Ηρώδειο

Ο Προμηθέας Δεσμώτης, η συνταρακτική τραγωδία του Αισχύλου, παρουσιάζεται σε μια μεγάλη περιοδεία σε όλη την Ελλάδα... Με τον Γιάννη Στάνκογλου στον ρόλο του Προμηθέα.

Στην τραγωδία, ο Αισχύλος πραγματεύεται την αντίσταση του αλυσοδεμένου στον Καύκασο Προμηθέα, να υποκύψει στο θέλημα του «ανελέητου» Διός. Πρόκειται για ένα ασταμάτητο αγώνα κατά της δύναμης της εξουσίας…Είναι ένα έργο, που χωρίς άλλο, αποκαλύπτει και τη βαθειά θρησκευτική ιδιοσυγκρασία του Αισχύλου.

Τον «Προμηθέα Δεσμώτη», του Αισχύλου, επέλεξε να συμπεριλάβει το Θέατρο Πορεία στο πολυσυλλεκτικό του ρεπερτόριο, σε μια καλοκαιρινή περιοδεία σε όλη την Ελλάδα, σε συμπαραγωγή με το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης.

Ο Άρης Μπινιάρης συνεχίζει την έρευνά του πάνω στην αρχαία τραγωδία, με όχημα τoν Προμηθέα Δεσμώτη. Οι ηθοποιοί αντλούν πληροφορίες από τη ρυθμικότητα του κειμένου και μεταβολίζουν σε θεατρική δράση τον ήχο και τον ρυθμό του ποιητικού λόγου με το σώμα και τη φωνή. Mέσα από ένα παλλόμενο και ζωντανό ηχητικό περιβάλλον, αναδεικνύονται έτσι τα πρόσωπα μιας παλιάς, μα πάντα επίκαιρης ιστορίας. «Μιας ιστορίας που μπορεί να ακουστεί ως σκοτεινό σχόλιο για το παρόν ή ως φωτεινή ελπίδα για το μέλλον», όπως λέει ο ίδιος. Στον ρόλο του Προμηθέα, διαχρονικού συμβόλου αντίστασης απέναντι στην εξουσία, ο Γιάννης Στάνκογλου.

Για αγορά εισιτηρίων, πατήστε εδώ

Photo credits: ©Patroklos_Skafidas

Ο Σπάρτακος του Αράμ Χατσατουριάν είναι ένα μοναδικό έργο για μπαλέτο βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα από την αρχαία ιστορία. Ο ήρωας ήταν μονομάχος θρακικής καταγωγής, που ηγήθηκε μεγάλης επανάστασης δούλων και άλλων καταπιεσμένων εναντίον των Ρωμαίων τον 1ο προχριστιανικό αιώνα, όταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν αήττητη. Ο δούλος μονομάχος, που επαναστάτησε στην καρδιά της Ιταλίας και έμεινε ασύλληπτος για τρία χρόνια, αποτέλεσε ένα ισχυρό πλήγμα για το γόητρο της Αυτοκρατορίας και αναδείχθηκε σε σύμβολο ηρωισμού και ελευθερίας.
Πρώτα, ο αρμενικής καταγωγής Ρώσος συνθέτης συνέθεσε μια εξαίσια και επική μουσική για το μπαλέτο Σπάρτακος (1956), εμπνεόμενος καθαρά από τη λαϊκή παράδοση του τόπου του.

Στη συνέχεια, ο χορευτής Γιούρι Νικολάγεβιτς Γκριγκόροβιτς που είναι ο σπουδαιότερος εν ζωή Ρώσος χορογράφος, δημιούργησε την εκπληκτική και δυναμική χορογραφία του Σπάρτακου με ομολογουμένως μεγάλες τεχνικές δυσκολίες για τους χορευτές. Η πρεμιέρα του έργου έγινε το 1968.

Οι λάτρεις του μπαλέτου θεωρούν τον Σπάρτακο υπέροχο συνδυασμό μουσικής και χορογραφίας και ένα από τα κορυφαία έργα του κλασικού ρεπερτορίου.

