Tag:

διάλογος

Το να είσαι “σύντροφος” θέλει δουλειά!

Στην ηλικία που βρίσκομαι, και με τις εμπειρίες περί σχέσεων που έχω πάρει τόσο από προσωπικά βιώματα όσο και των γύρω μου, έχω να δηλώσω το εξής. Αντιλαμβάνομαι την ιδιότητα του να είσαι σύντροφος, όπως μια οποιαδήποτε άλλη δουλειά. Και πριν βιαστείτε να κρίνετε, θα ήθελα να σας εξηγήσω το σκεπτικό μου. Κανένας άνθρωπος δεν γεννιέται με την ικανότητα του να μπορεί να είναι σύντροφος. Αυτό είναι κάτι που μαθαίνεται, μέσα από τις εμπειρίες της ζωής. Ακόμα και όταν μια σχέση ναυαγήσει, και αφήσεις τον καιρό να περάσει, θα καταλάβεις πως σου άφησε κάποια προίκα. Με την οποία θα πορευτείς στην επόμενη. Αυτή η «δουλειά» λοιπόν, είναι σκληρή και ζόρικη. Είναι δύσκολη και απαιτεί πολύ υπομονή και επιμονή και από τις δύο πλευρές, προκειμένου να κρατηθεί ζωντανή.

Ανέκαθεν υπέρμαχος της συζήτησης και του διαλόγου, θεωρούσα πως τα ζευγάρια πρέπει να μιλάνε. Να εκφράζουν ο ένας τα συναισθήματά του στον άλλον. Έτσι ώστε να γνωρίζουν αμφότεροι, τι συμβαίνει στο μυαλό και στη ψυχή του καθενός. Και αν νομίζετε πως αυτό είναι αυτονόητο, θα σας πω, πως και εγώ το ίδιο νόμιζα, αλλά έκανα λάθος.

Οι άντρες, βλέπετε, δεν γνωρίζουν πάντα τον τρόπο να εκφραστούν. Τείνουν να χάνονται ανάμεσα σε λέξεις και σκέψεις, που τις περισσότερες φορές δείχνουν να μην μπορούν να ταυτιστούν. Οι γυναίκες από την άλλη, είμαστε αυτές που υπεραναλύουμε τα πάντα, ούσες πιο διορατικές και θέλοντας πάντα να προλάβουμε το κακό, όταν το βλέπουμε να έρχεται. Και εκεί έρχεται το χάσμα της επικοινωνίας, ανάμεσα στα δύο φύλα. Αν καταφέρναμε να παρατηρήσουμε συζητήσεις αντρών, χωρίς να γνωρίζουν την παρουσία μας, θα καταλαβαίναμε πως όσα τους λέμε σε καταστάσεις έντασης, εκείνοι το εκλαμβάνουν ως γκρίνια.

Βάλτε από ένα ποτό ο καθένας, και καθίστε απέναντι. Ανοίξτε τις καρδιές σας και το μυαλό σας, και μιλήστε για όλα εκείνα που σας ενοχλούν και όλα εκείνα που λατρεύετε στο σύντροφό σας. Και ναι είναι απαραίτητα και τα δύο, προκειμένου να μην νιώσει ότι τον στήνετε στο τοίχο, αλλά ότι θέλετε να πετύχει η σχέση σας.

04/05/2017 0 comments

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

Πώς επιλύουμε τις συγκρούσεις μέσω διαλόγου; , από την Έφη Νικολοπούλου

written by The K-magazine

Ως αφετηρία ας κρατήσουν οι γονείς στο μυαλό τους ότι οι κοινωνικές δεξιότητες και τα πρωτόκολλα διδάσκονται. Ουσιαστικά μιλάμε για δεξιότητες που χρειαζόμαστε όλοι στη ζωή μας προκειμένου να συνυπάρχουμε αρμονικά με τα υπόλοιπα μέλη της κοινωνίας. Το ταξίδι της κοινωνικοποίησης ξεκινά μόλις το παιδί αλληλεπιδράσει με άλλα πρόσωπα στη γειτονιά, στο σχολείο, στις κούνιες, στους παιδότοπους ή γενικότερα στις παρέες. Η είσοδος σε μια ομάδα μπορεί να είναι ευκολότερη για κάποια παιδιά απ’ότι για κάποια άλλα. Στόχος είναι να μην υιοθετήσουν τα παιδιά τη στάση χτυπάω ή κλωτσάω, φτύνω κ.α. Τα παιδιά όταν μπαίνουν σε μια ομάδα δεν αρχίζουν να χτυπάνε ή να φωνάζουν αμέσως, αντίθετα μπαίνουν με κάποια συστολή-αίσθημα της ντροπής. Μόλις συμβεί κάτι και θυμώσουν τότε εμφανίζεται ο θυμός και έντονο το αίσθημα της διεκδίκησης. Οι γονείς συστήνεται να προλαβαίνουν το παιδί πριν περάσει σε στάδιο θυμού συζητώντας ότι : «Ξέρω ότι και εσύ θες να ανέβεις στο μονόζυγο αλλά ή Μαρία κάνει τώρα… ετοιμάσου και αμέσως μετά είναι η σειρά σου». Αν επιθυμεί το παιδί, μπορεί να μετρήσει από το 1-10 μέχρι να τελειώσει η Μαρία το μονόζυγο και να έρθει η δική της η σειρά. Η επανάληψη της συγκεκριμένης δραστηριότητας και επεξήγησης είναι εκείνη που θα φέρει θετικά αποτελέσματα στη συμπεριφορά του παιδιού.

