συνέντευξη

H Ιωάννα Βλάσση συνάντησε τη νεαρή σκηνοθέτιδα Ντίνα Σταματοπούλου λίγο πριν ξεκινήσουν οι πρόβες για την περιοδεία σε όλα τα ελληνικά νησιά και μας μίλησε για την παιδική παράσταση Το Ταξίδι της Ευγενίας,τη σκηνοθεσία της οποίας υπογράφει. Η αγάπη της για τα παιδιά αλλά και για την καλλιέργεια της αγνής ψυχής τους είναι το κύριο μέλημά της και μέσα από την παράσταση αυτή θέλει να φωτίσει τον κόσμο των παιδιών σε κάθε σημείο. Ελπίζουμε να απολαύσετε τη συνέντευξη όσο κι εμείς.

Ιωάννα Βλάσση: Καταρχάς, μπορείτε να μας πείτε μας λίγα λόγια για την παιδική παράσταση την    οποία σκηνοθετήσατε;
Ντίνα Σταματοπούλου: Με όχημα την αγάπη μας για την ανάγνωση φτιάξαμε «Το Μαγικό Ταξίδι της Ευγενίας» – την περιπλάνηση ενός μικρού κοριτσιού στο μαγικό κόσμο των ηρώων των βιβλίων. Πέρα από αυτά που μπορείτε να δείτε στα δελτία τύπου, η παράστασή μας “Το Μαγικό Ταξίδι της Ευγενίας” θεμελιώνεται στο διττό ρόλο της θεατρικής δραστηριότητας – και ως αυτοσκοπός αλλά και ως μέσο ανάδειξης ενός άλλου πολύ σημαντικού για εμάς εκπαιδευτικού στόχου: τη σημασία των Βιβλίων και της Ανάγνωσης για τη διεύρυνση της παιδικής φαντασίας και την καλλιέργεια μιας ευρύτερης βιβλιοφιλικής κουλτούρας που ίσως καλυτερέψει τη ζωή μας. Είναι μια «κινητή» δουλειά καθώς, πέρα από τη σταθερή της βάση στο θέατρο 104 παρουσιάζεται σε δήμους, σχολεία, βιβλιοθήκες και συλλόγους σε όλη την Ελλάδα. Είναι πολύ ιδιαίτερο το ταξίδι και για εμάς – φορτώνουμε τα πράγματά μας και ξεκινάμε για  πολύ διαφορετικές περιοχές και με πολύ διαφορετικό κοινό. Έχουμε συγκλονιστικές εμπειρίες με κοινό μας παιδιά από το ΠΙΚΠΑ Βούλας, παιδιά μεταναστών, παιδιά σε νησιωτικές περιοχές μέσα στο καταχείμωνο. Είναι μια παράσταση που φτιάχτηκε με πολλή αγάπη και σκληρή προσωπική δουλειά από όλους μας σε όλα τα επίπεδα (από την κατασκευή των κοστουμιών και των σκηνικών μας έως την ίδια την προώθηση του έργου μας)και με ευτυχία βλέπουμε την ίδια αγάπη και στην υποδοχή της οπουδήποτε την παρουσιάζουμε!

    Ιωάννα Βλάσση: Σε ποιες ηλικίες απευθύνεται η παράσταση “Το μαγικό ταξίδι της Ευγενίας”;
Ντίνα Σταματοπούλου: Λέμε αστειευόμενοι από 3 έως 103, αλλά τελικά όχι και τόσο αστειευόμενοι.

  Ιωάννα Βλάσση:  Πόσο εύκολο είναι να πείσει κανείς το παιδικό κοινό; Είναι πιο απαιτητικό;
Ντίνα Σταματοπούλου: Ξεκινάμε με τη ελπίδα ότι το κοινό όλων των ηλικιών είναι ή πρέπει να γίνει απαιτητικό.Τα παιδιά είναι αθώοι θεατές, χωρίς όρια ακόμα στη φαντασία, που συλλαμβάνουν πυρηνικά την έννοια του παιχνιδιού και έρχονται με όλη τη διάθεση να πειστούν και να ταξιδέψουν μέσα από μια παράσταση. Άρα είναι και μεγάλη ευθύνη το να παράσχεις κάτι που δεν υποτιμά τη νοημοσύνη τους και την έμφυτη τάση τους να ακολουθήσουν και να εμπλακούν στο παιχνίδι που τους ορίζεις.

Παράλληλα όμως έχουν και μια φυσική αποστροφή στο κακότεχνο «ψέμα» στη θεατρική σύμβαση. Αν κάτι δεν τα πείθει, επειδή δεν είναι ακόμα «ποτισμένα» με τη σοβαροφάνεια των μεγάλων, με την ίδια αθωότητα και αμεσότητα που σκοτώνει το ξεσκεπάζουν και το απορρίπτουν. – Ευτυχώς. Άρα υπό αυτήν την έννοια δεν είναι το παιδικό κοινό πιο απαιτητικό (μακάρι να ήμαστε όλοι) αλλά μας αναγκάζει να γίνουμε εμείς πιο απαιτητικοί από τον εαυτό μας και πιο ειλικρινείς ως προς τους στόχους μας γιατί υπάρχει μεγαλύτερη επικινδυνότητα στην  έκθεση – και πάλι ευτυχώς.

Ιωάννα Βλάσση: Είναι το διαδραστικό στοιχείο ένας τρόπος να επικοινωνήσετε ταχύτερα και πιο εύκολα τα μηνύματά σας σε ένα παιδί;
Ντίνα Σταματοπούλου: Ένα παιδί ούτως ή άλλως μαγεύεται από το σύμπαν που του προτείνει μια καλή παράσταση. Η ιστορία και ο τρόπος απόδοσης είναι οι κύριοι φορείς των μηνυμάτων. Η διάδραση, η ζωντανή μουσική κτλ όταν δεν είναι αυτοσκοπός για να εμπλουτιστεί το γλυκό αλλά εντάσσονται οργανικά στο σύμπαν της παράστασης αποτελούν μέσα, που ως σκοπό έχουν να εκπαιδεύσουν τους μικρούς ανθρώπους ως ενεργητικούς θεατές που αλληλεπιδρούν με τη θεατρική πραγματικότητα πρακτικά και συναισθηματικά. Ερεθίζουν την παιδική ψυχή και βοηθούν ώστε το όποιο μήνυμα να εμπεδωθεί βιωματικά και από τη μεριά τους και όχι ως απλή πληροφορία που συνάγεται από τα επί σκηνής. Αυτό δεν είναι ούτε γρήγορο ούτε εύκολο.

Ιωάννα Βλάσση: Την παράσταση επανδρώνει ένα καστ νέων και ταλαντούχων ηθοποιών, σύμφωνα με τις κριτικές. Πώς βλέπετε τη νέα γενιά ηθοποιών; Θα ξεχωρίζατε κάποιους;
Ντίνα Σταματοπούλου:  Είναι απολαυστικοί… Οι Ιωάννα Μάντζαρη, Ουρανία Φουρλάνου, Προμηθέας Νεραττίνι-Δοκιμάκης, Ρωμανός Καλοκύρης καταθέτουν ιδρώτα και νέα ευρήματα που εκπλήσσουν κάθε φορά. Είμαστε φίλοι και συνεργάτες από τη σχολή, μοιραζόμαστε την ίδια έντονη ενέργεια και όρεξη για πειραματισμούς, το ίδιο όραμα για τα πράγματα και αγαπάμε τη σκληρή δουλειά, που είναι τελικά το μόνο μετρήσιμο στοιχείο.

Όσο για τη νέα γενιά ηθοποιών δεν μπορώ να την κρίνω άμεσα μιας και ανήκω σε αυτήν. Σε ψηλή θέση έχω τους ανθρώπους που συνεργάζομαι και αυτούς που θα ήθελα να συνεργαστώ και όσο για τους δεύτερους η λίστα  είναι μεγάλη. Εκτιμώ πολλές ομάδες εναλλακτικού θεάτρου, που σε δύσκολους καιρούς προτείνουν φρέσκες και τολμηρές ιδέες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ως νέοι ηθοποιοί ή σκηνοθέτες αυτή η δυσχέρεια που υπάρχει μας καλεί να γίνουμε πιο επινοητικοί, ευρηματικοί, καθώς διαθέτοντας λίγα μέσα καλείσαι να φτιάξεις ένα κατά το δυνατόν άρτιο αποτέλεσμα που να γεννά ερωτήματα σε σχέση τόσο με την κατασκευή όσο και με το μήνυμά του. Αυτό είναι κατά βάση στοιχεία που με κάνουν να ξεχωρίζω καλλιτεχνικά τους ανθρώπους.

Ιωάννα Βλάσση:  Λένε ότι ένα παιδί είναι σαν σφουγγάρι. Νιώθετε ευθύνη όταν σας δίνεται η ευκαιρία να περάσετε με τόσο αποτελεσματικό τρόπο κάποια νοήματα  στην επόμενη γενιά;
Ντίνα Σταματοπούλου:  Ποτέ δεν είναι αργά να αγγίξει κάποιον κάποια μορφή τέχνης. Με αυτό ως δεδομένο, νιώθω την ευθύνη που νιώθει ή θα έπρεπε να νιώθει οποιοσδήποτε κάνει ένα καλλιτεχνικό εγχείρημα, ανεξάρτητα από τις ηλικίες στις οποίες απευθύνεται. Με τα παιδιά, επειδή το θέατρο έχει μια πιο ξεκάθαρη εκπαιδευτική διάσταση και τα παιδιά είναι ακόμα στη φάση της διάπλασης χαρακτήρα θέλει ίσως μεγαλύτερη προσοχή. Είναι πάντως μεγάλη χαρά που βλέπουμε ότι αυτό για το οποίο έχουμε δουλέψει πράγματι αγγίζει αποτελεσματικά.

