Tag:

παιδί

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Είναι ευτυχισμένα τα μοναχοπαίδια; Φυσικά….

written by Κατερίνα Μαντά

only child familyΜα γιατί να μην είναι; Αν έχουν γονείς που τα αγαπούν και ασχολούνται μαζί τους και φροντίζουν να περνούν δημιουργικό χρόνο μαζί τους , αλλά και με άλλα παιδιά της ηλικίας τους, γιατί να μην αναπτυχθούν σωστά, με αξίες και αρχές όπως τα υπόλοιπα και να κοινωνικοποιηθούν εξίσου;

Φυσικά αυτή η απάντηση δεν γίνεται αποδεκτή από ανθρώπους παλαιότερων γενεών ή από γονείς που τα καταφέρνουν μια χαρά με δυο ή και περισσότερα παιδιά.
Εγώ δεν ανήκω σε αυτούς… αν και μεγάλωσα με μία μικρότερη αδελφή και πάντα θεωρούσα ευτυχία να έχεις αδέλφια, στην πραγματική ζωή, στην καθημερινότητα μου, θεωρώ απίθανο ο Παύλος να αποκτήσει αδελφάκι…Γιατί απλά δεν “βγαίνει”…από όλες τις απόψεις: συναισθηματικά, ψυχικά, σωματικά, οικονομικά! Το παιδί δεν μεγαλώνει μόνο με αγάπη… θέλει φροντίδα, χρόνο και χρήμα! Και δεν καταλαβαίνω την “κατακραυγή” των άλλων “Καλά θα το κάνεις κακομαθημένο… Θα είναι πάντα μόνος του κλπ κλπ”
Διαβάστε το άρθρο που βρήκα, το οποίο εξηγεί πολύ καλά ότι ΚΑΙ τα μοναχοπαίδια μπορούν να είναι εξίσου ευτυχισμένα με τα υπόλοιπα παιδιά στον κόσμο:

Τι λένε οι έρευνες;
Μια πρόσφατη έρευνα που πραγματοποιήθηκε από Βρετανούς επιστήμονες μας διαβεβαιώνει πως τα μοναχοπαίδια είναι πολύ ευτυχισμένα και ικανοποιημένα από τη ζωή τους. Σύμφωνα με τους επιστήμονες τα παιδιά με αδέλφια, αναπτύσσουν μεγάλο ανταγωνισμό για την προσοχή των γονέων καθώς και για τα υλικά αγαθά της οικογένειας. Μάλιστα, όσο περισσότερα παιδιά υπάρχουν σε ένα σπίτι, τόσο περισσότερες εντάσεις δημιουργούνται στην οικογένεια.

Η δόκτωρ Γκούντι Νάις του Πανεπιστημίου του Έσσεξ η οποία ανέλυσε τις απαντήσεις της έρευνας μας λέει πως ο ανταγωνισμός για την προσοχή των γονέων και ο εκνευρισμός για το γεγονός ότι πρέπει να μοιράζονται υλικά αγαθά, μπορεί να οδηγήσει σε μεγαλύτερη δυστυχία όσα παιδιά έχουν αδελφό ή αδελφή. Σύμφωνα με την ίδια έρευνα, ο δείκτης της ευτυχίας είναι αντιστρόφως ανάλογος με τον αριθμό των παιδιών που ζουν σε ένα σπίτι.

Η παιδοψυχολόγος Δρ Ρουθ Κόπαρντ συμπληρώνει: «όσα περισσότερα παιδιά υπάρχουν μέσα σε ένα σπίτι τόσο περισσότερο μειώνεται η ιδιωτικότητα κάθε παιδιού. Και βέβαια υπάρχει πάντα και ο ανταγωνισμός για τον χρόνο που αφιερώνουν οι γονείς στο καθένα από τα παιδιά τους. Ανεξάρτητα πάντως με όλα αυτά τα μοναχοπαίδια τείνουν να είναι πιο ώριμα συναισθηματικά και πετυχαίνουν υψηλούς στόχους. Ένα παιδί χωρίς αδέλφια δεν χρειάζεται να μοιραστεί με κανέναν την αγάπη των γονιών του και βέβαια δεν περνάει ποτέ από την επώδυνη εμπειρία της «εκθρόνισης» από τον καινούργιο «διάδοχο» που διεκδικεί εξίσου, αν όχι παραπάνω, όλα όσα πλουσιοπάροχα παρέχονταν στον «ένα και μοναδικό». Επίσης, δε χρειάζεται να παλέψει για να διεκδικήσει τη θέση του μέσα στην οικογένεια από τα μεγαλύτερα αδέλφια, ή να κάνει ελιγμούς και συμβιβασμούς για να κερδίσει την αναγνώριση και το σεβασμό των μεγαλύτερων αδελφών, που συχνά είναι αμείλικτα. Και φυσικά, μπορεί να απολαμβάνει με μεγαλύτερη αφθονία όχι μόνο το συναισθηματικό αλλά και τον υλικό πλούτο της οικογένειας, να έχει περισσότερες «ευκαιρίες».

a2e87ee7d519ae5e6e04bce89474bb19Παράλληλα περνούν συχνά μεγάλο μέρος του χρόνου τους με ενήλικες, γεγονός που τα βοηθά να ωριμάσουν πιο γρήγορα, συχνά μάλιστα να αποκτήσουν και δεξιότητες, όπως γλωσσικές, αλλά και εμπειρίες που δεν έχουν άλλα παιδιά μεγαλύτερων οικογενειών. Επίσης τα μοναχοπαίδια- επειδή αναγκάζονται να είναι κοινωνικά ευέλικτα – σχετίζονται με μεγαλύτερη άνεση με αρκετά μεγαλύτερους ή μικρότερούς τους, έχοντας προσαρμοστεί σε μια τέτοιου είδους ηλικιακή διαβάθμιση στις κοινωνικές επαφές τους

Τα λάθη που πρέπει να αποφύγουμε με ένα μοναχοπαίδι:
Η υπερπροστασία: Είναι το πρώτο και πιο συνηθισμένο λάθος που κάνουν οι περισσότεροι γονείς με ένα παιδί. Η αγωνία τους για το ένα και μοναδικό τους «απόκτημα» συνήθως τους οδηγεί στο να μπερδεύουν τα συναισθήματά τους με αυτά του παιδιού τους και να προβάλλουν πάνω του όλες τις αγωνίες, τις απογοητεύσεις και τις αδυναμίες τους. Και αυτή είναι η μεγάλη παγίδα: στην προσπάθεια τους να το προστατεύσουν, του στερούν σημαντικές εμπειρίες. Η πλήρης αφοσίωση της οικογένειας προς το μοναχοπαίδι τού δίνει ασφαλώς ένα αίσθημα ασφάλειας, αλλά μαζί και μια «πλασματική» αίσθηση παντοδυναμίας.

Οι υπερβολικά υψηλές προσδοκίες: Σύμφωνα με τον ψυχίατρο Ντόναλντ Ουίνικοτ, οι φαντασιώσεις και οι προβολές των γονιών είναι αυτές που δίνουν «υπόσταση» στο παιδί το οποίο αναγκαστικά θα μοιραστεί τις ασυνείδητες επιθυμίες των γονιών για τη δική του ολοκλήρωση. Αυτό ισχύει για όλα τα παιδιά αλλά και πολύ περισσότερο για το μοναχοπαίδι που γίνεται αποδέκτης των υψηλών απαιτήσεων των γονιών του και βέβαια όλων των απωθημένων και των ανεκπλήρωτων επιθυμιών τους. Και βέβαια αυτό οδηγεί στο να έχει ιδιαίτερα αυξημένες απαιτήσεις από τον εαυτό του και να απογοητεύεται εύκολα όταν δεν τα καταφέρνει σε όλα τέλεια. Αν αυτή η συμπεριφορά δεν προληφθεί, μπορεί να αποτελέσει πραγματικό εμπόδιο στην κατοπινή του ζωή, τόσο σε κοινωνικό, όσο και σε συναισθηματικό επίπεδο.

Η συναισθηματική εξάρτηση: Ο ρόλος του «μονάκριβου» παιδιού είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολος μια που το ίδιο συχνά νιώθει πως οι γονείς του, έχουν μόνον αυτό για να τους ενώνει, να τους ικανοποιεί ή να τους στηρίζει. Αυτή η προσπάθεια να ισορροπήσουν τα «θέλω» του εαυτού τους και τα «πρέπει» των γονιών τους, είναι συχνά οδυνηρή και προκαλεί μεγάλο άγχος και πολλές ενοχές στα παιδιά αυτά που συχνά εκφράζονται με έντονες ψυχοσωματικές αντιδράσεις.

Το υπερτονισμένο «εγώ»: Είναι γεγονός πως τα «καλομαθημένα» και φροντισμένα παιδιά χαίρουν μεγαλύτερης αυτοεκτίμησης. Είναι απόλυτα φυσικό ένα μοναχοπαίδι που έχει πάντα στραμμένα επάνω του τα βλέμματα και την προσοχή των γονιών του να νιώθει πως υπερέχει. Και εδώ βρίσκεται το κλειδί της ισορροπίας. Άλλο αυτοεκτίμηση, άλλο υπερτονισμένο εγώ. Όταν υπερτονίζονται τα «φυσιολογικά» χαρακτηριστικά του παιδιού και του καλλιεργείται η υπερβολική ενασχόληση με τον εαυτό του εκείνο αναπτύσσει έναν υπερβολικό ναρκισσισμό. Έτσι δημιουργείται ένας «ψευδής εαυτός», υπερτιμημένος εξωτερικά και ταυτόχρονα υποτιμημένος εσωτερικά. Ένας εαυτός που στηρίζεται στο «φαίνεσθαι» και βρίσκεται μακριά από τις πραγματικές του αδυναμίες, ανάγκες και επιθυμίες. Και ας μην ξεχνάμε πως τα παιδιά αυτά αναπτύσσουν εγωκεντρική στάση και παραμορφωμένη αντίληψη της πραγματικότητας, με αρκετές δυσκολίες στην ένταξη τους στις ομάδες, αλλά και στη σύναψη και διατήρηση σχέσεων με τους άλλους.

only child 1Τι χρειάζεται ένα μοναχοπαίδι;
Βασικά αγάπη, όπως όλα εξάλλου τα παιδιά, αλλά και λίγο περισσότερη προσοχή όσον αφορά τους δικούς μας φόβους, την υπερπροστασία και την εξάρτηση μας από αυτά.

Επίσης φιλίες και κοινωνικές επαφές με άλλα παιδιά. Η επαφή του με άλλα παιδιά, θα το βοηθήσει να αποκτήσει εμπειρίες, να ανακαλύψει τις δυνατότητες του, να αποκτήσει κοινωνικές δεξιότητες και να γίνει αποδεκτό από την ομάδα των συνομηλίκων του.

Να του διδάξετε από νωρίς την ανεξαρτησία. Στείλτε το να κοιμηθεί σε ξαδέλφια, παππούδες ή σε σπίτια φίλων του ή κάντε το μέλος σε κάποιο άθλημα της αρεσκείας του.

Να μάθει να μοιράζεται: Δείξτε του πώς μοιράζεστε εσείς τα δικά σας πράγματα και μην το υποτιμάτε όταν δεν θέλει να μοιραστεί τα παιχνίδια του. Αυτό συμβαίνει και στα παιδιά που έχουν αδέλφια.

Να παίρνει πρωτοβουλίες: Έτσι θα μάθει να αυτενεργεί αλλά και να συνεργάζεται. Να οριοθετήσετε τον προσωπικό σας χρόνο με το σύντροφό σας. Προσπαθήστε να του μεταφέρεται το μήνυμα ότι όσο και αν το αγαπάτε, πάντα χρειάζεται ξεχωριστός χρόνος για τη σχέση ανάμεσα σε εσάς και το μπαμπά του. Τέλος, μη το κάνετε να αισθάνεται ότι είναι ο «συνδετικός κρίκος» ανάμεσα σε εσάς και τον άλλο γονιό.

Με την συνεργασία της Κατερίνας Θεοδωρίδου (ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια)

Σχετικά άρθρα:

–Τι πρέπει να λέμε στα παιδιά μας καθημερινά…(ναι, προλαβαίνουμε!)

–Απλές συμβουλές για να μεγαλώσουμε «σωστούς» άντρες!