[styled_box]«Ο Μάνος χτυπάει τη Δανάη γιατί θέλει το δικό της κομμάτι πλαστελίνης…»!

«Η Νεφέλη τραβά το πόδι της Μαρίας στο μονόζυγο γιατί θέλει να κάνει εκείνη πρώτα…»![/styled_box]

Ο ρόλος του γονέα είναι να βοηθήσει το παιδί να εντοπίσει και να σέβεται τα όρια των υπολοίπων. Πολλές φορές τα παιδιά είναι ιδιαίτερα διαχυτικά και παρορμητικά με αποτέλεσμα να πέφτει το ένα πάνω στο άλλο, να προκαλούνται μικροατυχήματα και κλάματα. Η τιμωρία ή στοχοποίηση τους ενός παιδιού έναντι του άλλου δεν θα αποδώσει στον επιθυμητό βαθμό. Αντίθετα, αν ζητήσετε στα ίδια παιδιά να μπουν στην ομάδα ή στο παιχνίδι με ήρεμο τρόπο λέγοντας: «Ο τρόπος που μπήκατε στην ομάδα ήταν λίγο άγριος και από τους δύο θέλω να πάτε πάλι πίσω και να έρθετε πάλι μαζί αλλά περπατώντας ήρεμα. Αυτός είναι ο νέος τρόπος!» Έτσι κάθε φορά που τα παιδιά μπορεί να είναι πιο επιθετικά τους υπενθυμίζουμε με ήπιο τόνο στη φωνή μας «…σας περιμένω με τον καινούριο τρόπο…». Συνεπώς, και παρατήρηση δεν έγινε, και θετική στάση κράτησε ο γονέας, και αποδυναμώνεται η επιθετική τάση του παιδιού.

Πολύ συχνά τα παιδιά μιλούν ακατάπαυστα χωρίς να περιμένουν τη σειρά τους και πολλές φορές υπάρχουν αντιδράσεις. Το παιδί θα πρέπει να διδαχθεί να σταματά, να ακούει, να κοιτάει κατάματα τον άλλον και να ανοίγει διάλογο με απλές ερωτήσεις. Έτσι θα καταφέρει να εισαχθεί ευκολότερα στην ομάδα. Η συγκεκριμένη τεχνική είναι αρκετά σημαντικό να αρχίσει από το πλαίσιο της οικογένειας και έπειτα να επεκταθεί σε ευρύτερη ομάδα. Αν σε ένα παιδί δεν του επιτρέπεται να μιλάει ελεύθερα στην οικογένειά του γιατί είναι μικρό τότε υπάρχουν υψηλές πιθανότητες αυτό το παιδί να αδυνατεί να επικοινωνήσει στη διευρυμένη ομάδα. Για τα παιδιά που είναι πολύ μικρά και γεμάτα ενέργεια θα πρέπει να μάθουν να σταματούν ελέγχοντας το σώμα τους και να παρατηρούν.

Η τεχνική που εφαρμόζεται από παιδαγωγούς στις μεγάλες ομάδες είναι να επισημαίνεται και να επιβραβεύεται η σωστή στάση του παιδιού και όχι να επισημαίνεται και να τιμωρείται η λάθος. Για παράδειγμα η σωστή προσέγγιση είναι «Μπράβο Ευτύχη! Τόση ώρα πρόσεχες τι έλεγε ο Μάριος…, πήγαινε τώρα αρχηγός για το τρενάκι του κήπου», και όχι «Ευτύχη…καθόλου δεν προσέχεις το Μάριο! Είσαι ανυπόφορος!Θα βγεις τελευταίος διάλλειμα».

Επίσης, τα παιχνίδια ρόλων ενισχύουν την τροποποίηση της συμπεριφοράς του παιδιού. Απαιτούνται μόνο μικρές φιγούρες που αναπαριστούν τα παιδιά και τη συμμετοχή του γονέα για να προωθηθεί η σωστή στάση του παιδιού.

