Μια φορά και έναν καιρό σε μια μακρινή χώρα είχε πέσει πείνα μαύρη και τρομερή. Όποιος έβρισκε κάτι φαγώσιμο το έκρυβε καλά ακόμα και από τους δικούς του ανθρώπους.
Μια μέρα καθώς ξημέρωνε σε ένα χωριό έκανε την εμφάνισή του ένας πραματευτής με το κάρο του και γύρεψε ένα μέρος για να μείνει. «Δεν υπάρχει ούτε μια μπουκιά φαγητό στο χωριό μας» του διαμήνυσαν οι κάτοικοι. «Καλύτερα να φύγεις». «Μα το φαγητό δεν μου έλειψε ποτέ» αποκρίθηκε ο πραματευτής. « Σκοπεύω μάλιστα να φτιάξω μια νοστιμότατη πετρόσουπα και σκοπεύω να τη μοιραστώ μαζί σας».
Άναψε φωτιά, κατέβασε από το κάρο του μια μεγάλη κατσαρόλα και τη γέμισε νερό. Έβγαλε από ένα ξύλινο κουτί μια πέτρα σαν γροθιά, της ψιθύρισε δυο λόγια και την έριξε στην κατσαρόλα. Με το που μαθεύτηκε το μαντάτο, ότι κάποιος μοιράζει φαγητό οι χωρικοί μαζεύτηκαν αμέσως. «Υπέροχη» είπε γλείφοντας τα χείλη του ο πραματευτής, μόλις δοκίμασε τη σούπα που σιγόβραζε. «Μ’ αρέσει πολύ η πετρόσουπα. Καλό θα ήταν βέβαια να είχαμε και καμιά πατάτα για να γίνει νοστιμότερη».
Μέσα σε άκρα σιωπή, μια γριούλα ξεπρόβαλε δειλά από το πλήθος και έβγαλε από τον κόρφο της 2-3 πατατούλες και του τις έδωσε να τις ρίξει στην κατσαρόλα. «Θαυμάσια» είπε ο ξένος και ευχαρίστησε. «Κάποτε, θυμάμαι, είχα φτιάξει μια πετρόσουπα με πατάτες και καρότα που ξετρέλανε τους πάντες». Πριν ακόμα τελειώσει την κουβέντα του, ένας άντρας λεβέντης ξέθαψε από τον σκούφο του ένα μεγάλο καρότο, πλησίασε την κατσαρόλα και το έριξε μέσα. Και για να μην σας τα πολυλογώ έτσι πήγαινε το πράγμα, άλλος πρόσφερε ένα κρεμμύδι, άλλος μισό λάχανο, άλλη σέλινο και μια άλλη μια ντομάτα. Ό,τι είχε ο καθένας κρυμμένο…
Τελικά μαγειρεύτηκε μια σούπα που ήταν πεντανόστιμη και χόρτασε όλο το χωριό. Τότε οι χωρικοί άρχισαν να προσφέρουν στον πραματευτή τις τελευταίες χρυσές λίρες που είχαν για να τους πουλήσει τη μαγική του πέτρα. Εκείνος αρνήθηκε πεισματικά και την επόμενη μέρα αφού έζεψε το ισχνό άλογό του εξαφανίστηκε για πάντα. Από τότε πέρασαν χρόνια πολλά και την άγρια πείνα την ξέχασαν όλοι! Στο χωριό εκείνο έως και σήμερα διηγούνται αυτή την ιστορία, τότε που ένας ξένος χόρτασε τους πάντες με μια πετρόσουπα.
Η αλληλοβοήθεια είναι το μόνο που απομένει στο μεγάλο στρίμωγμα, φτάνει βέβαια να μην έχουν πετρώσει οι καρδιές. Η δύναμη, η εφευρετικότητα και το φαγητό είναι για να μοιράζονται…
