Ο κεντρικός σταθμός της Λιέγης είναι ένα τεράστιο κατασκεύασμα με κυρίαρχο στοιχείο έναν γυάλινο θόλο να πλαισιώνει μεγαλοπρέπως την πόλη κάνοντας τα σημάδια της φθοράς ακόμα πιο έντονα. Ένα άλλο χαρακτηριστικό «κτίσμα» της βελγικής πόλης είναι το γήπεδο της ποδοσφαιρικής ομάδας Σταντάρ Λιέγης και είναι το μόνο σύμβολο που εξακολουθεί να είναι σε καλή κατάσταση, βαμμένο έντονο κόκκινο.
Κάπου όμως ανάμεσα στην παρακμή και στην θέληση για την συνέχιση της ζωής βρέθηκε ένα ζευγάρι που αποφάσισε να φτιάξει ένα μοναδικό σπίτι. Η ιδιαιτερότητά του είναι ότι δεν θυμίζει σε τίποτα τα κλασσικά σπίτια που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε, ούτε εσωτερικά, ούτε εξωτερικά.
Οι κάτοικοι της Λιέγης είναι πολύ συντηρητικοί και δεν ήταν εύκολο να αποδεχτούν τη μοναδικότητά του. Ο Firket ο ίδιος ( ο αρχιτέκτονας) είναι επίσης πολύ συντηρητικός για το ρόλο της αρχιτεκτονικής και την εξέλιξη των πραγμάτων στην πόλη. Ωστόσο, θεώρησε ότι ο σχεδιασμός του Villa ARRA μπορεί να θεωρηθεί ως μια δήλωση, ένα αληθινό μανιφέστο για το πώς τα πράγματα μπορούν να γίνουν διαφορετικά.
Οι άνθρωποι που ανέθεσαν το σπίτι στο αρχιτεκτονικό γραφείο ήταν ένα νεαρό ζευγάρι στη δεκαετία των 20, με δύο μικρά παιδιά. Δεν ήταν ιδιαίτερα εύκολο project, αλλά είχαν δεσμευτεί … στην αρχή το σχέδιο σκόνταψε, καθώς το οικόπεδο βρίσκεται σε ένα λόφο, με νότιο προσανατολισμό, και με υπέροχη θέα.
Ο στόχος του Firket ήταν να δημιουργήσει ένα χώρο που θα αναιρεί την αλλοτριωτική επίδραση της καταναλωτικής κοινωνίας με συνέπεια βαθιά ριζωμένη στη συνήθεια, την δέσμευση στις οικιακές εργασίες, των οποίων όλοι πέφτουν θύματα. Ο Firket ήθελε το σπίτι να το αισθάνονται σαν ένα άγγιγμα της πραγματικότητας, αλλά ειρωνικά επιτυγχάνει το αντίθετο και μεταδίδει μια αίσθηση του εξωπραγματικού.
Κατά την άφιξή του κάποιος νιώθει αμέσως την πρόκληση να αγνοήσει τις προκαταλήψεις ως προς το τι είναι ένα σπίτι και με τι πρέπει να μοιάζει. Επειδή δεν υπάρχει σπίτι. Είναι ένα ανοιχτό πεδίο που περιέχει μια πλατφόρμα και εγκαινιάζει το βλέμμα σε αυτή την απόσταση. Μπορεί να πάρει μόνο ένα κλάσμα του δευτερολέπτου πριν αντιληφθεί κανείς ότι η πλατφόρμα είναι στην πραγματικότητα η στέγη του σπιτιού. Αυτή η άλλη συνείδηση, μακριά από την καθημερινότητα, εξακολουθεί να διεγείρεται από μια λιγότερο προφανή, νέα, πιο γραφική και αφηρημένη πραγματικότητα.
Οι προσόψεις και η στέγη είναι επιστρωμένες από σκυρόδεμα, που χρησιμοποιείται κανονικά για να ανοίξει χώρους στάθμευσης και γρασίδι που του επιτρέπουν να αναπτυχθούν σε αυτούς. Στην πραγματικότητα, η οροφή του σπιτιού μπορεί επίσης να λειτουργήσει ως χώρος στάθμευσης αυτοκινήτων.
Κατά την άποψη του Firket, «Η συμμετοχή του πελάτη έδωσε σε αυτό το έργο την ενέργεια που υπάρχει.» Η λειτουργικότητα και ο χώρος πάντα συνδυάζονται έτσι , ώστε το αποτέλεσμα να είναι κάτι περισσότερο από το άθροισμα των μερών του: ο διάδρομος κάτω εκτελεί χρέη ως ένα δωμάτιο ανοιχτό προς τον ουρανό, σαν προθάλαμος και ένα dressing room.
Οι ιδιοκτήτες όταν είναι τυχεροί, έχουν για θέα ελάφια στους λόφους. Ακόμη και σε μια πόλη που δεν ψάχνει για ένα παράθυρο στο μέλλον, αυτό το σπίτι καταφέρνει να δημιουργήσει αξία, όχι απαραίτητα με χρήματα, αλλά με ευρηματικότητα και αποφασιστικότητα. Είναι ένας μοναδικός αρχιτεκτονικός θησαυρός που περικλείεται από ένα περιβάλλον που επιτρέπεται να «γλιστρήσει» μέσα στην παρακμή, σαν ένα νησί αισιοδοξίας.
Πηγή: DOMUS
