Μπορεί στην καλή μας σωματική και πνευματική υγεία να παίζουν ρόλο ο καλός ύπνος, η σωστή διατροφή κι η γυμναστική, αλλά καθώς όλα… είναι θέμα μυαλού, εξίσου σημαντική είναι κι η “εκπαίδευση” του εγκεφάλου μας προκειμένου να αναγνωρίσουμε (και να αξιοποιήσουμε, κατ’ επέκταση) τις δυνατότητές μας. Πώς γίνεται αυτό; Εξοπλίζουμε το μυαλό μας με θετικά vibes προκειμένου να αντιληφθεί αυτές τις δυνατότητες. Συχνά βοηθούν κάποια mantra, όπως “Είμαι ικανός/ή” ή “Αποβάλλω από τη ζωή μου όσα δε με εξυπηρετούν”. Παράλληλα, όμως, καλή είναι κι η “αποβολή” κάποιων λέξεων που μπορούν να μας σταθούν εμπόδιο στην καθημερινότητά μας και (γιατί όχι;) την ευζωία μας!
01 “Δε μπορώ”. Συνηθίζω να λέω κάτι που έμαθα από μικρή: “Δεν υπάρχει ‘δε μπορώ’. Υπάρχει ‘δε θέλω’”. Όταν λέμε στον εαυτό μας, λόγου χάρη, “δε μπορώ να ακολουθήσω αυτή τη διατροφή”, δε σημαίνει πως πρακτικά δεν έχουμε την ικανότητα. Συνήθως όταν κάνουμε μία τέτοια δήλωση είτε την κάνουμε χωρίς να έχουμε αναλογιστεί σοβαρά αν θέλουμε να την υλοποιήσουμε είτε ενδόμυχα μας ταλαιπωρεί ο φόβος της αποτυχίας. Αν, όμως, δε δοκιμάσουμε, πώς θα ξέρουμε αν μπορούμε; Με λίγα λόγια, γιατί να βάζουμε στον εαυτό μας περιορισμούς;
02 “Αλλά…”. Εκτός του ότι έχει την ίδια τάση να μας βάζει περιορισμούς όπως το “δε μπορώ” (π.χ. “Θα ήθελα να κάνω unplug από τις συσκευές μου με το που γυρίζω σπίτι, αλλά πάντα χρειάζεται να δουλεύω κι από το σπίτι.”), είναι και υποτιμητικό. “Είχα ξεκινήσει να βλέπω βελτίωση με το pilates στο σώμα μου, αλλά έχασα δύο συνεδρίες αυτό το μήνα”. Αυτή ή μία παρόμοια φράση σε άλλη περίσταση συνήθως προηγείται της εγκατάλειψης της προσπάθειας. Η πρόοδος που κάνουμε, όμως, δεν εξαφανίζεται από τη μία παρασπονδία, άρα το “αλλά…” δεν πρέπει να είναι ο λόγος που θα τα παρατήσουμε – τουλάχιστον όχι τόσο απλά. Επίσης, αν έχετε την τάση να χρησιμοποιείτε το “αλλά…” για να αντικρούσετε μία φιλοφρόνηση… καταργήστε το, γιατί έτσι το μόνο που καταφέρνετε είναι να μειώνετε τον εαυτό σας. Χαμογελάστε και δεχθείτε τη φιλοφρόνηση!
03 “Ποτέ”. Μη μου πείτε πως δεν έχετε ακούσει το κλισέ (πια!) “ποτέ μη λες ποτέ”! Όπως και να χρησιμοποιηθεί, είναι απαγορευτικό! Ας το σκεφτούμε έτσι: αν, για παράδειγμα, δηλώσουμε περίτρανα “δε θα ξαναφάω junk food” και τελικά “υποκύψουμε”, θα βομβαρδίσουμε με αχρείαστες τύψεις τον εαυτό μας, επειδή απλά είπαμε εν θερμώ ένα “ποτέ”. Επίσης, μία σκέψη όπως “δε θα καταφέρω ποτέ να εξελιχθώ στη δουλειά μου” όχι απλά είναι τροχοπέδη κάθε στόχου μας, είναι ο δήμιός του. Πού το ξέρουμε πως “ποτέ” δε θα καταφέρουμε αυτό που θέλουμε; Μας το είπε κάποιος psychic; Όχι!
Όπως με τα mantra στο διαλογισμό, τα οποία επαναλαμβάνουμε για να τα πιστέψουμε και να τα κάνουμε μέρος του εαυτού μας, κάτι ανάλογο συμβαίνει και με αυτές τις λέξεις. Με τη διαφορά πως αυτές θα πρέπει να λείπουν από το λεξιλόγιό μας όταν θέτουμε στόχους. Είναι εύκολο; Νομίζω πιο εύκολο απ’ ό,τι πιστεύουμε!