Για να είναι επιτυχημένη η συναναστροφή με τους ομιλήκους θα πρέπει τα παιδιά να μάθουν :

Να εκφράζουν τα συναισθήματά τους
Να μοιράζονται τα πράγματά τους
Να απομακρύνονται όταν κρίνεται απαραίτητο
Να αλληλεπιδρούν και με μικρότερα παιδιά
Να παίρνουν το χρόνο τους για να ηρεμήσουν και να αναστοχαστούν.

Κάποιες θετικές εκφράσεις που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν μετά την επιτυχημένη αλληλεπίδραση των παιδιών είναι:

Παιδιά μπράβο σας! Παίξατε με ωραίο τρόπο και συνεργαστήκατε!
Είμαι πολύ χαρούμενη που μοιραστήκατε τα παιχνίδια σας!
Χαίρομαι πολύ που ο ένας άκουγε τη γνώμη του άλλου!
Ενθουσιάστηκα όταν σας είδα ο καθένας να περιμένει τη σειρά του!
Περιμένω και την επόμενη φορά να κάνετε τόσο ωραίο και προσεκτικό παιχνίδι!

Η γενικότερη επιτυχία στηρίζεται στις επι μέρους επιτυχίες. Εστιάζοντας στα θετικά σημεία της στάσης του παιδιού ενισχύεται και η αυτοπεποίθησή του και αυτό θα το βοηθήσει να αντιμετωπίσει και τις υπόλοιπες κοινωνικές καταστάσεις.

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την Εφη Νικολοπούλου, πατήστε εδώ

Σχετικά άρθρα:

–Παιδικό Άγχος και πώς το αντιμετωπίζουμε ως γονείς, από την Έφη Νικολοπούλου

–Τι Σημαίνει Ποιοτικός Χρόνος με το Παιδί μου; από την Έφη Νικολοπούλου

–Τα παιδιά αναζητούν την αυτονομία τους, από την Έφη Νικολοπούλου

20/10/2014 0 comments

ΕΡΕΥΝΕΣ

Οι έφηβοι δε μιλούν για σεξ

written by Δήμητρα Βασιλείου

Κάτι λίγο περισσότερο από μισό λεπτό (για την ακρίβεια, 36 δευτερόλεπτα) είναι ο μέσος χρόνος που ξοδεύουν οι γιατροί συζητώντας με τους εφήβους για τη σεξουαλικότητά τους. Αυτό, τουλάχιστον, υποστηρίζει έρευνα που δημοσιεύθηκε στο JAMA Pediatrics.

Μάλιστα, περίπου το 1/3 των διαλόγων ανάμεσα στο γιατρό και τον έφηβο ασθενή καταλήγουν σε μηδενική αναφορά στη σεξουαλικότητα, η οποία εμπεριέχει μείζονα θέματα, όπως είναι η σεξουαλική δραστηριότητα των νεαρών, τα ραντεβού και τον σεξουαλικό προσανατολισμό.

Όπως αναφέρει ο Stewart C. Alexander, επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Duke, πολλές από αυτές τις επαφές ανάμεσα στους γιατρούς και τους εφήβους καταλήγουν σε μονόπλευρους διαλόγους. Ο έφηβος σπάνια μιλά ή ανταποκρίνεται σε ερωτήματα του γιατρού, όταν εκείνος ρωτά σχετικά με θέματα σεξουαλικότητας.

Στο πλαίσιο της έρευνας οι μελετητές άκουσαν ηχογραφημένες επισκέψεις γιατρών σε εφήβους που ζουν στη Βόρεια Καρολίνα των ΗΠΑ, ηλικίας 12 έως 17 ετών (με τη συναίνεση των γονιών τους) για το χρονικό διάστημα 2009-2012. Οι ερωτήσεις ποίκιλλαν από το απλό «Κάνεις σεξ;» μέχρι το «Πόσους συντρόφους είχες μέχρι τώρα;» ή το «Βγαίνεις με κάποιον ή κάποια», προκαλώντας μονολεκτικές απαντήσεις.

Ωστόσο, όπως συνιστούν οι ειδικοί, είναι σημαντικό οι έφηβοι να μιλούν ανοικτά στο γιατρό τους για θέματα που αφορούν στο σεξ, την ανατομία του σώματος, τη στύση, τις σεξουαλικές φαντασιώσεις, τον σεξουαλικό προσανατολισμό και τον οργασμό. Άλλωστε, πάνω απ’ όλα, είναι θέμα υγείας.

Πηγή: CNN

09/01/2014 0 comments

PSYCHO & SEX

Η ιστορία του Κου Caveman και της Κας Cavewoman

written by Κατερίνα Μαντά

O Caveman κυνηγούσε για να φέρει τροφή στην οικογένειά του και την προστάτευε από τις διάφορες απειλές. Η Cavewoman συνέλλεγε, ανέτρεφε τα παιδιά της και ήταν υπεύθυνη για την ασφάλεια της σπηλιάς της όταν ο Caveman έλλειπε για κυνήγι!

