Ο Κίμωνας του «50-50», ο Πέτρος, βοηθός του Αστυνόμου Μπέκα και ο Γιώργος του «Με τα παντελόνια κάτω», πετώντας τις μάσκες μας απαντά ως Πυγμαλίων Δαδακαρίδης για όλα: τη θεατρική παράσταση «Κατάδικός μου», την κινηματογραφική ταινία «Promakhos», τις τούρκικες σειρές, το ρατσισμό και γενικά για τη ζωή του.
Νατάσσα Σχοινά: Πες μας λίγα λόγια για την παράσταση «Κατάδικός μου».
Πυγμαλίων Δαδακαρίδης: Γράφτηκε μέσα σε έναν χρόνο περίπου από την Ελένη Ράντου, τη Σάρα Γανωτή και το Νίκο Σταυρακούδη. Η βάση του έργου είναι το συναίσθημα του φόβου απέναντι στις ανθρώπινες σχέσεις. Το βασικό ζευγάρι είναι ο Γιάννης και η Καίτη. Γνωρίσήστηκαν όταν κι οι δύο ήταν νέοι, ταίριαξαν, αγαπήθηκαν πολύ, όμως, ξαφνικά στα 35-36 του Γιάννη, στο αντίστοιχο 40-45 της Καίτης, αποφασίζει να επανέλθει σε αυτά που ως αθλητής δεν κατάφερε να ζήσει. Τον πετυχαίνουμε έξω να πίνει τα ποτά του, να γελάει, να έχει παχύνει και μέσα σε αυτήν τη διαδικασία χτυπάει με το αμάξι έναν οικονομικό μετανάστη Ιρανικής καταγωγής, ο οποίος μια ώρα πριν έχει κλέψει στο σπίτι του ένα χαλί, και φεύγει. Μέσα στον τρόμο που έχει για το τι έχει κάνει επιστρέφει στην Καίτη, στο λιμάνι του, η οποία έχει περάσει ένα τραγικό ψυχολογικά εξάμηνο, διερωτώμενη πως θα ξαναρχίσει τη ζωή της στα 45. Η σχέση αυτή αρχίζει να γίνεται μια σχέση εξάρτησης, εξουσίας, αγάπης, φόβου, μίσους που εκείνη εκμεταλλεύεται με ένα περίεργο συμβάν και αρχίζει με διάφορα μικρά απειλητικά μηνύματα να τον κρατάει στο σπίτι. Έτσι, αποκτά την έννοια «κατά δικός μου» σαν κτήση και «κατάδικός μου» μέσα στο σπίτι. Όταν, όμως, κρατάς κάποιο άνθρωπο μέσα στο σπίτι αρχίζουν να βγαίνουν κι άλλα πράγματα κι εκεί αρχίζει η ανατροπή του έργου.
Νατάσσα Σχοινά: Ποια είναι η γνώμη σου για τα Τούρκικα σήριαλ;
Πυγμαλίων Δαδακαρίδης: Είναι αντίστοιχες ευρωπαϊκών παραγωγών. Δε με ενοχλούν… Μας ενοχλούν επειδή έχουμε μια ιστορία με τους Τούρκους χρόνια πριν. Ιστορικά έχουμε ένα δίκιο. Πρακτικά στην Ελλάδα γι’ αυτό το λέμε. Αν ήταν αμερικάνικες, δε θα μας ενοχλούσαν. “Lost”, “Τόλμη και Γοητεία”, “Santa Barbara”. Οι Τούρκοι αυτοί, όμως, νομίζω ότι δεν έχουν σχέση με αυτούς που 400 χρόνια μας είχαν κάνει… Δε μιλάω για τους ακροδεξιούς. Ο απλός λαός είναι σαν κι εμένα κι εσένα. Τρώει, πάει στη δουλειά του, πληρώνει εφορίες. Έχουμε μια αντιπαλότητα ως κράτος επειδή είναι ο λαός που είναι.
