Tag:

ηθοποιός

ΧΑΡΗΣ ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ: “ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ. ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗΣΗ.”

Μία συζήτηση με τον ταλαντούχο ηθοποιό, Χάρη Μαυρουδή, που συμμετέχει για δεύτερη χρονιά στην -τιμημένη με το Βραβείο «Κάρολος Κουν»- παράσταση “Οιδίπους Τύραννος” του Σοφοκλή, μας μεταφέρει από τις ηθικές αξίες του παρελθόντος στην επικαιρότητα του σήμερα…

Μιλήστε μου λίγο για τους ρόλους σας και για τον τρόπο που τους προσεγγίσατε.

Έχω τη χαρά φέτος να συμμετέχω στην παράσταση Οιδίπους Τύραννος. Ένα εκ των σπουδαιότερων κατά την άποψή μου αρχαίων δραμάτων. Αυτό που κάνει αυτό το έργο τόσο σπουδαίο, είναι πως ζούμε σε μια εποχή που η αδικία, η ανισότητα, η αλαζονεία της εξουσίας, η πενία επιχειρημάτων, η παραίτηση του κόσμου, η μοιρολατρία και η συγκέντρωση της εξουσίας σε όλο και πιο αυταρχικές ηγεσίες, είναι κοινά στοιχεία του σήμερα με αυτά που ο Σοφοκλής καταπιάνεται στο έργο του. Αυτή η πραγματικότητα είναι τα στοιχεία προσέγγισης των ρόλων μου, δηλαδή του κορυφαίου στον χορό και του Αγγέλου/βοσκού που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας προκειμένου να αρχίσει να λύνεται το νήμα της ιστορίας. Η σκηνοθεσία της παράστασης άξια έφερε στον Θανάση Σαράντο το βραβείο σκηνοθεσίας “Κάρολος Κουν”, οπότε η προσέγγισή μου είναι και βασισμένη στην προσέγγιση του σκηνοθέτη μας, ο οποίος προσπάθησε να αναδείξει το ανθρώπινο πρόσωπο πίσω από κάθε πράξη που συντελείται στο έργο μας.

Τι κάνει τη συγκεκριμένη τραγωδία τόσο επίκαιρη;

Ο Οιδίπους Τύραννος είναι ένα έργο πολλών επιπέδων. Ανέλυσα και προηγουμένως κάποια στοιχεία που αναδεικνύουν την επίκαιρη σημασία του. Θέλω όμως να σταθώ ίσως στο πιο σημαντικό: τη μοιρολατρία. Σήμερα είναι νομίζω κοινώς αποδεκτό γεγονός πως ο κόσμος έχει απομακρυνθεί από την ενασχόλησή του με την Πολιτική. Αυτό έχει διαφορετικές αιτίες αναλόγως και με τις πολιτικές αφετηρίες των ανθρώπων. Από τη μια η εδραίωση του καπιταλιστικού συστήματος, έχει ριζωθεί στις συνειδήσεις των πολιτών αποδεχόμενοι μοιρολατρικά πως η ανισότητα είναι στοιχείο δομικό και αναπόφευκτο της ίδιας της ύπαρξης της κοινωνίας και από την άλλη η αριστερά τουλάχιστον στην Ευρώπη, δεν έχει καταφέρει να πείσει την πλειοψηφία των πολιτών για μια ρεαλιστική αντιπρόταση, ικανή να ορθώσει σύγχρονο λόγο και όραμα που θα απαντήσει στο αδιέξοδο των ανθρώπων. Αυτή η αποστροφή προς την πολιτική έχει προκαλέσει εκτός της απογοήτευσης, την πεποίθηση πως τίποτα δεν αλλάζει και πως μέσω του ατομικισμού μπορεί μόνο να υπάρξει μια σωτηρία από την ολοένα και πιο δυσβάσταχτη προσπάθεια επιβίωσης. Όταν όμως η κοινωνία δεν συντάσσεται σε έναν κοινό σκοπό αλλά μεμονωμένα προσπαθεί να αντιδράσει, συντρίβεται στα συμφέροντα της καθεστηκυίας εξουσίας και το μόνο που πράττει είναι η απραξία της μοιρολατρίας. Έτσι και ο κεντρικός ήρωας του Σοφοκλή, αποδεχόμενος την ισχύ ενός χρησμού, οδηγείται στην αυτοεκπληρούμενη προφητεία και την αυτοκαταστροφή του.

Ο Οιδίποδας θέλει να σώσει τον λαό του, κάνει τα πάντα γι’ αυτό και στο τέλος ανακαλύπτει πως η πηγή του κακού είναι ο ίδιος. Λείπει η αυτογνωσία στους σημερινούς ηγέτες;

Οι σημερινοί ηγέτες απομακρύνονται από την κοινωνία και αδυνατούν να αντιληφθούν τα αδιέξοδα και την διάσταση των αναγκών και των αιτημάτων της. Αυτό φυσικά δεν είναι τωρινό «επίτευγμα» αλλά διαχρονικό. Δεν είναι νομοτελειακό αλλά είναι το σύνηθες. Ίσως για αυτό σε κάποιες χώρες υπάρχει και ο συνταγματικός περιορισμός στον αριθμό των θητειών που κάποιος μπορεί να παραμένει στην εξουσία. Όταν απομακρύνεσαι από την κοινωνία που σε δημιούργησε, μεταλλάσσεσαι σε κάτι διαφορετικό και αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου ως κάτι ανώτερο. Σταματάς να νιώθεις και να αποδέχεσαι τις αδυναμίες σου, το πεπερασμένο των δυνατοτήτων σου και αδυνατείς να αντιληφθείς αυτό που έχεις γίνει. Ίσως μάλιστα να απομακρύνεις και τους κοντινούς σου ανθρώπους που από αγάπη προσπαθούν να σε αφυπνίσουν. Αυτό δεν γίνεται μόνο σε όσους έχουν ηγετική θέση στην κοινωνία αλλά και με όσους έχουν οποιαδήποτε εξουσία. Ακόμα και στον επαγγελματικό τους χώρο.

Είναι μοιραία η αλαζονεία στους έχοντες εξουσία;

Η μονολεκτική απάντηση είναι πως όχι! Η πραγματικότητα όμως δείχνει πως οι περισσότεροι άνθρωποι που ασκούν εξουσία, υποκύπτουν στην αλαζονεία και την έπαρση. Θεωρώ πως αυτό συμβαίνει γιατί δεν διαθέτουν τις βάσεις αυτές, που θα τους προστατέψουν από το δηλητήριο της εξουσίας. Πιστεύω πως ευθύνη φέρουν και όσοι βρίσκονται κοντά τους επειδή προκειμένου να εξασφαλίσουν οφέλη από την εξουσία, συμπεριφέρονται υποτακτικά, με κολακεία και δουλοπρέπεια, θολώνοντας την κρίση του έχων εξουσία και επί της ουσίας, εκμαυλίζοντάς τον!

Μπορεί ένας άνθρωπος να ξεφύγει από το πεπρωμένο του;

Δεν πιστεύω στο πεπρωμένο. Πιστεύω στη βούληση. Ναι είναι πραγματικότητα πως η αφετηρία και η ταξική καταγωγή μας, καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το «πεπρωμένο» μας. Ζούμε μάλιστα σε μια περίοδο που η παιδεία αποκτά όλο και περισσότερο ταξικά χαρακτηριστικά δυσχεραίνοντας ακόμα περισσότερο την όποια «διαφυγή». Αν βρεθούν όμως στη ζωή μας κάποιοι φωτεινοί άνθρωποι που θα μας δείξουν μια άλλη προοπτική και παλέψουμε για αυτήν, θεωρώ πως έστω και με λιγότερα μέσα, ο άνθρωπος έχει την ικανότητα να επιλέξει το δικό του πεπρωμένο. Επειδή όμως πιστεύω στη συλλογική προσπάθεια και όχι στον ατομικισμό, θεωρώ πως χρέος της κοινωνίας είναι η διεκδίκηση αυτών των συνθηκών, που θα εξαλείφουν τους παράγοντες που εν μέρη προκαθορίζουν τις επιλογές και τη διαδρομή μας.

Εκτός από την υποκριτική, ασχολείστε πολλά χρόνια με τα κοινά. Πώς αποφασίσατε να εμπλακείτε με την πολιτική και ποια η μεγαλύτερη ηθική σας νίκη μέχρι σήμερα;

Νομίζω πως πάντα ήμουν πολιτικό ον ακόμα και πριν ασχοληθώ με τον τρόπο που σήμερα συμμετέχω στα κοινά. Η πολιτική έχει μια διασταλτική έννοια στο μυαλό μου και αφορά την στάση και την ευθύνη του καθενός μας στα ζητήματα που αφορούν τον τρόπο διαχείρισης της ζωής μας. Όταν αυτό αφορά την συλλογική μας δράση ονομάζεται πολιτική. Και από μικρός πίστευα πως η συμμετοχή μας σε αυτή τη διαδικασία είναι μονόδρομος. Διαφορετικά μπορεί να μην εξορίζεσαι όπως συνέβαινε μερικές χιλιάδες χρόνια νωρίτερα, αλλά εξαιρείς τον εαυτό σου από κάθε δυνατότητα συνδιαμόρφωσης του παρόντος και του μέλλοντος.

Πριν από 5 χρόνια λοιπόν περίπου συντάχθηκα μαζί με ανθρώπους που είχαν ήδη δοκιμαστεί με επιτυχία στην διαμόρφωση της πολιτικής σε τοπικό επίπεδο στον Δήμο Χαλανδρίου. Με ανθρώπους με κοινή πολιτική αντίληψη, αξίες και ήθος και προσπάθησα να συμβάλλω και εγώ σε αυτή την κοινή προσπάθεια. Στις πρώτες εκλογές που συμμετείχα ήμουν ο τελευταίος εκλεγμένος στο ψηφοδέλτιο αλλά ο Δήμαρχος μου έδωσε τη δυνατότητα να αναλάβω την αντιδημαρχία Αθλητισμού και εξυπηρέτησης των πολιτών, ενώ μετά τις τελευταίες εκλογές ανέλαβα την ευθύνη του Περιβάλλοντος και της Πολιτικής Προστασίας.

Αυτά τα χρόνια είδα την πόλη μου να αλλάζει προς το καλύτερο, να αναβαθμίζεται η ποιότητα της ζωής μας, δώσαμε πιστεύω έναν αγώνα προκειμένου οι πολίτες να συμμετέχουν όλο και πιο ενεργά και να δημιουργούμε σταθερά τις υποδομές προκειμένου να κατακτήσουμε ως κοινωνία ζητήματα που τα προηγούμενα χρόνια ήταν εκτός κάθε προσδοκίας. Αυτός ο κοινός μας αγώνας, είναι μια συλλογική ηθική νίκη. Σε προσωπικό επίπεδο όμως θεωρώ πως η ευαισθησία, η ευγένεια και το ήθος που διαμορφώνουν τα δυο μου παιδιά που σήμερα είναι 18 και 16 χρονών, είναι η μεγαλύτερη ηθική νίκη. Και αυτό μπορεί να είναι και πολιτική!

Γιατί η διαμόρφωση μιας κοινωνίας είναι πολιτικό ζήτημα και συντελείται μέσα από τις επόμενες γενιές.

Info:

«Οιδίπους Τύραννος» του Σοφοκλή. Σκηνοθεσία, δραματουργική επεξεργασία και ερμηνεία του ομώνυμου ρόλου, Θανάσης Σαράντος. Από 18 Νοεμβρίου και για 15 μόνο παραστάσεις στο «Από Μηχανής» Θέατρο.

Προπώληση: more.com Προσφορά προπώλησης: 10 €

09/12/2024 0 comments

ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ ΣΤΑΜΑΤΑΚΗΣ: ΜΕΤΑ ΤΟΝ MOBY DICK ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΝΕΤΑΙ ΣΕ ΝΙΚΟ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

written by Λίνα Γριβογιάννη

Για να συναντήσουμε με τον Αιμιλιανό δεν χρειάζεται αφορμή, είναι πάντα χαρά και ταξίδι σε νέους δρόμους σκέψης. Αυτή τη φορά τον συναντήσαμε έπειτα από την μεγάλη επιτυχία του “Moby Dick”, του μιούζικαλ του Δημήτρη Παπαδημητρίου. Κι έπεται συνέχεια… Καθώς το φθινόπωρο θα τον δούμε στον ρόλο του Νίκου Καζαντζάκη στην παράσταση «Ζορμπάς» για την οποία θα ξεκινήσει πρόβες μέσα στο καλοκαίρι.

Λίνα Γριβογιάννη : Πως ήταν η εμπειρία να επανέρχεσαι στο κείμενο του “Moby Dick” μετά από δύο χρόνια απουσίας;

Αιμιλιανός Σταματάκης: Την πρώτη φορά πριν από δυόμιση χρόνια προλάβαμε να παίξουμε μόνο για μία εβδομάδα και κανένας μας δεν είχε προλάβει να καταγράψει στο σώμα του πολλές μέρες παραστάσεων. Εγώ προσωπικά μετά τη πρώτη εβδομάδα είπα ότι χρειάζομαι ξεκούραση. Ήταν εξαιρετικά δύσκολο. Τώρα που κάναμε ξανά την παράσταση για δυο μήνες ήταν σωματικά εξουθενωτικό, το να είσαι κάθε μέρα σχεδόν για τέσσερις ώρες στη σκηνή, να τραγουδάς και να παίζεις. Το ξέραμε σίγουρα ότι θα ανέβαινε ξανά η παράσταση. Είναι ένα τεράστιο έργο και δεν θα γινόταν να μην ολοκληρώσει το ταξίδι του. Όταν ξεκινήσαμε φέτος ήταν σαν να μην είχε περάσει ούτε μία μέρα. Ήταν όλο το έργο πολύ καλά τυπωμένο μέσα μας. Βοήθησε βεβαία και το γεγονός ότι μέσα στην καραντίνα κάναμε τις ηχογραφήσεις για το CD. Κυκλοφόρησε μία κασετίνα με όλο το έργο του “Moby Dick”. Είχαμε ασχοληθεί πολύ με το έργο, δεν το αφήσαμε καθόλου. Για αυτό και φέτος στις πρόβες δεν δυσκολευτήκαμε να το επαναφέρουμε, υπήρχε ήδη μέσα μας.

Λ.Γ. : Πως ήταν αυτοί οι δύο μήνες παραστάσεων χωρίς την προοπτική της ξεκούρασης; Σε βοήθησε και η εμπειρία σου σε αντίστοιχα μεγάλα έργα στο εξωτερικό;

Α.Σ: Το λέω καμία φορά και σκέφτομαι ότι θα με πουν υπερβολικό. Αλλά πραγματικά χρειάζεται ζωή πρωταθλητή, πρέπει να κοιμάσαι και να τρως καλά, να μην ξενυχτάς, να μην πίνεις. Σαφέστατα και με βοήθησε, πάντα τέτοια εγχειρήματα χρειάζονται μία ζωή πολύ διαφορετική από εκείνη που ενδεχόμενος να φαντάζεται ο θεατής. Δεν έχεις κουράγιο να ανταπεξέλθεις σωματικά σε τέτοιες παραστάσεις εάν δεν είσαι «αθλητής». Μου είναι πολύ εύκολο πια να γίνομαι «στρατιώτης» για μία παράσταση και αυτό έχει να κάνει κυρίως με το τραγούδι. Αν δεν υπάρχει τραγούδι είναι πολύ πιο απλά τα πράγματα, γιατί έχει να κάνει κυρίως με την ξεκούραση της φωνής, για να αποδώσεις φωνητικά σε τραγουδιστικό επίπεδο. Όταν δεν έχω παραστάσεις η ζωή μου είναι πολύ διαφορετική.

Λ.Γ. : Πόσο απαιτητικός ήταν ο ρόλος του αφηγητή στο “Moby Dick”; Επρεπε να είσαι καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης επάνω στη σκηνή να παίζεις και να τραγουδάς; Το να κάνεις μόνο θέατρο, όπως ήταν “Ο Ρινόκερος” είναι πιο απλό; Ποίες είναι οι διαφορές του να κάνεις μία παράσταση μόνο με τραγούδι ή μόνο με λόγο;

Α.Σ: Είναι ξεκάθαρα πιο εύκολο να κάνεις μόνο το ένα από τα δυο. Εκεί εγγυείται και όλη η δυσκολία στο να καταλάβει κάποιος το πόσο δύσκολο είναι όταν αυτά τα δύο συνδυάζονται.

Αν αποκλειστικά τραγούδι θεωρήσουμε ένα live, εκεί δεν απαιτούνται ικανότητες φωνητικές ικανότητες όπως στην όπερα ή σε ένα μιούζικαλ που μιλάμε για νότες και μουσικές γραμμές που δυσκολεύουν πάρα πολύ τις φωνητικές χορδές, φτάνεις στα όρια σου. Οι άριες που θα κληθώ να ερμηνεύσω σαν τενόρος σε μία τέτοια συνθήκη, είναι κάτι που σε άλλες χώρες οι άνθρωποι το κάνουν δυο φορές την εβδομάδα το πολύ.

