Εμπιστέψου τους ανθρώπους κι αυτοί θα σε εμπιστευτούν. Μεταχειρίσου τους μεγαλόψυχα και θα σου δείξουν τη μεγαλοψυχία τους. Τάδε έφη ‘Εμερσον, είτε συμφωνούμε είτε όχι.
Πόσο συχνά εμπιστευόμαστε σήμερα τους ανθρώπους; Τους φίλους μας, τους συναδέλφους μας, το ταίρι μας;
Η εμπιστοσύνη είναι το βασικό θεμέλιο στο οποίο πρέπει να στηρίζεται κάθε σχέση, η οποία θέλει να έχει μέλλον και να φτάσει στην ολοκλήρωσή της.
*Πρακτικά όμως, πότε είμαστε σε θέση να δείξουμε εμπιστοσύνη;
-Αρχικά, όταν είμαστε εμείς αυτοί που κάνουμε το πρώτο βήμα για να πλησιάσουμε νέα πρόσωπα.
-Όταν σεβόμαστε και εκτιμάμε αυτά που κάνει ο άλλος και δεν μας συμπεριλαμβάνουν.
-Όταν μοιραζόμαστε τα συναισθήματά μας, στο βαθμό βεβαίως που το επιτρέπει η εγγύτητα της σχέσης μας.
*Και πότε δεν είμαστε;
-Όταν υποτιμάμε αυτά που κάνει ή τις σχέσεις που έχει ο άλλος και δεν μας περιλαμβάνουν.
-Όταν προσπαθούμε να περιορίσουμε τον προσωπικό χρόνο του άλλου.
-Όταν εμμένουμε στην άποψή μας και αρνούμαστε κατηγορηματικά να δεχτούμε τη γνώμη του άλλου.
Τι σημαίνει όμως, για τη ζωή ενός ανθρώπου το να έχει έλλειψη εμπιστοσύνης;
Όταν εμπιστευόμαστε αφήνουμε τους εαυτούς μας στη διάθεση του άλλου. Η ικανότητά μας να εμπιστευτούμε τον εαυτό μας αναπτύσσεται μέσα από την εμπιστοσύνη μας στους άλλους. Το καλύτερο και πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ένδειξης εμπιστοσύνης είναι όταν ένα μικρό παιδί ανοίγει διάπλατα τα χέρια του και πέφτει από ψηλά στην αγκαλιά ενός μεγάλου, που το περιμένει με τα χέρια ανοιχτά.
Το παιδί εμπιστεύεται πλήρως τη σωματική του ακεραιότητα στον μεγάλο, επειδή πιστεύει ότι δεν θα το αφήσει να πέσει, θα το πιάσει, γιατί το αγαπάει και θέλει να το προστατέψει. Έτσι, χτίζεται από την παιδική μας ηλικία η εμπιστοσύνη που έχουμε απέναντι στους άλλους. Αν στα παιδικά μας χρόνια κλονιστεί αυτό το θεμέλιο, τότε πάσχει η ικανότητά μας να δημιουργούμε και να διατηρούμε σχέσεις.
Όταν μεγαλώνοντας δεν εμπιστευόμαστε, το κάνουμε για να προστατευτούμε. Ουσιαστικά, μειώνουμε όσο μπορούμε την πιθανότητα να πληγωθούμε από κάποια ενδεχόμενη προδοσία.
Η έλλειψη εμπιστοσύνης αποτελεί πλήγμα για τις ανθρώπινες σχέσεις. Οι υποψίες, οι σκηνές ζηλοτυπίας και ο έλεγχος που αναγκάζεται να υποστεί καθημερινά ο σύντροφος του «ζηλιάρη» οδηγούν στη σταδιακή αποξένωση και απομάκρυνση του ζευγαριού, καθ’ ότι η διαρκής δυσπιστία και γκρίνια δημιουργεί μια απόσταση στο ζευγάρι, αλλά ακόμη και σε άλλες μορφές ανθρωπίνων σχέσεων.
Η κτητικότητα είναι η άμεση απόρροια της έλλειψης εμπιστοσύνης. Πολλά ζευγάρια είναι εσωστρεφή και μένουν προσκολλημένα στη σχέση τους, ζώντας σε έναν αυτοπεριορισμό που σιγά- σιγά τους φέρνει πιο κοντά στην πλήξη και στα προβλήματα. Κάποιες φορές η κτητικότητα είναι τόσο έκδηλη που διαλύει τη σχέση.
Μήπως τελικά η ζήλια είναι απαραίτητη;
Σχεδόν κανένας άνθρωπος δεν είναι άτρωτος από το συναίσθημα της ζήλιας. Οι άνθρωποι ζηλεύουν όταν θεωρούν ότι απειλείται η θέση τους, τα κεκτημένα τους, η συμπάθεια και το ενδιαφέρον που τους δείχνει ο σύντροφός τους. Υπάρχουν επιστήμονες που υποστηρίζουν ότι η ζήλια υπάρχει από αρχαιοτάτων χρόνων. Για την ακρίβεια, οι άνδρες έβγαζαν μια επιθετικότητα απέναντι σε έναν πιθανό αντίζηλο γιατί με αυτόν τον τρόπο εξασφάλιζαν τη βεβαιότητα για την πατρότητα των απογόνων τους.
Οι γυναίκες μεγάλωναν τα παιδιά και χρειάζονταν έναν προστάτη και εγγυητή της ασφάλειάς τους, γι’ αυτό και τις απασχολούσε περισσότερο το συναισθηματικό δέσιμο με τον άνδρα τους. Αντιθέτως, στους άνδρες προκαλεί εντονότερη ζήλια η πιθανή σεξουαλική σχέση της συντρόφου τους με κάποιον άλλο, παρά αν εκείνη δεθεί συναισθηματικά μαζί του. Έτσι, η ζήλια εξασφαλίζει τη γενετική συνέχεια του ανθρώπινου είδους και μας βοηθά να διαφυλάξουμε τη σχέση μας και κατ’ επέκταση την οικογένειά μας.
Κατά τον Τζον Μίλτον, η εμπιστοσύνη μεταδίδει ένα θαυματουργό αίσθημα. Δημιουργεί το αίσθημα της ασφάλειας, την άγνοια του κινδύνου και την τάση για ευγενικές προσπάθειες.
Πηγή: beu.com.cy