Ο Γιούρι Γκριγκόροβιτς μιλάει για τον Σπάρτακο:

«Η διαμάχη του Καλού με το Κακό που αντιπροσωπεύει ο Σπάρτακος είναι διαχρονική, ή καλύτερα σύγχρονη και κλασική μαζί, κάτι που την καθιστά συνώνυμη με την ίδια την αιωνιότητα. Παράλληλα, με εντυπωσίασε το πώς ο Χατσατουριάν εξέφρασε με γλυπτική ακρίβεια και δυναμικότητα αυτή την πάλη. Δεν δημιούργησε απλώς συναρπαστικές μελωδίες που μαγεύουν με τη δραματικότητά τους, αλλά πραγματική μουσική μπαλέτου, ικανή να εκφράσει βαθιά συναισθήματα και να προσφέρει δυνατές συγκινήσεις.
Το 1968 λοιπόν και ενώ είχα ήδη γίνει καλλιτεχνικός διευθυντής του μπαλέτου Μπολσόι αποφάσισα να παρουσιάσω τη δική μου εκδοχή πάνω στη μουσική του Χατσατουριάν.

Η βάση του “Σπάρτακου” είναι το κλασικό στοιχείο, εμπλουτισμένο όμως με κάποιες σύγχρονες πινελιές. Στη σύγκριση αυτών των δύο μπορείς να διακρίνεις την αντοχή του κλασικού στον χρόνο και την ικανότητά του να είναι εξίσου σύγχρονο. Η πολιτική αλλάζει, τα καθεστώτα πέφτουν, ο “Σπάρτακος” όμως παραμένει ζωντανός εκφράζοντας υψηλά επιτεύγματα και αιώνιες συγκρούσεις: την επιθυμία για ελευθερία, την αγάπη και το μίσος. Για μένα ο “Σπάρτακος” είναι το σύμβολο των ομαδικών ανθρώπινων αγώνων.

Το 1977 στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού παρουσιάστηκαν από το θέατρο Μπολσόι τα μπαλέτα «Σπάρτακος», «Ζιζέλ», «Λίμνη των κύκνων». Χόρευαν η Νατάλια Μπεσμέρτνοβα και ο Μιχαήλ Λαβρόβσκι, η Εκατερίνα Μαξίμοβα και ο Βλαντίμιρ Βασίλιεβ, η Νίνα Τιμοφέγιέβα με τον Μαρίς Λιέπα και ο Αλεξάντρ Μπογκατιριόβ. Το ιστορικό αμφιθέατρο κάτω από την Ακρόπολη ήταν κατάμεστο. Χορεύαμε, με τα μάτια μας να βλέπουν από πάνω τον Παρθενώνα. Και μας φαινόταν τότε, πως το κλασικό μπαλέτο συναντιέται με το αιώνιο αρχαίο κλασικό, αυτό που έδωσε την αισθητική στον κλασικό χορό. Νιώσαμε τους εαυτούς μας να αγγίζουμε την ενέργεια του τεράστιου πολιτισμού των αρχαίων Ελλήνων.

Νιώθω συγκίνηση και δέος που θα το παρουσιάσω ξανά με τη νέα γενιά χορευτών και μάλιστα στην επέτειο των 50 χρόνων από την πρώτη του πρεμιέρα στο Μπολσόι.

Αλλά κυρίως νιώθω συγκίνηση που θα ξαναέρθω στην γενέτειρα του Θεάτρου – αυτής της σπουδαίας ανακάλυψης, χωρίς την οποία δεν μπορούμε να φανταστούμε την ζωή μας…»

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2018 στις 20.30
Η τιμή των εισιτηρίων ξεκινάει από τα 26 ευρώ.
Πηγή: viva.gr

Ένα χορογραφημένο δράμα για μια γυναίκα που αψήφησε την εποχή της και έμεινε στην ιστορία. Μια χορογραφία, όπου οι ηθοποιοί του Θεάτρου “Βαχτάνγκοφ” ως εκπληκτικοί χορευτές ερμηνεύουν το αριστούργημα του Τολστόι και η γλώσσα του χορού της μουσικής και της μιμικής αντικαθιστούν ολοκληρωτικά τη λογοτεχνική γλώσσα του έργου.

