από τη Νέτη Φίλια–Σύμβουλο Ψυχικής Υγείας*
Είναι μάταιο –και καμιά φορά καταναγκαστικό- για τους γονείς να προσπαθούν να τα κάνουν όλα τέλεια. Όπως δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι, έτσι και δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς. Ο περίφημος παιδίατρος- παιδοψυχαναλυτής Ντόναλντ Γουίνικοτ επινόησε τον όρο «αρκετά καλή μητέρα» θέλοντας έτσι να καταρρίψει την ανάγκη της «τέλειας μητέρας»: το πόσο μη-ρεαλιστικό και ανώφελο είναι να προσπαθεί μια μητέρα να κατακτήσει την τελειότητα. Ωστόσο υπάρχουν κάποιοι βασικοί κανόνες που είναι καλό να τις έχουμε στο μυαλό μας, όταν μεγαλώνουμε παιδιά:
• Ακόμα κι αν έχουμε «αδυναμία» σ’ ένα μας παιδί, είναι λάθος να δείχνουμε ότι το αγαπάμε περισσότερο από κάποιο άλλο.
• Ο ρόλος του γονιού είναι να οδηγεί το παιδί προς την αυτονομία και τη μελλοντική ομαλή ενηλικίωση: το μαθαίνει να τα καταφέρνει μόνο του, ώστε να γίνει αύταρκες, ικανό και προσαρμοστικό.
• Το παιδί χρειάζεται τη συμπαράσταση, τη βοήθεια και όχι τη λύση. Π.χ., δεν του λύνουμε εμείς τις ασκήσεις στα μαθηματικά, του μαθαίνουμε όμως τον τρόπο να τις λύνει μόνο του. Του δείχνουμε πού πρέπει να «κοιτάξει», αλλά όχι τι να «δει».
• Όταν η προειδοποίηση δεν αρκεί, τότε είναι καλύτερα να αφήνουμε το παιδί να υποστεί τις συνέπειες της κακής του συμπεριφοράς από το να το τιμωρήσουμε. Η εμπειρία που βιώνεται άμεσα είναι ο καλύτερος δάσκαλος.
• Σε στιγμές έντασης και όταν η σύγκρουση φαίνεται αναπόφευκτη, είναι προτιμότερο να φερθούμε ως… ενήλικες και να αποχωρήσουμε.
• Όσο πιο πολύ πιέζουμε ένα παιδί να συμμορφωθεί με τις επιθυμίες μας, χωρίς να του εξηγούμε με επιχειρήματα τον λόγο, τότε η άρνηση έρχεται ως φυσική αντίδραση στην πίεση που του ασκούμε.
• Το παιδί ασφυκτιά όταν είναι συνέχεια υπό επίβλεψη. Ας κάνει και λάθη, ώστε να μάθει απ’ τα λάθη του. Φυσικά εντός λογικών πλαισίων.
• Το να παραχαϊδεύουμε το παιδί είναι εξίσου λάθος με το να μη δείχνουμε αγάπη. Συχνά τα μοναχοπαίδια υποφέρουν από την υπερβολική αφοσίωση των γονιών τους.
• Η αγάπη μας προς το παιδί πρέπει να είναι ακατάλυτη και ακλόνητη. Όταν μας θυμώνει το παιδί είναι λάθος να το απειλούμε με φράσεις τύπου: “δεν σ’ αγαπάω πια”. Αντ’ αυτού μπορούμε να του πούμε : “είμαι θυμωμένος/η με αυτό που έκανες”.
• Μέσα διαπαιδαγώγησης και δεξιότητες ανατροφής όπως η άκαμπτη αυστηρότητα, η αδιαφορία, η υποτίμηση του παιδιού, η σωματική τιμωρία και οι εκβιασμοί, απλώς … αντενδείκνυνται.
• Ό,τι και να λέμε στο παιδί μας, δεν έχει και τόση σημασία αν εμείς δεν είμαστε συνεπείς με τη συμπεριφορά μας ως ενήλικες. Τα παιδιά μαθαίνουν και αντιγράφουν περισσότερα παρατηρώντας τους γονείς τους, παρά ακολουθώντας τις νουθεσίες τους.
*Η Νέτη Φίλια είναι Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας, Γνωσιακή – Συμπεριφορική Θεραπεύτρια.
Για να επικοινωνήσετε μαζί της, μπορείτε να καλέσετε στο 6945-858780 ή να της γράψετε στο : netifilia@gmail.com