Όταν αυτό μπαίνει σε μία θεατρική συνθήκη όπως στο “Moby Dick” που θα πρέπει να το κάνεις κάθε μέρα, αυτό είναι κάτι που δεν συμβαίνει πουθενά στον κόσμο. Είμαστε οι μόνοι που το κάνουμε και το έχουμε καταφέρει. Γιατί είναι τόσο μεγάλη η καταπόνηση των φωνητικών χορδών που μπορείς ακόμα να χάσεις και τη φωνή σου αν δεν προσέχεις.

Ο συγκεκριμένος ρόλος ως αφηγητής του έργου ήταν εκεί όλη την ώρα επάνω στη σκηνή, να παίζει, να τραγουδάει να κουβαλάει βαρέλια, να φτιάχνει δίχτυα, μέσα σε όλη αυτή τη συνθήκη ενός καραβιού ζεις όλο το ταξίδι από την αρχή μέχρι το τέλος.

Λ.Γ. : Τώρα που έχει τελειώσει αυτό το δύσκολο εγχείρημα και μάλιστα με πολλή μεγάλη επιτυχία, πως αισθάνεσαι;

Α.Σ: Αισθάνομαι ευγνώμων για ένα πραγματικά υπέροχο ταξίδι. Ήταν κάτι το όποιο δεν ξέρω αν θα μπορέσει να ξαναγίνει, μία τέτοιου είδους παράγωγη. Δεν έχει κάνεις την πολλές φορές την ευκαιρία να συμμετάσχει σε κάτι τέτοιο. Ήταν μία υπέροχη εμπειρία που μπήκε στην βιβλιοθήκη αναμνήσεων… Για μένα δεν υπάρχει κάτι δύσκολο ή κάτι που δεν γίνεται! Όπως και με τον “Ρινόκερο”, δέχτηκα γιατί πιστεύω ότι δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορείς να καταφέρεις. Αρκεί να βάλεις τον εαυτό σου σε αυτή τη διαδικασία. Θα φέρω το σώμα μου και το πνεύμα μου στην κατάσταση που χρειάζεται για να επιτευχθεί, αυτή είναι η πίστη μου για τα πράγματα. Κανείς δεν πίστευε ότι με δέκα μέρες πρόβα θα γινόταν να αντικαταστήσω τον Σερβετάλη. Κι όμως έγινε και ήταν από τις πιο απελευθερωτικές στιγμές της ζωής μου.

Λ.Γ. : Εκτός από την εμβληματική φράση στην αρχή του “Moby Dick” που όλοι ξέρουμε, ποια είναι εκείνη που θα κρατήσεις μετά από όλο αυτό το “ταξίδι”;

Α.Σ: «Η Θεία Δίκη που κανείς ολόκληρη δεν ξέρει ,να υποθέσει δεν μπορεί και να υπολογίσει. Η Δίκη που αδέκαστη φαίνεται στο Συμπάν, ένας της κόκκος μοναχά σε όλους μας ανήκει.» Βεβαία υπάρχουν πάρα πολλές υπεροχές φράσεις που μπορεί όποιος διαβάσει το βιβλίο να κρατήσει.

Λ.Γ. : Ο “Ρινόκερος” είναι ίσως ένα από πιο επίκαιρα και σχετικά θεατρικά έργα με την πραγματικότητα που ζούμε. Από εκεί τι είναι εκείνο που θα κρατήσεις;

Α.Σ: Ο “Ρινόκερος” είναι ένα έργο αδιανόητα συγγενικό σε σχέση με αυτά που βιώνουμε. Το ζήτημα είναι ότι καθένας μπορεί να δει ένα δικό του κομμάτι μέσα σε αυτό, όπως συμβαίνει και με όλα τα μεγάλα έργα. Μπορείς να ταυτιστείς με το κείμενο, ο καθένας μας με έναν διαφορετικό τρόπο, σαν θραύσματα ενός σπασμένου καθρέφτη και αυτό είναι μοναδικό.

Λ.Γ. : Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;

Α.Σ: Τον Οκτώβριο θα ανέβει σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα ο «Ζορμπάς» στον Ελληνικό Κόσμο. Θα είμαστε μαζί με τον Γιάννη Στάνγκογλου και εγώ θα υποδυθώ τον Καζαντζάκη και ο Γιάννης τον Ζορμπά. Στα πιο άμεσα νέα θα συμμετέχω στη μεγάλη συναυλία που θα κάνει ο Δημήτρη Παπαδημητρίου στις 16 Ιουνίου στο Ηρώδειο, “Έξω από το κάδρο”. Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου θα παρουσιάσει μια αντιπροσωπευτική επιλογή τραγουδιών από το σύνολο του έργου του, μαζί με μεγάλες επιτυχίες…Αλλά και κρυμμένα διαμάντια που μας καλεί να γνωρίσουμε. Θα είναι μία ξεχωριστή συναυλία υψηλής αισθητικής, με ανεξίτηλες μελωδίες, σπουδαίο ποιητικό λόγο και υπέροχες ερμηνείες.
Θα τραγουδήσουν ο Kώστας Μακεδόνας, η Γιώτα Νέγκα, η Βερόνικα Δαβάκη, ο Γιώργος Φλωράκης, ο Μπάμπης Βελισσάριος, ο Θοδωρής Βουτσικάκης, ο Αιμιλιανός Σταματάκης και σε μία έκτακτη συμμετοχή Αργύρης Μπακιρτζής.

Credits Παραγωγής

Photography @apostolis_anastasopoulos1 / fb :apostolis.anastasopoulos.5/
Make up & Hair Artist : @nikoszisis/ fb : nizisis
Interview: @vasilinagr/ fb : lina.grivogianni
Location :@contrabando.athens

14/06/2022 0 comments

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

Άρης Αντωνόπουλος: “Κάποια στιγμή αποφάσισα να το σπουδάσω και να εμβαθύνω στη τέχνη της υποκριτικής”

written by Γιάννα Σαλή

Είναι μόλις 30 ετών κι έχει ήδη τραβήξει την προσοχή θεατών και κριτικών. Νέος -λοιπόν- ωραίος και πολύ ταλαντούχος. Φέτος, τον απολαύσαμε στην πετυχημένη δραματική σειρά του mega “Έξαψη”. Μιλάμε βέβαια για τον Άρη Αντωνόπουλο… Σύμφωνα με το επίσημο βιογραφικό του, αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή Δήλος της Δήμητρας Χατούπη και από το Τμήμα Πληροφορικής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Pas mal…

Σήμερα θα τον γνωρίσουμε κάπως καλύτερα… Καθώς με χαρά μάς παραχώρησε μία απολαυστική συνέντευξη.

Από μικρή ηλικία σε έχουμε παρατηρήσει να παίζεις σε σειρές της ελληνικής τηλεόρασης και όχι μόνο. Είχες πάντα στο μυαλό σου να γίνεις ηθοποιός;

Για να είμαι ειλικρινής, το είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου από πολύ μικρή ηλικία. Σιγά σιγά όσο μεγάλωνα, ωρίμαζε αυτή η σκέψη μέσα μου μέχρι που κάποια στιγμή αποφάσισα να το σπουδάσω και να εμβαθύνω στη τέχνη της υποκριτικής. Αφού όμως είχα κατακτήσει κάποια τσεκ στη προσωπική μου λίστα. Οπότε αποφάσισα να γίνω και ηθοποιός .

Φέτος σε βλέπουμε στην σειρά «΄Εξαψη» στο ρόλο του Τίμου. Πιστεύεις ότι έχεις κοινά χαρακτηριστικά με αυτόν τον χαρακτήρα ή είστε τελείως διαφορετικοί;

Εκ πρώτης όψεως θα έλεγα ότι είμαστε διαφορετικοί. Είναι μεγάλο δώρο για έναν ηθοποιό να ενσαρκώνει ρόλους έξω από αυτόν. Στη συνέχεια όμως, καθώς ο Τίμος γίνεται πιο μαλακός , πιο διαλλακτικός, πιο ώριμος κάπου εκεί βρήκαμε πολλά κοινά στοιχεία.

Το ερωτικό δράμα που συμμετείχες φέτος, έχει καθηλώσει το κοινό. Τι θα μπορούσες να μας αποκαλύψεις για τα επόμενα επεισόδια που θα απολαύσουμε;

Ο Τίμος με την Τζόυ θα είναι ξανά μαζί, αφού πρώτα ο Τίμος ξεπεράσει κάποια γεγονότα που τον έχουν στιγματίσει.

Σε ένα επεισόδιο της σειράς σε είδαμε να παίζεις κιθάρα και να τραγουδάς. Έχεις σκεφτεί ποτέ να ασχοληθείς και με το χώρο της μουσικής;

Ασχολούμαι με την μουσική ερασιτεχνικά πολλά χρόνια. Είχα την τύχη να είμαι σε μουσικό γυμνάσιο/λύκειο οπότε απέκτησα από νωρίς μουσική παιδεία. Η μουσική είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου το οποίο λειτουργεί είτε σαν χόμπι/ έκφραση είτε επικουρικά στην τέχνη της υποκριτικής. Παίζω μουσική ή τραγουδάω (ίσως) καλά για ηθοποιός . Το “επαγγελματίας μουσικός” όμως είναι πολύ βαρύς τίτλος για να τον φέρω στην προκειμένη φάση της ζωής μου. Ωστόσο, στα πλαίσια του δυνατού, δεν έχω σταματήσει να το εξελίσσω μέρα με τη μέρα.

Σε λίγο κλείνει ένας κύκλος-επιτυχία στην τηλεόραση τι να περιμένουμε από εσένα ως νέο ξεκίνημα;

Ακόμα δεν μπορώ να ανακοινώσω κάτι , πέρα από το θέατρο που ήταν να γίνει πέρυσι τον χειμώνα αλλά μας τα χάλασε ο κοβιντ. Καλώς εχόντων των πραγμάτων θα ανέβει φέτος τον χειμώνα η παράσταση «Το μινόρε της αυγής» σε σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργία στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά στην οποία θα συμμετέχω.

Τι θα μπορούσες ευχηθείς και να συμβουλέψεις τα νέα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με το επάγγελμα του ηθοποιού;

Για ευχή τι άλλο από καλή δύναμη.Για συμβουλή να μην επαναπαυθούν ποτέ.

Photos: Aris Antonopoulos/fb / και από την προσωπική συλλογή του ηθοποιού

05/07/2021 0 comments

ΘΕΑΤΡΟ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Βαρβάρα Δουμανίδου: “Το 2012 το κοινό βρέθηκε για πρώτη φορά στην καρδιά του δράματος”

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Το θέατρο έγινε το μέσο που της επιτρέπει να δημιουργήσει κόσμους πέρα από τα όρια και να τα μοιραστεί με το κοινό. Οι παραστάσεις του “Θεάτρου του Άλλοτε” είναι διάσημες για την ικανότητά τους να αφυπνίζουν στους θεατές της Θεσσαλονίκης τις πιο μύχιες και (ενίοτε) σκοτεινές αισθήσεις τους. Άλλωστε, έτσι πρέπει να γίνεται στο δράμα: να το βιώνεις. Με αφορμή την επερχόμενη παράσταση της “Φόνισσας” του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, μιλήσαμε με τη Βαρβάρα Δουμανίδου, σκηνοθέτιδα και πρωταγωνίστρια του έργου, για το έργο αλλά κυρίως για το τι πρέπει να προκαλεί ένα θεατρικό έργο στο θεατή.

Α.Α.: Πώς μπήκε το θέατρο στη ζωή σου – ή μάλλον πώς αυτό έγινε η ζωή σου;

Β. Δ.: Ποτέ δεν ονειρεύτηκα να γίνω ηθοποιός. Πόσο μάλλον σκηνοθέτις. Το 1995 και ούσα 21 ετών αποφάσισα να φτιάξω λίγο τη φωνή μου, τη στάση του σώματος μου, να μάθω να μιλάω λίγο πιο αργά, αλλά κυρίως να βρω ένα μέρος να ησυχάσω το ανήσυχο πνεύμα μου. Είχα δοκιμάσει τη φωτογραφία, τη ζωγραφική, το χορό αλλά τίποτα δεν με ικανοποιούσε. Είχα μια φαντασία που έσκαγε μέσα στο κεφάλι μου και έφτιαχνε εικόνες και κόσμους που δεν χωρούσαν πουθενά. Τότε ήρθε το θέατρο. Εκεί βρήκα ένα ελεύθερο πεδίο όπου μπορούσα να χτίσω και να δημιουργήσω ό,τι ήθελα. Ήμουν και είμαι ακόμη νιώθω, στο σωστό μέρος. Φτιάχνω τόπους και κόσμους μόνο από τη φαντασία μου και αυτό είναι ευλογία.

Α.Α.: Ποιες θεωρείς πως είναι οι θεατρικές “ανάγκες” που “γέννησαν” το Θέατρο του Άλλοτε;

Β. Δ.: Το Θέατρο του ‘Αλλοτε ξεκίνησε από τη δική μου ανάγκη ως θεατή να δω ένα διαφορετικό θέατρο. Πρώτη που πίστεψε σε αυτή την ιδέα ήταν η Μαρία Ράπτη κι έτσι ιδρύθηκε η ομάδα και στη συνέχεια έγραψε τα περισσότερα έργα μας. Η αλήθεια είναι πως πάντα είχα μια απέχθεια στα μουσειακά θεατρικά πράγματα και αυτός ήταν και ο λόγος που δεν έδωσα ποτέ εξετάσεις στο Κρατικό θέατρο. Τότε σε αντίθεση με τώρα, υπήρχε ένας αραχνοϋφαντος ιστός που σκέπαζε κάθε εναλλακτική προσέγγιση. Για πρώτη φορά λοιπόν το 2012 δημιουργήσαμε την παράσταση “Φόβος” (βασίζεται σε τέσσερα γυναικεία πορτραίτα του ‘Εντγκαρ ‘Αλλαν Πόε) και το κοινό της Θεσσαλονίκης είδε και ένιωσε για πρώτη φορά τι σημαίνει “βρίσκομαι στην καρδιά του δράματος”. Για πρώτη φορά μύρισε, ένιωσε, άγγιξε, την πραγματική υφή του θεάτρου. Σηκώθηκε από τις ασφαλείς θέσεις της πλατείας και ξύπνησε τις κοιμισμένες του αισθήσεις.

Α.Α.: Η “Φόνισσα” σίγουρα παρέχει πρόσφορο έδαφος για ερμηνείες ως έργο αλλά κι ως χαρακτήρας. Ποιο, όμως, είναι για σένα εκείνο το μοναδικό χαρακτηριστικό της που σε ώθησε να την εξερευνήσεις σκηνοθετικά αλλά και μέσω του ρόλου;

Β. Δ.: Ο Παπαδιαμάντης είναι μια αποκάλυψη για όσους διαβάσουν έστω κι ένα του διήγημα. Και είναι πραγματικά κρίμα που τον γνωρίζουμε σε μια ηλικία που δεν μας επιτρέπει να αντιληφθούμε την συγγραφική του ιδιοφυία. Η “Φόνισσα” πράγματι είναι ένα αριστούργημα που περιμένει να το ανακαλύψεις. Όταν το πρωτοδιάβασα (μετά, φυσικά, από το σχολείο), έμεινα εμβρόντητη από την ιστορία αρχικά, κι έπειτα από το κέντημα των χαρακτήρων που με τόση λεπτομέρεια ψυχογραφεί. Η υπόθεση, λοιπόν, του έργου αυτού με γοητεύει τόσο πολύ που σχεδόν με συνεπαίρνει. Δεν είναι μόνο ο φόνος των μικρών κοριτσιών που διαπράττει με τόση ψυχραιμία αλλά ο λόγος που το επιχειρεί. Η ανάγκη που τη σπρώχνει να πνίξει με τα ίδια της τα χέρια πρώτα την εγγονή της κι έπειτα όποιο κορίτσι πέφτει στα χέρια της. Το ψυχογράφημα αυτό που με τόση μαεστρία πλέκει ο Παπαδιαμάντης είναι ένα συναρπαστικό εργαλείο για έναν σκηνοθέτη. Προσωπικά βυθίστηκα στο έργο αυτό με τον φόβο ενός ανθρώπου που βαδίζει στο σκοτάδι. Γιατί η ψυχή της Φόνισσας είναι τόσο σκοτεινή όσο τα πηγάδια που κυριαρχούν στην πλοκή του έργου. Σκοτεινή, αλλά αδιανόητα συναρπαστική.

