Έχεις να πας να κάνεις μία συνέντευξη στο κέντρο, έχει κίνηση και για ακόμα μία φορά φτάνεις καθυστερημένη, όταν όμως φτάνεις σε περιμένουν δύο υπέροχα χαμογέλα από δύο εξαιρετικά ταλαντούχους ανθρώπους. Η Νέλλη Μποφίλιου και η Ρομπέρτα Βέγκα έγραψαν το «Ή» και μαζί με την ομάδα τους την «Ομάδα Τεχνικό» παίζουν και μας εξηγούν τι ακριβώς έννουν με αυτόν τον ιδιαίτερο τίτλο , στη σκηνή του 104 στο Γκάζι. Αν δεν έχετε δει ακόμα την παράσταση τους δεν θα σας προτείνω, απλώς να πάτε, αλλά θα σας πω να τρέξετε, γιατί σίγουρα δεν έχετε δει κάτι παρόμοιο και τόσο όμορφα δοσμένο. Όλα τα υπόλοιπα θα αφήσω να τα πουν εκείνες….
Λίνα Γριβογιάννη: Όταν κάποιος ακούσει το όνομα της παράστασης σίγουρα αναρωτιέται τι μπορεί να σημαίνει. Τι θα του λέγατε ότι είναι το «Ή» χωρίς να αποκαλύψετε λεπτομέρειες;
Νέλλη Μποφίλιου : Θα του λέγαμε ότι στην αναζήτηση να κάνουμε κάτι που να μας εκφράζει, φέραμε τον εαυτό μας στην θέση να σκεφτούμε τι είναι αυτό που μας προβληματίζει πιο πολύ και ένα θέμα ήταν αυτό των επιλογών. Με ποιο τρόπο κάνουμε τις επιλογές στη ζωή μας. Επηρεαζόμαστε από το περιβάλλον μας; Είναι η μοίρα αυτή που μας οδηγεί; Αυτό το αιώνιο «Ή» που μας κάνει όλους να λέμε «αυτό να κάνω ή το άλλο;» , και αφού κάνουμε κάτι να αναρωτιόμαστε αυτό το αιώνιο «Αν», «αν είχα κάνει το άλλο, πώς θα ήταν η ζωή μου τώρα;». Αυτός ήταν και ο λόγος που μας οδήγησε σε αυτόν τον τίτλο, τον οποίο εμπνεύστηκε ο Γιάννης Βλαχογιάννης.
Ρομπέρτα Βέγκα: Εγώ θα του έλεγα κατευθείαν είναι το «Ή» το διαζευκτικό και για περαιτέρω ερωτήσεις και απορίες «έλα να δεις την παράσταση».
Λίνα Γριβογιάννη :Τι ήταν αυτό που σας έκανε να γράψετε το έργο και να αναμείξετε τη ζωή και τα παραμύθια με τέτοιο τρόπο;
Ρομπέρτα Βέγκα: Είχαμε ένα πρακτικό θέμα, δεν είχαμε έργο. Είχαμε πολλές ιδέες και καταλήξαμε ότι θα μας ενδιέφερε κάτι πιο παραμυθένιο, που σε βάζει σε έναν άλλο κόσμο. Δεν προέκυψε το «Ή» με αυτή τη μορφή όταν ξεκίνησε, αλλά βάζοντας μέσα όλα μας τα «θέλω» και τις ανησυχίες μας, διαμορφώθηκε. Κάναμε μελέτη πάνω στα έργα και έπειτα και οι δύο βρήκαμε ένα στοιχείο ας πούμε «Φροϋδικής ανάλυσης», η κάθε μια αποφάσισε να φωτίσει ένα σημείο και στη πορεία διαμορφωνόταν το έργο.
Νέλλη Μποφίλιου: Να συμπληρώσω ότι όταν συζητούσαμε, πριν ακόμα αποφασίσουμε να γράψουμε το παραμύθι, αναρωτιόμασταν πως θα μπορέσουμε σε μία τέτοια εποχή να εκφραστούμε. Μας είπε η σκηνοθέτης μας η Άννα Μιχελή, «Για να δεις τι ακριβώς θέλεις να κάνεις, πρέπει να δεις τι είναι αυτό που στη δική σου ζωή , εσένα σε κάνει να μελαγχολείς». Κάπως έτσι καταλήξαμε και ανατρέξαμε και παλιές εικόνες που έχουμε σαν παιδιά και πολλές από αυτές έχουν να κάνουν με τα παραμύθια.
