στρες

Το κάπνισμα χαρακτηρίζεται ως κακή συνήθεια… Η συνήθεια όμως ορίζεται ως μια επαναλαμβανόμενη πράξη ρουτίνας. Το κάπνισμα λοιπόν δεν είναι απλά μια συνήθεια αλλά εξάρτηση. Αυτή ορίζεται ως η κατάσταση με κύριο χαρακτηριστικο την επιτακτική ανάγκη για λήψη της ουσίας (της νικοτίνης στην προκειμένη), σε συνεχή ή περιοδική βάση, με στόχο να βιώσει ο χρήστης τα θετικά αποτελέσματα της δράσης της ουσίας ή να αποφύγει τη δυσφορία που προκαλεί η στέρησή της. Υποδηλώνεται σε δύο πτυχές: τη σωματική και τη ψυχολογική εξάρτηση.

Για την διάγνωση της εξάρτησης χρειάζεται η παρουσία τουλάχιστον τριών (3) από τα παρακάτω έξι (6) συμπτώματα:
• Έντονη επιθυμία χρήση της ουσίας
• Ανάπτυξη ανοχής στην ουσία
• Παρουσία στερητικού συνδρόμου με τη μείωση ή την διακοπή της ουσίας
• Ανάλωση σημαντικού χρόνου γύρω από τη συμπεριφορά χρήσης
• Εγκατάλειψη σημαντικών δραστηριοτήτων, κοινωνικών ή ψυχαγωγικών λόγω της χρήσης
• Εμμονή στη χρήση, παρά το γεγονός ότι προκαλεί στον χρήστη σοβαρά σωματικά ή ψυχολογικά προβλήματα και δυσλειτουργίες

Αν ένας καπνιστής αναλογιστεί πόσο συχνά αποζητά να καπνίσει μέσα στην μέρα, πόσα χρήματα ξοδεύει για το κάπνισμα, πόσο έχει αυξήσει το τσιγάρο από την στιγμή που το ξεκίνησε, το πιο πιθανό είναι να διαπιστώσει ότι πληροί τα κριτήρια της εξάρτησης.

[quote_right]Το πιο παράδοξο δε, είναι ότι ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι το κάπνισμα είναι δυνητικά θανατηφόρο με βαριές σωματικές ασθένειες, παρόλα αυτά συνεχίζουμε να καπνίζουμε…[/quote_right]
Σε αυτό η γνωσιακή – συμπεριφοριστική σχολή της ψυχολογίας, έχει την απάντηση:
Η συγκεκριμένη σχολή βασίζεται στην μελέτη της συμπεριφοράς και στους περιβαλλοντικούς παράγοντες που την επηρεάζουν, έχοντας ως κύριο εργαλείο την διαδικασία της μάθησης. Εν ολίγοις, συμπεριφερόμαστε με τον εκάστοτε τρόπο κάθε φορά με στόχο είτε την απόλαυση μιας ανταμοιβής (θετική ενίσχυση), είτε την αποφυγή μιας τιμωρίας (αρνητική ενίσχυση). Αναφέρει λοιπόν ότι το κάπνισμα καταλήγει να γίνεται συνήθης συμπεριφορά μέσα από την μάθηση. Αυτό επιτυχάνεται από την μετατροπή ασυνείδητων αντιδράσεων σε αυτόματες, μέσω της επαναλαμβανόμενης σύνδεσής του καπνίσματος με αρχικά ουδέτερες καταστάσεις. Για παράδειγμα, το άναμμα του τσιγάρου μετά το φαγητό, η σύνδεση του διαλείμματος στην εργασία με διάλειμμα για τσιγάρο, ο συνδυασμός καφέ και τσιγάρο κ.ά.