Α.Α.: Η εποχή που ο Παπαδιαμάντης έγραψε τη “Φόνισσα” απέχει αρκετά από τη σημερινή… ή μήπως όχι;

Β. Δ.: Έχω την αίσθηση πως δεν υπάρχουν εποχές για τα ένστικτα των ανθρώπων. Κάθε σημείο στην χρονική γραμμή του κόσμου έχει ψυχές βασανισμένες, ψυχές που θα ήθελαν να πεθάνουν αντί να βασανίζονται στη ζωή αυτή. Η Φόνισσα είναι μια τέτοια γυναίκα. Μισεί το φύλο της, τη γυναικεία της φύση. Ξέρει πως το να γεννηθεί γυναίκα θα την κάνει να υποφέρει μέχρι να πεθάνει. Και δεν θέλει να υποφέρουν και τα κορίτσια που συναντά στο δρόμο της. Επιλέγει να αψηφήσει τους νόμους και την ηθική, αλλά κυρίως επιλέγει να αψηφήσει την ίδια της την πίστη στο Θεό. Απλώνει το χέρι και πιστεύει πως γλυτώνει τα μικρά κορίτσια και τους γονείς τους από την κατάρα του φύλου της. Νομίζω πως μια ματιά στις ειδήσεις της εποχής μας θα μας κάνει να καταλάβουμε πως υπάρχουν περισσότερες Φόνισσες από ότι χωράει η λογική μας.

Α.Α.: Υπάρχει κάποιο έργο ή κάποιος ρόλος με τα οποία νιώθεις πως ταυτίζεσαι απόλυτα – ή έστω με τα οποία θα μπορούσες να ταυτιστείς;

Β. Δ.: Σίγουρα δεν θα μπορούσα να ταυτιστώ με τη Φόνισσα. Αλλά την καταλαβαίνω. Ξέρετε, ένας σκηνοθέτης, ένας ηθοποιός μόνο αν καταλάβει πλήρως το δράμα στο οποίο ζει ο ρόλος που υποδύεται ή σκηνοθετεί θα μπορέσει να το αποδώσει σωστά. Και η Φόνισσα για να αποδοθεί σωστά πρέπει να τη νιώσουμε, να αφουγκραστούμε το δράμα και την απόγνωση της, να μυρίσουμε το φόβο της για όσα την περιμένουν, να φωτίσουμε κάθε σκοτεινή γωνιά της μαύρης ψυχής της. Να δικαιολογήσουμε ένα από τα πιο φριχτά εγκλήματα. Τον φόνο μικρών παιδιών. Αφόρητα δύσκολο, αλλά αναγκαίο.

Α.Α.: Τι να περιμένει το κοινό της Θεσσαλονίκης από τη δική σου “Φόνισσα”;

Β. Δ.: Το κοινό όταν ακούει Θέατρο του ‘Αλλοτε γνωρίζει πλέον πως δεν θα βγει χαρούμενος και καλοδιάθετος από μια παράσταση μας. Σκοπός μας πάντα είναι η αφύπνιση και των πιο κρυμμένων συναισθημάτων τους. Να νιώσει την εποχή, μια εποχή όπου όλα ήταν διαφορετικά, δύσκολα, απάνθρωπα. Να νιώσει την αγωνία, το φόβο, την απόγνωση μιας οικογένειας τη στιγμή που γεννιέται το παιδί τους και για κακή τους τύχη είναι κορίτσι. Αλλά το πιο τρομακτικό πράγμα που θα πρέπει να αντιμετωπίσουν οι θεατές μας είναι ότι θα δουν στο πρόσωπο της Φόνισσας το δικό τους πρόσωπο.

Για πληροφορίες αναφορικά με τις ημερομηνίες της παράστασης και τη διάθεση των εισιτηρίων μπορείτε να πατήσετε εδώ.

*Οι φωτογραφίες προέρχονται από την καμπάνια προώθησης της παράστασης.

15/04/2019 0 comments

Look of the Day

Look of the day: Debby Ryan

written by Νατάσσα Σχοινά

H Debby Ryan είναι η αμερικανίδα ηθοποιός και τραγουδίστρια που το 2018 έλαβε μεγάλη αναγνωρισιμότητα μέσα από τη συμμετοχή της στη σειρά του Netflix “Insatiable”. Όσον αφορά στον κινηματογράφο, οι πρόσφατες συμμετοχές της περιλαμβάνουν τις: “Cover Versions”, “Every Day”, “Life of the Party” και “Grace”.

Η νεαρή σταρ παρευρέθηκε στο δείπνο για τον εορτασμό του καινούργιου μονογράμματος #Giancini του Salvatore Ferragamo, φορώντας ένα πουκάμισο με print, μία δερμάτινη φούστα, μία τσάντα χειρός που συνδύαζε και τα δύο προηγούμενα υλικά, κι ένα ζευγάρι μαύρα μποτάκια.

Photo credits: www.instyle.com/

18/02/2019 0 comments

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Αντιγόνη Κουλουκάκου: Στην Ιταλία για την νέα ταινία του Πάολο Σορεντίνο

written by The K-magazine

Η Ελληνίδα ηθοποιός, Αντιγόνη Κουλουκάκου, που είχε εντυπωσιάσει με την ερμηνεία της στην θεατρική παράσταση στο «Σπίτι της Μπερνάρντα Αλμπα» επιστρέφει στην Ιταλία για να συμμετάσχει στη νέα ταινία του του βραβευμένου με Όσκαρ σκηνοθέτη Πάολο Σορεντίνο στην Ιταλία.

Τα γυρίσματα ξεκίνησαν στις 23 Αυγούστου και από τις πρώτες φωτογραφίες που είδαν τη δημοσιότητα ξεχωρίσαμε την συμμετοχή της!

Προς το παρόν παραμένει μυστικός ο ρόλος της Ελληνίδας ηθοποιού στο έργο, καθώς όλοι οι ηθοποιοί δεσμεύονται από το συμβόλαιο τους μέχρι και τη λήξη των γυρισμάτων.
Οι πρώτες σκηνές έγιναν στο κέντρο της Ρώμης, στην Αρχαία Αγορά και τράβηξαν τα βλέμματα των τουριστών που βρέθηκαν εκεί. Από τα ίδια γυρίσματα και οι φωτογραφίες των παπαράτσι.

Το φιλμ “Loro”μιλάει για τον Μπερλουσκόνι, τις εποχές της δύναμης, της εξουσίας, την πολυτελή ζωή του, τα γνωστά πάρτι.
Σύντομα περισσότερα!

Το μεγάλο ταξίδι για την Αντιγόνη Κουλουκάκου ξεκίνησε όταν έφυγε για σπουδές Νομικής στην Ιταλία. Όμως η μεσογειακή ομορφιά της που την απομάκρυνε από τα πανεπιστημιακά έδρανα, καθώς την ανακάλυψαν από το διεθνές πρακτορείο μοντέλων Paolo Tomei και η Ελληνίδα καλλονή βρέθηκε να βαδίζει στις πιο σπουδαίες πασαρέλες της Ευρώπης, παρουσιάζοντας δημιουργίες οίκων όπως αυτές των Dolce & Gabbana, Emporio Armani, Romeo Gigli, Alberta Ferretti κ.ά., σε Μιλάνο και Παρίσι. Οι φωτογραφήσεις της έχουν φιλοξενηθεί στα κορυφαία περιοδικά μόδας του κόσμου, όπως η «Vogue», το «Vanity Fair», το «Marie Claire». Ενώ ξεκίνησε από τη Νομική, πήρε πτυχίο στις Πολιτικές Επιστήμες, αφού ενδιαμέσως άλλαξε προσανατολισμό. Τελικά, όμως, αποφάσισε να γίνει ηθοποιός. Έτσι, η Αντιγόνη, η οποία λόγω των σπουδών της είχε αφομοιώσει πλέον την ιταλική κουλτούρα, σπούδασε στο Scuola del Teatro della Cometa. Σχεδόν αμέσως άρχισε να εμφανίζεται σε σίριαλ και κινηματογραφικές ταινίες στην Ιταλία. Εν τω μεταξύ, δεν σταμάτησε ποτέ να πηγαινοέρχεται στην Ελλάδα, όπου έκανε την εμφάνισή της σε κάποιες τηλεοπτικές σειρές.

18/09/2017 0 comments

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Είτε Rami Malek είτε… Freddie Mercury, ένα και το αυτό!

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Η πρώτη φωτογραφία του “Mr. Robot” υποδυόμενος τον αλησμόνητο frontman των Queen.

Ο Freddie Mercury των Queen δεν ξεχνιέται, αυτό είναι δεδομένο. Πώς να ξεχαστεί άλλωστε η μοναδική του φωνή ή η δυναμική του παρουσία; Αυτά τα στοιχεία σκοπεύει να εξερευνήσει ο σκηνοθέτης Bryan Singer (“The Usual Suspects”, 1995) στην επερχόμενη ταινία του με τίτλο “Bohemian Rhapsody”. Κι αν τυχόν αναρωτιόσασταν ποιος θα θεωρούνταν κατάλληλος ώστε να υποδυθεί τον Mercury, η απάντηση είναι ο Rami Malek! Και παρακάτω θα δείτε πως είναι λογική η επιλογή του!

Ο διάσημος ηθοποιός από τη δραματική σειρά “Mr. Robot” του τηλεοπτικού δικτύου USA κλήθηκε να φέρει στη μεγάλη οθόνη το θρύλο του frontman των Queen, ακολουθώντας το σενάριο των Justin Haythe (“Revolutionary Road”, 2008), Anthony McCarten (“The Theory Of Everything”, 2014), Peter Morgan (“The Other Boleyn Girl”, 2008), Stephen J. Rivele και Christopher Wilkinson (οι δύο τελευταίοι συνεργάστηκαν στο “Ali” το 2001). Η ταινία θα παρακολουθήσει τη συνεργασία του Mercury με τους Roger Taylor (στο ρόλο ο Ben Hardy) και Brian May (στο ρόλο ο Gwilym Lee) από την ίδρυση των Queen τη δεκαετία του ’70 έως και τη μεγαλειώδη συναυλία της μπάντας Live Aid το 1985.

Φυσικά το επίκεντρο της προσοχής είναι ο ίδιος ο Rami Malek και όχι άδικα, καθώς η πρώτη φωτογραφία του ως Freddie για χάρη του περιοδικού Entertainment Weekly δικαιώνει την επιλογή του Singer να επιστρατεύσει τον “Elliot Alderson”!

Αν μπορείτε εσείς να καταλάβετε διαφορές ανάμεσα στον ηθοποιό και τον χαρακτήρα, τότε σας παραδέχομαι!

Το θέμα, βέβαια, είναι κατά πόσο ο Malek θα ανταποκριθεί στις φωνητικές απαιτήσεις του ρόλου. Πράγμα που σημαίνει κατά πόσο αυτό που θα ακούμε θα είναι Rami Malek ή Freddie Mercury. Ο ίδιος ο Malek δηλώνει:

“Θα χρησιμοποιήσουμε όσο μπορούμε τη φωνή του Freddie κι όσο μπορούμε τη δική μου. Για την ώρα περνάω αρκετό χρόνο στα στούντιο Abbey Road και δεν επεξεργάζομαι την υποκριτική μου ικανότητα.”

Εδώ αξίζει να αναφέρουμε πως ο Rami Malek έχει βραβευτεί με Emmy υποδυόμενος τον Elliot Alderson στη σειρά “Mr. Robot”, ενώ ακόμα έχει κερδίσει δύο υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα για τον ίδιο ρόλο. Κι απλά έρχομαι να αναρωτηθώ… μόνο εγώ πιστεύω πως στα μεθεπόμενα Oscars θα δούμε το όνομά του να φιγουράρει στις υποψηφιότητες;

07/09/2017 0 comments

LIFE&STYLE

Forbes: Emma Stone, η πιο καλοπληρωμένη ηθοποιός

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Είναι όμορφη, ταλαντούχα, από τα αγαπημένα fashion icons του Hollywood και πρόσφατα κέρδισε και Oscar Α’ Γυναικείου Ρόλου. Φέτος μοιάζει να είναι η χρονιά της Emma Stone, μια που αναδείχθηκε η πιο ακριβοπληρωμένη ηθοποιός και βρίσκεται στην πρώτη θέση της λίστας του επιχειρηματικού περιοδικού Forbes.

Η φήμη της μόλις 28 ετών Emma Stone απογειώθηκε με την ταινία – φαινόμενο “La La Land” κι έτσι “έδιωξε” από την πρώτη θέση τη Jennifer Lawrence, στέλνοντάς την στην Τρίτη θέση της κατάταξης. Το ποσό που της έδωσε αυτή τη νίκη και που… κοσμεί τον τραπεζικό της λογαριασμό ανέρχεται στα είκοσι έξι εκατομμύρια δολάρια, η αμοιβή της στην ουσία από το “La La Land”, το οποίο σημείωσε παγκόσμιες εισπράξεις που έφτασαν τα 445,3 εκατομμύρια δολάρια και που χάρισε στη Stone το Oscar Α’ Γυναικείου Ρόλου.

Η πρώην “πρωταθλήτρια” της λίστας, Jennifer Lawrence είχε εδραιωθεί στην πρώτη θέση της κατάταξης το 2015 με το ποσό των πενήντα δύο εκατομμυρίων δολαρίων και το 2016 με εκείνο των σαράντα έξι εκατομμυρίων δολαρίων. Φέτος, το ποσό που της χάρισαν οι επερχόμενες ταινίες της όπως το “Mother!” και το “Red Sparrow”, αλλά και η συνεργασία της με τον οίκο Dior, πρόσθεσαν στον τραπεζικό της λογαριασμό είκοσι τέσσερα εκατομμύρια δολάρια, περίπου δηλαδή τα μισά σε σχέση με πέρυσι.

Ποια, όμως, περνά τη Lawrence και εδρεύει για φέτος στη δεύτερη θέση της λίστας; Ο λόγος για τη Jennifer Aniston και τα 25,5 εκατομμύρια δολάρια που εισέπραξε από τις τελευταίες της ταινίες και τις συνεργασίες της με την αεροπορική εταιρεία Emirates, την εταιρεία Glacéau για το εμφιαλωμένο νερό Smart Water και την εταιρεία προϊόντων περιποίησης Aveeno.

Τις τρεις ηθοποιούς ακολουθούν οι Melissa McCarthy που βρέθηκε στην τέταρτη θέση με εισπράξεις δεκαοκτώ εκατομμυρίων δολαρίων και η Mila Kunis στην πέμπτη θέση με 15,5 εκατομμύρια δολάρια.

Το 2017 είναι κι επίσημα Emma Stone Year! Τι λέτε κι εσείς;

18/08/2017 0 comments

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Και , σαν σήμερα… γεννήθηκε η Katharine Hepburn

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Ήταν το αγοροκόριτσο του Hollywood και μάλιστα… το πιο γοητευτικό. Αντισυμβατική, πεισματάρα αλλά πάντα αντικείμενο θαυμασμού. Κι αν ρωτάτε εμένα… το δικό μου alter ego! Θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά για την εκρηκτική Katharine Hepburn;

Η Katharine Hougton Hepburn γεννήθηκε στις 12 Μαΐου του 1907 στο Hartford του Connecticut κι ήταν το δεύτερο από τα έξι παιδιά του γιατρού Thomas Norval Hepburn και της ακτιβίστριας Katharine Martha Houghton. Οι γονείς της μάλιστα δραστηριοποιούνταν δυναμικά στα κοινωνικά ζητήματα, καθώς ο πατέρας της συμμετείχε στην ίδρυση της Ένωσης Κοινωνικής Υγιεινής που ενημέρωνε το κοινό για τα αφροδίσια νοσήματα, ενώ η μητέρα της ηγείτο της Ένωσης για την Ψηφοφορία των Γυναικών του Connecticut και στη συνέχεια έκανε καμπάνια για την αντισύλληψη στο πλευρό της Margaret Sanger. Φυσικά κι η ανατροφή που έδωσαν στα παιδιά τους ήταν τέτοια που να σέβονται και να υπηρετούν την ελευθερία του λόγου.

Η Katharine ήταν το αγοροκόριτσο της οικογένειας, καθώς είχε πάντα κοντά τα μαλλιά της και ζητούσε να την αποκαλούν «Jimmy», ενώ ακόμη ασχολούνταν με την κολύμβηση, το γκολφ, το τένις και την ιππασία – ο Δρ. Hepburn μάλιστα ενθάρρυνε τα παιδιά του να μάθουν αυτά τα σπορ. Το αγαπημένο της Katharine ήταν το γκολφ, με αποτέλεσμα να φτάσει ακόμη και στους ημιτελικούς του Πρωταθλήματος Γκολφ Νεανίδων του Connecticut. Όταν, όμως, το 1921 βρήκε το πτώμα του μεγαλύτερου αδερφού της, του Tom, κλείστηκε στον εαυτό της, άφησε το Oxford School όπου φοιτούσε και την εκπαίδευσή της ανέλαβαν καθηγητές ιδιαίτερων μαθημάτων. Επίσης για πολλά χρόνια χρησιμοποιούσε την ημερομηνία γέννησης του αδερφού της (8 Νοεμβρίου) ως δική της.