0 comments
0 FacebookTwitterPinterestEmail
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Παιδικό Άγχος και πώς το αντιμετωπίζουμε ως γονείς, από την Έφη Νικολοπούλου

written by The K-magazine

Fearful-childΕίναι γεγονός ότι  τα παιδιά της σημερινής υπεργονεΐκής κοινωνίας έχουν στην καθημερινότητά τους σε πληθώρα τα αγαθά και τις υπηρεσίες διαθέσιμες. Τι είναι όμως αυτό που μπορεί να προκαλέσει άγχος σε ένα παιδί;

Το άγχος και ο φόβος είναι  αναπόσπαστο στοιχείο  της κοινωνικοποίησης του ατόμου. Συνδέεται άμεσα με την προσαρμοστικότητα του ατόμου και θέτει τον οργανισμό μας σε κατάσταση ετοιμότητας για την αντιμετώπιση δύσκολων καταστάσεων της καθημερινότητας.

Κατά τη διάρκεια της εξέλιξής του το παιδί θα εκδηλώσει άγχος ή φόβο. Οι αγχώδεις διαταραχές στην παιδική ηλικία είναι

    • Διαταραχή άγχους αποχωρισμού: Τα παιδιά στην προσχολική ηλικία αντιδρούν στο σύντομο αποχωρισμό από τους γονείς, κυρίως από τη μητέρα, είναι ευαίσθητα, κλαίνε εύκολα, παρουσιάζουν ξεσπάσματα νεύρων, εκδηλώνουν προβλήματα στον βραδινό ύπνο και σχετίζονται δύσκολα με άλλα παιδιά.
    • Ειδικοί  φόβοι: Το παιδί στα 3 έτη έχει την τάση να δημιουργεί φόβους από διαφορετικά, πραγματικά ερεθίσματα όπως ο φόβος για τα ζώα, τα έντομα, το σκοτάδι κ.α.
    • Γενικευμένη αγχώδης διαταραχή:  Στην όψιμη παιδική ηλικία το παιδί  έχει πολλαπλές, υπερβολικές, μη ρεαλιστικές ανησυχίες για διαφορετικές καταστάσεις όπως η απόδοση στο σχολείο, η εμφάνιση, το μέλλον, που διαταράσσουν την άνεση και τη λειτουργικότητα του παιδιού. Το άγχος αυτό δεν περιορίζεται σε κάποιο συγκεκριμένο ερέθισμα ή κατάσταση.
    • Κοινωνική φοβία:  Το άγχος  εκδηλώνεται τόσο σε σχέση με τους συνομήλικους όσο και με ενήλικες και δεν οφείλεται σε διαταραγμένη κοινωνικότητα. Το παιδί αναγνωρίζει τις δυσκολίες του σε κοινωνικές καταστάσεις ακόμη και όταν αδυνατεί να τις εκφράσει και αποφεύγει, συνήθως, τις καταστάσεις που απαιτούν κοινωνική αλληλεπίδραση. Σε αυτές τις περιπτώσεις το παιδί συμπεριφέρεται με αγένεια ή απομονώνεται.

guidelines-for-teen-parenting

  • Ψυχαναγκαστική- καταναγκαστική Διαταραχή:  Εμφανίζεται σε μεγαλύτερα παιδιά και κυρίως στην εφηβεία. Το παιδί κάνει επαναλαμβανόμενες, ανεπιθύμητες, επίμονες σκέψεις ή παρορμήσεις που προκαλούν δυσφορία. Για παράδειγμα, τα παιδιά ενοχλούνται ιδιαίτερα γύρω από θέματα μόλυνσης, θανάτου, συμμετρίας- ασυμμετρίας ή ακρίβειας καθώς και με θέματα σωματικού, θρησκευτικού και σεξουαλικού περιεχομένου.  Επίσης, οι πιο συχνές και δυσάρεστες συμπεριφορές είναι το πλύσιμο των χεριών, η έντονη τάση για τακτοποίηση των πραγμάτων και τη θέση που  ακουμπά τα αντικείμενα.
  • Διαταραχή μετατραυματικού στρες:  Το παιδί αποκτά άγχος μετά από έκθεση σε τραυματικό γεγονός (φωτιά, σεισμό, ατύχημα κ.α). Τα παιδιά που είναι μικρότερα των 5 ετών δείχνουν ιδιαίτερα ευαίσθητα κατά τον αποχωρισμό και στους ξένους ενώ έχουν και διαταραχές ύπνου. Τα παιδιά σχολικής ηλικίας εντοπίζεται ο φόβος για το σκοτάδι, διαταραχές ύπνου, αλλά και θυμός, δυσκολίες συγκέντρωσης και προβλήματα μνήμης.
  • Σχολική Φοβία:  Εκδηλώνεται στα παιδιά από  7 μέχρι 11 ετών και συνδέεται  με τη δυσκολία παρακολούθησης ή παραμονής στο σχολείο κατά τη διάρκεια της ημέρας και συνοδεύεται από συναισθηματική δυσφορία και άγχος. Κυριότερη αιτία είναι το άγχος αποχωρισμού και ακολουθεί η πραγματική φοβία για το σχολείο, η ανησυχία για τη σχολική αποτυχία ή την κακή σχέση με τους συνομηλίκους. Οι επιπτώσεις είναι σοβαρές στην ανώτερη βαθμίδα εκπαίδευσης (γυμνάσιο – λύκειο), στην επαγγελματική αποκατάσταση αλλά και στις κοινωνικές σχέσεις.
  • Διαταραχή Πανικού: Η συγκεκριμένη διαταραχή δεν εκδηλώνεται κατά την παιδική ηλικία, παραμόνο σε μεμονωμένες περιπτώσεις  στην προεφηβεία.

 

KidsStressFear_m'_1217Στο σύνολό τους τα παιδιά όταν έρχονται αντιμέτωπα με τις αγχογόνες καταστάσεις  παρουσιάζουν σωματικά συμπτώματα, όπως  αίσθημα  έντασης ή ανησυχίας, εφίδρωση, τρόμο, ταχυκαρδία, ξηροστομία, διάρροια, γαστρική δυσφορία, ζάλη και δυσκολία συγκέντρωσης.

Συμπερασματικά το παιδικό άγχος περιλαμβάνει τη συνοσηρότητα με παραπάνω από μια διαταραχή.

Οι αιτιολογικοί παράγοντες για την ύπαρξη των παραπάνω διαταραχών είναι:

  • Γενετικές επιδράσεις και ιδιοσυγκρασιακά χαρακτηριστικά
  • Υπερπροστατευτική στάση των γονέων. Tο παιδί έχει πολύ λίγες εμπειρίες,  δεν παίρνει πρωτοβουλίες για να ενεργήσει μόνο του και δεν είναι υπεύθυνο για τις δράσεις του.
  • Υπερβολική κριτική και αυστηρές τιμωρίες από τους γονείς.
  • Οι γονείς μεταβιβάζουν συγκεκριμένους φόβους  και αγωνίες στο παιδί. Για παράδειγμα έντονη ανησυχία για τη σχολική επίδοση του παιδιού.
  • Η χρήση συγκεκριμένων φράσεων :

«Κοιμήσου παιδί μου ή φάε παιδί μου γιατί θα περάσει ο γύφτος, ο σκουπιδιάρης, ο παλιατζής κ.α.» δημιουργούν άσκοπες φοβίες στα παιδιά,  αλλά μπορούν να διατηρηθούν για μεγάλο χρονικό διάστημα από το παιδί, αν οι γονείς πρώτοι δεν το σταματήσουν και το καθησυχάσουν.

« Μην πάς μέσα γιατί είναι σκοτάδι, θα σε φάει ο μπαμπούλας». Θα ήταν προτιμότερο να λέγαμε « Μην πας μέσα γιατί το φως δεν είναι αναμμένο και μπορεί να μη δεις καλά και να χτυπήσεις. Φώναξέ με αν θες να έρθω να σου ανάψω το φως».

  • Τραυματικές εμπειρίες.
  • Κοινωνικές και οικονομικές δυσκολίες στην οικογένεια που έχουν ως αποτέλεσμα την παραμέληση και αδυναμία ανταπόκρισης στις ανάγκες των παιδιών , τα οποία μπορούν να αναπτύξουν ειδικούς φόβους και άγχος.  Για παράδειγμα, η έλλειψη σταθερότητας στο οικογενειακό περιβάλλον, οι έντονοι καβγάδες των γονέων , το διαζύγιο, κάποιος θάνατος ή μια ασθένεια.

fight-fearsΕκείνο που βοηθάει το παιδί να αισθάνεται καλύτερα είναι το σταθερά ενθαρρυντικό και υποστηρικτικό οικογενειακό περιβάλλον και όχι το αυστηρό και επικριτικό  ύφος των γονέων. Οι γονείς είναι σημαντικό να αναγνωρίζουν τις δυσκολίες του παιδιού και μπορούν να περνούν χρόνο με το παιδί τους παίζοντας  παιχνίδια ρόλων , να ζωγραφίζουν, και να διαβάζουν παραμύθια συναισθηματικής καλλιέργειας. Ο κύριος στόχος είναι να κατανοήσουν οι γονείς το παιδί και να το καθησυχάσουν. Αποδοτικό θα ήταν να αναφέρουν και οι ίδιοι οι γονείς περιστατικά που τους δημιουργούσαν φόβο και να τους εξηγήσουν πώς το αντιμετώπισαν εκείνοι και έπειτα να το συζητήσουν.

Καλό θα ήταν οι γονείς να δεχθούν συμβουλευτικά τις οδηγίες ενός ψυχολόγου για να τους καθοδηγήσει και να τους επισημάνει τα σημεία στα οποία θα πρέπει να δώσουν έμφαση. Οι αγχώδεις και φοβικές διαταραχές προκαλούν δυσλειτουργία και δυσφορία και έχουν μακροχρόνια διάρκεια. Η αντιμετώπιση απαιτεί αποτελεσματικές θεραπείες. Οι κύριες θεραπευτικές προσεγγίσεις είναι ψυχοθεραπευτικού τύπου και εστιάζονται στη μείωση και στον έλεγχο των καταστάσεων που προκαλούν άγχος, στην παροχή βοήθειας προς το παιδί και την οικογένεια, ώστε να γίνει κατανοητή η φύση και η λειτουργία του άγχους.

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την Εφη Νικολοπούλου, πατήστε εδώ

Σχετικά άρθρα:

–Τι Σημαίνει Ποιοτικός Χρόνος με το Παιδί μου; από την Έφη Νικολοπούλου

–Τα παιδιά αναζητούν την αυτονομία τους, από την Έφη Νικολοπούλου

–Τα παιδιά δεν έρχονται με οδηγίες χρήσης, από τη Νέτη Φίλια

3 comments
0 FacebookTwitterPinterestEmail
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Προσχολική  εκπαίδευση.  Τι  να  επιλέξω; , από την Άννα Ραφτοπούλου

written by The K-magazine

592a6a00901c5a05d11f5badf467a807*από την Αννα Ραφτοπούλου–Παιδαγωγό

Και το παιδί μας σιγά σιγά μεγαλώνει, αναπτύσσεται, εξελίσσεται. Και η ανάγκη να ξεφύγει από το στενό οικογενειακό περιβάλλον είναι πλέον γεγονός, γεγονός που σηματοδοτεί νέες ανησυχίες, προβληματισμούς και αναζητήσεις των γονιών. Οι επιλογές σαφέστατα είναι πολλές και πλούσιες και η απόφαση ένα πρόβλημα για ανοιχτά μυαλά. Ο πρώτος αποχωρισμός πρέπει σίγουρα να είναι ήπιος, αβίαστος και να σηματοδοτεί τη συνέχεια ενός οικείου και οικογενειακού χώρου στον οποίο το παιδί θα έχει τη δυνατότητα να ενσωματωθεί σταδιακά και να κάνει τα πρώτα βήματα της κοινωνικοποίησης του με χαρά, χωρίς άγχος και με μοναδικό στόχο τη μάθηση μέσα από το παιχνίδι. Κάθε ηλικία έχει και τις δικές της ανάγκες και κάθε μικρό ή μεγάλο βήμα πρέπει να γίνεται σωστά, στην ώρα του και να ανταποκρίνεται κυρίως στις ανάγκες αυτής της ηλικίας. Η αναζήτηση του χώρου που θα φιλοξενήσει τα παιδί μας είναι καθαρά υποκειμενική υπόθεση, τα αντικειμενικά κριτήρια είναι όμως υπαρκτά, παιδαγωγικά τεκμηριωμένα και αδιαμφισβήτητα. Πόσοι όμως τα γνωρίζουν, πόσοι τα λαμβάνουν πραγματικά υπόψη τους και πόσοι λειτουργούν παρορμητικά, επηρεαζόμενοι από τα κοινωνικά «πρέπει» και ό,τι αυτό συνεπάγεται;