 Ιωάννα Βλάσση: Η Ντίνα Σταματοπούλου πόσο γερά πατάει στα πόδια της; Είναι ρεαλίστρια ή ονειροπόλα;
Ντίνα Σταματοπούλου: Ε, προσπαθούμε και για τα δύο (γέλια)

 Ιωάννα Βλάσση:  Πώς τα βγάζει κανείς πέρα στην Ελλάδα του 2013; Με ρεαλισμό ή με αισιοδοξία; 
Ντίνα Σταματοπούλου: Το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Υπάρχει πολύς κόσμος που τα βγάζει πέρα πολύ δύσκολα και δεν πρέπει να το αγνοούμε αυτό. Χρειάζεται γερή δόση ρεαλισμού για να δεις τα πράγματα σωστά και να γίνεις μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος. Έτσι μπορείς να ονειρευτείς αισιόδοξα και ταυτόχρονα ρεαλιστικά κάτι καλύτερο.

  Ιωάννα Βλάσση: Τι είναι αυτό που πρέπει να κάνουν οι γονείς για να γίνουν τα παιδιά τους «καλύτεροι πολίτες από τους ίδιους»; Πώς μπορούν τελικά να αλλάξουν τα κεκτημένα μιας κοινωνίας για να προχωρήσει μπροστά;
Ντίνα Σταματοπούλου: Δεν νομίζω ότι υπάρχει εγχειρίδιο καλού γονέα – ο καθένας όσο μπορεί προσπαθεί ή όσο ξέρει κάνει και από εκεί και πέρα με ό, τι έχεις πορεύεσαι και το βελτιώνεις (ελπίζω). Ζούμε καταστάσεις που τα κεκτημένα της κοινωνίας δεν είναι τόσο δεδομένα τελικά και σίγουρα δεν είναι καθόλου το ίδιο κεκτημένα για όλους τους ανθρώπους. Αν θεωρήσουμε ότι τα παιδιά είναι δυνάμει φορέας αλλαγής, το καλύτερο που μπορούν να κάνουν φαντάζομαι οι γονείς είναι, στο μέτρο που μπορεί ο καθένας, να εμπλουτίσουν τα παιδιά τους με πολλαπλές αναφορές ώστε να τα εξοπλίσουν με την ικανότητα να ερμηνεύσουν καλύτερα το σήμερα και άρα με τη δυνατότητα της πάλης για ένα καλύτερο αύριο.

Ιωάννα Βλάσση:   Μελλοντικά σχέδια; Μέχρι πότε θα συνεχιστούν οι παραστάσεις;
Ντίνα Σταματοπούλου: Οι παραστάσεις μας θα συνεχιστούν μέχρι το τέλος της φετινής σεζόν και του χρόνου με εκπλήξεις στο θέατρο 104 – κι εδώ να πω ότι είμαστε πολύ τυχεροί που έχουμε τέτοιους συνεργάτες – τα παιδιά του 104 είναι απίστευτα. Σε αυτή τη φάση είμαστε στον σχεδιασμό της καλοκαιρινής μας περιοδείας στα νησιά και σε μέρη της ηπειρωτικής Ελλάδας και ανυπομονούμε. Όσο για πιο μελλοντικά σχέδια – με όχημά μας το Φρέον (πολιτιστική εταιρεία) – με τη Σοφία Ζωιτού, φίλη και συνεργάτις χρόνων, που μοιραζόμαστε το ίδιο όραμα για διάλογο μεταξύ καλλιτεχνών προερχόμενων από διαφορετικά πεδία ενδιαφέροντος έχουμε πολύ όμορφα πράγματα στα σκαριά. Πάλι χωρίς πολλά σκηνικά, ο ηθοποιός είναι φορέας της ιστορίας, όλα συμβαίνουν στο σώμα του. Είμαστε όμως ακόμα στη διαδικασία της προετοιμασίας και είναι καλό να δουλεύουμε συγκεντρωμένα και σιωπηλά …

Ο Επιθεωρητής… ήρθε στη Θεσσαλονίκη. Βρίσκεται εδώ από τις 22 Μαρτίου και εισβάλλει στη ζωή της οικογένειας Μπέρλινγκ, η οποία φιλοξενείται στη σκηνή του θεάτρου Αριστοτέλειο. Ο λόγος για το γνωστό έργο του Τζων Πρίσλεϋ «ο Επιθεωρητής έρχεται» σε μετάφραση και σκηνοθεσία του Γρηγόρη Βαλτινούμε συμπρωταγωνιστή Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο. Λίγο πριν από την απογευματινήπαράσταση μου αφιέρωσε λίγο χρόνο για να μιλήσουμε για το ρόλο του, το μήνυμα του έργου, καθώς και κάποια καλώς – ή και κακώς – κείμενα του χώρου του. Είναι μία μετρημένη, ήρεμη προσωπικότητα, που πατάει σταθερά στη γη. Τον ευχαριστώ και πάλι για το χρόνο και την πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση.

Αντιγόνη Αδαμοπούλου (Α.Α.): Στη θεατρική παράσταση «Ο επιθεωρητής έρχεται» του Τζων Πρίσλεϋ υποδύεσαι τον Επιθεωρητή Γκουλ, ένα ρόλο που ερμήνευσαν στο παρελθόν ηθοποιοί μεγαλύτερης ηλικίας. Γι’ αυτό άλλωστε προστέθηκε κι η ατάκα «Μοιάζετε πολύ νέος για επιθεωρητής». Αυτή η «αλλαγή» έκανε πιο απαιτητικό το ρόλο για σένα;
Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος (Ο.Π.): Όχι. Ο ρόλος είναι από μόνος του απαιτητικός, είτε τον παίξει ένας ηθοποιός εξήντα χρονών, είτε τον παίξει ένας ηθοποιός σαράντα χρονών, είτε τον παίξει ένας ηθοποιός τριάντα και «κάτι» χρονών, όπως είμαι εγώ. Κι είναι απαιτητικός γιατί δεν είναι ακριβώς ένας ρόλος όπως οι άλλοι. Θέλω να πω, μέσες – άκρες, ό, τι κι αν είναι ένας ρόλος, συνήθως έχει ένα παρελθόν, έχει ένα παρόν, πιθανώς θα έχει κι ένα μέλλον. Έχει χαρακτηριστικά, έχει ψυχολογία, έχει ελαττώματα και προτερήματα, έχει, τέλος πάντων, πράγματα που βοηθούν εμάς τους ηθοποιούς να φτιάχνουμε ανθρώπους με σάρκα και οστά που μπορείς να δεις πίσω από τα μάτια τους τι σκέφτονται.

Εδώ δε μπορείς να το κάνεις αυτό. Ό, τι τέτοιο πράγμα κι αν αναζητήσεις δεν υπάρχει. Ίσως δεν είναι καν άνθρωπος ο ρόλος, αλλά ακόμα κι αν είναι, δεν ενδιαφέρει καθόλου τον Πρίσλεϋ να μας μιλήσει γι’ αυτόν. Κι ούτε το θέλει από τον ηθοποιό, απ’ όσο καταλαβαίνω εγώ, μπορεί ένας άλλος ηθοποιός να καταλάβει κάτι άλλο. Δε λέω την αντικειμενική αλήθεια, λέω την άποψή μου. Απ’ όσο καταλαβαίνω, λοιπόν, εγώ, δε θέλει ο Πρίσλεϋ να απασχολήσει τον ηθοποιό το ποιος είναι στ’ αλήθεια αυτός (σημ.: ο Γκουλ). Σημασία έχει τι δεν είναι περισσότερο, αλλά αυτό κάνει πολύ δύσκολη τη δουλειά του ηθοποιού. Δεν είναι εύκολο να παίξεις κάποιον που δεν είναι επιθεωρητής, ενώ λέει ότι είναι επιθεωρητής, που ασχολείται με ζητήματα ηθικά και λες «τι σόι αρμοδιότητα είναι αυτή τώρα;». Κι όλο αυτό να το κάνεις να έχει ένα ενδιαφέρον κι αυτό να μη γίνει ποτέ σαχλό ή να μη γίνει ποτέ βαρύγδουπο ή να μη γίνει ποτέ μια ιδέα ή να μη γίνει στ’ αλήθεια αυτό που είναι. Θέλω να πω, ότι στ’ αλήθεια ο λόγος που υπάρχει ο Επιθεωρητής είναι γιατί ο Πρίσλεϋ θέλει να πει κάποια πράγματα, αν το ψάξουμε και πολύ στο βάθος. Έχεις μόνο εμπόδια. Αυτά δε θα τα λύσεις αν είσαι εξήντα χρονών. Απλώς θα έχεις το κατ’ αρχήν παρουσιαστικό που λέει ότι είναι ένας επιθεωρητής. Δηλαδή θα έχεις τη μπλόφα του Πρίσλεϋ πολύ πιο έτοιμη.

