Γεννήθηκα “Χ” Κολοκυθοπούλου! Βαφτίστηκα “Ελένη”, ως μία από τις 200.000 στην Ελλάδα… γιατί έτσι θα τιμούσαν οι γονείς μου τη μητέρα του και την πεθερά της αντίστοιχα. Και με αυτό το όνομα “κυκλοφορώ” περίπου 6 δεκαετίες.
Τελικά, στα 30 μου διαπίστωσα ότι το “Ελένη” ήταν το μόνο που μου άνηκε, αφού μόλις παντρεύτηκα, έπρεπε να “αποποιηθώ” το επίθετο μου -του πατέρα μου- και να πάρω αυτό του συζύγου. Να γίνω μία “κυρία Κοκοβίκου”.
Με αυτό τον τρόπο, ο πατέρας μου “έχασε την κυριαρχία του” και από Ελένη Κολοκυθοπούλου, έγινα κυρία Κοκκοβίκου… καθως ακόμα κα τα επίθετά μας δηλώνουν απλώς μία γενική κτητική!!!
Ευτυχώς με το νέο οικογενειάκο νόμο του 1982 μου και μάς δόθηκε η δυνατότητα να επανακτήσουμε το επίθετο με το οποίο ήρθαμε στον κόσμο!
Μεγάλη κατάκτηση!!! Γιατί με αυτό τον τρόπο μπορούσαμε πια κι εμείς να γεννιώμαστε και να πεθαίνουμε με το δικό μας επίθετο κι όχι με το επίθετο του “ιδιοκτήτη” μας.
Φυσικά η μετάβαση στο νέο καθεστώς δεν έγινε αυτόματα.Δυστυχώς όμως στους 3 μήνες, το χρονικό περιθώριο που άφηνε ο νόμος για την “επανάκτηση” του επιθέτου, μόνο 3.000 γυναίκες τόλμησαν να “αποποιηθούν” το όνομα του συζύγου τους!
Ευτυχώς δηλαδή που τα διαζύγια ήταν σπάνια εκείνες τις εποχές, γιατί αν κάποια γυναίκα παντρευόταν 3 φορές, θα έπρεπε να αλλάξει 4 φορές επίθετο στη ζωή της… κατι σαν τα σκυλάκια… όως αλλάζουν ιδιοκτήτη, αλλά ζουν και όνομα! Κι άντε να την αποκαλούσες με το όνομα του πρώην συζύγου, αν είχες χάσει κάποιο “επεισόδιο” από τη ζωή της…
Αυτά για την ιστορία!
Γιατί σήμερα, ευτυχώς, θεωρείται αυτονόητο να φέρουμε το δικά μας επίθετα, χωρίς κανένα “ειρωνικό” σχόλιο…