Ακόμη ένας σημαντικός παράγοντας στην εκμάθηση του καπνίσματος, είναι το γεγονός ότι αποτελεί μια ευχάριστη συνήθεια εξαιτίας της άμεσης ευχαρίστησης που προκαλεί. Βέβαια, τούτη η ευχαρίστηση τίθεται υπό αμφισβήτηση μιας και είναι γνωστό ότι τα περισσότερα τσιγάρα καπνίζονται μηχανικά, αναζητώντας ίσως ο οργανισμός εκείνη την αρχική ευχαρίστηση που ένιωθε στο ξεκίνημα του καπνίσματος, η οποία όμως έχει κορεσθεί πια εξαιτίας της ανοχής στην νικοτίνη. Επίσης, συχνά το κάπνισμα γίνεται μέσο χαλάρωσης ή προσαρμογής του ατόμου απέναντι σε κοινωνικές αντιδράσεις.

Αυτές είναι οι βραγχυπρόθεσμες ευχάριστες επιδράσεις που οδηγούν στην ενίσχυση και στην διατήρηση της καπνιστικής συμπεριφοράς.
Η παρέμβαση της εν λόγω σχολής στην διακοπή του καπνίσματος στηρίζεται στην διαχείριση των ερεθισμάτων και των καταστάσεων έτσι ώστε ο καπνιστής να μπορεί να τις αποσυνδέσει σιγά – σιγά από το κάπνισμα, παρεμβαίνοντας ταυτόχρονα στις βασικές πεποιθήσεις του ατόμου ώστε να αλλάξει τρόπο σκέψης για το τσιγάρο. Να σημειωθεί ότι τα θεραπευτικά της αποτελέσματα κρίνονται συχνά αξιόλογα.

Τέλος, το τσιγάρο θεωρείται εκτός από απόλαυση, διέξοδος από το άγχος και το στρες. Στην πραγματικότητα πρόκειται για τον φαύλο κύκλο της εξάρτησης: η νικοτίνη πέφτει σε χαμηλά επίπεδα στο αίμα, οπότε εκδηλώνονται στερητικά συμπτώματα όπως η νευρικότητα και το άγχος. Καπνίζοντας αυξάνοται τα επίπεδα της νικοτίνης οπότε μειώνεται η νευρικότητα και το άγχος. Στην ουσία η απόλαυση και η χαλάρωση, προήλθαν από την ικανοποίηση του οργανισμού στον εθισμό της νικοτίνης.

Καταλήγοντας, με βάση το κάπνισμα ως εξάρτηση, η διακοπή του αποτελεί δύσκολη υπόθεση. Είναι βέβαιο ότι το άτομο θα δυσκολεύεται από αρνητικά συναισθήματα όπως η ευερεθιστότητα, η ανησυχία, το άγχος, ο θυμός, η νευρικότητα. Είναι σημαντικό ο καθένας να μπορεί να δημιουργήσει τους δικούς του τρόπους εκφόρτισης όλων των παραπάνω, οπλισμένος παράλληλα με επιμονή και υπομονή. Με βάση όσα είπαμε παραπάνω, θα ήταν επιβοηθητική η απομάκρυνση προσωρινά από ερεθίσματα και καταστάσεις όπου είναι σίγουρο ότι θα θέλει να καπνίσει.

Επίσης, μια πρακτική συμβουλή είναι ένας τρόπος απασχόλησης των χεριών ώστε το άτομο να μην αναζητά εκείνη την μηχανική κίνηση του χεριού στο κάπνισμα που συχνά είναι η αιτία για πολλά τσιγάρα. Ακόμη, ίσως να ήταν περισσότερο αποτελεσματική μια διακοπή του τσιγάρου σε συνδυασμό με μια μεγαλύτερη φροντίδα για το σώμα μέσω της σωματικής άσκησης, η οποία μπορεί να βοηθήσει στην αλλαγή του τρόπου ζωής άρα και της σκέψης του καπνιστή. Τέλος, υπάρχει πάντα η δυνατότητα λήψης θεραπευτικής υποστήριξης είτε ατομικά είτε ομαδικά.

