Το έργο που συνεχίζει και φέτος τις παραστάσεις με τρελή επιτυχία και διθυραμβικές κριτικές υπογράφουν η Ελένη Ράντου, η Σάρα Γανωτή και ο Νίκος Σταυρακούδης, ενώ στη σκηνοθεσία μεγαλουργεί ο Γιώργος Παλούμπης και πρωταγωνιστούν οι: Ελένη Ράντου, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Ορφέας Αυγουστίδης, Μιχάλης Ιατρόπουλος, Δημήτρης Καπετανάκος και Μπάμπης Γιωτόπουλος.
Πρόκειται για ένα συγκινητικό άγγιγμα της ψυχής του κάθε ανθρώπου που αισθάνεται, ζει και δεν επιβιώνει απλώς, που γεύεται τη ζωή με τον πόνο της και αντλεί μηνύματα αγάπης και στοργής από κάθε έκφανσή της.
Οι ήρωες βρίσκονται αντιμέτωποι με τους φόβους τους, εμπλέκονται σε ένα δίχτυ αλληλεξαρτήσεων και σε μία αέναη προσπάθεια να εμπιστευθούν, να αγαπήσουν και να αγαπηθούν πραγματικά.
Το έργο αναφέρεται με αιχμηρή γραφή στην αλληγορία των όσων μας κάνουν και φοβόμαστε στην Ελλάδα του 2012. Τονίζει την αποξένωση και τον εγωισμό των ανθρώπων, τον οποίο στηρίζουν στον παραλογισμό των αντιδράσεων που προκαλεί ο ανεξέλεγκτος φόβος μας απέναντι στον ίδιο τον άνθρωπο τελικά.
Η Ελένη Ράντου ήταν αναμενόμενα εξαιρετική, με φυσική και βαθιά αισθαντική ερμηνεία, που δεν αφήνει καμία γυναίκα ασυγκίνητη στο πέρασμά της.
Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, ο οποίος επίσης ένιωθε βαθιά το ρόλο του και δεν διεκπεραίωνε απλώς τις ατάκες του, ερμήνευσε με τρόπο διαπεραστικό και σχεδόν ανατριχιαστικό το ρόλο του Έλληνα αθλητή.
Ο Ορφέας Αυγουστίδης ερμήνευσε ανέλπιστα ταλαντούχα και εξαιρετικά το ρόλο ενός Ιρανού διαρρήκτη. Η προσήλωση του ηθοποιού αυτού στους εκάστοτε ρόλους του, μας κάνει να πιστεύουμε ότι πρόκειται για ένα νέο διαμάντι του ελληνικού σανιδιού. Αλήθεια, αν ήταν άσημος θα έκανε τους πάντες να αναρωτηθούν αν όντως είναι Ιρανός!
Και οι λιγότερο πρωταγωνιστικοί ρόλοι όμως έφεραν τη σφραγίδα του καθαρόαιμου ταλέντου. Ο Μιχάλης Ιατρόπουλος, ο Δημήτρης Καπετανάκος και ο Μπάμπης Γιωτόπουλος εντάχθηκαν με δεξιοτεχνία και χιούμορ στο κείμενο, κάνοντάς μας άλλοτε να κλάψουμε από τα γέλια (ιδιαίτερα ο αγαπημένος παππούς) και άλλοτε να συγκινηθούμε ταυτιζόμενοι με κάποιον δικό μας αγαπημένο…
Μία παράσταση που σας προτείνουμε ανεπιφύλαχτα να παρακολουθήσετε, όχι για να γελάσετε, δεν είναι αυτός ο σκοπός του έργου, αλλά για να νιώσετε το μεγαλείο αλλά και τον πόνο της ανθρώπινης ψυχής, τη μαγεία και την αδυναμία του έρωτα, τη δύναμη και τα παίγνια της αγάπης αλλά και της μοναξιάς.