Για να μπορέσουν να είναι πιο αποτελεσματικοί στους ρόλους τους, τόσο το σώμα τους όσο και ο εγκέφαλος, στην πορεία της εξέλιξής τους, προσαρμοζόταν ανάλογα με τις απαιτήσεις. Έτσι οι άντρες έγιναν πιο ψηλοί, πιο μυώδεις και δυνατοί ενώ η σωματική εξέλιξη των γυναικών ήταν ανάλογη των δραστηριοτήτων τους. Ομοίως, οι εγκεφαλικές δομές ανδρών και γυναικών ακολούθησαν διαφορετική πορεία εξέλιξης επί εκατομμύρια χρόνια, έχοντας ως αποτέλεσμα τα δύο φύλα να επεξεργάζονται με διαφορετικό τρόπο τις πληροφορίες, να σκέφτονται και να πιστεύουν διαφορετικά πράγματα και να έχουν διαφορετικές αντιλήψεις, προτεραιότητες και συμπεριφορές.

Από τα τέλη του ’80 πληθώρα ερευνών για τις διαφορές μεταξύ των δύο φύλων και τον τρόπο λειτουργίας των εγκεφάλων τους, επιβεβαίωσαν ότι ο εγκέφαλος και οι ορμόνες που κυκλοφορούν στο σώμα των ανθρώπων υπαγορεύουν τον τρόπο σκέψης αλλά και την συμπεριφορά τους, ενώ αυτή ενισχύεται από την κοινωνική διαπαιδαγώγηση (π.χ. στα κοριτσάκια αγοράζουμε κούκλες, τους μιλάμε τρυφερά και τα αποκαλούμε όμορφα, ενώ στα αγοράκια αγοράζουμε αυτοκινητάκια και στρατιωτάκια, τους μιλάμε με δυνατή φωνή και τα αποκαλούμε δυνατά!).

Ποια είναι τα αποτελέσματα αυτής της εξέλιξης στην καθημερινή μας συμβίωση με το αντίθετο φύλο; Τι θέλουν τελικά οι άντρες και τι οι γυναίκες; Τι λένε οι μεν και τι ακούν οι δε;

Ας αρχίσουμε με έναν οικείο διάλογο:

Γιώργος: Που είναι το τυρί;
Μαρία: Στο ψυγείο!
Γιώργος: Εκεί ψάχνω αλλά δεν βρίσκω τίποτα!
Μαρία: Μα εκεί το έβαλα πριν λίγο!
Γιώργος: Είσαι σίγουρη; Δεν υπάρχει τυρί στο ψυγείο!
Εισβάλλει η Μαρία στην κουζίνα και με μία απλή κίνηση εμφανίζει το τυρί από το ΨΥΓΕΙΟ

ΕΞΗΓΗΣΗ: Οι γυναίκες (ως εξέλιξη της Cavewoman – φύλακας της σπηλιάς της) έχουν αναπτύξει ευρύτερη περιφερειακή όραση (45ο δεξιά-αριστερά) με αποτέλεσμα να μπορούν να δουν σχεδόν όλο το περιεχόμενο του ψυγείου με μία κίνηση, ενώ οι άνδρες (ως εξέλιξη του Caveman – κυνηγός, ο οποίος στοχεύει στο θήραμα) έχουν αναπτύξει καλύτερη μακρινή όραση σε στενότερο πεδίο, οπότε δυσκολεύονται να δουν πράγματα σε μικρή απόσταση, κάτι που για να το επιτύχουν χρειάζεται να γυρίζουν το κεφάλι δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω καθώς ψάχνουν.
Και συνεχίζοντας τον διάλογο…

Μαρία: Ορίστε το τυρί και Μη μου μιλάς εμένα με αυτόν τον τόνο!
ΕΞΗΓΗΣΗ: Οι γυναίκες είναι πιο ευαίσθητες στις διάφορες μεταβολές της έντασης και της οξύτητας του τόνου φωνής κάτι που τους δίνει την δυνατότητα να αντιλαμβάνονται τις συναισθηματικές αλλαγές του συνομιλητή τους. Επίσης οι γυναίκες έχουν την ικανότητα να μεταβιβάζουν με ταχύτητα από το ένα ημισφαίριο στο άλλο πληροφορίες , οπότε τους παρέχεται μεγάλη ευχέρεια στην πρόσληψη και ερμηνεία προφορικών, οπτικών και άλλων σημάτων. (Στην πρόσωπο με πρόσωπο επικοινωνία η γλώσσα του σώματος καλύπτει το 70% της επίδρασης του μηνύματος, ο τόνος φωνής το 20-30% και το υπόλοιπο καλύπτεται από τις λέξεις.)

