Ως μαμά δύο μικρών αγοριών αναρωτιέμαι συχνά όταν τους αφήνω στο σχολείο πως θα κυλήσει η μέρα τους. Τι θα αντιμετωπίσουν η αν θα ανακαλύψουν κάτι καινούργιο, θα το μοιραστούν άραγε μαζί μου όταν θα επιστρέψουν; Ελπίζουμε ότι η σχέση με τα παιδιά μας είναι γερή και σταθερή. Είμαι, νομίζω, από τις μητέρες που η σχέση της με τα παιδιά βασίζεται στην ειλικρίνεια και στην εμπιστοσύνη και ότι μου μιλούν άνετα για όλα ή σχεδόν όλα.
Αργότερα αντιμετωπίζουμε μία διαφορετική αλήθεια… Δεν είναι εύκολο για τα περισσότερα παιδιά να ανοιχτούν. Πολλές φορές ακόμα και αν είναι έτοιμα να μας συζητήσουν ένα θέμα που τα απασχολεί μπορεί την τελευταία στιγμή να αλλάξουν γνώμη. Είναι τόσες οι πληροφορίες και τα ερεθίσματα που δέχονται καθημερινά όπου κάποιες φορές μπλοκάρουν. Στις μικρότερες ηλικίες ένα άγγιγμα η ένα χάδι είναι το κλειδί για να ξετυλιχτεί κάποια ιστορία.
Έτσι, αρχίζει το χτίσιμο μίας αληθινής αγάπης μεταξύ γονιού-παιδιού.
Αργότερα η αναγκαιότητα καλύτερης επικοινωνίας αλλάζει, ψάχνουμε τρόπους να τα προσεγγίζουμε περισσότερο. Το σίγουρο είναι να μην περιμένουμε από το παιδί να ακούει μόνο. Πώς το πετυχαίνουμε λοιπόν; Κάθε μέρα όταν γυρνούν από το σχολείο προσπαθώ να συζητώ ξεχωριστά πως νιώθουν, λόγω το ότι έχουν διαφορετικές ηλικίες. Κάθομαι δίπλα τους η τους αγκαλιάζω και αρχίζω μια ουσιαστική κουβέντα. Στην αρχή συνήθως φλυαρούν για μικροπράγματα, τους αφήνω να εκφράσουν αυθόρμητα ότι αισθάνονται ή σκέφτονται και βλέπουν ότι είμαι εκεί πρόθυμη να τα ακούσω.
Προσπαθώ να τους απαντώ χωρίς τίποτα να με αποσπά εκείνη τη στιγμή. Έτσι μάθαμε να συζητάμε πολύ και για πολλά.
Είτε κάτι που πραγματικά τους απασχολούσε στην διάρκεια της μέρας ή κάποια καινούργια πληροφορία που κέντρισε το ενδιαφέρον τους. Όταν με βλέπουν απασχολημένη ποτέ δεν με πλησιάζουν για να μιλήσουμε. Εξασφαλίζοντας καλύτερη επικοινωνία προσπαθώ να είμαι συγκρατημένη μαζί με τα παιδιά. Η ανυπομονησία και η λαχτάρα να απαντήσω αμέσως σε ό,τι με ρωτούσαν, παρατήρησα ότι έπεφτα στην παγίδα της κριτικής. Προσέξτε το κι εσείς : Αν νιώθουν έτσι, δεν θα σας απευθύνουν τον λόγο, δεν θα σας εμπιστευτούν. Μιλάμε ξεκάθαρα και τους δείχνουμε ότι τους εμπιστευόμαστε.
Πόσο χρόνο περνάτε με το παιδί σας ;
Παίξτε, χορέψτε, αγκαλιαστείτε, γελάστε…. Τα παιδιά πρέπει να γνωρίζουν πως είμαστε άνθρωποι με τις ίδιες ανάγκες και όχι τέλειες προγραμματισμένες μηχανές (γονείς) έτοιμοι να υπερκαλύψουν τα θέλω τους. Κάνουμε λάθη, πρέπει να το βλέπουν για να νιώθουν ισάξια έτσι ώστε να αισθάνονται αποδεκτά. Έτσι γεννιέται μια ειλικρινής επικοινωνία και μπορούν να εμπιστευτούν τα συναισθήματά τους ώστε αργότερα όταν έρθουν μεγαλύτερα προβλήματα να έχουμε δημιουργήσει την αίσθηση του σεβασμού και της ομαδικότητας.
Κείμενο: Ρία Σπύρου
