καννών και πάλι, αλλά κερδίζει τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και φτάνει κι υποψήφια στα Oscar για την ίδια κατηγορία. Αυτό ήταν. Ο Michael Haneke ήρθε για να μείνει.

Φτάνουμε στο 2012 και την πολυσυζητημένη «Αγάπη» («Amour») με πρωταγωνιστές τους Jean-Louis Trintignant, Emmanuelle Riva και Isabelle Huppert. Ο Haneke μας παρουσιάζει την ιστορία ενός ηλικιωμένου ζευγαριού, με το George να προσπαθεί να φροντίσει τη γυναίκα του, Anne (Riva), η οποία έχει υποστεί εγκεφαλικό κι αδυνατεί πια να αυτοεξυπηρετηθεί. Η ταινία συγκινεί σε παγκόσμιο επίπεδο, καθώς παρουσιάζει όχι μόνο τις δοκιμασίες που περνά η οικογένεια σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλά κυρίως πώς τελικά αντιλαμβανόμαστε την αγάπη, κάνοντας την επιλογή του τίτλου διόλου τυχαία. Η «Αγάπη» σε επίπεδο βραβεύσεων ξεπερνά κάθε προσδοκία, μια που κυριαρχεί – μεταξύ άλλων – στα βραβεία του φεστιβάλ των Καννών, κερδίζει τρία βραβεία César, τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, αλλά και το αντίστοιχο Oscar. Πέραν αυτών, όμως, η «Αγάπη» φτάνει να είναι υποψήφια για τα Oscar Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Πρωτότυπου Σεναρίου, ενώ η Emmanuelle Riva είναι υποψήφια για το Oscar Α’ Γυναικείου Ρόλου, πράγμα σπάνιο για ξενόγλωσσες ταινίες.
Όσο για το τι μας ετοιμάζει τώρα; Το νέο του εν εξελίξει project λέγεται «Flashmob» και πρόκειται για την ιστορία μίας ομάδας ανθρώπων που οι δρόμοι τους θα διασταυρωθούν μετά την πρώτη μεταξύ τους επαφή μέσω του διαδικτύου.

23/03/2015 0 comment

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Βρετανός ηθοποιός Gary Oldman

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Κόμης Δράκουλας, Smiley, James Gordon, Sirius Black… Ο άνθρωπος αυτός είναι πραγματικά ένας χαμαιλέοντας της υποκριτικής, κάνοντας την κινηματογραφική βιομηχανία και κυρίως το κοινό να… παραληρούν με αυτά που τους προσφέρει. Σήμερα αφιερώνουμε γραμμές στον Gary Oldman.

Ο Gary Leonard Oldman γεννήθηκε στις 21 Μαρτίου του 1958 στο New Cross του Λονδίνου κι είναι παιδί οικογένειας της εργατικής τάξης της Αγγλίας. Με τον πατέρα του να έχει εγκαταλείψει την οικογένεια όταν εκείνος ήταν μόλις επτά ετών, ο Gary Oldman φοίτησε μέχρι τα δεκαέξι του στο Greenwich School στο Deptford και στη συνέχεια έπιασε δουλειά σε ένα κατάστημα με αθλητικά είδη. Παρά το γεγονός πως έπαιζε πιάνο και τραγουδούσε – έχοντας κάνει τις απαραίτητες μουσικές σπουδές – άφησε αυτές τις φιλοδοξίες προκειμένου να ασχοληθεί με την ηθοποιία. Εφαλτήριο γι’ αυτήν την απόφαση ήταν η ερμηνεία του Malcolm McDowell στην ταινία του 1971 «The Raging Moon». Μάλιστα ο ίδιος ο Oldman είχε πει σε συνέντευξή του το 1995 πως «κάτι στον Malcolm με συνεπήρε, συνδέθηκε με αυτό που έκανε κι απλά είπα “θέλω να το κάνω αυτό”».
Ο Oldman σπούδασε στο Young People’s Theatre στο Greenwich στα μέσα της δεκαετίας του ’70, κάνοντας παράλληλα άλλες δουλειές, όπως πορτιέρης σε θέατρο, πωλητής παπουτσιών, ακόμα και σε σφαγείο. Αργότερα κερδίζει υποτροφία στο Rose Bruford College στο Sidcup απ’ όπου κι αποκτά το πτυχίο του στην υποκριτική το 1979.