Ενώ ο Γιώργος έχει αρχίσει να παρακολουθεί την αγαπημένη του εκπομπή η Μαρία συνεχίζει να του παραπονιέται, διαβάζοντας ταυτόχρονα μία συνταγή για κέικ και ψάχνοντας να βρει τα υλικά από το ψυγείο και τα ντουλάπια της κουζίνας!
ΕΞΗΓΗΣΗ: Στον γυναικείο εγκέφαλο υπάρχουν δύο περιοχές που αντιστοιχούν στον λόγο. Η μία εντοπίζεται στο πρόσθιο αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου και η άλλη εντοπίζεται στο δεξιό ημισφαίριο. Το ότι οι γυναίκες έχουν κέντρα λόγου και στα δύο εγκεφαλικά ημισφαίρια τις κάνει καλύτερες στην ομιλία. Ταυτόχρονα επειδή το κέντρο λόγου είναι εντοπισμένο σε συγκεκριμένες περιοχές , ο υπόλοιπος εγκέφαλος είναι ελεύθερος να καταπιαστεί με άλλες ασχολίες, δίνοντας της την δυνατότητα να μπορεί να κάνει πολλά πράγματα μαζί. Σε αυτή την ικανότητα της γυναίκας βοηθούν και τα οιστρογόνα (γυναικείες ορμόνες), τα οποία ωθούν τα νευρικά κύτταρα να δημιουργήσουν περισσότερες συνάψεις μέσα στον εγκέφαλο και μεταξύ των δύο ημισφαιρίων.

Κάποια στιγμή η Μαρία συνειδητοποιεί ότι ο Γιώργος δεν ανταποκρίνεται σε όσα του λέει, αλλά συνεχίζει να παρακολουθεί την αγαπημένη του εκπομπή!!
ΕΞΗΓΗΣΗ: Ο αντρικός εγκέφαλος είναι διαμορφωμένος για ένα πράγμα τη φορά, επειδή έχει λιγότερες συνεκτικές ίνες μεταξύ αριστερού και δεξιού ημισφαιρίου και πιο κατατετμημένο εγκέφαλο.

Αφού έχει περάσει η ώρα και τα πράγματα έχουν ηρεμήσει η Μαρία αποφασίζει να μιλήσει στον Γιώργο για την μέρα της:
Μαρία: Σήμερα η μέρα άρχισε άσχημα από το πρωί. Έκανε περισσότερο κρύο από αυτό που υπολόγιζα και δεν είχα μαζί μου κάτι πιο χοντρό να φορέσω
Γιώργος: (την διακόπτει) Αυτές τις μέρες είναι καλό να έχεις μαζί σου κάτι, είδα χτες στις ειδήσεις ότι ο καιρός μάλλον θα συνεχίσει έτσι!
Εκείνος σκέφτεται: Ωραία της έλυσα το πρόβλημα
Εκείνη σκέφτεται: Μα γιατί με διακόπτει και δεν κάθεται να ακούσει;
Μαρία: …κι όταν πήγα στο αυτοκίνητο είδα ότι πάλι έχει ανάψει το λαμπάκι της βενζίνης και έπρεπε να ψάξω για…
Γιώργος: (την διακόπτει)Δεν είναι ανάγκη να σε ειδοποιεί το λαμπάκι, σου έχω πει να βάζεις βενζίνη κάθε τόσο ώστε να μη χρειάζεται να τρέχεις πάντα τελευταία στιγμή.
Εκείνος σκέφτεται: Το δεύτερο πρόβλημα που της λύνω… μα καλά γιατί δεν βάζει το μυαλό της να δουλέψει; Είμαι υποχρεωμένος να της λύνω όλα τα προβλήματα;
Εκείνη σκέφτεται: Μα γιατί με διακόπτει και δεν κάθεται να ακούσει; Αγνοεί τις διακοπές του και συνεχίζει…
ΕΞΗΓΗΣΗ: Η γυναίκα σκέφτεται δυνατά κι αυτό το θεωρεί μία μορφή επικοινωνίας, έκφραση φιλίας, εμπιστοσύνης κτλ. Ο άντρας νομίζει ότι του δίνει μία λίστα με προβλήματα τα οποία καλείται να λύσει, έτσι αγχώνεται, εκνευρίζεται ή προσπαθεί να της βρει λύση και να της πει τι να κάνει. Για να υπάρξει εποικοδομητική συζήτηση σε αυτή την περίπτωση ο Γιώργος πρέπει να καταλάβει ότι όταν η Μαρία μιλάει δεν θέλει λύσεις, θέλει απλά να εκθέσει και να μοιραστεί τις σκέψεις της. Γενικότερα, οι γυναίκες στην επικοινωνία τους έχουν μεγαλύτερη ροή πληροφοριών, θίγοντας πολλά θέματα ταυτόχρονα χρησιμοποιώντας πολλές φορές τον έμμεσο λόγο. Οι άντρες, από την άλλη, κάνουν μικρές προτάσεις, καλύτερα δομημένες, αρχίζοντας με μία απλή εισαγωγή, στην συνέχεια λένε με σαφήνεια αυτό που θέλουν και καταλήγουν σε ένα συμπέρασμα.

