από την Ιωάννα Χαλάτση– αρχιτέκτων*
Είναι το κτίριο που αγαπάει τον χορό. Σε αντίθεση με την αντίληψη ότι τα κτίρια είναι κατασκευές ακίνητες και σταθερές, το Dancing House κάνει μια ανατροπή. Ο Τσέχος αρχιτέκτονας Vlado Milunić σε συνεργασία με τον Καναδό αρχιτέκτονα Frank Gehry σχεδιάζουν το “Κτίριο που Χορεύει”. Πρόκειται για ένα κτίριο γραφείων, που ολοκληρώθηκε το 1995 και μορφολογικά θυμίζει ένα ζευγάρι χορευτών, τον Fred Astaire και την ντάμα του Ginger Rogers, που χορεύουν δίπλα από τον ποταμό Μολδάβα.
Η έμπνευση του Frank Gehry μετουσιώθηκε σε μια αρχιτεκτονική μορφή, που πήρε συγκεκριμένα ανθρώπινα χαρακτηριστικά: το διάτρητο μεταλλικό “καπέλο” του Fred, στην οροφή του κτιρίου, ξεχωρίζει από μακριά, ενώ η “φούστα” της Ginger, από μέταλλο και γυαλί, μοιάζει να ανασηκώνεται με τρόπο τολμηρό πάνω από τα κεφάλια των ανυποψίαστων περαστικών. Στην ουσία, πρόκειται για ένα ενιαίο κτίριο, το οποίο απαρτίζουν δύο ανθρώπινα σώματα. Το πιο ιδιαίτερο όμως χαρακτηριστικό της αρχιτεκτονικής του Gehry, είναι ότι τα σώματα των χορευτών του έχουν συναισθήματα, γέρνει το ένα προς το άλλο, σαν να σφίγγει ο καβαλιέρος σφιχτά πάνω του την ντάμα, σε μια στιγμή που πάγωσε την κίνησή τους στον χρόνο…
Οι γεωμετρικές χαράξεις των οριζόντιων στοιχείων διαπλέκονται με τις κατακόρυφες. Με τον τρόπο αυτό, δημιουργείται ένας χώρος ρευστός, που δίνει την εντύπωση πως κινείται, τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά. To κτίριο του Gehry επισημαίνει με δυναμικό τρόπο την παρουσία του, δίπλα στα γειτονικά Μπαρόκ, Γοτθικά ή Art Nouveau κτίρια, για τα οποία φημίζεται η Πράγα. Για το ίδιο γεγονός ωστόσο, δέχθηκε πληθώρα επικρίσεων, καθώς από κάποιους δεν θεωρήθηκε ότι εντάσσεται ομαλά στην ιστορική φυσιογνωμία της πόλης.
Το κτίριο που βρισκόταν στο οικόπεδο πριν το Dancing House ανατινάχθηκε το 1945 από αμερικανική βόμβα. Έμεινε έτσι ένα δυσάρεστο για όλη την πόλη κενό, μια αίσθηση την οποία ο Gehry έβαλε στόχο να την ανατρέψει. Στη θέση της μνήμης του πολέμου και της καταστροφής, ο αρχιτέκτονας τοποθέτησε την ψευδαίσθηση μιας ευτυχισμένης στιγμής, μιας νοσταλγικής διάθεσης γεμάτη αθωότητα και αισιοδοξία. Είναι ένας συνδυασμός μουσικής και κίνησης. Είναι η ονειρική αρμονία ενός ζευγαριού που χορεύει, όπως η Ginger και ο Fred.
Μοναδική στιγμή της ημέρας, είναι η δύση του ηλίου. Καθώς πέφτει το φως, αφήνει μια σπινθηροβόλα λάμψη σε κάθε παράθυρο, σε κάθε όροφο του κτιρίου. Το τελευταίο φως της μέρας μοιάζει να χαϊδεύει ένα προς ένα, όλα τα παράθυρα του κτιρίου, δημιουργώντας ένα κύμα λάμψης. Σαν ένα φως που χορεύει.
Πολλά, πάρα πολλά μπορούν να ειπωθούν για το Dancing House. Μα… πώς μπορεί να μιλήσει κανείς για αρχιτεκτονική, μπροστά σε ένα κτίριο που είναι… μουσική;
*Περισσότερες πληροφορίες για τους pro.plus.ma arkitektones μπορείτε να διαβάσετε και πατώντας εδώ
Επίσης μπορείτε να κάνετε like στη σελίδα τους στο facebook http://www.facebook.com/pro.plus.ma.arkitektones?fref=ts