Νατάσσα Σχοινά: Εάν σου γινόταν πρόταση να συμμετάσχεις σε μια σειρά τουρκικής παραγωγής, θα τη δεχόσουν;
Πυγμαλίων Δαδακαρίδης: Γιατί να μην τη δεχτώ; Με χαρά! Πρώτον, θα έχει τα οχταπλάσια χρήματα απ’ ό, τι θα είχε στην Ελλάδα, αν μιλήσουμε για το βιοποριστικό κομμάτι που καίει τον Έλληνα, γιατί διαφορετικά δε θα μιλούσε ποτέ έτσι. Συνήθως τα λεφτά τα βάζω στο τέλος. Με ενδιαφέρει περισσότερο το παραμύθι, ο μύθος που θα με πείσει να κάνω κάτι. Σε ένα επίπεδο οργάνωσης, απ’ ό, τι βλέπω, γιατί να μην πάω; Θα με πουν τι; Εραστή των Τούρκων; Όποιος θέλει να πει την κακία θα την πει.
Νατάσσα Σχοινά: Κατάγεσαι από την Αγγλία, όπου έχεις γεννηθεί… θα πήγαινες να εργαστείς;
Πυγμαλίων Δαδακαρίδης: Για να δουλέψω άνετα! Τα αγγλικά μου είναι καλύτερα από τα ελληνικά μου, είμαι δίγλωσσος. Και μάλιστα τώρα έκανα και μια ταινία, στην οποία είχα μια μικρή συμμετοχή. Είναι για τις Κάννες και θα βγει τώρα. Λέγεται «Promakhos». Έχω δύο σκηνές όπου μιλάω έξι σελίδες αγγλικά κι είχα ένα άγχος απίστευτο. Στο σπίτι έκανα πρόβα και μ’ έπιαναν σαρδάμ κι έλεγα «Δεν το πιστεύω! Τι θα πάθω τώρα;». Έχω τρομερό άγχος να δω τον εαυτό μου στο σινεμά να μιλάει αγγλικά.
Νατάσσα Σχοινά: Σχετικά με την Αγγλία, έχεις δηλώσει ότι βίωσες ρατσισμό επειδή ήσουν Έλληνας.
Πυγμαλίων Δαδακαρίδης: Ναι, ασφαλώς. Όταν πήγαινα το καλοκαίρι στη μαμά μου, επειδή ήταν χωρισμένοι οι γονείς μου, ήμουν σοκολατένιος από την παραλία και στην Αγγλία ήταν όλοι άσπροι. Απλά πάντα υπήρχε το greek – greesy. Το greesy σημαίνει και λιγδιάρης. Δεν ήμουν αλλά ταιριάζει για να σε υποτιμήσουν. Όταν δούλευα στα Mc Donals – δε θα ξαναδουλέψω ποτέ στη ζωή μου σε κανένα Mc Donalds – «έκανα μπλε» τον floor manager με σπάτουλα επειδή μου μίλησε ρατσιστικά. Εκείνη τη στιγμή είχα φτάσει στο αμήν. Παιδί 18 χρονών, σε ένα ξένο κράτος, έπαιρνα 3 λίρες και 5 cents την ώρα κι ένας τύπος 35 χρονών που ζει εκεί κι επειδή παραδείγματος χάρη χθες το βράδυ δεν τα πήγε καλά με τη γυναίκα του, το έβγαζε πάνω μου.
Νατάσσα Σχοινά: Έχεις υπάρξει 128 κιλά. Σε αντιμετώπισαν ποτέ “διαφορετικά” ως προς το βάρος σου;
Πυγμαλίων Δαδακαρίδης: Όχι ποτέ. Εντάξει, πάντοτε είχα κάποιους φίλους που μου λέγανε «Έλα μπόζο», επειδή ήμουν λίγο νταμάρι αλλά είχα τέτοια παιδεία από τον πατέρα και τη μάνα μου που ήμουν πάντα εντάξει με μένα. Ναι, δεν ήμουν καλά στην υγεία μου. Δε μπορούσα να τρέξω, δε μπορούσα να κάνω πράγματα που ήθελα ή να βάλω κάποια ρούχα που ήθελα. Χάνοντας, βέβαια, τα κιλά οι γυναίκες άρχισαν να με φοβούνται ενώ ήμουν πιο ελκυστικός υποτίθεται. Ήταν περισσότερες οι χυλόπιτες που είχα φάει από όταν ήμουν χοντρούλης. Χοντρούλης ήμουν λίγο πιο πατρική φιγούρα, πιο αγκαλίτσας.