Λίνα Γριβογιάννη: Πόσο εύκολο ήταν από όλα τα παραμύθια που υπάρχουν να επιλέξετε τα συγκεκριμένα;
Νέλλη Μποφίλιου: Ο λόγος που διαλέξαμε τα συγκεκριμένα παραμύθια είναι ότι είμαστε τρείς κοπέλες στην ομάδα και θέλαμε, τρείς βασικές γνωστές ηρωίδες.
Ρομπέρτα Βέγκα: Καλό θα είναι όμως ο κόσμος που θα έρθει να μην περιμένει ότι θα δει τα αυθεντικά παραμύθια, γιατί θα απογοητευτεί. Είναι πιο πολύ η βάση και παραπέμπουν εκεί, όχι το ίδιο το παραμύθι.
Λίνα Γριβογιάννη : Όταν ήσασταν μικρές ποιο ήταν το αγαπημένο σας παραμύθι;
Νέλλη Μποφίλιου: Εμένα η Ραμπουνζέλ, γιατί είχα και εγώ πολύ μακριά μαλλιά και πάντα με εντυπωσίαζε ότι είχε τόσο μακριά μαλλιά που τα πέταγε από το παράθυρο, για να ανέβει ο πρίγκιπας.
Ρομπέρτα Βέγκα: Εμένα δεν μου άρεσαν τα κλασσικά παραμύθια. Ένα από τα αγαπημένα μου ήταν ένα γιαπωνέζικο που είχα δει πολύ μικρή και με είχε σημαδέψει, που λέγεται «Τάρο, ο γιος της δράκαινας». Ήταν για ένα παιδί που το είχε αφήσει η μητέρα του και αυτός ξεκίνησε για να τη βρει.
Λίνα Γριβογιάννη : Πείτε μου μερικά πράγματα για εσάς.
Νέλλη Μποφίλιου: Γνώρισα την Ρομπέρτα και τα υπόλοιπα παιδιά από την ομάδα στον «Ίασμο» που πήγα το πρώτο έτος, δεθήκαμε πολύ σαν τμήμα και είχαμε φοβερή χημεία. Από τότε λέγαμε ότι δεν πρέπει να χαθούμε, πρέπει να κάνουμε μία ομάδα. Χαθήκαμε παρ’ όλα αυτά. Έφυγα από τον «Ίασμο» και πήγα στη σχολή «Βεάκη». Μετά από πολλά χρόνια, χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν η Ρομπέρτα, για να μου πει ότι ξεκινούσαν μία ομάδα και ότι με ήθελαν μαζί τους. Εγώ ήμουν σε μία δύσκολη περίοδο της ζωής μου και ήμουν λίγο αρνητική. Τελικά επέμεινε και χωρίς να το θέλω είπα «ναι». Ήταν από τα πιο σημαντικά σωστά πράγματα που έκανα στη ζωή μου.
Ρομπέρτα Βέγκα: Η ανάγκη μου για την υποκριτική προέκυψε ενστικτωδώς, ήμουν σε μία περίοδο που είχε πάρει μια πορεία η ζωή μου, και μια μέρα είπα «δεν το θέλω αυτό, θέλω να ανακαλύψω και άλλα πράγματα». Έψαχνα για σχολές, κατέληξα στον «Ίασμο», σε μία πολύ δεμένη ομάδα. Όταν τελείωσε η σχολή ήμασταν είκοσι άτομα και δεν υπήρχε συνεννόηση , από τους είκοσι μείναμε τέσσερις και μαζί με την Νέλλη, φτιάξαμε την «Ομάδα Τεχνικό».
Λίνα Γριβογιάννη : Από ποιους αποτελείται η «Ομάδα Τεχνικό» και ποια είναι η πορεία της μέχρι τώρα;
Νέλλη Μποφίλιου & Ρομπέρτα Βέγκα : Από την Εργίνα Παπαδάκη, τον Γιάννη Πήλιουρα, τον Θοδωρής Μανταζέλη, τον Γιάννης Σουλάκη, και εμάς τις δύο. Ξεκίνησε το 2009 και τον Φεβρουάριο του 2010, έκανε πρεμιέρα στην “Τεχνόπολις”, στο Γκάζι, με το έργο “Belle Reve”, που ήταν μία συρραφή έργων του Tennessee Williams και τον Ιανουάριο του 2011, στη “Θύρα Τέχνης”, ανεβάσαμε το έργο “Το Πάρτυ της Βασίλισσας”.
