Tag:

εγκατάλειψη

Γιατί η Wendy εγκατέλειψε τη Χώρα του Ποτέ-Ποτέ; από την Ελ. Καμπισοπούλου

Πιθανόν να έχετε ακούσει τον όρο «σύνδρομο Peter Pan». Πρόκειται για έναν όρο που χρησιμοποίησε ο ψυχολόγος Dan Kiley το 1983, στο ομώνυμο βιβλίο του “Τhe Peter Pan Syndrome: Men who have never grown up” για να περιγράψει ένα σύνολο συμπτωμάτων που χαρακτηρίζουν τον τύπο ενός άνδρα που μολονότι ηλικιακά έχει μεγαλώσει, αρνείται να ωριμάσει και αποφεύγει να αναλάβει την ευθύνη του ως ώριμο άτομο. Ίσως να τον γνωρίζετε κιόλας, μιας και υπάρχουν τόσοι πολλοί (εντάξει, όχι μόνο άνδρες). Αυτός ο άνδρας νιώθει καλά απολαμβάνοντας την ελευθερία της νιότης του και θέλει να παραμείνει αγόρι, να παραμείνει παιδί. Αδυνατεί να αντιμετωπίσει τους φόβους και τις ευθύνες, δυσκολεύεται να συντηρήσει μακροχρόνιες σχέσεις και δεσμούς και τείνει να κατηγορεί τους άλλους για τις αποτυχίες του.

Ας αφήσουμε όμως τον Peter Pan και ας πάμε να δούμε ποια είναι η Wendy. H Wendy είναι η γυναίκα πίσω από τον Peter Pan. Είναι εκείνη που ασχολείται με όλα εκείνα που ο Peter δε μπορεί ή δε θέλει, έτσι ώστε αυτός να «επιβιώσει». Kαι όπως για τον Peter έτσι και για τη Wendy o Dan Kiley έχει χρησιμοποιήσει τον όρο «Wendy Syndrome» για να περιγράψει ένα σύνολο συναισθημάτων και συμπεριφορών που την χαρακτηρίζουν.

H Wendy αντιπροσωπεύει τo μητρικό πρωτότυπο και ως τέτοια φιγούρα λειτουργεί για τον Peter Pan. Υπερπροστατευτική, παίρνει την κάθε απόφαση και αναλαμβάνει τις ευθύνες του, καλύπτει τα κενά του και με αυτόν τον τρόπο δικαιολογεί την αναξιοπιστία του.

Το «σύνδρομο της Wendy» αφορά (συνήθως) γυναίκες οι οποίες εξαρτώνται από το σύντροφό τους με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Συμπεριφέρονται ως μητέρες, αντιμετωπίζοντάς τους ως ανώριμα παιδιά. Δεν έχει σημασία αν ως ζευγάρι o Peter και η Wendy έχουν κάνει δικά τους παιδιά, αφού μπορεί να την ακούσετε να λέει ότι «νιώθει σα να έχει τρία παιδιά, αντί για δύο», συμπεριλαμβάνοντας και τον καλό της μέσα σ’ αυτά. Ταυτόχρονα, μέσα από το ρόλο της προσπαθεί να «ελέγξει» τον Peter όπως θα έκανε μια υπερπροστατευτική μητέρα.

Σύμφωνα με τον Dr. Kiley, προκειμένου μια γυναίκα να μεταμορφωθεί σε Wendy χρειάζεται να υπάρχουν ορισμένες συνθήκες: «Θα πρέπει σε κάποιο βαθμό να υποφέρει από ένα φόβο απόρριψης, να συντηρεί μια αρνητική αυτοεικόνα μέσα από μια εσωτερική φωνή κατωτερότητας και να είναι τόσο προσηλωμένη στην κοινωνική της εικόνα που αδυνατεί να εξετάσει την πραγματική της προσωπική ζωή».