Αφού η Μαρία παρατηρεί λίγο καλύτερα τον Γιώργο συνειδητοποιεί ότι φαίνεται κάπως προβληματισμένος. Ενώ τον ρωτάει τι έχει εκείνος αποφεύγει την απάντηση…

ΕΞΗΓΗΣΗ: Όταν ο άνδρας είναι θυμωμένος ή στεναχωρημένος, κλίνεται στον εαυτό του και γίνεται απόμακρος, επειδή είναι από την φύση του καχύποπτος, αμυντικός και κρύβει την συναισθηματική του κατάσταση για να διατηρήσει τον έλεγχο («οι άντρες δεν κλαίνε» – κοινωνική διαπαιδαγώγηση). Όταν η γυναίκα προσπαθεί να πείσει τον άντρα να μιλήσει για τα αισθήματά ή τα προβλήματά του, εκείνος αντιστέκεται γιατί το εκλαμβάνει ως κριτική ή νομίζει ότι δεν τον θεωρεί ικανό. Η γυναίκα συζητά τα προβλήματά της για να ανακουφιστεί από το στρες. Αλλά θέλει να την ακούσουν όχι να της λύσουν το πρόβλημα. Όταν ο άντρας βρίσκεται υπό πίεση και προσπαθεί να λύσει ένα πρόβλημά του χρησιμοποιεί το δεξί του εγκεφαλικό ημισφαίριο για να βρει λύση ενώ σταματά να το χρησιμοποιεί για να ακούει και να μιλά – ένα πράγμα την φορά!

Την επόμενη μέρα η Μαρία με τον Γιώργο έχουν προγραμματίσει να βγουν για ψώνια. Αποφασίζουν να οδηγήσει η Μαρία. Στο αυτοκίνητο ακούγονται οι γνωστοί διάλογοι:
Γιώργος: Πρόσεχε τον άνθρωπο στα αριστερά σου…(φρεναρίσματα)…καλά δεν με ακούς; Σου είπα να προσέξεις αριστερά όχι να πας κατά πάνω του!
Μαρία: Μα…νόμιζα ότι μου έλεγες να προσέξω από την άλλη μεριά!
Γιώργος: Στρίψε στα 200 μέτρα, δεξιά έτσι θα γλιτώσουμε την κίνηση.
Μαρία: Εννοείς από το περίπτερο που βλέπω μπροστά;
ΕΞΗΓΗΣΗ: Οι γυναίκες χρησιμοποιούν και τις δύο πλευρές του εγκεφάλου, γι’αυτό πολλές δυσκολεύονται να ξεχωρίσουν τη δεξιά από την αριστερή μεριά. Αντίθετα, επειδή οι άντρες χρησιμοποιούν είτε το δεξί είτε το αριστερό ημισφαίριο, εντοπίζουν πιο εύκολα τη δεξιά από την αριστερή μεριά. Επίσης, τα χαμηλά επίπεδα τεστοστερόνης μειώνουν την χωρική αντίληψη της γυναίκας ενώ τα υψηλά επίπεδα οιστρογόνων ενισχύουν την ευφράδεια της και τις λεπτές κινητικές της ικανότητες. Έρευνες δείχνουν ότι ενώ ο εγκέφαλος των κοριτσιών αντιλαμβάνεται τέλεια τις δύο διαστάσεις, των αγοριών έχει την ικανότητα να βλέπει και την Τρίτη διάσταση (από την ηλικία των 4 ετών κιόλας).

Καταλάβατε;

10/10/2013 0 comments

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Πώς αντιμετωπίζεται το άγχος στα παιδιά;

written by Ιωαννα Βλασση

Η τρέχουσα οικονομική κρίση δεν αφήνει ανεπηρέαστο τον ψυχολογικό τομέα ακόμη και για τα παιδιά, τα οποία γίνονται καθημερινά μάρτυρες δυσοίωνων προβλέψεων για το μέλλον καθώς και διαπληκτισμών ανάμεσα σε αγαπημένα τους πρόσωπα.
Η πίεση που μπορεί να νιώθει ένα παιδί (από το σχολείο, από τους φίλους τους, από το περιβάλλον του) μπορεί να το οδηγήσει σε κατάσταση έντονου άγχους, που πολλές φορές μπορεί να μην είναι καν ελεγχόμενο, διότι ένα παιδί σπάνια γνωρίζει με ποια μέσα μπορεί να αντιμετωπίσει το στρες ή αγχώδη διαταραχή.