Λίνα Γριβογιάννη : Τι είναι για εσάς η ομάδα αυτή;
Νέλλη Μποφίλιου: Είναι ιδεολογία. Ο λόγος που όλοι μας είχαμε την κοινή απόφαση να μην αναζητήσουμε την επαγγελματική μας τύχη μέσα από ένα σύστημα που όλοι γνωρίζουμε πως είναι, αλλά να ενώσουμε τις δικές μας δυνάμεις και να φτιάξουμε μία ομάδα η οποία θα έχει το μοτίβο ότι «Μαζί μπορούμε να εκφραστούμε και να κάνουμε αυτό που αγαπάμε», χωρίς να μας καταπιεί το σύστημα. Η ομάδα μας κάνει να είμαστε ο εαυτός μας, αισιόδοξοι, κλεισμένοι σε ένα καβούκι προστασίας, και ό, τι συμβαίνει να το αντιμετωπίζουμε μαζί. Για μένα, τουλάχιστον, επαγγελματικά και καλλιτεχνικά είναι η μεγαλύτερη τύχη. Δεν θα ήθελα να κάνω κάτι άλλο, είμαι απόλυτα καλυμμένη.
Ρομπέρτα Βέγκα: Δεν θα ήθελα να προσθέσω κάτι άλλο, με κάλυψε απόλυτα η Νέλλη.
Λίνα Γριβογιάννη : Το έργο πέρα από το ότι ήταν μία εσωτερική ανάγκη για να βρείτε απαντήσεις στο θέμα των επιλογών ως άνθρωποι, ήταν και μία ανάγκη κατάθεσης απόψεων για την κρίση που ζούμε;
Ρομπέρτα Βέγκα: Ναι, σαφώς, χωρίς όμως να είναι μία πρόταση συγκεκριμένη. Δηλαδή δεν λέμε, επιλέγουμε αυτό. Μέσα από το έργο φαίνονται κάποιοι από τους τρόπους που επιλέγουμε στη ζωή μας. Είτε επειδή μας επηρεάζουν οι γύρω μας και σύμφωνα με αυτό πορευόμαστε στη ζωή, είτε επειδή έχουμε χτίσει μία έντονη προσωπικότητα από την κοινωνία, τις αρχές μας, είτε γιατί είναι καθαρά μοιραίο.
Νέλλη Μποφίλιου: Επίσης , σαν ομάδα έχουμε την άποψη ότι στην τέχνη δεν πρέπει να σηκώνεις το δάχτυλο και να δίνεις έτοιμο το μήνυμα στο θεατή. Θεωρούμε ότι τα μηνύματα πρέπει να περνούν υποσυνείδητα. Όποτε το έργο μας έχει κοινωνικοπολιτικά μηνύματα, αλλά δεν είναι πολιτικό έργο.
Λίνα Γριβογιάννη : Η κρίση δίνει επιλογές;
Ρομπέρτα Βέγκα: Περιορίζει κάποιες ελευθερίες. Αλλά νομίζω ότι γεννιούνται καινούργιοι τρόποι στο να επιλέξουμε.
Νέλλη Μποφίλιου: Εγώ νομίζω ότι δεν είχαμε επιλογές πριν, τώρα έχουμε. Θεωρώ ότι τώρα έχουμε περισσότερες επιλογές , γιατί τώρα που προσπαθούν να μας εγκλωβίσουν με αυτόν τον τρόπο φανερά, και πριν το ίδιο έκαναν απλά δεν το καταλαβαίναμε. Τώρα λοιπόν που αυτό έχει ξεσπάσει, και ο άνθρωπος, από τη φύση του, έχει τη δυνατότητα να γεννήσει καινούργια πράγματα, να συνεργαστεί και να προσφέρει.
