Η συγγραφέας Άνα Τορταχάδα μαζί με μια παρέα νεαρών κοριτσιών ταξίδεψαν πριν από περίπου 13 χρόνια στη χώρα του μαρτυρίου των γυναικών και κατέγραψαν τις εντυπώσεις τους από αυτό το οδοιπορικό που μαρτυρά μια σιωπηλή κραυγή βοηθείας ενός υπερήφανου λαού που ζει μια επίγεια κόλαση.
Η συγγραφέας καταγράφει με γλαφυρό τρόπο τα γεγονότα που έζησε τόσο στην πόλη Πεσαβάρ του Πακιστάν όσο και στην Καμπούλ στο Αφγανιστάν, σε μια προσπάθεια να καταστήσει γνωστή την απάθεια των λαών της Δύσης απέναντι στις άθλιες συνθήκες διαβίωσης των εκατοντάδων γυναικών που αναγκάζονται να ζουν με φιμωμένα χείλη, καθώς ο μόνος λόγος ύπαρξής τους είναι να φέρνουν στον κόσμο παιδιά.
Το καλοκαίρι του 2000 η Άνα και η παρέα της έφτασαν στην πόλη Πεσαβάρ, όπου κατοικούν οι εξόριστοι Αφγανοί και κατέγραψε με περίτεχνη και ταυτόχρονα πολύ αληθινή γραφή την κατάσταση που βιώνουν καθημερινά χιλιάδες αφγανές προσφυγοπούλες, το μισογυνισμό, αλλά και την τρομοκρατία απέναντι σε κάθε ελεύθερη ιδέα, σε κάθε ανθρώπινο δικαίωμα και δικαίωμα στην ισότητα των δύο φύλων, σε κάθε ανώτερο ιδανικό.
Ένα βιβλίο γραμμένο με σκοπό να αφυπνίσει τη Δύση απέναντι σε μία πραγματικότητα που έχει να προσφέρει μονάχα πόνο στις χιλιάδες αθώες ψυχές των γυναικών που βιώνουν καθημερινά πράξεις βαρβαρότητας και μισογυνισμού, που πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσετε…
«Το μετάξι του έχει το χρώμα της βροχής και είναι στις άκρες περίτεχνα κεντημένο. Βλέποντας αυτό το εντυπωσιακό ένδυμα, είναι αδύνατο να φανταστείς πως στην ουσία είναι σύμβολο τόσο μεγάλου πόνου. Όμως η μπούρκα είναι το ρούχο που κάνει τις αφγανές γυναίκες να ξεχωρίζουν σαν πλάσματα «κατώτερα», αναγκασμένα να μην κοιτάζουν ποτέ τον κόσμο κατάματα. Πίσω απ’ αυτόν τον οδυνηρό πέπλο φυλακίζονται μάτια και βλέμματα, ψυχές γυναικών που λαχταρούν να ξαναβρούν τη χαμένη τους αξιοπρέπεια, ψυχές που βασανίζονται από την ανείπωτη βαρβαρότητα ενός θεοκρατικού καθεστώτος όπου λόγο ύπαρξης έχουν μόνο οι άντρες…»