Το 1924 κερδίζει υποτροφία στο Bryn Mawr College και ξεκινά εκεί τις σπουδές της μόνο για να ικανοποιήσει τη μητέρα της, όταν στην πραγματικότητα ένιωθε άβολα στο εκεί περιβάλλον, πράγμα που φαινόταν και στις βαθμολογίες της. Όταν είδε πως η συμμετοχή της στις παραστάσεις της σχολής βελτίωναν τους βαθμούς της κάνοντας κάτι που την «τραβούσε», άρχισε να παίζει πιο συχνά, με αποκορύφωμα τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στο θεατρικό «The Woman in The Moon» ούσα τελειόφοιτη. Κατά την αποφοίτησή της το 1928 κι έχοντας ένα πτυχίο ιστορίας και φιλοσοφίας, αποφάσισε να ασχοληθεί επαγγελματικά με το θέατρο.

Αμέσως μετά την αποφοίτησή της, η Katharine Hepburn γνωρίζει στη Βαλτιμόρη το θεατρικό παραγωγό Edwin H. Knopf, ο οποίος εντυπωσιασμένος μαζί της, της δίνει ένα ρόλο στην παραγωγή «Η Τσαρίνα». Αν κι η ερμηνεία της εντυπωσιάζει, πολλοί σχολιάζουν τη διαπεραστική της φωνή, πράγμα που την οδηγεί στη Νέα Υόρκη για μαθήματα ορθοφωνίας. Έπειτα ο Knopf την «επιστρατεύει για τον πρώτο ρόλο στην παράσταση «The Big Pond» μετά την απόλυση της ηθοποιού που προοριζόταν γι’ αυτόν. Στην πρεμιέρα η Hepburn άργησε να πάει στο θέατρο, μπέρδεψε τα λόγια της, στραβοπάτησε… όλα όσα χρειάζονταν για να απολυθεί τα έκανε! Παρ’ όλα αυτά συνέχισε να ερμηνεύει μικρούς ρόλους ή να δουλεύει ως αντικαταστάτρια.

Η στιγμή, όμως που επιτέλους το αστέρι της Katharine Hepburn ξεπερνά τα εμπόδια και ξεκινά να λάμπει φτάνει και το 1932 ερμηνεύει την Αντιόπη στην παράσταση «Ο Σύζυγος της Πολεμίστριας». Το έργο κάνει πρεμιέρα στις 11 Μαρτίου στο θέατρο Morosco του Broadway και για τη Hepburn γράφονται τα καλύτερα. Εκεί την ανακαλύπτει κι ο κυνηγός ταλέντων Leland Hayward, ο οποίος και θα την οδηγήσει στο Hollywood.

Δυναμική άφιξη στο Hollywood

Με το που φτάνει η Hepburn στο Hollywood το 1932, ο Hayward τη συστήνει στο σκηνοθέτη George Cukor για το ρόλο της Sydney στο «A Bill of Divorcement». Ο Cukor εντυπωσιάζεται από τη Hepburn και ζητά από την παραγωγή να δεχθεί το αίτημά της για την αμοιβή των χιλίων πεντακοσίων δολαρίων τη βδομάδα, μισθός πολύ ανώτερος για μία άγνωστη ηθοποιό. Η ταινία βγαίνει στους κινηματογράφους, όλοι εξυμνούν το κινηματογραφικό ντεμπούτο της Hepburn κι η εταιρεία παραγωγής της ταινίας, η RKO, επεκτείνει το συμβόλαιό της δίνοντάς του μακροχρόνια ισχύ. Την αμέσως επόμενη χρονιά και για την τρίτη ταινία της με τίτλο «Morning Glory», όπου ερμήνευσε τη φιλόδοξη ηθοποιό Eva Lovelace, η Hepburn κερδίζει το πρώτο της Oscar Α’ Γυναικείου Ρόλου, δεχόμενη και πάλι διθυραμβικές κριτικές. Την ίδια χρονιά ερμηνεύει την ανυπότακτη Jo στην κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου «Μικρές Κυρίες» – μία από τις πιο αγαπημένες της δουλειές – και μέχρι το τέλος της χρονιάς ήταν μία από τις πιο εμβληματικές ηθοποιούς του Hollywood.

Η πτώση

To 1934 κι έπειτα από άρνηση της RKO να την αφήσει να παίξει σε παράσταση του Broadway γυρίζει το αδιάφορο «Spitfire». Σα να μην έφτανε, όμως το «Spitfire», αμέσως μετά η RKO της δίνει την άδεια να παίξει στη «Λίμνη» για το Broadway με τον Jed Harris στην παραγωγή. Οι προπωλήσεις εισιτηρίων ήταν αυξημένες, αλλά ο Harris μετέφερε την παράσταση στη Νέα Υόρκη χωρίς να έχουν γίνει πολλές πρόβες, με αποτέλεσμα η παράσταση να «πατώσει» στην κυριολεξία κι η Hepburn να παίρνει αυτό το βάρος στην πλάτη της, όταν στην ουσία ευθυνόταν για την αποτυχία η κακή σκηνοθεσία του Harris. Τελικά πλήρωσε το Harris για να την αποδεσμεύσει από το συμβόλαιο, ενώ αργότερα δήλωσε για εκείνον πως «είναι ο πιο διαβολικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει ποτέ».

Όσο ξαφνική ήταν η άνοδός της στο Hollywood, τόσο απότομη ήταν κι η παρακμή της Hepburn. Με μόνη εξαίρεση την ταινία «Alice Adams» του 1935, όπου είχε προταθεί για Oscar – σημ.: έχασε από τη Bette Davis για το «Dangerous» – όποια ταινία γύριζε η Hepburn κατέληγε σε εισπρακτική – κι όχι μόνο – αποτυχία. Μόνο το 1938 το «Bringing Up Baby», όπου η Hepburn συμπρωταγωνιστούσε με τον Cary Grant για δεύτερη φορά μετά το 1935 και το «Sylvia Scarlett», δέχθηκε καλές κριτικές, αλλά και πάλι εισπρακτικά δεν προχώρησε κατά πώς αναμενόταν. Ακόμη, όμως, και το «Bringing Up Baby», δεν ήταν ικανό να γλιτώσει τη Hepburn από το χαρακτηρισμό «Δηλητήριο των Box-Office».

Η επάνοδος

Βλέποντας πως το κλίμα του Hollywood δεν «τη σήκωνε», η Katharine Hepburn επιστρέφει στη θεατρική σκηνή και πρωταγωνιστεί στο «The Philadelphia Story» του Philip Barry, με το ρόλο της Tracy Lord «κομμένο και ραμμένο» για τη Hepburn. Η επιτυχία της παράστασης έπεισε τον τότε σύντροφό της, Howard Hughes, πως το «Philadephia Story» θα μπορούσε να εγγυηθεί την επιστροφή της Hepburn στο Hollywood. Έτσι η Hepburn αγοράζει τα δικαιώματα του έργου και το 1940 το έργο μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη σε σκηνοθεσία George Cukor και με συμπρωταγωνιστές τους Cary Grant και James Stewart. Αποτέλεσμα; Κοινό και κριτικοί υποδέχονται την Katharine Hepburn πίσω με ανοιχτές αγκάλες κι εκείνη είναι υποψήφια για Oscar Α’ Γυναικείου Ρόλου! Δύο χρόνια μετά ακολουθεί η «Γυναίκα της Χρονιάς», όπου συμπρωταγωνιστεί με τον Spencer Tracy, με τον οποίο ξεκινά κι η σχέση της μαζί του.

Μέχρι όμως το 1949 η καριέρα της μπήκε κάπως στον «αυτόματο», καθώς όχι μόνο προσπαθούσε να στηρίξει τον Tracy στον αγώνα του με το αλκοόλ, αλλά εξαιτίας και του φόβου για τον Κομμουνισμό επί McCarthy. Οι – υπερβολικά για την εποχή – προοδευτικές της απόψεις κι η δυναμικότητα του χαρακτήρα της την έβαλαν τρόπον τινά σε μία μαύρη λίστα, έτσι οι δουλειές της αυτήν την περίοδο ήταν πραγματικά μετρημένες. Παρ’ όλα αυτά, σημειώνονται επιτυχίες με ταινίες όπως το «Without Love» το 1945, το «State of The Union» το 1948 και το «Adam’s Rib» το 1949.

Τα δύο πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’50 κι ενώ άλλες ηθοποιοί της ηλικίας της επιλέγουν να παραιτηθούν, η Hepburn συνεχίζει ακάθεκτη. Το 1951 συμπρωταγωνιστεί με το Humphrey Bogart στο «The African Queen», την επόμενη χρονιά παίζει στο «Pat and Mike» με τον Spencer Tracy – για το οποίο κερδίζει και Χρυσή Σφαίρα Α’ Γυναικείου Ρόλου – και παράλληλα παίζει και στο θέατρο στο «Όπως σας Αρέσει» και στο «The Millionairess» στο Λονδίνο. Για τρία χρόνια δίνει «ρεπό» στον εαυτό της και το 1955 παίζει στο «Summertime», ενώ μετά πηγαίνει στην Αυστραλία για έξι μήνες για να παίξει το ρόλο της Portia στον «Έμπορο της Βενετίας». Το 1956 είναι και πάλι υποψήφια για Oscar για το «The Rainmaker» και το 1959 παίζει στην κινηματογραφική μεταφορά του έργου του Tennessee Williams «Suddenly, Last Summer»μαζί με την Elizabeth Taylor και τον Montgomery Clift. Το 1960 επιστρέφει και πάλι στο σανίδι για να παίξει τη Viola στη «Δωδεκάτη Νύχτα» Και την Κλεοπάτρα στο «Αντώνιος και Κλεοπάτρα».Το 1967 κι έπειτα από το επιτυχημένο «Long Day’s Journey Into Night» του 1962, η Hepburn κερδίζει δεύτερο Oscar Α’ Γυναικείου Ρόλου για το «Guess Who’s Coming to Dinner», με την ταινία να είναι άλλο ένα δυναμικό come back της ηθοποιού έπειτα από μία πενταετή αποχή για να βοηθήσει και πάλι τον Tracy, του οποίου η υγεία είχε επιδεινωθεί τη δεκαετία του ’60. Λίγο μετά τα γυρίσματα της ταινίας, ο Tracy απεβίωσε κι η Hepburn αποφάσισε πως για να διαχειριστεί το πένθος της έπρεπε να το ρίξει στη δουλειά. Έτσι την επόμενη χρονιά γυρίζει το «Λιοντάρι του Χειμώνα», για το οποίο κερδίζει άλλο ένα Oscar, το οποίο μοιράζεται με τη Barbra Streisand για το «Funny Girl». Αμέσως μετά και μέχρι τον Αύγουστο του 1970 η Hepburn πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Coco», υποδυόμενη την Coco Chanel, εξασφαλίζοντας με την παράσταση κι ένα βραβείο Tony.

Από τη δεκαετία του ’70 και μέχρι και τις αρχές εκείνης του ’80, η Hepburn είναι μεταξύ θεάτρου και σινεμά. Από τις πιο γνωστές κινηματογραφικές της δουλειές είναι οι «Τρωάδες» του 1971, η τηλεταινία «Love Among The Ruins» του 1975 και το «On Golden Pond» του 1981, το οποίο της χαρίζει το τέταρτο βραβείο Oscar, με αποτέλεσμα να είναι η ηθοποιός με τα περισσότερα βραβεία Oscar στην ιστορία των βραβείων. Την ίδια χρονιά κερδίζει άλλο ένα βραβείο Tony, αυτή τη φορά για την παράσταση «The West Side Waltz». Με εξαίρεση το «Grace Quigley» του 1984 και το «Love Affair» δέκα χρόνια μετά, ό,τι δουλειά έκανε η Hepburn ήταν για τηλεοπτική χρήση και το 1994 μετά την τηλεταινία «One Christmas» η Hepburn αποσύρεται οριστικά από τα καλλιτεχνικά δρώμενα.

Ένα γοητευτικό αγοροκόριτσο με άποψη

Ο αντισυμβατικός χαρακτήρας της φάνηκε ακόμη και στα πιο απλά ζητήματα, όπως το στυλ κι η μόδα που ακολουθούσε. Κόντρα στο χαρακτήρα glamour της εποχής, η Hepburn αντί για σικ φορέματα και βαρύ μακιγιάζ επέλεγε να εμφανίζεται άβαφη φορώντας παντελόνια. Υπερασπιζόταν πολύ την ιδιωτικότητα της ζωής της, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν απολάμβανε τη δημοφιλία της – κι ήταν μία πάρα πολύ δημοφιλής προσωπικότητα. Παράλληλα και χάρη στην ανατροφή που της είχαν δώσει οι γονείς της για να εκφράζεται ελεύθερα, αν και οι πολιτικές της απόψεις της ειδικά τη δεκαετία του ’40 της στέρησαν κάποιες δουλειές, η Hepburn έφτασε σήμερα να είναι μία από τις πιο σημαντικές γυναίκες του 20^ου αιώνα και μία προσωπικότητα με μεγάλη επιρροή.

Η Katharine Hepburn άφησε την τελευταία της πνοή στις 29 Ιουνίου του 2003 σε ηλικία 96 ετών. Ακόμα και σήμερα, όμως, οι ταινίες της είναι μία τεράστια πολιτισμική κληρονομιά και θα είναι πάντα μία σαγηνευτική γυναίκα με πυγμή, αποφασιστικότητα και που – ας μου επιτραπεί η έκφραση – τιμούσε τα παντελόνια που φορούσε! Κι είμαι σίγουρη πως πολλές σύγχρονες συνάδελφοί της, ακόμη κι αν δεν το δηλώνουν δημόσια, θα ήθελαν να της μοιάσουν έστω και λίγο.

12/05/2017 0 comments

ΘΕΑΤΡΟ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Η “Ωραία μου Κυρία” μέσα από τη ματιά του Δημήτρη Γαλάνη

written by Κατερίνα Μαντά

Είναι ευγενικός, χαμογελαστός και ταλαντούχος. Ο ταλαντούχος ηθοποιός, Δημήτρης Γαλάνης συμμετέχει φέτος στην θεατρική παράσταση “Ωραία μου Κυρία” στο θέατρο Pantheon και μας μιλά για τις προκλήσεις κατά τη διάρκεια της καριέρας του, τον έρωτα, τις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά και την κοσμοθεωρία του.

Συμμετέχεις σε μία από τις πιο “εντυπωσιακές” παραστάσεις της χρονιάς στο θέατρο Pantheon.Μίλησε μας καταρχήν για τον ρόλο σου…

Ο ρόλος που υποδύομαι είναι ο Αλεξέι. Ο Αλεξέι λοιπόν είναι ένας Ρώσος δάσκαλος χορού και βαδίσματος που έρχεται στο σπίτι του καθηγητή Henry Higgins (Κώστας Κόκλας) προκειμένου να εκπαιδεύσει την Λουλουδού Eliza Doolittle (Δήμητρα Ματσούκα) να γίνει μια κυρία της καλής κοινωνίας, ώστε να κερδίσει το στοίχημα του . Αυτή η εκπαίδευση είναι λίγο επώδυνη για την Ελίζα γιατί ο Αλεξέι πέρα από Το ταμπεραμέντο που έχει ως άνθρωπος έχει και σπασμένα νεύρα άρα καταλαβαίνεις τι περνάει επί σκηνής η Δήμητρα! Για αυτόν τον ρόλο –” δώρο” θα ήθελα επί της ευκαιρίας να ευχαριστήσω τον Αλέξανδρο Ρήγα αλλά και τους παραγωγούς της παράστασης Γιάννη Κεντ και Πάνο Κατσαρίδη που πρώτη φορά συνεργάζομαι μαζί τους και μου εμπιστεύτηκαν αυτόν τον τόσο όμορφο ήρωα/ρόλο!

Μιλάς ρώσικα στην παράσταση; Πόσο δύσκολο είναι να ερμηνεύεις έναν ρόλο σε μία γλώσσα που δεν γνωρίζεις; Επίσης είναι ένας ρόλος που δεν υπάρχει στην ταινία.

Στην παράσταση μιλάω μόνο ρωσικά! Αυτό ήταν άλλη μία δυσκολία για μένα γιατί δεν ήξερα καθόλου τη γλώσσα. Και να σου πω και την αλήθεια ούτε που μου είχε περάσει και ποτέ από το μυαλό ότι θα μιλήσω κάποια στιγμή στα ρώσικα. Έτσι λοιπόν παράλληλα με τις πρόβες είχα και ιδιαίτερα μαθήματα για να μπορέσω να τα καταφέρω με τη γλώσσα. Ο Αλεξέι όντως είναι ένας ρόλος που δεν υπάρχει στην ταινία, αλλά τον δημιούργησε ο Αλέξανδρος και κατά τη γνώμη μου ότι αλλαγές έκανε στο κείμενο ήταν εύστοχες και σεβάστηκε πάντα την αρχική ιδέα του Μπέρναρντ Σω .

Ποιά είναι η εμπειρία να είσαι πάνω στη σκηνή με ηθοποιούς με τους οποίους δεν είχες ξανασυνεργαστεί και έχουν τόσα χρόνια εμπειρίας στο θέατρο…

Αυτό είναι ένα από τα πολλά καλά που έχει το επάγγελμα του ηθοποιού. Κάθε θεατρική σεζόν γνωρίζεις καινούργιους ανθρώπους που ο καθένας απ’ αυτούς είναι διαφορετικός και αυτό σημαίνει πως έχεις να πάρεις και να μάθεις πολλά για το θέατρο αλλά και για την ίδια τη ζωή! Πραγματικά μέσα από αυτή τη συνεργασία συνάντησα πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους που δεν είχα ξανά δουλέψει μαζί τους και χαίρομαι που μπήκαν στη ζωή μου και ελπίζω να μείνουν για πολλά χρόνια!