Η εξέλιξη οφείλει να είναι σταδιακή και το κάθε στάδιο που βιώνεται να είναι μοναδικό, αντίστοιχο της ηλικίας και των αναγκών έτσι ώστε το κάθε παιδί ξεχωριστά και με το δικό του ρυθμό να κάνει το επόμενο βήμα. Το περιβάλλον που θα φιλοξενήσει τα πρώτα αυτά βήματα αλλά και τα επόμενα και τα μεθεπόμενα, μέχρι να έρθει η ηλικία της ενσωμάτωσης στο δημοτικό σχολείο πρέπει να είναι απόλυτα προσαρμοσμένο στην «μικρή» ηλικία, στις μικρές αλλά μεγάλες ανάγκες του κάθε παιδιού. Πρέπει να αναπαριστά κατά το δυνατόν, σε λίγο πιο μεγάλη κλίμακα, το περιβάλλον του σπιτιού, πρέπει να είναι ζεστό, οικογενειακό και οικείο. 1st day schoolΈτσι προετοιμάζεται η κάθε προσωπικότητα με προσεχτική και εξατομικευμένη προσέγγιση στα δύσκολα που έρχονται, στα αχανή κτίρια με τα αμέτρητα παιδιά, στο περιβάλλον το περισσότερο απρόσωπο, σε αυτό που το δικό μας παιδί δεν θα είναι πλέον μονάδα αλλά ένα όνομα ανάμεσα σε πολλά άλλα. Και μόνο αν έχει περάσει από την προηγούμενη φάση και έχει προετοιμαστεί κατάλληλα και έχει χτίσει την προσωπικότητά του θα είναι σε θέση να σταθεί σε αυτό το νέο περιβάλλον και να αισθάνεται παράλληλα ισορροπία και ευτυχία και να μπορεί να ανταποκριθεί στα νέα δεδομένα και στις νέες προκλήσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι στα περισσότερα κράτη της Ευρώπης η υποχρεωτική εκπαίδευση ξεκινά στα 6 χρόνια. Σε κάποια δε που διαπρέπουν με το εκπαιδευτικό τους σύστημα (π.χ. Σουηδία) στα 7. Τα χρόνια που προηγούνται είναι χρόνια προετοιμασίας και συναισθηματικής ωρίμανσης, όχι απότομης, όχι βίαιης αλλά σταδιακής.

Η Ελλάδα καθιέρωσε την υποχρεωτική εκπαίδευση, σχετικά πρόσφατα, στα 5 χρόνια, σε μια ηλικία δηλαδή που το παιδί χτίζει προσωπικότητα, έχει ακόμη δυσκολίες προσαρμογής σε ένα σύστημα περισσότερο αυστηρό, ψάχνει να βρει την αυτονομία του, να ορίσει και να καταλάβει τον εαυτό του και επενδύει στην αυτοπεποίθηση του ανάμεσα σε συνομηλίκους. Τα εξελικτικά αυτά, σημαντικά, στάδια βιώνονται σαφώς καλύτερα και κυρίως ουσιαστικότερα σε ένα περιβάλλον που στοχεύει ακριβώς σε αυτά. Σε ένα περιβάλλον που είναι «στημένο» να ικανοποιήσει τις συγκεκριμένες ανάγκες, επανδρωμένο με κατάλληλους ανθρώπους, με γνώσεις, εμπειρία και ενσυναίσθηση και κυρίως επανδρωμένο με μια ομάδα που χαρακτηρίζεται από γερό bonding και που στα μάτια του παιδιού, και όχι μόνο, αποτελεί προέκταση της οικογένειας. Η προσωπικότητα χτίζεται στην ουσία από τα 2,5 μέχρι τα 6 και τα χρόνια αυτά είναι καθοριστικά. Αν δεν υπάρξει η εξατομικευμένη προσέγγιση, η σταδιακή εξέλιξη και η προσαρμογή στα δεδομένα της κάθε ηλικίας έχουμε χάσει ένα μεγάλο κομμάτι της δουλειάς με το παιδί μας. Ίσως να έχουμε κερδίσει σε άλλα πράγματα αλλά αυτά παραπέμπουν στα θέλω και το φαίνεσθαι μιας άλλης γενιάς με άλλες παραστάσεις και προβληματισμούς.

6d1bf2c4316a3ece57d2a2f6f5b0c80fΟ στόχος των σημερινών γονιών είναι ή οφείλει να είναι η ανατροφή παιδιών σύμφωνα με όλα τα σύγχρονα εκπαιδευτικά πρότυπα και με το βλέμμα στην ουσία και όχι στο περιτύλιγμα. Σύμφωνα με τα πρότυπα αυτά κάθε ηλικία έχει τις δικές της χαρές και κάθε παιδί πρέπει να βιώσει την εξέλιξη του στο περιβάλλον που αντιστοιχεί στην πραγματική του ηλικία. Αυτή εξάλλου είναι και η έννοια του διαχωρισμού: Παιδικός σταθμός και Νηπιαγωγείο, Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο. Τα παιδιά μας θα μεγαλώσουν ούτως ή άλλως, το θέμα είναι να μεγαλώσουν και να ωριμάσουν με το δικό τους ρυθμό και όχι με το ρυθμό που θα τους επιβάλουμε εμείς. Βήμα, βήμα κάθε φορά, έτσι και εμείς θα χαρούμε τα παιδιά μας αλλά και τα παιδιά μας θα έχουν μια αβίαστη και φυσιολογική εξέλιξη.

Οι σκέψεις αυτές προέκυψαν από τον προβληματισμό που βιώνω καθημερινά από γονείς για την πορεία των παιδιών τους, για τις σχολικές επιλογές τους και το άγχος που ζουν προκειμένου να επιλέξουν το καλύτερο. Τους αφιερώνω το εξής κοινότυπο αλλά πολύ αληθινό: «Την κάθε ηλικία τη ζείτε μια φορά και το αύριο έρχεται πιο γρήγορα από όσο φαντάζεστε. Ζήστε το κάθε βήμα και μη βιάζεστε να δείτε το παιδί σας μεγάλο και ανεξάρτητο. Να φροντίζετε όμως καθημερινά να του προσφέρετε τις σωστές προϋποθέσεις ώστε να γίνει πραγματικά ανεξάρτητο όταν θα είναι ο σωστός χρόνος. Με αγάπη».

Άννα Ραφτόπουλου
Απρίλιος 2014

* Η κα Ραφτοπούλου είναι απόφοιτη του Παιδαγωγικού Τμήματος από το Freie Universität του Βερολίνου και διευθύντρια της «Νηπιακής Αγωγής»

Άρθρα της ίδιας: 

–«Τώρα είναι η ώρα (για τον παιδικό σταθμό)», από την Αννα Ραφτοπούλου

–Πότε είναι ευτυχισμένο ένα παιδί;

0 comments
0 FacebookTwitterPinterestEmail
ΕΡΕΥΝΕΣ

Οι δραστήριες μαμάδες έχουν δραστήρια παιδιά

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Δραστήριε..2Όσο πιο δραστήρια είναι μία μητέρα, τόσο πιο δραστήριο θα είναι και το παιδί της, σύμφωνα με βρετανική έρευνα που μελέτησε πεντακόσιες μητέρες και τα τετράχρονα παιδιά τους. Παρ’όλα αυτά έδειξε πως τα επίπεδα φυσικής άσκησης πολλών μητέρων ήταν αρκετά κάτω από τα συνιστώμενα.
Ερευνητές των πανεπιστημίων Cambridge και Southampton χρησιμοποίησαν καρδιογράφους για να μετρήσουν τα επίπεδα δραστηριότητας σε διάστημα επτά ημερών. Η έρευνα, η οποία δημοσιεύθηκε στο Pediatrics, αποκαλύπτει πως οι τακτικές για να βελτιωθεί η υγεία των παιδιών θα έπρεπε να απευθύνονται στις μητέρες. Συμπεραίνει πως τα παιδιά δεν είναι απλά «δραστήρια από φυσικού τους» και πως οι γονείς παίζουν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη και την υιοθέτηση υγιεινών συνηθειών άσκησης αρκετά νωρίς.

Κατά τη διάρκεια της έρευνας, 554 παιδιά ηλικίας τεσσάρων ετών κι οι μητέρες τους από το Southampton φόρεσαν έναν ελαφρύ καρδιογράφο κι ένα επιταχυνσιόμετρο στο στήθος για επτά ημέρες. Οι συμμετέχοντες το φορούσαν συνεχώς, συμπεριλαμβανομένων των ωρών του ύπνου αλλά και κατά το μπάνιο.

[quote_right]Σύμφωνα με την έρευνα για κάθε λεπτό μέσης έως έντονης δραστηριότητας μιας μητέρας, το παιδί της είναι πιο πιθανό να ενασχοληθεί κατά 10% περισσότερο από την ίδια.[/quote_right]
H Kathryn Hesketh, ερευνήτρια στο Ινστιτούτο Παιδικής Υγείας στο Κολλέγιο του Λονδίνου, ήταν συνεπικεφαλής της έρευνας κι είπε πως τα ευρήματα από τις μητέρες και τα παιδιά, έδειξαν μια άμεση θετική σχέση της φυσικής δραστηριότητας των παιδιών με εκείνη των μητέρων. «Όσο πιο πολύ γυμναζόταν η μητέρα, τόσο πιο δραστήριο ήταν το παιδί της. Παρά το γεγονός πως είναι αδύνατο μόνο από την έρευνα να πει κανείς αν τα δραστήρια παιδιά έκαναν τις μητέρες τους να τρέχουν από πίσω τους, είναι πολύ πιθανό η δραστηριότητα ενός εκ των δύο να επηρέαζε εκείνη του άλλου.» Είπε επίσης πως για κάθε λεπτό μέσης έως έντονης δραστηριότητας μιας μητέρας, το παιδί της ήταν πιο πιθανό να ενασχοληθεί κατά 10% περισσότερο από αυτό το επίπεδο δραστηριότητας. Επομένως αν μία μητέρα ξοδεύει μία ώρα περισσότερης εξάσκησης τη μέρα, το παιδί της μπορεί να ξοδέψει δέκα λεπτά παραπάνω. Αυτές οι μικρές διαφορές μπορεί να φαίνονται ασήμαντες, αλλά μετά την πάροδο ενός μήνα ή ενός χρόνου θα μπορούσαν να είναι σημαντικές, πρόσθεσε. Παράγοντες που επηρέασαν τα επίπεδα δραστηριότητας μίας μητέρας ήταν επίσης αν η μητέρα εργαζόταν κι αν το παιδί έχει αδέρφια.

Η έρευνα αναγνωρίζει το γεγονός πως μόλις μία γυναίκα γίνει μητέρα, τα επίπεδα της φυσικής άσκησης μειώνονται και συχνά είναι δύσκολο να επιστρέψουν στα αρχικά επίπεδα. Επομένως, σύμφωνα με την έρευνα, αυτή η απουσία εξάσκησης θα μπορούσε να επηρεάσει τα μικρά παιδιά. Η κα Hesketh δήλωσε: «Υπάρχουν πολλές προτεραιότητες για τους νέους γονείς και το να βρίσκουν χρόνο για να γυμνάζονται ίσως να μην είναι ψηλά στη λίστα αυτών των προτεραιοτήτων. Παρ’ όλα αυτά, μικρές αυξήσεις στα επίπεδα της μητρικής δραστηριότητας μπορεί να επιφέρει οφέλη τόσο για τις μητέρες όσο και για τα παιδιά. Ακόμη κι ένας περίπατος κι η άυξηση της κίνησης λίγο λίγο σε καθημερινή βάση μπορεί να είναι αυτό που χρειάζεται για να δημιουργηθούν αυτά τα οφέλη.»