Η πρώτη του επί σκηνής εμφάνιση πραγματοποιήθηκε το 1979 στο Βασιλικό Θέατρο του York ως Puss στο έργο «Dick Whittington and His Cat». Η παράσταση ανέβηκε στο Colchester και στο Θέατρο της Γλασκόβης. Μέχρι την αρχή της δεκαετίας του ’80, ο Oldman θα είχε γίνει ο αγαπημένος του θεατρόφιλου κοινού. Στη συνέχεια, ξεκινά να αφήνει το καλλιτεχνικό του «στίγμα» τόσο με τις θεατρικές παραστάσεις όπου συμμετέχει όσο και με ρόλους σε βρετανικές κινηματογραφικές παραγωγές. Μάλιστα, ο πρωταγωνιστικός ρόλος στην παράσταση «Saved» του Edward Bond γίνεται ο λόγος για να κερδίσει το ρόλο του Scopey στην παράσταση «The Pope’s Wedding», με το ρόλο αυτό να του χαρίζει του βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού Time Out Fringe και το βραβείο καλύτερου ηθοποιού Drama Theatre. Ο ρόλος του Scopey ήταν κι αυτός που τράβηξε την προσοχή του σκηνοθέτη Alex Cox, ο οποίος του πρότεινε και το ρόλο του Sid Vicious, μπασίστα των Sex Pistols, για την ταινία «Sid and Nancy» το 1986. Θεωρώντας όμως πως η ταινία δεν τον εξέφραζε και πως «το θέατρο είναι ανώτερο», απέρριψε το ρόλο δύο φορές μέχρι να δεχθεί τελικά.

Αυτός, όμως, ο ρόλος, όπως και η ταινία «Prick Up your Ears» το 1987 ήταν αυτά που άνοιξαν διάπλατα τις πόρτες του Hollywood για τον Oldman. Ξεκινώντας από το 1988 κι έως το 1990, ο Oldman ενσαρκώνει κεντρικούς ρόλους στο πλάι Βρετανών ηθοποιών που ανέτειλαν στο Hollywood των ‘80s, όπως τον Tim Roth στο «Ο Ρόζενκραντς κι ο Γκίλντενστερν Είναι Νεκροί».

Το 1991 έρχεται η πρώτη blockbuster ταινία για τον Oldman. Πρόκειται για το «JFK» του Oliver Stone, όπου ο Oldman ενσαρκώνει το δολοφόνο του Kennedy, Lee Harvey Oswald – ή έστω τον κατηγορούμενο για το φόνο, σύμφωνα με τις θεωρίες συνωμοσίας! Το «JFK» γίνεται κι ο λόγος να χαρακτηριστεί ο Oldman ως ο πιο χαρακτηριστικός ηθοποιός για ρόλους… «κακών»! Κόμης Δράκουλας στο «Dracula» του Francis Ford Coppola του 1992, Ρώσος τρομοκράτης Ivan Korshunov στο «Air Force One» και τύραννος Jean-Baptiste Emanuel Zorg στο «Πέμπτο Στοιχείο» του Luc Besson το 1997, διεφθαρμένος αστυνομικός της Δίωξης Ναρκωτικών στο «Léon» είναι μόνο μερικοί από τους ρόλους που δικαιολογούν αυτόν τον χαρακτηρισμό. Μάλιστα ήταν τέτοια η δημοφιλία του ως «σινε-κακός» που στη stop-motion εκπομπή Celebrity Deathmatch του MTV τον έβαλαν στο ring με τον Christopher Walken. Τέλειο;;;
https://www.youtube.com/watch?v=h-BNi1lbRs8
Από τους «κακούς» ρόλους ξέφυγε μόνο υποδυόμενος τον Μπετόβεν στο «Αθάνατη Αγαπημένη» το 1994 και τον Αιδεσιμότατο Arthur Dimmesdale στο «Άλικο Γράμμα» και με το «πέρασμά» του στο διπλό επεισόδιο της αγαπημένης σειράς «F.R.I.E.N.D.S.» με το γάμο της Monica και του Chandler. Αχ… Παλιές καλές στιγμές των αμερικάνικων sitcoms!

Από το 2001 κι έως το 2004, ο Oldman εμφανίζεται πιο πολύ σε ανεξάρτητες παραγωγές, όπως το «Sin» του 2003. Το 2004 επανέρχεται δυναμικά στις blockbuster παραγωγές κι υποδύεται το νονό του Harry Potter, Sirius Black στην ταινία «Ο Harry Potter κι ο Αιχμάλωτος του Αζκαμπάν» και συμμετέχει σχεδόν σε όλες τις ταινίες της σειράς που ακολουθούν, με εξαίρεση τον «Ημίαιμο Πρίγκιπα» και την πρώτη ταινία των «Κλήρων του Θανάτου».