Μεταμορφώνεται σε Wendy παρακινημένη από μια εσωτερική ανάγκη για αποδοχή και υποστήριξη και από το φόβο να μην την εγκαταλείψουν. Παίρνοντας ένα μητρικό ρόλο προς το σύντροφό της, νιώθει ότι προστατεύεται από την πιθανή απόρριψη που κατά τη γνώμη της είναι αναπόφευκτη αν αυτός θυμώσει.

Τα συμπτώματα της Wendy περιλαμβάνουν:

– έλλειψη μιας ξεκάθαρης αίσθησης ταυτότητας

– απουσία προσωπικής άποψης και έλλειψη επαφής με τις επιθυμίες και τις προτιμήσεις της

– εξάρτηση από την έγκριση των άλλων

– συντήρηση μιας αποδεκτής κοινωνικής ταυτότητας

Σύμφωνα με τον Dr Kiley, η Wendy αγνοεί την ύπαρξη του προβλήματος και τείνει να πιστεύει ότι ο σύντροφός της δεν θα μπορούσε να επιβιώσει χωρίς εκείνη. Σηκώνει στους ώμους της ένα μεγάλο φορτίο ευθύνης, προσπαθώντας να κρατάει την ισορροπία του συστήματος. Ακόμη και αν o Peter κάνει αυτό που θέλει από το φόβο να τη χάσει και τις δικές του ενοχές, αργότερα θυμώνει που τον «ανάγκασε» να το κάνει. Μπορεί επιφανειακά να της λέει «ναι» για να αποφύγει τα παράπονά της αλλά θα εξακολουθήσει το «χαβά» του, οδηγώντας τη σε ακόμη μεγαλύτερη ματαίωση. Η Wendy αρχίζει να κυμαίνεται ανάμεσα στο να αισθάνεται μάρτυρας στη σχέση τους και στο να τον τιμωρεί με διάφορους “παθητικούς” τρόπους (από το να αγοράζει πράγματα που δεν χρειάζεται πραγματικά τη στιγμή που χρήματα δεν περισσεύουν, να του στερεί το σεξ ή να αναπτύξει ψυχοσωματικά συμπτώματα και να τον βάλει να την τρέχει στους γιατρούς, μέχρι να αναπτύξει κάποια εξωσυντροφική σχέση για βρει τη ζεστασιά που της λείπει).

Τέλος είναι πολύ πιθανό για τη Wendy κάποια στιγμή να «πιάσει πάτο», όταν νιώσει ότι έχει εξαντλήσει όλους της τους πόρους και τις τακτικές αντιμετώπισης και τότε πια μπορεί να αναζητήσει βοήθεια.

Δεν είναι τυχαίο που η Wendy, στο πρωτότυπο παραμύθι του Peter Pan, μετά την περιπέτειά της στο πλευρό του εγκατέλειψε τη «Χώρα του Ποτέ» και επέστρεψε στο σπίτι της, για να φροντίσει την άρρωστη μητέρα της. Ο Peter την ακολούθησε και μολονότι η Mrs Darling, η μητέρα της προσφέρθηκε να τον υιοθετήσει όπως και τα άλλα παιδιά εκείνος σύντομα πέταξε πάλι μακριά από το φόβο του ότι «θα τον πιάσουν και θα τον κάνουν άντρα».

Η Wendy βλέπετε αποφάσισε ότι ήθελε ή (ότι έπρεπε να μεγαλώσει). Δεν μπορούσε να ακολουθεί τον Peter στις ατελείωτες περιπέτειές του και να έχει το νου της να τον σώζει από κινδύνους και μπελάδες ή να τον περιθάλπει μετά τις απερισκεψίες του. Ίσως ήταν η αρρώστια της δικής μητέρα της που την έβαλε σε σκέψεις… η ιδέα ότι στην πραγματικότητα οι άνθρωποι μεγαλώνουν και αρρωσταίνουν και κάποτε πεθαίνουν κιόλας…

Τελικά μεγαλώνουμε έτσι κι αλλιώς, είτε συναινούμε σε αυτό είτε όχι και ίσως η απόφαση να το κάνουμε συνειδητά και με τη θέλησή μας να είναι προτιμότερη επιλογή από το να ζούμε ατελείωτες περιπέτειες στη Χώρα του Ποτέ και στο πλευρό ενός κακομαθημένου και ανώριμου ήρωα παραμυθιού που θέλει να παραμείνει παιδί.