Λίνα Γριβογιάννη : Προς το τέλος του έργου μία από τις πρωταγωνίστριες λέει «Το ερώτημα δεν είναι αν θα ζήσω τη ζωή μου αλλά αν ζήσω τη ζωή μου την επόμενη ώρα». Το θέμα λοιπόν είναι το παρόν, το εδώ και τώρα ή είναι και το μέλλον;
Ρομπέρτα Βέγκα: Εγώ νομίζω ότι το μέλλον είναι μία ψευδαίσθηση. Είναι κάτι εντελώς άγνωστο, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να το φανταστούμε και να το προσδοκούμε. Βέβαια είναι αυτό που μας κάνει να έχουμε ελπίδα μέσα μας και μας κάνει να συνεχίζουμε. Αλλά νομίζω ότι το «τώρα» πρέπει να μας απασχολεί.
Νέλλη Μποφίλιου: Εγώ θέλω να σταθώ σε ένα άλλο κομμάτι αυτού του μονολόγου που καλύπτει με ένα τρόπο αυτό που ρωτάς, λέει «Γιατί καμιά φορά ο θάνατος δεν διαφέρει και πολύ απ’ τη ζωή. Άλλες φορές είμαστε τόσο ζωντανοί που ο θάνατος δεν μας αντέχει και άλλες μες τη ζωή, νεκροί σερνόμαστε.» Άρα γιατί να σκεφτόμαστε το μέλλον και να μη ζούμε το παρόν; Τώρα είναι η ώρα για να φτιάξεις το μέλλον που ονειρεύεσαι.
Λίνα Γριβογιάννη : Ποια είναι η αγαπημένη σας φράση από το έργο;
Ρομπέρτα Βέγκα: Έμενα δεν μου αρέσουν οι φιλοσοφικές αλλά αυτές που είναι πιο αστείες όπως «Να αμφιβάλεις αν η βροχή είναι δάκρυ του ουρανού, να αμφιβάλεις αν γη είναι επίπεδη, μα για την αγάπη μου πότε ξανά μην αμφιβάλεις» και το «Η μαγεία και η χαρά πως μετατρέπεται με μιας στο πιο πικρό φαρμάκι».
Νέλλη Μποφίλιου: Εμένα μου αρέσει η φράση που λέει η Ρομπέρτα, «Για αυτό και εγώ θα επιστρέψω στο θάνατο μου και εσείς στις ζωές σας».
Λίνα Γριβογιάννη : Αυτή η παράσταση δεν θα γινόταν πραγματικότητα αν δεν γινόταν τι;
Νέλλη Μποφίλιου & Ρομπέρτα Βέγκα: Αυτή και καμιά άλλη παράσταση δεν θα γινόταν πραγματικότητα αν δεν είχαμε τους ανθρώπους της ζωής μας, που τελικά είναι πάρα πολλοί, και μας βοήθησαν με ανιδιοτέλεια, αγάπη και πάθος για την τέχνη και είναι απίστευτα συγκινητικό. Είναι άξιοι θαυμασμού και δεν το κάνουν για να κερδίσουν κάτι. Θα θέλαμε να αναφέρουμε ονομαστικά κάποιους από αυτούς, όπως τον Αλέξανδρο Προδρόμου που μας έκανε τα φώτα, τον Θέμη Καραμουρατίδη που είναι συνεργάτης μας σε όλες μας τις δουλειές, την αδερφή μου, Νατάσσα Μποφίλιου που πάντα μας αγκαλιάζει, τη Γωγώ Δελόγιαννη, τη Κέλλυ Πήλιουρα που είναι η βοηθός σκηνοθέτη και δούλεψε πολύ σκληρά για την παράσταση και τον Κωνσταντίνο Γιατράκο τον εξαιρετικό γραφίστα μας.
Η θεατρική ομάδα «Τεχνικό» παρουσιάζει:
«ή»των Ρομπέρτα Βέγκα & Νέλλης Μποφίλιου
από την Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013 και κάθε Πέμπτη & Παρασκευή, στην Κεντρική Σκηνή του 104
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ: Ρομπέρτα Βέγκα, Θεόδωρος Μανταζέλης, Νέλλη Μποφίλιου, Εργίνα Παπαδάκη, Γιάννης Πήλιουρας
Info
Παραστάσεις: Πέμπτη και Παρασκευή στις 9.15 μμ
Διάρκεια: 80΄
Γενική είσοδος : 12 ευρώ / ειδική τιμή για ανέργους: 8 ευρώ
Έναρξη παραστάσεων: Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013
104-Κεντρική Σκηνή
Eυμολπιδών 41
Γκάζι (Μετρό Κεραμεικός)
Τηλ.Κρατήσεων: 210 3455020