Mother-and-Daughter-Yoga-10Η Dr. Ann Hoskins, διευθύντρια του τμήματος Παίδων, Εφήβων κι Οικογένειας του Ινστιτούτου Δημόσιας Υγείας της Αγγλίας, είπε πως είναι βασικό να αυξηθούν τα επίπεδα φυσικής δραστηριότητας των οικογενειών και των παιδιών ώστε να βελτιωθεί η υγεία όλων.
Τέλος η καμπάνια του Ινστιτούτου Change4Life ενθαρρύνει τις οικογένειες να αποκτήσουν υγιεινές διατροφικές συνήθειες, να ασκούνται περισσότερο ώστε να εξασφαλίσουν μακροζωία. Για τα παιδιά, αυτό σημαίνει πως είναι καλό να γυμνάζονται για μία ώρα την ημέρα κι οι γονείς περίπου δυόμιση ώρες τη βδομάδα.

Πηγή:BBC
Photos: Pinterest

Προσωπικό σχόλιο: Οπότε, μαμάδες, τώρα που ανοίγει κι ο καιρός… φορμίτσες κι αθλητικά παπούτσια όλοι σας και φύγατε!

0 comments
0 FacebookTwitterPinterestEmail
ΔΙΑΤΡΟΦΗ

Πως να πείσω το παιδί να φάει ψάρι;

written by The K-magazine

child eating fishΤο ψάρι αποτελεί ένα αναντικατάστατο τρόφιμο για τον οργανισμό ενός παιδιού. Αποτελεί μια εξαιρετική πηγή πρωτεΐνης, βιταμινών και μετάλλων.
Το στοιχείο όμως εκείνο που το καθιστά πολύ σημαντικό για ένα παιδί είναι η περιεκτικότητα του σε απαραίτητα ω3 λιπαρά. Μια κατηγορία λιπαρών που ο οργανισμός δεν μπορεί να τα συνθέσει μόνος του και πρέπει ένα παιδί να τα προμηθευτεί μέσα από τη διατροφή του. Τα λιπαρά αυτά σχετίζονται άμεσα με την καλή εγκεφαλική του ανάπτυξη και λειτουργία, την καλή καρδιαγγειακή υγεία κ.α.. Δυστυχώς όμως πολλά παιδιά δεν τρώνε ψάρι.

Αν και το δικό σας ανήκει σε αυτήν την κατηγορία δείτε τι πρέπει να κάνετε :

– Εξαντλείστε όλα τα περιθώρια για να τρώει τουλάχιστον 1 – 2 φορές την εβδομάδα ακόμη και κατεψυγμένο, καθώς διατηρεί τα καλά του λιπαρά και δεν υστερεί θρεπτικά σε σχέση με το φρέσκο.

– Προσπαθήστε να το καμουφλάρετε με κάποια σως με γάλα και μουστάρδα ή με λίγη μαγιoνέζα για να το κάνετε πιο δελεαστικό. Προσοχή όμως! Θα πρέπει το παιδί να γνωρίζει, έστω και αφού το φάει, ότι τρώει ψάρι και όχι να θεωρεί ότι έφαγε κοτόπουλο. Είναι σημαντικό όταν το φάει να αντιληφθεί ότι υπάρχει γευστικός τρόπος που του αρέσει.

– Βάζετε πιο φιλεταρισμένα ψάρια (που συνήθως δεν μοιάζουν τόσο με ψάρι)

– Δοκιμάστε τα θαλασσινά στη διατροφή του (π.χ. ένα ριζότο)

– Αν τώρα δεν τρώει με τίποτα προσπαθείστε να έχετε καθημερινά στη διατροφή του πηγές ω3 λιπαρών όπως τα καρύδια, χωρίς βέβαια να σημαίνει αυτό ότι μπορείτε να υποκαταστήσετε 100 % το ψάρι.

Πηγή : εδώ

0 comments
0 FacebookTwitterPinterestEmail
ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

Ο πιο καλός ο μαθητής (2)…στο δημοτικό, από τη Βαλιάνα Κοσμά

written by The K-magazine

school5Αφού είδαμε πώς θα προετοιμάσουμε τα παιδιά για τα βασικά μαθήματα, ήρθε η ώρα να δούμε τι κάνουμε στα «δύσκολα»˙ δηλαδή το διάβασμα.
Καταρχάς, όταν φτάσει η στιγμή να πάει πρώτη δημοτικού το παιδί, δεν παρουσιάζουμε το σχολείο ως κάτι άσχημο ή καταναγκαστικό έργο. Το σχολείο είναι μια διαδικασία που θα βγάλει το παιδί έναν ολοκληρωμένο άνθρωπο και αυτό ακριβώς πρέπει να περάσουμε ως μήνυμα στο παιδί. Άλλωστε το νηπιαγωγείο έχει ήδη βοηθήσει πολύ στις κοινωνικές του συναναστροφές και μπορεί να το δει ως τη φυσική εξέλιξή του.

Η απορία των περισσοτέρων είναι «να πάρω έναν άνθρωπο σπίτι να το βοηθάει;». Η απάντηση είναι απλή και δισύλλαβη. Όχι. Μαθαίνουμε στο παιδί ότι με το που γυρίσει στο σπίτι μετά το σχολείο, θα καθίσει να διαβάσει τα μαθήματα της επόμενης μέρας και μετά θα φάει. Είναι πάρα πολύ σημαντικό αυτό. Για δύο λόγους:

*Πρώτον, το παιδί έχει «φρέσκα» στο μυαλό του αυτά που έχει πει ο δάσκαλος στην τάξη και του είναι πολύ εύκολο να τα γράψει.

*Δεύτερον, με το που φάει (όπως όλοι μας) αρχίζει λίγο να βαραίνει και να του βγαίνει η κούραση της ημέρας.

Λογικό είναι, μετά το φαγητό να θέλει το λιγότερο μία ώρα να ξεκουραστεί. Άρα, η ώρα θα έχει πάει 4:30-5:00 και το παιδί δε θα έχει διαβάσει. Αν ξεκινήσει εκείνη την ώρα και θα έχει ξεχάσει το μάθημα του σχολείου και θα κάνει κοντά 2 ώρες να διαβάσει. Αφήστε τη γκρίνια (την καλώς εννοούμενη γκρίνια) και τις συνεχείς απορίες. Επομένως, καθυστερώντας μισή ώρα το μεσημεριανό (και πολύ λέω, συνήθως γράφουν πιο γρήγορα όταν πεινούν, διαπιστωμένο) βγαίνουν όλοι κερδισμένοι, γιατί όχι απλώς θα έχει διαβάσει, αλλά θα έχει και ώρα για παιχνίδι και άλλες δραστηριότητες.

Στο σημείο αυτό, να ξεκαθαρίσουμε ότι αυτό το στυλ διαβάσματος είναι για τις πρώτες δύο τάξεις του δημοτικού, που δεν έχει ιστορία και θρησκευτικά. Αυτά μπορεί να τα κάνει και μετά το φαγητό, αν το επιθυμεί. Αφήστε το να διαλέξει! Όσο για την ορθογραφία, που είναι βασική. Την υπαγορεύετε 2 φορές, αφού έχει τελειώσει το διάβασμα και πριν το φαγητό. Μπορείτε να δίνετε και bonus ξηρούς καρπούς αν έχει σωστές τις λέξεις. Έτσι για επιβράβευση χωρίς «κακές» θερμίδες.

school4Είναι πάρα πολύ σημαντικό να καταλάβουμε ότι το παιδί μπορεί και πρέπει να διαβάζει μόνο του. Είναι λάθος να διαβάζουν τα παιδιά μαζί με τη μαμά ή το μπαμπά. Το παιδί πρέπει να βρει τον τρόπο που θα διαβάζει μόνο του, το τονίζω. Εάν αυτό δε γίνει από την πρώτη μέρα που θα έχει εργασίες για το σπίτι… μέχρι και που θα τελειώσει το λύκειο, το παιδί παντα θα θέλει έναν άνθρωπο μαζί του να διαβάζει, είτε αυτός λέγεται μαμά – μπαμπάς, είτε αυτός λέγεται καθηγητής. Πρέπει να μάθει ότι του ανήκουν και οι επιτυχίες και οι αποτυχίες.
Ο ρόλος των γονέων είναι να λύσουν τις όποιες απορίες του παιδιού το απόγευμα (όχι την ώρα που λύνει τις ασκήσεις, ούτε να τις διορθώνουν, απλώς να κάνουν συστάσεις αν δουν κάποιο λάθος) και να ακούσουν το μάθημα της επόμενης μέρας (για παράδειγμα ιστορία) και την ανάγνωση. Άλλωστε, το θέμα δεν είναι να έχει όλες τις ασκήσεις σωστά γραμμένες το παιδί, το θέμα είναι να κατανοεί κάθε λέξη και να έχει απορίες στο μάθημα. Οι απορίες ζητούν απαντήσεις και οι απαντήσεις δίνουν στο παιδί γνώσεις. Αυτός δεν είναι ο σκοπός;

Συνοψίζοντας, οι γονείς καλό θα είναι να ορίσουν στο παιδί την ώρα που θα διαβάζει (κατά προτίμηση πριν το μεσημεριανό) και να το αφήσουν να διαβάσει μόνο του. Το απόγευμα θα λύσουν απορίες και θα ελέγξουν αν έχει κάνει τις ασκήσεις ή αν θέλει να τους πει το παιδί το μάθημα της επόμενης μέρας ή την ανάγνωση στο μάθημα της γλώσσας. Έτσι θα γίνει το παιδί σας… «ο πιο καλός ο μαθητής»!

 

Περισσότερες πληροφορίες για την Βαλιάνα Κοσμά , εδώ

0 comments
0 FacebookTwitterPinterestEmail
LIFE&STYLE

Caine Smith, μια ακόμα ιστορία σχολικού εκφοβισμού, που κινητοποιεί! (+video)

written by Κατερίνα Μαντά

Caine Smith 2013 bold & sugar

O Caine Smith είναι μόλις 11 ετών κι έχει πέσει θύμα σχολικού εκφοβισμού γιατί μεγαλώνει με δύο μητέρες κι έχει μακριά μαλλιά! Σας φαίνεται λογικό;

Κι όμως είναι μία από τις εκατοντάδες ιστορίες που καταγράφονται για το  The BULLY Project, μία εκστρατεία κοινωνικής ευαισθητοποίησης, εμπνευσμένη από το ντοκυμαντέρ BULLY. Πρόκειται για ένα εθνικό κίνημα (στις Ηνωμένες Πολιτείες) προκειμένου να σταματήσει το bullying, που καταστρέφει τις ζωές των παιδιών και να αφυπνιστεί ο κόσμος μετατρέποντας την αδιαφορία σε κινητοποίηση.

 

 

[vsw id=”65313147″ source=”vimeo” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]

Δυστυχώς ο σχολικός εκφοβισμός είναι ένα φαινόμενο που υπάρχει στα σχολεία…ιδιωτικά και δημόσια! Απο το νηπιαγωγείο μέχρι και το πανεπιστήμιο… Απο τους γονείς κυρίως εξαρτάται η ανατροφή που θα δώσουμε στα παιδιά μας…αλλά και το να είμαστε πιο παρατηρητικοί στις αντιδράσεις τους σε σχέση με το σχολείο: Θέλουν να πάνε σχολείο; έχουν φίλους; επιστρέφουν πάντα με τα ρούχα που έφυγαν; έχουν μήπως κάποια περίεργη συμπεριφορά; Διαβάζουν όπως παλιότερα; Είναι μήπως ανήσυχα κι αφηρημένα; Παρατηρήσατε κάποιες μελανιές ή εκδορές;

Τα παιδιά σήμερα είναι πιο πονηρεμένα και σκληρά από την  δική μας εποχή… τα πρότυπα κι ινδάλματα που έχουν είναι πιο βίαιοι χαρακτήρες. Μην κλείνετε τα μάτια….

WWW.THEBULLYPROJECT.COM
WWW.FACEBOOK.COM/BULLYMOVIE
WWW.TWITTER.COM/BULLYMOVIE

0 comments
0 FacebookTwitterPinterestEmail
ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΜΑΣ ΓΡΑΦΟΥΝ

Ο Αβραάμ Κάζης απαντά στις απορίες μιας νέας μητέρας για θέματα διατροφής ..

written by The K-magazine

0307292bb5b01b5d5e8c5d10df2fe3eeΟ διατροφολόγος Αβραάμ Κάζης απαντά στα πιο συχνά ερωτήματα που απασχολούν μία νέα μητέρα σχετικά με τη διατροφή της ίδιας και του μωρού της….