Νατάσσα Σχοινά: Έχασες 48 κιλά μέσα σε ενάμιση χρόνο. Τι ήταν αυτό που σου έδινε τη δύναμη κάθε μέρα να συνεχίζεις;
Πυγμαλίων Δαδακαρίδης: Ήμουν στο στρατό. Δεν είχα καμία επιλογή του να κάνω τίποτα, να βγω, να διασκεδάσω. Έχασα τον καλύτερό μου φίλο σε τροχαίο, τότε, στα 23 μου και για να αποφύγω να σκοτωθώ με όλους τους υπόλοιπους σταμάτησα να τρώω. Δεν είχα καμία διάθεση να φάω και έκανα γυμναστική πρώτη φορά στη ζωή μου συστηματικά, κάθε μέρα… Μία απίστευτη μανία, εκτόνωση τεράστια. Γενικά τα κιλά δε με ενδιέφεραν ποτέ. Αν είχα έναν ρόλο για τον οποίο έπρεπε να είμαι πάρα πολύ χοντρός ή αδύνατος θα το πάλευα αλλά να μου πεις από μόνος μου να το κάνω… Νο! Προτιμάω να είμαι με τους φίλους μου και να γελάω, να χαζολογάω, να πηγαίνω σινεμά, να κάνουμε βόλτες και ταξίδια.
Νατάσσα Σχοινά: Αγαπημένο βιβλίο;
Πυγμαλίων Δαδακαρίδης: Ο “Μικρός Πρίγκιπας” . Από παιδί, από πέμπτη δημοτικού. Μου το’ χε δώσει η κυρία Ρωξάνη, η καθηγήτριά μου, να γράψω ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Αγγλία. Μου’ σπασε τα νεύρα! Ήθελα να το σκίσω, να το κάψω και τελικά έγραψα ό, τι ψυχολογική βλακεία μου ήρθε. Είχα γράψει σελίδες των σελίδων. Το ξαναδιάβασα στα 19 και νομίζω ότι είναι από τα αγαπημένα μου παραμύθια. Γενικά τα παραμύθια μου αρέσουν πάρα πολύ.
Νατάσσα Σχοινά: Και στον έρωτα θέλεις να ζήσεις το παραμύθι;
Πυγμαλίων Δαδακαρίδης: Θα μ’ άρεσε, ναι! Μ’ αρέσει και το βρώμικο, να πάρουμε ένα hot dog να φάμε αλλά προτιμώ να φάω σε ένα ωραίο τραπέζι κι ας είναι φακές αλλά ο τρόπος όλος, το στήσιμο, έχει κάτι, σου δίνει κάτι, σε χαλαρώνει, ηρεμεί.
Νατάσσα Σχοινά: Ποια ήταν η μεγαλύτερη θυσία που έχεις κάνει για τον έρωτα;
Πυγμαίων Δαδακαρίδης: Δεν ήμουν εγώ. Άλλαξα τον εαυτό μου. Είναι το χειρότερο πράγμα κι είναι κι αυτό που κάνουν οι περισσότεροι… Παρουσιάζουν μια άλλη μάσκα από αυτό που είναι για να κάνουν καλή εντύπωση, για να είναι σωστοί, καθαροί, όμορφοι. Αν δεν είσαι εσύ όμως; Το πως ξυπνάς, το πρόγραμμά σου, ο τρόπος που μιλάς, ο τρόπος που εκφράζεσαι, ο τρόπος που ακουμπάς.
Νατάσσα Σχοινά: Βλέπω ότι έχεις ένα τατουάζ. Σημαίνει κάτι για σένα;
Πυγμαλίων Δαδακαρίδης: Δεν είναι το μόνο και είναι πολύ σημαντικά. Το ένα, από την αριστερή πλευρά, είναι η ζωή μου μέχρι στιγμής… «There is no easy way». Δε μ’ αρέσει ο εύκολος δρόμος, δεν είμαι “της καβάτζας” . Σε όσους έχω υποχρεωθεί επέστρεψα το αντάλλαγμα επί δέκα γιατί νομίζω ότι οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους. Το άλλο είναι ένα τατουάζ σημαίνει «Δεν ξεχνάω» και έχει να κάνει με χιλιάδες πράγματα. Δεν ξεχνάω τις αξίες, το ποιος είμαι, που πάω και γιατί θέλω να φτάσω εκεί που θέλω να φτάσω.
Όποιος είναι περίεργος να δει περί τίνος πρόκειται η ταινία, στην οποία συμμετέχει ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, μπορεί να πάρει μια μικρή γεύση από το trailer…
Για περισσότερες πληροφορίες για τη Νατάσα Σχοινά, πατήστε εδώ