Το να κόψεις το τσιγάρο όσο δύσκολη υπόθεση κι αν είναι, δεν παύει να είναι κάτι που πρέπει να γίνει. Πέρα από τα επιστημονικά ευρήματα και τις ιατρικές προειδοποιήσεις (που πάντα φαίνεται να απειλούν τους “απρόσωπους άλλους” και ποτέ εμάς), είναι σίγουρο ότι κάθε καπνιστής αντιλαμβάνεται λίγο ή πολύ την αρνητική επίδραση στο σώμα του και στον οργανισμό του: αλλοιωμένη η αίσθηση της γεύσης και άσχημη αναπνοή, αίσθημα κόπωσης και γρήγορη εξάντληση σε σωματικές δραστηριότητες, βάρος στο στήθος, βήχας κ.λ.π. Το επόμενο βήμα είναι η απόφαση… Καλή δύναμη!

* Άσκηση για το σπίτι: 1 τσιγάρο αναλογεί σε απώλεια 10 ζωτικών λεπτών. Με την μέθοδο των τριών υπολόγισε πόσα λεπτά έχεις ήδη χάσει…

Περισσότερες πληροφορίες για την Μαρία Μάρκου, πατήστε εδώ

Περισσότερα άρθρα από την ψυχολόγο μας, Μαρία Μάρκου:

–«Εναν καιρό που μ’έστελνε, η μάνα μου σχολείο…», από τη Μαρία Μάρκου
–Κρίσεις πανικού; Don’t panic!,από την Μαρία Μάρκου
–Εφηβεία και σεξουαλικότητα, από τη Μαρία Μάρκου
–Δώσε τόπο στην οργή, από την Μαρία Μάρκου

Το “όχι” είναι μία από τις πρώτες λέξεις που ένα μωρό θα ψελλίσει καθώς είναι μικρή και ταυτόχρονα πολύ λειτουργική λέξη γιατί υποδηλώνει μία σειρά από έννοιες: άρνηση, απαγόρευση, ενόχληση.

Το θέμα είναι ότι στην πορεία των χρόνων οι άνθρωποι ταυτίζουν το όχι με την καθολική άρνηση και τις περισσότερες φορές φοβούνται να το πουν ή έστω να το παραδεχθούν.
Σχετικές έρευνες έχουν αποδείξει ότι τα άτομα που σπάνια απαντούν όχι σε αιτήματα και ερωτήσεις έχουν υψηλότερα ποσοστά στρες και άγχους. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Αυτό προκύπτει από μία σχεδόν εθιστική τάση συγκεκριμένης κατηγορίας ατόμων να εμφανίζονται ως συγκαταβατικοί, βολικοί και διαρκώς έτοιμοι να καλλιεργήσουν μία ωραιοποιημένη εικόνα του πάντα διαθέσιμου και υποχωρητικού. Ταυτόχρονα όμως η συνεχής κατάφαση λειτουργεί βαθμιαία ως μία ύπουλη κατάργηση των προσωπικών ορίων και επιλογών καθώς το άτομο καταλήγει μία βολική λύση στις διαφορετικές ενίοτε ανάγκες των άλλων.

Έτσι τα άτομα που αποφεύγουν να αρνηθούν σε αυτά που τους ζητούν ή τους λένε οι άλλοι, πολλές φορές καταλήγουν να αφήνουν ελάχιστο ελεύθερο χρόνο για τον εαυτό τους και τα πράγματα που οι ίδιοι θέλουν να κάνουν ενώ σε άλλες περιπτώσεις δεν διστάζουν να παραβιάσουν ακόμη και προσωπικές τους αξίες και ιδέες προκειμένου να αποφύγουν να δηλώσουν την άρνησή τους σε κάτι. Αυτό τους οδηγεί σε μία συνεχή κατάσταση πίεσης και αόρατου ελέγχου στον οποίο παραδίνονται αργά και αδιαμφισβήτητα.