Εμείς αποφασίσαμε με το Γρηγόρη να την αποσύρουμε τη μπλόφα. Καταφανώς από την αρχή να μην τη βάλουμε στο παιχνίδι. Να μη δημιουργήσουμε στο κοινό το… τάχα μου δήθεν «αστυνομικό σασπένς» του τύπου «ω, ένας επιθεωρητής ήρθε» κι εν τέλει «α, δεν ήταν επιθεωρητής». Να πούμε από την αρχή «όχι, φίλε, ήρθε ένας επιθεωρητής που ο Θεός ξέρει τι είναι». Και νομίζω πως έχει ένα άλλου είδους αστυνομικό ενδιαφέρον αυτή η πλευρά. Κι από την αρχή λες «τι στην ευχή γίνεται εδώ; Τι δεν πάει καλά;. Γιατί κάτι δεν πάει καλά». ενώ στο έργο του Πρίσλεϋ μέχρι ένα σημείο νομίζεις ότι κάτι πάει καλά. Δηλαδή ότι όντως αυτός είναι ένας επιθεωρητής. Αυτή είναι η διαφορά μόνο. Κι αυτή είναι η «μεγάλη» απάντησή μου στην  ερώτησή σου!

Α.Α.: Στην ουσία αυτό που μας λέει ο Πρίσλεϋ είναι πως ο Επιθεωρητής είναι ο καταλύτης ώστε να «ξεσκεπαστούν» μυστικά μίας καθ’ όλα υπεράνω υποψίας οικογένειας. Κατά τη γνώμη σου, τι είναι αυτό που ωθεί έναν άνθρωπο να πλάσει μία άλλη εικόνα για τον εαυτό του;
Ο.Π.: Να πλάσει μία εικόνα διαφορετική από αυτή που είναι στην πραγματικότητα δεν είναι κι απολύτως ακριβές. Στην αλήθεια είναι να «κρύψει» κάποια χαρακτηριστικά του που δεν τον συμφέρουν. Γιατί δε λέει πουθενά ο Μπέρλινγκ πως απέκρυψε πως απέλυσε μία υπάλληλο. Φανερά το έκανε, την απέλυσε. Ούτε η γυναίκα του υπέκρυψε ότι δε θα βοηθήσει μία κοπέλα που χρειάζεται βοήθεια. Απέκρυψε ο γαμπρός τη ερωμένη του, ε, δεν είναι ο πρώτος. Κι απέκρυψε κι ο γιος μια σχέση παράνομη, που υπήρχε και μία εμπλοκή του λίγο περίεργη, και με κάποια λεφτά που φύγανε περίεργα. Δηλαδή αποκρύψανε δύο άτομα κάποια πράγματα που δεν τους συνέφεραν. Οι άλλοι δεν τα’ αποκρύψανε καθόλου. Άρα δεν είναι ότι κάποιος έκρυψε την αλήθεια. Είναι στην ουσία η αναζήτηση της συνείδησης αυτού που έχει κάνει κάποιος. Όχι αν το κρύβει ή δεν το κρύβει, αλλά να καταλάβει ότι αυτό στ’ αλήθεια επηρεάζει τη ζωή του άλλου. Και δεν είναι απλώς μια λεπτομέρεια που για σένα μπορεί να είναι κι ασήμαντη. «Ε, τι είπαμε, μωρέ; Εντάξει, απολύστε την, γιατί δε μου φέρθηκε καλά η υπάλληλος. Εντάξει, δεν τη σκότωσα κιόλας.» Αυτό έρχεται να «φωτίσει» ο Επιθεωρητής. Έρχεται να δώσει μία πιο σημαντική διάσταση σε κάποια πράγματα που φαντάζουν πιο ασήμαντα. Κι αν δεν το κάνει αυτό θα έχει χαθεί μία ζωή χωρίς λόγο. Έρχεται να δώσει λόγο στ’ αυτήν την απώλεια, να πει ότι «μισό λεπτό, υπάρχει λόγος που συνέβη. Αλλά καλό θα ήταν να σκεφτείς ότι τα έκανες. Κι αν αυτό το καταλάβεις ίσως αλλάξουν κάπως τα πράγματα.».

Α.Α.: Κι έρχονται οι ήρωες του έργου, βασικά, αντιμέτωποι με άλλες «δυνάμεις», με κάποιες αρχές, τις οποίες ίσως αγνοούσαν. Ή για να το θέσω καλύτερα, έκαναν πως δεν τις έβλεπαν.
Ο.Π.: Δεν ξέρω αν τις αγνοούσαν στ’ αλήθεια. Δε νομίζω πως κανένας από εμάς αγνοεί τι είναι το σωστό και τι το λάθος. Απλώς κάνει πως δεν το ξέρει. Ή λέει «εντάξει, μωρέ, δεν έχει τόση σημασία.». Αλλά όλοι το ξέρουμε πάνω κάτω. Και δεν το λέω χριστιανικά ή θρησκευτικά. Κοινωνικά τι είναι το σωστό και τι το λάθος.

Α.Α.: Θέατρο, κινηματογράφος, τηλεόραση. Έχεις δουλέψει και στα τρία μέσα. Πού αισθάνεσαι πιο οικεία;
Ο.Π.: Νομίζω παντού αισθάνομαι οικεία. Και καθόλου οικεία. Αισθάνομαι οικεία όταν λειτουργώ και πολύ ανοίκεια όταν δε λειτουργώ,  όταν κάτι δεν πάει καλά. Δεν έχει σχέση το μέσον. Αισθάνομαι πολύ οικεία μέσα σ’ έναν ρόλο που τον καταλαβαίνω και που ξέρω τι κάνω και που μ’ αρέσει και πολύ ανοίκεια όταν αυτά δεν υπάρχουν. Το ίδιο και για το θέατρο, το ίδιο και για την τηλεόραση. Μ’ αρέσουν πολύ και τα τρία. Τα κάνω με πολύ αγάπη και τα τρία και νομίζω τα κάνω και τίμια. Αλλά οικειότητα αισθάνομαι ανάλογα με τη συνθήκη κι όχι ανάλογα με το είδος.

Α.Α.: Υπάρχει κάποιος ρόλος με τον οποίο πιστεύεις πως το κοινό σ’ έχει ταυτίσει περισσότερο;
Ο.Π.: Κατά καιρούς με ταυτίζει με αυτό που είναι πιο πρόσφατο, όπως συμβαίνει με όλους τους ηθοποιούς. Και κυρίως στις τηλεοπτικές εμφανίσεις είναι πιο έντονο, στο θέατρο σπάνια σε ταυτίζει κάποιος με κάτι. Στην τηλεόραση όταν σε βλέπει, είσαι αυτός που βλέπει εκείνη τη στιγμή. Υπάρχει μία μερίδα του κόσμου που σε ταυτίζει με αυτό, μετά σε βλέπει σε κάτι άλλο, σε ταυτίζει μ’ εκείνο. Δε νομίζω πως μ’ έχει ταυτίσει κάποιος με κάτι συγκεκριμένο.

Α.Α.: Το ρωτάω γιατί τυχαίνει με κάποιους συναδέλφους σου. Να τον δει κάποιος στο δρόμο κα να πει «α, είναι ο τάδε» και να πει το όνομα του χαρακτήρα που υποδύεται, αντί για το πραγματικό του όνομα.
Ο.Π.: Και για μένα θα συμβεί αυτό. Αναλόγως τι θυμάται κάποιος, τι του έκανε περισσότερο εντύπωση, τι του άρεσε περισσότερο ή τι του είναι πιο πρόσφατο, ξαναλέω. Παίζει κι αυτό ρόλο.

Α.Α.: Είσαι ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, τη στιγμή που άλλοι συνάδελφοί σου στο χώρο απασχολούν κανάλια κι έντυπα για την παραμικρή τους κίνηση. Είναι σημαντικό για σένα να προστατεύσεις την προσωπική σου ζωή; Πόσο εύκολο είναι να τη διατηρήσεις μακριά από τις κάμερες;
Ο.Π.: Είναι αυτονόητο. Είναι πολύ εύκολο. Δεν τέθηκε ποτέ ζήτημα να μην τη διατηρήσω, ούτε απειλήθηκε ποτέ από κανέναν, ούτε με περιμένουν δημοσιογράφοι ενοχλητικοί να μου κλέψουν τις ιδιωτικές μου στιγμές. Δεν τους είδα, δεν τους ξέρω, ούτε ποτέ μου τους συνάντησα. Φαντάζομαι κι αυτοί με τη σειρά τους επίσης δεν έχουν καμιά διάθεση να το κάνουν. Κανείς στ’ αλήθεια δεν έχει διάθεση να ενοχλήσει κάποιον, αν κι εκείνος δε θέλει λίγο να ενοχληθεί. Σαφώς μπορεί να σου το πω αυτό τώρα και μεθαύριο να συμβεί κάτι και να μ’ ενοχλήσει. Θα το θεωρήσω εξαίρεση. Δε λέω ότι δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί τίποτα  που να μ’ ενοχλήσει, προς Θεού.