1. Είναι απαραίτητος ο μητρικός θηλασμός;

Για τους πρώτους 6 μήνες της ζωής του, το βρέφος πρέπει να θηλάζει αποκλειστικά. Ο όρος αποκλειστικός θηλασμός σημαίνει ότι δεν παρέχεται στο βρέφος κανένα άλλο είδος τροφής, υγρής ή στερεής, πέρα από το μητρικό γάλα. Ο μητρικός θηλασμός εξασφαλίζει την ομαλή και πλήρη ανάπτυξη του παιδιού καθώς και την πρόληψη διαφόρων νοσημάτων (καρδιαγγειακών, σακχαρώδη διαβήτη, παχυσαρκίας και άσθματος στην ενήλικη ζωή του.

2. Μετά τον έκτο μήνα, το βρέφος μπορεί να καταναλώσει αγελαδινό γάλα:

Μετά το έκτο μήνα, το βρέφος μπορεί να συνεχίσει να θηλάζει και παράλληλα να καταναλώνει γάλα σε σκόνη δεύτερης βρεφικής ηλικίας. Το συνηθισμένο αγελαδινό γάλα δεν πρέπει να δίνεται στο βρέφος έως την ηλικία του πρώτου έτους, διάστημα κατά το οποίο το γάλα αποτελεί τη βασική τροφή του, επειδή το αγελαδινό γάλα είναι πολύ φτωχό σε σίδηρο και βιταμίνη C, ενώ παράλληλα ενοχοποιείται και για αλλεργίες.

3. Τα νέα τρόφιμα πρέπει να εισάγονται στο διαιτολόγιο του μωρού όλα μαζί ταυτόχρονα ή σταδιακά;

Τα νέα τρόφιμα πρέπει να εισάγονται στο διαιτολόγιο του μωρού ένα κάθε φορά, με διαφορά μιας εβδομάδας από το προηγούμενο, ώστε να μπορούν να επισημανθούν τυχόν αλλεργίες ή ευαισθησία που πιθανόν να έχει το βρέφος. Για παράδειγμα, από τα δημητριακά πρώτα εισάγεται το ρύζι, που προκαλεί τα λιγότερα προβλήματα αλλεργίας και τελευταίο το σιτάρι, που προκαλεί πιο συχνά προβλήματα. Το ασπράδι του αυγού, τα προϊόντα σόγιας, τα εσπεριδοειδή και το αγελαδινό γάλα πρέπει να εισάγονται πιο αργά για τον ίδιο λόγο.

4. O κίνδυνος οστεοπόρωσης είναι μεγαλύτερος στις άτεκνες γυναίκες συγκριτικά με αυτές που έχουν παιδιά:

Επειδή η φάση της αναπαραγωγής του είδους είναι η κορυφαία για την γυναίκα, η φύση έχει προβλέψει και με τους αμυντικούς μηχανισμούς που διαθέτει κατορθώνει, με κατάλληλη ρύθμιση των ορμονών του οργανισμού κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και της γαλουχίας (οιστρογόνα, καλσιτονίνη, βιταμίνη D), όχι μόνο να προστατεύει τον σκελετό της μέλλουσας μητέρας αλλά και να τον ισχυροποιεί περισσότερο σε σχέση με την περίοδο πριν την εγκυμοσύνη. Άρα, όσες περισσότερες εγκυμοσύνες έχει μια γυναίκα τόσο ισχυρότερος ο σκελετός της, άρα και λιγότερες πιθανότητες μια πολύτεκνη μητέρα να αναπτύξει οστεοπόρωση στο μέλλον. Αυτή η άποψη ενισχύεται ακόμη περισσότερο όταν η εγκυούσα λαμβάνει συνολικά 1200 mg ασβεστίου την ημέρα από διάφορες πηγές (τρόφιμα ή συμπληρώματα διατροφής ή συνδυασμός αυτών) και επαρκή ποσότητα βιταμίνης D.

5. Είναι το νερό απαραίτητος σύντροφος στη διάρκεια της εγκυμοσύνης;

Το νερό είναι πράγματι απαραίτητο στη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Στην εγκυμοσύνη η εφίδρωση αυξάνει και τα νεφρά υπερλειτουργούν για να αποβάλλουν τις άχρηστες ουσίες που περισσεύουν από τη μητέρα και το έμβρυο. Συνεπώς το νερό βοηθάει στην πρόληψη νεφροπαθειών, κυστίτιδων κ.α. Επίσης, το νερό εξασφαλίζει στον οργανισμό απαραίτητα ιχνοστοιχεία και μέταλλα. ( κάλιο, μαγνήσιο, ασβέστιο), ενώ ενυδατώνει τον οργανισμό της εγκύου και την επιδερμίδα της.

909270131f2e0751ca9c367b09071692 6. Στην εγκυμοσύνη πρέπει να προσεχθεί η κατανάλωση αλατιού;

Καλά θα κάνει η εγκυμονούσα να αποφύγει την μεγάλη ποσότητα αλατιού, έτσι ώστε να αποφευχθούν οιδήματα, κυτταρίτιδα, αύξηση σωματικού βάρους (παχυσαρκία), υψηλή αρτηριακή πίεση και καρδιακές ανωμαλίες. Αλάτι δεν είναι μόνο το επιτραπέζιο που ρίχνουμε στο φαγητό. Νάτριο περιέχουν όλες οι βιομηχανοποιημένες τροφές (σοκολάτες, πάστες, μπισκότα, κρουασάν, διάφορα αρτοσκευάσματα κ.α), καπνιστά και παστά τρόφιμα, κονσέρβες, ελιές, ξηροί καρποί, αλλαντικά, σάλτσες, μαγιονέζες, μουστάρδες. Τους τελευταίους μήνες της κύησης μάλιστα, συστήνεται περαιτέρω μείωση του νατρίου για να ελαττωθεί ο κίνδυνος λευκωματουρίας.

Ευχαριστούμε θερμά τον :

Κάζη Αβραάμ, Κλινικό Διαιτολόγο – Διατροφολόγο, MSc
Πτυχιούχος Χαροκοπείου Πανεπιστημίου, Μεταπτυχιακές σπουδές στην Κλινική Διατροφή
Τηλ.: 6973 211710

Πηγή: Beauty-Hall.gr

0 comments
0 FacebookTwitterPinterestEmail
ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

Η ηλικία των Terrible twos ή αλλιώς «Τρομερά» δύο!

written by Δήμητρα Βασιλείου
cuddle-rex

Μην ξεγελιέστε είναι το παραπλανητικό χαμόγελο πριν κάνει τη ζουζουνιά

Το παιδάκι σας έσβησε το δεύτερο κεράκι του. Τα πολύ δύσκολα του μεγαλώματος, το πώς θα φάει, πώς θα μπουσουλήσει, πώς θα περπατήσει έχουν προ πολλού περάσει, αλλά, όπως συμβαίνει πάντα με τα παιδιά, νέες…προκλήσεις παίρνουν τώρα τη σκυτάλη, οδηγώντας πολλούς γονείς και κυρίως μαμάδες σε… απόγνωση. Μην πτοείστε! Κρατήστε την ψυχραιμία σας και έχετε πάντα στο μυαλό σας ότι μπορεί ο όρος «terrible two» (τρομερά δύο) να είθισται να χρησιμοποιείται για αυτό το ηλικιακό στάδιο, ωστόσο, στην πραγματικότητα, το παιδί περνά μια απίστευτα ενδιαφέρουσα περίοδο ανάπτυξης, ενθουσιασμού και-τελικά-πλάκας!
Tι πρέπει να ξέρετε για να μην….τρελαθείτε!

1. Η κοινωνικοποίηση του παιδιού χρειάζεται χρόνο. Κι αυτό διότι για το αγγελούδι σας εξακολουθείτε να είστε όλος ο κόσμος. Είναι, λοιπόν, φυσιολογικό να προτιμά εσάς από οποιονδήποτε άλλο. Συνεπώς, δεν ωφελεί να το πιέζετε να αγκαλιάζει και να μοιράζει φιλιά σε ανθρώπους που δεν γνωρίζει καλά. Δώστε του το χρόνο που χρειάζεται να ανοιχτεί και θα δείτε ότι πολύ γρήγορα θα κοινωνικοποιηθεί.

2. Αποσπάστε του την προσοχή. Είναι η νούμερο 1 τεχνική για ένα δίχρονο παιδάκι! Παρατηρήστε μαζί κάτι πολύχρωμο. Κοιτάξτε τα πουλάκια που πετάνε στον ουρανό. Τραγουδήστε μαζί ένα αγαπημένο σας τραγούδι. Γιατί όχι, χοροπηδήστε σαν βάτραχος! Καλώς ή κακώς, δεδομένου ότι το ενδιαφέρον του παιδιού για κάτι περνάει γρήγορα μπορεί να χρειαστεί να είστε ιδιαίτερα επινοητικοί και αυτό να σας κουράσει, αλλά αξίζει τον κόπο! Μην ανησυχείτε, στάδιο είναι και αυτό, θα περάσει!

3. Αναζητήστε υποστήριξη. Αυτό το ηλικιακό στάδιο του παιδιού είναι βιολογικά και συναισθηματικά απαιτητικό για τους γονείς. Γίνετε μέλος ομάδων με μαμάδες με παιδιά στην ίδια ηλικία, αποκτήστε babysitter αν το αντέχετε οικονομικά, αρχίστε γυμναστήριο για εκτόνωση, ζητήστε τη βοήθεια της οικογένειάς σας. Κάντε εν πάσει περιπτώσει ό,τι χρειαστεί για να λάβετε τη βοήθεια που χρειάζεστε και αξίζετε.

terrible-twos-51984804. Μη χάνετε το χιούμορ σας. Για να αντεπεξέλθετε σε όλο αυτό το μικρό αλλά και πολύτιμο…. χαμό θα πρέπει να μάθετε να γελάτε με τις καταστάσεις. Δεν είναι καλό ούτε να κλαίτε ούτε να ουρλιάζετε. Άλλωστε οι εντάσεις μοιραία θα χαλάσουν τη σχέση και με το ταίρι σας πράγμα που θα κάνει τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα. Η ανεπτυγμένη αίσθηση του χιούμορ θα σας βοηθήσει να ξεπεράσετε τον….τρομερό δεύτερο χρόνο του παιδιού σας και να έχετε δυνάμεις για τον… τρίτο!

Καλή επιτυχία!

Πηγή: Discovery

0 comments
0 FacebookTwitterPinterestEmail
ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

7 λύσεις για να προλάβετε τη γκρίνια (του παιδιού σας)

written by Κατερίνα Μαντά

grumpy-toddler-480x480

Ναι, ξέρω τα παιδιά είναι κουρασμένα, πιεσμένα και ο μόνος τρόπος για να διαμαρτυρηθούν είναι η γκρίνια… Αλλά υπάρχουν και τα “κακομαθημένα” παιδιά που δεν σέβονται τα όρια, δεν γνωρίζουν από πειθαρχία… Μην μου πείτε ότι ένα μικρό παιδί τι θα καταλάβει από όρια και κανόνες…γιατί θα “μαλώσουμε”! Φυσικά και γνωρίζουν… από την πρώτη στιγμή που έρχονται στον κόσμο προσπαθούν να μας εξωθήσουν  και να δοκιμάσουν τα όριά μας…Το έζησα με τον Παύλο και συνεχίζω να κάνω καθημερινά αγώνα για να βρούμε τις ισορροπίες μας!

Αλλά επίσης δεν φταίνε τα παιδιά, εμείς οι γονείς είμαστε υπεύθυνοι για την ανατροφή τους και πώς θα τα μάθουμε να μην γκρινιάζουν…αφού πρώτα με υπομονή μπορούμε να σταματήσουμε τα ξεσπάσματά τους πριν…ξεκινήσουν!

