μετακόμιση

Η Αέλια είναι μέσα στο σαλόνι και ακουμπά τα χέρια της στο πιάνο. Σκοπός της δεν είναι να παίξει τον πρώτο της αυτοσχεδιαμό, όχι ακόμα τουλάχιστον. Σκοπός της είναι να ανέβει στο διπλάνο σκαμπό που είναι ψηλότερο -κι έχει και κάτι κούτες με αρχείο του Κρατερού που δεν έχουμε τακτοποιήσει ακόμη από τη μετακόμιση – κι έπειτα να ανέβει πάνω στο πιάνο με τα πόδια. Βάζει τα χέρια της στο πάνω μέρος του για να στηριχτεί και ναι, τώρα είναι έτοιμη για τον πρώτο της αυτοσχεδιασμό! Χοροπηδάει πάνω στα πλήκτρα και γελάει με την ψυχή της!!!!!!
Να ένας νέος τρόπος να εκφράζεται κανείς.

Το κρατώ αυτό γιατί ταιριάζει πολύ με τη φάση που βρίσκομαι κι εγώ.

Ο πρώτος δικός μου αυτοσχεδιασμός είναι αυτός εδώ, ένας καινούριος τρόπος έκφρασης.
Πατώ με τα δάκτυλα μου το πληκτρολόγιο και σας υποδέχομαι στο νέο μας ραντεβού.

Μέσα από το The K- magazine θα τα λέμε πλέον πολύ συχνά, δηλαδή θα τα λέω εγώ αλλά αν θέλετε και συζήτηση, κι αυτό θα βρούμε έναν τρόπο να το φτιάξουμε (θα ρωτήσω την Κατερίνα Μαντά που ξέρει απ αυτά και με τίμησε και με την πρόταση της, γιατί θα το ομολογήσω ότι εγώ και τα blogs, τα social media, τα site κλπ ήμασταν δύο έννοιες που πραγματικά ποτέ ως τώρα δεν είχαμε συναντηθεί πουθενά και μου πήρε ένα χρόνο για να το αποφασίσω– ωστόσο θέλω να δηλώσω ότι ξέρω να παίζω καταπληκτικές «κούπες», «πασιέντζα» και τάβλι και αν κάποιος προτίθεται να σχεδιάσει μπιρίμπα, κανάστα, αγωνία και ξερή για το internet να ξέρει ότι θα γίνω μία από τις μεγαλύτερες υποστηρίκτριες και fan καθότι είμαι τρελό χαρτόμουτρο αν και ο σύζυγος μου δεν στηρίζει με θέρμη αυτή μου την κλίση– σκέψου κάποιος να το έχει κάνει ήδη και να μην το ξέρω, οπότε να γίνω ρεζίλι απ την πρώτη κιόλας ανάρτηση…).

Ένα χρόνο και κάτι μετά από την τελευταία μας επικοινωνία, μάλλον πρέπει να σας πω τι έχει γίνει όλο αυτό το διάστημα, για να πιάσουμε έπειτα την κουβέντα μας από το σήμερα.

Λοιπόν, τα πράγματα είναι σχετικά απλά.Ο χρόνος που πέρασε ήταν απ’ αυτούς που τους καταλαβαίνεις απολύτως έστω κι αν έχεις μερικές διαλήψεις. Χάρηκα πολύ, συγκινήθηκα πολύ, σοκαρίστηκα πολύ, απογοητεύτηκα πολύ, γέλασα πολύ και κοιμήθηκα λίγο.

Α! Και άλλαξα εκατοντάδες πάνες που αναμένονται να γίνουν χιλιάδες με έναν πρόχειρο υπολογισμό – δεν ήμουν ποτέ καλή στα μαθηματικά αλλά πόσο έξω να πέφτω, δεν μπορεί!
[quote_right]Σκέφτομαι ότι εδώ θα έχω την ευκαιρία ή το θάρρος να μιλήσω για πράγματα που δεν είχα τη δύναμη ως τώρα. Αυτό από μόνο του έχει πολύ ενδιαφέρον αν με ρωτάτε, οπότε να’ μαι![/quote_right]
Έμαθα να είμαι ατρόμητη μπροστά σε έναν κινούμενο -κι έτοιμο ν αποκολληθεί- αφαλό, να ρουφάω μύξες, να βάζω αμπούλες φυσιολογικού ορού στο ένα ρουθούνι με απώτερο σκοπό να βγουν απ΄το άλλο, να δέχομαι μηνύματα συμπαράστασης, να έχω δίπλα μου παλιούς αλλά και καινούριους φίλους (τι ωραία!), να μαθαίνω να μετράω ml, να κοιμάμαι η …μισή, να κάνω περισσότερη υπομονή κι απ’ αυτή που έκανα, να βλέπω να αποκαθηλώνονται άνθρωποι -στους οποίους πίστευα- εν ριπή οφθαλμού, να αρχίσω γυμανστήριο στο οποίο πήγα τελικά περί τις πέντε φορές και αν, να μάθω όλες τις παιδικές χαρές της περιοχής, να αισθάνομαι η υπερτυχερή που μου έπεσε ο πρώτος αριθμός του Κρατερού λαχείου (να ναι καλά!) και κυρίως να ζήσω το θαύμα της γέννησης, την υπέροχη εμπειρία του θηλασμού και την απερίγραπτη ευτυχία του να μεγαλώνει κανείς, μεγαλώνοντας την Αέλια.

Έμαθα δηλαδή να αγαπώ περισσότερο.

Ξαναδιαβάζοντας την παραπάνω – με όλο το σεβασμό – Θουκυδιδική παράγραφο, σκέφτομαι ότι μάλλον πολλές αναφορές θα υπάρχουν στο μέλλον σε όλα αυτά που προανέφερα. Κρίμα τόσο έντονα συναισθήματα και ιστορίες για αγρίους να περάσουν στο ντούκου.

Καλή αρχή λοιπόν και καλή επικοινωνία. Νομίζω θα χει πλάκα. Εσείς;