Ερωτικές Ιστορίες, από τη Ναταλία Αργυράκη….

Συχνά-πυκνά, σχεδόν πάντα δηλαδή, στις συνεντεύξεις που παίρνω από καλλιτέχνες ή πρόσωπα της showbiz, ρωτάω περί έρωτος. Κι όχι μόνο εγώ, όλοι εμείς οι δημοσιογράφοι του lifestlyle. Είσαι ερωτευμένος/η αυτή την εποχή; Τι σημαίνει για σένα έρωτας; Ερωτεύεσαι εύκολα; Πώς είσαι όταν είσαι ερωτευμένος/η; Πιστεύεις στο “άλλο μισό”; Κι άλλα τέτοια. Στα οποία, οφείλω να παραδεχτώ, ότι η πλειοψηφία των ερωτηθέντων, απαντάει με τόσο ενθουσιασμό και στόμφο, σαν να είχαν ανακαλύψει οι ίδιοι την έννοια του έρωτα. Ο έρωτας είναι για εκείνους “κινητήριος δύναμη“, είναι “αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής τους“, είναι “το παν“, μπλα, μπλα, μπλα, είναι ο λόγος που η Γη γυρίζει,το καταλάβαμε.

Όχι, όχι, δεν είμαι ειρωνική, ας πούμε ότι τους πειράζω λίγο:

α) γιατί οι περισσότεροι τα λένε αυτά όταν είναι μόνοι τους/single δηλαδή και

 β) γιατί αν κλείσεις το μαγνητοφωνάκι και τους γνωρίσεις λίιιιιγο παραπάνω από όσο διαρκεί μια συνέντευξη, ενδέχεται να διαπιστώσεις πως συνήθως ΘΕΛΟΥΝ να είναι μόνοι.

Άρα ο έρωτας είναι μια ιδανική έννοια για την οποία φλυαρούν αλλά συχνά δεν ζουν.

Κι εμένα μου έκανε ένας νέος φίλος πρόσφατα την ερώτηση αν έχω ερωτευτεί τρελά. Για την ακρίβεια με ρώτησε αν έχω ζήσει την καψούρα, αυτή που σε ρίχνει στα πατώματα. Και για να είμαι ειλικρινής, δίστασα λίγο να του απαντήσω. Τελικά, του απάντησα την αλήθεια: ότι έχω κλάψει πολλές φορές για έρωτα, έχω νιώσει πληγωμένη από τον έρωτα, αλλά δεν είμαι ο τύπος που πέφτει στα πατώματα. Και του είπα ακόμη ότι σε κάθε μου σχέση όταν τη ζούσα, ένιωθα πολύ ερωτευμένη, αλλά εκ των υστέρων, κοιτώντας για παράδειγμα, τώρα πίσω στο παρελθόν μου, αυτό που ένιωθα μου φαίνεται… λίγο.

Και ίσως ήταν (ξενέρωτη απάντηση, ε;)

Ίσως, πράγματι, στις τρεις ουσιαστικές σχέσεις που έχω κάνει μέχρι τώρα, να μην έζησα αυτό που περιγράφεται ως “απόλυτος έρωτας“. Γιατί και στο δικό μου μυαλό, όπως και στων συνεντευξιαζόμενων μου, είναι κάτι ιδανικό ο έρωτας. Είναι ένα αίσθημα μαγικό που σου δίνει φτερά, χαρά, χαμόγελα… Εγώ αυτό το ζω στο πρώτο μέρος μιας σχέσης, όταν ακόμη είμαστε στην αρχή και νιώθω πεταλούδες στο στομάχι μου και τα συναισθήματα που με κυριεύουν είναι δύο: η ανυπομονησία και η λαχτάρα.

Μετά από (λίγο ή πολύ) καιρό, κάτι περίεργο συμβαίνει (να φταίνε άραγε τα άστρα;) και ο έρωτας γίνεται πόλεμος, άγχος, βάρος, ζήλια, ερωτήματα και ερωτηματικά, τηλέφωνα, σιωπή. Ε, τότε δεν ήταν έρωτας.

Κοιτώντας ως single τον εαυτό μου σε σχέση, βλέπω έναν άλλο εαυτό. Έναν εαυτό αγχωμένο, όχι χαρούμενο. Πιεσμένο, όχι ανέμελο. Έναν εαυτό που δεν είναι ο εαυτός του. Κι εκεί έρχομαι να πω: αν ο έρωτας δεν είναι χαρά, τότε δεν είναι έρωτας (κι αν το προχωρήσω λίγο ακόμη, θα πω ότι αν δύο άνθρωποι δεν ‘κολλάνε’ σαν μαγνήτες, δεν συμπληρώνονται και δεν χαμογελούν ακόμη και τα μάτια τους όταν κοιτάζονται, άστο να πάει, άστο). Αν ο έρωτας είναι ενθουσιασμός, αν είναι επιθυμία και διάθεση για μοίρασμα, τότε έχω ζήσει πολλούς.

Αν όμως είναι κάτι ΑΠΟΛΥΤΟ, που μόνο με λίγους (ή μόνο με έναν) μπορείς να το μοιραστείς, τότε θα συμπεριλάβω τον εαυτό μου στην κατηγορία των αιώνιων ρομαντικών που πιστεύουν σε αυτό.