Μην φοβάστε λοιπόν να πείτε όχι όταν αισθάνεστε κουρασμένοι και δεν μπορείτε να αναλάβετε ακόμη μία υποχρέωση, όχι όταν δεν θέλετε να συναναστραφείτε με συγκεκριμένα άτομα –άλλωστε στην πραγματικότητα δεν σας ενδιαφέρει η άποψή τους- όχι στην επιπλέον δουλειά τα σαββατοκύριακα τα οποία σχεδιάζατε να τα αφιερώσετε σε αυτούς που αγαπάτε, όχι σε μία επαφή που δεν είστε υποχρεωμένοι να ολοκληρώσετε επειδή απλά βγήκατε ένα ραντεβού.

ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΑΡΝΗΘΕΙΤΕ ΕΥΓΕΝΙΚΑ:

Σύμφωνα με ένα άρθρο που διαβάσαμε στην εφημερίδα Καθημερινή  υπάρχουν 3 τρόποι να πείτε “όχι” με σεβασμό απέναντι στον άλλο, χωρίς να αισθανθεί άσχημα καμία από τις 2 πλευρές.

1.Όχι αλλά…: Το ‘όχι’ δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να διαπραγματευτούμε. Αν δεν μας αρέσει μια πρόταση, ο καλύτερος τρόπος να αρνηθούμε είναι να κάνουμε μια αντιπρόταση. Αν η άλλη πλευρά είναι έτοιμη να δεχθεί τους όρους μας, τότε μπορεί να κερδίσουμε κάτι από την συμφωνία. Αν πάλι όχι, μπορούμε να αρνηθούμε παραπέμποντας την πρόταση σε κάποιον άλλο. Αν πρόκειται, δηλαδή, για επαγγελματική πρόταση μπορούμε να προτείνουμε κάποιον άλλο υποψήφιο ή αν πρόκειται για μια πιο προσωπική περίσταση μπορούμε να ζητήσουμε τη βοήθεια κάποιου φίλου.
2. Όχι τώρα! Αν ο λόγος που θέλουμε να αρνηθούμε έχει να κάνει με τη συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μας, τότε γιατί να μην πούμε ‘όχι τώρα’; Αφήνουμε έτσι μια υπόσχεση ότι μπορούμε να ξανασκεφτούμε την πρόταση αργότερα ή να κάνουμε κάτι που μας ζητήθηκε όταν θα έχουμε χρόνο.
3. Όχι, ευχαριστώ: Μερικές φορές είναι καλύτερο να λέμε απλά ‘όχι’, χωρίς να δώσουμε εξηγήσεις ή να πούμε μικρά ψέματα για να το καλύψουμε. Έχουμε δικαίωμα στα αποφάσεις μας και αυτό γίνεται περισσότερο κατανοητό όταν είμαστε ευγενικοί και δείχνουμε στους άλλους ευγνωμοσύνη. Ο τρόπος που λέμε ‘όχι’ είναι πιο σημαντικός για να αποφύγουμε τις όποιες παρεξηγήσεις.

Το αρχικό άρθρο είναι γραμμένο από την ψυχολόγο Στέλλα Καράπα.

από τη Μαρία Μάρκου– Ψυχολόγο*

Η Κ. είναι 26 ετών και μένει μαζί με τους γονείς και τον μικρότερο αδερφό της. Αγαπάει πολύ την γραφιστική την οποία έχει σπουδάσει. Ψάχνει καιρό για δουλειά – όχι απαραίτητα ως γραφίστρια – αλλά από τη μία οι καιροί είναι δύσκολοι έτσι κι αλλιώς, από την άλλη η ίδια νιώθει πως για εκείνη οι επιλογές της λιγοστεύουν λόγω της εμφάνισής της.
Η Κ. είναι καστανή, με μακριά ίσια μαλλιά, μεγάλα μάτια και το ύψος της φτάνει στο 1,65. Το πρόβλημά της δεν αφορά αυτά τα χαρακτηριστικά αν και συνήθως η απογοήτευσή της για την εικόνα της τα παίρνει σβάρνα κι αυτά οπότε σπάνια βλέπει κάτι όμορφο πάνω της. Το πρόβλημα της Κ. είναι το βάρος της το οποίο ξεπερνά κατά πολύ το “φυσιολογικό”.

