Με τους έντονους ρυθμούς της καθημερινότητάς μας, οι αρνητικές σκέψεις δυστυχώς μπορούν να εισβάλλουν στο μυαλό μας ανά πάσα στιγμή. Αυτό που εμείς μπορούμε να κάνουμε είναι να μάθουμε να τις διαχειριζόμαστε έτσι ώστε να μην είναι εκείνες ο σύμβουλος για την όποια δράση μας. Κάπου εδώ έρχεται να μας βοηθήσει ο διαλογισμός – πρώτα, όμως, πρέπει να μάθουμε τις μεθόδους με τις οποίες η διαχείριση των σκέψεων και των συναισθημάτων μας θα γίνει πιο εύκολη – και ναι, η οκλαδόν στάση στο πάτωμα είναι απόλυτα προαιρετική!
01 Εστιάζουμε στο ρυθμό της αναπνοής μας. Με το χέρι στο στομάχι μας παρακολουθούμε την αναπνοή μας, αριθμώντας ως “1” την εισπνοή και “2” την εκπνοή. Την ίδια στιγμή παρατηρούμε τις κινήσεις του σώματός μας κατά την αναπνοή προσπαθώντας έτσι να βιώνουμε τη συγκεκριμένη στιγμή.
02 Τι αίσθηση μας δίνουν τα πέλματά μας στο έδαφος; Κι όχι μόνο αυτό, μπορούμε να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε καλύτερα την αίσθηση της καρέκλας στην πλάτη μας. Γενικότερα δίνουμε προσοχή σε αυτήν την αίσθηση, γιατί ο διαλογισμός δεν είναι κενές σκέψεις – αυτές θα περνάνε από το μυαλό μας ανά πάσα στιγμή. Όταν, όμως, νιώθουμε πως μας παρασύρουν οι σκέψεις, η επιστροφή σε αυτήν την αίσθηση λειτουργεί σαν άγκυρα.
03 Σαρώνουμε τις αισθήσεις του σώματός μας από την κορυφή ως τα νύχια. Κλείνοντας τα μάτια και ξεκινώντας κυριολεκτικά από την κορυφή, “σαρώνουμε” νοητικά το σώμα μας δίνοντας ιδιαίτερη βαρύτητα στις αισθήσεις σημείων όπως τα μάτια ή ο λαιμός. Δεν τα δικαιολογούμε, ούτε τα κατακρίνουμε: απλώς αναγνωρίζουμε την ύπαρξή τους και προχωράμε. Έπειτα από δύο ή τρία “σαρώματα” μπορούμε να συγκρίνουμε το πώς αισθανόμασταν πριν τα ξεκινήσουμε με την αίσθηση μετά από αυτά.
04 Φανταζόμαστε ένα ζεστό φως να μας αγκαλιάζει. Ακούγεται κάπως ονειρικό, όμως σκεφτείτε το κάπως έτσι: δεν αισθανόμαστε πάντα καλύτερα όταν μας “χτυπάει” το φως του ήλιου στο πρόσωπο; Μπορούμε, λοιπόν, να φανταστούμε πως αυτό το ίδιο φως μας αγκαλιάζει ολόκληρους και βεβαίως αυτό θα απαλλάξει τις όποιες εντάσεις από το σώμα μας ακριβώς όπως θα έκανε το φυσικό φως.
05 Αφήνουμε τις σκέψεις ελεύθερες. Η ερώτηση που φυσιολογικά προκύπτει είναι “ακόμη και τις αρνητικές σκέψεις που θέλουμε να καταπολεμήσουμε;”. Κι η απάντηση ναι, τους επιτρέπουμε πρόσβαση στο μυαλό μας. Η διαφορά είναι πως δεν τις αναλύουμε ούτε τις κρίνουμε. Απλά τις αφήνουμε να έρθουν και να απέλθουν, ώστε σταδιακά το μυαλό μας να αρχίσει να αρχίσει να “αδειάζει”.
06 Σκεφτόμαστε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο – και τις ανησυχίες του. Ίσως φαίνεται αντιπαραγωγικό, όμως η αλήθεια είναι πως είναι αποτελεσματικό. Σκεφτόμαστε έναν δικό μας άνθρωπο και κατά την εισπνοή “εισπνέουμε” τις ανησυχίες και τις ανασφάλειές του. Στην εκπνοή, όμως, σκεφτόμαστε όλα του τα προτερήματα και τις όμορφες στιγμές που έχουμε μοιραστεί μαζί του. Πρόκειται για μία άσκηση που μας μαθαίνει να εγκαταλείπουμε ένα ισχυρό και (συνήθως) αρνητικό συναίσθημα κι είναι πιο αποτελεσματικό όταν εστιάζουμε σε κάποιον άλλον εκτός από εμάς.
07 Μιλάμε στον εαυτό μας όπως θα μιλούσαμε σ’ έναν δικό μας άνθρωπο. Δεν εννοούμε μόνο τον ευγενή και συγκαταβατικό τόνο με τον οποίο θα απευθυνόμασταν σ’ ένα φίλο μας, αλλά χρησιμοποιώντας και το δεύτερο πρόσωπο. Για παράδειγμα, μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας μία ερώτηση όπως “για τι είσαι περήφανος σήμερα;”. Όταν απευθυνόμαστε κατ’ αυτόν τον τρόπο στον εαυτό μας διαχωριζόμαστε κάπως από το μυαλό μας και μπορούμε έτσι να αποκτήσουμε μία νέα οπτική με μεγαλύτερη κατανόηση και εκτίμηση χωρίς συναισθήματα που μπορούν να μας καταβάλλουν.
Ακόμη και μία μόνο από αυτές τις μεθόδους είναι αρκετή για να μας μάθει να φέρνουμε την ισορροπία στις σκέψεις μας και να παίρνουμε νηφάλια τις μετέπειτα αποφάσεις μας. Από εκεί κι ύστερα χρειαζόμαστε μόνο δέκα δευτερόλεπτα – τόσος χρόνος απαιτείται για να πάρουμε και πάλι τον έλεγχο!