Το 2005 συνεργάζεται με τον Christopher Nolan κι είναι αναπόσπαστος χαρακτήρας της τριλογίας «The Dark Knight», με αρχή το «Batman Begins» του 2005 όπου παίζει το ρόλο του αρχι-επιθεωρητή James Gordon. Σημαντικό είναι να αναφέρουμε πως για τη δεύτερη ταινία της τριλογίας, το «The Dark Knight» του 2008 η ερμηνεία του είναι η καλύτερη μετά από τον Joker του εκλιπόντος Heath Ledger. Επίσης παίζει έναν σημαντικό ρόλο στην «Κοκκινοσκουφίτσα» του 2011 και τον κεντρικό ρόλο στην ταινία «Κι ο Κλήρος Έπεσε στον Smiley» την ίδια χρονιά. Ο «Smiley» μάλιστα του χάρισε και την πρώτη του υποψηφιότητα για Oscar Α’ Ανδρικού Ρόλου, καθώς και τη δεύτερη για βραβείο BAFTA (η πρώτη ήταν για το «Prick Up Your Ears»). Για το ρόλο του Smiley, ο Oldman ακολούθησε συγκεκριμένη διατροφή ώστε να αποκτήσει την «κοιλίτσα» του μεσήλικα και παρακολούθησε την ερμηνεία του Alec Guinness για τον ίδιο ρόλο στην ταινία «Tinker Tailor Soldier Spy» (που είναι κι ο τίτλος του βιβλίου του John le Carré όπου βασίστηκαν οι δύο ταινίες), ενώ ακόμη συνάντησε και τον ίδιο το συγγραφέα, με τον le Carré να δηλώνει «ο τρόπος που κινούνταν και μιλούσε έδειχνε πως ο Smiley ήταν στο DNA του».

Η φυσιογνωμία του Oldman έγινε τόσο δημοφιλής, με αποτέλεσμα να του ζητηθεί να συμμετάσχει και σε μουσικά videos. Αξίζει να αναφέρουμε τις εμφανίσεις του στο τραγούδι της Annie Lennox «Love Song for A Vampire» για την ταινία «Dracula», στο «Since I Don’t Have You» των Guns N’ Roses αλλά και στο «The Next Day» του David Bowie, το οποίο μάλιστα έγινε και δέκτης αντιδράσεων για τα αντισυμβατικά πλάνα αναφορικά με την εκκλησία.

Όσο για τα μελλοντικά του projects, ο Oldman θα συμπρωταγωνιστήσει στο «Child 44» με τους Tom Hardy, Vincent Cassel και Noomi Rapace. Στην ταινία ο Hardy ερευνά τις μυστηριώδεις δολοφονίες παιδιών που διαπράττονται στη Σοβιετική Ένωση του Στάλιν, ενώ ο Oldman παρακολουθεί με τη σειρά του το Hardy. Φέτος αναμένεται επίσης το «Criminal» όπου ο Oldman παίζει με τους Kevin Costner, Tommy Lee Jones και Ryan Reynolds. Ακόμη θα υποδυθεί ένα βετεράνο του πολέμου του Αφγανιστάν στην ταινία «Man Down» με τους Shia LaBeouf και Kate Mara, ενώ τέλος θα σκηνοθετήσει τη βιογραφική ταινία για το φωτογράφο Eadweard Muybridge με τίτλο «Flying Horse» με πρωταγωνιστές τους Benedict Cumberbatch, Ralph Fiennes και Amanda Seyfried. Εδώ να σημειώσουμε πως ο Oldman έχει κάτσει στην καρέκλα του σκηνοθέτη το 1997 για το «Nil by Mouth».
Τι λένε άλλοι για το Gary Oldman:
Ο Tom Hardy, έχοντας παίξει με τον Oldman στο «Lawless» και στο «Ο Κλήρος Έπεσε στο Smiley» τον χαρακτηρίζει ως «τον απόλυτο ήρωά του» και «τον καλύτερο ηθοποιό που έχει ζήσει ποτέ.
Για τους Brad Pitt, Daniel Radcliffe και Ryan Gosling ο Oldman είναι ο αγαπημένος τους ηθοποιός. Άλλοι ηθοποιοί όπως οι Benedict Cumberbatch, Christian Bale, Chris Pine και Johnny Depp λένε πως ο Oldman τους άσκησε μεγάλη επιρροή στη δουλειά τους.
Οι Anthony Hopkins, Ralph Fiennes, John Hurt και Colin Firth δηλώνουν τον απεριόριστο θαυμασμό τους, με τον Firth να λέει συγκεκριμένα πως «είναι ένας πολύ δυνατός υποψήφιος ως ο Καλύτερος εν ζωή ηθοποιός του κόσμου».
Τέλος, οι σκηνοθέτες Luc Besson και Christopher Nolan εξυμνούν τη δουλειά του, ενώ ο David Cronenberg δηλώνει συγκεκριμένα για το ρόλο του Oldman ως James Gordon στην τριλογία «Batman» του Nolan πως ο Oldman «είναι ένας εξαιρετικός ηθοποιός» και πως έδωσε την «καλύτερη απόδοση του χαρακτήρα του Gordon».

