Η πλήξη δεν είναι αθώα είναι το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει ο δρ. Τζον Ιστγουντ του Πανεπιστημίου του Γιορκ στο Τορόντο. Σε ομαδική εργασία η οποία δημοσίευτηκε πρόσφατα με τίτλο «The Unengaged Mind» (Το άπραγο μυαλό), ο αναγνωρισμένος ψυχολόγος υποστηρίζει ότι η πλήξη, όταν δεν είναι περιστασιακή, σχετίζεται με την κατάχρηση αλκοόλ και φαρμακευτικών ουσιών, την κατάθλιψη, το άγχος και την αυξημένη συχνότητα λαθών. Λαθών τα οποία μπορούν να αποβούν μοιραία, αν τα «θύματα» της πλήξης κατέχουν υπεύθυνη θέση που απαιτεί εγρήγορση.
«Η πλήξη συνοδεύεται πάντα από αδυναμία συγκέντρωσης» εξηγεί ο Ιστγουντ. «Η συγκέντρωση είναι απαραίτητη για να μπλοκάρεις τα εξωτερικά ερεθίσματα και να εστιάσεις την προσοχή σου σε ένα συγκεκριμένο θέμα». Η ικανότητα συγκέντρωσης εξαρτάται από τρεις παράγοντες. Καταρχήν πρέπει να είμαστε ξύπνιοι. Κατά δεύτερον πρέπει να λειτουργούν τα αντανακλαστικά μας και, τέλος, πρέπει να λειτουργεί ένα σύστημα εσωτερικής «αρχειοθέτησης» που μας επιτρέπει να φέρνουμε σε πέρας δουλειές τις οποίες βρίσκουμε βαρετές. Οταν πλήττουμε οι τρεις αυτές λειτουργίες ατονούν με αποτέλεσμα να διατρέχουμε κίνδυνο όταν διασχίζουμε ένα δρόμο αλλά και όταν δουλεύουμε -ιδιαίτερα αν είμαστε πιλότοι, ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας ή πυρηνικοί επιστήμονες.
Ομως ο κατάλογος με τους κινδύνους που διατρέχουμε λόγω πλήξης δεν τελειώνει εδώ. «Η πλήξη μας καταβάλει και νιώθουμε την ανάγκη να την διώξουμε ακόμα και με αντιπαραγωγικούς τρόπους» εξηγεί ο Ιστγουντ. Γι’ αυτό συχνά καταφεύγουμε στο τζόγο, στην υπερφαγία, στην κατάχρηση αλκοόλ ή στα ναρκωτικά, οτιδήποτε μπορεί να μας βγάλει από τον βούρκο της πλήξης. «Το πρόβλημα είναι ότι έχουμε μετατραπεί σε παθητικούς δέκτες ερεθισμάτων» καταλήγει ο Ιστγουντ. «Λέμε “βαριέμαι γι’ αυτό θα βάλω δυνατά μουσική ή θα δω τηλεόραση ή θα δω μια ταινία δράσης. Ομως η πλήξη είναι σαν την κινούμενη άμμο. Οσο πιο πολύ χτυπιέσαι, τόσο πιο γρήγορα θα σε καταπιεί».
Πηγή: http://www.gynaikamag.gr