Στην παράσταση βλέπουμε δύο ανθρώπους που ερωτεύονται μέσα από περίεργες συνθήκες και να δυσκολεύονται να εκφράσουν τα συναισθήματά τους. Ποιά είναι η άποψη σου για τις σχέσεις σήμερα; Είναι εύκολα τα πράγματα;

Νομίζω ότι γενικά οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν αλλάξει και τολμώ να πω προς το χειρότερο.. Ένα ενδεχόμενο είναι το ότι μεγαλώνοντας γίνεσαι πιο καχύποπτος και δεν αφήνεσαι όπως όταν ήσουν στα 18 ή στα 20 όμως κατά τη γνώμη μου ένας άλλος παράγοντας είναι και η τεχνολογία και πιο συγκεκριμένα τα social media. Οι πληροφορίες και εικόνες πια βομβαρδίζουν τους ανθρώπους και έτσι τους κάνουν να νομίζουν πως τα ξέρουν όλα, να τα θεωρούν όλα εύκολα και δεδομένα… Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι άνθρωποι να μην έχουν την υπομονή και την θέληση να χτίσουν σχέσεις ερωτικές ή ακόμα και φιλικές, γιατί τώρα πια όλα είναι εύκολα ( όπως το σεξ, η επικοινωνία, η εύρεση συντρόφων και φίλων). Ελπίζω κάποτε να αλλάξουν τα δεδομένα γιατί πραγματικά πιστεύω ότι είναι στο χέρι μας.

Το μουστάκι τελικά έγινε τρόπος ζωής…Τι είναι αυτό που σε χαρακτηρίζει ως άνθρωπο;

Αυτά που με χαρακτηρίζουν ως άνθρωπο νομίζω είναι το χιούμορ μου που ακόμα και στα δύσκολα δεν το χάνω εύκολα! Το ότι είμαι δοτικός και δεν φοβάμαι να δείξω το συναισθήματά μου ακόμα κι αν πονέσω μερικές φορές… γενικά αισθάνομαι δυνατός και χωρίς φοβίες… Και φυσικά για όλα αυτά με βοήθησε η ψυχοθεραπεία που έκανα για αρκετό διάστημα! Επίσης θα ήθελα να προτείνω στον κόσμο που μας διαβάζει πως η ψυχοθεραπεία είναι το καλύτερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας και να μην την φοβόμαστε!!!

Photo credits: Δημήτρης Χώνος / ρούχα : @inbox64 (instagram-Ομήρου 64 Νέα Σμύρνη)

30/01/2017 0 comments

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε η Rooney Mara

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Είναι μόλις 31 ετών, αλλά ήδη το αστέρι της λάμπει στο Hollywood και το όνομά της έχει πλέον μία άλλη βαρύτητα. Ειδικά μετά την κινηματογραφική χρονιά που μας πέρασε, μια που η «Carol» την έφερε ακόμη πιο κοντά στα Oscar. Σήμερα ευχόμαστε χρόνια πολλά στη Rooney Mara.

Η Patricia Rooney Mara γεννήθηκε στο Bedford της Νέας Υόρκης στις 17 Απριλίου του 1985. Αποφοίτησε από το Fox Lane High School το 2003, ενώ το 2010 πήρε το πτυχίο της στην Ψυχολογία και τις Διεθνείς Κοινωνικές Επιστήμες από τη Σχολή Gallatin’s School of Individualized Study του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης.

Η αγάπη της για την ηθοποιία, αλλά κι η απόφασή της να ασχοληθεί με το αντικείμενο καλλιεργήθηκαν από μία σειρά κλασσικών ταινιών, όπως το «Gone With The Wind» και η «Rebecca». Επίσης την ενέπνευσε η μεγαλύτερή της αδερφή, Kate Mara («House of Cards»), η οποία ήδη έχτιζε την καριέρα της όταν η Rooney αποφάσισε να ξεκινήσει να κυνηγά την υποκριτική.

Έπειτα από μία σειρά εμφανίσεων στην τηλεόραση (όπως το «Law & Order») και κάποιες μικρότερες παραγωγές, ο πρώτος της ρόλος σε θέση πρωταγωνίστριας ήρθε το 2009 με το «Tanner Hall», που προβλήθηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ του Τορόντο. Την επόμενη χρονιά ήρθε το remake του «Εφιάλτη στο Δρόμο με τις Λεύκες», όπου η Rooney Mara είχε και πάλι τον πρώτο ρόλο. Η αλήθεια, όμως, είναι πως η ταινία ήταν για τη Mara μία στιγμή όπου άρχισε να αμφιβάλλει για την απόφασή της να ασχοληθεί με την υποκριτική. Την ίδια χρονιά εμφανίζεται και στο «The Social Network» του David Fincher.

Τις αμφιβολίες που τις προκάλεσε ο «Εφιάλτης» τις διαλύει το «Κορίτσι με το Τατουάζ» το 2011. H Rooney Mara συναντά στα πλατό γυρισμάτων τον Daniel Craig και μαζί πρωταγωνιστούν στην αμερικάνικη κινηματογραφική μεταφορά του ομότιτλου best seller του Stig Larsson. Η Mara εντυπωσιάζει ως Lisbeth Salander όχι μόνο για την απίστευτη μεταμόρφωσή της αλλά κυρίως για την υποκριτική της ικανότητα. Η ταινία της χαρίζει μία υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα και για Oscar Α΄Γυναικείου Ρόλου και για πολλούς αυτό είναι σημάδι πως η Mara έχει ακόμα πολλά να πει με τη δουλειά της.

Το 2013, η Rooney Mara πρωταγωνιστεί στο ψυχολογικό θρίλερ «Side Effects» του Steven Sodenbergh, όπου υποδύεται μία νεαρή γυναίκα που πάσχει από κατάθλιψη ενώ ο άντρας της (Channing Tatum) είναι στη φυλακή. Τότε ο ψυχίατρός της θα της δώσει ένα καινούριο φάρμακο, το οποίο όμως της προκαλεί περίεργες παρενέργειες, με αποτέλεσμα όλα γύρω της πια να αλλάζουν. Επίσης, την ίδια χρονιά αντικαθιστά την Carey Mulligan στο «Her» του Spike Jonze και συμπρωταγωνιστεί στην υποψήφια για Oscar ταινία με τους Joaquin Phoenix, Scarlett Johansson και Amy Adams.
Το 2015 υποδύεται την Tiger Lily στον «Pan», με την ταινία να είναι μία «box-office bomb» εξαιτίας των κάκιστων κριτικών. Ευτυχώς για τη Mara, όμως, την ίδια χρονιά έρχεται ο ρόλος της στην «Carol» να αλλάξει τα πράγματα. Στο δράμα εποχής του Todd Haynes, η Mara υποδύεται την Therese Belivet, μία νεαρή πωλήτρια που γνωρίζει την Carol (Cate Blanchett) και μαζί της ξεκινά μία δυνατή σχέση, η οποία δοκιμάζεται από τις μετέπειτα εξελίξεις. Η ταινία συναρπάζει κι η Mara κερδίζει το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών, ενώ φτάνει στις υποψηφιότητες για BAFTA, Χρυσή Σφαίρα αλλά και Oscar Β’ Γυναικείου Ρόλου.

Σε μελλοντικά projects, η Rooney Mara έχει ήδη ολοκληρώσει τα γυρίσματα για δύο ταινίες. Η μία είναι το «Weightless» του Terence Malick, όπου θα τη δούμε (πιθανώς) το 2017 στο πλευρό των Christian Bale, Natalie Portman και Holly Hunter. Η δεύτερη είναι η «Una», μία δραματική ταινία όπου η Mara θα υποδυθεί μία νεαρή γυναίκα που η συνάντησή της με έναν ηλικιωμένο άντρα θα την οδηγήσει σε αποκαλύψεις που θα συνταράξουν όσα γνώριζε για τη ζωή της ως τώρα.

Σημαντικό, τέλος, είναι να αναφέρουμε πως η Rooney Mara δεν πήρε το πτυχίο της ψυχολογίας το 2010 απλά για να το κρεμάσει στον τοίχο της! Αντίθετα, είναι η πρόεδρος της MKO «Faces of Kibera», η οποία δραστηριοποιείται στην παροχή στέγης, τροφής και ιατρικής περίθαλψης των ορφανών που ζουν στην Kibera, μία παραγκούπολη στο Ναϊρόμπι της Κένυα. Για τις χρηματοδοτικές ανάγκες της ΜΚΟ, η Mara προχώρησε σε δημοπρασία αναμνηστικών από τις ομάδες baseball των Steelers και των Giants (την οποία ομάδα ίδρυσε η οικογένεια του πατέρα της), καθώς και εράνους μέσω του eBay. Για τη δράση της αυτή η Mara είπε σε συνεντεύξεις της πως πίστευε πως «οι άνθρωποι που χρειάζονται βοήθεια δεν τη λαμβάνουν, οπότε αποφάσισα να το αλλάξω αυτό». Επιπλέον σε άλλη της συνέντευξη είχε δηλώσει πως ένιωθε πως ήταν υποχρέωσή της να είναι ηθοποιός αλλά και να συμπαραστέκεται σε όσους χρειάζονται υποστήριξη και πως δε θέλει να διαλέξει ανάμεσα στα δύο.

Ένα είναι σίγουρο. Πως η νεαρή Rooney Mara είναι μία πολλά υποσχόμενη προσωπικότητα στα κινηματογραφικά δρώμενα η οποία σίγουρα κέρδισε την αμέριστη προσοχή μας με το σπαθί της!

17/04/2016 0 comments

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Δημήτρης Μακαλιάς: Το “Smiley” είναι μία αφύπνιση στο ότι όλοι είμαστε ίσοι απέναντι στον έρωτα.

written by The K-magazine

Είναι έξυπνος, γοητευτικός και πολύ ταλαντούχος. Ο Δημήτρης Μακαλιάς μας ανοίγει την καρδιά του σε μία πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη που μου παραχώρησε για το The K–magazine σχετικά με τις παραστάσεις που συμμετέχει (“smiley” και “Σμύρνη μου, αγαπημένη”) και την πολύαναμενόμενη εκπομπή big talk στο netwix.

Γιάννα Σαλή: Ποια είναι η ανταπόκριση του κόσμου για την παράσταση “Smiley” ;
Δημήτρης Μακαλιάς: Ειλικρινά η ανταπόκριση έχει ξεπεράσει κάθε προσδοκία μου. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι το συγκεκριμένο έργο με αυτή τη θεματολογία θα ήταν ικανό να αγαπηθεί τόσο πολύ από τόσο πολύ και τόσο ετερόκλητο κοινό. Χαρακτηριστικά θα σου πώ κάτι που μου είπε σήμερα ένα θεατής, στην μεταμεσονύχτια παράσταση μας: «Ήδη νιώθω καλύτερος άνθρωπος!». Νομίζω ότι αυτή η παράσταση θα έχει μεγάλη συνέχεια!

Γιάννα Σαλή: Είχες κάποιο πρόβλημα στο να ενσαρκώσεις τον Μπρούνο; Και αν ναι τι σε δυσκόλεψε;
Δημήτρης Μακαλιάς: Ο Μπρούνο είναι ένας ρόλος που με μάγεψε εξ’αρχής. Δεν ξέρω τι είναι εύκολο και τι δύσκολο για έναν ρόλο. Καταλαβαίνω ότι είχε πολλά να μου δώσει. Με ξεκλείδωσε να δω τις ανθρώπινες σχέσεις με άλλο μάτι. Με έμαθε να είμαι πιο ειλικρινής και να διεκδικώ με όλη μου την ψυχή αυτό που θέλω. Ευτυχώς είχα την τύχη να δουλεύω με τον Μίνω Θεοχάρη που αγαπάω και εκτιμώ και βρήκαμε γρήγορα τα μονοπάτια μας. Επίσης έμαθα πάρα πολλά για τους σύγχρονους τρόπους προσέγγισης των gayκαι όχι μόνο!

Γιάννα Σαλή: Για όποιον μέχρι στιγμής δεν έχει δει την παράσταση, τι θα μας έλεγες ως κεντρική ιδέα της;
Δημήτρης Μακαλιάς: Είναι μια ρομαντική ιστορία αγάπης, μια κωμωδία για την παραδοξότητα των σχέσεων αλλά και μια συναισθηματική κατάθεση ανθρώπινων στιγμών. Μια ερωτική ιστορία, με γέλιο και δάκρυ, που τυχαίνει να έχει ως κεντρικούς ήρωες δύο άντρες.

Γιάννα Σαλή: Τι θα κρατήσεις από αυτήν την εμπειρία σου;
Δημήτρης Μακαλιάς: Ειλικρινά,θα κρατήσω το γέλιο που ρίχνουμε κάθε βράδυ στην παράσταση. Πλέον, περνάμε τόσο τέλεια που γινόμαστε μια παρέα με το κοινό. Μοναδική θεατρική εμπειρία και πιστεύω ότι το νιώθει ταυτόχρονα και το κοινό. Μου αρέσει που τους βλέπω να κλαίνε από τα γέλια και μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα τα δάκρυα χαράς να έχουν γίνει δάκρυα συγκίνησης.

Γιάννα Σαλή: Στο έργο Smiley ερμηνεύεις το ρόλο ενός ομοφυλόφιλου ποια η γνώμη σου για το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης;
Δημήτρης Μακαλιάς: Δυστυχώς έχουμε φτάσει να κάνουμε θέμα συζήτησης τα απλά δεδομένα πράγματα. Προφανώς και είμαι υπέρ. Προφανώς και στηρίζω το θέλω και την ελευθερία του καθενός. Αλλά και την ανάγκη του να είναι και να νιώθει ίσος με όλους. Η παράσταση σε αφυπνίζει και σου θυμίζει ότι όλοι είμαστε ίσοι απέναντι στον έρωτα.

Γιάννα Σαλή: Για δεύτερη χρονιά συμμετέχεις και στην παράσταση “Σμύρνη μου αγαπημένη”. Πιστεύεις ότι η προσφυγική κρίση που ζούμε τώρα δείχνει πως η ιστορία επαναλαμβάνεται;
Δημήτρης Μακαλιάς: Η παράσταση αυτή έγινε δυστυχώς ιδιαίτερα προφητική, αν σκεφτεί κανείς ότι η Μιμή ξεκίνησε να την γράφει πριν από 3 χρόνια. Είναι μια μεγαλειώδης παράσταση και είμαι πολύ χαρούμενος που έγινα μέρος της. Είναι συγκλονιστικά τα μεγέθη της παραγωγής αλλά και το πλήθος κόσμου που ακόμα συνεχίζει να γεμίζει ένα τόσο μεγάλο θέατρο. Και δεν είναι τυχαίο. Οι εικόνες είναι σοκαριστικά σημερινές. Βλέπεις και ακούς στιγμιότυπα που είναι βγαλμένα λες και από χθεσινή εφημερίδα. Για άλλη μια φορά η κοινωνία και η πολιτική παγκόσμια σκηνή αντιμετωπίζει κρίση. Και τα λάθη επαναλαμβάνονται.

Γιάννα Σαλή: Αυτό το μήνα περιμένουμε να σε δούμε στο netwix.gr στην εκπομπή big talk.
Δημήτρης Μακαλιάς:Είναι μια πολύ ωραία και παρεϊστικη ιδέα. Μαζί με άλλους 4 φίλους μαζευόμαστε και λέμε αυτά που λένε οι άντρες μεταξύ τους, όταν σβήσουν τα φώτα. Όταν έχουν ήδη πιει τις μπύρες τους και έχουν χαλαρώσει, χωρίς φραγμούς και με πολλή αλήθεια. Λέμε και κάνουμε ό,τι θέλουμε, αλλά καλούμε και τους θεατές να μας θέσουν όσα ερωτήματα θέλουν!

Γιάννα Σαλή: Πως νιώθεις που θα συνεργαστείς ξανά με τον Λάμπρο Φισφή και τον Ζήση Ρούμπο;
Δημήτρης Μακαλιάς: Ασφάλεια και ευτυχία. Είναι πολύ ωραίο να μπορείς να έχεις κοντά σου δικούς σου ανθρώπους.

Γιάννα Σαλή: Πέρσι παντρεύτηκες και με την επίσης ταλαντούχα ηθοποιό -και με εκπληκτική φωνή- Αντιγόνη Ψυχράμη. Τι έχει αλλάξει στην ζωή σου;
Δημήτρης Μακαλιάς: Ειλικρινά τίποτα απολύτως! Η ζωή μας άλλαξε όταν ειδωθήκαμε για πρώτη φορά. Συνεχίζουμε να ζούμε όπως πριν. Άλλωστε συγκατοικούμε ήδη πάρα πολλά χρόνια και γνωρίζουμε πολύ καλά ο ένας τον άλλο.