21/03/2015 1 comment

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε η Αμερικανίδα ηθοποιός Glenn Close

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Κάποιοι τη θυμούνται ως την παρανοϊκή ερωμένη του Michael Douglas στο «Fatal Attraction». Άλλοι ως δαιμονική Cruella de Vil στις ταινίες «101 & 102 Dalmatians» κι άλλοι ως εντυπωσιακή βασίλισσα Eleanor στο «Λιοντάρι του Χειμώνα». Πρόσφατα τη γνωρίσαμε στα πλαίσια του Oscar-ικού μας αφιερώματος ως μηχανορράφο Μαρκησία Merteuil στις «Επικίνδυνες Σχέσεις». Όπως και να έχει, αξίζει να μάθουμε λίγα περισσότερα πράγματα για την Glenn Close.

Κόρη της κοσμικής Bettine Moore Close και του γιατρού William Taliaferro Close – ο οποίος διετέλεσε κι ως προσωπικός γιατρός του Προέδρου του Κονγκό Mobutu Sese Seko – η Glenn Close γεννήθηκε στο Greenwich του Κονέκτικατ στις 19 Μαρτίου του 1947. Όταν ήταν επτά ετών, η οικογένειά της εντάχθηκε στο κίνημα Moral Re-Armament, μία υπερσυντηρητική θρησκευτική αδελφότητα κι έζησαν εκεί για δεκαπέντε χρόνια διαμένοντας σε κοινόβια. Ο – σχεδόν – δικτατορικός, όμως, χαρακτήρας της αίρεσης άρχισε να ενοχλεί τη νεαρή τότε Glenn, κι έτσι σε ηλικία είκοσι δύο ετών την εγκατέλειψε προκειμένου να σπουδάσει θέατρο κι ανθρωπολογία στο College of William & Mary στη Βιρτζίνια. Κι εκεί ήταν που ξεκίνησε να σκέφτεται ακόμη πιο σοβαρά το ενδεχόμενο να ασχοληθεί σοβαρά με την υποκριτική.

Το ντεμπούτο της το έκανε το 1974 με τις θεατρικές παραστάσεις «Love for Love», «The Rules of The Game» και «The Member of The Wedding», όλες του Broadway, ενώ την πρώτη κινηματογραφική της εμφάνιση την πραγματοποίησε το 1982 με την ταινία «The World According to Garp» – για το οποίο, μάλιστα ήταν υποψήφια για Oscar Β’ Γυναικείου Ρόλου. Από την πρώτη στιγμή που τη γνωρίζει το κοινό, η Glenn Close εμφανίζεται τόσο σε θέατρο και ταινίες, όσο και στην τηλεόραση.

Το 1984 παίζει στην τηλεταινία «Something About Amelia» και για το ρόλο της είναι υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα ως η Καλύτερη Ηθοποιός σε Τηλεταινία. Το «μπαμ» όμως γίνεται με το ρόλο της στην «Ολέθρια Σχέση» όπου συμπρωταγωνιστεί με τον Michael Douglas στο ρόλο της ανισόρροπης ερωμένης του που αρνείται να δεχθεί πως η σχέση τους τελείωσε. Για το ρόλο της Alex η Close διεκδίκησε Χρυσή Σφαίρα, αλλά και Oscar. Την επόμενη χρονιά έρχονται οι «Επικίνδυνες Σχέσεις» για τις οποίες διεκδικεί και πάλι το Oscar Α’ Γυναικείου Ρόλου.

Το «βιογραφικό» της εμφανίζεται αρκετά γεμάτο και τη δεκαετία του ’90, με πιο χαρακτηριστικές ερμηνείες εκείνες ως Γερτρούδη στον «Άμλετ» το 1990, ως Ferula στο «Σπίτι των Πνευμάτων» το 1993 ως Cruella de Vil και στις δύο ταινίες με τα «Σκυλιά της Δαλματίας» της Disney – μάλιστα για την πρώτη ταινία ήταν υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα» – αλλά κι ως Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ στο «Air Force One» το 1997.