1. Εντοπίστε το πρόβλημα πριν το ξέσπασμα…
Οπως εμείς έχουμε συχνά τη διάθεση για γκρίνια λόγω κούρασης ή πείνας ή νύστας, έτσι λειτουργούν και τα παιδιά….Εμεις ως ενήλικες το διαχειριζόμαστε. Τα παιδιά πρέπει να τα βοηθήσουμε να αποκτήσουν τον έλεγχο των συναισθημάτων τους. Συζητώντας , θα  εντοπίσετε την πραγματική αιτία που νιώθει δυσάρεστα και με την πρώτη ένδειξη της αρνητικής του συμπεριφοράς, μπορείτε να λύσετε το πρόβλημα πριν εξελιχθεί σε ένα πραγματικό ξέσπασμα.

2.Το δικαίωμα της επιλογής…
Το δικαίωμα στην επιλογή, αποτελεί  ένα πολύ αποτελεσματικό εργαλείο που μπορεί να αποτρέψει τα ξεσπάσματα, πριν ακόμη ξεκινήσουν. Πώς λειτουργεί αυτό; Ο τρόπος είναι απλός.  Αντικαταστήστε τις άμεσες εντολές, όπως, «Βάλε τις πιτζάμες σου τώρα», με πιο ευέλικτη ερώτηση όπως: «Τι θέλεις να κάνεις πρώτα; Να φορέσεις την πιτζάμα σου ή να βουρτσίσεις τα δόντια σου;»

3. Όταν το συγύρισμα γίνεται παιχνίδι…
Σχεδόν κάθε καθημερινή ρουτίνα μπορεί να μετατραπεί σε ένα παιχνίδι, ακόμα και το συμμάζεμα του δωματίου ή το μάζεμα του τραπεζιού…ακόμα και το μπάνιο! Τη μία φορά ως πειρατές που πρέπει να μαζέψουν τα λάφυρά τους, την άλλη φορά ως διαγωνισμό “ποιος θα μαζέψει περισσότερα ή γρηγορότερα” …Αυτά τα απλά παιχνίδια μπορούν να αλλάξουν την επικοινωνία σας με το παιδί σας και να αποτρέψουν τελικά τα ξεσπάσματά του!

4. Οι ιστορίες που μαγεύουν …και αποσυντονίζουν!
Τα παιδιά αγαπούν πολύ τις ιστορίες. Τις ακούν πάντα με προσοχή, οπότε μπορείτε να τις «χρησιμοποιήσετε» για να καταπολεμήσετε την πλήξη τους ή για να επικεντρωθεί το παιδί σε κάτι που επιθυμείτε. Για παράδειγμα αν πρόκειται να πάτε μια επίσκεψη και θέλετε να μείνει ήσυχο, επινοήστε μια ιστορία για ένα αγόρι που πηγαίνει στο σπίτι της γιαγιάς για δείπνο,  και συμπεριφέρεται όμορφα και λέει ευχαριστώ, και οι παππούδες του είναι τόσο περήφανοι γι ‘αυτόν. Αυτό μπορείτε να το κάνετε στο πλαίσιο της προετοιμασίας για μια πραγματική επίσκεψη!

3029f554d3e0dbd5e4812461eded8ec25. Γελάστε μαζί του…για να απομακρύνετε την ένταση
Συχνά εμείς οι γονείς είμαστε τόσο απορροφημένοι με τη «σοβαρότητα» της αποστολής μας, που αδυνατούμε να δούμε ανάλαφρα κάποιες αταξίες ή ξεσπάσματα του παιδιού μας. Ωστόσο όπως μας λένε οι ειδικοί οι γελαστοί γονείς αποκτούν γελαστά παιδιά, καθώς η συνήθειά τους να αστειεύονται και να χαμογελούν συχνά ενθαρρύνει τα παιδιά τους να κάνουν το ίδιο. Επίσης οι χαρούμενοι γονείς κατά μεγάλο ποσοστό ανατρέφουν παιδιά με πολύ λιγότερα ξεσπάσματα.

6. Αφαιρέστε τα  “μη” και προσθέστε τα “μήπως να;”
Για παράδειγμα θα μπορούσατε αντί για «μην τρέχεις» εναλλακτικά να πείτε: «μέσα στο σπίτι περπατάμε, έξω μπορούμε να τρέξουμε». Βρείτε άλλες λέξεις για να δηλώσετε στο παιδί σας ότι αυτό που κάνει είναι επικίνδυνο ή απαγορευμένο. Για παράδειγμα, αν σκαρφαλώνει παντού και συνεχώς, μπορείτε αντί για «όχι» να του πείτε «στοπ»! Εννοείται βέβαια ότι το όχι είναι απαραίτητο για να σταματήσει το παιδί τις ακραίες ή άπρεπες συμπεριφορές. Ωστόσο, θυμηθείτε ότι όταν το «όχι» υπερκαταναλώνεται  μπορεί να δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από όσα να λύσει. Προσπαθήστε να αποθηκεύσετε το «όχι» για τις αναγκαίες φορές. Στο μεταξύ, είτε στο παιδί σας  αυτό που θέλετε αντί γι’ αυτό που δεν θέλετε.

7. Δώστε του την αίσθηση της ασφάλειας και της ηρεμίας 
Όλες αυτές οι τεχνικές μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την πρόληψη της γκρίνιας του παιδιού αλλά θα σας βελτιώσουν και την μεταξύ σας επικοινωνία!  Χρειάζεται λίγος χρόνος αλλά τα αποτελέσματα θα σας ανταμείψουν και θα εξασφαλίσουν γαλήνη και ισορροπία.  Και  ένας γαλήνιος και ήρεμος γονιός λειτουργεί για το παιδί ως λιμάνι στις καταιγίδες. Και εκεί θα καταφύγει σε κάθε καταιγίδα.

Από την ειδική σε θέματα συμπεριφοράς παιδιών Elizabeth Pantley και το βιβλίο της The No-Cry Discipline Solution

Πηγή: εδώ

0 comments
0 FacebookTwitterPinterestEmail
ΕΡΕΥΝΕΣ

Πιο εξελιγμένος ο εγκέφαλος των κοριτσιών….

written by Κατερίνα Μαντά

d99b1cd6a5e43aeeb8472e6d2de572a1Ο εγκέφαλος των κοριτσιών αρχίζει να ωριμάζει ήδη από την ηλικία των 10 ετών ενώ των αγοριών ωριμάζει στα 20!
Για πρώτη φορά ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Νιούκαστλ προσδιόρισαν την ακριβή χρονική διαφορά στην ωρίμανση του εγκεφάλου των δύο φύλων και είδαν τις τεράστιες διαφορές που δείχνουν καθαρά θηλυκή υπεροχή. Συγκεκριμένα, οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι κατά την ωρίμανσή του ο εγκέφαλος «ψαλιδίζει» πληροφορίες που έχουν αποθηκευθεί στο παρελθόν, κρατώντας μόνο όσες κρίνονται σημαντικές.

Η πολύτιμη αυτή διαδικασία ξεκινά στα κορίτσια στην ηλικία των 10 ετών ενώ στα αγόρια όχι πριν τα 15-20 έτη τους. Τα συμπεράσματα που δημοσιεύθηκαν στο επιστημονικό έντυπο Cerebral Cortex προέκυψαν ύστερα από ανάλυση απεικονίσεων του εγκεφάλου 121 εθελοντών ηλικίας 4-40 ετών. Όπως ανέφερε ο δρ Μάρκους Κάιζερ που συμμετείχε στη μελέτη, η ερευνητική ομάδα έκανε εντελώς τυχαία τη συγκεκριμένη ανακάλυψη ενώ διεξήγαγε πειράματα σχετικά με τη διαδικασία αποθήκευσης πληροφοριών στον εγκέφαλο. «Είδαμε ότι στο πλαίσιο της “αναδιοργάνωσής” του ο εγκέφαλος αρχίζει να “κουρεύει” συνάψεις που θεωρεί ότι δεν είναι πλέον σημαντικές. Παρότι γνωρίζαμε ότι τα κορίτσια ωριμάζουν ταχύτερα από τα αγόρια, διαπιστώσαμε εντελώς τυχαία πόσο μεγάλη είναι η χρονική διαφορά ως προς την εγκεφαλική ανάπτυξη αγοριών και κοριτσιών».

Κατά τον ερευνητή, τα αποτελέσματα αυτά είναι άκρως χρήσιμα και σε ό,τι αφορά τον τρόπο διαχείρισης αγοριών και κοριτσιών, ιδιαίτερα κατά την κρίσιμη περίοδο της εφηβείας.

Κείμενο :Φαίδρα Νικολάου, by Taλκ

0 comments
0 FacebookTwitterPinterestEmail
LIFE&STYLE

Τι θα ξανακάνω όταν μεγαλώσει (αρκετά) ο Παύλος…..

written by Κατερίνα Μαντά

70cda0546f98513e207d936fcca36f3eΘυμάστε όταν σας έλεγαν κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης “Κοιμήσου τώρα που μπορείς!” ; Ε, αυτό είναι το λιγότερο που μου λείπει από τότε που γεννήθηκε ο Παύλος (για τους μη γνωρίζοντες είναι 3,5 ετών και διάολος!) Μπαίνοντας στη διαδικασία της μητρότητας είναι δεδομένο ότι η ζωή μας αλλάζει και ως γυναίκας αλλά και στο ζευγάρι… Παρακάτω θα σας παραθέσω τι ευελπιστώ να κάνω σε 15 χρόνια!

1. Θα ξαναφάω με την ηρεμία μου το αγαπημένο μου γλυκό και σνακ
Δεν θα έχω στο μυαλό μου “να μην δει ο Παύλος ότι τρώω σοκολάτα, τσιπς ή οτιδήποτε ανθυγιεινό για να μην το ζητήσει και το δοκιμάσει από τόσο μικρή ηλικία, πρέπει να δώσω το καλό παράδειγμα…

2. Θα κάνω window shopping, επειδή δεν έχω κάτι άλλο να κάνω
Ναι, γιατί δεν θα πρέπει να τρέξω να πάρω βιαστικά δώρο για παιδικό πάρτι ή καινούργια φόρμα για το σχολείο γιατί σκίστηκε για άλλη μία φορά. Απλά θα απολαύσω τη βόλτα μου στα μαγαζιά…

3. Θα απολαμβάνω σε διάρκεια ένα καθαρό και τακτοποιημένο σπίτι
Το πάτωμα δεν θα είναι γεμάτο αυτοκινητάκια, playmobil, κατασκευές αρα θα μπορώ α κυκλοφορώ άνετα μέσα στο σπίτι χωρίς να φοβάμαι ότι θα πατήσω κάποιο μικροσκοπικό εξαρτημα παιχνιδιού και οι τοίχοι θα είναι καθαροί, χωρίς αποτυπώματα από βρώμικα χέρια και μαρκαδόρους…

4. Θα αποφασίζω τελευταία στιγμή για το πρόγραμμά μου
Θα φτιάχνω το πρόγραμμα (ειδικά του σαββατοκύριακου) βάσει των επιθυμιών και αναγκών μου και όχι βάσει κολυμβητηρίου, αγώνων, παιδικών πάρτι και εξόδων που θα περιλαμβάνουν disney και ήρωες καρτούν…α, και δεν θα υπάρχει πρόγραμμα!

5. Θα απολαμβάνω τις συζητήσεις με ενηλίκους
Θα έχει ενηλικιωθεί ο Παύλος, κι ελπίζω ότι θα του αρέσει να συζητά με τις ώρες (όπως και τώρα) αλλά δεν θα με διακόπτει κάθε φορά που θέλω να μιλήσω στο τηλέφωνο ή να συζητήσω με μια φίλη….

6. Θα αρρωστήσω με την ησυχία μου…
Δεν θα σκέφτομαι τις “υποχρεώσεις” απέναντι στο παιδί και δεν θα αγχώνομαι για το αν θα κολλήσει και θα χάσει μέρες από το σχολείο και πως θα το φροντίσω! Θα μου κάνει σούπα και θα μου φέρει και το θερμόμετρο…. (χαχαχα)

7. Θα έχω χρόνο να διαβάσω βιβλία, περιοδικά και να δω τις σειρές που θέλω την ώρα που παίζονται κι όχι σε επανάληψη στις 3 το πρωί!

