Ας απολαύσουμε λοιπόν τις διακοπές μας… κι ας ζήσουμε αξέχαστες στιγμές (κι ας είναι μικρές, φτάνει να είναι με τους ανθρώπους που έχουμε στην καρδιά μας ). Μαυρίστε, χαμογελάστε, φάτε με όρεξη και εκμεταλλευτείτε τις ευκαιρίες που σας δίνονται για να περάσετε ένα -όσο γίνεται- ανέμελο καλοκαίρι.
Αναρωτιόμουν πάντα γιατί -λίγο μετά το Πάσχα- οι γονείς μου ρύθμιζαν με το που τελείωναν τα σχολεία να φύγουμε για διακοπές στην γιαγιά και στον παππού, στο Βερολίνο που έμεναν μόνιμα. Σε καμία περίπτωση δεν αισθανόμουν ότι μας “έδιωχναν” αλλά ότι κατανοούσαν την ανάγκη μας να αλλάξουμε περιβάλλον και να ζήσουμε πιο ανέμελα μαζί τους μετά την πίεση της σχολικής χρονιάς.
Πλέον, ως μαμά, καταλαβαίνω απόλυτα ότι ήταν #diplis σημασίας αυτή η ανάγκη. Τέλη Μαϊου-αρχές Ιουνίου, έβλεπα τον Παύλο να μετρά μέρα με τη μέρα πότε θα τελειώσει το σχολείο, παρόλο που είχε για πρώτη φορά να δώσει εξετάσεις στο τέλος της χρονιάς. Όμως είχε κουραστεί από το καθημερινό πρωινό ξύπνημα με το ξυπνητήρι, τη διαδρομή στο σχολείο και νομίζω ότι δεν ήθελε να βλέπει άλλο τα βιβλία του. Ανυπομονούσε να τελειώσει με τις εξετάσεις και να πάει κατασκήνωση με τους φίλους του ή το ταξίδι στο εξωτερικό που είχαμε ετοιμάσει. Ήθελε να νιώσει λίγο πιο ανέμελος και να νιώσει ότι είναι λίγο πιο μεγάλος, πιο ανεξάρτητος. Και πράγματι, αυτές οι 15 μέρες στην κατασκήνωση τον άλλαξαν… Ευτυχώς τηρούσε την υπόσχεσή του να φορά αντηλιακό. ( Όσο αστείο κι αν σας φαίνεται αυτός είναι ο μόνος κανόνας που ζήτησα να τηρηθεί, γιατί πλέον δεν παίζουμε με τον ήλιο!)
Κι ερχόμαστε στην πλευρά των γονιών και κυρίως της μαμάς, που τραβά όλη την πίεση καθόλη τη διάρκεια της χρονιάς. Ξύπνημα, πρωινό, σχολείο, δουλειά, διάβασμα συν όλες τις ευθύνες του σπιτιού. Κι έρχεται αυτή η στιγμή που το σπίτι ηρεμεί! Ναι, μπορεί τις πρώτες μέρες να αισθανθείς λίγο περίεργα, λίγο μόνη ίσως και κάποιες ενοχές… αλλά μετά από λίγο δεν είναι “απόλαυση”;
Είναι μία από αυτές τις “ένοχες απολαύσεις” (guilty pleasures) που έχουμε ως γονείς και απολαμβάνουμε πολύ συνειδητά. Χωρίς καμία αμφιβολία λατρεύω τον γιο μου, αλλά από την άλλη… αυτή η “ησυχία” που δεν ακούς 800 φορές την ημέρα τη λέξη “μαμά” για τον οποιοδήποτε λόγο; Είναι η στιγμή που μπορείς να κάτσεις στον καναπέ και να μην κάνεις τίποτα, να κοιτάς το ταβάνι, να διαβάσεις ένα βιβλίο, να δεις την αγαπημένη σου σειρά στο netflix -πριν τα μεσάνυχτα- χωρίς τον φόβο ότι θα σε πάρει ο ύπνος στον καναπέ, αλλά και να σε πάρει, τι πειράζει; Αλλά ακόμα κι αν δεν κάνεις τίποτα από τα παραπάνω, ίσως προλάβεις να κάνεις με την ηρεμία σου τις δουλειές της καθημερινότητας κι ίσως… λέω ίσως πας για έναν καφέ ή ένα ποτό με τον αγαπημένο σου ή τις φίλες σου! Δεν είναι κακή ιδέα.
Σε αυτό το motherhood editorial.. σε βάζω στην διαδικασία να σκεφτείς λίγο τον εαυτό σου και να απολαύσεις τις στιγμές ηρέμιας που θα έχεις αν -χωρίς τύψεις- δώσεις τα παιδιά σου για μερικές μέρες στην γιαγιά και τον παππού (αν υπάρχουν) ή τα στείλεις κατασκήνωση.
Και πίστεψέ με… και τα παιδιά θα χαρούν να ξεφύγουν λίγο από την καθημερινότητά σου, όσο κι αν σε αγαπούν! Όλοι χρειαζόμαστε διακοπές … ακόμα (για να μην πω κυρίως) οι μανάδες από τα παιδιά μας! Και το λέω πηγαίνοντας με μεγάλη χαρά για διακοπές στη Νάξο με το έφηβο -πλέον- που με περνά ένα κεφάλι και …κάνει του κεφαλιού του!
Καλές διακοπές και καλή ξεκούραση,