Αυτή είναι και η απάντηση για την κάθε Wendy– να είναι πρόθυμη να μεγαλώσει η ίδια και να μάθει να δημιουργεί σχέσεις μέσα στις οποίες εκείνη και ο σύντροφός της θα αλληλεπιδρούν, τουλάχιστον σε γενικές γραμμές, με έναν ώριμο τρόπο.

Σημείωση: Μέσα σε όλα τα παραπάνω είναι ίσως φυσικό κάπου να αναγνωρίζετε τον εαυτό σας μιας και όλοι στη ζωή μας έχουμε λειτουργήσει με κάποιον από τους παραπάνω τρόπους. Η διαφορά ανάμεσα στην προσοχή, την προστασία και στη φροντίδα για τον άλλο (που μπορεί να φτάσουν και στην υπερπροστατευτικότητα) και στο σύνδρομο της “Wendy” είναι ότι στην περίπτωσή της εκείνο που την κινητοποιεί είναι στην πραγματικότητα ο φόβος της εγκατάλειψης.

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε την πρωτότυπη πλοκή της ιστορίας του Peter Pan

Περισσότερα για την ψυχολόγο Έλενα Καμπισοπούλου μπορείτε να διαβάσετε εδώ

10/12/2014 0 comments

NEWS

To Voyager-1 εγκατέλειψε το ηλιακό σύστημα

written by George Portelli

Το Voyager-1 εκτοξεύτηκε το 1977 και αποστολή του ήταν να μελετήσει τους πιο μακρινούς πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος αλλά μαζί με το δίδυμο σκάφος Voyager-2 που εκτοξεύτηκε με διαφορά λίγων εβδομάδων συνέχισαν το ταξίδι τους.
Προς έκπληξη των επιστημόνων τα δύο σκάφη εξακολούθησαν να λειτουργούν κανονικά και να αποστέλλουν δεδομένα από τις εσχατιές του ηλιακού μας συστήματος. Επιστήμονες του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Νέου Μεξικού με άρθρο τους που θα δημοσιευθεί στην επιθεώρηση «Geophysical Research Letters» υποστηρίζουν ότι το Voyager-1 έκανε το ιστορικό πέρασμα από το ηλιακό μας σύστημα στο διαστρικό κενό.

Το Voyager-1 είναι το πρώτο ανθρώπινο δημιούργημα που καταφέρνει να ταξιδέψει τόσο μακριά. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε απόσταση περίπου 18 δισ. χλμ από τη Γη ενώ το Voyager-2 το ακολουθεί σε απόσταση περίπου 3 δισ. χλμ.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η NASA δεν έχει ακόμη επιβεβαιώσει επίσημα το γεγονός. Ακόμη και να μην έχουν δίκιο οι ερευνητές είναι θέμα λίγων ημερών ή εβδομάδων για να φύγει το Voyager-1 από το ηλιακό μας σύστημα. Οι επιστήμονες πάντως περιμένουν με αγωνία να λάβουν δεδομένα από το ερευνητικό σκάφος όταν αυτό βρεθεί στο διαστρικό κενό τα οποία όπως είναι ευνόητο μπορεί να αποδειχθούν εξαιρετικά χρήσιμα.

Πηγή: http://www.tovima.gr

21/03/2013 0 comments

ΕΡΕΥΝΕΣ

Αναλφάβητος ένας στους δέκα Έλληνες

written by George Portelli

Σοκαριστικά είναι τα ποσοστά των αναλφάβητων Ελλήνων, σύμφωνα με τα οποία ένα στους δέκα δεν έχει τελειώσει το Δημοτικό. Σε δημοσίευμα στα “Νέα” ο Χρήστος Κάτσικας τονίζει πως κάθε χρόνο 5.000 με 7.000 παιδιά εγκαταλείπουν το σχολείο εν έτει 2012.