Άλλο τώρα αν είσαι ο Brad Pitt που μπορεί όντως να σε κυνηγάνε, γιατί είναι πολλά τα λεφτά που παίζονται στην πλάτη σου! Μια φωτογραφία μπορεί να αξίζει πολλά λεφτά, άρα υπάρχει όντως μια αληθινή ανάγκη να κλέψει κάποιος στιγμές σου, ή να αξίζει αυτό, να μεταφράζεται σε χρήμα. Κι ο, τιδήποτε μεταφράζεται σε χρήμα έχει λόγο ύπαρξης. Τώρα το να κλέψει κάποιος δικές μου προσωπικές φωτογραφίες και να τις περάσει σε μια εφημερίδα δε μεταφράζεται σε χρήμα. Δε νομίζω ότι απασχολεί κανέναν κι ούτε θα πληρώσει για να μάθει την κοινότυπη κι απολύτως αδιάφορη για όλους τους άλλους προσωπική μου ζωή, γιατί τέτοια είναι. Είμαι ένας άνθρωπος που ζει όπως όλοι οι υπόλοιποι γύρω του

Θέλω να πω, είναι πολύ αυτονόητο για μένα ότι δε θα αφορά τους άλλους η προσωπική μου ζωή, όπως δε με αφορά και η δική τους και νομίζω πως αυτό που υπάρχει και δημιουργείται είναι μία συνεννόηση ανάμεσα σε όλους όσους συμμετέχουν σ’ αυτό το παιχνίδι και ξέρουν ποιος γουστάρει λίγο να τον ενοχλήσεις και ποιος όχι.

Α.Α.: Είσαι ένας νέος άνθρωπος και πατέρας. Αν το παιδί σου αποφασίσει κάποια στιγμή να ακολουθήσει το δικό σου επαγγελματικό δρόμο, τι συμβουλές θα του έδινες; Τι θα του έλεγες να προσέξει περισσότερο;
Ο.Π.: Δε μπορεί να προσέξει τίποτα, όπως ούτε εγώ μπορώ να προσέξω, όπως ούτε κανένας μπορεί να προσέξει τίποτα. Το μόνο που πιστεύω πως μπορεί να κάνει κάποιος στη ζωή είναι να κάνει αυτό που θέλει. Κι όσο πιο πολύ καταλάβει τι θέλει και μ’ όσο πιο πολύ πάθος κάνει αυτό που θέλει, τόσες περισσότερες πιθανότητες έχει για να το κάνει καλά κι άρα αφού θα το κάνει καλά. Δ`εν έχω να το συμβουλεύσω τίποτα, ούτε ξέρω κάτι παραπάνω να πω. Το μόνο που θα μ’ ένοιαζε θα ήταν αυτό. Να είναι όντως μία αληθινή επιθυμία και να υπάρχει, βεβαίως και το ταλέντο. Στη δική μου δουλειά, δυστυχώς δε φτάνει μόνο η επιθυμία, χρειάζεται και το ταλέντο. Δεν πιστεύω στις ασφαλείς δουλειές, ούτε θεωρώ ότι η δική μου είναι μία ανασφαλής δουλειά ενώ κάποιες άλλες είναι πολύ πιο ασφαλείς από τη δική μας. Αν έχει κλίση, να το κάνει! Με όλη μου τη χαρά! Και με όλη μου την καρδιά!

Α.Α.: Τι πιστεύεις πως πρέπει να διατηρήσουμε άθικτο σε μία εποχή όπως αυτή που ζούμε;
Ο.Π.: Τη αξιοπρέπειά μας. Αυτό μόνο. Την αξιοπρέπειά μας. Αυτή διαφυλάσσει και μία σειρά από άλλα πράγματα που συνεπάγονται της αξιοπρέπειας και είναι και προαπαιτούμενα για να μπορέσει κάποιος να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του, αλλά είναι και αποτέλεσμα της διατήρησης της αξιοπρέπειας. Την αξιοπρέπειά μας και τη μνήμη μας. Με ό, τι μπορεί να συμπεριλαμβάνει η λέξη «μνήμη». Είτε αυτό λέγεται γνώση της ιστορίας είτε αυτό είναι τι είδαμε και τι ακούσαμε πιο πριν, τι καταλάβαμε λίγο πριν που δεν πρέπει να το ξεχάσουμε αμέσως μόλις περάσει η μπόρα. Νομίζω ότι αν κανείς διαφυλάξει αυτά τα δύο έχει σοβαρές ελπίδες να σταθεί στα πόδια του μετά τη μπόρα.

Α.Α.: Μετά τον «Επιθεωρητή» υπάρχουν κάποια σχέδια;
Ο.Π.: Υπάρχουν, ναι, απλώς ακόμα είναι λίγο πριν να μπορέσουν ακόμη να ανακοινωθούν. Ίσως σε κανένα δεκαήμερο να είναι και πιο ξεκάθαρο το τοπίο. Είναι πιο πολύ θολή περίοδος αυτή για όλους και σ’ αυτήν την περίοδο το μόνο που δεν έχει νόημα είναι να μιλάει κάποιος για πράγματα που δεν έχουν απολύτως «κλειδώσει».

Η παράσταση «Ο Επιθεωρητής έρχεται» φιλοξενείται στο θέατρο Αριστοτέλειο (Εθνικής Αμύνης 2, τηλ. 2310-262051) κάθε Παρασκευή Σάββατο και Κυριακή και θα διαρκέσει έως και τις 28 Απριλίου. Επίσης η τιμή των του εισιτηρίου των 12€ που ισχύει για τις παραστάσεις της Πέμπτης μεταφέρεται στις παραστάσεις της Παρασκευής.

Περισσότερες πληροφορίες, εδώ

Μία διακριτική παρουσία, με πολύ ευγενική μορφή και δυνατό background, η Δήμητρα Σιγάλα διαγράφει τη δική της πορεία στο χώρο του θεάματος, συμμετέχοντας στο μιούζικαλ- υπερπαραγωγή και επιτυχία της χρονιάς “Θα σε πάρω να φύγουμε”. Η φωνή της εκπληκτική, η κίνηση της εντυπωσιακή… Συζητώντας μαζί της και αφού βγάλει τα κουστούμια της συνειδητοποίησα ότι πρόκειται για έναν προσγειωμένο άνθρωπο, με πλήρη γνώση της πραγματικότητας, μιας και τα πρωινά της τα περνάει στα δικαστήρια, έχοντας σπουδάσει εγκληματολογία και στο εξωτερικό!

The K-magazine: Εχεις γίνει γνωστή από συμμετοχές σου σετηλεοπτικές σειρές. Αυτή την περίοδο, έχεις  την τύχη να συμμετέχεις σε ένα μιουζικάλ-υπερπαραγωγή! Όμως δεν είναι η πρώτη φορά που τραγουδάς και χορεύεις πάνω στη σκηνή.. Αυτή η παράσταση είναι πιο απαιτητική σε σχέση με κάποιες άλλες;
Δήμητρα Σιγάλα : Ήταν απαιτητική μόνο από την άποψη των τελευταίων προβών, γιατί επειδή είναι όντως υπερπαραγωγή όπως έχεις δει, πρέπει να κάνουμε εκπληκτικές αλλαγές σε δευτερόλεπτα. Δηλαδή αλλάζω είκοσι δύο φορέματα σ’ όλην την παράσταση! Κι επομένως από αυτήν την άποψη είχε μία ένταση μέχρι να ολοκληρωθεί σαν αποτέλεσμα, διαφορετικά όλες έχουν την ίδια προετοιμασία, όλα τα μιούζικαλ.

The K-magazine: Έχεις κάνει ιδιαίτερες σπουδές όσον αφορά στο χορό;
Δήμητρα Σιγάλα: Έχω κάνει χορό όσο σπούδαζα στη Θεσσαλονίκη,  μπαλέτο, Royal Academy και Jazz, αλλά έχω πάρει και πτυχίο στο τραγούδι από το Ελληνικό Ωδείο. Έχω τελειώσει, δηλαδή, τραγούδι. Και μου αρέσει αυτό το είδος, πάρα πολύ.

The K-magazine: Και πώς από το εγκληματολογικό «πήδησες» στο θέατρο, στο θέαμα; Δεν έχει άμεση σχέση, δεν έχει καμία σχέση.
Δήμητρα Σιγάλα: Οι πρώτες μου σπουδές ήταν στο θέατρο, ήταν κι η πρώτη μου επιλογή. Από εκεί και πέρα, επειδή έχω ένα ερέθισμα από την οικογένειά μου που ασχολούνται με το δικαστικό χώρο, πάντα με παρότρυναν να έχω και μία σχέση μ’ αυτό το αντικείμενο. Αυτό το μεταπτυχιακό, μάλιστα,  το πήρα πρόσφατα, το 2012. Οπότε οι σπουδές μου κι ό,τι συνεχίζω είναι σε σχέση με το θέατρο. Απλά ήθελα να έχω κι ένα πτυχίο στο άλλο αντικείμενο και γιατί υπάρχει η κρίση κι ένα πτυχίο πρέπει όλοι να έχουμε.