804dc5e9f0ed299fc3c28f57832365758. Δεν θα σιγοτραγουδώ το τραγούδι του Mickey club house, του Μικρού Νικόλα και του Μπομπ Μάστορα.…

9. Θα κάνω με ηρεμία μπάνιο ή θα πηγαίνω τουαλέτα χωρίς το άγχος ότι θα με διακόψει ο υιός, επειδή θέλει να παίξουμε τη συγκεκριμένη στιγμή ή γιατί έπαθε κάτι…

Για να μην έχετε λανθασμένη εντύπωση ο Παύλος δεν είναι ούτε δυνάστης ούτε “τέρας”, αλλά σαφέστατα οι δικές του ανάγκες έχουν προτεραιότητα και οι δικές μας (ως γονείς) λειτουργούν μετά τις 9 το βράδυ και προσαρμόζονται κατά τη διάρκεια της ημέρας…Εννοείται ότι κάνουμε πράγματα που αρέσουν σε όλους…αλλά οι ελευθερίες (ειδικά του χρόνου) είναι περιορισμένες!

0 comments
0 FacebookTwitterPinterestEmail
ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

Το παιδί μου είναι συνεχώς αγχωμένο. Πώς να το βοηθήσω να το ξεπεράσει;

written by Ιωαννα Βλασση

agxos 1Τα παιδιά σήμερα καλούνται συχνά να ανταπεξέλθουν σε πολλαπλούς ρόλους και αρμοδιότητες, ακόμη και από πολύ μικρή ηλικία. Ένα παιδί είναι δυνατό να νιώσει το ίδιο ακριβώς συναίσθημα άγχους με έναν ενήλικα, και νιώθει εξίσου ότι το άγχος τον καταβάλλει και τον απορρυθμίζει εντελώς, δυσκολεύοντας την καθημερινότητά του.

Για του λόγου το αληθές, τα παιδιά βρίσκονται σε δυσκολότερη θέση από έναν ενήλικα όταν αγχώνονται, καθώς δεν είναι σε θέση να ελέγξουν καθόλου αυτό το δυσάρεστο συναίσθημα, και νιώθουν έτσι να βυθίζονται σε έναν άγνωστο κόσμο δυσάρεστων συναισθημάτων. Ένα παιδί αδυνατεί ακόμη και να αναγνωρίσει τι του συμβαίνει, να αναγνωρίσει τα συμπτώματα και να τα αντιμετωπίσει, όλα αυτά μπορεί να το οδηγήσουν σε σπασμωδικές αντιδράσεις, όπως κλάμα, εσωτερίκευση της στενοχώριας του και αψυχολόγητες αντιδράσεις. Για ένα παιδί το άγχος απειλεί να αποδιοργανώσει την καθημερινότητα και την ευτυχία του.

Τι πρέπει να κάνει ο γονιός για να βοηθήσει;
Οι γονείς είναι οι πιο σημαντικοί άνθρωποι για ένα παιδί. Αυτό και μόνο ξεκαθαρίζει το πόσο καθοριστικός είναι ο ρόλος τους στην αντιμετώπιση του άγχους τους. Κύριο μέλημα ενός γονιού είναι να αναγνωρίσει τα συμπτώματα και την αλλαγή στην συμπεριφορά του παιδιού και να εντοπίσει από πού προέρχονται. Πώς, όμως, μπορεί να εντοπίσει αυτά τα συμπτώματα και να βοηθήσει να τα αναγνωρίσουν και τα ίδια, αλλά και να είναι σε θέση να τα αντιμετωπίζουν;
Ένας γονέας οφείλει να παροτρύνει το παιδί του να εξωτερικεύει τις σκέψεις του, τα άγχη του και φυσικά, τους φόβους του. Είναι καλό να επιλέγουμε έναν άνθρωπο τον οποίο μπορούμε να εμπιστευτούμε, και οι γονείς είναι οι πιο κοντινοί μας άνθρωποι, ειδικά κατά την παιδική ηλικία.

Είναι εξίσου σημαντικό να ρωτάμε καθημερινά τα παιδιά πώς νιώθουν, πώς περνάνε στο σχολείο, τι είναι αυτό που τα φοβίζει, τι γνώμη έχουν για τους φίλους τους και τους ανθρώπους γύρω τους. Ο γονιός θα πρέπει να παίξει το ρόλο το καθοδηγητή στα παιδιά του και όχι να του υποδεικνύει λύσεις. Είναι σημαντικό ένα παιδί να μάθει να βρίσκει λύσεις μόνο του και όχι να εξαρτάται από την καθοδήγηση των γονιών του. Αυτό όμως πρέπει να του το διδάξουν οι γονείς του.
Οι γονείς θα πρέπει επίσης να δείχνουν ενδιαφέρον και κατανόηση για τα προβλήματα και τα άγχη των παιδιών τους. Πρέπει να τους μάθουν να σκέφτονται θετικά, να αντιλαμβάνονται γιατί γίνονται έτσι τα πράγματα και να αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεών τους.

Είναι εξίσου απαραίτητο, οι γονείς να αντιληφθούν ότι τα παιδιά έχουν ανάγκη από λίγες ώρες χαλάρωσης και ηρεμίας, και φυσικά, αρκετό χρόνο μέσα στη μέρα για παιχνίδι. Τα παιδιά χρειάζονται παρότρυνση για να ακούσουν μουσική, να διαβάσουν ένα παραμύθι, να παίξουν επιτρεπέζια παιχνίδια ή να επιλέξουν ένα άθλημα που τους αρέσει και τους χαλαρώνει.

agxos 2Το άγχος ενός παιδιού μπορεί να πηγάζει και από την ανάγκη του να χαίρεται περισσότερες ώρες τη μαμά και το μπαμπά. Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι οι γονείς οφείλουν να εξασφαλίζουν καθημερινά ποιοτικό χρόνο για τα παιδιά τους, ώστε να τα βοηθούν να νιώθουν την ασφάλεια και την προστασία που παρέχουν οι γονείς.
Οι γονείς οφείλουν επίσης να καταλάβουν και να δεχτούν ότι τα παιδιά δεν είναι υποχρεωμένα να πραγματοποιήσουν τα δικά τους όνειρα, αλλά ούτε και ευτυχισμένα όταν αναγκάζονται να το κάνουν. Ο κάθε άνθρωπος ονειρεύεται διαφορετικά πράγματα και είναι ικανός και διατεθειμένος να ζήσει αλλιώς, καθώς έτσι τον ευχαριστεί.
Όταν οι γονείς έχουν υψηλές προσδοκίες για τα παιδιά τους, και δεν λαμβάνουν υπόψη τις πραγματικές ικανότητες και επιθυμίες τους, τότε είναι πολύ πιθανό τα παιδιά να αγχώνονται και να νιώθουν πιεσμένα ή και στενοχωρημένα ακόμα, που δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες των γονιών τους.
Ένα παιδί θέλει να νιώθει προστατευμένο, αλλά και ελεύθερο να επιλέγει εκείνο πώς θα ορίσει και θα κατευθύνει τη ζωή του και τις δραστηριότητές του. Είναι όμως πολύ σημαντικό για εκείνο να νιώθει ότι μπορεί να εμπιστευθεί τους γονείς του, να πάρει συμβουλές από αυτούς και να μπορεί να τους εμπιστευθεί τα άγχη και τις ανασφάλειές του χωρίς να λάβει αυστηρή κριτική γι’ αυτό.

0 comments
0 FacebookTwitterPinterestEmail
ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

“Δεν μπορώ…φοβάμαι” , από την Έρη Πιπεράκη

written by The K-magazine

child fear 2από την Έρη Πιπεράκη – Κλινική Ψυχολόγο και Ειδική Παιδαγωγό*

Αναλογιστείτε ποια φράση θα χρησιμοποιούσατε για να καθησυχάσετε ένα παιδί όταν σας λέει ότι φοβάται: «Μη φοβάσαι εσύ είσαι δυνατός/η και μπορείς να τ’ αντιμετωπίσεις όλα» ή «Θέλεις να βρούμε μαζί τι είναι αυτό που σε κάνει να φοβάσαι και να το αντιμετωπίσουμε;»

Αρκετοί γονείς επιλέγουν την πρώτη φράση, θεωρώντας ότι η σιγουριά στην έκφρασή τους ηρεμεί το παιδί και του δίνει δύναμη, ενώ αν επιλέξουν τη δεύτερη φράση και προκαλέσουν το παιδί να μιλήσει περισσότερο γι’ αυτό που το φοβίζει, θα ενισχύσουν το φόβο του. Θεωρούν ότι είναι καλύτερα να υποτιμήσουν την ένταση του συναισθήματος, ώστε να μειώσουν την επίδραση που έχει στο παιδί κι έτσι να το εξαφανίσουν.

Παρ’ όλα αυτά, το συναίσθημα του φόβου υπάρχει, είναι μέρος της φυσιολογικής εξέλιξης των ζωντανών οργανισμών και μας συνοδεύει σ’ όλη μας τη ζωή, αφού όχι μόνο μας προστατεύει από δυσάρεστες καταστάσεις, αλλά μας βοηθάει ν’ αναπτύξουμε σταδιακά το συναίσθημα της ασφάλειας. Οι φόβοι των παιδιών, είναι φυσιολογικές αντιδράσεις σε γεγονότα που αισθάνονται ότι απειλούν την προσωπική τους ασφάλεια και τα κάνουν να βιώνουν διάφορα σωματικά συμπτώματα όπως ταχυκαρδία, στομαχικές ενοχλήσεις, εφίδρωση κ.ά. Οι φόβοι αυτοί, έρχονται και παρέρχονται καθώς αυτά μεγαλώνουν – συνήθως μέχρι τα 10-12 έτη οι παιδικοί φόβοι ξεπερνιούνται – αλλά η σοβαρότητά τους κρίνεται από τις συνέπειες που έχουν στην καθημερινότητα του κάθε παιδιού. Η ανάπτυξη των φόβων, επηρεάζεται από την ιδιοσυγκρασία του παιδιού αλλά και από τις περιβαλλοντικές συνθήκες και τις εμπειρίες που βιώνει. Στη σύγχρονη εποχή, που χαρακτηρίζεται από γενικότερη ανασφάλεια, οι φόβοι των παιδιών – και όχι μόνο – έχουν περισσότερες πιθανότητες να εξελιχθούν σε άγχος και αβεβαιότητα σχετικά με την ικανότητά τους ν’ ανταπεξέλθουν στις προκλήσεις.

Η αποτελεσματική αντιμετώπιση καταστάσεων που προκαλούν φόβο και όχι η αποφυγή τους, είναι αυτή που κάνει ένα άτομο να αισθανθεί ασφαλές και έτοιμο ν’ αντιμετωπίσει τις διάφορες προκλήσεις. Το μυστικό είναι: «γνωρίζω τους φόβους μου και μαθαίνω να τους αντιμετωπίζω». Αυτό πρέπει να ξεκινά από πολύ μικρή ηλικία, ώστε τα παιδιά να καταλάβουν ότι υπάρχουν τρόποι να χειριστούν καταστάσεις που τους τρομάζουν και ότι είναι ικανά να κυριαρχήσουν τους φόβους τους.

Το συναίσθημα του φόβου αντανακλάται τόσο με ψυχολογικές όσο και με σωματικές αντιδράσεις. Υπάρχουν καταστάσεις όπου εκφράζεται άμεσα, τόσο από παιδιά όσο και από ενήλικες, αλλά υπάρχουν και καταστάσεις όπου σωματοποιείται ή/και εκφράζεται μέσα από συναισθήματα θυμού ή λύπης. Το βέβαιο είναι ότι φόβος υπάρχει πάντα στις μεταβατικές καταστάσεις, όταν κάτι τελειώνει ή πρόκειται να τελειώσει και ν’ αρχίσει κάτι άλλο που μας είναι άγνωστο.

Φανταστείτε λοιπόν πόσες τέτοιες καταστάσεις βιώνει ένα παιδί κατά την διάρκεια της ανάπτυξης του σ’ έναν ενήλικα, που είναι απαραίτητο να έχει οπλιστεί με όλα τα εφόδια για να συνεχίσει ν’ αντιμετωπίζει τέτοιες μεταβατικές καταστάσεις αποτελεσματικά.

