Όταν νοικιάζω dvd πάντα αναμεσά τους θα υπάρχει μία ταινία από εκείνες που οι άντρες ονομάζουν «χαζοταινίες» ή «γυναικοταινίες». Δεν με απασχολεί καθόλου πως τις λένε οι κύριοι του αντίθετου φύλου για τον απλούστατο λόγο ότι εγώ τις απολαμβάνω αυτού του είδους τις ταινίες. Θα μου πείτε ξέρεις καμία γυναίκα που να μην χαίρεται να τις βλέπει; Η απάντηση είναι ,ότι είτε 8 ετών είτε 80 μία γυναίκα δεν παύει να θέλει να βλέπει την εικόνα ενός ερώτα που πάρα τις δυσκολίες στο τέλος ξεπερνά τα προβλήματα και ζει για πάντα.
Κάθε ρομαντική κομεντί έχει τουλάχιστον μία ίσως και δύο κολλητές φιλές που είναι στο πλευρό της πρωταγωνίστριας, έτοιμες ανά πάσα στιγμή να την βοηθήσουν , να της σταθούν στα δύσκολά και να βρουν μαζί της τη λύση. Η πρωταγωνίστρια θα πρέπει να είναι έξυπνη, αλλά να μην το βροντοφωνάζει κιόλας, να έχει χιούμορ και να είναι ανεπιτήδευτα όμορφη. Επίσης θα καταφέρει με ένα μοναδικό τρόπο που μόνο εκείνη διαθέτει και δεν θα το καταλαβαίνει κιόλας να μαγέψει τον αγόρι και να του μείνει αξέχαστη έτσι ώστε καμία άλλη να μην του κάνει.
Ο πρωταγωνιστής είναι όμορφος, αλλά όχι πάντα με την πρώτη μάτια, όπως πολύ σωστά είχε πει και μία φίλη μου 
«Αυτός δεν είναι πολύ ωραίος αλλά μέχρι να τελειώσει η ταινία θα τον έχουμε ερωτευτεί». Δεν είχε άδικο μέχρι να τελειώσει η ταινία λιώναμε. Διότι ο σκοπός του κάθε πρωταγωνιστή σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να γίνει ο άντρας που όλες ονειρευόμαστε και να κάνει τα πάντα για το κορίτσι που αγάπα, και αυτό κάνει. Από εργένης και άκαμπτος, γίνεται ρομαντικός , ερωτεύεται, έχει μάτια μόνο για το κορίτσι της ταινίας και στο τέλος τρέχει να την βρει και να διορθώσει το λάθος του γιατί δεν μπορεί να ζήσει μακριά της. Απλά καθημερινά πράγματα δηλαδή, τίποτα που δεν ζούμε όλοι μας.
Το σκηνικό που μία ρομαντική κομεντί λαμβάνει χώρα είναι 8 στις 10 φορές η Νέα Υόρκη και μάλλον όχι άδικα αφού σαν πόλη δείχνει να είναι το τέλειο μέρος για να στηθεί μία ερωτική ιστορία. Είναι η πόλη «πλατό» για ταινίες οπότε δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ένα ερωτευμένο ζευγάρι να κάνει βόλτα στο πάρκο ή στα μεγάλα πεζοδρόμια της. Ο πρωταγωνιστής μένει σε ένα τεράστιο loft και η αγαπημένη του σε ένα λιλιπούτειο διαμέρισμα.
Βέβαια υπάρχουν και οι περιπτώσεις που μεταφερόμαστε σε Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ή σε άλλες πόλεις της Αμερικής, αλλά η σταθερή αξία για ένα σκηνοθέτη που σέβεται τον εαυτό του είναι το ζευγάρι που ενώνεται στο σταθμό Grand Central, πριν φύγει το τρένο, ή στο Empire State Building για να θυμηθούμε λίγο και το «An affair to remember».
Το θέμα είναι ότι σε κάθε ρομαντική κομεντί ενώ ξέρεις το τέλος – μη σου πω την αρχή και την ενδιάμεση υπόθεση- δεν σταματάς να θέλεις να τη δεις, δεν σταματάς να ελπίζεις ότι αυτό μία μέρα θα γίνει πραγματικότητα και στην δική σου ζωή. Γιατί κακά τα ψέμματα , όλες μας βλέπουμε τις ταινίες αυτές με ένα κρυφό πόθο ότι θα ζήσουμε κάτι παρόμοιο, και ότι ακόμα και εκείνος που έχουμε δίπλα μας ή ονειρευόμαστε να έρθει στο πλευρό μας θα είναι σαν τον κύριο της οθόνης,που θα μας αγαπά για πάντα και θα μας καταλαβαίνει.
Αλλά σας έχω νέα, αυτό είναι ταινία και όχι ζωή, αν το καλοσκεφτείτε εξάλλου πόσο μοιάζουμε και εμείς με την πρωταγωνίστρια. Είμαστε τόσο χαριτωμένες όταν γκρινιάζουμε, έχουμε πάντα δίκιο και οι γκάφες μας είναι αξιαγάπητες; Δεν μπορούμε να έχουμε την απαίτηση από τους άλλους να είναι άψογοι, δεν έχουν σενάριο μπροστά τους για να παίξουν, αλλά ακόμα και αν είχαν, νομίζετε ότι θα το ακλουθούσαν;
Αυτό που έμαθα είναι ότι οι ταινίες είναι εδώ για να μας φτιάχνουν την διάθεση, να μας θυμίζουν ότι δεν πρέπει να σταματάμε να ελπίζουμε , πως ό, τι και αν γίνει πρέπει να προχωράμε και έχουμε πάντα τους φίλους μας να μας σταθούνε και να μας βοηθήσουν να προσχωρήσουμε. Όσο για τον άντρα που θα μας αγαπά για πάντα και θα είναι δίπλα μας ότι και αν γίνει, γιατί δεν μπορεί να ζήσει χωρίς εμάς , υπάρχει και δεν είναι μόνο στις ταινίες. Το έχω δει στους γονείς μου και σε αλλά αγαπημένα ζευγάρια που ζούνε μαζί εδώ και 40 χρόνια. Συνεπώς που ξέρετε μπορεί και η δική μας ζωή μία μέρα να γίνει ταινία και είναι πιο ευφάνταστη…