The K-magazine: Όπως είδα ο τίτλος σου, ο – θεωρητικά – επίσημος, έχει σχέση με την προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων…
Δήμητρα Σιγάλα: Είναι μία ιδιαίτερη ειδικότητα, η οποία δεν υπάρχει εδώ, την έκανα στο εξωτερικό, στη Βαρκελώνη. Κι ο λόγος που το ξεκίνησα ήταν επειδή αφορούσε το χώρο, με μία ευρύτερη έννοια και με ιντρίγκαρε γενικότερα. Θα έκανα κάτι που ούτως ή άλλως θα ήθελα να κάνω. Το να ασχοληθώ με την προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων – και βιομηχανικών κι ό,τι αυτό συνεπάγεται – έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον. Κι είναι πράγματα που εδώ δεν τα γνωρίζουμε. Ας πούμε το να πιστοποιήσω εγώ αν μία επώνυμη τσάντα είναι γνήσια ή όχι. To να ασχολείσαι με αντικείμενα κλπ έχει ένα ενδιαφέρον.

(Πηγή: facebook/google)

The K-magazine: Αυτό που θέλω να ρωτήσω είναι αν έχεις στο μυαλό σου κάποια στιγμή να γράψεις και γι’ αυτό ασχολήθηκες με αυτό τον τομέα…
Δήμητρα Σιγάλα : Όχι. Αν και τώρα τελευταία, η παρέα με το Γιώργο Καπουτζίδη έχει αρχίσει να με εμπνέει τρελά (γέλια) και λέω «μήπως;». Όχι, δεν το σκέφτηκα έτσι.

The K-magazine: Η πορεία σου, γενικότερα, ποια θα ήθελες να είναι; Υπάρχει κάποιος ρόλος που θα ήθελες να υποδυθείς; Ή να παραμείνεις στο μιούζικαλ;
Δήμητρα Σιγάλα: Μακάρι να υπάρχει το μιούζικαλ στην Ελλάδα. Αυτό ακριβώς. Άμα υπάρχει το μιούζικαλ θα ήθελα να βρίσκομαι σε παραγωγές όπως αυτήν, ή όπως το «Chicago» που ήμουν πριν. Σε ό, τι έχω συμμετάσχει, έχει γίνει κάτω από άψογες προδιαγραφές. Και θα ήθελα να συνεχίσω σε τέτοια θεάματα. Διαφορετικά μετά μ’ αρέσει και το κλασσικό ρεπερτόριο του θεάτρου, αν και το βρίσκω πιο «ιντριγκαδόρικο» το να μπορείς να χρησιμοποιήσεις όλες σου τις δυνατότητες, και πρόζα και τραγούδι και χορό.

The K-magazine: Λόγω των σπουδών σου παρέμεινες για κάποιο διάστημα στη Βαρκελώνη. Θα μπορούσες να μείνεις περισσότερο διάστημα ή μόνιμα στην Ισπανία;
Δήμητρα Σιγάλα:  Μοιάζουν πάρα πολύ οι Ισπανοί με τους Έλληνες και γι’ αυτό μου άρεσε, γιατί αλλιώς… «θα έκοβα φλέβες» που λέμε! Εγώ δυσκολεύτηκα από άποψη γλώσσας, γιατί έκανα το παράτολμο και πήγα με δυόμιση χρόνια Ισπανικών, έκανα μεταπτυχιακό κι οι Ισπανοί μ’ έβλεπαν μ’ ανοιχτά τα μάτια και μάλιστα άλλοι είχαν ήδη προϋπηρεσία Νομικής. Εγώ δεν είχα καν την προϋπηρεσία της Νομικής, κατ’ ευθείαν έπεσα «στα βαθιά» και μ’ έβλεπαν στην αρχή περίεργα και μετά με παραδέχτηκαν. Άρχισα να παίρνω κάτι δεκάρια σε εργασίες που ούτε οι άλλοι δε μπορούσαν! Υπήρχε λίγο το πρόβλημα της συνεννόησης, κανείς δεν ήξερε να μιλήσει Αγγλικά, τα κλασσικά. Αλλά είμαι των δύσκολων εγώ!

The K-magazine: Τι ήταν αυτό που σου έλειψε ζώντας αυτό το μικρό διάστημα έξω από την Ελλάδα;
Δήμητρα Σιγάλα: Το θέατρο!

The K-magazine: Και τι είναι αυτό που σε πληγώνει στην Ελλάδα; Πάλι το θέατρο;
Δήμητρα Σιγάλα: Όχι. Ότι ίσως δε δίνονται τόσες πολλές ευκαιρίες ώστε να αποδείξεις τι μπορείς να κάνεις. Ότι είναι λίγα τα καλά πράγματα που βλέπεις. Κι ότι πλέον υπάρχει τόση ανεργία στο χώρο σου. Είναι πολύ κρίμα.

The K-magazine: «Εκπτώσεις» κάνεις; Γενικά στη ζωή…
  Δήμητρα Σιγάλα: Ως προς τον τρόπο ζωής πια όλοι έχουμε μπει στη διαδικασία «εκπτώσεων». Ούτε μπορούμε ούτε έχουμε τις απαιτήσεις που είχαμε παλιότερα. Παλιά μπορεί να θέλαμε να αγοράσουμε δέκα πράγματα, τώρα με το ζόρι αγοράζουμε το ένα. Από αυτήν την άποψη υπάρχει «έκπτωση» στη ζωή μας, αλλά όσον αφορά το ηθικό, το δεοντολογικό δε μπορείς να κάνεις.

The K-magazine: Πάντως στο χώρο σας και στο χώρο μας γίνονται…
Δήμητρα Σιγάλα: Γι’ αυτό κι ακολουθώ και την άλλη ειδικότητα για να μη χρειαστεί να κάνω «εκπτώσεις».

The K-magazine: Κατά πόσο η Νομική σε εχει επηρεάσει ως νοοτροπία και τρόπο σκέψης;
Δήμητρα Σιγάλα: Μου δίνει μία εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου, ότι μπορώ να τα καταφέρω ό,τι κι αν κάνω. Κυρίως αυτό.

The K-magazine: Η πιο δυνατή εμπειρία μέχρι στιγμής; Αν εξαιρέσουμε την τωρινή σου εμπειρία.
Δήμητρα Σιγάλα: Πάντα σε σημαδεύει η πρώτη σου η εμπειρία. Κι εμένα η πρώτη μου εμπειρία ήταν με το Γιώργο  Κιμούλη, που ξεκίνησε σε τελείως κλασσικό έργο, τον «Πατέρα» του Στρίντμπεργκ. Οπότε μ’ έχει σημαδέψει σαν ύφος και σαν πράγματα που θέλω να κάνω. Γι’ αυτό κι είπα «ίσως το κλασσικό ρεπερτόριο».

The K-magazine: Ποιο θα ήταν ένα όνειρο ζωής; Θα μπορούσε να είναι ένα ταξίδι, ας πούμε;
Δήμητρα Σιγάλα:  Θέλω συνέχεια να ταξιδεύω! Το μόνο αρνητικό είναι ότι με το θέατρο δε μπορείς να ταξιδέψεις. Τρελαίνομαι που είμαι εδώ, που συμμετέχω σε αυτή την υπερπαραγωγή που γνωρίζει αυτη την επιτυχία, μου αρέσει πάρα πολύ, αλλά από την άλλη θέλω τόσο πολύ να ταξιδέψω!

The K-magazine: Εκτός Ελλάδος;
Δήμητρα Σιγάλα: Τα καλοκαίρια εντός Ελλάδος, αλλά γενικότερα θα ήθελα εκτός Ελλάδος.

The K-magazine: Ποιο είναι το ταξίδι που θα ήθελες να κάνεις; Αν, ας πούμε, κέρδιζες ένα εισιτήριο για οπουδήποτε στον κόσμο.

Δήμητρα Σιγάλα:  Θέλω Ασία, γιατί εκεί δεν έχω πάει καθόλου…Oπότε θα ήθελα να πάω για να δω κι από εκεί τι γίνεται!

The K-magazine: Υπάρχει κάτι που ο κόσμος δεν γνωρίζει για σένα, αλλά σε χαρακτηρίζει;
Δήμητρα Σιγάλα:  Εχω τρέλα με τα σκυλιά! Τρέλα, όμως! Για μένα η ξεκούρασή μου είναι όταν πάω σπίτι το βράδυ ή όταν με ξυπνάει το σκυλί μου. Τρελαίνομαι γι’ αυτές τις στιγμές. Πώς να πιστέψεις ότι θα σου δώσει τόση χαρά ένα ζωάκι; Κι όμως, σου τη δίνει! Μεγάλωσα έχοντας πάντα σκυλιά δίπλα μου, και γενικά ζώα. Είχα πάντα διάφορα ζωάκια. Και μ’ αρέσει να το νιώθω να το ευχαριστιούνται.

The K-magazine: Πώς βλέπεις τη ζωή;
Δήμητρα Σιγάλα:  Γενικά η ζωή είναι απρόβλεπτη κι είναι ωραίο να τη δεχόμαστε όπως μας έρχεται κάθε στιγμή. Και πρέπει να το έχουμε κατά νου, ανά πάσα στιγμή. Να μπορούμε να το απολαμβάνουμε.

The K-magazine: Είσαι αισιόδοξη;
Δήμητρα Σιγάλα: Θα έλεγα πως έχω γίνει περισσότερο αισιόδοξη. Ήμουν λίγο πιο «μαζεμένη», αλλά τώρα έχω αρχίσει να βλέπω πολύ τη θετική πλευρά των πραγμάτων για κάποιο λόγο. Και παρά την κρίση!