Είναι ενδεικτικό πως τη στιγμή που 1.265.168 είναι ο αριθμός των πτυχιούχων στη χώρα μας, ο αριθμός εκείνων που εγκατέλειψαν το σχολείο χωρίς να πάρουν απολυτήριου γυμνασίου ή είναι αναλφάβητοι φτάνει σήμερα τα 3,8 εκατομμύρια.
Μάλιστα, με την προτελευταία απογραφή έγινε γνωστό ότι περίπου ένας στους δέκα κατοίκους της χώρας δεν έχει ολοκληρώσει ούτε καν το δημοτικό.

Αξίζει να σημειωθεί πως υπάρχουν περιοχές στη χώρα με αρνητικό ρεκόρ στη μαθησιακή διαρροή. Οι νομοί Ροδόπης και Ευρυτανίας είναι αυτοί με τα υψηλότερα ποσοστά, καθώς το 67,4% και 64,6% των μαθητών δεν καταφέρνουν να πάρουν είτε απολυτήριο γυμνασίου, είτε ακόμη και δημοτικού.

[quote_right]Συγκεκριμένα στο νομό Ρεθύμνου η εγκατάλειψη του σχολείου “χτυπά κόκκινο” , με το ποσοστό των ατόμων ηλικίας 15-29 ετών που έχουν απολυτήριο γυμνασίου ή δημοτικού, να αγγίζει το 43,5%.[/quote_right]

Οι αιτίες εγκατάλειψης
Οι αιτίες της εγκατάλειψης διαφέρει από περιοχή σε περιοχή, αλλά εντοπίζεται κυρίως στην απογοήτευση των παιδιών που δε μιλούν καλά την ελληνική γλώσσα και στη μετανάστευση της οικογένειάς τους για να βρουν δουλειά.

Όπως εξηγούν οι εκπαιδευτικοί το φαινόμενο έχει παρελθόν, καθώς στις ορεινές περιοχές οι κάτοικοι δε θεωρούν τη μόρφωση των παιδιών σημαντική και τα προτρέπουν να εγκαταλείψουν.

Το “αντίο” στο σχολείο δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Η χώρα μας να βρίσκεται στην 8η θέση μεταξύ 27 χωρών, με τη Μάλτα να κατέχει την αρνητική πρωτιά. Ακολουθεί η Πορτογαλία και η Ισπανία με 28,7% και 28,4% αντίστοιχα. Η χώρα με τη μικρότερη μαθητική διαρροή είναι, βάσει των στοιχείων, η Σλοβακία.

Πηγή: http://news247.gr

19/10/2012 0 comments

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Πολλαπλασιάζονται οι βρεφοδόχοι

written by George Portelli

Τα βρίσκει κανείς στην είσοδο των μαιευτηρίων, στο προαύλιο των δημαρχείων, κοντά σε εκκλησίες, σε πολυσύχναστους δρόμους. Από μακριά μοιάζουν με διαφανή κιβώτια. Στο εσωτερικό τους υπάρχει ένα αυτοθερμαινόμενο κρεβάτι, μία κάμερα και ένα σύστημα συναγερμού που συνδέεται με το πλησιέστερο κέντρο υγείας. Και πάνω στη θυρίδα, ένα υποτυπώδες εγχειρίδιο που κατευθύνει τους χρήστες πώς να το ανοίξουν, να τοποθετήσουν το βρέφος και στο τέλος να το ξανακλείσουν.