Υπάρχουν πολλοί στρεσογόνοι παράγοντες που επηρεάζουν ένα άτομο σε νεαρή ηλικία. Στο σχολείο για παράδειγμα, ένα παιδί μπορεί εύκολα να φοβηθεί σκεπτόμενο ότι δεν είναι αρκετά έξυπνο για να ανταπεξέλθει σε αυτό που του ζητάνε, ή επειδή δεν καταλαβαίνει κάτι που του εξηγούν, με αποτέλεσμα να νιώσει έντονη πίεση.

Επιπλέον, πηγές άγχους μπορούν να αποτελέσουν και κάποια αρνητικά βιώματα οι καταστάσεις που ζει και βλέπει μέσα στην οικογένειά του. Για παράδειγμα, ένα διαζύγιο ή κάποιος θάνατος αγαπημένου προσώπου έχουν αντίκτυπο που εκδηλώνεται με άγχος στα παιδιά. Επίσης, αυτή την εποχή που τα περισσότερα σπίτια βιώνουν τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, τα παιδιά γίνονται συχνά μάρτυρες ή παρατηρητές συζητήσεων ή τσακωμών γύρω από οικονομικά θέματα, γεγονός που τα κάνει να νιώθουν ανασφαλή και ότι βρίσκονται σε κίνδυνο. Ακόμη, όμως και οι ταινίες στην τηλεόραση ή τα δελτία ειδήσεων, και γενικότερα κάποιες δυσοίωνες προβλέψεις, μπορούν να αγχώσουν και να στενοχωρήσουν ένα παιδί που δεν έχει την ικανότητα ακόμη σε τόσο μικρή ηλικία να αξιολογήσει καταστάσεις και προβλήματα.

Είναι σημαντικό για τους γονείς, αν αντιληφθούν ότι το παιδί τους ζει με άγχος, να εντοπίσουν από πού προέρχεται και να το αντιμετωπίσουν εγκαίρως. Οι ίδιοι θα πρέπει να αποτελούν πρότυπα ψυχραιμίας, και να μη δείχνουν αγχωμένοι με ό, τι μπορεί να συμβαίνει, διότι τα παιδιά για να λειτουργήσουν σωστά χρειάζονται να νιώθουν ότι βρίσκονται σε ασφαλές περιβάλλον και συχνά λαμβάνουν ως πρότυπο τον τρόπο σκέψης των γονιών τους. Αν οι γονείς δείχνουν αβεβαιότητα, τα παιδιά χάνουν τις σταθερές τους.

Ο διάλογος είναι πολύ σημαντικός σε επίπεδο γονέα – παιδιού. Ακούστε τι έχει να σας πει το παιδί σας, και μην υποτιμάτε τα άγχη και τις ανησυχίες του. Κάντε το να νιώσει την ασφάλεια που χρειάζεται για να μοιραστεί μαζί σας τα προβλήματά του, και δείξτε του ότι είναι σημαντικός και μοναδικός άνθρωπος χωρίς να του ασκείτε αυστηρή κριτική.
Επιδείξτε στο παιδί σας εμπιστοσύνη και μάθετέ του να δείχνει εμπιστοσύνη και σε άλλους ανθρώπους. Η κοινωνικοποίηση είναι πολύ σημαντική για την αποβολή του στρες. Όταν μοιράζεται τις ανησυχίες του με φίλους τότε η σημασία τους μειώνεται και η λύση βρίσκεται πιο κοντά.

Τα όρια και το πρόγραμμα είναι βασικές αρχές που θα πρέπει να τηρούνται, ώστε να μην έρχεται αντιμέτωπο ένα παιδί με το άγχος να τα προλάβει όλα, όμως παράλληλα η ύπαρξη ενός προγράμματος θα πρέπει να είναι τέτοια ώστε να μην προκαλεί επιπλέον άγχος, αλλά να βάζει σε σειρά τις προτεραιότητες που θα πρέπει να έχει, ακόμη και να μάθει να λέει όχι σε κάτι που δεν του ταιριάζει.

Το συμπέρασμα είναι ένα και καλό θα ήταν να γίνει βίωμα από νεαρή κιόλας ηλικία: Για να υπάρχει πρόβλημα υπάρχει και λύση! Όσο πιο ψύχραιμα την αναζητούμε, τόσο πιο γρήγορα θα φτάσουμε κοντά της!

25/02/2013 0 comments

ΑΠΟΨΕΙΣ

Πότε το “αρκετά” είναι αρκετά;

written by The K-magazine

Έρχεται κάποτε μία στιγμή στη ζωή κάθε ανθρώπου που για κάποιο θέμα που τον αφορά, είτε είναι επαγγελματικό, είτε ερωτικό, είτε αφορά κάποια άλλη σημαντική σχέση της ζωής του, που δεν πάει άλλο η κατάσταση που βιώνει, και λέει «φτάνει». Πότε όμως αυτό το «φτάνει» είναι η σωστή ώρα να το πει; Λογικά δεν είναι για όλους η ίδια στιγμή. Δεν έχουμε όλοι τις ίδιες αντοχές και την ίδια υπομονή. Για παράδειγμα είναι άνθρωποι που από το πρώτο λάθος του άλλου τον έχουν ήδη ξεγράψει και άλλοι πάλι που μπορεί να κάνουν χρόνια υπομονή, ελπίζοντας κάτι να αλλάξει προς το καλύτερο.

