Όταν μιλάμε για ταινίες κινουμένων σχεδίων, συνήθως έχουμε στο μυαλό μας αστείους χαρακτήρες και μία πλοκή εύκολη για να την παρακολουθήσει ένα παιδί, στην οποία διαφαίνεται και κάποια διδαχή. Τι γίνεται όμως, όταν μία ταινία που αφενός ανταποκρίνεται σε αρκετά νεαρό κοινό, αλλά από την άλλη το μήνυμα που θέλει να περάσει θα μπορούσε να απευθύνεται εξίσου στους… μεγάλους; Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με το «Μικρό Πρίγκιπα» του Mark Osborne («Kung Fu Panda»).
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
Το Κοριτσάκι ζει σε μία κοινωνία που πολύ άνετα μπορεί να χαρακτηριστεί ως… «κατάλληλη μόνο για μεγάλους». Κι η μητέρα της κάνει το παν για να την προετοιμάσει ώστε να γίνει η τέλεια μεγάλη – σχεδιάζοντας μέχρι κι ένα λεπτομερές πλάνο, το οποίο περιλαμβάνει μέχρι και το τι ώρα θα φάει πρωινό και πόσο θα διαρκέσει αυτό! Μέχρι που κατά τις καλοκαιρινές διακοπές του σχολείου, το Κοριτσάκι θα γνωρίσει τον Αεροπόρο, το μυστήριο ηλικιωμένο γείτονα, ο οποίος, όμως, είναι πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Κι εκείνος με τη σειρά του θα της μιλήσει για τη συνάντησή του με το Μικρό Πρίγκιπα, ένα αγοράκι που έφτασε στη Γη από τον αστεροειδή Β612. Και κάπως έτσι το Κοριτσάκι όχι μόνο θα βρει ένα φίλο στο πιο αναπάντεχο ίσως πρόσωπο που θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί αλλά θα καταλάβει πως η ίδια, αν και παιδί… ξέχασε αυτήν της την ιδιότητα.
Αν και δε μιλάμε για μία ατόφια μεταφορά του αριστουργήματος του Antoine de Saint-Exupéry, αλλά για χρήση τμημάτων του βιβλίου σε μία πρωτότυπη ιστορία, η ταινία μιλά για πολλά περισσότερα από το αγοράκι που συναντούσε μεγάλους σε κάθε πλανήτη που συναντούσε στο διάβα του. Δεν είναι απλά το Κοριτσάκι που το περιβάλλον του κι η μητέρα του το βιάζουν να μεγαλώσει πριν την ώρα του. Ή μάλλον είναι ΚΑΙ αυτό. Γιατί οι μεγάλοι, στην προσπάθειά τους να γίνουν «σωστοί ενήλικες» ξέχασαν το παιδί που ήταν οι ίδιοι κάποτε. Όπως πολύ σωστά λέει κι ο Αεροπόρος στην ταινία: «το πρόβλημα δεν είναι να μεγαλώσεις. Το πρόβλημα είναι να ξεχνάς». Τονίζει επίσης πως στην πορεία της περιβόητης (ή και διαβόητης, καμιά φορά) ενηλικίωσης ξεχνάμε τη δυναμική των ανθρώπινων σχέσεων. Πάρτε, για παράδειγμα, τη σχέση του Μικρού Πρίγκιπα με την Αλεπού. Ναι μεν τη «δάμασε», αλλά όχι με την έννοια της υποταγής. Αντίθετα, χτίστηκε μία φιλία δυνατή, κάνοντας τον έναν για τον άλλον μοναδικό. Και προσέξτε από την άλλη τη σχέση του Κοριτσιού με τη μητέρα της. Πιο πολύ σε… μάνατζερ της μικρής παραπέμπει παρά σε μητέρα!
Τι μου έμαθε, λοιπόν, ο «Μικρός Πρίγκιπας» σε μένα τη… μεγάλη;
Μου έμαθε πως δεν είναι κακό που μεγάλωσα, αλλά πως δεν πρέπει να ξεχνάω την αγνότητα, την ανεμελιά και την ομορφιά που έβλεπα όταν ήμουν παιδί. Πως σε μία κοινωνία όπου όλοι βιάζονται να μεγαλώσουμε και να μείνουμε πιστοί στο πλάνο, πρέπει να έχω ανοιχτή την καρδιά μου. Άλλωστε το λέει κι η Αλεπού στο Μικρό Πρίγκιπα: «Μόνο με την καρδιά βλέπεις καθαρά. Ό,τι είναι σημαντικό δεν το βλέπουν τα μάτια». Κι ότι είμαστε μοναδικοί, ο καθένας με τον τρόπο του, όπως ήταν το Τριαντάφυλλο κι η Αλεπού για το Μικρό Πρίγκιπα κι εκείνος γι’ αυτά. Πως η φιλία, οι ανθρώπινες σχέσεις εν γένει κι όσα μοιραζόμαστε με τους ανθρώπους που θεωρούμε μοναδικούς κι αγαπάμε είναι ο καταλύτης για να γίνει η ζωή μας όμορφη ακόμη κι όταν μεγαλώνουμε. Και πως η ευτυχία βρίσκεται στα πιο απλά πράγματα, όπως ένα ηλιοβασίλεμα.
Στην πρώτη ευκαιρία δείτε το «Μικρό Πρίγκιπα», είτε με τα παιδιά σας είτε και μόνοι. Δεν είναι ντροπή. Και μόλις τελειώσει η ταινία θα νιώσετε ό,τι κι εγώ. Πως έστω κι ως μεγάλοι, η ζωή αξίζει όταν στην καρδιά μας ζει το παιδί που ήμασταν. Πράγμα που με κάνει να σκέφτομαι πως την επόμενη φορά που κάποιος θα με «κατηγορήσει» για… παλιμπαιδισμό, θα του πω «απλά δεν ξέχασα πως κάποτε ήμουν και παιδί».