Απομαγνητοφώνηση : Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Συνάντησα το Μιχάλη Κοντό, ένα νεαρό αλλά πολλά υποσχόμενο ηθοποιό. Μέσα από την απολαυστική συνέντευξη, ξεδιπλώνεται το ταλέντο του…. Ο Μιχάλης είναι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, με ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ και θέληση να προσφέρει πολλά στην υποκριτική τέχνη. Οι ικανότητές του και το χιούμορ του έχουν εκτιμηθεί από αρκετούς σκηνοθέτες μέχρι σήμερα, οι οποίοι τον «ονειρεύτηκαν» σε κωμικούς ρόλους, τους οποίους κλήθηκε να ντύσει με το ιδιαίτερο υποκριτικό του ταλέντο. Φέτος πρωταγωνιστεί στην κωμική θεατρική παράσταση Ο Πειρασμός,  στο Θέατρο Ελυζέ από τη θεατρική ομάδα Πενίας Τέχνης. Απολαύστε τον!

Ιωάννα Βλάσση: Πες μας λίγα λόγια για την παράσταση «Ο Πειρασμός» στην οποία πρωταγωνιστείς.

Μιχάλης Κοντός : Ο «Πειρασμός» του Γρηγορίου Ξενόπουλου είναι μια κωμωδία η οποία σατιρίζει την εποχή που οι υπηρέτριες έρχονταν στην Αθήνα από το χωριό τους και δημιουργούσαν προβλήματα στο σπίτι που υπηρετούσαν. Αναφέρεται στον «διαβολάκο» που μπαίνει στο κεφάλι μας και μας ωθεί να αποκτήσουμε  απαγορευμένα πράγματα. Παρόλο που ξέρουμε ότι είναι λάθος και προσπαθούμε να πείσουμε τους άλλους, αλλά και τον εαυτό μας ότι δεν πρέπει να κάνουμε κάτι τέτοιο στη διαδρομή βλέπουμε ότι δεν είναι εύκολο να τον νικήσουμε!

Ιωάννα Βλάσση: Τι σημαίνει πειρασμός για εσένα; Τι είναι αυτό στο οποίο δεν  μπορείς να αντισταθείς;

Μιχάλης Κοντός : Είναι οτιδήποτε θεωρούμε ότι δεν πρέπει να αποκτήσουμε ή να κάνουμε λόγω των συνθηκών. Δεν είναι τόσο το αντικείμενο ή η πράξη καθαυτή αλλά το πόσο μας επιτρέπεται να το αποκτήσουμε ή να την κάνουμε. Η σοκολάτα από μονή της π.χ. δεν είναι πειρασμός. Το ότι ήδη έχεις φάει 2 ενώ είσαι σε δίαιτα την κάνει. Ειδικά όταν προσπαθεί να μας το απαγορεύσει κάποιος άλλος… Εκεί κολάζεσαι…! Όποτε δεν μπορώ να πω ότι έχω κάποιον συγκεκριμένο πειρασμό. Ίσως η ανάγκη να πειράζω συνεχώς τους γύρω μου. Και τις γύρω μου…

Ιωάννα Βλάσση: Αναφέρεστε στην απιστία ως «γλυκό έγκλημα». Πώς μπορεί να γίνει το γλυκό το έγκλημα της απιστίας; Ποια είναι τα όρια για μια «γλυκιά απιστία»;

Μιχάλης Κοντός : Υπάρχουν 2 ειδή απιστίας. Η ψυχική και η σωματική. Η μεγάλη και η μικρή. Έτσι λέει η Αγγέλα στο έργο. Κολοκυθιά! Η απιστία ξεκάνει από το μυαλό. Αν μπει η σκέψη το κακό έχει ήδη γίνει. Η πράξη είναι απλά η ολοκλήρωση της. Όταν σου περάσει μια φορά από το μυαλό, λόγω συγκυριών ή κακής στιγμής, και φύγει μετά, τότε δεν είναι. Αλλά αν αυτό καλλιεργείται μέσα σου όσο και να το πολεμάς δεν έχει νόημα. Κάνε το να δεις αν αξίζει, γιατί αλλιώς κοροϊδεύεις και εσένα και το ταίρι σου.

Ιωάννα Βλάσση: Εσύ; Ενδίδεις στους πειρασμούς;

Μιχάλης Κοντός : Προσωπικά, μου αρέσει να οριοθετώ τον εαυτό μου και να προσπαθώ να ελέγχω τις επιθυμίες μου, ιδιαίτερα όταν τα αποτελέσματα των πράξεων μου έχουν αρνητικό αντίκτυπο στους άλλους. Καλά, ποιον κοροϊδεύω??? Προφανώς και ενδίδω. Αρκετές φόρες, όχι πάντα. Αλλά μετά από ποληηηηηηηηή κουβέντα με τον διαβολάκο.

Ιωάννα Βλάσση: Το θέατρο περνά κι αυτό τη δική του κρίση. Ωστόσο φέτος ήταν απροσδόκητα πολλές οι παραστάσεις και ο κόσμος τείνει να επιλέγει πιο συχνά το θέατρο.  Τι οδηγεί τον κόσμο στο θέατρο ;

Μιχάλης Κοντός : Στις δύσκολες εποχές η τέχνη μπορεί να μας δώσει λύσεις και εφόδια να αντέξουμε. Εύχομαι η τέχνη να στηρίξει τον κόσμο και ο κόσμος την τέχνη.

Ιωάννα Βλάσση: Θεωρείς ότι είσαι «κωμικός» ηθοποιός λόγω περιστάσεων ή λόγω ιδιοσυγκρασίας; 

Μιχάλης Κοντός : Η αλήθεια είναι ότι έχω λάβει μέρος σε κωμικές παραστάσεις κυρίως. Αν και λατρεύω την κωμωδία δεν θεωρώ ότι είναι επιλογή μου αυτό, απλά έγινε λόγω περιστάσεων. Μου αρέσει να δοκιμάζω νέα πράγματα, ειδικά όσον αφόρα το θέατρο. Αν το κείμενο είναι όμορφο και με παρασύρει τότε δεν έχει σημασία αν είναι κωμωδία ή δράμα ή όποιο άλλο είδος.

Ιωάννα Βλάσση: Πόσο σημαντικό είναι το γέλιο στη ζωή σου; Τι άνθρωπος είσαι;

Μιχάλης Κοντός : Χαζοχαρούμενος! Πάντα μου αρέσει να γελώ, ακόμα με ασήμαντα πράγματα. Πιο πολύ όμως μου αρέσει να βλέπω τους άλλους να γελούν. Και κάνω ό, τι μπορώ γι’ αυτό. Το γέλιο είναι ό, τι καλύτερο για την ψυχική υγεία. Γι’ αυτό γελάτε, γιατί χανόμαστε!

Ιωάννα Βλάσση: Παρά το γεγονός ότι το θέατρο «ανθεί»  υπάρχει μια δυστοκία στην τηλεόραση και τα ελληνικά σίριαλ. Βρίσκεις αναμενόμενη την «πτώση της ελληνικής μυθοπλασίας» προς χάριν της «τουρκικής τηλεοπτικής επέλασης»;

Μιχάλης Κοντός : Γενικά θεωρώ ότι η ελληνική τηλεόραση εδώ και χρόνια δεν έχει κάτι ιδιαίτερο να προσφέρει. Οι ίδιοι και οι ίδιοι, στα ίδια και τα ίδια. Δεν υπάρχει έμπνευση και συνήθως οι παράγοντες αναλώνονται στο να αντιγράφουν παλιές επιτυχίες, επιτυχίες συναδέλφων στο εξωτερικό ή ακόμα και παλαιότερες δικές τους. Πολλές φορές υπάρχουν καλές ιδέες, αλλά θεωρώ ότι δεν αναπτύσσονται σωστά, κυρίως λόγω οκνηρίας. Υπάρχουν νέοι ηθοποιοί, συγγραφείς και σκηνοθέτες που δεν είναι «φίρμες» και μπορούν να προσφέρουν πολλά. Τα τουρκικά σήριαλ είναι μια φτηνή και προσωρινή λύση. Αν οι παράγοντες ανοίξουν λίγο τους ορίζοντές τους και αναζητήσουν κάτι διαφορετικό και καινούργιο, είμαι σίγουρος ότι με λίγα χρήματα, πολύ λιγότερα από αυτά που δαπανούν συνήθως, μπορεί να βρουν κάτι που θα έχει όμορφο αποτέλεσμα και θα κερδίσει το ενδιαφέρον του κόσμου.

Ιωάννα Βλάσση: Θέατρο ή κινηματογράφος; Κινηματογράφος ή θέατρο;

Μιχάλης Κοντός : Το κάθε ένα έχει τη δική του γλύκα. Δεν μπορώ να πω ότι απολαμβάνω κάτι περισσότερο. Το θέατρο είναι πιο άμεσο και ‘ζωντανό’,  αλλά από την άλλη ο κινηματογράφος βοηθάει πιο πολύ στο να μεταφέρεις αυτό που θέλεις όπως ακριβώς θέλεις λόγω των τεχνικών μέσων που διαθέτει. Αυτό μπορώ να πω ως θεατής. Δυστυχώς δεν έχω εμπειρία στον κινηματογράφο, οπότε δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη.

