Καλησπέρα, καλησπέρα, φίλες και φίλοι του The K-Magazine! Πώς μου είστε; Άλλο ένα όμορφο σαββατοκύριακο πλησιάζει στο τέλος του και το βράδυ της Κυριακής ενδείκνυται για ταινία στο σπίτι. Το αφιέρωμά μας στον ισπανικό κινηματογράφο συνεχίζεται, αλλά λίγο διαφορετικά… Γιατί αν νομίζετε πως μόνο οι Αμερικανοί κάνουν καλές ταινίες τρόμου, ετοιμαστείτε να διαψευσθείτε!
Η Laura (Belén Rueda) επιστρέφει στο ορφανοτροφείο όπου μεγάλωσε προτού υιοθετηθεί με το σύζυγό της Carlos (Fernando Cayo) και τον υιοθετημένο του γιο Simón (Roger Príncep) και σχεδιάζει να το μετατρέψει σε κέντρο φροντίδας παιδιών με ειδικές ανάγκες. Έχοντας μάθει μέσω ενός παιχνιδιού με το νέο του αόρατο φίλο πως είναι υιοθετημένος κι έπειτα από έναν τσακωμό με τη Laura, ο Simón εξαφανίζεται την ημέρα του πάρτυ καλωσορίσματος των πρώτων παιδιών του κέντρου. Οι μήνες περνούν χωρίς ούτε ένα στοιχείο για την τύχη του παιδιού, ενώ η Laura εξακολουθεί να είναι προβληματισμένη από την επίσκεψη μίας μυστηριώδους γυναίκας που δήλωνε κοινωνική λειτουργός πριν ο Simón εξαφανιστεί. Την ίδια στιγμή περίεργοι ήχοι ακούγονται στο σπίτι κι η Laura νιώθει έντονη μία αόρατη παρουσία κοντά της. Έτσι θα ξεκινήσει μία αγωνιώδη αναζήτηση για το γιο της, ενώ παράλληλα φριχτά μυστικά θα ξεκινήσουν να ξεδιπλώνονται σε ό,τι αφορά το ορφανοτροφείο.
Η ταινία «Το Ορφανοτροφείο» βασίζεται στο σενάριο του Sergio G. Sánchez και τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο J. A. Bayona (και οι δύο υπογράφουν για το «The Impossible» του 2012). Εδώ αξίζει επίσης να αναφέρω, αν και δεν το συνηθίζω το όνομα του Guillermo Del Toro, σκηνοθέτη του «Λαβύρινθου του Πάνα» (2006), στα credits των παραγωγών της ταινίας.
Κάπου εδώ έχω να (ξανα)δηλώσω. Μία καλή ταινία τρόμου δε χρειάζεται να είναι βουτηγμένη στο αίμα (βλ. «Saw» franchise) ούτε είναι απαραίτητο να βλέπουμε ανεγκέφαλους έφηβους να πέφτουν νεκροί από τα χέρια παρανοϊκών δολοφόνων ή… και του Θανάτου του ίδιου (βλ. διαβόητο «Final Destination» franchise). Όχι. Μία καλή ταινία τρόμου πρέπει να σου προκαλεί ανατριχίλες χωρίς να σε κάνει να νιώθεις ναυτία και να σε κάνει να θεωρείς απολαυστικά τα ξαφνιασμένα τινάγματα από το κάθισμά σου. Για το «Ορφανοτροφείο» έχουμε και λέμε… Δημιουργία ανατριχίλας; Check. Ξαφνιάσματα που δε σε κάνουν να αποστρέφεις το βλέμμα σου από την οθόνη; Check. Ποιο είναι, όμως το κυριότερο στοιχείο που σε κάνει να παρακολουθείς αμείωτα μία ενδιαφέρουσα και γρήγορη πλοκή; Ο έξυπνος συνδυασμός συναισθήματος μέσα σε όλην την παράνοια, και συγκεκριμένα του μητρικού ενστίκτου το οποίο χρησιμοποιεί έξυπνα ο Bayona. Θα σκεφτείτε «μα η Laura δεν είναι βιολογική μητέρα του Simón». Εννοείται πως δεν είναι της ώρας να αναλωθώ στη συζήτηση του τύπου «μάνα δεν είναι μόνο αυτή που γεννά, αλλά κι αυτή που ανατρέφει». Άλλωστε περισσότερη σημασία έχει η δυναμική της αγάπης της Laura για το Simón που δεν παύει να τον αναζητά.
Συμπέρασμα; Αν θέλετε να δείτε μία πραγματικά καλή κι ατμοσφαιρική ταινία τρόμου, τότε το «El Orfanato» είναι η κατάλληλη επιλογή!
Στο τελικό αποτέλεσμα συμβάλλει κατά πολύ η ερμηνεία της Belén Rueda («Η Θάλασσα Μέσα Μου», 2004) η οποία καταφέρνει να τραβήξει όλα τα φώτα της προσοχής με την ευκολία της να αποδώσει τα έντονα συναισθήματα της περσόνας της. Επίσης, άλλη μία ηθοποιός που εντυπωσιάζει είναι η Geraldine Chaplin στο ρόλο της Aurora, ενός μέντιουμ στη βοήθεια του οποίου βασίστηκε η Laura ώστε να μάθει τη μοίρα του γιου της, όταν οι συμβατικές λύσεις, όπως αυτές της αστυνομίας, δεν απέδιδαν καρπούς.
Σας εύχομαι καλή διασκέδαση κι ελπίζω να απολαύσετε την ταινία όσο κι εγώ!
Πρωταγωνιστούν: Belén Rueda, Fernando Cayo, Roger Príncep, Montserrat Carulla, Mabel Rivera, Geraldine Chaplin, Edgar Vivar κ.α.
