Εύη Τσανάκα

«Τη στιγμή που δεν μπορείς να μετρήσεις με απόλυτη σαφήνεια, το πότε ακριβώς τελείωσε η προηγούμενη σχέση σου, τότε είναι ο καιρός για να μπεις σε μια καινούργια.». Λέει ο σοφός ενός χωριού. Και έτσι φτάνεις να βρίσκεσαι ανάμεσα σε ανθρώπους, γνωστούς και μη, που μπαίνουν κάτω από το μάτι της Θαντέρας σου, και τους βλέπεις υπό ένα πρίσμα διαφορετικό. Πιο καθαρό, λιγότερο φεμινιστικό και σίγουρα πιο ρομαντικό (αυτό το τελευταίο ειδικά κράτησέ το γιατί θα σου χρειαστεί αργότερα). Και η ιστορία ξεκινάει όπως πάντα.

Κορίτσι γνωρίζει αγόρι. Και καταφέρνεις να ξεχωρίσεις ανάμεσα στο τόσο κόσμο αυτόν τον έναν. Που σου κάνει το κλικ; Άγνωστη η αιτία. Και είσαι τόσο αισιόδοξη ότι αυτή τη φορά τα πράγματα θα πάνε καλά. Γιατί «μεγάλα παιδιά είμαστε». Γνωστή ατάκα για να παραμυθιάσεις τους άλλους αλλά κυρίως τον εαυτό σου. Ενθουσιάζεστε αμφότεροι και νιώθεις πως βρίσκεσαι στο σωστό το δρόμο. Πως μετά από τόσα αντράκια που πέρασαν από τη ζωή σου, ήρθε επιτέλους το δέκα το καλό. Πως το σύμπαν διάβασε καλύτερα τα τεφτέρια του και είδε ότι σου χρωστάει. Και που να πάει το μικρό σου το μυαλό να προστατευτεί; Που να σκεφτείς πως οι άνθρωποι εκεί έξω δεν βγαίνουν προς αναζήτηση ταιριού μόνον όταν είναι έτοιμοι για σχέση, αλλά και όταν θέλουν απλώς να νιώσουν καλύτερα με τον εαυτό τους. Λίγο πιο μάγκες. Λίγο πιο αντρουά. Λίγο πιο σημαντικοί βρε αδερφέ.

Αυτός λοιπόν αποφασίζει να μπαινοβγαίνει διακριτικά στη ζωή σου και την ατζέντα σου. Και εσύ του το επιτρέπεις φυσικά στην αρχή. Γιατί μπορεί να θέλει να το πάει αργά, σκέφτεσαι εσύ αθώο μου πλάσμα. Σου έχω συνταρακτικά νέα λοιπόν, μικρή μου. Κανένα αρσενικό ποτέ δεν πέθανε από τα συναισθήματά του. Κανείς ποτέ δεν έπαθε αναπνευστικό πρόβλημα από τα όσα νιώθεις εσύ για εκείνον (κατά τη γνωστή καραμέλα, “με πνίγει η αγάπη σου”). Εντάξει δεν σου λέω να του γίνεις κολλιτσίδα, αλλά μεταξύ μας ποτέ δεν ήθελες αυτό. Έναν σύντροφο έψαχνες όπως όλος ο κόσμος. Κανένα ρακούν δεν έκλεψε το χαρτάκι με το τηλέφωνό σου. Κανένας σούπερ ηλεκτρονικός ιός δεν χάλασε τον υπολογιστή του, ούτε έπεσε θύμα ληστείας του κινητού του. Να θυμάσαι πως όποιος θέλει και τον τρόπο βρίσκει και όλα τα μπορεί. Αλλά μόνο αυτός που πραγματικά θέλει. Όλα τα άλλα είναι να’χαμε να λέγαμε.