Φτάνουμε πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα και τη συναντούμε ως βασίλισσα Eleanor στο «Λιοντάρι του Χειμώνα» με συμπρωταγωνιστή τον Patrick Stewart το 2003, με την Close να κερδίζει τη Χρυσή Σφαίρα ως Καλύτερη Ηθοποιός σε Τηλεταινία και στη συνέχεια παίζει τη «χαρωπή νοικοκυρά» Claire Wellington στις «Γυναίκες του Stepford». Από το 2005 κι έπειτα τη βλέπουμε πιο συχνά στην τηλεόραση, πρώτα σε κεντρικό ρόλο στη σειρά του FX «The Shield» με πρωταγωνιστή τον Michael Chiklis κι από το 2007 έως το 2012 ως δυναμική δικηγόρο στη σειρά «Damages», για την οποία κέρδισε το 2009 το βραβείο Emmy ως Κύρια Ηθοποιός σε Δραματική Σειρά.

Το 2011 έρχεται η δραματική ταινία «Albert Nobbs», όπου η Close υποδύεται μία γυναίκα η οποία, λόγω του γεγονότος πως ήταν ανήκουστο μία γυναίκα στην Ιρλανδία του 19ου αιώνα να είναι ανεξάρτητη, αναγκάζεται να ζει για τριάντα χρόνια σαν… άντρας και να εργάζεται ως μπάτλερ. Αν κι η ταινία δέχθηκε αμφιλεγόμενες κριτικές, οι ερμηνείες της Close και της Mia Wasikowska θεωρούνται εξαιρετικές κι η Close φτάνει και πάλι στις υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα και για Oscar Α’ Γυναικείου Ρόλου. Εκείνη τη χρονιά με το «θείο Oscar» στην αγκαλιά της βρέθηκε η Meryl Streep για τη «Σιδηρά Κυρία» της.
Σε ένα μεγάλο σύνολο διακρίσεων η Glenn Close μετρά – μεταξύ άλλων – τρία βραβεία Emmy (ένα για το «Serving in Silence: The Margarethe Cammermeyer Story» το 1995 και δύο για το «Damages»), τρία θεατρικά βραβεία Tony («The Real Thing» 1984, «Death and the Maiden» 1992 και «Sunset Boulevard» 1995) και έξι υποψηφιότητες για Oscar.
To 2014 η Close, σε μία συνέντευξή της στον Hollywood Reporter, αναφέρθηκε στα χρόνια που έζησε στα κοινόβια του MRA. Επί λέξει δήλωσε: «για την ακρίβεια, δε σου επιτρεπόταν να κάνεις τίποτα, ή σε έκαναν να νιώθεις ένοχος για κάθε “αφύσικη” επιθυμία. Το να ελέγχει κάποιος συνέχεια το πώς θα ζήσεις ή το τι υποτίθεται πως πρέπει να πεις από τα επτά σου χρόνια ως τα είκοσι δύο ασκεί μία τεράστια επιρροή πάνω σου.»

Τέλος, εκτός από την εμφανή υποστήριξή της στους Δημοκρατικούς χρηματοδοτώντας προεκλογικές καμπάνιες (στήριξε οικονομικά τόσο τη Hillary Clinton όσο και το νυν πρόεδρο των ΗΠΑ, Barack Obama), η Close είναι ιδρύτρια και πρόεδρος του ιδρύματος BringChange2Mind, του οποίου στόχος είναι η εξάλειψη του στίγματος των νοητικών ασθενειών, προκειμένου να στηρίξει άτομα όπως η αδερφή της Jessie που πάσχει από διπολική διαταραχή. Μάλιστα το 2013 πούλησε μέσω eBay τριακόσια ογδόντα κομμάτια από τη γκαρνταρόμπα της «Patty Hewes» της σειράς «Damages» κι όλα τα έσοδα πήγαν στο BringChange2Mind.

19/03/2015 0 comment

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα γεννήθηκε… ο Δημήτρης Χορν

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Υπάρχει άνθρωπος που δε βλέπει ξανά και ξανά τις παλιές ελληνικές ταινίες; Όπως και να έχει, είναι κι αυτές κομμάτι της ιστορίας μας. Ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο του ελληνικού σινεμά ήταν ένας άντρας που τραγουδιστά μας έμαθε πως «ηθοποιός… σημαίνει φως».