Ιωάννα Βλάσση: Οι παραστάσεις στο Θέατρο Ελυζέ ξεκίνησαν…Μελλοντικά σχέδια;

Μιχάλης Κοντός : Οι παραστάσεις ξεκίνησαν πριν από μία εβδομάδα. Το έργο θα παίζεται στο θέατρο «Ελυζέ» κάθε Παρασκευή στις 9.30 και Σάββατο στις 6.30 μέχρι και  27/4. Όσον αφορά στα μελλοντικά μου σχέδια δεν κάνω και πολλά, γιατί δεν ξέρεις πως τα φέρνει ο χρόνος και όλο χρειάζεται να τα προσαρμόσεις στις εκάστοτε συνθήκες. Σε γενικές γραμμές πάντως θα προσπαθήσω να αποκτήσω όσο το δυνατόν περισσότερες εμπειρίες και παραστάσεις στο χώρο του θεάτρου και του κινηματογράφου, αλλά και γενικότερα της τέχνης. Και βέβαια να μάθω να διαχειρίζομαι καλύτερα τους… πειρασμούς!

Μην ξεχνάτε το διαγωνισμό μας για 3 διπλές προσκλήσεις για την παράσταση…. Στείλτε μας τα στοιχεία σας στην ειδική  φόρμα και ίσως να είστε ένας από τουςτρεις τυχερούς….

Έχεις να πας να κάνεις μία συνέντευξη στο κέντρο, έχει κίνηση και για ακόμα μία φορά φτάνεις καθυστερημένη, όταν όμως φτάνεις σε περιμένουν δύο υπέροχα χαμογέλα από δύο εξαιρετικά ταλαντούχους ανθρώπους. Η Νέλλη Μποφίλιου και η Ρομπέρτα Βέγκα έγραψαν το «Ή» και μαζί με την ομάδα τους την «Ομάδα Τεχνικό» παίζουν και μας εξηγούν τι ακριβώς έννουν με αυτόν τον ιδιαίτερο τίτλο , στη σκηνή του 104 στο Γκάζι. Αν δεν έχετε δει ακόμα την παράσταση τους δεν θα σας προτείνω, απλώς να πάτε, αλλά θα σας πω να τρέξετε, γιατί σίγουρα δεν έχετε δει κάτι παρόμοιο και τόσο όμορφα δοσμένο. Όλα τα υπόλοιπα θα αφήσω να τα πουν εκείνες….

Λίνα Γριβογιάννη: Όταν κάποιος ακούσει το όνομα της παράστασης σίγουρα αναρωτιέται τι μπορεί να σημαίνει. Τι θα του λέγατε ότι είναι το «Ή» χωρίς να αποκαλύψετε λεπτομέρειες;
Νέλλη Μποφίλιου : Θα του λέγαμε ότι στην αναζήτηση να κάνουμε κάτι που να μας εκφράζει, φέραμε τον εαυτό μας στην θέση να σκεφτούμε τι είναι αυτό που μας προβληματίζει πιο πολύ και ένα θέμα ήταν αυτό των επιλογών. Με ποιο τρόπο κάνουμε τις επιλογές στη ζωή μας. Επηρεαζόμαστε από το περιβάλλον μας; Είναι η μοίρα αυτή που μας οδηγεί; Αυτό το αιώνιο «Ή» που μας κάνει όλους να λέμε «αυτό να κάνω ή το άλλο;» , και αφού κάνουμε κάτι να αναρωτιόμαστε αυτό το αιώνιο «Αν»,  «αν είχα κάνει το άλλο, πώς θα ήταν η ζωή μου τώρα;». Αυτός ήταν και ο λόγος που μας οδήγησε σε αυτόν τον τίτλο, τον οποίο εμπνεύστηκε ο Γιάννης Βλαχογιάννης.

Ρομπέρτα Βέγκα: Εγώ θα του έλεγα κατευθείαν είναι το «Ή» το διαζευκτικό και για περαιτέρω  ερωτήσεις και απορίες «έλα να δεις την παράσταση».

Λίνα Γριβογιάννη :Τι ήταν αυτό που σας έκανε να γράψετε το έργο και να αναμείξετε τη ζωή και τα παραμύθια με τέτοιο τρόπο;
Ρομπέρτα Βέγκα: Είχαμε ένα πρακτικό θέμα, δεν είχαμε έργο. Είχαμε πολλές ιδέες και καταλήξαμε ότι θα μας ενδιέφερε κάτι πιο παραμυθένιο, που σε βάζει σε έναν άλλο κόσμο. Δεν προέκυψε το «Ή» με αυτή τη μορφή όταν ξεκίνησε, αλλά βάζοντας μέσα όλα μας τα «θέλω» και τις ανησυχίες μας, διαμορφώθηκε. Κάναμε μελέτη πάνω στα έργα και έπειτα και οι δύο βρήκαμε ένα στοιχείο ας πούμε «Φροϋδικής ανάλυσης», η κάθε μια αποφάσισε να φωτίσει ένα σημείο και στη πορεία διαμορφωνόταν το έργο.

Νέλλη Μποφίλιου: Να συμπληρώσω ότι όταν συζητούσαμε, πριν ακόμα αποφασίσουμε να γράψουμε το παραμύθι, αναρωτιόμασταν πως θα μπορέσουμε σε μία τέτοια εποχή να εκφραστούμε. Μας είπε η σκηνοθέτης μας η Άννα Μιχελή, «Για να δεις τι ακριβώς θέλεις να κάνεις, πρέπει να δεις τι είναι αυτό που στη δική σου ζωή , εσένα σε κάνει να μελαγχολείς». Κάπως έτσι καταλήξαμε και ανατρέξαμε και παλιές εικόνες που έχουμε σαν παιδιά και πολλές από αυτές έχουν να κάνουν με τα παραμύθια.

Λίνα Γριβογιάννη: Πόσο εύκολο ήταν από όλα τα παραμύθια που υπάρχουν να επιλέξετε τα συγκεκριμένα;
Νέλλη Μποφίλιου: Ο λόγος που διαλέξαμε τα συγκεκριμένα παραμύθια είναι ότι είμαστε τρείς κοπέλες στην ομάδα και θέλαμε, τρείς βασικές γνωστές ηρωίδες.

Ρομπέρτα Βέγκα:  Καλό θα είναι όμως ο κόσμος που θα έρθει να μην περιμένει ότι θα δει τα αυθεντικά παραμύθια, γιατί θα απογοητευτεί. Είναι πιο πολύ η βάση και παραπέμπουν εκεί, όχι το ίδιο το παραμύθι.

Λίνα Γριβογιάννη : Όταν ήσασταν μικρές ποιο ήταν το αγαπημένο σας παραμύθι;
Νέλλη Μποφίλιου: Εμένα η Ραμπουνζέλ, γιατί είχα και εγώ πολύ μακριά μαλλιά και πάντα με εντυπωσίαζε ότι είχε τόσο μακριά μαλλιά που τα πέταγε από το παράθυρο, για να ανέβει ο πρίγκιπας.

Ρομπέρτα Βέγκα: Εμένα δεν μου άρεσαν τα κλασσικά παραμύθια. Ένα από τα αγαπημένα μου ήταν ένα γιαπωνέζικο που είχα δει πολύ μικρή και με είχε σημαδέψει, που λέγεται «Τάρο, ο γιος της δράκαινας». Ήταν για ένα παιδί που το είχε αφήσει η μητέρα του και αυτός ξεκίνησε για να τη βρει.

Λίνα Γριβογιάννη : Πείτε μου μερικά πράγματα για εσάς.
Νέλλη Μποφίλιου: Γνώρισα την Ρομπέρτα και τα υπόλοιπα παιδιά από την ομάδα στον «Ίασμο» που πήγα το πρώτο έτος, δεθήκαμε πολύ σαν τμήμα και είχαμε φοβερή χημεία. Από τότε λέγαμε ότι δεν πρέπει να χαθούμε, πρέπει να κάνουμε μία ομάδα. Χαθήκαμε παρ’ όλα αυτά. Έφυγα από τον «Ίασμο» και πήγα στη σχολή «Βεάκη». Μετά από πολλά χρόνια, χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν η Ρομπέρτα, για να μου πει ότι ξεκινούσαν μία ομάδα και ότι με ήθελαν μαζί τους. Εγώ ήμουν σε μία δύσκολη περίοδο της ζωής μου και ήμουν λίγο αρνητική. Τελικά επέμεινε και χωρίς να το θέλω είπα «ναι». Ήταν από τα πιο σημαντικά σωστά πράγματα που έκανα στη ζωή μου.

Ρομπέρτα Βέγκα: Η ανάγκη μου για την υποκριτική προέκυψε ενστικτωδώς, ήμουν σε μία περίοδο που είχε πάρει μια πορεία η ζωή μου, και μια μέρα είπα «δεν το θέλω αυτό, θέλω να ανακαλύψω και άλλα πράγματα». Έψαχνα για σχολές, κατέληξα στον «Ίασμο», σε μία πολύ δεμένη ομάδα. Όταν τελείωσε η σχολή ήμασταν είκοσι άτομα και δεν υπήρχε συνεννόηση , από τους είκοσι μείναμε τέσσερις και μαζί με την Νέλλη, φτιάξαμε την «Ομάδα Τεχνικό».