Γιάννα Σαλή: Με ποιον καλλιτέχνη θα ήθελες να συνεργαστείς όμως μέχρι τώρα δεν έχει τύχει;
Δημήτρης Μακαλιάς: Υπάρχουν πάρα πολλοί σημαντικοί καλλιτέχνες που θαυμάζω και εκτιμώ και θα ήθελα να συνεργαστώ μαζί τους. Αφήνω τη ζωή να με ξαφνιάζει. Άλλωστε είναι μαγικό όταν προκύπτει αμοιβαία μια τέτοια συνεργασία, έτσι ξαφνικά.

Γιάννα Σαλή: Πόσο δύσκολο είναι να ασχολείσαι με την τέχνη στην Ελλάδα το 2016;
Δημήτρης Μακαλιάς: Πολύ και καθόλου. Είναι η εποχή που η δημιουργικότητα μπορεί να φτάσει στα ύψη και τα ερεθίσματα να σε κατακλύζουν κάθε δευτερόλεπτο. Από την άλλη, οποιαδήποτε μορφή τέχνης σήμερα, μόνο ως χόμπυ μπορεί να γίνει. Ώς ανάγκη έκφρασης και μόνο. Και όχι ταυτόχρονα και επιβίωσης…

Γιάννα Σαλή: Τι μήνυμα θα έδινες στους νέους ηθοποιούς που τώρα θα ξεκινήσουν την καριέρα τους;
Δημήτρης Μακαλιάς: Να παλεύουν με όλη τους τη δύναμη για τα όνειρα τους. Να είναι έντιμοι με τον εαυτό τους και ειλικρινείς. Να βάζουν στόχους και να παραμένουν πιστοί. Να σέβονται τον εαυτό τους και τη δουλειά τους. Να μη φοβούνται τίποτα και κανέναν. Να διεκδικούν το δίκαιο και να φεύγουν από όπου αδικούνται το ήθος και οι αρχές τους.

Γιάννα Σαλή: Κάνεις σχέδια για το μέλλον;
Δημήτρης Μακαλιάς: Δεν κάνω εύκολα σχέδια για να μην στεναχωρηθώ αν ακυρωθούν. Προς το παρόν συνεχίζω μέχρι την Μεγάλη Τρίτη 26/4 στο θέατρο Άβατον με το “Smiley”, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15αλλά και τα Σάββατα στις 00:15. Επίσης στο Θέατρουν του Ελληνικού Κόσμου, με την «Σμύρνη μου αγαπημένη». Μετά θα επιχειρήσω την πρώτη μου σκηνοθετική δουλειά, το “Nordost” στο θέατρο Άβατον, από τις 6 Μαϊου. Μια συγκλονιστική δουλειά με 3 μοναδικές γυναίκες ηθοποιούς. Νιώθω ήδη περήφανος και αδημονώ να δω την ανταπόκριση του κόσμου!!

Περισσότερα για τη Γιάννα Σαλή, μπορείτε να διαβάσετε εδώ

04/04/2016 0 comments

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Αυστραλός ηθοποιός Heath Ledger

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Αν κι “έφυγε” πολύ νωρίς – μόλις σε ηλικία 29 ετών – και με τρόπο που συντάραξε τόσο τον καλλιτεχνικό κόσμο όσο και το σινεφίλ κοινό, κατάφερε σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα να χαράξει μία αξιοσημείωτη κινηματογραφική πορεία. Ο “Joker” του Christopher Nolan είναι ο σημερινός «πρωταγωνιστής» της στήλης «Σα Σήμερα…».

Ο Heathcliff Andrew Ledger – προσωπικό σχόλιο: πόσο το αγαπώ αυτό το όνομα… «Heathcliff» – γεννήθηκε στις 4 Απριλίου του 1979 στο Perth της Δυτικής Αυστραλίας. Αν κι ο προπάππος του, Frank Ledger, είχε ιδρύσει τα Χυτήρια Ledger κι ένα φιλανθρωπικό ταμείο είχε ονομαστεί προς τιμήν του, ο Heath ήταν γιος της δασκάλας Γαλλικών Sally Ramshaw-Ledger και του Kim Ledger, ενός οδηγού αγωνιστικών αυτοκινήτων και μηχανικός ορυχείων, ο οποίος πολύ πριν γεννηθεί ο γιος τους, είχε δημιουργήσει χρέη στην επιχείρηση. Όταν ο Heath ήταν έντεκα ετών, οι γονείς του χώρισαν, αλλά είχε κοντά του τη μεγαλύτερη αδερφή του, Kate, η οποία και τον ενέπνευσε να ασχοληθεί με την υποκριτική. Εκτός από την Kate, όμως, ο θαυμασμός του για τον Gene Kelly τον ώθησαν να ασχοληθεί και με τη χορογραφία.

Σε ηλικία δεκαέξι ετών, ο Heath Ledger ξεκίνησε να «κυνηγά» μία καριέρα ως ηθοποιός. Μαζί με έναν παιδικό του φίλο μετακόμισε στο Sydney και μέχρι το 1997 συμμετείχε σε τηλεοπτικές παραγωγές, με την πιο σημαντική γι’ αυτό το κομμάτι της καριέρας του να είναι δέκα επεισόδια στη σειρά «Home and Away», μία από τις πιο επιτυχημένες της αυστραλιανής τηλεόρασης. Το 1997 κάνει και το κινηματογραφικό του ντεμπούτο στην ταινία αυστραλιανής παραγωγής «Blackrock». Η πρώτη του ταινία παραγωγής Hollywood είναι το «10 Things I Hate About You» το 1999, μία μοντέρνα και teen εκδοχή της κωμωδίας του Shakespeare «Το Ημέρωμα της Στρίγγλας», με συμπρωταγωνιστές τη Julia Stiles και τον Joseph Gordon-Levitt.
Η επόμενη «μεγάλη στιγμή» για την καριέρα του Ledger έρχεται το 2000 με τον «Πατριώτη», όπου υποδύεται το γιο του Mel Gibson, για του οποίου το θάνατο ο δεύτερος αναζητά εκδίκηση στη διάρκεια της Αμερικανικής Επανάστασης. Την ίδια χρονιά παίρνει τον πρώτο ρόλο στην «Ιστορία ενός Ιππότη», με το Ledger να ερμηνεύει το χαρακτήρα του υπηρέτη ενός ιππότη που, όταν ο δεύτερος πεθάνει, ο Ledger ξεκινά να εμφανίζεται ο ίδιος ως ιππότης.
Το 2001 ενσαρκώνει το γιο του Billy Bob Thornton στο «Χορό των Τεράτων» – ακόμα να καταλάβω γιατί πήρε Oscar γι’ αυτήν την ταινία η Halle Berry – και την αμέσως επόμενη χρονιά πρωταγωνιστεί στα «Τέσσερα Φτερά». Η ταινία βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του A. E. W. Mason κι αφηγείται την ιστορία του Βρετανού αξιωματικού Harry Feversham, ο οποίος, έπειτα από την απαξίωση των τριών φίλων του και της μνηστής του, προσπαθεί να αλλάξει την κατάσταση.

Από το 2003 έως το 2005 η πιο «διάσημη» κινηματογραφική στιγμή είναι η ταινία «Νed Kelly», καθώς το «The Order» του 2003 και το «Lords of Dogtown» του 2005 δε χαίρουν ιδιαίτερης εκτίμησης από το κοινό. Στο «Ned Kelly» ο Ledger υποδύεται το ληστή του τίτλου, με την ταινία να βασίζεται τόσο στην ιστορία του ίδιου του Ned Kelly όσο και στο βιβλίο «Our Sunshine» του Robert Drewe.
Το 2005 τα πράγματα αλλάζουν για το Ledger κι επιστρέφει σε πιο «δυνατές» παραγωγές. Πρώτα βγαίνει στους κινηματογράφους η ταινία «Αδελφοί Grimm» όπου συμπρωταγωνιστεί με τους Matt Damon και Monica Belucci, όπου παρουσιάζεται μία… παραμυθένια εκδοχή του πως οι δύο Γερμανοί έγιναν οι πιο διάσημοι παραμυθάδες, με τις ιστορίες τους να μεγαλώνουν παιδιά ακόμη και σήμερα – φυσικά με το ανάλογο happy ending, γιατί άντε να εξηγήσεις στο τετράχρονο πώς προσπάθησαν οι αδερφές της Σταχτοπούτας να ταιριάξουν στα πόδια τους το γυάλινο γοβάκι, για παράδειγμα!

Brokeback Mountain:
Η ταινία, όμως, που πραγματικά έδωσε την πρώτη ισχυρή λάμψη στο αστέρι του Ledger είναι το «Brokeback Mountain». Η ιστορία της περίπλοκης σχέσης του Ennis Del Mar (Heath Ledger) και του Jack Twist (Jake Gyllenhaal) γίνεται αντικείμενο πολυποίκιλων συζητήσεων, αλλά την ίδια στιγμή καταφέρνει να κεντρίσει και το ενδιαφέρον του κοινού και των κριτικών, στέλνοντας, μάλιστα την ταινία μέχρι τα Oscar. Συγκεκριμένα, ο σκηνοθέτης Ang Lee κράτησε το θείο Oscar στα χέρια του, ενώ η ταινία απέσπασε τα Oscar Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου και Καλύτερης Μουσικής, ενώ οι Gyllenhaal, Michelle Williams – η οποία ήταν και σύντροφος του Ledger, χαρίζοντάς του και μία κόρη το 2005, τη Matilda Rose – αλλά κι ο ίδιος ο Ledger ήταν υποψήφιοι για τις ερμηνείες τους. Ο Ledger, μάλιστα είναι ο ένατος κατά σειρά νεότερος ηθοποιός που ήταν υποψήφιος για το Oscar Α’ Ανδρικού Ρόλου, καθώς ήταν μόλις είκοσι έξι ετών εκείνη τη χρονιά.
Οι κριτικοί δήλωσαν κατενθουσιασμένοι με την ερμηνεία του Ledger, ενώ αξίζει να σημειωθεί πως ο Stephen Holden των New York Times τη χαρακτήρισε εξίσου άξια με εκείνες των Marlon Brando και Sean Penn στα καλύτερά του.

Μετά το Brokeback Mountain:
Αν και το 2005 ο Heath Ledger έπαιξε και στον «Casanova» ενσαρκώνοντας το διάσημο καρδιοκατακτητή, η ταινία δεν έγινε τόσο δημοφιλής όσο το «Brokeback Mountain» – μπορεί να πει κανείς πως επισκίασε τον «Casanova». Την επόμενη χρονιά, όμως, ο Ledger πρωταγωνιστεί στο «Candy», μία ταινία αυστραλιανής παραγωγής που πραγματεύεται την ιστορία ενός ερωτευμένου ζευγαριού όπου κι οι δύο είναι εθισμένοι στην ηρωίνη. Για την ταινία, ο Heath Ledger έλαβε τρεις υποψηφιότητες για βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού, ενώ μετά την ταινία έγινε μέλος της Ακαδημίας Κινηματογράφου κι Επιστημών.
Την επόμενη χρονιά, παίζει στο «I’m Not There» με συμπρωταγωνιστές τους Christian Bale και Cate Blanchett. Στην ταινία παρουσιάζεται η ζωή κι η μουσική πορεία του Bob Dylan, μέσα από επτά διαφορετικές ενσαρκώσεις, προκειμένου να δείξουν διάφορες οπτικές του χαρακτήρα, κι ο Ledger έπαιζε ένα από τα διαφορετικά αυτά πρόσωπα του Dylan.

Ο ξαφνικός θάνατος
Το 2007 ο Ledger ξεκινά τα γυρίσματα του «Σκοτεινού Ιππότη», τη δεύτερη της τριλογίας Batman δια χειρός Christopher Nolan αλλά και της ταινίας του Terry Gilliam «Ο Φανταστικός Κόσμος του Dr. Parnassus». Προηγήθηκε η παραδοχή του ηθοποιού πως έχει προβλήματα με τον ύπνο και αναπνευστικά προβλήματα, για τα οποία έπαιρνε και φαρμακευτική αγωγή. Μάλιστα ο συμπρωταγωνιστής του Ledger στο «Dr. Parnassus», Christopher Plummer, είχε πει πως κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων όλοι είχαν κρυολογήσει, αλλά τον Heath τον είχε επηρεάσει πολύ περισσότερο από τους υπόλοιπους.
Στις 22 Ιανουαρίου του 2008 και με συμπληρωμένο μόνο το ένα τρίτο των γυρισμάτων του «Dr. Parnassus», η οικιακή βοηθός κι η μασέζ του Ledger τον βρήκαν αναίσθητο στο διαμέρισμά του στο Manhattan.
Σύμφωνα με τον ιατροδικαστή, ο οποίος προχώρησε και σε τοξικολογικές εξετάσεις, ο θάνατος του Ledger επήλθε από υπερβολική δόση παυσίπονων, όπως οξυκωδόνη, και αγχολυτικών, όπως η διαζεπάμη – σημ.: βρέθηκαν σε σύνολο έξι δραστικές ουσίες στις εξετάσεις. Συγκεκριμένα, ο ιατροδικαστής κατέληξε στο συμπέρασμα πως επρόκειτο για ατύχημα, καθώς ο Ledger ανέμειξε αυτές τις ουσίες, τις οποίες είχε στην κατοχή του κατόπιν ιατρικών συνταγών. Η υπόθεση ξεσήκωσε αντιδράσεις κι ανησυχίες αναφορικά με την κακή χρήση συνταγογραφημένων φαρμάκων.

Η αναγνώριση μετά θάνατον
Λέω να μην επεκταθώ άλλο τόσο στις συνθήκες θανάτου του Ledger, ούτε σε άλλες καταστάσεις που τον ακολούθησαν. Προτιμώ να μιλήσω για όσα κέρδισε ο Ledger, έστω κι αν δεν ήταν στον κόσμο ο ίδιος για να τα ζήσει. Λίγο η αγωνία της αναμονής για τη δεύτερη ταινία της σειράς Batman από το Nolan, λίγο και το γεγονός του θανάτου του Ledger, όλος ο κόσμος περίμενε την ταινία πώς και πώς.

Καλοκαίρι του 2008 κι ο «Σκοτεινός Ιππότης» κάνει πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες του κόσμου. Κι όλοι τολμούν να πούνε πως ο αστέρας ήταν ο «Joker» κι όχι ο Batman. Ενώ όλοι περίμεναν ένα αντίγραφο του «Joker» όπως τον είχε υποδυθεί το 1989 ο Jack Nicholson στον «Batman» του Tim Burton, έμειναν τελικά άναυδοι καθώς αποδεικνύεται πως ο «Joker» του Ledger είναι ένας παντελώς καινούριος χαρακτήρας, χωρίς καμία προσπάθεια μίμησης. Η ψυχοπαθής περσόνα του εχθρού του Batman αναδεικνύει τελικά το Ledger ως το καλύτερο «κακό» που έχει δει ποτέ το σινεφίλ κοινό, πράγμα που του χαρίζει μετά θάνατον τη Χρυσή Σφαίρα, αλλά και το Oscar Β’ Ανδρικού Ρόλου. Μάλιστα πολύ από τους ηθοποιούς που έπαιξαν με το Ledger στο «Σκοτεινό Ιππότη», όπως ο Michael Caine, είχαν προβλέψει πως ο εκλιπών τους συνάδελφος θα έφτανε μέχρι τα ανώτερα βραβεία. Ο Ledger είναι ο δεύτερος ηθοποιός που κερδίζει Oscar μετά θάνατον, ακολουθώντας τον επίσης Αυστραλό Peter Finch, ενώ ο «Σκοτεινός Ιππότης» είναι η πρώτη ταινία βασισμένη σε comic book που βραβεύτηκε με Oscar. Το βραβείο παρέλαβε η οικογένεια του Heath Ledger, με την ατμόσφαιρα στην αίθουσα να είναι εμφανώς φορτισμένη από συγκίνηση.

Τέλος, όσον αφορά την τελευταία ταινία όπου εμφανίζεται έστω για λίγο ο Ledger, το «Dr. Parnassus», οι Johnny Depp, Colin Farrell και Jude Law ερμήνευσαν το ρόλο του Ledger που ο τελευταίος άφησε «στη μέση», εμφανιζόμενοι ως διαφορετικές ενσαρκώσεις του ίδιου χαρακτήρα. Οι τρεις ηθοποιοί, για να τιμήσουν τη μνήμη του Ledger, έδωσαν την αμοιβή τους στην κόρη του Ledger και της Michelle Williams, Matilda Rose.

Ναι, ο θάνατος του Heath Ledger ήταν ένα τραγικό συμβάν, ειδικά κάτω από τις οποίες έγινε. Παρ’ όλα αυτά, ήταν ένας ηθοποιός που απέδειξε νωρίς πως αν δεν έχανε τελικά τη ζωή του, θα μας προσέφερε ακόμα περισσότερες κι αξιόλογες κινηματογραφικές εμπειρίες.

