κυριακάτικο

Αφιερωμένο στις 2 γυναίκες της ζωής μου, στη γυναίκα μου και στην κόρη μου. Στους γονείς μου, στα αδέρφια μου και στις ανιψιές μου, στη γιαγιά μου. Και στους αγαπημένους μου φίλους. Εκείνοι ξέρουν… Εκείνοι είναι η έμπνευση.

Τα κυριακάτικα πρωινά που βγάζω τον Oscar βόλτα, μου έρχονται μυρωδιές από κουζίνες μαγειρισσών (και μαγείρων), με ανοιχτά παράθυρα και περσίδες απορροφητήρων, που ετοιμάζουν το φαγητό της ημέρας, το φαγητό για το κυριακάτικο τραπέζι. Και σχεδόν ποτέ δεν είναι μόνο ένα! Είναι το κάτι παραπάνω-σε πιάνει ο πλεονασμός της Κυριακής- γιατί το «Κυριακή και το κοντή γιορτή» μάλλον υπάρχει σαν έννοια ( έστω και κρυφή ) στα κεφάλια των περισσοτέρων. Το τσιμπητό – το πριν από το γεύμα- που τελικά μπορεί να σε χορτάσει και να μη φας με την αναμενόμενη όρεξη το κυρίως. Αυτό που θα το φας στα όρθια, συνοδεία ενός τσίπουρου ή ενός ποτηριού με κρασί, μέχρι να έρθει η ευλογημένη ώρα να καθίσουμε όλοι μαζί στο τραπέζι. Αυτό που θα βγει λίγο νωρίτερα από την κατσαρόλα ή το ταψί για να το δοκιμάσεις-και καλά- αν είναι εντάξει στο αλάτι…

Αγαπημένα πρόσωπα που θα καθίσουν γύρω από το τραπέζι-το καλοστρωμένο- για να γευθείτε όλοι μαζί τον επιούσιο άρτο και το ευωδιαστό περιεχόμενο που μόλις ξεφουρνίστηκε ή ξεκατσαρολιάστηκε.

Το κυριακάτικο ( και όχι μόνο βέβαια ) ελληνικό τραπέζι είναι παράδοση, συνήθεια, νόμος, τρόπος ζωής που μαζί του μεγάλωσαν γενιές και γενιές με μνήμες γεύσης, μνήμες αγάπης και φροντίδας. Πέραν απ το συμβολικό του χαρακτήρα όμως, το τραπέζι της φαμίλιας, ήταν-και είναι- πεδίο δράσης του καθένα που μαγειρεύει για τους δικούς του ανθρώπους, νοιάζεται για την ποιότητα, την φρεσκάδα, τη γεύση και την εμφάνιση του φαγητού. Δεν του αρκεί να χορτάσει μόνο το στομάχι αλλά και το μάτι!

Έτσι διαλέγει, προγραμματίζει, ταξινομεί τα υλικά στον πάγκο της κουζίνας, συνδυάζει, προσθέτει, αφαιρεί, δημιουργεί μαγειρεύοντας, περιμένοντας να δει στα αγαπημένα του πρόσωπα τα επιδοκιμαστικά βλέμματα, τα χαμόγελα και τα πιάτα να αδειάζουν και να γεμίζουν ξανά. Και το κάνει χωρίς κόμπλεξ και ενδοιασμούς, γιατί πολύ απλά αγαπάει την μαγειρική, αγαπάει να μαγειρεύει για τους δικούς του ανθρώπους και αγαπημένους φίλους. Το κάνει αυτό, όχι για να εντυπωσιάσει, ούτε γιατί βαυκαλίζεται ότι κρύβει μέσα του ένα καταπιεσμένο σεφ… Αλλά γιατί αγαπάει να τρέφει τους αγαπημένους του.