Λίνα Γριβογιάννη : Από ποιους αποτελείται η «Ομάδα Τεχνικό» και ποια είναι η πορεία της μέχρι τώρα;
Νέλλη Μποφίλιου & Ρομπέρτα Βέγκα : Από την Εργίνα Παπαδάκη, τον Γιάννη Πήλιουρα, τον Θοδωρής Μανταζέλη, τον Γιάννης Σουλάκη, και εμάς τις δύο. Ξεκίνησε το 2009 και τον Φεβρουάριο του 2010, έκανε πρεμιέρα στην “Τεχνόπολις”, στο Γκάζι, με το έργο “Belle Reve”, που ήταν μία συρραφή έργων του Tennessee Williams και τον  Ιανουάριο του 2011, στη “Θύρα Τέχνης”, ανεβάσαμε το έργο “Το Πάρτυ της Βασίλισσας”.

Λίνα Γριβογιάννη : Τι είναι για εσάς η ομάδα αυτή;
Νέλλη Μποφίλιου: Είναι ιδεολογία. Ο λόγος που όλοι μας είχαμε την κοινή απόφαση να μην αναζητήσουμε την επαγγελματική μας τύχη μέσα από ένα σύστημα που όλοι γνωρίζουμε πως είναι, αλλά να ενώσουμε τις δικές μας δυνάμεις και να φτιάξουμε μία ομάδα η οποία θα έχει το μοτίβο ότι «Μαζί μπορούμε να εκφραστούμε και να κάνουμε αυτό που αγαπάμε», χωρίς να μας καταπιεί το σύστημα. Η ομάδα μας κάνει να είμαστε ο εαυτός μας, αισιόδοξοι, κλεισμένοι σε ένα καβούκι προστασίας, και ό, τι συμβαίνει να το αντιμετωπίζουμε μαζί. Για μένα, τουλάχιστον, επαγγελματικά και καλλιτεχνικά είναι η μεγαλύτερη τύχη. Δεν θα ήθελα να κάνω κάτι άλλο, είμαι απόλυτα καλυμμένη.

Ρομπέρτα Βέγκα: Δεν θα ήθελα να προσθέσω κάτι άλλο, με κάλυψε απόλυτα η Νέλλη.

Λίνα Γριβογιάννη : Το έργο πέρα από το ότι ήταν μία εσωτερική ανάγκη για να βρείτε απαντήσεις στο θέμα των επιλογών ως άνθρωποι, ήταν και μία ανάγκη κατάθεσης απόψεων για την κρίση που ζούμε;
Ρομπέρτα Βέγκα: Ναι, σαφώς, χωρίς όμως να είναι μία πρόταση συγκεκριμένη. Δηλαδή δεν λέμε, επιλέγουμε αυτό. Μέσα από το έργο φαίνονται κάποιοι από τους τρόπους που επιλέγουμε στη ζωή μας. Είτε επειδή μας επηρεάζουν οι γύρω μας και σύμφωνα με αυτό πορευόμαστε στη ζωή, είτε επειδή έχουμε χτίσει μία έντονη προσωπικότητα από την κοινωνία, τις αρχές μας, είτε γιατί είναι καθαρά μοιραίο.

Νέλλη Μποφίλιου: Επίσης , σαν ομάδα έχουμε την άποψη ότι στην τέχνη δεν πρέπει να σηκώνεις το δάχτυλο και να δίνεις έτοιμο το μήνυμα στο θεατή. Θεωρούμε ότι τα μηνύματα πρέπει να περνούν υποσυνείδητα. Όποτε το έργο μας έχει κοινωνικοπολιτικά μηνύματα, αλλά δεν είναι πολιτικό έργο.

Λίνα Γριβογιάννη : Η κρίση δίνει επιλογές;
Ρομπέρτα Βέγκα: Περιορίζει κάποιες ελευθερίες. Αλλά νομίζω ότι γεννιούνται καινούργιοι τρόποι στο να επιλέξουμε.

Νέλλη Μποφίλιου: Εγώ νομίζω ότι δεν είχαμε επιλογές πριν, τώρα έχουμε. Θεωρώ ότι τώρα έχουμε περισσότερες επιλογές , γιατί τώρα που προσπαθούν να μας εγκλωβίσουν με αυτόν τον τρόπο φανερά, και πριν το ίδιο έκαναν απλά δεν το καταλαβαίναμε. Τώρα λοιπόν που αυτό έχει ξεσπάσει, και ο άνθρωπος, από τη φύση του, έχει τη δυνατότητα να γεννήσει καινούργια πράγματα, να συνεργαστεί και να προσφέρει.

Λίνα Γριβογιάννη : Προς το τέλος του έργου μία από τις πρωταγωνίστριες λέει «Το ερώτημα δεν είναι αν θα ζήσω τη ζωή μου αλλά αν ζήσω τη ζωή μου την επόμενη ώρα». Το θέμα λοιπόν είναι το παρόν, το εδώ και τώρα ή είναι και το μέλλον;
Ρομπέρτα Βέγκα: Εγώ νομίζω ότι το μέλλον είναι μία ψευδαίσθηση. Είναι κάτι εντελώς άγνωστο, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να το φανταστούμε και να το προσδοκούμε. Βέβαια είναι αυτό που μας κάνει να έχουμε ελπίδα μέσα μας και μας κάνει να συνεχίζουμε. Αλλά νομίζω ότι το «τώρα» πρέπει να μας απασχολεί.

Νέλλη Μποφίλιου: Εγώ θέλω να σταθώ σε ένα άλλο κομμάτι αυτού του μονολόγου που καλύπτει με ένα τρόπο αυτό που ρωτάς, λέει «Γιατί καμιά φορά ο θάνατος δεν διαφέρει και πολύ απ’ τη ζωή. Άλλες φορές είμαστε τόσο ζωντανοί που ο θάνατος δεν μας αντέχει και άλλες μες τη ζωή, νεκροί σερνόμαστε.» Άρα γιατί να σκεφτόμαστε το μέλλον και να μη ζούμε το παρόν; Τώρα είναι η ώρα για να φτιάξεις το μέλλον που ονειρεύεσαι.

Λίνα Γριβογιάννη : Ποια είναι η αγαπημένη σας φράση από το έργο;
Ρομπέρτα Βέγκα:  Έμενα δεν μου αρέσουν οι φιλοσοφικές αλλά αυτές που είναι πιο αστείες όπως «Να αμφιβάλεις αν η βροχή είναι δάκρυ του ουρανού, να αμφιβάλεις αν γη είναι επίπεδη, μα για την αγάπη μου πότε ξανά μην αμφιβάλεις» και το  «Η μαγεία και η χαρά πως μετατρέπεται με μιας στο πιο πικρό φαρμάκι».

Νέλλη Μποφίλιου: Εμένα μου αρέσει η φράση που λέει η Ρομπέρτα, «Για αυτό και εγώ θα επιστρέψω στο θάνατο μου και εσείς στις ζωές σας».

Λίνα Γριβογιάννη : Αυτή η παράσταση δεν θα γινόταν πραγματικότητα αν δεν γινόταν τι;
Νέλλη Μποφίλιου & Ρομπέρτα Βέγκα: Αυτή και καμιά άλλη παράσταση δεν θα γινόταν πραγματικότητα αν δεν είχαμε τους ανθρώπους της ζωής μας, που τελικά είναι πάρα πολλοί, και μας βοήθησαν με ανιδιοτέλεια, αγάπη και πάθος για την τέχνη και είναι απίστευτα συγκινητικό. Είναι άξιοι θαυμασμού και δεν το κάνουν για να κερδίσουν κάτι. Θα θέλαμε να αναφέρουμε ονομαστικά κάποιους από αυτούς, όπως τον Αλέξανδρο Προδρόμου που μας έκανε τα φώτα, τον Θέμη Καραμουρατίδη που είναι συνεργάτης μας σε όλες μας τις δουλειές, την αδερφή μου, Νατάσσα Μποφίλιου που πάντα μας αγκαλιάζει, τη Γωγώ Δελόγιαννη, τη Κέλλυ Πήλιουρα που είναι η βοηθός σκηνοθέτη και δούλεψε πολύ σκληρά για την παράσταση και τον Κωνσταντίνο Γιατράκο τον εξαιρετικό γραφίστα μας.

Η θεατρική ομάδα «Τεχνικό» παρουσιάζει:
«ή»των Ρομπέρτα Βέγκα & Νέλλης Μποφίλιου
από την Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013 και κάθε Πέμπτη & Παρασκευή, στην Κεντρική Σκηνή του 104
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:  Ρομπέρτα Βέγκα, Θεόδωρος Μανταζέλης, Νέλλη Μποφίλιου, Εργίνα Παπαδάκη, Γιάννης Πήλιουρας

Info
Παραστάσεις: Πέμπτη και Παρασκευή στις 9.15 μμ
Διάρκεια: 80΄
Γενική είσοδος : 12 ευρώ / ειδική τιμή για ανέργους: 8 ευρώ
Έναρξη παραστάσεων: Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

104-Κεντρική Σκηνή 
Eυμολπιδών 41
Γκάζι (Μετρό Κεραμεικός)
Τηλ.Κρατήσεων: 210 3455020