04/04/2016 0 comments

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Javier Bardem

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Γοητευτικός, ταλαντούχος και συνειδητοποιημένος σε κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα ανά τον κόσμο. Σήμερα ευχόμαστε «Χρόνια Πολλά» στο Javier Bardem.

Ο Javier Angel Encinas Bardem γεννήθηκε την 1^η Μαρτίου του 1969 στα Κανάρια Νησιά της Ισπανίας. Προέρχεται από μία «μακριά» γενιά επαγγελματιών του κινηματογράφου – οι παππούδες του κι η μητέρα του ηθοποιοί, ενώ ο θείος του Juan Antonio Bardem ήταν σεναριογράφος και σκηνοθέτης.

Αν και στην αρχή δεν ήθελε να ακολουθήσει το δρόμο του ηθοποιού, αλλά ήταν η ζωγραφική που τον έλκυε περισσότερο. Παρ’ όλα αυτά έκανε δουλειές υποκριτικής προκειμένου να αγοράζει τα υλικά του, για να ανακαλύψει πως τελικά δεν ήταν καλός στη ζωγραφική και παράτησε αυτή τη φιλοδοξία. Τελικά αποφάσισε να στραφεί στην υποκριτική ξεκινώντας με μικρές εμφανίσεις σε τηλεοπτικές σειρές της Ισπανίας.

Το 1990 έπαιξε μαζί με τη μητέρα του στην ταινία «The Ages of Lulu», ενώ η πρώτη του επιτυχία ήταν το 1992 με την ταινία «Jamon Jamon», όπου συμπρωταγωνιστούσε με την Penelope Cruz. Η φήμη του έφτασε και στο Hollywood, με τον John Malkovich να του κάνει την πρώτη «κρούση» το 1997. Ο Bardem, όμως, αρνήθηκε, καθώς δε μιλούσε καλά τα αγγλικά. Το 2000 κι έπειτα από μία σειρά επιτυχιών στον ισπανικό κινηματογράφο, πρωταγωνιστεί στο «Before Night Falls», όπου υποδύεται τον ποιητή Reinaldo Arenas. Αποτέλεσμα να λαμβάνει διθυράμβους από το «ίνδαλμά» του, τον Al Pacino. Για την ταινία, μάλιστα κερδίζει και την πρώτη του υποψηφιότητα για το Oscar Α’ Ανδρικού Ρόλου.

Το 2002 συνεργάζεται τελικά με τον John Malkovich για το «The Dancer Upstairs», ενώ του δόθηκε η ευκαιρία να δουλέψει καλύτερα τα αγγλικά του. Η διεθνής αναγνώρισε έρχεται το 2004 με το «Η Θάλασσα Μέσα Μου», όπου υποδύεται έναν τετραπληγικό ακτιβιστή που θέλει να προχωρήσει σε ευθανασία. Τότε είναι που ξεκινά να εμφανίζεται περισσότερο στο Hollywood, καθώς το 2004 παίρνει ένα μικρό ρόλο στο «Collateral» και το 2006 συμπρωταγωνιστεί με τη Natalie Portman στο «Goya’s Ghosts» όπου υποδύεται έναν καλόγερο κατά τα χρόνια της Ισπανικής Ιεράς Εξέτασης.

Το 2007 υποδύεται έναν δολοφόνο στο δράμα των αδερφών Coen «No Country For Old Men» και για το ρόλο του κερδίζει τη Χρυσή Σφαίρα Β’ Ανδρικού Ρόλου αλλά και το Oscar της ίδιας κατηγορίας. Την ίδια χρονιά προβάλλεται κι ο «Έρωτας στα Χρόνια Της Χολέρας». Το 2008 πρωταγωνιστεί στο «Vicky Cristina Barcelona» του Woody Allen και το 2010 πρωταγωνιστεί στο «Biutiful» του Alejandro González Iñárritu, φέρνοντας τον Bardem και πάλι στις υποψηφιότητες για το Oscar Α’ Ανδρικού Ρόλου. Το 2010 τον συναντούμε και στο «Eat Pray Love» μαζί με τη Julia Roberts.

Το 2012 ο Bardem συμπρωταγωνιστεί με τους Ben Affleck και Olga Kurylenko στο «To The Wonder» του Terrence Mallick και την ίδια χρονιά «επιστρατεύεται» από τον Sam Mendes για το ρόλο του Silva στην περιπέτεια του James Bond «Skyfall». Την επόμενη χρονιά συμπρωταγωνιστεί με τους Michael Fassbender και Penelope Cruz στο «The Counselor» του Ridley Scott και το 2015 στο «The Gunman» με τους Sean Penn και Idris Elba.

Το 2017 ο Javier Bardem θα βρεθεί με τους Johnny Depp και Orlando Bloom για τις ανάγκες της πέμπτης ταινίας των «Πειρατών της Καραϊβικής» με τίτλο «Οι Νεκροί Δε Λένε Παραμύθια». Επίσης εκείνη τη χρονιά θα τον δούμε με τη – σύζυγό του από το 2010 και μητέρα των δύο παιδιών του – Penelope Cruz για τις ανάγκες της ταινίας «Escobar».

Ο Javier Bardem δε διατάζει ποτέ να μιλά για ό,τι θεωρεί λάθος. Ενδεικτικά θα αναφέρουμε πως το 2012 δε δίστασε να κατακεραυνώσει τις πολιτικές λιτότητας στην Ισπανία, δηλώνοντας συγκεκριμένα:

«Η κυβέρνηση αύξησε το φόρο στα μολύβια και το χαρτί. Αυτό είναι παρανοϊκό. Η μέση κι η εργατική τάξη πληρώνουν το χρέος που δημιούργησαν οι χρηματιστηριακές αγορές. Το ένα τέταρτο των Ισπανών δεν έχει δουλειά. Είναι απαίσιο, βάρβαρο».

Επίσης το 2014, με αφορμή τα γεγονότα στη Λωρίδα της Γάζας, συνυπέγραψε με την Penelope Cruz μία επιστολή όπου κατηγορεί το Ισραήλ για γενοκτονία, κάτι για το οποίο εξέφρασε αντιδράσεις ο ηθοποιός Jon Voight.

Ευχόμαστε, λοιπόν. «Happy Birthday» στον αγαπημένο μας Ισπανό κι ευχόμαστε να μας τιμήσει για πολύ καιρό ακόμα με το έργο του, μπροστά και πίσω από τις κάμερες!

01/03/2016 0 comments

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Christian Bale

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Εκτός από μία ομολογουμένως γοητευτική φιγούρα στη μεγάλη οθόνη (κορίτσια, κι εγώ το παραδέχομαι, κάνω οφθαλμόλουτρο όταν τον βλέπω!), είναι ένας αξιόλογος ηθοποιός, ο οποίος έδωσε άλλη πτυχή σε χαρακτήρες, με πρώτο και καλύτερο τον Batman. Επίσης μέσα από κάθε δουλειά του προσπαθεί (και καταφέρνει) να μην τυποποιηθεί και να μην τον θυμάται μόνο ως Bruce Wayne το σινεφίλ κοινό. Κυρίες και κύριοι, σήμερα λέμε «Χρόνια Πολλά» στον Christian Bale!

Ο Christian Charles Philip Bale γεννήθηκε στις 30 Ιανουαρίου του 1974 στην επαρχία Haverfordwest της Ουαλίας κι είναι ο μόνος γιος (έχει τρεις αδελφές) της Jenny και του επιχειρηματία και μάνατζερ David Bale. Αν και γεννημένος στην Ουαλία, ο Christian Bale δηλώνει πάντα πως «δε νιώθω Ουαλός, αλλά Εγγλέζος». Μέχρι τα 17 του έζησε στο Bournemouth της Αγγλίας, φοιτώντας και στο εκεί λύκειο, αλλά με το διαζύγιο των γονιών του το 1991 ακολούθησε τον πατέρα του στο Los Angeles.
Προτού αφήσει την Αγγλία, όμως, είχε ήδη εμφανιστεί σε δύο διαφημιστικά κι είχε παίξει μαζί με το Rowan Atkinson στο «The Nerd» στο West End του Λονδίνου. Η πρώτη του εμφάνιση σε μεγαλύτερη παραγωγή ήταν στην τηλεταινία «Anastasia: The Mystery Of Anna» στο ρόλο του Alexei το 1986, ενώ ακολούθησαν κεντρικοί ρόλοι στη μίνι σειρά «Heart Of The Country» και στην ταινία «Mio Min Mio» με τους Christopher Lee και Nick Picard του 1987. Την ίδια χρονιά, επίσης, και σε ηλικία μόλις δεκατριών ετών ήταν ο πρωταγωνιστής της ταινίας «Empire Of The Sun» του Steven Spielberg, όπου υποδυόταν ένα νεαρό αγόρι που κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αποχωρίζεται βίαια από τους γονείς του και βρίσκεται σε γιαπωνέζικο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Η ταινία, μάλιστα, του χάρισε ευρεία αναγνώριση κι η ερμηνεία του Christian Bale ανακηρύχθηκε ως η Καλύτερη Ερμηνεία Νέου Ηθοποιού. Βέβαια, το ότι τραβούσε την προσοχή τόσο του Τύπου όσο και των συμμαθητών του αποκάρδιωσε στην αρχή το νεαρό Christian, σκεπτόμενος μάλιστα να παρατήσει την υποκριτική, μέχρι που τον πλησίασε ο Kenneth Branagh και του πρότεινε ρόλο στο «Henry V». Το «Henry V» ακολουθούν οι τηλεταινίες «Treasure Island» το 1990 και «A Murder Of Quality» το 1991.

Με το που φτάνει στο Los Angeles, o Christian Bale πρωταγωνιστεί στο musical «Newsies», όπου υποδύεται έναν εφημεριδοπώλη που οργανώνει τη δική του απεργία ώστε τα παιδιά που εκμεταλλεύονται οι μεγαλοεκδότες να ενώσουν τη φωνή τους ενάντια στους ισχυρούς. Την επόμενη χρονιά ακολουθεί το «Swing Kids», που ακολουθεί την ιστορία μίας ομάδας παιδιών που ακούν κρυφά αμερικάνικα swing στη ναζιστική Γερμανία. Το 1994 και μετά την αφήγηση της ιστορίας του Άμλετ μέσα από τα μάτια του Gabriel Axel («Η Γιορτή της Μπαμπέτ») στο «Prince Of Jutland», ο Christian Bale υποδύεται το Laurie στο «Little Women» της Gillian Armstrong («Oscar And Lucinda»), κατόπιν πρότασης της Winona Ryder, η οποία ερμήνευε την ανυπότακτη Jo.

To 1998 κι έχοντας στο μεταξύ μεσολαβήσει εμφανίσεις στις ταινίες «Pocahontas», «The Portrait Of A Lady», «The Secret Agent» και «Metroland», ο Christian Bale συμπρωταγωνιστεί με τους Ewan McGregor και Jonathan Rhys Meyers στο «Velvet Goldmine» του Todd Haynes, δημιουργού του πρόσφατου «Carol». Στην ταινία κι ερμηνεύοντας το ρόλο του δημοσιογράφου Arthur Stuart, ο Christian Bale παρακολουθεί την ιστορία του rock star Brian Slade (Jonathan Rhys Meyers). Την επόμενη χρονιά ο Christian Bale είναι μέρος μίας μεγάλης παραγωγής που περιλαμβάνει τους Kevin Kline, Michelle Pfeiffer, Rupert Everett και Stanley Tucci στο «Όνειρο Θερινής Νυχτός» σε σκηνοθεσία Michael Hoffman («One Fine Day») και με τον Bale στο ρόλο του Δημήτριου.

Το 2000 και λίγους μήνες μετά το «Shaft» ο Christian Bale ερμηνεύει ένα ρόλο… κόντρα σε σχέση με εκείνον του ερωτευμένου Δημήτριου. Πρόκειται για τον τραπεζίτη Patrick Bateman, ο οποίος προσπαθεί να κρύψει το alter ego του ψυχοπαθή δολοφόνου στο «American Psycho». Ο ρόλος αρχικά προοριζόταν για το Leonardo DiCaprio, ο οποίος με τη σειρά του τον απέρριψε για να γυρίσει εκείνη τη χρονιά το «The Beach» του Danny Boyle. Οι κριτικές που λαμβάνει η ταινία είναι μεν ανάμεικτες λόγω των σκληρών εικόνων της, αλλά όσον αφορά την ερμηνεία του Bale δεν υπήρξε ούτε νύξη αρνητισμού, με αποκορύφωμα τη κριτική του Roger Ebert που χαρακτήρισε την ερμηνεία του bale «ηρωική, με τον τρόπο που ο χαρακτήρας μεταπηδά από την ευτυχία στον αποτροπιασμό. Δεν υπάρχει ένστικτο αυτοσυντήρησης κι αυτό είναι σημάδι του καλού ηθοποιού».

Το 2004 κι έχοντας ήδη παίξει σε τρεις ταινίες, με το «Reign Of Fire» να είναι η πρώτη του περιπέτεια κι ένα διετές διάλειμμα μετά το μέτριο «Equilibrium», ο Christian Bale πρωταγωνιστεί στο ψυχολογικό θρίλερ «The Machinist». Στην ταινία ο Bale υποδύεται το μηχανικό Trevor Reznik που πάσχει από αϋπνίες, οι οποίες σε συνδυασμό με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, με το πρώτο ντόμινο που έπεσε να είναι ο σοβαρός τραυματισμός ενός συνεργάτη του στο εργοστάσιο. Ο Bale, προκειμένου να ανταποκριθεί στο ρόλο του, έκανε κι αυτός εκείνες τις εξαντλητικές δίαιτες που έχουν κάνει άλλοι συνάδελφοί του, με αποτέλεσμα κατά το τέλος των γυρισμάτων να ζυγίζει μόλις 55 κιλά. Φυσικά δεν ήταν μόνο αυτός ο λόγος που και σε αυτήν την περίπτωση η ερμηνεία του δέχθηκε διθυραμβικές κριτικές. Την ίδια χρονιά ο Bale δίνει τη φωνή του στον Howl, τον κεντρικό ήρωα της ταινίας «Howl’s Moving Castle» του Hayao Miyazaki, κάτι που έκανε με μεγάλη χαρά, καθώς ήδη είχε εκδηλώσει θαυμασμό για το «Spirited Away».

Batman/Bale Begins
Μετά τα γυρίσματα του «The Machinist», o σκηνοθέτης Christopher Nolan του δίνει το ρόλο που πραγματικά τον απογείωσε. Κι αυτός δεν είναι άλλος από το alter ego του δισεκατομμυριούχου Bruce Wayne, του Batman. Για τις ανάγκες του ρόλου, όχι μόνο μπήκε στη διαδικασία επανάκτησης του βάρους που είχε χάσει για το «The Machinist», αλλά έπρεπε να δείχνει και πιο γυμνασμένος – το super ήρωα υποδυόταν, άλλωστε. Επιπλέον, επειδή στην αρχή ένιωθε… γελοίος μέσα στη στολή του Batman, ο Bale άρχισε να διαβάζει comic books του Batman προκειμένου να καταλάβει και να αφομοιώσει καλύτερα το χαρακτήρα. Το «Batman Begins» προβάλλεται το 2005 στις κινηματογραφικές αίθουσες ανά τον κόσμο, σημειώνοντας την αρχή μίας μοναδικής ιστορίας γύρω από το μασκοφόρο εκδικητή της Gotham κι ο Christian Bale χαρακτηρίζεται ως ο καλύτερος Batman της νέας εποχής.

Την επόμενη χρονιά και με τρεις ταινίες να μεσολαβούν (μεταξύ των οποίων και το εμπνευσμένο από την ιστορία της Pocahontas «The New World» του Terrence Malick, όπου υποδυόταν τον John Rolfe), ο Bale συμπρωταγωνιστεί με τους Hugh Jackman και Scarlett Johansson στο δράμα μυστηρίου «The Prestige». Σε σκηνοθεσία πάλι του Christopher Nolan, ο Bale υποδύεται τον ταχυδακτυλουργό Alfred Borden, ο οποίος ανταγωνίζεται τον Robert Angier (Jackman). Το 2007 ακολουθούν το western «3:10 To Yuma» και το βιογραφικό δράμα γύρω από τον Bob Dylan «I’m Not There».
Το 2008 ο Christian Bale συναντιέται και πάλι με το Nolan, αλλά και τον Heath Ledger μετά το «I’m Not There» για τις ανάγκες του «The Dark Knight». Ο Bale φορά και πάλι τη στολή του Batman ενώ ο Ledger βρίσκεται απέναντί του στο ρόλο του παρανοϊκού Joker. Αν κι ομολογουμένως ο Ledger επισκίασε τρόπον τινά τον Bale εντυπωσιάζοντας ως Joker, αξίζει εδώ να αναφέρουμε πως ο Bale έκανε εντατική προπόνηση στην πολεμική τέχνη KeysI, ώστε να γυρίσει ο ίδιος τις περισσότερες σκηνές μάχης.