Στον Μεσαίωνα, που ασφαλώς δεν υπήρχαν αυτά τα κομφόρ, τα ονόμαζαν πύργους εγκατάλειψης. Σήμερα βρεφοδόχους. Οπως και να τα πει κανείς, η λειτουργία τους παραμένει η ίδια: απευθύνονται σε γονείς που θέλουν να εγκαταλείψουν τα νεογέννητα μωρά τους με πλήρη μυστικότητα, χωρίς να αναγκαστούν να δώσουν προσωπικά στοιχεία. Γι’ αυτούς, που για οικονομικούς ή άλλους λόγους δεν μπορούν να μεγαλώσουν το μωρό τους, είναι μια λύση. Για τους πολέμιους των αμβλώσεων, μία ευκαιρία ζωής, ένα μέσο σωτηρίας εκατοντάδων νεογέννητων. Για τα Ηνωμένα Εθνη ωστόσο είναι ένα άκρως ανησυχητικό φαινόμενο που την τελευταία δεκαετία πολλαπλασιάζεται στην Ευρώπη με δραματικούς ρυθμούς.

Εδώ και πάρα πολλά χρόνια το φαινόμενο είχε εκλείψει. Οπως αναφέρεται στη «Le Monde» όμως η δημοσιοποίηση από τα ΜΜΕ πράξεων απόγνωσης, όπως η εγκατάλειψη βρεφών στα σκουπίδια, είχε ως αποτέλεσμα να αναβιώσει αυτή η πρακτική που μοιάζει να ξεπήδησε από άλλη εποχή. Πρώτη που επανέφερε τον μηχανισμό των βρεφοδόχων ήταν η Γερμανία, τον Απρίλιο του 2000. Εκτοτε, το γερμανικό παράδειγμα ακολούθησαν δέκα ακόμη ευρωπαϊκές χώρες, από την Ιταλία, την Ελβετία, την Αυστρία και τη Σουηδία έως την Τσεχία, την Πολωνία, τη Λιθουανία και τη Σλοβακία. Αυτή τη στιγμή σε όλη τη Γηραιά Ηπειρο λειτουργούν συνολικά 200 βρεφοδόχοι και στο διάστημα των 12 ετών που το σύστημα επαναλειτουργεί έχουν εγκαταλειφθεί περισσότερα από 400 μωρά.

Η λογική είναι πολύ απλή. Στις περισσότερες χώρες με βρεφοδόχους, ο γονιός που εγκαταλείπει το παιδί του, ανώνυμα, έχει το χρονικό περιθώριο οκτώ εβδομάδων για να αλλάξει γνώμη – οι νοσοκομειακές υπηρεσίες αναγνωρίζουν την ταυτότητά του από τα δακτυλικά αποτυπώματα του νεογέννητου. Εάν μέσα σε αυτό το διάστημα δεν αναζητήσει κανείς το βρέφος, αυτόματα κινητοποιούνται οι διαδικασίες υιοθεσίας του και το κράτος αναλαμβάνει την κηδεμονία του.

Οι κοινωνικές προεκτάσεις του συστήματος των βρεφοδόχων δεν είναι το μόνο που απασχολεί τη 18μελή Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού. Το ζήτημα, τονίζουν, είναι επίσης νομικό και ηθικό. Εκτός από το δικαίωμα του να ζήσει, όπως διατείνονται θρησκευτικές οργανώσεις και πολιτικοί του ακροδεξιού χώρου, το παιδί έχει επίσης το δικαίωμα να γνωρίσει κάποια στιγμή – εφόσον το θελήσει – τους βιολογικούς γονείς του. Και το σύστημα των βρεφοδόχων δεν του διασφαλίζει αυτό το δικαίωμα, τονίζει στην “Guardian” η Μαρία Χέρκζοκ, μέλος της επιτροπής του ΟΗΕ. «Είναι ένα πισωγύρισμα∙ όπως στον Μεσαίωνα, που σε πολλές χώρες επικρατούσε η αντίληψη πως οι βρεφοδόχοι δρούσαν προληπτικά κατά των βρεφοκτονιών. Δεν αποδεικνύεται κάτι τέτοιο», επισημαίνει.

Πηγή:http://www.tanea.gr

16/06/2012 0 comments