Αύριο βράδυ υποδεχόμαστε το νέο χρόνο και μέχρι τότε παραμένουμε όλοι σε περίοδο και διάθεση μαγική και… παραμυθένια, ακόμη και στις κινηματογραφικές μας επιλογές. Με αφορμή την άφιξη της ταινίας “Mary Poppins Returns” στις σκοτεινές αίθουσες, σκέφτηκα πως δικαιούμαστε να νιώσουμε για λίγο ακόμη παιδιά με την πρώτη εμφάνιση της νταντάς με τη μαγική ομπρέλα το 1964!
Λονδίνο, 1910: ο κύριος Banks (David Tomlinson), τραπεζίτης, αποφασίζει να αναζητήσει μία νέα νταντά για τα δύο του παιδιά, τη Jane (Karen Dotrice) και το Michael (Matthew Garber), όταν η τελευταία γκουβερνάντα παραιτείται απηυδισμένη. Τα παιδιά συντάσσουν τη δική τους αγγελία όπου ζητούν μία καλοσυνάτη νταντά που θα τους επιτρέπει να είναι παιδιά, όμως η αγγελία καταλήγει στο τζάκι του σπιτιού καθώς ο κύριος Banks επιθυμεί μία νταντά αυστηρή και λογική που θα επιβάλλει την πειθαρχία. Τα απομεινάρια της αγγελίας των παιδιών ταξιδεύουν στον άνεμο κι ο ίδιος άνεμος θα φέρει τη Mary Poppins (Julie Andrews) που καταφθάνει στο σπίτι με τον αριθμό 17 στην Cherry Tree Lane … με την ομπρέλα της! Αν κι είναι κάπως αυστηρή, τα δύο παιδιά μαγεύονται από την καλοσύνη της Mary Poppins και μαζί της, αλλά και με τον καλόκαρδο και πάντα γελαστό πολυτεχνίτη Bert (Dick Van Dyke), ο Michael κι η Jane ζούνε την παιδική τους ηλικία πίνοντας τσάι… στο ταβάνι και κάνοντας βόλτες… σε πίνακες! Αυτό όμως που θα ήθελαν περισσότερο τα δύο παιδιά είναι να έρθουν πιο κοντά στον πολυάσχολο πατέρα τους…
Η “Mary Poppins” βασίζεται στην ομότιτλη σειρά βιβλίων της P. L. Travers σε σενάριο των Bill Walsh και Don DaGradi (“Lady And The Tramp”, 1955). Η σκηνοθεσία είναι του Robert Stevenson.
Ο συνδυασμός της live action παραγωγής με το animation χρονολογείται από το 1900, ενώ ο Disney πειραματίζεται με αυτό το “πάντρεμα” από το 1940 με το “Fantasia”. Ήταν ένας από τους βασικότερους λόγους για τη συνεχή άρνηση της P. L. Travers να επιτρέψει στο Walt Disney τη μεταφορά της “Mary Poppins” στη μεγάλη οθόνη (να θυμίσουμε την ιστορία;), με τη συγγραφέα να φοβάται πως θα χαθεί το νόημα των ιστοριών της. Αν, όμως, γνώριζε την απήχηση και την αγάπη με την οποία αγκαλιάζει το κοινό τη νταντά της ακόμη και σήμερα, τότε νομίζω θα ήταν λιγότερες οι αντιστάσεις της! Μέσα από μία τεχνικά άρτια παραγωγή γεμάτη χρώμα, μελωδία (χάρη στους αδερφούς Sherman), μαγεία και φαντασία, στην οθόνη μας φτάνει μία ιστορία που παρασέρνει μικρούς και μεγάλους. Τους μικρούς επειδή λατρεύουν τη μαγεία σε κάθε δοθείσα ευκαιρία και τους μεγάλους… για τον ίδιο λόγο κι ας μην το παραδέχονται! Για εμάς τα μεγάλα παιδιά, όμως, η “Mary Poppins” είναι μία ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε πως η ζωή δεν είναι μόνο ευθύνες και αμείλικτη σοβαρότητα. Η ουσία της είναι οι στιγμές που την κάνουν να αξίζει, όπως το πέταγμα ενός χαρταετού ή (γιατί όχι;) χορός και τραγούδι με ένα τσούρμο καπνοδοχοκαθαριστών! Αυτά κι άλλα πολλά που μας κάνουν να νιώθουμε γαληνη κι ευτυχία μπορούν μόνο να χαρακτηριστούν… κάπως έτσι!
‘Ενα ακόμη μαγικό συστατικό της επιτυχίας της ταινίας είναι το cast της ταινίας, με τον κάθε ηθοποιό να διεισδύει στο αχρακτήρα του. Η.. Supercalifragilisticexpialidocious (εσείς μπορείτε να το πείτε κι ανάποδα;) ενέργεια του Dick Van Dyke μεταφέρεται στο θεατή κι η χημεία του με την πρωτοεμφανιζόμενη στη μεγάλη οθόνη Julie Andrews είναι παράδειγμα προς μίμησην για όσους ασχολούνται με το musical. Η ερμηνεία της Andrews, όμως, ως η νταντά που αλλάζει τη ζωή μιας ολόκληρης οικογένειας είναι εκείνη που συγκινεί και ταυτόχρονα διδάσκει, δίνοντας στη “Mary Poppins” άλλον έναν καλό λόγο για να θεωρείται κλασσική ακόμη και σήμερα. Της δίνεις μετά το Oscar Α’ Γυναικείου Ρόλου ή όχι; Εγώ λέω της το δίνεις και λες κι “ευχαριστώ” με την ευγνωμοσύνη για την εμπειρία να σε πνίγει… όπερ και εγένετο, δηλαδή!
Με λίγα λόγια; Σας εύχομαι καλή διακσέδαση και να απολαύσετε την ταινία όσο κι εγώ… πράγμα που σας το εγγυώμαι! Α, και εμείς οι παλιοί ας μη διστάσουμε να τραγουδάμε τα τραγούδια – κι ας μας κοιτά η παρέα γελώντας, αυτοί χάνουν!
Πρωταγωνιστούν: Julie Andrews, Dick Van Dyke, David Tomlinson, Glynis Johns, Karen Dotrice, Matthew Garber, Hermione Baddeley κ.α.