Κι αυτό κάποιες φορές την κάνει να αισθάνεται γενικά αφύσικη, σαν να διαφέρει από τους υπόλοιπους με έναν τρόπο που κανείς δεν μπορεί να της συγχωρήσει γιατί αποκλίνει από το κοινωνικό πρότυπο της ομορφιάς. Έτσι η Κ. συχνά αισθάνεται μόνη της. Και μες στη μοναξιά της πολλές φορές μπερδεύεται και η ίδια και της φταίει γενικά ο εαυτός της και δεν μπορεί να βρει κανένα άλλο χάρισμα πλην της ομορφιάς που να έχει αξία. Ορίζει τη λέξη άτομο με κριτήριο μόνο την εμφάνιση κι έτσι οδηγείται στο να κρίνει – όχι να προσδιορίσει – τον εαυτό της και μάλιστα καταδικαστικά ως “χοντρή”.

Έχοντας βρεθεί λοιπόν ένοχη, η Κ. νιώθει την ανάγκη να ξεσπάσει αυτή την ενοχή και να γεμίσει κάπως το κενό που της δημιουργεί η μοναξιά. Οπότε η Κ. τρώει. Τρώει πολύ και χωρίς να πεινάει κάθε φορά. Μοιάζει με αυτόματη διαδικασία, με συνήθεια…. όπως όταν κάποιοι καπνίζουν το ένα τσιγάρο μετά το άλλο.

Κι όπως συμβαίνει με όλους τους κορεσμούς, έτσι και το φαγητό έχει χάσει κατά πολύ την ικανοποίηση της απόλαυσης μοιάζοντας περισσότερο με επαναλαμβανόμενη συνήθεια. Συνήθεια που παρά το αίσθημα της ασφάλειας (κάνοντας κάτι γνώριμο) δημιουργεί ταυτόχρονα και ανασφάλεια κι ενοχή. Για αυτό και η Κ. αποφεύγει να τρώει μπροστά σε άλλους και όσον αφορά το οικογενειακό περιβάλλον προσπαθεί να κρύβει τα τσιμπολογήματα και τα γεύματα εκτός των βασικών οπότε είτε σηκώνεται τη νύχτα όταν οι άλλοι κοιμούνται είτε άλλες φορές νιώθει περισσότερο ελεύθερη όταν λείπουν από το σπίτι. Μπορεί να’ναι κιόλας, μιας κι έτσι δεν θα ακούσει το γνωστό “πάλι τρως;” με εκείνο το επικριτικό ύφος. Για να αποφεύγει γενικά τις επικρίσεις επίσης λέει ψέματα σχετικά με το φαγητό ή αποκρύπτει πράγματα. Για παράδειγμα, όταν βγαίνει με την παρέα της τρώει πιο λίγο από ό,τι συνήθως. Καμιά φορά σκέφτεται ότι αυτό δεν είναι αναγκαίο αλλά φοβάται το ενδεχόμενο να την επικρίνουν ή να σκεφτούν απαξιωτικά για εκείνη κι έτσι δειλιάζει να το ρισκάρει μιας και δεν αντέχει να εκτεθεί.