Ο Δημήτρης Χορν γεννήθηκε στις 9 Μαρτίου του 1921 στην Αθήνα. Γιος του διάσημου θεατρικού συγγραφέα Παντελή Χορν και με νονά την εξίσου καταξιωμένη Κυβέλη, ήταν μάλλον η μοίρα του να ακολουθήσει κι αυτός το δρόμο του θεάτρου. Έτσι το 1940 αποφοιτά από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και κάνει το ντεμπούτο την ίδια χρονιά στη «Νυχτερίδα» του Στράους. Την ίδια περίοδο γίνεται μέλος του θιάσου της Μαρίκας Κοτοπούλη κι αναλαμβάνει τους πρωταγωνιστικούς ρόλους σε σημαντικά θεατρικά, όπως τον «Άμλετ» και το «Ριχάρδο Γ’» του Σαίξπηρ και τον «Ιβάνωφ» του Τσέχοφ.

Μέχρι το 1943 που ξεκινά να συμμετέχει με το θίασο της Κατερίνας Ανδρεάδη, ο Δημήτρης Χορν έχει παίξει με την Κοτοπούλη σε μία σειρά μεγάλων θεατρικών παραστάσεων, όπως την «Κυρία με τις Καμέλιες» το 1942 και το «Φάντασμα του Μετροπόλ» το 1943. Το 1944 ο Χορν δημιουργεί το δικό του θίασο με τη Μαίρη Αρώνη, ενώ το 1945 συνεργάζεται με το θίασο της Μελίνας Μερκούρη. Το 1946 επιστρέφει στο Εθνικό Θέατρο και μέχρι και το 1950 συμμετέχει σε παραστάσεις όπως «Η Στρίγγλα που έγινε Αρνάκι» και τον «Κουρέα της Σεβίλλης», ενώ το 1951 ταξιδεύει σε Αμερική κι Αγγλία προκειμένου να ενημερωθεί για τις θεατρικές εξελίξεις.

Έπειτα από δύο χρόνια επιστρέφει στην Ελλάδα και δημιουργεί το δικό του θίασο με την Έλλη Λαμπέτη, η οποία έμελλε να παίξει καθοριστικό ρόλο στη ζωή και την καριέρα του Χορν, και το Γιώργο Παππά. Ο θίασος αναλαμβάνει έργα όπως το «Νυφικό Κρεβάτι» και κάνει προσπάθειες για παραστάσεις σε Κωνσταντινούπολη και Αίγυπτο.
Εκτός όμως, από το θέατρο, ο Χορν συμμετέχει και σε κινηματογραφικές παραγωγές, αρχής γενομένης το 1942 με τη «Φωνή της Καρδιάς» όπου συμπρωταγωνιστεί με τον Αιμίλιο Βεάκη, τη Σμαρούλα Γιούλη, και την Καίτη Πάνου. Ακολουθούν τα «Χειροκροτήματα» το 1944 με πρωταγωνιστή το συνθέτη Αττίκ κι ο «Μεθύστακας» το 1950 με πρωταγωνιστή τον Ορέστη Μακρή. Το 1954 έχει ήδη ερωτική σχέση με την Έλλη Λαμπέτη και μαζί πρωταγωνιστούν «Κυριακάτικο Ξύπνημα» του Μιχάλη Κακογιάννη και την «Κάλπικη Λίρα» το 1954 και στο «Κορίτσι με Τα Μαύρα» το 1956. Ακόμη στις καλύτερες κινηματογραφικές στιγμές του Χορν συγκαταλέγονται οι ταινίες «Μια Ζωή την Έχουμε» του 1958, το «Μια του Κλέφτη» του 1960 – για το οποίο κερδίζει και το βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης – και το «Αλίμονο στους Νέους» του 1961.

Μια που αναφερθήκαμε στη σχέση του με την Έλλη Λαμπέτη… η σχέση του με την ηθοποιό με το μελαγχολικό πρόσωπο ήταν από τις πιο διάσημες τις εποχής – δίχως αμφιβολία – και συνάμα από τις πιο θυελλώδεις. Παρά το γεγονός πως εξέπεμπε μία απίστευτη ενέργεια, το ζευγάρι δεν παντρεύτηκε ποτέ, η Λαμπέτη αναγκάστηκε να κάνει έκτρωση στο παιδί που κυοφορούσε, ενώ ο Χορν κάποτε δήλωσε πως «η Έλλη δεν ήταν η γυναίκα της ζωής μου». Ακόμα και σήμερα, όμως, είναι από τα πιο αγαπημένα κινηματογραφικά ζευγάρια.
Στροφή και στο ραδιόφωνο έκανε ο Δημήτρης Χορν, με την εκπομπή «Ο Ταχυδρόμος Έφτασε» όπου ο Χορν διάβαζε φανταστικά γράμματα ακροατών, τα οποία συνέτασσε ο Κώστας Πρετεντέρης να κατατάσσεται στις πιο επιτυχημένες του δουλειές.