ιδέα του ανεβάσματος της «Άννα Καρένινα» ανήκει στον καλλιτεχνικό διευθυντή του θεάτρου Ρίμας Τούμινας και έκανε πρεμιέρα στη Μόσχα στις 28 Απριλίου του 2012. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ένα νέο ταλέντο του ευρωπαϊκού θεάτρου, η βραβευμένη σκηνοθέτις και χορογράφος Αντζελίκα Χόλινα. Η Χόλινα, η οποία ανήκει στο δυναμικό του Βαχτάνγκοφ από το 2008, έχει δώσει νέα πνοή στον ιστορικό θίασο, συνεχίζοντας επάξια το αταλάντευτα πρωτοποριακό πνεύμα του.

Η Άννα Καρένινα είναι η συναρπαστική ιστορία μιας γυναίκας που αψήφησε τις συμβάσεις της εποχής της, ακολουθώντας την παθιασμένη προσωπικότητά της ως την αυτοκαταστροφή. Αποτελεί μια συγκλονιστική τοιχογραφία της Ρωσικής κοινωνίας του 19ου αιώνα, αλλά και μια διαχρονική σπουδή πάνω στη ζήλια, την ενοχή, την υποκρισία και το ερωτικό ένστικτο, που συγκινεί μέχρι και σήμερα.

 Μετά από 135 χρόνια ακριβώς, η Αντζελίκα Χόλινα σκηνοθέτησε στη σκηνή του Θεάτρου Βαχτάνγκοφ τη δική της χορογραφική εκδοχή του μυθιστορήματος που ο Λ. Ν. Τολστόι ολοκλήρωσε στις 17 Απριλίου 1877. Η τολμηρή αισθητική προσέγγιση, η χορογραφία και οι ερμηνείες των ηθοποιών, συνδέουν το κλασσικό αυτό μυθιστόρημα με τον 21ο αιώνα. Η σκηνοθέτης και χορογράφος, ακολουθώντας το λογοτεχνικό κείμενο, δημιούργησε το δικό της αυθεντικό έργο: Ένα στοχασμό πάνω στο πάθος, την αμαρτία, τη μετάνοια, τα λάθη και την τιμωρία τους. Η απεικόνιση των ανθρώπινων παθών μέσα στις αντιθέσεις τους βρίσκεται στο επίκεντρο αυτής της ευρηματικής σκηνοθεσίας αλλά αποτελεί και τον βασικό άξονα της εμπνευσμένης μουσική του Άλφρεντ Σνίκτε, που επενδύει τελετουργικά το Έργο.

Συνεχίζοντας το πρωτοποριακό πνεύμα του Θεάτρου Βαχτάνγκοφ, η Αντζελίκα Χόλινα προσέγγισε αυτό το πλούσιο υλικό εικαστικά, δίνοντας έμφαση στη χορογραφία και την κίνηση. «Αναζητώ στην κίνηση», θα πει η σκηνοθέτις, «το ανάλογο της αρμονίας και του νοήματος των λέξεων. Άλλωστε, κάθε κίνηση εκπέμπει νόημα, ακριβώς όπως μια λέξη» και συμπληρώνει, «Βασικά, στο θέατρο με ενδιαφέρουν οι τύχες των ανθρώπων. Για μένα σημαντική δεν είναι η φόρμα της παράστασης, αλλά η αντανάκλαση των ζωών. Κι αν αυτό το καταφέρνω, τότε νιώθω καλά. Σε κάθε παράσταση αναζητώ εκείνες τις κινήσεις, οι οποίες κατά το μέγιστο εκφράζουν εκείνο που θέλω να πω».

Οι ηθοποιοί του θιάσου Βαχτάγκοφ, έμαθαν να χορεύουν μέσα σε χρονικό διάστημα ρεκόρ, στη διάρκεια των προβών. Κατά την διάρκεια αυτών των ημερών απαρνήθηκαν τις λέξεις και μίλησαν τη γλώσσα του χορού με τέτοιο τρόπο που δεν κινούνται απλά στο χώρο, αλλά φαίνεται σαν να απαγγέλνουν και το κείμενο του Τολστόι.

 ΩΔΕΙΟ ΗΡΩΔΟΥ ΤΟΥ ΑΤΤΙΚΟΥ: Τετάρτη 5 & Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου στις 21.00