Και βρίσκεσαι να αναρωτιέσαι τι έγινε πάλι; Τι έκανες λάθος; Έκανες όντως κάποιο λάθος; Όχι αγαπημένη μου. Το πρόβλημα είναι ότι έχει γεμίσει ο κόσμος με ανθρώπους που κοιτούν τον εαυτούλη τους. Που δεν τους νοιάζει το αν θα πληγώσουν τον άλλον. Που δεν έχουν ξεκαθαρίσει καλά καλά το ποιοι είναι και το τι ζητάνε από τη ζωή τους, και θέλουν από πάνω να πάρουν και άλλους μαζί τους σε αυτό τους το αδιέξοδο. Γιατί ρε φίλε; Γιατί να το ψάξουμε μαζί; Εγώ ξέρω τι θέλω. Εσένα. Εσύ όμως; Και κάπως έτσι βρίσκεσαι στο άδοξο τέλος μιας ακόμα “σχέσης”, που σε κάνει να ανανεώνεις τη λίστα των μάντρα σου.

Κάπως έτσι δημιουργούνται τα απωθημένα. Και κάπως έτσι παίρνεις αποφάσεις και όρκους (όχι και τόσο αιώνιους) την επόμενη φορά να είσαι πιο προσεκτική. Ή καλύτερη πιο διορατική.

Good Luck!!!

«Να μη σε χτυπάει, να μη σε κερατώνει, να μη χαρτοπαίζει και να μη πίνει». Ήταν το γνωστό τετράπτυχο των μανάδων μας, προκειμένου να αποφύγουμε τις κακοτοπιές του έξω κόσμου και να βρούμε τον τέλειο σύντροφο. Σε όλα αυτά αργότερα προστέθηκαν και άλλα, όπως τα ναρκωτικά (μαλακά και σκληρά) και ο οποιοσδήποτε εθισμός, ο οποίος δεν περιοριζόταν κατ’ανάγκη στη τράπουλα.

Έναν φυσιολογικό άνθρωπο να μας αγαπήσει. Είναι το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουν όλες οι συζητήσεις με τις παρέες. Άντρες και γυναίκες, που χάνονται μέσα στην καθημερινότητα και στη λάθος επιλογή συντρόφων, που εκ πρώτης φαινόντουσαν «φυσιολογικοί». Και οι αποσκευές του καθενός μας, ολοένα και μεγαλώνουν, ολοένα και βαραίνουν. Και ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Πόση επιμονή να έχει κάποιος, για να συνεχίσει να ψάχνει το ιδανικό όταν οι πιθανότητες να σπάσει τα μούτρα του, είναι μεγαλύτερες από το να ευτυχήσει. Σε ποιο σημείο, έγιναν όλα μαθηματικά; Στο σημείο εκείνο που οι άνθρωποι έχασαν τον εαυτό τους και αυτά που πραγματικά θέλουν. Στο σημείο εκείνο, που κανείς δεν νοιάζεται για το πώς μπορεί να νιώσει ο απέναντι αλλά μόνο για εκείνη την καραμέλα που λέγεται «Θέλω να περνάω καλά».

Είναι βαριά η καλογερική. Και ασήκωτη. Και για να πετύχει μια σχέση (ειδικά στις μέρες μας), θέλει προσπάθεια και από τις δυο μεριές. Αν δεν είσαι έτοιμος να καταβάλεις το δικό σου μερίδιο, τότε μην πεις στο κόπο να την ξεκινήσεις καν. Και κάπως έτσι το πάθος γίνεται μίσος, και τα ροζ σύννεφα καταλήγουν μαύρα κι άραχνα. Και ως διά μαγείας, όλα μετά φαίνονται λάθος. Συμπεριφορές, αντιδράσεις, απαντήσεις. Όλα δείχνουν να μην είναι αυτό που περιμέναμε να ακούσουμε. Για να καταλήξουμε στη γκρίνια και τη φαγωμάρα.

Το άγχος και οι οικονομικές δυσκολίες, είναι σίγουρα ένας τεράστιος ανασταλτικός παράγοντας. Το καταλαβαίνουμε και το ξέρουμε. Δεν ζούμε σε άλλο κόσμο εμείς. Αλλά, κάντε μια προσπάθεια να τα βρείτε με τον εαυτό σας. Να κατασταλάξετε και να τον αποδεχτείτε όπως ακριβώς είναι. Καθρεφτιστείτε με όλα τα πλεονεκτήματά και τα μειονεκτήματά σας. Και βγείτε στο κόσμο, πιο καθαροί. Για να αγαπηθείτε από αυτόν που θα σταθεί στα πρώτα και όχι στα δεύτερα.