Το 2010 ο Bale συμπρωταγωνιστεί με τον Mark Wahlberg στο «The Fighter», με τον Bale να υποδύεται τον ετεροθαλή αδερφό του πυγμάχου Micky Ward. Για τις ανάγκες του ρόλου ο Bale χάνει και πάλι βάρος (περίπου 14 κιλά), μια που ο χαρακτήρας του ήταν ναρκομανής, ενώ προσπαθούσε μέσα από σημειώσεις κι ηχογραφήσεις να καταλάβει το χαρακτήρα και να «πιάσει» την προφορά της Βοστόνης. Η ταινία δέχεται άκρως θετικές κριτικές, αλλά κι ο ίδιος ο Bale επιβραβεύεται τελικά με το Oscar Β’ Ανδρικού Ρόλου, δεχόμενος διθυράμβους. Το 2012 και μετά το ιστορικό πολεμικό δράμα «The Flowers Of War», ο Bale φορά για τρίτη φορά τη στολή του Batman για την τελευταία (κι επιτυχημένη βάσει αριθμών και κριτικών) πράξη της τριλογίας του Christopher Nolan» και μιλάμε, φυσικά για το «The Dark Knight Rises», κάνοντας πια τον Bale τον αγαπημένο Batman για το φιλοθεάμον κοινό.

Το 2013 έρχεται το ατμοσφαιρικό «Out Of The Furnace», όπου υποδύεται τον Russell Baze, ο οποίος αφότου αποφυλακίζεται αναζητά το μικρότερο αδερφό του το Rodney (Casey Affleck) ο οποίος ενόσω ο Russell εξέτιε την ποινή του, μπήκε σε μία από τις μεγαλύτερες εγκληματικές οργανώσεις. Την ίδια χρονιά έρχεται το «American Hustle», όπου ο Bale συναντιέται και πάλι με το σκηνοθέτη του «The Fighter» David O. Russell και συμπρωταγωνιστεί μεταξύ άλλων με τους Bradley Cooper, Amy Adams και Jennifer Lawrence. Πρόκειται για την ιστορία του απατεώνα Irving Rosenfeld (Bale) ο οποίος μαζί με την ερωμένη του Sydney Posser (Adams) αναγκάζεται να συνεργαστεί με τον πράκτορα του FBI Richie DiMaso (Cooper), με αποτέλεσμα να βρίσκονται μπλεγμένοι όλοι στο βρώμικο κόσμο της μαφίας και της πολιτικής διαπλοκής. Η ταινία γίνεται επιτυχία και μάλιστα βρίσκεται υποψήφια για δέκα Oscar, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται εκείνα των ερμηνειών (είναι η πρώτη υποψηφιότητα του Bale για το Oscar Α’ Ανδρικού Ρόλου), της Καλύτερης Ταινίας και Καλύτερης Σκηνοθεσίας.
Το 2015 κι έπειτα το «Exodus: Gods and Kings» του Ridley Scott το οποίο δε δέχθηκε και τις καλύτερες τον κριτικών ο Bale συμπρωταγωνιστεί με τους Brad Pitt, Steve Carell και Ryan Gosling στο «» το οποίο προβάλλεται ήδη και στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες. Πρόκειται για την κινηματογραφική μεταφορά του ομότιτλου βιβλίου του Michael Lewis , όπου περιγράφεται η οικονομική κατάσταση των ΗΠΑ όταν το 2008 έσκασε η «φούσκα» της κτηματαγοράς. Συγκεκριμένα, στις αρχές τις δεκαετίας, τέσσερις μικροεπενδυτές «προβλέπουν» αυτό που έρχεται κι αποφασίζουν να κινηθούν ώστε να μη μείνουν οικονομικά μετέωροι όταν σκάσει αυτή η «φούσκα». Η ταινία ήδη «τρέχει» και στην Οσκαρική κούρσα, με τον Bale να διεκδικεί το Oscar Β’ Ανδρικού Ρόλου.

Να αναφέρουμε εδώ πως μέσα στη χρονιά θα προβληθεί η δραματική ταινία «Knight Of Cups», όπου ο Bale συναντιέται για δεύτερη φορά επαγγελματικά με τον Terrence Malick, ενώ στα σχέδια του ηθοποιού για την ώρα αναμένονται άλλα τρία projects.
Εμείς δεν έχουμε παρά να του ευχηθούμε με θέρμη «Χρόνια Πολλά» καθώς αναμένουμε με ευχάριστη αγωνία ό,τι έχει να μας προσφέρει ο Christian Bale!

30/01/2016 0 comments

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε η Ellen DeGeneres

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Έξυπνη, ετοιμόλογη και με χιούμορ. Κι αυτές είναι μόνο μερικές από τις ιδιότητες που την κάνουν ξεχωριστή σε ό,τι κάνει, καθώς εκτός από απολαυστική κωμικός, είναι και μία από τους πιο αγαπημένους tv hosts των ΗΠΑ. Σήμερα ευχόμαστε «Happy Birthday» στην πάντα δραστήρια Ellen DeGeneres!
Η Ellen Lee DeGeneres γεννήθηκε στις 26 Ιανουαρίου του 1958 στο Metairie της Louisiana. Αυτή κι ο αδερφός της, Vance, μουσικός και παραγωγός, είναι παιδιά του ασφαλιστή Elliott Everett DeGeneres και της λογοθεραπεύτριας Elizabeth Jane “Betty” Pfeffer, ενώ η καταγωγή τους είναι ένα κράμα Γερμανίας, Αγγλίας, Γαλλίας και Ιρλανδίας. Το 1973 οι γονείς χωρίζουν κι ο Vance μένει με τον πατέρα τους, ενώ η Ellen με τη μητέρα της και τον πατριό της μετακομίζουν από τη Νέα Ορλεάνη στην Atlanta του Texas. Αποφοιτώντας από το λύκειο το 1976, η Ellen επιστρέφει στη Νέα Ορλεάνη για να σπουδάσει στο Τμήμα Επικοινωνίας του πανεπιστημίου της πόλης για να φύγει έπειτα από ένα εξάμηνο για να δουλέψει αρχικά ως κλητήρας σε μία νομική φίρμα μαζί με μία ξαδέρφη της και στη συνέχεια ως πωλήτρια, βαφέας, σερβιτόρα σε T.G.I. Friday’s και bartender.
Λίγο αργότερα ξεκινά να δουλεύει ως stand-up κωμικός σε μικρά clubs και καφέ, ενώ το 1981 δούλευε ως MC (σημ.: ο Master of Ceremonies ή emcee συνήθως παρουσιάζει τους performers κι εν γένει διατηρεί το ενδιαφέρον του κοινού για το εκάστοτε show) στο Clyde’s Comedy Club στη Νέα Ορλεάνη. Το 1982 κι έχοντας ήδη δηλώσει πως το στυλ της εμπνέεται από τους Woody Allen και Steve Martin, το τηλεοπτικό δίκτυο Showtime την ανακηρύσσει την Πιο Αστεία Περσόνα της Αμερικής.

Από το 1989 κι έπειτα εμφανίζεται στο sitcom του FOX «Open House», το οποίο διήρκεσε μία σαιζόν. Το 1992 της προσφέρεται ο ρόλος της νοσοκόμας Nancy MacIntyre για τη σειρά «Laurie Hill». Αν κι η σειρά διακόπηκε έπειτα από μόλις λίγα επεισόδια, οι παραγωγοί του «Laurie Hill», ενθουσιασμένοι με την DeGeneres, της δίνουν το 1994 ρόλο στη νέα τους σειρά για το ABC «These Friends of Mine». Η σειρά είναι… κομμένη και ραμμένη για τη DeGeneres, ενώ κατά τη διάρκεια της πρώτης σαιζόν το show μετονομάζεται πλέον σε «Ellen». Στη σειρά η DeGeneres υποδύεται μία νευρωτική ιδιοκτήτρια βιβλιοπωλείου, η οποία έχει να αντιμετωπίσει τους παράξενους φίλους της, την οικογένειά της και τα όποια προβλήματα της ζωής της. Το show γίνεται επιτυχία και μαζί με τα «Φιλαράκια» θεωρείται ένα από τα πιο αγαπημένα sitcoms της αμερικανικής τηλεόρασης.

Το 1997, κι ενώ η σειρά απολαμβάνει τις δάφνες της δόξας, η Ellen DeGeneres αποφασίζει να μιλήσει ανοιχτά για το σεξουαλικό της προσανατολισμό και το κάνει στο «The Oprah Winfrey Show». Δύο μήνες μετά, το ίδιο κάνει και ο χαρακτήρας της στο «Ellen» με την Oprah Winfrey στο ρόλο της… ψυχοθεραπεύτριας. Το διπλό επεισόδιο της σειράς με τίτλο «The Puppy Episode» είναι από τα επεισόδια με τη μεγαλύτερη τηλεθέαση και παρ’ όλα αυτά, η προγραμματιζόμενη πέμπτη σαιζόν της σειράς ακυρώθηκε πριν καν ξεκινήσει. Πολλοί πιστεύουν πως το γεγονός πως η DeGeneres μίλησε ανοιχτά για τις σεξουαλικές της προτιμήσεις ενόχλησε την εταιρεία Walt Disney (στην οποία ανήκει το ABC). Έτσι η Ellen DeGeneres επέστρεψε στο stand-up comedy.

Έπειτα από εμφανίσεις σε άλλα τηλεοπτικά projects και κινηματογραφικές παραγωγές, η Ellen DeGeneres επιστρέφει στα τηλεοπτικά δρώμενα το 2001 με το «The Ellen Show» σε δική της παραγωγή. Το show ακυρώθηκε μετά από 18 επεισόδια, αλλά αυτό δεν αποκάρδιωσε την Ellen DeGeneres. Την ίδια χρονιά κι έπειτα από δύο ακυρώσεις εξαιτίας των γεγονότων της 11ης Σεπτεμβρίου, παρουσιάζει τα Βραβεία Emmy. Για την εμφάνισή της σε μία βραδιά που οι παραγωγοί ήθελαν να είναι πιο ήπιοι οι τόνοι εκείνη η Ellen DeGeneres απέσπασε τις καλύτερες των κριτικών, ενώ μία από τις ατάκες της DeGeneres που έμειναν από τη βραδιά ήταν «Τι θα μπορούσε να ενοχλήσει περισσότερο τους Ταλιμπάν από μία ομοφυλόφιλη γυναίκα που φορά κοστούμι κι είναι περιτριγυρισμένη από Εβραίους;».
Tο 2003 δίνει τη φωνή της στη Dory («Finding Nemo») και την ίδια χρονιά συστήνει στους Αμερικανούς τηλεθεατές το πρωινό «The Ellen DeGeneres Show». Αν και παρόμοιου τύπου ψυχαγωγικών talk shows παρουσίαζαν ήδη η Sharon Osborne κι η Rita Rudner, το show της Ellen κάνει άμεσα αισθητή τη διαφορά του, χάρη σε μία σειρά κινήσεων, όπως τη διάδραση ανάμεσα στην παρουσιάστρια και το κοινό που παρακολουθεί το show στο στούντιο. Την πρώτη σαιζόν το show ήταν υποψήφιο για έντεκα βραβεία Emmy, από τα οποία κερδίζει τέσσερα, μεταξύ αυτών και εκείνο του Καλύτερου Talk Show. Κατά τη διάρκεια των τριών πρώτων σαιζόν το «Ellen DeGeneres Show» κερδίζει συνολικά 25 Emmy.
Το 2007 η DeGeneres παρουσιάζει την 79η Απονομή των Βραβείων Oscar. Ήταν μάλιστα η πρώτη χρονιά που κάποιος ανοικτά δηλώνει ομοφυλόφιλος παρουσίαζε τα βραβεία, πράγμα που οδήγησε στην εξής ατάκα της DeGeneres:
«Τι υπέροχη βραδιά η αποψινή. Τόση ποικιλία μέσα σ’ ένα χώρο, σε μία χρονιά που τόσα αρνητικά ειπώθηκαν σχετικά με τη φυλή, τη θρησκεία ή το σεξουαλικό προσανατολισμό. Και θέλω εδώ να πω αυτό: Αν δεν υπήρχαν μαύροι, Εβραίοι ή ομοφυλόφιλοι, δε θα υπήρχαν Oscar, ή κάποιος που να λέγεται Oscar, εδώ που τα λέμε.»
Οι κριτικοί αποθέωσαν την εμφάνισή της, με κάποιους να λένε χαρακτηριστικά πως το μόνο τους πρόβλημα ήταν πως «η βραδιά δεν είχε αρκετή Ellen».
Το 2009 η Ellen DeGeneres παρευρίσκεται στην τελετή αποφοίτησης του Πανεπιστημίου Tulane στη Νέα Ορλεάνη για να απευθύνει λόγο στους απόφοιτους του ακαδημαϊκού έτους – στην τελετή παρευρίσκονταν και οι George Bush Sr. και Bill Clinton. Η DeGeneres ενθουσίασε όταν εμφανίστηκε φορώντας ένα… μπουρνούζι και χνουδωτές παντόφλες ενώ μετά δήλωσε «σοκαρισμένη»: «Μου είπαν πως όλοι θα φορούσαν ρόμπες!». Απολαύστε την!

Την ίδια χρονιά η DeGeneres αντικαθιστά την Paula Abdul ως κριτής στο American Idol, αλλά αν κι είχε υπογράψει για να συμμετέχει στο talent show για (τουλάχιστον) πέντε σαιζόν, τελικά άφησε το project καθώς η ίδια ένιωθε πως δεν της ταίριαζε.
Το 2014 παρουσιάζει και πάλι τα Βραβεία Oscar, κάνοντας τη βραδιά μία από τις πιο διασκεδαστικές της ιστορίας των Βραβείων. Ενδεικτικά να αναφέρουμε πως κέρασε… πίτσα στους παρευρισκόμενους (ζητώντας μετά να.. τσοντάρουν για το φιλοδώρημα!)…

… ενώ η πιο ευρέως διαδεδομένη στιγμή της βραδιάς ήταν η selfie που έβγαλε η δημοφιλής παρουσιάστρια με ένα «τσούρμο»… αστέρια, όπως η Meryl Streep κι ο Kevin Spacey.

Όπως δήλωσε η DeGeneres, τράβηξε τη φωτογραφία προκειμένου να τιμήσει τη Meryl Streep για τη 17η υποψηφιότητά της για Oscar (σημ.: εκείνη τη χρονιά ήταν υποψήφια για το βραβείο Α’ Γυναικείου Ρόλου για το «August: Osage County»). Η φωτογραφία κυκλοφόρησε σε χρόνο μηδέν μέσω των social media ανά τον κόσμο, ξεπερνώντας σε αριθμό αναμεταδόσεων τη φωτογραφία του Barack Obama μετά τις προεδρικές εκλογές του 2012.
Η δραστήρια φύση της DeGeneres δεν περιορίζεται μόνο στα τηλεοπτικά πλατό. Ούσα φιλόζωη και χρησιμοποιώντας τόσο τη δημοφιλία (τη δική της και του show της) έχει πολλές φορές θίξει το ζήτημα της κακοποίησης των ζώων, με τη φιλοζωική οργάνωση PETA Να την ανακηρύσσει για τη δράση της «Γυναίκα της Χρονιάς» για το 2009.
Επιπλέον, όμως, το Νοέμβριο του 2011, η Hilary Clinton την ανέδειξε ως επίτιμη αντιπρόσωπο στην προσπάθεια ευαισθητοποίησης του κοινού στον αγώνα κατά του AIDS, ενώ πολλές φορές στήριξε την προσπάθεια του Ιδρύματος David Lynch στην ανάδειξη του υπερβατικού διαλογισμού για την αντιμετώπιση του χρόνιου στρες και των παθήσεων που αυτό προκαλεί. Φυσικά, το γεγονός πως θεωρείται η πιο επιτυχημένη ομοφυλόφιλη στον κόσμο τη βοηθά στην προσπάθειά της να βοηθήσει την κοινότητα των ομοφυλοφίλων.
Όσο για την προσωπική της ζωή; Μην έχοντας πια την ανάγκη να κρύβεται κι έπειτα από μία τριετή σχέση με την ηθοποιό Anne Heche και στη συνέχεια με την ηθοποιό και φωτογράφο Alexandra Hedison, από το 2004 ζει ευτυχισμένη με την Αυστραλή ηθοποιό και μοντέλο Portia de Rossi. Οι δυο τους παντρεύτηκαν το 2008 σε μία κλειστή τελετή στο σπίτι του ζευγαριού στο Beverly Hills.

Ζούμε σε μία χώρα όπου μία προσωπικότητα σαν τη DeGeneres ίσως και να μην κατάφερνε να «επιβιώσει». Δεν ξέρω για σας, αλλά νομίζω πως είναι μία γυναίκα που θα τολμούσε να πει κανείς πως τιμά τα παντελόνια που φορά ίσως και περισσότερο από κάποιους φανατικούς άντρες. Κι αυτό γιατί είναι μία γυναίκα δραστήρια, η οποία μέσα από τη δουλειά της και το χιούμορ της έχει το θάρρος να εκφράζει τη γνώμη της και να αγνοεί τα κακόβουλα σχόλια.

26/01/2016 0 comments

Newer Posts

Older Posts