Ποια είναι όμως η πορεία που ακολουθεί η ανάπτυξη των φόβων κατά την παιδική ηλικία;

Μέχρι τον 7ο μήνα, το βρέφος δεν ανησυχεί όταν βρίσκεται με αγνώστους, αλλά μετά, αρχίζει σταδιακά να έχει αντιδράσεις που μπορούν να χαρακτηριστούν συνειδητός φόβος, αφού βλέπουμε ότι αντιδρά με διαφορετικό τρόπο απέναντι σε οικεία και μη οικεία πρόσωπα και γενικά σε κάτι πρωτόγνωρο και άγνωστο. Διανύοντας το 2ο χρόνο της ζωής του, αρχίζει να καταλαβαίνει ότι ενώ υπάρχουν πράγματα που μπορεί να ελέγξει π.χ κτυπά το τύμπανο και ακούγεται δυνατός ήχος, υπάρχουν κάποια άλλα που συμβαίνουν ξαφνικά χωρίς να τα έχει προκαλέσει π.χ ο θόρυβος από μια βροντή. Άρα ποιος ξέρει τι μπορεί να συμβεί ξαφνικά χωρίς να μπορεί να το ελέγξει;

fearΑπό τη στιγμή που κάθε παιδί καταλαβαίνει ότι μπορεί να κάνει πράγματα μόνο του, αρχίζει ν’ απομακρύνεται από τους γονείς του. Όμως συνυπάρχει η ανάγκη του για προστασία και ασφάλεια, που το οδηγεί στην αναζήτηση της επιβεβαίωσης ότι οι γονείς είναι εκεί. Πόσες φορές δεν έχουμε δει παιδιά να παίζουν και να γυρνούν το κεφάλι, μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσουν ότι οι γονείς είναι κάπου εκεί κοντά. Αν δεν παίρνουν αυτή την επιβεβαίωση, τα παιδιά θ’ αναπτύξουν έντονα το φόβο ότι θα τα εγκαταλείψουν. Ο φόβος αυτός ενισχύεται και από την αντίδραση του παιδιού στις επιθυμίες των γονέων, γύρω στο 3ο έτος της ηλικίας του, όπου ταυτόχρονα δημιουργείται ο φόβος ότι οι γονείς θα θυμώσουν και θα το εγκαταλείψουν. Έτσι αρχίζει ο φόβος για τον ύπνο, αφού θεωρεί ότι τότε οι γονείς μπορεί να φύγουν και να ή ο φόβος για τον παιδικό σταθμό αφού θεωρεί ότι θα τ’ αφήσουν εκεί και δεν θα επιστρέψουν.

Το παιδί συνειδητοποιεί τους κινδύνους του περιβάλλοντος γύρω στην ηλικία των 4ων ετών. Έτσι αρχίζει να διστάζει να κάνει πράγματα που μέχρι πριν λίγο καιρό τα έκανε πχ δεν θέλει να βουτήξει στο νερό και στέκεται διστακτικά στην άκρη ενώ το προηγούμενο καλοκαίρι του άρεσε και το χαιρόταν. Οι φόβοι του γίνονται απροσδιόριστοι, φόβος για το σκοτάδι, για τους γιατρούς, για τους ασυνήθιστους θορύβους, για τις αρρώστιες, για τα έντομα αφού μέχρι την ηλικία των 7 ετών δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει αιτιακές σχέσεις.

Τι πρέπει να κάνουν οι γονείς;

Βασική αρχή είναι ν’ αναπτύξουν τα παιδιά δεξιότητες, με τις οποίες ν’ αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά καταστάσεις που τους προξενούν φόβο. Φυσικά για ν’ αναπτύξουν αυτές τις δεξιότητες, πρέπει να τους δώσουμε την ευκαιρία να δοκιμαστούν και να νιώσουν ότι ξεπερνούν τους φόβους τους.
•Απαραίτητη είναι η δημιουργία κλίματος ασφάλειας, μέσα στο οποίο τα παιδιά θα βιώσουν ότι οι γονείς είναι σταθερές φιγούρες και δεν θα τα εγκαταλείψουν παρ’ όλες τις αντιπαραθέσεις που μπορεί να έχουν μεταξύ τους.
•Σ’ ένα τέτοιο κλίμα ασφάλειας, καθορίστε μαζί με το παιδί μικρούς στόχους και βήματα για την αντιμετώπιση των φόβων του και ενισχύστε το να γνωρίσει σταδιακά το φοβικό αντικείμενο (να το πλησιάσετε μαζί, να ζωγραφίσετε το τέρας που φοβάται, να παίξετε μαζί του το κακό το δράκο, να προχωρήσετε μαζί στο σκοτεινό διάδρομο μέχρι το δωμάτιό του αλλά ν’ ανάψει μόνο του το φως για να καταλάβει ότι υπάρχουν λύσεις).
•Αναγνωρίστε και ονομάστε το φόβο του και μην τον υποτιμάτε, εμφανίζοντας ως ακίνδυνο το περιεχόμενο του φόβου του, γιατί μ’ αυτό τον τρόπο όχι μόνο ενισχύετε το έντονο συναίσθημά του, αφού του δείχνετε ότι τελικά φοβάται κάτι τόσο ασήμαντο, αλλά μαθαίνει και να ντρέπεται για τα συναισθήματά του.
•Βοηθήστε το παιδί να εκφράσει λεκτικά τα συναισθήματά του, ώστε μαζί να συζητήσετε τι άλλο θα μπορούσε να κάνει για ν’ αντιμετωπίσει αυτό που φοβάται.
•Δείξτε ότι κι εσείς φοβάστε και μοιραστείτε τους τρόπους που αντιμετωπίζετε τους φόβους σας. Το παιδί πρέπει να καταλάβει ότι και οι μεγάλοι φοβούνται αλλά παρ’ όλα αυτά τα καταφέρνουν. Άρα δεν είναι κάτι τόσο τραγικό να φοβάται κάποιος.
•Αποφύγετε τους χαρακτηρισμούς «φοβητσιάρης» ή «εύκολα φοβάσαι», αφού έτσι ο φόβος γενικεύεται σε όλες τις καταστάσεις. Αντίθετα δώστε στο παιδί να καταλάβει ότι ο φόβος του συνδέεται με τη συγκεκριμένη κατάσταση.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι στο αρχικό ερώτημα «ποια φράση θα χρησιμοποιούσατε για να καθησυχάσετε το παιδί σας που φοβάται», η αντίδραση των γονιών που βοηθά το παιδί να καταλάβει ότι παίρνουμε στα σοβαρά τα συναισθήματά του και ότι θα σταθούμε δίπλα του, αφού υπάρχει τρόπος να κυριαρχήσει τους φόβους του, είναι αυτή που σταδιακά θα το οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι πάντα θα υπάρχουν πράγματα που φοβόμαστε αλλά έχουμε και τα όπλα να τα αντιμετωπίσουμε.

 

*Για περισσότερες πληροφορίες για την κα Πιπεράκη, πατήστε εδώ

0 comments
0 FacebookTwitterPinterestEmail
ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

Κρατήστε θέση στη Θεσσαλονίκη! Φεβρουάριος, Vol. 3

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Οι λιακάδες πλέον είναι πιο συχνές στη Θεσσαλονίκη κι ο καιρός μοιάζει να παίρνει τα πάνω του. Επομένως θεωρώ πως πρέπει να το εκμεταλλευτείτε, μαμάδες και μπαμπάδες! Και τι καλύτερο από το να συνδυάσετε τη βόλτα του σαββατοκύριακου με τα παιδάκια σας με μία ενδιαφέρουσα εκδήλωση ή δραστηριότητα; Οι Πυγολαμπίδες στο Κλουβί δέχθηκαν να με βοηθήσουν άλλη μια φορά!

01++Κινημ..Πολλές φορές οι γονείς δυσκολεύονται να βρουν έναν τρόπον να διδάξουν στα παιδιά τους πως η άσχημη συμπεριφορά έχει συνέπειες. Μία καλή λύση σ’ αυτό το πρόβλημα φαίνεται να προσφέρει το Studio Χορού ΚΙΝΟΥΜΕ (Καρβουνίων 9). Αυτό το Σάββατο το Studio ξεκινά μία σειρά τεσσάρων συναντήσεων – διάρκειας δύο ωρών έκαστη – για ένα Θεατρικό και Κινηματογραφικό Εργαστήρι, σε συνεργασία με το σκηνοθέτη κι υποψήφιο διδάκτορα του ΑΠΘ Τάσο Αγγελόπουλο και τη σκηνοθέτιδα – παραγωγό κι απόφοιτη του ΑΠΘ Δέσποινα Καβύρη. Τίτλος του εργαστηρίου; «(Δεν) είμαι ο κακός!». Μέσα από μία σειρά παιχνιδιών ρόλων όπου θα κυριαρχούν ο θυμός, η οργή κι όλα τα αρνητικά που μπορούν να εξωτερικεύσουν τα παιδιά, αυτά θα μάθουν πως τελικά… δεν είναι και τόσο ωραίο το να είσαι ο κακός της ιστορίας! Οι συναντήσεις απευθύνονται σε παιδιά ηλικίας επτά έως δεκατριών ετών, θα πραγματοποιηθούν σε τέσσερα Σάββατα – αρχής γενομένης από αυτό της 15ης Φεβρουαρίου – και κοστίζουν συνολικά 30€, ενώ κάθε συνάντηση ξεχωριστά κοστίζει 10€. Για κράτηση θέσεων και πληροφορίες μπορείτε να επικοινωνήσετε τηλεφωνώντας στο 2310-241871 .

02+Παιδικ..Η δράση των Πυγολαμπίδων «Η Οικογένεια στο Μουσείο» συνεχίζεται με επιτυχία κι αυτό το μήνα. Σκοπός της εκδήλωσης είναι μία εναλλακτική προσέγγιση της οικογένειας στην τέχνη ώστε η επίσκεψη στο μουσείο να διατηρεί τον εκπαιδευτικό της χαρακτήρα χωρίς να θυμίζει τη βαρετή σχολική επίσκεψη, αλλά κι αυτή να γίνει ένα έναυσμα ώστε η οικογένεια να περνά ποιοτικό χρόνο. Την Κυριακή 23 Φεβρουαρίου η οικογένεια πηγαίνει στο Παιδικό Μουσείο της Θεσσαλονίκης (Γρηγορίου Λαμπράκη & Κλεάνθους 57). Επειδή οι θέσεις για το Α’ τμήμα – 10:00 έως 12:00 – έχουν συμπληρωθεί, μπορείτε να επικοινωνήσετε με ένα e-mail στο [email protected] ώστε να προλάβετε να δηλώσετε εγκαίρως συμμετοχή για το Β’ Τμήμα – 13:00 έως 15:00 . Η εκδήλωση απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας τριών έως πέντε ετών με τη συνοδεία γονέα.

Να έχετε ένα πανέμορφο σαββατοκύριακο με την οικογένειά σας, ό,τι κι αν αποφασίσετε να κάνετε!

0 comments
0 FacebookTwitterPinterestEmail
ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Ρυζόγαλο με γάλα καρύδας και σιρόπι σφενδάμου

written by The K-magazine

ΥΛΙΚΑ:
240 ml νερό
390 ml. γάλα ινδικής καρύδας
180 ml χυμό πορτοκάλι
2 κ.γ. εκχύλισμα βανίλιας
200 γρ. ρύζι
Αλάτι 1/8 κ.γ.
1 κ.γ. κανέλα σκόνη
1 κ.σ. ξύσμα πορτοκαλιού
3 κ.σ. σιρόπι σφενδάμου

4c2e419a7c13e2ee37c5b90d72be8d5e_LΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ:
Βάζουμε το γάλα σε μια κατσαρόλα, προσθέτουμε το νερό, το χυμό του πορτοκαλιού, τη βανίλια, το αλάτι και το ρύζι. Αφήνουμε το μίγμα να πάρει βράση σε μέτρια φωτιά. Μόλις πάρει βράση το μείγμα χαμηλώνουμε τη θερμοκρασία.

Μισοκλείνουμε την κατσαρόλα και αφήνουμε τα υλικά να σιγοβράσουν για περίπου μισή ώρα μέχρι να πήξει το υγρό και να απορροφηθεί το περισσότερο. Προσθέτουμε το σιρόπι, την κανέλα και το ξύσμα του πορτοκαλιού. Συνεχίζουμε να σιγοβράζουμε το μείγμα μέχρι να γίνει κρέμα.

Σερβίρουμε ζεστό ή και κρύο. Αν θέλουμε μπορούμε να πασπαλίσουμε με έξτρα κανέλα.

Πηγή: Cookbox.gr

0 comments
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Newer Posts
Older Posts