Προσωπικά γνωρίζω πολύ καλά την δεύτερη κατηγορία. Δεν αφήνω την ελπίδα μου με τίποτα, προσπαθώ ακόμα και όταν όλα δείχνουν ότι μάλλον το παιχνίδι είναι χαμένο. Μπορεί να είναι λάθος η τακτική μου, αλλά όταν θα είμαι μόνη και θα έχω να λογοδοτήσω στον εαυτό μου, θέλω να έχω το θάρρος να του πω ότι «έκανες ότι μπορούσες, όποτε μην μετανιώνεις , αν κάτι δεν βγήκε δεν έφταιγες εσύ». Αλλά αν λειτουργήσει και καταφέρω εκείνο που ονειρεύομαι πάλι θα μπορώ περήφανα να απαντήσω στη φωνούλα μέσα μου πως ότι και αν έλεγες «εγώ τα κατάφερα και είχα δίκιο».

Στη περίπτωση που τα παρατάς και δεν παλεύεις για τίποτα από την πρώτη δυσκολία, δεν ξέρω τι μπορείς να πεις στον εαυτό σου. Ίσως πάλι να μην ανοίγεις καν διάλογο μαζί του. Αλλά αν μια μέρα γυρίσει και σε ρωτήσει τι θα γινόταν αν το πάλευες λίγο παραπάνω τι θα πεις; Ειλικρινά δεν ξέρω ποια περίπτωση είναι σωστή και ποια λάθος, εξάλλου νομίζω ότι είναι εντελώς υποκειμενική η άποψη, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω σε καμία περίπτωση την αίσθηση της παραίτησης.
Σαφέστατα και δεν συμφωνώ με το να καταπιέζουμε τον εαυτό μας να κάνει πράγματα που δεν θέλει ή δεν μπορεί, αλλά ούτε και το αντίθετο, να τον εμποδίζουμε να κάνει πράγματα που θέλει, επειδή μπορεί να στραπατσαριστεί λίγο η εικόνα μας. Στο κάτω-κάτω δεν ζούμε παρέα με τον εγωισμό μας αλλά με τους ανθρώπους που αγαπάμε γύρω μας και με ό,τι μας κάνει χαρούμενους. Δεν άκουσα λοιπόν πότε κανένας να έγινε ευτυχισμένος επειδή ήταν πολύ εγωιστής και κοίταγε μόνο τον εαυτό του.

Μπορεί η άποψη αυτή να είναι ρομαντική , ή παιδικά αισιόδοξη, αλλά πραγματικά κουράστηκα από όλους εκείνους που παραδίδουν τα όπλα για οτιδήποτε χωρίς να κάνουν ένα βήμα πιο πέρα μόνο και μόνο γιατί βαριούνται ή γιατί περιμένουν κάτι άλλο να τους έρθει πιο εύκολα.

Εξάλλου και η κατάσταση στην οποία έχει φτάσει η κοινωνία, η πολιτική μας και οι μεταξύ μας σχέσεις από αυτό δεν είναι από την εύκολη «παράδοση»; Λέμε «φτάνει» αμέσως και δεν παλεύουμε πλέον για τίποτα.

Αναρωτηθείτε τι είναι αυτό που αγαπάτε πραγματικά και παλέψτε, ακόμα και αν είναι ένας άνθρωπος, μία δουλειά, μία ιδέα ή μία φιλία. Τίποτα δεν τελειώνει πραγματικά αν εμείς δεν πούμε «τέλος». Γιατί σε μερικά χρόνια όταν θα βρεθείτε αντιμέτωποι με τις σκέψεις σας, τότε δεν θα μπορείτε να κρυφτείτε και θα πρέπει να σταθείτε απέναντι τους.
Μην ξεχνάτε ότι μπορούμε να εξαφανιστούμε από όλους αν το θελήσουμε αλλά ποτέ από το μυαλό μας και τα μάτια μας όταν κοιταζόμαστε στο καθρέφτη.

Για αυτό κάντε ό, τι μπορείτε για όσο καιρό μπορείτε και όσο καλύτερα γίνεται, και όταν πλέον κουραστείτε, ή νιώσετε ότι δεν έχει πλέον κανένα νόημα, αφήστε το και συνεχίστε. Το παν είναι να είσαστε καλά με το «εσάς» και την ψυχή σας.

17/01/2013 0 comments