Η Κ. έχει δοκιμάσει πολλές δίαιτες κι επίσης έχει σκεφτεί διάφορους τρόπους σωματικής άσκησης που θα ήθελε να ξεκινήσει. Τις περισσότερες φορές έχει καταφέρει να χάσει 5 κιλά αλλά μετά από λίγο παρατάει σιγά – σιγά την διατροφή κι επιστρέφει στις παλιές της συνήθειες περισσότερο απογοητευμένη γιατί ξέρει πως δεν ήταν αρκετά. Αλλά δεν έχει άλλη υπομονή. Άλλωστε είναι πολλά τα χρόνια που έχει την επιθυμία να αλλάξει κι αρχίζει να συμβιβάζεται πως δε θα συμβεί. Όμως βαρέθηκε πια με αυτόν τον εαυτό που συνεχίζει να βλέπει μοναχά σαν χοντρό, ξεχνώντας πως το πρόβλημα είναι το βάρος της. Κατά τα άλλα είναι ο ίδιος άνθρωπος με ή χωρίς το σωματικό περιτύλιγμα.

Η υπερφαγία θεωρείται ως η πιο συνήθης διατροφική διαταραχή όπου εξαιτίας της ανεξέλεγκτης πρόσληψης τροφής το άτομο μπορεί να οδηγηθεί στην παχυσαρκία. Η παχυσαρκία εκτός από τα σωματικά προβλήματα που μπορεί να προκαλέσει (με συνηθέστερα τα καρδιακά προβλήματα), δυσχεραίνει κυρίως την ψυχική κατάσταση του ατόμου επηρεάζοντας ιδιαιτέρως τον βαθμό αυτοπεποίθησης και την διαμόρφωση της αυτοεκτίμησης.

Σε αυτό συμβάλλει κατά πολύ και η στάση του κοινωνικού συνόλου που συνήθως περιθωριοποιεί το αποκλίνον από το αισθητά ωραίο. Έτσι έναν παχύσαρκο άνθρωπο μέσα στο λεωφορείο θα τον κοιτάξουν σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι επιβάτες και οι περισσότεροι θα σκεφτούν μάλιστα και κάποιο αστείο σχόλιο το οποίο μάλλον θα αποτύχει ως αστείο αλλά θα είναι αρκετό για γελοιοποίηση. Δεν είναι λοιπόν μόνο το ότι ο άλλος είναι διαφορετικός αλλά ότι το ότι αυτό που τον κάνει διαφορετικό είναι και άξιο γελοιοποίησης ή κι εχθρικότητας. Όμως η εμφάνιση δεν είναι κάτι που αξίζει να επιφέρει τέτοια στεγανά μιας και ο άνθρωπος είναι δίκαιο να κρίνεται από το βάρος των πράξεών του και όχι από το σωματικό.

Για την αντιμετώπιση της υπερφαγίας λοιπόν, το άτομο θα το βοηθήσει η ψυχοθεραπεία ώστε να αποκαταστήσει τη σχέση του με το φαγητό εξυγιαίνοντας την αυτοεκτίμησή του κι έτσι να κινητοποιηθεί στο να χάσει βάρος, να το αποφασίσει, να βρει τον κατάλληλο τρόπο και τελικά με υπομονή κι επιμονή να το καταφέρει. Σίγουρα θα το βοηθούσε σε αυτό και μια ευρύτερη στάση αποδοχής κι εκτίμησης ούτως ώστε να έχει να παλέψει μόνο με την αυτο-εκτίμησή του και όχι με την υποτίμηση των άλλων.

Για περισσότερες πληροφορίες για την Μαρία Μάρκου, μπορείτε να διαβάσετε εδώ

Σχετικά άρθρα:

–Μήπως παρουσιάζετε συμπτώματα ψυχαναγκαστικής υπερφαγίας;
–Τί είναι η Υπερφαγία;

Μερικές «παράνοιες» είναι άκρως διασκεδαστικές, κάνοντας τη ζωή μας να φαίνεται πιο… επικίνδυνη απ΄ότι πραγματικά είναι! Δες ποιες είναι οι πιο συχνές φοβίες που όλοι, άλλοι λιγότερο – άλλοι περισσότερο, έχουμε βιώσει έστω και μια φορά στη ζωή μας, ακόμη κι αν ντρεπόμαστε να το παραδεχτούμε.

