Αλήθεια σε ποιόν δεν έχει τύχει να βρεθεί σε μία κατάσταση όπου όλοι είναι εναντίον του και κανένας δεν βλέπει λάθος πέρα από εκείνον. Αν μάλιστα είσαστε σαν εμένα που κανένα συναίσθημα σας δεν μπορεί να κρυφτεί, τότε τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα! Τα νεύρα , ο θυμός, η αγανάκτηση, η στενοχώρια, όλα γιγαντώνονται και γίνονται ένα τεράστιο βουνό έτοιμο να πέσει πάνω σου και να σε πλακώσει. Φανταστείτε λοιπόν σε αυτή τη κατάσταση να έχεις ούτε έναν σύμμαχο.
Το συναίσθημα, όποιο και αν είναι αυτό, μεγαλώνει ακόμα πιο πολύ και γίνεται ένα θηρίο έτοιμο να σε φάει, πρώτα εσένα τον ίδιο που το νιώθεις και μετά τους γύρω σου. Κάπως έτσι αρχίζουν οι άλλοι να σε βλέπουν με άλλη ματιά και από εκεί που ήσουν ένα καλό και γλυκό παιδί γίνεσαι ο πιο κακός άνθρωπος του κόσμου που θέλει να «εκδικηθεί» και να κατασπαράξει του πάντες. Τότε λοιπόν είναι που αρχίζεις πρώτος εσύ να αμφισβητήσεις τον εαυτό σου.
Κοιτάς το πρόσωπο σου στον καθρέφτη και το βλέπεις μέσα από τα μάτια των άλλων, φωνάζοντας από μέσα σου « Δεν είμαι αυτό που νομίζουν, δεν είμαι κακός άνθρωπος». «Δεν είμαι τόσο λάθος, δεν είμαι τόσο τρελή και άδικη». Αλλά όταν ακόμα και οι πιο δικοί σου άνθρωποι είναι αντίθετοι σε όλα όσα εσύ νομίζεις, τότε ναι πραγματικά αρχίζεις να τρελαίνεσαι! Τι κάνεις λοιπόν τη στιγμή που νιώθεις ότι ο κόσμος σου έχει καταρρεύσει , όταν η καταιγίδα δείχνει να έχει περάσει;
Αρχικά προσπαθείς να ανακτήσεις την εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου, έπειτα προσπαθείς να διορθώσεις ό, τι λάθος έκανες – πότε δεν φταίει μόνο ένας και ποτέ δεν έχει μόνο ένας δίκιο. Στη συνέχεια ελπίζεις ότι όσοι σε αγαπούν πραγματικά θα καταλάβουν πού είχες δίκιο και πού άδικο και θα σου συγχωρήσουν τα λάθη σου, όπως κι εσύ τα δικά τους. Αν δεν το κάνουν μην τρομάξεις, σκέψου απλά ότι μάλλον δεν ήταν πότε πραγματικά δικοί σου άνθρωποι.
Όλοι οι αγαπημένοι μας είναι σημαντικοί στη ζωή μας, αλλά κανένας δεν είναι τόσο σημαντικός όσο ο εαυτός μας, καθώς εκείνον κουβαλάμε και με αυτόν πορευόμαστε. Αν για ένα γεγονός, μεγάλο ή μικρό, κάποιος μας ξεγράψει και μας “αφήσει” τότε θα πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν φταίμε μόνο εμείς. Αντιθέτως, θα πρέπει να σηκώσουμε το κεφάλι ψηλά και να προχωρήσουμε , όπως κάνουμε για να ξεπεράσουμε κάθε δύσκολη στιγμή.
