Από τις 24 Απριλίου και για τριάντα μόνο παραστάσεις, στο Θέατρο Αθηνών , παίζεται το έργο του Άγγλου συγγραφέα , Philip Ridley “Vincent River”. Πρόκειται για ένα έργο που έχει ξαναπαιχτεί στην Ελλάδα το 2009 με τον τίτλο “ Αίμα στο χιόνι” σε σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια και το 2012 σε σκηνοθεσία του Γιώργου Φρατζεσκάκη. Για πρώτη φορά παίχτηκε στο Λονδίνο το 2000. Είναι ένα έργο που σχολιάζει και θίγει θέματα όπως η ομοφοβία και τα κοινωνικά στερεότυπα γύρω από την ομοφυλοφιλία.
Υπόθεση: Μια μάνα (Πέγκυ Σταθακοπούλου) που απεγνωσμένα θέλει να μάθει ποιός σκότωσε τον μοναχογιό της και ένας αυτόπτης μάρτυρας (Αργύρης Αγγέλου) , ο οποίος είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το νεκρό παιδί της. Εκείνη ενώ έχει μετακομίσει πρόσφατα και προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της , δέχεται μια απρόσμενη επίσκεψη από έναν άγνωστο νεαρό , ο οποίος της λέει πως γνώριζε τον νεκρό γιο της. Ποιος είναι τελικά υπέυθυνος για τον θάνατο του νεαρού Vincent ;
Oμολογώ πως όταν πήγα να δω την παράσταση , έμεινα έκπληκτη με την ερμηνεία του Αργύρη Αγγέλου , τον οποίο είχα συνηθίσει να βλέπω κυρίως σε κωμωδίες. Δημιούργησε έναν χαρακτήρα με τον οποίο ταυτίστηκα και τολμώ να πω , πως ήταν και ο ρόλος που ζήλεψα περισσότερο. Την κυρία Σταθακοπούλου δεν την είχα ξαναδεί στο θέατρο και ήταν εξαιρετική στον ρόλο της μητέρας που προσπαθεί να συνεχίσει τη ζωή της χωρίς τον γιο της.
Εκείνο όμως που με καθήλωσε σε όλο το έργο ήταν η σχέση αυτών των δύο χαρακτήρων. Καθόλη την παράσταση επικρατούσε το αίσθημα της νοσταλγίας, του θυμού, του πόνου, αλλά και της φροντίδας. Η σκηνή που οι δύο ήρωες ήταν αγκαλιασμένοι στην μέση της σκηνής χορεύοντας και ξεσπώντας σε κλάματα πιστεύω πως ήταν από τις πιο δυνατές του έργου, καθώς και η περιγραφή του θανάτου του νεαρού μέσα σ’εκείνη την σκοτεινή τουαλέτα.
Ο φωτισμός και η μουσική δημιουργούσαν εικόνες στον θεατή βγαλμένες από εκείνη την νύχτα της δολοφονίας. Είχα καιρό να δω ένα τόσο δυνατό δραματικό έργο το οποίο με έκανε να ταυτιστώ τόσο πολύ με τον ήρωα , ο οποίος αναμφίβολλα ερωτεύτηκε τόσο γρήγορα και δυνατά και πόνεσε πολύ για τον άνθρωπο που έχασε , αλλά και με την ηρωίδα η οποία παρουσίασε και αποτύπωσε με έναν συγκλονιστικό τρόπο τον πόνο και την αγάπη της κάθε μάνας που έχει για το παιδί της. Να σημειώσω τέλος πως το έργο από τη μια είναι αρκετά ανθρώπινο και κοινωνικό αλλά και πολιτικό αφού θίγει ευαίσθητα θέματα της κοινωνίας που μέχρι κάποια περίοδο ήταν θέματα ταμπού τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλες χώρες της Ευρώπης.
Παίζουν: Αργύρης Αγγέλου, Πέγκυ Σταθακοπούλου
Μετάφραση: Ολυμπία Σκορδίλη
Διασκευή/ Σκηνοθεσία: Νίκος Καραγέωργος
Σκηνικά – κοστούμια : Παναγιώτα Κοκόρου
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Μουσική : Αντώνης Παπακωνσταντίνου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Λευτέρης Κύργιος
Φωτογραφίες: Γιώργος Γιαννίμπας
Art work :Κάρολος Πορφύρης
Παραγωγή: Αργύρης Αγγέλου
Περισσότερες πληροφορίες για τη Χριστιάνα Τζέϊκου, μπορείτε να διαβάσετε εδώ
