Βήματα συνηθισμένα, άλλα ανάλαφρα, άλλα βαριά, στροφές, λικνίσματα και κάποια ωραία ανταμώματα. Μαθήματα χορού για προχωρημένους. Έτσι ήταν το 2013. Έπαιζαν οι μουσικές και με καλούσαν.
Το 2012 είχε τελειώσει με πολλά ευχάριστα. Οι χοροί κρατούσαν ακόμη και δεν υπήρχε λόγος να κατέβω από την πίστα. Και στα πιο τραβηγμένα γλέντια όμως, πρέπει κάποια στιγμή να καθίσεις κάτω να ξεκουραστείς. Στη ζωή δεν είναι έτσι. Τα διαλείμματα δεν είναι μεγάλα. Ελπίζεις μόνο ο ρυθμός που ακολουθεί να είναι πιο αργός, να προλάβεις να πάρεις ανάσα.
Χρειάστηκε να μείνω λίγο μόνη να βρω τα βήματά μου. Και πέρασε καιρός με πρόβες. Στις πρόβες γνώρισα και καινούριο κόσμο. Κρυφοκοίταξα τις κινήσεις των συμμαθητών μου, έκλεψα κάτι φιγούρες και κατάλαβα πως και πάλι μετρούσε το ταξίδι κι όχι ο προορισμός. Περνούσα τόσο ωραία στις πρόβες. Κι ας μην είχα τελειοποιήσει τη χορογραφία.
Έτοιμη λοιπόν καθώς ήμουν ανέβηκα ξανά στη σκηνή και ήθελα να δυναμώσει η μουσική. Είχα πάρει φόρα. Ήθελα να δείξω όσα είχα μάθει. Είχα παρέα, τα χέρια είναι πιασμένα και ξεκινήσαμε. Ο ρυθμός ήτανε παραδοσιακός. Δε συνηθίζω να σέρνω το χορό. Είμαι στη μέση και καμαρώνω τον πρώτο και τον τελευταίο. Αυτοί οι δυο είναι οι σημαντικοί. Αν κάνουν λάθος θα φανεί και θα εκθέσουν και εμάς τους υπόλοιπους. Περνάμε καλά και είμαστε προστατευμένοι. Αυτοί οι χοροί είναι εύκολοι και δεν σε κουράζουνε ποτέ. Πάντα τους απολαμβάνεις.
Αργότερα η μουσική άλλαξε ρυθμό. Βάρυνε. Κάποιος δίπλα μου χόρευε ζεϊμπέκικο. Μοναχικός χορός, όσοι κι αν χτυπάνε παλαμάκια στα γόνατα γύρω σου. Τα παλαμάκια στο ζεϊμπέκικο πάντα είναι πιο έντονα, πιο δυνατά. Θες να πεις σε αυτόν που πονάει πως τώρα είσαι ακόμα πιο κοντά του. Και θες να του δείξεις πως τον καμαρώνεις που είναι όρθιος και παίρνει τόσο λεβέντικα τις στροφές. Δύσκολος χορός. Πιο βαριά τώρα τα βήματα για όλους.
Οι μουσικές που ακολούθησαν ήτανε πιο χαλαρές για να μας αποφορτίσουν. Κάθισα κι εγώ κάπου παράμερα κουνιόμουνα και λίγο για να μην καταλάβουνε πως κουράστηκα. Το μυαλό δεν έφευγε από το ζεϊμπέκικο. Είναι που καμάρωνα το χορευτή.
Έμαθα και αντικριστούς χορούς. Το ερωτικό παιχνίδι είναι μάλλον τσιφτετέλι. Και το τσιφτετέλι δεν έχει βήματα. Ή ξέρεις να κουνιέσαι ή όχι. Το ποτό πάντα βοηθάει, αλλά και πάλι ή το ‘χεις ή δεν το ‘χεις. Στη δεύτερη περίπτωση προτίμησε κανένα μπλουζ. Να ακούς και χτύπους. Όχι βαλς, ούτε ταγκό. Το βαλς είναι για πολύ ρομαντικούς και το tango για πολύ σίγουρους.
Μαθήματα χορού για προχωρημένους. Έτσι ήταν το 2013. Λίγες αναπνοές και ξανά πίσω στη σκηνή. Και αν δεν ήταν η σειρά σου να χορέψεις, χόρευαν δίπλα σου και έπρεπε να χτυπάς παλαμάκια.
Οι μουσικές δε σταματάνε. Οι χοροί συνεχίζονται. Βεβαιώσου πως γύρω σου είναι η κατάλληλη παρέα και δίπλα σου ο σωστός παρτενέρ. Και τα βήματα θα τα βρεις… Καλή Χρονιά!
