Η ταινία «Πριν τα μεσάνυχτα», η οποία γυρίστηκε στην Ελλάδα – αν δεν ευλογήσουμε το σπίτι μας…! – με τους Ethan Hawke και Julie Delpy προβάλλεται ήδη στους κινηματογράφους. Πόσοι όμως θυμόμαστε την πρώτη ταινία, όταν συναντήθηκαν ο Τζέσι κι η Σελίν; Με αφορμή, λοιπόν, την τρίτη τους συνεργασία, σκέφτηκα πως μία μικρή επανάληψη θα μας φρεσκάρει τη μνήμη, απολαμβάνοντας παράλληλα την… τουρνέ στη μαγευτική Βιέννη – μ’ έπιασε νοσταλγία όταν παρακολουθούσα την ταινία, ομολογώ!
Στο τρένο Eurail από Βουδαπέστη, η νεαρή Σελίν αναγκάζεται να αλλάξει θέση εξαιτίας του ενοχλητικού καυγά ενός ζευγαριού στις διπλανές θέσεις. Τότε θα κάτσει κοντά στον Τζέσι και θα αρχίσουν να μιλάνε. Η Σελίν πηγαίνει στο Παρίσι για να συνεχίσει τις σπουδές της κι ο Τζέσι θα πάρει από τη Βιέννη το αεροπλάνο της επιστροφής για τις ΗΠΑ. Τότε είναι που η «τρελή» ιδέα του Τζέσι να καλέσει τη Σελίν να περάσουν μαζί το βράδυ στην Αυστριακή πρωτεύουσα θα τους φέρει πιο κοντά. Γνωρίζουν πως αυτή η βραδιά ίσως να είναι η μοναδική που έχουν κι ίσως δε θα ξαναβρεθούν ποτέ. Τι είναι αυτό που θα τους μείνει από αυτή τη βραδιά όταν χωρίσουν οι δρόμοι τους;
Το «Πριν το ξημέρωμα» κατατάσσεται μεν εν γένει στην κατηγορία «ρομάντζο». Με τη διαφορά πως δεν αναλώνεται μόνο στην ερωτική σπίθα που γεννιέται ανάμεσα στο Τζέσι και τη Σελίν. Κατά τη βόλτα τους στη Βιέννη ξεδιπλώνουν κι αποκαλύπτουν ο ένας στον άλλον τον τρόπο που βλέπουν τις ανθρώπινες σχέσεις, τα στερεότυπα, τη ζωή. Θα την έλεγες μινιμαλιστική, καθώς πέρα από τις συζητήσεις τους, δε γίνεται κάτι παραπέρα. Ίσως όμως, να είναι κι αυτό το μήνυμα που ήθελαν να περάσουν οι σεναριογράφοι της ταινίας, Kim Krizan και Richard Linklater – ο οποίος είναι και ο σκηνοθέτης. Πως ο έρωτας βρίσκεται στις στιγμές. Στις στιγμές που το ζευγάρι μιλάει – κι όχι μόνο για το τι μέλλει γενέσθαι μεταξύ τους, στις στιγμές που απλά σιωπούν, στις στιγμές που απλά κοιτούν ο ένας τον άλλον. Πως ο έρωτας θέλει και λίγη τρέλα, όπως το να ζητήσεις από μία άγνωστη να περάσει μαζί σου μία βραδιά στη Βιέννη. Και πως αυτό το συναίσθημα είναι τόσο έντονο, που επιθυμείς να κρατήσεις ό,τι έζησες, είτε θα ξανανταμώσεις τον άλλον είτε όχι.