Παρά το γεγονός πως χαρακτηριζόταν ως ιδιότροπος, ο συνδυασμός του ταλέντου του και της γοητείας που ασκούσε στον περίγυρό του τον καθιέρωσε σαν έναν από τους πιο αξιόλογους ηθοποιούς. Μάλιστα φημολογείται πως έπειτα από μία παράσταση, ενώ ζήτησε συγνώμη από το κοινό για την «άθλια ερμηνεία μου», το κοινό τον «έλουσε» με το πιο ζεστό του χειροκρότημα. Ακόμη, στην «κληρονομιά» που άφησε συγκαταλέγεται το ίδρυμα Γουλανδρή – Χορν, που ίδρυσε με τη σύζυγό του, Άννα Γουλανδρή το 1980, το οποίο ίδρυμα μελετά τον ελληνικό πολιτισμό. Στον Χορν επίσης απονεμήθηκε ο Χρυσός Σταυρός του Γεωργίου Α’, ενώ

Ο Δημήτρης Χορν πέθανε στις 16 Ιανουαρίου του 1998 έπειτα από μάχη με τον καρκίνο και στη μνήμη του καθιερώθηκε το θεατρικό βραβείο Χορν, το οποίο απονέμεται σε πρωτοεμφανιζόμενους ηθοποιούς. Και συνεχίζει να ζει μέσα από τις ταινίες του και τα τραγούδια του που ακόμα και σήμερα ντύνουν μελωδικά τις πιο όμορφες στιγμές μας. Γιατί ποιος ερωτευμένος δε σιγοτραγούδησε έστω μία φορά… αυτό;
https://www.youtube.com/watch?v=TFAusTt8sgA

09/03/2015 0 comment

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα γεννήθηκε… η Βρετανίδα μηχανικός Beatrice Shilling

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας σήμερα και φυσικά κάθε κορίτσι του The K-Magazine θα μιλήσει για αυτή τη μέρα με το δικό του ξεχωριστό τρόπο.

Ως «ασθενές φύλο», η γυναίκα δε σταμάτησε ποτέ να συναντά προκλήσεις. Είτε όσον αφορά τα πολιτικά της δικαιώματα (δικαίωμα ψήφου, λόγου χάρη), είτε κοινωνικά κι εργασιακά δικαιώματα (ισότιμη μεταχείριση). Από πολύ νωρίς, όμως, υπήρξαν γυναίκες που απέδειξαν πως είναι εξίσου ικανές με τους άντρες και γυναίκες που θα μπορούσε να πει κάποιος πως… τους έβαλαν τα γυαλιά. Μια από αυτές είναι κι η Βρετανίδα μηχανικός Beatrice Shilling, η οποία κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κατάφερε να βελτιώσει τις μηχανές των αεροσκαφών Spitfire και Hurricane.

Η Beatrice Shilling γεννήθηκε στις 8 Μαρτίου του 1909 στο Waterlooville του Hampshire. Μετά το σχολείο ξεκίνησε να δουλεύει σε μία εταιρεία ηλεκτρολογικών εγκαταστάσεων, όπου είχε αναλάβει τις καλωδιώσεις και τις κατασκευές ηλεκτρικών γεννητριών. Η εργοδότριά της είδε την «κλίση» της Shilling και την παρότρυνε να συνεχίσει τις σπουδές της στη μηχανική για να αποκτήσει μεταπτυχιακό. Η Shilling ακολούθησε τη συμβουλή της και το 1932 αποφοιτά από το Πανεπιστήμιο του Manchester ενώ λίγο αργότερα εργάζεται ως βοηθός ερευνών του καθηγητή G.F. Mucklow στο Πανεπιστήμιο του Birmingham. Έπειτα από τη θητεία της στο Πανεπιστήμιο, η Shilling πιάνει δουλειά ως μηχανικός στις Βασιλικές Αερογραμμές.
Πέραν της δεξιοτεχνίας της στη μηχανική, η Shilling έτρεφε κι ένα «πάθος» για τους αγώνες. Έτσι το 1930 ξεκίνησε να συμμετέχει σε αγώνες μοτοσυκλετών, όπου κατάφερε να ξεχωρίσει νικώντας επαγγελματίες αθλητές, όπως το Noel Pope. Ακόμη κατάφερε να κερδίσει το Χρυσό Μετάλλιο στους Αγώνες των Brooklands φτάνοντας να τρέχει με 171 χλμ/ώρα με μία μηχανή Norton M30.