1. Τσεκάρεις το ρολόι ή το κινητό ξανά και ξανά;

Κάθε φορά που ρυθμίζεις το ξυπνητήρι το τσεκάρεις για δεύτερη, ακόμη και τρίτη φορά για να βεβαιωθείς πως όντως το ρύθμισες να χτυπήσει τη σωστή ώρα; Παρόλο που η ρύθμιση μπορεί να είναι ενεργοποιημένη, έτσι ώστε να μη χρειάζεται να βάζεις εκ νέου ξυπνητήρι καθημερινά, εσύ δεν ξεχνάς την καθημερινή σου συνήθεια που έχει καταντήσει εμμονή; Να είσαι σίγουρη το άγχος για το ξυπνητήρι δεν το έχεις μόνο εσύ! Όσον αφορά το κινητό, όλες στα χτυποκάρδια το έχουμε βιώσει: «Μα πότε θα στείλει μήνυμα;»

2. Γιατρέ μου πεθαίνω, το είδα στο ίντερνετ

Με το παραμικρό πονάκι ή ενόχληση ψάχνεις στο ίντερνετ για συμπτώματα και παθήσεις. Κι ενώ ο πονοκέφαλος που έχεις μπορεί να οφείλεται σε κούραση ή τουλάχιστον να μην δηλώνει κάτι το ανησυχητικό, εσύ φέρνεις την καταστροφή βάζοντας το πιο απίθανο σενάριο στο μυαλό! Σε λούζει κρύος ιδρώτας και μέχρι να επισκεφτείς το γιατρό φοβάσαι πως ίσως έχεις κάτι σοβαρό. Κόψε την κακή συνήθεια γιατί αν κάθε φορά που μια ενόχληση εμφανίζεται αρχίζεις την αναζήτηση στο ίντερνετ, θα καταλήξεις να πιστεύεις πως είσαι ετοιμοθάνατη.

3. Μήπως έμεινα έγκυος;

Μπορεί να ακούγεται αστείο αλλά πολλές γυναίκες τρομοκρατούνται στην ιδέα μιας εγκυμοσύνης, έχοντας ακόμη και κατά φαντασίαν συμπτώματα. Αν για παράδειγμα πήρες σωστά προφυλάξεις αλλά η παραμικρή καθυστέρηση της περιόδου, έστω και για 2 ημέρες σε τρομοκρατεί φοβούμενη πως έγινε το ακατόρθωτο, τότε αυτό πως αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εκτός από αστεία «παράνοια;».

4. Κάποιος με ακολουθεί στο πάρκινγκ

Μη μου πεις ότι έστω και μια φορά στη ζωή σου δεν ένιωσες πως κάποιος ίσως σε ακολουθεί μέσα στο υπόγειο χώρο στάθμευσης, ειδικά το βράδυ ή σε ώρες μη αιχμής; Φαντάζει ανόητο, αλλά επηρεασμένοι από αστυνομικές ταινίες και σειρές με εξιχνίαση εγκλημάτων, πολλές φορές, έστω και αστραπιαία μπορεί να περάσει αυτή η σκέψη από το μυαλό! Μοιράσου την εμπειρία με τις φίλες και θα διαπιστώσεις πως κι αυτές ίσως έχουν βιώσει αυτή την αστεία παράνοια!

5. Θόρυβος από… φαντάσματα ή κλέφτες

Θυμάσαι την πρώτη φορά που χρειάστηκε να μείνεις μόνη στο σπίτι και να κοιμηθείς δίχως την παρουσία άλλων ατόμων; Οι καθημερινοί θόρυβοι σου προκαλούσαν τρόμο ενώ ίσως να έπλαθες τα πιο απίστευτα σενάρια με το μυαλό σου: Κλέφτης ή μήπως φάντασμα βρίσκεται μέσα στο σπίτι;

Πηγή:  εδώ