«Μα καλά σου αρέσουν οι αξύριστοι;», οι φίλες μου είναι αυτές που ακούγονται. Η αλήθεια είναι πως το κόντρα ξύρισμα στους άντρες ποτέ δεν μου άρεσε. «Κλασσική περίπτωση οιδιπόδειου συμπλέγματος», ακούστηκε ξανά μια εξ’ αυτών. Για το μπαμπά μου έλεγε. Μουσάτος ο μπαμπάς. Ούτε που το είχα σκεφτεί ποτέ. Και το τσιγάρο του μπαμπά έχω ψάξει στα χέρια ενός φοιτητικού έρωτα και με γοήτευε ακόμα και ο καπνός που φυσούσε. «Όταν μιλάς στο τηλέφωνο με το μπαμπά σου αλλάζει η φωνή σου», ακούτε πάντα τις φίλες μου. «Ακόμα»;, αναρωτιέμαι. «Ακόμα», μου απαντούν. Δεν έχει νόημα να το αρνηθώ, το μόνο που θα καταφέρω είναι να προκαλέσω περισσότερα πειράγματα.
Μικρή εκτός από μεγάλο έρωτα, είχα και αρραβωνιαστικό. Οικογενειακός φίλος μας αγαπημένος, φάνταζε στα μάτια μου ο πιο μελωμένος άνθρωπος του κόσμου μου. Τελικά ήταν ο πιο γλυκός άνθρωπος του κόσμου όλου. Τον αρραβωνιάστηκα στα πέντε μου. Μεγαλεπίβολα τα σχέδια. Του έλεγα, «εγώ εσένα θα σε παντρευτώ». Τώρα πια δύσκολα βγαίνει το «μου αρέσεις», πως έβγαινε τότε αβίαστα το «θα σε παντρευτώ»;
Και στα σκεπάσματα του αγαπημένου μου θείου χωνόμουνα μυστικά στα τέσσερα. Η εναλλακτική μου όταν με μάλωνε ο μπαμπάς. Έρωτας μεγάλος κι αυτός. Ήταν ο ήρωας που φώναζε στο μπαμπά που φώναζε στις αταξίες μας.
Αυτοί είναι οι άντρες που θα ψάξεις, οι άντρες που θα ερωτευτείς, οι άντρες που θα σε αγαπήσουν, οι άντρες που θα σε απογοητεύσουν. Δεν ψάχνουμε όλοι το μπαμπά, το θείο, τις φιγούρες οικογενειακών stars. Αλλά οι αγάπες αυτές, ώριμες, ολοκληρωμένες και συνειδητοποιημένες, είναι τα μαξιλάρια μέσα μας. Δε θα τα τρυπήσουν τα βέλη που θα ακολουθήσουν, ίσα που θα βρουν μια μαλακή γωνιά να ακουμπήσουν…