Την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και κατά τις μάχες της Γαλλίας και της Αγγλίας, τα αεροσκάφη της Βασιλικής Πολεμικής Αεροπορίας που ήταν εξοπλισμένα με κινητήρες Rolls-Royce Merlin παρουσίαζαν προβλήματα κατά τους ελιγμούς στη μάχη. Με τα αρνητικά «g» να αποβάλλουν καύσιμα από το καρμπυρατέρ, οδηγώντας τον κινητήρα να χάνει ισχύ ή ακόμη και να σβήνει τελείως. Το Μάρτιο του 1941 η Shilling, για να διορθώσει τη βλάβη, ανέπτυξε έναν απλό αλλά αποτελεσματικό τρόπο για να βελτιώσει το σύστημα ροής των καυσίμων. Ένας μεταλλικός δίσκος με μία οπή στη μέση του, αυτή η προσθήκη έδινε στα Spitfires και τα Hurricanes των Πολεμικών Αερογραμμών να κάνουν τους επιθετικούς ελιγμούς χωρίς απώλεια καυσίμων. Το εξάρτημα αυτό έμεινε γνωστό ως «το στόμιο της δεσποινίδος Shilling» και χρησιμοποιείτο έως και το 1943, χρονιά που αναπτύχθηκε το σύστημα ψεκασμού των καυσίμων.

Μετά τον Πόλεμο, η Shilling εργάστηκε σε διάφορα projects, συμπεριλαμβανομένου του βαλλιστικού πυραύλου Blue Streak το 1950, ο οποίος όμως παρουσίασε σχεδιαστικά προβλήματα, οπότε κι η αποπεράτωση του έργου ματαιώθηκε. Η δυναμική του χαρακτήρα της την ωθούσε να αρνηθεί πως οι γυναίκες ήταν υποδεέστερες των ανδρών σε επιστημονικά και τεχνολογικά ζητήματα. Βέβαια, αυτός ο δυναμικός χαρακτήρας κι η αντιπάθειά της προς τη γραφειοκρατία έγιναν εμπόδιο για περαιτέρω εξέλιξη στην ιεραρχία έως το 1960. Παρ’ όλα αυτά, δεν έμεινε ανενεργή, αλλά πήρε το διδακτορικό της από το πτυχίο του Surrey και την πιστοποίηση μηχανικού, ενώ υπήρξε και μέλος του Ινστιτούτου Μηχανολόγων Μηχανικών και της Κοινότητας Γυναικών Μηχανικών.

Το 1960, χρονιά που σταμάτησε να εργάζεται στην Βασιλική Αεροπορία, επέστρεψε στο πάθος της με τους αγώνες και συμμετείχε σε αγώνες αυτοκινήτων, ενώ με το σύζυγό της είχαν τρία αυτοκίνητα για αυτόν ακριβώς το σκοπό.
Η Beatrice Shilling άφησε την τελευταία της πνοή στις 18 Νοεμβρίου 1990 σε ηλικία 81 ετών, αλλά για την Αγγλία εξακολουθεί να είναι μία από τις πιο ιστορικές γυναικείες φιγούρες. Μάλιστα η αλυσίδα pub JD Wetherspoon ονόμασε μία pub «Tilly Shilling» στο Hampshire – τόπο καταγωγής της – προς τιμήν της εξέχουσας μηχανικού που κέρδισε ισάξια μία θέση σε ένα «σύμπαν»… καθαρά ανδρικό για πολλούς!

08/03/2015 0 comment

Newer Posts

Older Posts

γεννήθηκε

Σαν σήμερα… γεννήθηκε η Anne Sullivan

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Δημήτρης Μητροπάνος

Σαν σήμερα γεννήθηκε… ο Έλληνας συνθέτης Βαγγέλης Παπαθανασίου

Σαν σήμερα γεννήθηκε… ο Αμερικανός ηθοποιός Leonard Nimoy

Σαν σήμερα γεννήθηκε… ο Αμερικανός ηθοποιός Steve McQueen

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο σκηνοθέτης Michael Haneke

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Βρετανός ηθοποιός Gary Oldman

Σαν σήμερα… γεννήθηκε η Αμερικανίδα ηθοποιός Glenn Close

Σαν σήμερα γεννήθηκε… ο Δημήτρης Χορν

Σαν σήμερα γεννήθηκε… η Βρετανίδα μηχανικός Beatrice Shilling

thekmagazine