Ήταν μια μέρα που ξεκίνησε στραβά, τσαγκαροδευτέρα κανονική, είχα νεύρα, είχα εκκρεμότητες, χιλιάδες όμως, είχα την εφορία, είχα τις φωνές όλων αυτών που μιζεριάζουν και φωνάζουν παντού, είχα ρούχα άπλυτα, ρούχα ασιδέρωτα, ρούχα παντού, είχα το γιο μου σε απευθείας σύνδεση με την ψυχοσύνθεσή μου να γκρινιάζει γιατί ο ήλιος ανατέλλει από την ανατολή, είχα κυτταρίτιδα και το μόνο που δεν είχα ήταν κέφι, κέφι για οτιδήποτε και εκεί είναι που έρχεται το μάτι και γυρίζει. Λες «άντε καρδιά μου και άσπρο πάτο αν θέλει ας μείνει αν θέλει ας φύγει δε θα πεθάνω εγώ για κείνη» (για την κυτταρίτιδα μιλάμε πάντα….). Αρπάζω μπλούζα από τα ασιδέρωτα, τσάντα, κλειδιά, κινητό (κάτι ξεχνάω … ααα ναι) και παιδί και φύγαμε σινεμά.
Σινεμά με ένα τετράχρονο… ακούγεται λίγο σαν επικίνδυνη αποστολή αλλά δεν είναι. Καταρχήν η ταινία ήταν υπέροχη όπως οι περισσότερες παιδικές ταινίες. Το αισθητικό αποτέλεσμα πραγματικά προσεγμένο, τα μηνύματα ξεκάθαρα και εποικοδομητικά και το κυριότερο ξεκάθαρα. Οι «κακοί» είναι πάντα κακοί και οι «καλοί» καλοί. Ξέρεις από που να φυλαχτείς και που πηγαίνεις. Ξέρεις με ποιον να ταυτιστείς και με ποιον όχι και φυσικά πάντα ο καλός παίρνει και το κορίτσι. Ανακουφιστικό, σχεδόν λυτρωτικό, ο κόσμος είναι καλύτερος, η ειρήνη επετεύχθη και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Τα ξεχνάς όλα, μέχρι και το ραντεβού με τη “Λιλίκα” ξέχασα και ας είχα να μάθω νέα της από την Παρασκευή και αγωνιούσα. Το δε παιδικό σινεμά είναι λυτρωτικό και για ένα ακόμα λόγο. Είσαι χαλαρός. Μπορείς να γελάσεις δυνατά, το τετράχρονο θα γελάσει πάντα δυνατότερα. Μπορείς να απλωθείς, πόσο χώρο να πιάσει πια το τετράχρονο. Και τα καλύτερα έρχονται γιατί μπορείς να φας παγωτό και να κάτσεις στα σκαλάκια και δεν πειράζει αν λερωθείς το τετράχρονο δεν πρόκειται να σε παρεξηγήσει εκείνο πάντα λερώνεται. Μπορείς να παίξεις σαν έφηβη και επιτέλους να δικαιωθείς γιατί είχες δίκιο που αισθάνεσαι ότι δεν έχουν περάσει και πολλά χρόνια και τέλος στην επιστροφή μπορείς να βάλεις τέρμα τη μουσική στο αυτοκίνητο και να τραγουδήσεις δυνατά μαζί με το τετράχρονο γιατί τα παιδιά είναι χαρούμενα με απλά πράγματα.
Μήπως τελικά ο Πήτερ Παν δεν είχε και τόσο άδικο που δεν ήθελε να μεγαλώσει;
Και εκεί που αναρωτιέσαι μήπως η Γουέντι έκανε λάθος που γύρισε από τη Χώρα του Ποτέ, γυρίζει το τετράχρονο σε κοιτάει με ευγνωμοσύνη στα μάτια και σου λέει «σε αγαπάω μαμά». Εκεί καταλαβαίνεις γιατί η Γουέντι γύρισε και τελικά οι πρίγκιπες εκτός από βάτραχοι μεταμορφώνονται και σε πανέμορφα, πανέξυπνα τετράχρονα.
Περιμένουμε και τις δικές σας ιστορίες… στο [email protected]
